Levensverhalen (pagina 1557)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

niemand houd van mijn

ik heb het gevoel of alles fout gaat
Datum:
18-12-2006
Naam:
henk
Leeftijd:
60
Provincie:
Noord-brabant

het is weer zover

maanden lang heb ik me in gehouden, gevochten tegen de neigingen en stand gehouden tegen de pijn.. "Mij krijgen ze niet meer klein" altijd geroepen en gedacht.. Nou hebben ze het toch weer voor elkaar.. In gedachte ben ik alweer dat hoekje in gekropen, heb ik mijn knuffel gepakt en ben weer begonnen met zachtjes snikken, dat naar huilen en daarna naar een gigantische instortbui is gegaan. Hoe ben ik hier toch weer in terecht gekomen? HOE heb ik dit in hemels naam kunnen laten gebeuren? WAAROM.. heb ik weer toegegeven aan mijn enige zwakte? Heb dus weer mezelf helemaal onder gekrast.. Ik schrik weer als ik er naar kijk.. Ze zijn zo veel dieper dan vroeger.. Heb ik dan zoveel woede en angst in mij zitten? De zelfde woorden als vroeger staan weer in mijn armen en benen gekrast "Not myself in this life" soms met een paar puntjes erachter.. Het begint nou ook echt weer te branden, en mijn eerste echte traan vloeit over mijn wangen.. Hoe had ik het kunnen laten gebeuren? Waarom heb ik die hulp niet gezocht? En waarom voel ik me alleen nog maar slechter..
Ik wou die brieven niet schrijven, en ik wil ook dat die idiote datum uit mijn hoofd gaat.. Maar toch.. 1 januarie is een echte mooie dag om te gaan.. Met al dat vuurwerk.. Niemand zal dan in t bos zijn bij die brug.. Iedereen is dan altijd op t plein.. Vuurwerk afsteken.. De brieven heb ik in mijn hoofd al klaar.. Hoef ze alleen nog uit te typen.. Of met de hand te schrijven, het is maar net of ik wil dat ze het nog kunnen lezen tussen de tranen door of niet.. Als een donkere schaduw overkomt het gevoel me weer... Eenzaamheid.. die elendige eenzaamheid.. Hoeveel mensen er ook om mij heen zijn.. Ik blijf me zo elendig eenzaam voelen.. Ik weet ergens wel dat er mensen zijn die van mij houden en die om mij geven, maar ik vind ze nooit zo snel als ik ze nodig heb, zoveel mensen maken altijd dat ze wegkomen.. Ik kan ze ook geen ongelijk geven.. Zou ik ook doen.. Weg bij dat "probleemen kind" weg bij dat "mormel"
Groot gelijk geef ik ze.. Weg bij dat mormel.. Ze schreeuwt altijd zo om aandacht.. Dat ik eerder om hulp roep is ze nog niet opgevallen.. zal dat kwartje wel gaan vallen, als ik op een dag gewoon niet meer thuis kom? Zouden ze dan mijn kreten om hulp hebben herkent? Zullen ze zich dan voor een keer eindelijk schuldig voelen om hun daden? Eindelijk spijt hebben van wat ze gedaan hebben? Vooral hem.. ik probeer hem er vooral mee te pakken.. Ja, ik haat mijn vader.. Voor zoverre dat ik hem vader kan noemen.. voor zover ik weer heeft hij biologisch wat met ons te maken gehad.. en verder hopelijk nooit meer iets.. ik vergeef hem nooit meer wat hij me aan heeft gedaan. of Sam of Noot.. Ik Haat je voor alle pijn en alle verdriet.. en ik haat je nog het meest van het afpakken van mijn kindheid en jeugd.. als 6 jarig kindje heb je me in het leven van een volwassenen geslagen.. in elke mogelijke manier.. de littekens waren eindelijk aan het vervagen.. tot je weer een volledige rol in mijn leven wou hebben.. Rot toch eindelijk eens op! laat me eindelijk een rustig leventje leiden! ik wil dit niet meer.. ik wil dat deze eindeloze nachtmerrie eindigt.. Ik wil eindelijk kunnen slapen.
Datum:
18-12-2006
Naam:
Twistel
Leeftijd:
17
Provincie:
Limburg

die ene jongen

Alweer bijna 2 jaar geleden heb ik een jongen leren kennen.Hij was helemaal mijn typ en door hem kreeg ik weer zin in het leven.Achteraf was het beter als ik hem nooit had ontmoet.Ik heb hem slechts 2 keer gezien maar dat heeft genoeg met me gedaan.Ik smste ook veel met hem en we spraken elkaar ook veel op msn.Zowel voor als nadat ik hem gezien had.Nog nooit voelde ik me zo goed als toen die tijd.Nadat ik hem 2 keer gezien had belde een kameraad van hem mij op om te zeggen dat K. mij niet meer moest.Mijn wereld stortte in.Dit moest een grapje zijn maar dat was het niet.Al zei K. van wel.Ik geloofde hem en we hebben nog een paar weken contact gehad via smsjes en msn.Maar toen was het egt voorbij.Ik hoorde nix meer van hem en hij had al een ander.Sinds die tijd heb ik nergens meer zin in.Mijn zelfvertrouwen is nog minder geworden.Ik wil hem heel graag vergeten maar dat kan ik egt niet.Ik huil nu nogsteeds om hem omdat het zo gemeen gegaan is.Als hij de waarheid had verteld dan was het heel anders maar dat heeft hij niet gedaan.Hij heeft alles gelogen.Als ik nog 1 keer met hem kon praten dan kon ik het wel achter me laten maar zo lukt dat nooit.
Niemand die weet wat ik voel.En ik denk dat ook weinig mensen me zullen snappen.Waarom ik?ik ben altijd eerlijk en dan krijg ik dit.Hopelijk vergeet ik hem ooit want ik krijg hem toch nooit meer te zien.Ik heb er wel van geleerd.Geen jongen die mij nog een keer zo'n verdriet doet.
Datum:
18-12-2006
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
18
Provincie:
Overijssel

hellemaal zat

ik ben het hellemaal zat
enige waar ik voor leef is me vriend
en die laat me nu ook in de steek 5 jaar snijde is niet goed vanaf je 8ste aan de wiet ook niet maar wie zegt dat dat niet normaal is als je hebt megemaakt wat ik heb word is tijd voort einde
ik heb er gwoon geen zin meer in dit helle leve sucks
en ik zit er ook nog in dan loop ik ook elke week wel te janke om iets en ik laat weer iemand anders janke
ik kan er niks aan doen dat ik zo'n probleem kind ben
Datum:
18-12-2006
Naam:
marloes
Leeftijd:
13
Provincie:
Friesland

ik kan dit niett meeer!!!

ik kan me zelf nit meer houden !!
Ik heb zo veel problemen, dat ik gewoon niet meer wil leven .
ik vind van mezelf dat ALLAH verspilling heeft gegeven aan botten,warmbloed en dikke vlees .!!
ik wil gewoon een normale leven leiden.
Maar dat gaat dus niet ik voel me overal en altijd buitengesloten:
-op sgool
-thuis bij me eigen ouders
ik ben de enige meisje in het gezin en verder zijn er 3 jongens .
ik dagt dat ik alle aandacht zou ontvangen .... maar nee.
altijd gaan de jongens voor altijd.
nooit ik een keertje
nooit hebben me ouders mij kunnen vertrouwen .!!!
ik wil nu stoppen met leven.
ik heb op internet zitten zoeken hoe ik dat zou kunnen doen .
parfum drink, pols snijden , alc drinken enz.
ik wil het allemaal een keer proberen maar ik ben bang en heb het gevoel van binnen dat ik het verkeerd zal gaan doen , dat bijv. me ouders me nog erger gaan haten en dat ik steeds meer word ge negeerd!
ik weet gewoon geen weg meer.
soms wil ik weg lopen van huis , bij iemand anders wonen .
of in een weeshuis.
ik weet het zelf ook al niet meer :(:(:(:(
De meeste denken dat ik me ouders enso van buiten haat maar van binnen hou ik van ze .
Dat is dus helemaal niet waar van buiten als van binnen heb ik gewoon de zwarte haat voor hun .
Als er mensen zijn die weten wat ik moet doen , waardeer ik jullie hulp egt heel erg.!!
Datum:
18-12-2006
Naam:
fatiima
Leeftijd:
13
Provincie:
Noord-holland

Ik wil niet meer...

Ik wil niet meer...
Ik voel me net een oud wrak, die alle ellende op de wereld nu wel al gezien heeft.
Ik zou willen dat het als een bordspel was. Ganzeborden. Ik kan je vertellen dat ik al ontelbaar veel keren net voor de finish gebraden ben en nog meer keren in de put.
Ik wou dat ik kon zeggen: Ik doe niet meer mee, ik vind het een stom spel, ik ga aan de kant zitten. Maar zo simpel is het niet.
Ik ben 8 jaar lang gepest, heb op twee basisscholen gezeten en dat heeft veel aan me veranderd. Het is dat niet alleen.
Vreselijk gewoon. Het gevoel van diepe pijn, van dat je van alles kan doen, maar er uiteindelijk niets aan veranderd. Ik heb letters uitgesneden in mijn arm. Als je geen zin heb in een half uur huilen, is dat de oplossing. Maar ik weet dat dit niet goed voor me is. Ik ben er ook mee gestopt.
Als ik het doe, wil ik gaan springen. Niet van een gebouw, maar in een ravijn oid.
Ik denk niet dat ik het ooit zal doen.
Maar de pijn zal altijd blijven.
Datum:
18-12-2006
Naam:
Lydia
Leeftijd:
16
Provincie:
Noord-holland

soms denk ik, is het de moeite nog wel waard

Mijn relatie is afgelopen, khad er zo graag nog wat aan willen doen en ik had het gevoel dat ik het ook nog allemaal goed kon maken. Voor het eerst had ik echt een gevoel van vertrouwen dat ik het echt kon. Mijn toenmalige vriendin zag het niet meer zitten, ze zei dat ze helemaal niet meer verliefd was en ze hield niet meer van me. Ik wou me er niet aan toe geven, ik wou het niet geloven, ik was boos, verdrietig, agressief en khad de neiging om mn problemen weg te drinken. Het drinken voelde goed, mijn muziek voelde goed maar mn sociaale aspect verdween steeds langzamer. Ik wou zo snel mogelijk weer een relatie hebben omdat ik liefde nodig had en wou laten zien dat ik enorm sterk in mn schoenen stond. Maar ik was voor een relatie niet klaar en het hele plan mislukte. Nou ben ik weer terug bij af, ik heb het gevoel of ik nog enorm verliefd ben op mn meisje. Als ik haar zie, als ik aan haar denk en als ik hier naar haar foto's kijk en aan die enorm goede momenten terugdenk dan ga ik helemaal stuk. Ik weet me geen houding te geven en het enige wat ik doe is huilen en hopen dat het toch nog allemaal goed komt. Waarneer heb ik nou eens geluk, eerst al mn moeder die kanker had toen het gekloot thuis met mn zusje toen de problemen bij mn ex thuis die ik wou oplossen, de aandacht die mn vriendin zocht en dit te trekken door in haar eigen polsen te snijden, het weglopen van haar huis. Ik moest en wou het allemaal oplossen en ik had het gevoel dat het lukte, maar achteraf was het allemaal voor niks voor helemaal fucking niks. Ik zoch nieuw geluk bij een meisje twas gezellig het werd intiem maar t voelde niet zo als mn eerste liefe meisje. Alsjeblieft wanneer ben ik aan de beurt wanneer word het mij gegund, ik leef met zo'n verdriet. Al mn vrienden heb ik verwaardloosd door de problemen die ik wou oplossen. Ik heb zoveel spijt en zoveel verdriet. Echt ik denk nu wat gaat er volgen is het de moeite nog wel waard.. ik weet het eerlijk gezegd niet t zal een makkelijke uitweg zijn wie weet vind ik daarboven mn geluk wel.. wie weet Ik wil haar terug, kwil verliefd zijn en geliefd worden en ik wil voor een keer belangrijk worden gevonden. Gewaardeerd worden voor de dingen die ik heb gedaan. Zo veel moeite zo weinig terug.. Uiteindelijk eigenlijk helemaal niks voor terug gekregen..
Zal ik stoppen
Datum:
18-12-2006
Naam:
Roy
Leeftijd:
18
Provincie:
Groningen

eenzaamheid

ik voel me zo eenzaam...
Datum:
17-12-2006
Naam:
Jennifer
Leeftijd:
38
Provincie:
Noord-holland

selfmoordneigingen

ik ben met dese gedachten gekomen doordat me allerbeste vrienden opeens doodgingen aan gevechten die ontstonden. en ik werd erby betrokken ik werd er mee aangekeken. en alles wat ik heb is weggegaan. me hele leven is niet meer soals het was met het gelach en geouwehoer. het is 1 grote drama geworden. k heb nog maar een paar vrienden over by wie ik me problemen kwyt kan maar ik hoorde dat 1van hun neer is gestokken en de andere moet terug naar zijn eigen land. nu trek ik het echt niet meer om verder te leven. liever eventjes pyn en dan noooit meer dan met deze pyn verderleven.
Datum:
17-12-2006
Naam:
sade
Leeftijd:
14
Provincie:
Gelderland

Kapot.

kapot!
ik ben kapot, kapot van het gezijk.
ik ben kapot , van de klappen die ik in m'n gezicht krijg.
ik ben kapot en er is geen hoop meer voor mij!
ik ben kapot, ik weet niet wat ik met het leven moet!
ik ben kapot, ik haat mijn ouders en wens dood te zijn.
Kapot, ik blijf leven voor de vrienden die ik heb!

ik ben een meisje van 12, ik voel me alleen blij bij de vrienden die ik heb...
als ik naar huis ga fiets ik liever zo traag mogelijk. En dan kom ik thuis krijg ik een klap op me kop omdat ik te laat ben.
ik durf het aan niemand kwijt, maar ik kom altijd huilend thuis, bang om gestraft te worden.. :(
alles wat hier staat meen ik uit het diepste van mijn hart!
ik ga weg van huis.
Datum:
17-12-2006
Naam:
Lies
Leeftijd:
12
Provincie:
Drenthe

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.