het begon allemaal ongeveer 5jaar geleden , mijn opa stierf , de enige persoon waar ik echt om gaf, ik was toen negen en zag hem meer als mijn vader, Ik ging hem dus ook meer als mijn vader beschouwen dan mijn echte vader. Hij heeft me leren schaatsen, elke zondag gingen we schaatsen en in de zomer inline-skaten of fietsen. Ik had zo een sterke band met hem dat ik elke dag vroeg om naar opa te gaan. Er was een groot feest en ik danste met hem , volgende morge was een zondag fris en opgewekt stond ik op en deed ik mijn feest kleren aan van de vorige dag en mijn vader kwam met tranende ogen en zei opa is dood. Ze hebben me zelfs niet getroost ik stuikte in elkaar en begon te wenen. Mijn ouders vertrokken naar mijn oma om het slechte nieuws te vertellen en lieten mij men zus en broer alleen achter thuis terwijl wij steun nodig hadden. Na zoveeel uren kwamen ze thuis en waren ze gestressd en boos. Mijn opa was bijna nooit ziek had nergens last van maar was zomaar plots 200m van mijn huis dood neergevallen, 1uur reanimatie hielp niet, Het was voorbij.
Ik heb een jaar lang mijn oma gesteunt en getroosd en had geen tijd om het zelf allemaal te verwerken, nu zoveel jaar verder komt bij mij de klop, wat nu? Nu kan ik beginnen met verwerken maar door dat ik nooit tijd maakt voor mijn eigen gevoelens stapelde ik alles op en is die berg zo imens groot dat ik er niet meer aan kan beginnen. Op school honger ik me uit als ik kan thuis ook, ik snij in mijn armen , schrijf gedichten , vertel mijn verhaal soms aan mensen maar alleen aan mensen die ik niet zie omdat ik schrik heb voor hun reacties schrik heb dat ze me in de steek gaan laten. Ik vertrouw mijn eigen niet meer en heb dus ook niet veel vertrouwen in andere mensen. Niemand weet dat ik me zo voel omdat ik altijd met een fake smile rond loop zodat ze niets merken, Maar diep vanbinnen ween ik constant.
Ik heb zowat alle hoop opgegeven, vermits ik niemand vertrouw zoek ik geen hulp meer, heb al een paar keer voor het clb gestaan in het school om te praten met een begeleider maar ga altijd weer weg... Hoop dat je eventueel advies kan geven , ik kan het wel gebruiken _xXx_
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.