Levensverhalen (pagina 1608)

Waarom deze vervelende gedachte? Mijn huwelijk is op de klippen gelopen wat mede mijn schuld is. Ik heb 2 dochters die me nu al bijna 10 maanden niet willen zien en met me praten. Mijn a.s ex gaf me verschillende keren hoop dat we weer samen verder zouden gaan. Nu wil hij in een keer ook geen contact meer. Ben veel "goede"vrienden verloren. Mijn baan kwijtgeraakt. Zit nu in een zware depressie en wil niet scheiden.Mijn a.s. ex heeft alles toch doorgezet en op 1 december zal het gaan gebeuren. Ik wil niet als gescheiden vrouw sterven maar als getrouwde vrouw. Mijn eerste poging is mislukt maar de tweede gaat zeker lukken. Ik ben moe, opgebrand en uitgeblust.

In mijn wanhopige zoektocht naar enige geestelijke orde kom ik op deze site. Ik herken de wanhopige gevoelens want zo voel ik mij nu ook. Toch bied ik iedereen die jong is enige hoop op een leukere tijd, die ik ook heb gehad. Als kind liep mijn leven niet op rolletjes. Ik kom uit een gezin met zeven broers en zusters plus vier halfzusters die ik overigens beschouw als echte zusters. Denk nou niet dat het een gezellige boel was, zo’n groot gezin. Daarvoor waren de ego’s te groot, de hersens en het denkvermogen te groot, maar het medegevoel, het e.q. en het mededogen veel te klein. Ook ik genoot om een broer of zuster in de hitte van de discussie ten aanzien van alle aanwezigen voor eeuwig te kleineren al moet ik erkennen dat mijn broers en zusters daar beter in waren en dat ik meestal de lul was. Gevolg: een minderwaardigheidscomplex van Urk tot Timboektoe.
Geweld was voor mijn vader en moeder de dagelijkse regel. Ook mijn moeder van wie ik nimmer een klap ontving. Zij was zo goed om iedere schuldige aan te wijzen als mijn vader van z’n werk thuiskwam. Geen discussie wel harde klappen voor het achterwerk. De belangrijkste opvoedende taak om je kinderen bewust te maken van het keuzeproces, ach, dat lieten ze achterwege. Waarom zou je dat doen terwijl je in dezelfde tijd een kind kunt kleineren? Gevolg voor de meeste kinderen: foute, of minder goede keuzes.
Mijn eerste huwelijk bijvoorbeeld. Ik koos een vrouw die alleen maar trouwde om niet meer te hoeven werken. Na een jaar wist ik dat ik een verkeerde keus gemaakt had, maar stopte dat weg. Na zes jaar maakte mijn ex, overigens geen slechte vrouw, godzijdank, zelf een einde aan het huwelijk. Die zes jaar waren niet leuk. Ik hield er twee kinderen aan over en de kennis over het dagelijkse keuzeproces. Die kinderen willen mij niet meer zien: zij weten van hun moeder dat ik niet deug.. Ik zag ze overigens wel als ze geld nodig hadden. De kennis dat iedereen dagelijks keuzes maakt en kan maken is het kostbaarste dat ik aan dat huwelijk heb overgehouden.

Kort na de scheiding brak voor mij, ik was toen 28 jaar, een fantastische tijd aan. Ik ontmoette een vrouw waarbij God verzuimd had een foutje in te weven. Zij motiveerde mij te studeren. Aardig te zijn voor mensen. Drempels te slechten in plaats van op te werpen. Om lief te hebben. Om niet alles te berekenen. Om mij open te stellen voor andermans ideeën. Ik ontmoette in deze tijd ook een gerenommeerde reclamemaker, fotograaf, waarvoor ik free lance werkte. Die motiveerde mij om marketing- en daarna een commerciële communicatie opleiding te volgen en daarna eventueel een eigen bedrijf te starten. Aldus geschiedde. Kortom: het ging ons voor de wind. Zo goed voor de wind dat een groot bedrijf tot de mogelijkheden behoorde. Wij kozen voor de liefde in huis, hielden ons bedrijf klein en het geluk heel, heel groot. Werkelijk alles in liefde. We wilden ook niet wachten op ‘later’ genieten. Acht jaar geleden besloten wij om vier dagen te werken, en weekeinden te maken van drie dagen. Minder werken, ook minder verdienen maar meer vrije tijd. Ons leven bestond uit allemaal korte vakanties, zei mijn vrouw altijd glunderend.
Iets meer dan anderhalf jaar geleden gebeurde er iets verschrikkelijks. We keken naar een engelse detective op de televisie. Ik houd de slechten en de goeden moeilijk uit elkaar en vroeg zoals wel vaker aan mijn vrouw wie wie was en wie het gedaan had. Zij kwam niet uit haar woorden. Een paar dagen later gebeurde dit weer. We gingen naar de dokter en hoewel hij vermoedde dat het een tia was, een kleine storing in de hersenen, liet hij voor de zekerheid tot maar foto’s van het brein maken. Het bleek een grote, kwaadaardige tumor te zijn met een levensverwachting van drie maanden tot een jaartje. Mijn vrouw besloot tegen de kanker te vechten. Ook al was er maar twee procent kans. Nu maak ik een lang verhaal kort: het duurde anderhalf jaar. Operaties, bestralingen, chemokuren en andere akkefietjes. Vele ziekenhuisopnames en steeds meer pijn. En mijn vrouw? Nooit 1 mopper. Nooit 1 klacht. Altijd lief. Altijd genietend van de dag die nog gegeven was.
Aanvankelijk wilde ze de laatste tijd opgenomen worden in een Hospice, zeg maar sterfhuis. Maar na een bezoek vond ze dat veel te kerks en zei tegen mij dat ze liever bij mij doodging. Ze kon bijna niet meer lopen en sliep in een bed in onze grote huiskamer. Ik sliep op de bank in de huiskamer, naast haar bed, want wij wisten dat zij slaapwandelde. Bij het geringste geluid was ik wakker en kon haar dan helpen. Totdat het 1 keer niet functioneerde en zij viel. In de laatste tijd van haar leven heb ik dus voor de nacht hulp moeten zoeken. Hoewel ik dat eerst een persoonlijke nederlaag vond, wist ik dat het niet anders kon. Elke dag heb ik haar bedankt voor alles wat zij mij heeft gegeven. Want elke dag kon immers de laatste zijn. En zo was het ook: ruim twee maanden geleden ’s morgens om zes uur stond ik aan haar bed. Het lijden zien was vreselijk. Om half acht blies zij haar laatste adem uit. Ik was zo blij dat haar afgrijselijke lijdensweg afgelopen was.

Na haar dood werd ik door vermoeidheid overvallen. Ik heb mij gedurende die anderhalf jaar niks afgevraagd maar gedaan. Koken en wassen. Zorgen voor haar. Overal mee heen. Anderen motiveren. De medicijnen verzorgen. Calorieën tellen. In bed tillen. Snel shit opruimen.
Treur ik elke dag? Nee. Ik heb snel wat veel gelezen over omgaan met verlies. Omgaan met angst. Bewustzijnskwesties.
Het wordt nu per dag stiller in huis. Zakelijk heeft het natuurlijk ook een en ander tot gevolg. Klanten zijn meevoelend …… zolang het geen geld kost. Begrijpelijk overigens. Bovendien was zij zeer geliefd. Bij vrienden en klanten. En klantvrienden natuurlijk. Vrienden blijven ook hoe langer en vaker weg. Ook begrijpelijk. Je gaat nu eenmaal liever naar een feest dan naar een vriend die z’n vrouw verloren heeft, of naar de man van een vrouw die overleden is.
Tot zover begrip en antwoorden op vragen.
Maar nu. Wat moet ik: ik weet het niet. Voor wie: ik weet het niet. Waarom doorleven: ik weet het niet. Wat doe ik: niks. Ik zit maar gelaten te wachten. Alle energie is weg. Ik ben leeg en op. Doodop. Nu, na ruim twee maanden krijg ik nu zonder aanleiding ineens een huilbui. Vandaag is mijn vrouw in huis teruggekomen in de urn die ik voor haar heb gekocht. Een hele lieve vriendin van mijn vrouw die al jaren ons huis 1x per week schoonmaakte heeft mij tactvol gezegd dat ze het ‘erg moeilijk vond’. Ik snap het wel. Het is ook niet leuk. Het ga haar goed.
Het eerste wat je moet doen als je problemen hebt is deze opschrijven. Dat doel heeft deze site ook. Problemen worden meestal kleiner als je ze opschrijft. Maar soms, soms worden ze ook heel helder. Zo helder dat je ze in een paar minuten kunt oplossen. Met de auto. Een stuk touw. Wat medicijnen. Een plastic zak en noem maar op. Ik weet het niet meer. Het is allemaal zinloos. Als er geen zinnig antwoord op een vraag is, dan is de vraag waardeloos hebben ze mij geleerd. Mijn antwoorden zijn op, maar mijn vragen geloof ik ook.

kan iemand me vertellen hoe je leert wat vertrouwen is, ik heb nooit mensen leren vertrouwen, denk altijd dat mensen wel een achterligende gedachten zullen hebben.

hey ik voel me ongelukkig ik zie het leven niet meer zitten dat komt gewoon door mensen die gunnen mij niet om gelukkig te zijn. en ben ik ff gelukkig en denk ik er ff niet aan dan word het fijne gevoel zo weer verpest door mensen

ik heb teveel pijn in mijn leven, echt veel te veel. ik kan gewoon niet meer verder. er word vaak tegen me gezegt dat zelfmoord egowistisch is, maar dat is niet zo, ik kan toch niet blijven leven vol met pijn. dat kan toch niet! ik heb tevaak fouten gemaakt in mijn leven die ik niet meer goed kan maken, ik heb teveel mensen pijn gedaan, teleurgesteld. hoe kan ik nog verder? kan niet toch..

Ik heb een gezonde jongen van 17 jaar, en toch lijkt het alsof ik nooit liefde zal kennen. Iedereen haat me omdat ik dik ben, en mijn vader misbruikt me op regelmatige basis...

M'n moeder is veslaafd en die is er ook nooit voor me. Ik heb het laatst van haar gehoord toen ze met een gast in Friesland woonde ofzo.

Vrienden op school, laat me niet lachen. Of najah, hun lachen wel, om mij en omdat ik zwaar overgewicht heb. Daar kan ik ook niets aan doen, die KitKat is gewoon lekker. Ik hou van eten, maar moet ik daar voor gehaat worden?

Door al die haters begin ik zelf het leven te haten. Ik laat daarom hier een bericht achter, omdat ik het leven niet meer zie zitten

Je zal wel denken, 15 Jaar.. Maar ook een meisje van 15 jaar kan het gehad hebben. Ik ben suicidaal en niemand weet het. Ik heb vaak genoeg zelfmoord pogingen gedaan, De enige die hier vanaf weet is me beste vriendin, Ze durft me amper 1 nacht alleen te laten. Me moeder Heeft 3x een hartstilstand gehad, Me vader heeft ons (myn zussen ik en me moeder) 2x alleen gelaten, Me zus is een Jaar stiekem weg gegaan zonder dat ik naar haar toe kon. Het is net uit met de liefde van myn leven vanwege mn ouders. Ik kan myn leven niet aan. Ik heb al zolang ik me kan herrineren zelfmoordneigingen, Ik ben bly dat er een site is gemaakt waar Je dit kunt vertellen, Dat betekent eigenlyk best wel veel voor me, Aangezien hier mensen zyn met het zelfde gevoel.. Ik heb nog wel heel veel meer meegemaakt dat ik opschreek maar ik denk ik niet dat ik dat allemaal in 1 nacht kan opschryven. überhaupt niet ooit zal kunnen vertellen.. Ik ben gebroken.. En ik hoop dat er mensen zyn die leren van de verhalen op deze site.. Want ik gun niemand het zelfde gevoel als ik op. Dank je dat ik dit met Jullie mocht delen. Kus Lorance

het moraal van het leven?
je wordt geboren. je leert tellen. waarom? om dozen te tellen in de fabriek of nummertjes te berekenen als accountant bv. dus je gaat eerst naar school en dan moet je ook nog de rest van leven werken. maakt in principe niet uit maar dan heb je nog gluiperds en achterbakse mensen die over jou rug beter willen worden. de wereld verloederd. waarom leven we eigenlijk. voor plezier of om geestelijk en/of lichamelijk misbruikt te worden. het gaat nergens over. echt niet. ik wil een keer een bijeenkomst organiseren voor mensen die net als mij denken en ook niet snappen wat het nut van het leven eigenlijk is? voor mensen die verbitterd zijn dus. ik mis ook liefde. misschien is dat het wel.
hou je taai allemaal.
doe nog geen domme dingen.

heeyy,

ik had net een dip.. ik heb een gedicht geschreven.. tenminste zoiets..

Alleen op me kamer.
Een mes in me handen.
Rode vlek. Doorgesneden polsen.
Denkend dat het geen zin heeft. Dat er geen hoop is.

Me moeder komt me kamer in.
Ze ziet mn tranen, me pijn.
Zw wil wete wat er is. Ik zeg Niks!
En ze gaatt me kamer uit.

K sluit me ogen. K zie bloed, mensen met pijn.
Mensen die voor treinen springen.
Geen einde aan de pijn van binnen.
Ik ben alleen, alleen met het mes in me polsen.

ik hoor graag wat jullie dr van vinde...

ja wat moet ik zeggen,ik weet het niet meer.door iedereen in de steek gelaten,mn beste vrienden kijken al niet meer naar mij om.het is nu al 10 jaar geleden dat ik tot 2 keer toe vals ben beschuldigd van incst op mn dochtertje(mn allesie)iedereen wist het het heeftzelfs in de krant gestan.Maar toen ik onschuldig werd verklaard zag je toch dat meer dan de helft van je vrienden je heb laten vallen gewoon omdat ze hier niets mee te maken willen hebben.iedereen wist hoe mn ex was en wat ze vanplan was,mij kapot maken en ze weet mn zwakste punt-kinderen.al 13 jaar bevoegd en bekwaam jeugdleider.en nu zelfs mn beste vrienden zie ik al niet meer,gewoon omdat ikte down ben en een burout heb door veel te veel werk.elke dag 16/17 soms 18 uur-ongelogen!!ik slik div medicijnen en denk aak zal ik alles slikken endan....................................................weet ik het niet meer