Levensverhalen (pagina 1557)

ik heb ook al jullie verhalen gelezen en ik begrijp de meeste van jullie wel, maar heb plezier in het leven!!!!
ik heb vrienden omdat ik die gemaakt heb ga naar mensen toe en maak vrienden het leven wordt veel leuker ik begrijp het egt maar het leven bestaat voor mij nu uit lol, doe je huiswerk doe niet aan drugs roken en van die andere domme dingen zorg voor jezelf en andere krijg een goede baan een fijn leven een eigen famillie!!!!!!!!!!!!!!!^_^
ik hoop dat jullie door deze brief meer lol in jullie leven zullen hebben

julian

Geweldig leven, heb niet het gevoel dat ik leef, maar geleeft wordt, mijn gedachten over zelfmoord nemen steeds meer toe, iedereen denkt dat het wel goed met me gaat, ik hoop dat ik 1 dag de kracht vind om er een eind aan te maken, met een overdosis, maar moet zeker weten dat er niemand thuis komt, eindelijk zal ik dan rust vinden.

ik ben 16 en heb al 4 jaar zelfmoordgedachtes ik heb me polsen doorgesneeden maar heb het overleeft.
soms kras ik met een stely mes op me armen, slapen lukt niet en consetreeren op school gaat ook niet ik ga ook naar mentrum(psychloog) maar praten helpt..

Hai

mijn naam doet er niet toe. Ik wil je gewoon een verhaal vertellen van een jongen die heel zijn leven heeft moeten vechten om toch door te gaan.

Er was eens een jongen in India. Hij was geboren in Darjeeling. Dat ligt ten noorden van India; aan de grens met Tibet.
hij was de jongste van het gezin van 5. Hij had nog een zus en een broer. De broer was de oudste. De jongen merkt al gauw dat het leven geen paradijs zou worden voor hem. Hij groeide op in een familie die arm was en dus waar ook veel conflicten waren. Vader dronk veel, moeder kreeg altijd de schuld van alles en het gebeurde meermaals dat vader en moeder met elkaar begonnen te vechten waar de kinderen bij waren. Soms werd de moeder verkracht door de vader. Dan moest de jongen onder de dekens kruipen van hun gezamenlijke bed en werd de moeder op die zelfde bed verkracht door haar zatte man. Moeder begon gefrustreert te raken en soms kreeg ze een woede-aanval; Dan sloeg ze jongen met doornstruiken vol op zijn blote lijf. Toen ze realiseerde wat er gebeurde, sloeg ze op de vlucht; jongen huilend achterlaten met tientallen doornen in zijn gezicht, borst, benen,...
Na een paar minuten kwam dan de moeder terug en teder en vol met spijt trok ze dan de doornen uit de jongen zijn lichaam. Zo ging dat door tot de jongen 2 was. Het gebeurde veel dat de kinderen midden in de nacht moesten wegvluchten uit hun omdat vader en moeder aan het vechten waren. De jongen weet nog hoe dat ging: vader kwam ladderzat toe, begon ruzie te zoeken en dan vochten ze: vader trok aan haar haar, schopte en klopte er op los. Moeder kon alleen maar proberen haar eigen te verdedigen. En dat ging zo verder voor een paar jaar. Tot die dag. De jongen kan het nog steeds voor zijn ogen zien afspelen. Het ging als volgt en de jongen verwenste dat hij dat ooit heeft mogen meemaken; De jongen hij waren bezig met het eten klaar te maken (erwtjes die doormidden waren gesneden omdat we anders niet genoeg hadden voor ons 5jes) als plots de moeder binnenkomt en zegt tegen hen dat ze buiten mochten gaan spelen want moeder zou het verder doen. De kinderen gingen buiten spelen. Behalve de jongen; die aangetrokken was tot het venster dat een blik gaf op de slaapkamer. Alsof hij voelde dat er iets niet in orde was... en gelijk had hij. De jongen zag moeder een touw pakken, een lus erin maakte, vervolgens een stoel pakte en de touw vastmaakte aan de balk boven haar. Daarna pakt ze de lus, deed die rond haar nek en sprong. De jongen zag toen iets grappig... het lichaam van de moeder schommelde heen en weer gelijk een schommel waarop hij ooit had gezeten en begon te lachen. Broer en zus die de jongen hoorde lachen kwamen kijken en zagen hun levensloze lichaam die daar maar wat heen en weer bungelde. Ze begonnen direct te keihard te wenen. De jongen die niet wist wat er gebeurde want hij toen nog maar 2,5 begon dan maar mee te wenen. De dagen daarna was haar begrafenis. daarna moesten zijn broer en hij om te overleven op jacht naar vogels en mijn broer deed dat met een katapult en de jongen weet nog hoe de vogels smaken. Een paar dagen later was er in het een lawaai en was iedereen in rep en roer: De jongen zijn vader was verdronken in een meer. Hij was te zat om te kunnen zwemmen of hij kon gewoonweg niet zwemmen. Na de dood van zijn vader moest de jongen naar zijn oom gaan wonen. Oma kon niet voor hen zorgen dus de jongste moest naar de oom. Bij die oom was het ook niet alles rooskleurig. De jongen weet nog dat hij midden in de nacht naar de wc moest maar de deur was te groot en te zwaar voor hem. Hij probeerde met heel zijn macht maar kreeg hem niet open. Dus maakte zijn oom wakker. Die deed de deur heel bruut open waardoor de deur met een smak op de jongen botste en door die smak deed de jongen het in zijn broek. Oom was daar niet gelukkig om en smeet mij op bed en rammelde hij de jongen af met zijn riem. Na een paar maanden zag de oom het niet meer zitten om voor hem te zorgen en zette hem af voor de deur van een weeshuis in Calcutta. Het weeshuis van Moeder Theresa. Nog een paar maanden later werd de jongen geadopteerd door een adoptiegezin. Dit gezin had eerst hun zinnen gezet op een andere jongetje maar op de dag van zijn vertrek naar het verre land werd hij ernstig ziek en mocht niet meer overkomen. Toen adopteerden het gezin dan maar de jongen...
Het nieuwe gezin was in het begin een warme familie. Maar naarmate de jongen ouder werd kwamer er meer conflicten. De jongen was goed in tennis. Hij behoorde toen bij de beste van zijn leeftijd. Maar na een tijdje had de jongen geen zin meer in tennis. De jongen moest keihard trainen en had geen ontspanning meer. Hij moest trainen na school, voor school, tijdens de vakanties en de jongen was nog maar 8 jaar. Na een tijdje zag de jongen het niet meer zitten en wou het rustiger aan doen. De ouders waren niet echt blij en zeiden dat ze al hun geld kwijt waren en als ze het eerder hadden geweten dan hadden ze er geen geld in gestoken. Niet dat ze arm waren maar ik had hun ontgoochelt en zwaar teleurgesteld. De jongen vond het rot dat het zo verder moest. Na een tijdje begon het op school ook niet meer te lopen. De jongen wou zijn best doen maar het was nooit goed genoeg voor deze mensen. Er was altijd iets waar ze konden op vitten. Er kwamen meer conflicten tussen hem en zijn nieuwe ouders. Zijn moeder en vader sloegen hem ook tijdens deze conflicten. Echt gemeend sloegen ze de jongen die meestal een lichte hersenschudding had. Daarna ging het bergaf met het nieuwe gezin. De jongen werd ouder en ook wijzer. Hij begreep dat zijn nieuwe ouders liever iemand anders hadden gewenst dan deze jongen. Ze knuffelden jongen nooit meer spontaan. Alleen als het moest: op feestjes en andere gelegenheden maar nooit echt liefdevol en met warmte. Neen dat miste de jongen en dacht toen aan de momenten met zijn echt moeder die dat wel deed. De jongen verlangde weer naar haar en nu pas op zijn 15 begon de trauma te werken die hij lang geleden had opgelopen. De vragen kwamen bij hem op: waarom had ze zelfmoord gepleegd? Waar zijn mijn broer en mijn zus gebleven? Waarom houden mijn nieuwe ouders niet van mij? Wat doe ik verkeerd? Waarom ben ik geadopteerd? Ik heb hen toch niet gevraagd om mij te adopteren en te leven zoals zij dat wilden? Wat doe ik tussen al die witte mensen hier? Waarom rascisme? Waarom zeggen ze tegen mij dat Hitler mij allang zou hebben vergast? Pak ik echt hun werk hier af? Wat zou mijn echte moeder vinden van mij? zou ze trots zijn op mij? of ook ontgoochelt zijn zoals mijn nieuwe ouders? De jongen begon uit wanhoop zijn eigen te snijden. In zijn polsen en keel. Hij probeerde zelfmoord te plegen. Om weg te vluchten uit dit leven dat hij nu leide. Zijn nieuwe ouders zeiden tegen hem dat hij in de goot zal belanden en dat hij niets kon. De jongen moest dan zijn jaar opnieuw doen en moest op internaat. De jongen deed zijn best maar zijn ouders gaven niet echt meer om hem. Ze gaven de jongen alles wat hij wilde... behalve liefde. De jongen raakte nog verder in het slop met zijn verleden en heden. Moest naar psychologen en psychiaters maar wat kunnen deze mensen nog voor hem doen? Altijd maar weer die vragen, pillen enz. ... en het enige dat ze doen is luisteren. Maar daarmee nemen ze de pijn niet weg die de jongen voelde diep in hem. De pijn die zei van: Ik wil mijn echte moeder die om hem gaf, een familie die echt zijn familie is. De jongen voelde zich mislukt. De jongen kan niemand gelukkig maken. Niemand gaf meer om hem. De jongen deed toch zijn best om verder te leven maar alles ging slecht. Hij haalde met moeite zijn middelbare diploma en daarna zeiden zijn nieuwe ouders dat ze hem zat waren en dat hij zo snel mogelijk alleen moest gaan wonen. De jongen deed dat en nu zit hij daar nog. zonder werk... zonder echte vrienden... zonder familie... en alleen maar met een verlangen om zijn echte moeder te zien. Misschien ziet hij haar wel na zijn leven hier op aarde; na de dood. Wanneer zal voor hem de verlossing komen? Misschien wordt het tijd dat hij het heft zelf in handen neemt. Om dan voor eeuwig te kunnen inslapen, zonder zorgen, zonder getreur, zonder problemen... gewoon een eeuwige slaap die hij verdient!!!

Ik zie het echt niet meer zitten, zou graag willen sterven, en wel zo gauw mogelijk. Het enige dat me tegenhoudt, is dat ik geen goede, pijnloze en risikoloze methode ken, waarmee het resultaat snel, pijnloos en zeker volgt, en je niemand anders erin betrekt.
En dan is er het verdriet, dat ik mijn oude vader van 88, mijn zus, mijn ex-vrouw en twee goede jeugdvrienden hiermee aan zou doen.
Dan is er het feit, dat ik weet, dat je aan Gene Zijde nog erger zal lijden, als je er hier zelf een einde aan maakt.
Maar de hoop dat het ooit weer goed komt ben ik, op mijn 50e, kwijt geraakt.
Ik weet dus niet hoe het nog verder kan, indien ik niet door bv. een hartinfarkt uit mijn lijden verlost word (waarop ik hoop).
OK, de titel van mijn betoog klinkt, alsof het over de psychische groeistuipen van een tiener gaat, terwijl ik in werkelijkheid een zwaar-depressieve man van 50 ben.
Al sinds mijn kinderjaren kamp ik met zeer zware minderwaardigheids-gevoelens, mijn moeder was psychisch ziek, een huishoudster heeft mijn zus (die nu ook depressief is) en mij jarenlang mishandeld, en op school werd ik vanaf mijn 5e t/m mijn 18e dagelijks gepest, vanwege mijn angsten, en ook mijn gevoeligheid.
Ook nu moet ik nog vaak huilen, zelfs om zgn. "kleine zaken" als bv. het zien van het lijden van een hongerende straathond, of het subtiele gevoel dat ik door mensen niet aardig gevonden, of niet serieus genomen wordt.
Of ook, wanneer ik gewoon ontroerd ben door de naieve onschuldigheid van lieve kleine kinderen.
Hoewel mijn IQ ver boven de 140 getest was, heb ik nooit een opleiding of studie kunnen volbrengen, dus is mijn levensloop geplaveid met perioden van werkloosheid, armoede en korte, zware of saaie ongeschoolde baantjes.
Ook voel ik me dommer dan anderen, en heb het gevoel dat anderen mij voor achterlijk aanzien, vanwege mijn gebrek aan opleiding, mijn overgevoeligheid, en ook mijn uiterlijk (een broodmager lichaam, en daarboven een bleek, rond slijmerig gezicht met te weinig baardgroei, baby-blauwe ogen, dunnend blond haar en een halfkalende schedel).
Ik voel dus, dat ik bepaald geen droom voor vrouwen ben, die zich altijd mannen wensen met brede schouders, grove bruinige huid, bruine ogen, volle donkere haardossen en harde masculine gezichten met volle baardgroei. Of mannen die iets KUNNEN. Of iets bezitten.
Ik ben lelijk geworden, oud, kan niets, en bezit niets.
Heb wel een goede een aantal vriendinnen en sex gehad, toen ik jonger was, en nog een zachte, enigszins androgyne aantrekkelijkheid bezat, die een aantal vrouwen wel erotisch bekoorde.
Ook had ik een relatief gelukkige tijd in de beginjaren van mijn (inmiddels jaren geleden gestrande) huwelijk.
Mijn (ex)-vrouw bleek net zo problematisch te zijn als ik, en uiteindelijk konden we niet meer verder met elkaar, want we trokken elkaar steeds dieper het moeras in.
In mijn jongere jaren (tot mijn 37e) zaten de vrouwen soms zelfs achter me aan, en ik kan er niet goed tegen dat dit nu voorgoed voorbij zal zijn.
Het gevoel van onaantrekkelijk te zijn, dat ik in mijn jonge jaren ook had, is terug, alleen nu veel erger, omdat nu de hoop op verbetering ontbreekt.
En nu schijnt alles voorbij, voorgoed, en het grote gapende gat van de levenslange eenzaamheid plus armoede duiken steeds dreigender voor me op.
Kan me de tijd van mijn jeugd nog goed herineren alsof het gisteren was. ben ik al 50? Is het al 2007? Waar bleef de tijd???
Waarom is mijn leven zo snel en zinloos verlopen?
Ik heb me wel degelijk ingespannen, mar niets bereikt.
En tot overmaat van ramp is het nog niet over (WAS ik nu maar bv. 88 zoals mijn vader) .
Mijn leven is al geen pretje geweest, en ik ben bang dat me nog ergers te wachten staat.
Niemand begrijpt het of kan het wat schelen.
Zou zo graag een nieuwe relatie willen, maar alle aantrekkelijke vrouwen zijn te jong, getrouwd of niet geinteresseerd.
En ik heb geen geld, geen goede woning, en -anders dan veel andere mannen- word ik lelijker vanwege het verouderingsproces, en vrouwen laten dat me merken ook! Voel me door alle vrouwen afgewezen, maar wel willen velen mij als "goede vriend". Echter, meer willen ze niet: Dat willen ze alleen met andere mannen (die er uiteraard veel beter uitzien).
Ook als ik positief probeer te zijn, oprechte goede bedoelingen anderen tegemoet treed, en zelf vind dat ik nu toch wel prettig moet overkomen, wordt ik niet aantrekkelijk gevonden, en glimlacht er niemand naar mij (krijg alleen maar kwade, veroordelende of achterdochtige blikken, of helemaal geen reaktie).
Heb ook in veel andere landen gewerkt, en een antal andere talen geleerd, en dit heeft me jarenlang doen overleven
(in NL had ik het niet volgehouden tot na mijn 30e), maar ook dat mocht uiteindelijk niet baten.
Als anderen iets goed doen of goed kunnen, worden ze ervoor geprezen.
Als ik datzelfde goed doe of goed kan, ziet dat niemand, of is het in 1 keer niet belangrijk.
Als anderen een fout maken, wordt het niet waargenomen, of vergeven.
Als ik dezelfde fout maak, wordt ik (door diezelfde personen) bijna gelyncht.
Wat moet ik doen?
Ik heb gen geld voor therapieen, en heb er ook weinig geloof in.
Ook geloof ik niet in priesters of de kerk, begin af en toe zelfs mijn geloof in God te verliezen, omdat ik Zijn aanwezigheid nooit ervaar.
Herkent iemand wat er met mij aan de hand kan zijn?
Hoe en waar is er hulp?
Veel dank alvast.
Groeten, Walter

ik heb het gevoel of alles fout gaat

maanden lang heb ik me in gehouden, gevochten tegen de neigingen en stand gehouden tegen de pijn.. "Mij krijgen ze niet meer klein" altijd geroepen en gedacht.. Nou hebben ze het toch weer voor elkaar.. In gedachte ben ik alweer dat hoekje in gekropen, heb ik mijn knuffel gepakt en ben weer begonnen met zachtjes snikken, dat naar huilen en daarna naar een gigantische instortbui is gegaan. Hoe ben ik hier toch weer in terecht gekomen? HOE heb ik dit in hemels naam kunnen laten gebeuren? WAAROM.. heb ik weer toegegeven aan mijn enige zwakte? Heb dus weer mezelf helemaal onder gekrast.. Ik schrik weer als ik er naar kijk.. Ze zijn zo veel dieper dan vroeger.. Heb ik dan zoveel woede en angst in mij zitten? De zelfde woorden als vroeger staan weer in mijn armen en benen gekrast "Not myself in this life" soms met een paar puntjes erachter.. Het begint nou ook echt weer te branden, en mijn eerste echte traan vloeit over mijn wangen.. Hoe had ik het kunnen laten gebeuren? Waarom heb ik die hulp niet gezocht? En waarom voel ik me alleen nog maar slechter..
Ik wou die brieven niet schrijven, en ik wil ook dat die idiote datum uit mijn hoofd gaat.. Maar toch.. 1 januarie is een echte mooie dag om te gaan.. Met al dat vuurwerk.. Niemand zal dan in t bos zijn bij die brug.. Iedereen is dan altijd op t plein.. Vuurwerk afsteken.. De brieven heb ik in mijn hoofd al klaar.. Hoef ze alleen nog uit te typen.. Of met de hand te schrijven, het is maar net of ik wil dat ze het nog kunnen lezen tussen de tranen door of niet.. Als een donkere schaduw overkomt het gevoel me weer... Eenzaamheid.. die elendige eenzaamheid.. Hoeveel mensen er ook om mij heen zijn.. Ik blijf me zo elendig eenzaam voelen.. Ik weet ergens wel dat er mensen zijn die van mij houden en die om mij geven, maar ik vind ze nooit zo snel als ik ze nodig heb, zoveel mensen maken altijd dat ze wegkomen.. Ik kan ze ook geen ongelijk geven.. Zou ik ook doen.. Weg bij dat "probleemen kind" weg bij dat "mormel"
Groot gelijk geef ik ze.. Weg bij dat mormel.. Ze schreeuwt altijd zo om aandacht.. Dat ik eerder om hulp roep is ze nog niet opgevallen.. zal dat kwartje wel gaan vallen, als ik op een dag gewoon niet meer thuis kom? Zouden ze dan mijn kreten om hulp hebben herkent? Zullen ze zich dan voor een keer eindelijk schuldig voelen om hun daden? Eindelijk spijt hebben van wat ze gedaan hebben? Vooral hem.. ik probeer hem er vooral mee te pakken.. Ja, ik haat mijn vader.. Voor zoverre dat ik hem vader kan noemen.. voor zover ik weer heeft hij biologisch wat met ons te maken gehad.. en verder hopelijk nooit meer iets.. ik vergeef hem nooit meer wat hij me aan heeft gedaan. of Sam of Noot.. Ik Haat je voor alle pijn en alle verdriet.. en ik haat je nog het meest van het afpakken van mijn kindheid en jeugd.. als 6 jarig kindje heb je me in het leven van een volwassenen geslagen.. in elke mogelijke manier.. de littekens waren eindelijk aan het vervagen.. tot je weer een volledige rol in mijn leven wou hebben.. Rot toch eindelijk eens op! laat me eindelijk een rustig leventje leiden! ik wil dit niet meer.. ik wil dat deze eindeloze nachtmerrie eindigt.. Ik wil eindelijk kunnen slapen.

Alweer bijna 2 jaar geleden heb ik een jongen leren kennen.Hij was helemaal mijn typ en door hem kreeg ik weer zin in het leven.Achteraf was het beter als ik hem nooit had ontmoet.Ik heb hem slechts 2 keer gezien maar dat heeft genoeg met me gedaan.Ik smste ook veel met hem en we spraken elkaar ook veel op msn.Zowel voor als nadat ik hem gezien had.Nog nooit voelde ik me zo goed als toen die tijd.Nadat ik hem 2 keer gezien had belde een kameraad van hem mij op om te zeggen dat K. mij niet meer moest.Mijn wereld stortte in.Dit moest een grapje zijn maar dat was het niet.Al zei K. van wel.Ik geloofde hem en we hebben nog een paar weken contact gehad via smsjes en msn.Maar toen was het egt voorbij.Ik hoorde nix meer van hem en hij had al een ander.Sinds die tijd heb ik nergens meer zin in.Mijn zelfvertrouwen is nog minder geworden.Ik wil hem heel graag vergeten maar dat kan ik egt niet.Ik huil nu nogsteeds om hem omdat het zo gemeen gegaan is.Als hij de waarheid had verteld dan was het heel anders maar dat heeft hij niet gedaan.Hij heeft alles gelogen.Als ik nog 1 keer met hem kon praten dan kon ik het wel achter me laten maar zo lukt dat nooit.
Niemand die weet wat ik voel.En ik denk dat ook weinig mensen me zullen snappen.Waarom ik?ik ben altijd eerlijk en dan krijg ik dit.Hopelijk vergeet ik hem ooit want ik krijg hem toch nooit meer te zien.Ik heb er wel van geleerd.Geen jongen die mij nog een keer zo'n verdriet doet.

ik ben het hellemaal zat
enige waar ik voor leef is me vriend
en die laat me nu ook in de steek 5 jaar snijde is niet goed vanaf je 8ste aan de wiet ook niet maar wie zegt dat dat niet normaal is als je hebt megemaakt wat ik heb word is tijd voort einde
ik heb er gwoon geen zin meer in dit helle leve sucks
en ik zit er ook nog in dan loop ik ook elke week wel te janke om iets en ik laat weer iemand anders janke
ik kan er niks aan doen dat ik zo'n probleem kind ben

ik kan me zelf nit meer houden !!
Ik heb zo veel problemen, dat ik gewoon niet meer wil leven .
ik vind van mezelf dat ALLAH verspilling heeft gegeven aan botten,warmbloed en dikke vlees .!!
ik wil gewoon een normale leven leiden.
Maar dat gaat dus niet ik voel me overal en altijd buitengesloten:
-op sgool
-thuis bij me eigen ouders
ik ben de enige meisje in het gezin en verder zijn er 3 jongens .
ik dagt dat ik alle aandacht zou ontvangen .... maar nee.
altijd gaan de jongens voor altijd.
nooit ik een keertje
nooit hebben me ouders mij kunnen vertrouwen .!!!
ik wil nu stoppen met leven.
ik heb op internet zitten zoeken hoe ik dat zou kunnen doen .
parfum drink, pols snijden , alc drinken enz.
ik wil het allemaal een keer proberen maar ik ben bang en heb het gevoel van binnen dat ik het verkeerd zal gaan doen , dat bijv. me ouders me nog erger gaan haten en dat ik steeds meer word ge negeerd!
ik weet gewoon geen weg meer.
soms wil ik weg lopen van huis , bij iemand anders wonen .
of in een weeshuis.
ik weet het zelf ook al niet meer :(:(:(:(
De meeste denken dat ik me ouders enso van buiten haat maar van binnen hou ik van ze .
Dat is dus helemaal niet waar van buiten als van binnen heb ik gewoon de zwarte haat voor hun .
Als er mensen zijn die weten wat ik moet doen , waardeer ik jullie hulp egt heel erg.!!