Levensverhalen (pagina 1568)

ik weet het gewoon niet meer ik heb nergens zin meer

Het is nu alweer 8 jaar geleden dat ik totaal hopeloos, verdrietig en verbitterd op mijn slaapkamer zat. Alles in mijn leven ging verkeerd, ik was van school af getrapt door slechte prestaties, moest gaan werken van mijn ouders, maar kon natuurlijk nooit een goede baan krijgen. Het werd dus een baantje als productiemedewerker. De gedachten alleen al dat ik dit mijn hele leven zou moeten doen maakten mij radeloos. Voor mijn gevoel kon ik geen kant meer op. Daarbij leek het ook alsof er niemand was die om mij gaf. Mijn leven voelde zo leeg en doelloos dat ik besloot er een einde aan te maken...

Eigenlijk wilde ik helemaal niet dood, ik wilde leven! Maar wat voor uitweg had ik nog? Wat voor zin had mijn leven? Natuurlijk zou ik willen leven, als ik maar een doel had om voor te leven. Toch besloot ik om, voordat ik tot de daad zou overgaan, er nog over te praten met iemand. Aangezien ik dat in het echt niet durfde, deed ik dat via internet.

Zo kwam ik terecht op een website waar men Christelijk bleek te zijn. De moed zakte me al in m'n schoenen. Dat zou natuurlijk wel weer een hoop verwijten worden. Ik had wel over God gehoord, maar eigenlijk geloofde ik daar niet zo heel erg meer in. En als Hij zou bestaan, waarom was mijn leven dan een hel? Maar deze mensen begonnen echt interesse in me te tonen en begonnen zelfs voor me te bidden enzo. Totdat iemand vroeg of ze voor mij mocht bidden door de telefoon... Pfff, nou dat was wel ff een grote stap ineens. Ik weet nog steeds niet hoe ik het heb gedurft, maar ik belde haar toch. En toen gebeurde het. Terwijl ze voor mij aan het bidden was verdwenen de zelfmoordgedachten ineens! Zomaar weg! Ik snapte er niks van, er was nog niks aan mijn situatie veranderd maar de gedachten waren volledig verdwenen...

Enkele weken daarna besloot ik God een kans te geven. Ik had zoiets van als Hij echt bestaat, dan wil ik wel zien wat Hij voor mij kan doen. Wat in de maanden daarna is gebeurd is voor mij verbluffend geweest. Ik kreeg ineens een baan als IT-er, leerde een geweldige meid kennen, haalde mijn rijbewijs (wat eerst maar niet lukte), was niet meer depressief, voelde me gelukkig, had opeens geen ruzie meer met mijn ouders en ga zo maar door! Voor mij werd toen duidelijk dat God echt bestond en dat Hij mij inderdaad echt wilde helpen! Sindsdien heeft God mij ook altijd door mijn moeilijkste periodes heen geholpen en ben ik weer iemand geworden met een doel om voor te leven.

Tot op de dag van vandaag ben ik zo enorm dankbaar dat ik toen geen zelfmoord heb gepleegd! Inmiddels ben ik getrouwd met die mooie meid en ben ik gelukkig. Maar vergeten ben ik het niet. Ik weet hoe het is om je zo hopeloos te voelen. En ik weet dat het niet makkelijk kan zijn. Maar ik weet ook dat er hoop is! En ik heb het tot mijn levensdoel gemaakt om dat aan iedereen te vertellen die met diezelfde gevoelens - als ik destijds - rond loopt. Wil je hier mee over weten? Kijk dan eens op: www.jaweh.com. Als je op contact klinkt daar, kun je ook met me mailen. Ik antwoord altijd!

Ik dacht , laat ik eens kijken op deze site en las wat van jullie verhalen. Ik herkende mezelf er weer in, zoals ik vroeger een tijd nadacht, vanaf toen ik een jaar of tien was.
Ik had nooit het gevoel dat mijn ouders er voor me waren, ze gaven me voedsel en riepen me als ik naar school moest, maar dat was het wel. Er werd verder nooit gepraat, als ik dat wel probeerde werd het weggewoven met een simpel kop op of je moet niet zo negatief zijn. Feit wou dat ik alles zo negatief zag en ervaarde. Op school werd ik dagelijks gepest en opgewacht vanwege het feit dat ik als jonge zijnde gewoon niet stoer was en gevoelig en daardoor ánders'en kwetsbaar. hulp gezocht bij leraren en alles , maar die zeiden dat ik niet mocht 'klikken' en mezelf moest redden. Op den duur was het zo erg dat ik niet meer naar school ging en urenlang door de straat zwierf en daarna zelfs kotsend van de zenuwen thuis moest blijven. Nog steeds werd er door mijn ouders niet over gepraat behalve dat ik maar eens van me af moest gaan bijten tot ik een keer werd opgehaald door mijn vader die zag dat er met een fietspompo op me ingeslagen werd door een vijftal jongens en mijn moeder besloot met het bestuur te praten. De pesterijen waren toen afgelopen, maar de sfeer was nog steeds niet erg fijn. Mijn middelbare school periode ging beter en met mij ging het dan ook beter. Nu waren mijn ouders er wel voor me (misschien omdat ze er niet tege kunnen als het niet goed met me gaat:S) let wel op mijn 12e had ik al een poging gedaan, waar mijn ouders nooit veel van hadden gemerkt. de verdere jaren verliepen rustig met af en toe wat suicidale gedachten en een af en toe extreme obsessie met de dood, maar ik kon er mee leven en had het eigenlijk best leuk. Tot in HAVO 5... Ik werd van school gehaald omdat mijn ouders waren verhuisd en ik moest naar een andere school. Op deze school was de kakcultuur groot vertegenwoordigt en daar pastte ik als álternatief' persoontje natuurlijk niet tussen. Ik was dan ook weer slachtoffer van pesterijen die ik door eigen ingrijpen (ik heb de etters zo hard tegen de kluisjes getrapt dat die bovenop heb vielen) heb kunnen weren. Ik werd niet geaccepteerd in mijn klas en moest ondertussen ook nog achter mijn tentamencijfers aan van de vorige school die de rector weigerde in te voeren. Ondertussen was een van mijn beste vrienden vermist.HAlverwege het jaar liepen de spanningen door al deze dingen zo hoog op dat ik een paniekaanval kreeg, ik was toen 18. Ik ben hierna niet meer op school geweest en durfde uberhaupt niet meer buiten te komen omdat ik bang was nog een keer zoiets te ervaren. Gelukkig had ik in die tijd een vriendin die me steunde, maar hoe dan ook kreeg ik af en toe last van hallucinaties en waanbeelden omdat ik ook vrijwel niet meer kon slapen van de angst en spanning. ik reageerde op alles wat me niet beviel erg aggressief en met name als ik iets moest doen, wat het ook was, daar was ik vervolgens weer verdrietig om. Mijn ouders hadden als enig commentaar 'het zal de pubertijd zijn' en 'doe tog es normaal' waardoor ik als ik het echt niet meer trok maar op mijn kamer zat. Op den duur werd ik door school verwezen naar een stichting die zich inzette voor hoogbegaafde kinderen die op school vastliepen. De behandelend psycholoog stelde vast dat ik zwaar overspannen was en vel rust moest nemen. Het werd zo geregeld dat ik niet meer lessen hoefde te volgen, maar thuis mijn havo af kon maken. MEt mijn vriendin ging ik daarna een week naar thaize (klooster in frankrijk) niet omdat ik gelovig ben, maar omdat er zoveel jongeren komen vanuit alle europese landen en mede door het vaste ritme en de rustige, gemoedelijke sfeer begon ik me beter te voelen. ik merkte dat ik weer wat meer durf had en mezelf weer sterker voelde worden, de rewst van de vakantie ging iets minder, maar ik voelde me iig stukken beter. Deze hele tijd heb ik regelmatig aangegeven dat ik eraan dacht ermee te stoppen, het allemaal maar te laten gaan zodat ik nooit meer dat gevoel hoefde te krijgen, maar niemand luisterde omdat ze dachten dat ik ze manipuleerde en dat begrijp ik achteraf ergens wel. daarna heb ik meerdere hbo's afgelopen, maar werd steeds ziek tussendoor omdat ik HSP ben (hoogsensitief) heb ik moeite zoveel dingen te verwerken en heb ik af en toe wat langer nodig na een drukke week, hier was geen plaats voor dus werd ik ziek en daardoor van de opleiding verwijderd. Ik begon me steeds meer waardeloos te voelen en mijn vriendin had ik inmiddels al opzij gezet. Ik ging vrijwel elke dag naar de kroeg om maar onder de mensen te komen en gign regelmatig met iemand mee naar huis om de eenzaamheid te verdrukken. Vrienden had ik niet meer omdat ik van school gewisseld was en ook niks meer van me liet horen omdat het niet goed ging. Het enige meisje wat ik toen nog leuk heb gevonden is 3 week later voor de trein gesprongen, zo'n 5 week nadat mijn laatste vriend zichzelf had opgehangen. Ik voelde me een klaploper en was hier ook eerlijk over, had het gevoel dat ik waardeloos was en niks kon omdat het steeds niet lukte om verder te komen. Afgelopen jaar was iik begonnen met een valse start, halverwege gestopt omdat ik geen vertrouwen meer had in mezelf en eigenlijk ook niet meer de zin nog wat te doen. Het kon me niet meer schelen; ik heb altijd pech, wat ik ook doe, ik eindig toch altijd als zwerver in de goot. zo zie ik zoveel mensen om mij heen die een leuke kamer hebben en een leuke studie die, natuurlijk, betaald wordt door de ouders. ikzelf moest altijd alles zelf betalen en had in deze periode daardoor financiele problemen gekregen. Ik kon op den duur geen kant mee uit, zou uit mijn kamer gezet worden enzovoorts. enige oplossing leek voor mij alweer om mezelf van kant te maken, want ik zag er geen gat in. Mijn pa had al gezegd mij niet meer in huis te nemen en ik zou alles zo kwijtraken. Dan maar dood... en gelukkig heb ik het besluit toen niet doorgezet, want uiteindelijk ben ik er uitgekomen. Halverwege het jaar kwam ik een meid tegen waar ik direct hardstikke verliefd op was. Toenw e een paar keer hadden afgesproken was t dirct duidelijk, wij horen bij elkaar. Ik voelde me in die periode kut, maar bij haar voelde ik me goed. We begrepen elkaar in alles en nog steeds. Wat later bleek dat ze zelf ook HSP is en dat is dus waarschijnlijk de reden dat we elkaar zo goed begrepen. En maar goed dat ik haar tegen kwam, het enige wat op dat moment voor mij uberhaupt wat betekende was mijn bandje, dacryphilia, een black/death metalband en ik had al besloten dat dat het enige was wat ik nog wou... een nalatenschap maken in de vorm van een cd en vervolgens er een eind aan maken op zo'n mannier dat niemand meer om de band heenkon.Hoe dan ook, na een paar maanden brak ze ineens in huilen uit toen ze bij me was en vertelde ze me dat ze dood wou en dat ze echt niet meer kon. Haar thuis situatie was niet echt super en ze liep al sinds 2 jaar bij de psychiatrie vanwege haar HSP. |Ze kon de spanning op dat moment niet meer aan. We hebben toen samen besloten dat een opname de beste keuze was(klinisch op de crisis afdeling) Door deze confrontatie begon ik zelf ook weer te twijfelen en kwamen voor mij steeds de negatieve kanten van HSP weer naar voren. Ik begon me steeds meer gewaar te worden van lichamelijke klachten en toen even later een 3tal kennisen van mij overleden aan een hersenbloeding was alles wat ik in de buurt vanm mijn hoofd voelde een teken dat ik de volgende zou zijn. Ik begon mezelf weer op te sluiten en werd regelmatig s'nachts wakker met een paniekaanval. De enige die ik nog toeliet was mijn vriendin,met wie het inmiddels wat beter ging. ze ving me op, net als ik haar had opgevangen in die tijd. ik bleef met de band bezig, maar reageerde me zo af in de zang dat de rest van de bandleden me niet altijd even goed konden peilen. Uiteindelijk werd ik door mijn huisarts doorverwezen naar max ernst, een instantie die, volgens hem, zich naast het ggz had gevestigd als een brede instelling. Dit bleek een tegenvaller, na 2 gesprekken werd ik afgescheept met een halve diagnose. Ik was niet depressief, wat klopt, dat was ik niet en ben ik niet, maar de suicidale gedachten grepen me wel degelijk naar de strot af en toe. Ik kreeg te horen dat ik trekjes had van add en autisme en een mogelijke angsstoornis, maar omdat ik zelf kritisch was naar de psychiater en teveel van de termen zelf kende (mijn laatste studies betroffen maatschappelijk werk en daarin heb ik me het meeste verdiept in psychologie en psychiatrie) en wist wat het zelf inhield konden ze mij niet behandelen. Degene die me dat mocht meedelen durfde amper mij een hand te geven en reageerde ontzettend geirriteerd op alles wat ik zei. Want ik wist niet meer wat ik moest dus ik bleef maar aandringen, hoewel mijn vertrouwen in de hulpverlening uberhaupt nul is inmiddels. En dan zijn we hier en nu...
Ik ben inmiddels maar weer aan een opleiding gestart, nog steeds bij dezelfde vriendin waar ik ontzettend gelukkig van word en zonder wie ik er nu absoluut niet meer zou zijn geweest. We zitten nu in een rotperiode omdat we door omstandigheden niet met elkaar kunnen vrijen en/of zoenen al sinds 3 maand, maar er is uitzicht. Af en toe grijpt zo'n gedachte me nog naar de strot. Zo stond ik laatst in de repetitieruimte en bedacht me dat die vriendin van mij tijdens het oefenen een hersenbloeding kreeg, waarop ik angstig werd en t schoot natuurlijk naar mijn kop waarop ik dacht dat er iets mis was en dacht 'binnen 5 minuten zak iik dood in elkaar'wat me een heerlijk gevoel leek, want dan hoefde ik niet meer. Op dat soort momenten doe ik maar een stapje terug...Dan maar even rustig aan en minder dingen meemaken, maar even mezelf op krachten helpen. Dat komt namelijk mee omdat ik dan alles teveel enrgie vind vreten. Dan kost alles zoveel moeite dat ik op den duur niet meer kan en dan moet ik mezelf even weer opladen, anders val ik terug. Ik ben er nog lang niet, maar het gaat nu wel even weer. Wat ik er het meest van geleerd heb is eigenlijk dat een zelfmoord zo ontzettend definitief is. Ik heb best een poging gedaan, wel meer dan een. Maar elke keer als het erop aankomt bedenk ik me weer dat er nog zoveel dingen zijn in de wereld waar ik als kind van droomde en wil ik niet verder. Want hoe je het ook wend of keert, je bent er op dat moment van die ontzettende k*tsituatie af, maar ik vraag me altijd af hoe het daarna dan is en wat er nog kan. Ik hoop gewoon eigenlijk dat ik met dit verhaal, ook al is het maar 1, persoon kan laten zien dat er altijd weer een andere dag is waarop dingen beter lijken. Ik heb in situaties gestaan waar echt geen uitweg in leek te zijn, maar waar uiteindelijk op wat voor mannier dan ook een uitweg voor was te vinden en ik ben er nog steeds. De ene dag beter dan de ander, maar kijk naar de toekomst. Ik kan nog zoveel en hoewel ik me dat niet altijd realiseerde, het was wel steeds weer zo. Wat ik dus bedoel, denk goed na voor je echt wat onderneemt en zie het zo lang mogelijk aan. KAn zomaar zijn dat de dingen beter uitpakken dan je zelf verwacht had en dan zou t doodzonde zijn als je dat allemaal moet missen want je hebt t zo verdient!

ik zit in de 2e klas en het is net of het op de 1 of andere dag ineens allemaal niet meer hoeft ik ben ik groep 7 gepest door de kinderen van groep 7 en 8 en daar ben ik nog niet echt overheen en dat zit me nog steeds dwars. en ik heb thuis en op school nu steeds vaker het ide dat niemand het iets boeit wat ik zeg en als ik iets wil vertellen is het altijd ja wacht even of het antwoord naar mijn verhaal is vaak ow of tsss of boeiend of zo nou leuk hoor! ja ik weet dat ik een kletskous ben en dan ik vaak veel verhalen heb te vertellen maar als er dan niemand is die dan ook maar 1 keer naar me wil luisteren dan doet dat me wel veel pijn en verdriet!ik had in mijn msn naam gezet = zelfmoord aan het bedenken komen al die kinderen die ik alang had verwijdert nog eens aan van 'waaar slaat dat op enz. en je laat je familie en je dieren achter enz' net of dat het hen boeit of ik er ben ja of nee.. een goede vriend van mij zij ook nee je gaat geen zelfmoord plegen als je dat doet haal ik nu een paard of een trekker van de stal en ga ik direct naar je toe en houd je tegen. nou ik vind het leuk an aardig dat er toch nog iemand is die aan me denkt maar goed.! ik kan best alles alleen daar heb ik geen problemen mee want ik ben een jaar lang gepest dus ik weet hoe het voelt alleen zijn! dus eigelijk hoeft het voor mij ook allemaal niet meer! heb er geen zin meer in! in school niet in vrienden niet in familie niet nergens meer in! dit was mijn verhaal meer kan ik er eigelijk niet meer over kwijd!
groetjes...

23 juni maakte ik een afspraak met iemand voor een deal sinds dien ben ik in de hel terecht gekomen bedreigingen om mijn vrouw en zoon om te brengen steeds maar weer geld nu ben ik ten einde raad mijn geld is op moet mijn huis verkopen ik vraag mij af als ik er niet meer ben of ze dan mijn vrouw en zoon met rust laten ik zit er echt aan te denken er uit te stappen ik had alles nu alleen nog maar elend

Thuis,Voel me alleen en heb niemand om mee te praten..School gaat ook niet goed..
Heb mijn Stiefvader aangegeven omdat hij me sloeg.dit deed me erg veel pijn.Ik had niemand om van te houden.En ik voelde me kwaad en verdrietig.Had een vriendje heb het uitgemaakt om geen reden. wil hem terug. Dit was Ongeveer een maand geleden allemaal.Dan ga je denken : wat heeft het nog voor een zin om te bestaan..?Maar ik hebvriendinnen die me nu helpen mijn leven weer op te pakken en ik heb gesprekken met jeugdzorg.Thuis gaat het al beter maar nog Lang niet goed genoeg. Maar dat komt wel..Hoop ik . maar ik wil een ding kwijt : Ook al gaat het echt niet goed met je,Probeer hulp te zoeken en ga geen Zelfmoordpogingen doen.Je hebt jezelf ermee. XX R.

Ik zit in een cirkeltje. Dat beseffen is al heel veel, maar jammer genoeg niet genoeg om er uit te geraken!
Nog nooit heb ik zo'n positief zelfbeeld gehad! Leuke vriendinnen, goede job, ... zelfs imens veel aantrek van de mannen! Eigenlijk zou ik me nu geweldig moeten voelen!
Maar niets is minder waar! Meer dan een jaar heb ik een relatie gehad met iemand die ik doodgraag zag! En ik dacht dat dat wederzijds was. Een gemakkelijke situatie was het niet! Maar ik geloofde in ons! Zijn ex-vriendin was onverwachts zwanger geraakt, net voor wij elkaar ontmoet hadden. We kenden elkaar al lang! En al lang vlogen de vonken er af bij ons! Ondanks zijn zwangere ex, kiest hij toch voor mij! Maar nu blijkt dat hij de hele tijd gelogen heeft! Zij zijn nooit uit elkaar geweest! Van het begin tot het einde heeft hij zowel zijn zogezegde ex, mij als z'n dochter belogen en bedrogen! Van haar heb ik tehoren gekregen dat zij tweeën nooit uit elkaar zijn geweest!
Het idee dat je eigenlijk niemand kan vertrouwen, ontneemt me alle moed om door te gaan!
Al heel mijn leven lang overweeg ik er een punt achter te zetten ... maar nooit heb ik het gedurfd! Nu, juist in de periode van mijn leven dat ik trots ben op mezelf, dat ik weer moed heb er tegenaan te gaan, heeft hij me volledig gekraakt! Het hoeft voor mij allemaal gewoon nie meer! ... Als dit het leven is ... laat het dan maar!
Voor het eerst in heel mijn leven denk ik niet alleen om er een punt achter te zetten, maar denk ik ook na over hoe ik dat ga doen ...!

Sinds een hele lange tijd vraag ik mij af wat ''gelukkig zijn'' betekent. Ik heb het nooit ervaren. Mijn hele leven staat in het teken van verdriet, pijn en ellende. Het begon allemaal op de lagere school. Ik ben daar al die jaren gepest en dat ging door tot het einde van de middelbare school. Pesten is niet zomaar iets, het laat littekens achter en het blijft je achtervolgen. Door deze gebeurtenissen ben ik erg onzeker over mezelf geworden en heb geen vertrouwen meer in mensen. Ik heb een negatief zelfbeeld, waardoor ik erg moeilijk functioneer in de samenleving. Het pesten is een van die redenen, maar er zijn nog veel meer. Mijn moeder was vanaf mijn geboorte al ongeneeselijk ziek en ze is daaraan sinds kort overleden. Dat doet het meeste pijn. Als een dierbare overlijdt dan sterft er ook een stukje van je ziel. Ik wou dat ik haar kon terughalen, maar dat kan niet. Waarom ben ik hier? Elke dag vraag ik mij dat af. Wat zou het doel zijn geweest voor mijn bestaan? Nog zoiets. Ik weet het niet. Elke nacht lig ik wakker. Slapen lukt niet omdat ik aan van alles en nog wat denk en dat kan ik niet tegenhouden. Het liefst besta ik niet meer en toch probeer ik mij elke dag weer overeind te houden. Het is moeilijk en ik vraag mij af hoe lang ik het volhoud.

ik heb de liefste vriend van de wereld, en vrienden en vriendinnen en toch voel k me eenzaam, =(
ik heb et idee dat ik liever in het leven hierna zit en deze niet wil afmaken, rot leven, 60 jaar ong. nog leven hou ik niet vol, het word me teveel, ik wil afscheid nemen, vaarwel..

Hoi zoals iedereen hier ben ik ook aan het punt gekomen dat ik steeds vaker denk aan zelfmoord.... Heb al veel teveel meegemaakt in mijn leven en ben er steeds weer terug uit omhoog gekomen, maar kan het niet meer. Ben te moe om er nog voor te vechten en waarvoor! Mijn echte vader heeft ons verlaten omdat hij met mij niet kon omgaan. Ik was authistisch en dat kon hij niet aan. Hij heeft me dus ook afgestaan. Als hij eens wist hoeveel pijn en ellende hij mij hierdoor gegeven heeft dat ik iedere keer weer in de put zit en er uit moet zien te komen. Ik bedoel als je toch een beetje van je kinderen hou dan sta je ze toch niet af. Maar goed heb een hele leuke vriendin gehad waar ik 8 jaar mee samen ben geweest en samenwoonde, maar die kon het niet laten om mij te laten vallen voor een vriend van ons. Op dat moment wist ik ik word niet oud. Toen werden mijn gedachtes over zelfmoord steeds groter en groter. Heb het een paar keer bijna gedaan maar had de kracht niet om door te zetten, na een jaar proberen en mijn gedachtes uit te breiden over hoe en wanneer kwam ik weer een hele leuke meid tegen. Hier ben ik dik 2 jaar mee samengeweest totdat ook zij me liet vallen.... Steeds weer die kracht vinden om die mensen waar je zoveel van hou te moeten laten gaan. Ook hier kwam ik weer bovenop. Heb weer een hele leuke meid ontmoet waar ik op slag gek op was, maar het bleek dat ze lesbienne is. Dus moest mijn gevoelens niet verder ontwikkelen, maar zij mocht mij ook heel graag. We waren zulke goede vrienden dat we ales deden behalve sex, het klinkt misschien raar, maar voor haar had ik alles op willen geven. Heb ik er ook verteld. Maar afgelopen zaterdag gebeurde het onvermijdelijke. Ze begon te zoenen met een meid en ik kon door de alcohol mijn gevoel niet meer onder controle houden. We hebben dus ook hele erge ruzie nu en geloof nooit dat dit nog goedkomt. Ik kan niet zonder haar echt niet. Ik kan het ook niet meer opbrengen om weer mijn liefde aan iemand te geven. Ik heb altijd een stemmetje in mijn hoofd gehad die zei van jij word geen 30!!! En dat stemmetje kan wel eens gelijk krijgen. Ik weet zelfs al hoe ik het wil doen. Gewoon een geweer tegen mijn hoofd aanzetten en de trekker overhalen. Ik hoop nog voor het einde van het jaar een eind aan mijn leven te maken, en iedereen die ons al is voorgegaan een hand geven om ze te zeggen dat ze er goed aan gedaan hebben