Levensverhalen (pagina 1556)

Eeuwig kijken, niet aanraken
Eeuwig kijken, nee jij ziet mij niet
Eeuwig kijken je ziet me als een bitch
Eeuwig kijken wat boeit mij het nou

Ik wil hier niet wezen
Wil hier niet zijn
Mijn leven heeft geen couplet en geen refrein
Het wil naar het einde en sneller dan normaal

Iedereen boos
Iedereen kwaad

En alleen wat ik met vrienden heb gevraagd

Laat me alleen
Net of iemand om mij heen zou komen te staan
Ik ben niemand

Niemand die mij mist
Niemand wie mij leven kan laten leven

ik ben biologies een meisje maar ik wil een jongen zijn ik lijk ook op een jongen en ik val ook op meisjes.
maar ik ben me oma verloren die woonde in nigeria daar ben ik geboren en ik woon hier in nedereland al 3 jaren.ik ben ook me tante van 17 kwijt die was overleden net voordat me oma is overleden.
het deed me zeer pijn want toen ik hier naar nederland verhuisde moest ik me hele familie daar van me moeders kant gedag zeggen.
en dat lukte me niet want ik wou ze niet verlaten.En me oma en me tante zal ik nooit meer zien.
en mijn probleem is ik val op meisjes maar ik durf ze de waarheid niet over mezelf te vertellen en ik doe ze pijn.
ze denken dat ze op een jongen verliefd zijn maar dat is niet zo.
en ik ben niet blij met me leven me ouders zijn gescheiden.
en ik kan niet normale dingen doen net als een jongen en niet lekker met me vriendin gaan swemmen of vrijen ofzo.
ik ben me leven gewoon zat ik ben anders als andere ik ben apnormaal ik zou gewoon normaal willen zijn maar dat kan niet.

Vier jaar geleden heb ik de leukste jongen leren kennen ooit. Hij was mooi.. en lief... Iedereen had hem graag. Drie jaar heb ik voor hem gevochten, soms gaf hij blijk van interesse, vaak ook niet. Het laatste jaar ben ik er dan toch in geslaagd zijn hart volledig te veroveren en waren wij samen. Het mooiste jaar van mijn leven. Ik had het nooit durven dromen. Voor deze jongen deed ik alles. Ik wilde hem niet teleurstellen, ik hoopte dat hij van me hield. Dat deed hij ook. Nu, anderhalf jaar later heb ik nog meer verdriet dan in die drie jaar tijd. Hij heeft zelfmoord gepleegd. Ik heb ook soms de drang om het te doen, maar ik kan het niet. Ik zou graag doodgaan aan een ziekte of een ongeluk, dan heb ik zelf geen schuld aan dat ik andere mensen verdriet aan doe. Mensen kunnen gemeen zijn heb ik geleerd, ook al doen ze het niet expres. Mensen kunnen onbegripvol zijn, en je hebt het gevoel helemaal alleen te zijn. Ik heb het gevoel dat ik er allemaal boven sta en er niks aan kan veranderen. Maar één ding weet ik goed. Ik heb deze pagina gelezen en er zijn mensen die zich nog zo voelen als mij, maar er is iets dat je moet weten. Ik heb meegemaakt hoe mijn vriend zijn ouders nu in een diepe put zitten, zijn vrienden, ik... Omdat ik vanop zo'n korte afstand heb meegemaakt wat de gevolgen zijn van zelfmoord, durf ik het gewoon niet. Ik ben ook iemand die altijd leeft voor iemand anders, niks verkeerd wil doen, maar het toch altijd klaar krijg. Niemand houd precies ooit rekening met mij. Mijn moeder zei: leven doe je voor anderen. En dat is ook zo. Wanneer jij zelfmoord gaat plegen, gaat dit zo'n litteken nalaten bij anderen, veel erger dan je je altijd voorstelt. Je denkt: dan zullen ze wel spijt hebben, dan zullen ze me wel missen en inzien dat ik wél een toffe was. Maar vergeet dit gewoon, de werkelijkheid is nog tien duizend keer zo erg. Je neemt niet alleen jou leven af, maar ook dat van je omgeving. Er zijn mensen die wél naar jou kunnen luisteren en die wél op je golflengte zitten. Ik heb té veel pijn en wil alles doen om jullie tegen te houden.

M'n leven is bagger, alles is er aan verkeerd... Ik heb telkens ruzie met m'n beste vriendin, om nogal stomme dingen, laatst zo'n stomme ruzie, om een k*t blikje, gewoon een stom blikje... zo is het nou altijd... ik snap het niet meer... ik snap het leven niet meer... je moet tog plezier hebben in je leven, waarom heb ik dat nou niet?? ik wil het ook graag hebben, maar het lukt mij niet!! Ik snij me zelf, het help me wel.. maar ergens in me... hoop ik dat ik gewoon dood ga... maar ik heb nog zo veel voor me, ik wil nog zoveel dingen doen, kom op... ik ben pas 13... maar ik zie de toekomst niet meer... al mijn plannen voor later zijn weg gevaagt... ik zie het niet meer!!! Ik zie het nie meer zitten... ik wil dood... ik wil niet meer leven, ik zie het nie meer zitten... ik denk altijd aan anderen, maar nooit denkt er iemand aan mij... mijn beste vriendin sluit me buiten als er iemand anders bij is... dan besta ik gewoon niet meer voor haar... ik wil dood, dan denk ik een keer aan me zelf, maar ik durf het niet!! ik wil m'n familie niet in de steek laten... ookal heb ik er veel ruzie mee... ik durf het gewoon niet... laat maar ik probeer me er bij neer te leggen, maar ik weet niet zeker of me dat gaan lukken... als het me niet lukt... wens ik iedereen veel geluk!! HVJullie allemaal...

ik voel me zo vreselijk ongelukkig,heb er geen zin meer in.
Het liefst krijg ik een ongeluk,dan kan er niemand boos om zijn dat ik er dan niet meer ben.
het is gewoon dat ik er te schijterig voor ben om zelfmoord te plegen en ik zou niet weten hoe ik het zou moeten doen,wil niet dat anderen er een trauma aan over houden aan het aanblik van mijn dood.
Loop hier al jaren mee en mijn gedachten
worden steeds heftiger naar de dood.
weet dus echt niet hoe lang ik het nog volhou met dit rotleven.

ik heb ook al jullie verhalen gelezen en ik begrijp de meeste van jullie wel, maar heb plezier in het leven!!!!
ik heb vrienden omdat ik die gemaakt heb ga naar mensen toe en maak vrienden het leven wordt veel leuker ik begrijp het egt maar het leven bestaat voor mij nu uit lol, doe je huiswerk doe niet aan drugs roken en van die andere domme dingen zorg voor jezelf en andere krijg een goede baan een fijn leven een eigen famillie!!!!!!!!!!!!!!!^_^
ik hoop dat jullie door deze brief meer lol in jullie leven zullen hebben

julian

Geweldig leven, heb niet het gevoel dat ik leef, maar geleeft wordt, mijn gedachten over zelfmoord nemen steeds meer toe, iedereen denkt dat het wel goed met me gaat, ik hoop dat ik 1 dag de kracht vind om er een eind aan te maken, met een overdosis, maar moet zeker weten dat er niemand thuis komt, eindelijk zal ik dan rust vinden.

ik ben 16 en heb al 4 jaar zelfmoordgedachtes ik heb me polsen doorgesneeden maar heb het overleeft.
soms kras ik met een stely mes op me armen, slapen lukt niet en consetreeren op school gaat ook niet ik ga ook naar mentrum(psychloog) maar praten helpt..

Hai

mijn naam doet er niet toe. Ik wil je gewoon een verhaal vertellen van een jongen die heel zijn leven heeft moeten vechten om toch door te gaan.

Er was eens een jongen in India. Hij was geboren in Darjeeling. Dat ligt ten noorden van India; aan de grens met Tibet.
hij was de jongste van het gezin van 5. Hij had nog een zus en een broer. De broer was de oudste. De jongen merkt al gauw dat het leven geen paradijs zou worden voor hem. Hij groeide op in een familie die arm was en dus waar ook veel conflicten waren. Vader dronk veel, moeder kreeg altijd de schuld van alles en het gebeurde meermaals dat vader en moeder met elkaar begonnen te vechten waar de kinderen bij waren. Soms werd de moeder verkracht door de vader. Dan moest de jongen onder de dekens kruipen van hun gezamenlijke bed en werd de moeder op die zelfde bed verkracht door haar zatte man. Moeder begon gefrustreert te raken en soms kreeg ze een woede-aanval; Dan sloeg ze jongen met doornstruiken vol op zijn blote lijf. Toen ze realiseerde wat er gebeurde, sloeg ze op de vlucht; jongen huilend achterlaten met tientallen doornen in zijn gezicht, borst, benen,...
Na een paar minuten kwam dan de moeder terug en teder en vol met spijt trok ze dan de doornen uit de jongen zijn lichaam. Zo ging dat door tot de jongen 2 was. Het gebeurde veel dat de kinderen midden in de nacht moesten wegvluchten uit hun omdat vader en moeder aan het vechten waren. De jongen weet nog hoe dat ging: vader kwam ladderzat toe, begon ruzie te zoeken en dan vochten ze: vader trok aan haar haar, schopte en klopte er op los. Moeder kon alleen maar proberen haar eigen te verdedigen. En dat ging zo verder voor een paar jaar. Tot die dag. De jongen kan het nog steeds voor zijn ogen zien afspelen. Het ging als volgt en de jongen verwenste dat hij dat ooit heeft mogen meemaken; De jongen hij waren bezig met het eten klaar te maken (erwtjes die doormidden waren gesneden omdat we anders niet genoeg hadden voor ons 5jes) als plots de moeder binnenkomt en zegt tegen hen dat ze buiten mochten gaan spelen want moeder zou het verder doen. De kinderen gingen buiten spelen. Behalve de jongen; die aangetrokken was tot het venster dat een blik gaf op de slaapkamer. Alsof hij voelde dat er iets niet in orde was... en gelijk had hij. De jongen zag moeder een touw pakken, een lus erin maakte, vervolgens een stoel pakte en de touw vastmaakte aan de balk boven haar. Daarna pakt ze de lus, deed die rond haar nek en sprong. De jongen zag toen iets grappig... het lichaam van de moeder schommelde heen en weer gelijk een schommel waarop hij ooit had gezeten en begon te lachen. Broer en zus die de jongen hoorde lachen kwamen kijken en zagen hun levensloze lichaam die daar maar wat heen en weer bungelde. Ze begonnen direct te keihard te wenen. De jongen die niet wist wat er gebeurde want hij toen nog maar 2,5 begon dan maar mee te wenen. De dagen daarna was haar begrafenis. daarna moesten zijn broer en hij om te overleven op jacht naar vogels en mijn broer deed dat met een katapult en de jongen weet nog hoe de vogels smaken. Een paar dagen later was er in het een lawaai en was iedereen in rep en roer: De jongen zijn vader was verdronken in een meer. Hij was te zat om te kunnen zwemmen of hij kon gewoonweg niet zwemmen. Na de dood van zijn vader moest de jongen naar zijn oom gaan wonen. Oma kon niet voor hen zorgen dus de jongste moest naar de oom. Bij die oom was het ook niet alles rooskleurig. De jongen weet nog dat hij midden in de nacht naar de wc moest maar de deur was te groot en te zwaar voor hem. Hij probeerde met heel zijn macht maar kreeg hem niet open. Dus maakte zijn oom wakker. Die deed de deur heel bruut open waardoor de deur met een smak op de jongen botste en door die smak deed de jongen het in zijn broek. Oom was daar niet gelukkig om en smeet mij op bed en rammelde hij de jongen af met zijn riem. Na een paar maanden zag de oom het niet meer zitten om voor hem te zorgen en zette hem af voor de deur van een weeshuis in Calcutta. Het weeshuis van Moeder Theresa. Nog een paar maanden later werd de jongen geadopteerd door een adoptiegezin. Dit gezin had eerst hun zinnen gezet op een andere jongetje maar op de dag van zijn vertrek naar het verre land werd hij ernstig ziek en mocht niet meer overkomen. Toen adopteerden het gezin dan maar de jongen...
Het nieuwe gezin was in het begin een warme familie. Maar naarmate de jongen ouder werd kwamer er meer conflicten. De jongen was goed in tennis. Hij behoorde toen bij de beste van zijn leeftijd. Maar na een tijdje had de jongen geen zin meer in tennis. De jongen moest keihard trainen en had geen ontspanning meer. Hij moest trainen na school, voor school, tijdens de vakanties en de jongen was nog maar 8 jaar. Na een tijdje zag de jongen het niet meer zitten en wou het rustiger aan doen. De ouders waren niet echt blij en zeiden dat ze al hun geld kwijt waren en als ze het eerder hadden geweten dan hadden ze er geen geld in gestoken. Niet dat ze arm waren maar ik had hun ontgoochelt en zwaar teleurgesteld. De jongen vond het rot dat het zo verder moest. Na een tijdje begon het op school ook niet meer te lopen. De jongen wou zijn best doen maar het was nooit goed genoeg voor deze mensen. Er was altijd iets waar ze konden op vitten. Er kwamen meer conflicten tussen hem en zijn nieuwe ouders. Zijn moeder en vader sloegen hem ook tijdens deze conflicten. Echt gemeend sloegen ze de jongen die meestal een lichte hersenschudding had. Daarna ging het bergaf met het nieuwe gezin. De jongen werd ouder en ook wijzer. Hij begreep dat zijn nieuwe ouders liever iemand anders hadden gewenst dan deze jongen. Ze knuffelden jongen nooit meer spontaan. Alleen als het moest: op feestjes en andere gelegenheden maar nooit echt liefdevol en met warmte. Neen dat miste de jongen en dacht toen aan de momenten met zijn echt moeder die dat wel deed. De jongen verlangde weer naar haar en nu pas op zijn 15 begon de trauma te werken die hij lang geleden had opgelopen. De vragen kwamen bij hem op: waarom had ze zelfmoord gepleegd? Waar zijn mijn broer en mijn zus gebleven? Waarom houden mijn nieuwe ouders niet van mij? Wat doe ik verkeerd? Waarom ben ik geadopteerd? Ik heb hen toch niet gevraagd om mij te adopteren en te leven zoals zij dat wilden? Wat doe ik tussen al die witte mensen hier? Waarom rascisme? Waarom zeggen ze tegen mij dat Hitler mij allang zou hebben vergast? Pak ik echt hun werk hier af? Wat zou mijn echte moeder vinden van mij? zou ze trots zijn op mij? of ook ontgoochelt zijn zoals mijn nieuwe ouders? De jongen begon uit wanhoop zijn eigen te snijden. In zijn polsen en keel. Hij probeerde zelfmoord te plegen. Om weg te vluchten uit dit leven dat hij nu leide. Zijn nieuwe ouders zeiden tegen hem dat hij in de goot zal belanden en dat hij niets kon. De jongen moest dan zijn jaar opnieuw doen en moest op internaat. De jongen deed zijn best maar zijn ouders gaven niet echt meer om hem. Ze gaven de jongen alles wat hij wilde... behalve liefde. De jongen raakte nog verder in het slop met zijn verleden en heden. Moest naar psychologen en psychiaters maar wat kunnen deze mensen nog voor hem doen? Altijd maar weer die vragen, pillen enz. ... en het enige dat ze doen is luisteren. Maar daarmee nemen ze de pijn niet weg die de jongen voelde diep in hem. De pijn die zei van: Ik wil mijn echte moeder die om hem gaf, een familie die echt zijn familie is. De jongen voelde zich mislukt. De jongen kan niemand gelukkig maken. Niemand gaf meer om hem. De jongen deed toch zijn best om verder te leven maar alles ging slecht. Hij haalde met moeite zijn middelbare diploma en daarna zeiden zijn nieuwe ouders dat ze hem zat waren en dat hij zo snel mogelijk alleen moest gaan wonen. De jongen deed dat en nu zit hij daar nog. zonder werk... zonder echte vrienden... zonder familie... en alleen maar met een verlangen om zijn echte moeder te zien. Misschien ziet hij haar wel na zijn leven hier op aarde; na de dood. Wanneer zal voor hem de verlossing komen? Misschien wordt het tijd dat hij het heft zelf in handen neemt. Om dan voor eeuwig te kunnen inslapen, zonder zorgen, zonder getreur, zonder problemen... gewoon een eeuwige slaap die hij verdient!!!

Ik zie het echt niet meer zitten, zou graag willen sterven, en wel zo gauw mogelijk. Het enige dat me tegenhoudt, is dat ik geen goede, pijnloze en risikoloze methode ken, waarmee het resultaat snel, pijnloos en zeker volgt, en je niemand anders erin betrekt.
En dan is er het verdriet, dat ik mijn oude vader van 88, mijn zus, mijn ex-vrouw en twee goede jeugdvrienden hiermee aan zou doen.
Dan is er het feit, dat ik weet, dat je aan Gene Zijde nog erger zal lijden, als je er hier zelf een einde aan maakt.
Maar de hoop dat het ooit weer goed komt ben ik, op mijn 50e, kwijt geraakt.
Ik weet dus niet hoe het nog verder kan, indien ik niet door bv. een hartinfarkt uit mijn lijden verlost word (waarop ik hoop).
OK, de titel van mijn betoog klinkt, alsof het over de psychische groeistuipen van een tiener gaat, terwijl ik in werkelijkheid een zwaar-depressieve man van 50 ben.
Al sinds mijn kinderjaren kamp ik met zeer zware minderwaardigheids-gevoelens, mijn moeder was psychisch ziek, een huishoudster heeft mijn zus (die nu ook depressief is) en mij jarenlang mishandeld, en op school werd ik vanaf mijn 5e t/m mijn 18e dagelijks gepest, vanwege mijn angsten, en ook mijn gevoeligheid.
Ook nu moet ik nog vaak huilen, zelfs om zgn. "kleine zaken" als bv. het zien van het lijden van een hongerende straathond, of het subtiele gevoel dat ik door mensen niet aardig gevonden, of niet serieus genomen wordt.
Of ook, wanneer ik gewoon ontroerd ben door de naieve onschuldigheid van lieve kleine kinderen.
Hoewel mijn IQ ver boven de 140 getest was, heb ik nooit een opleiding of studie kunnen volbrengen, dus is mijn levensloop geplaveid met perioden van werkloosheid, armoede en korte, zware of saaie ongeschoolde baantjes.
Ook voel ik me dommer dan anderen, en heb het gevoel dat anderen mij voor achterlijk aanzien, vanwege mijn gebrek aan opleiding, mijn overgevoeligheid, en ook mijn uiterlijk (een broodmager lichaam, en daarboven een bleek, rond slijmerig gezicht met te weinig baardgroei, baby-blauwe ogen, dunnend blond haar en een halfkalende schedel).
Ik voel dus, dat ik bepaald geen droom voor vrouwen ben, die zich altijd mannen wensen met brede schouders, grove bruinige huid, bruine ogen, volle donkere haardossen en harde masculine gezichten met volle baardgroei. Of mannen die iets KUNNEN. Of iets bezitten.
Ik ben lelijk geworden, oud, kan niets, en bezit niets.
Heb wel een goede een aantal vriendinnen en sex gehad, toen ik jonger was, en nog een zachte, enigszins androgyne aantrekkelijkheid bezat, die een aantal vrouwen wel erotisch bekoorde.
Ook had ik een relatief gelukkige tijd in de beginjaren van mijn (inmiddels jaren geleden gestrande) huwelijk.
Mijn (ex)-vrouw bleek net zo problematisch te zijn als ik, en uiteindelijk konden we niet meer verder met elkaar, want we trokken elkaar steeds dieper het moeras in.
In mijn jongere jaren (tot mijn 37e) zaten de vrouwen soms zelfs achter me aan, en ik kan er niet goed tegen dat dit nu voorgoed voorbij zal zijn.
Het gevoel van onaantrekkelijk te zijn, dat ik in mijn jonge jaren ook had, is terug, alleen nu veel erger, omdat nu de hoop op verbetering ontbreekt.
En nu schijnt alles voorbij, voorgoed, en het grote gapende gat van de levenslange eenzaamheid plus armoede duiken steeds dreigender voor me op.
Kan me de tijd van mijn jeugd nog goed herineren alsof het gisteren was. ben ik al 50? Is het al 2007? Waar bleef de tijd???
Waarom is mijn leven zo snel en zinloos verlopen?
Ik heb me wel degelijk ingespannen, mar niets bereikt.
En tot overmaat van ramp is het nog niet over (WAS ik nu maar bv. 88 zoals mijn vader) .
Mijn leven is al geen pretje geweest, en ik ben bang dat me nog ergers te wachten staat.
Niemand begrijpt het of kan het wat schelen.
Zou zo graag een nieuwe relatie willen, maar alle aantrekkelijke vrouwen zijn te jong, getrouwd of niet geinteresseerd.
En ik heb geen geld, geen goede woning, en -anders dan veel andere mannen- word ik lelijker vanwege het verouderingsproces, en vrouwen laten dat me merken ook! Voel me door alle vrouwen afgewezen, maar wel willen velen mij als "goede vriend". Echter, meer willen ze niet: Dat willen ze alleen met andere mannen (die er uiteraard veel beter uitzien).
Ook als ik positief probeer te zijn, oprechte goede bedoelingen anderen tegemoet treed, en zelf vind dat ik nu toch wel prettig moet overkomen, wordt ik niet aantrekkelijk gevonden, en glimlacht er niemand naar mij (krijg alleen maar kwade, veroordelende of achterdochtige blikken, of helemaal geen reaktie).
Heb ook in veel andere landen gewerkt, en een antal andere talen geleerd, en dit heeft me jarenlang doen overleven
(in NL had ik het niet volgehouden tot na mijn 30e), maar ook dat mocht uiteindelijk niet baten.
Als anderen iets goed doen of goed kunnen, worden ze ervoor geprezen.
Als ik datzelfde goed doe of goed kan, ziet dat niemand, of is het in 1 keer niet belangrijk.
Als anderen een fout maken, wordt het niet waargenomen, of vergeven.
Als ik dezelfde fout maak, wordt ik (door diezelfde personen) bijna gelyncht.
Wat moet ik doen?
Ik heb gen geld voor therapieen, en heb er ook weinig geloof in.
Ook geloof ik niet in priesters of de kerk, begin af en toe zelfs mijn geloof in God te verliezen, omdat ik Zijn aanwezigheid nooit ervaar.
Herkent iemand wat er met mij aan de hand kan zijn?
Hoe en waar is er hulp?
Veel dank alvast.
Groeten, Walter