Eerst even alle lezers vriendelijk groeten en bedanken voor het lezen van dit verhaal.
Ik ben een 15 jarige jongen die op een gewone vwo school zit en waarvan veel mensen denken dat ik plezier in het leven heb, en mij denken te kennen. Maar ik leef achter een masker, een masker dat ik sinds het besef van hoe mijn leven in elkaar steekt al draag en nog nooit heb afgedaan, in de spiegel herken ik mijzelf niet meer. Mijn vader is hoe je dat noemt een "tweede generatie oorlogs slachtoffer" dit betekend dat zijn ouders in een jappenkamp hebben gezeten in wo2 en dit "kamp syndroom" hebben door gegeven aan hun kinderen, waaronder mijn vader. Hierdoor is hij sinds zijn 16e depressief (manisch depressief) en heeft er nooit erg goed mee kunnen leven, de laatste jaren is het allemaal een stuk erger geworden. Zijn stemming vulde MIJN leven in, ik leefde naar hoe zijn stemming was, stonden de beatles op met "here comes de sun" dan waren we allemaal vrolijk en was hij de vader die ik wenste altijd zo te hebben, kwamen de nummers van "death can dance" op zijn stereo (altijd op nivo 10) dan was de sfeer grimmig, als ook maar het eten niet goed was, ik een slecht cijfer had gehaald of er was een ander klein mankement dan was er hel. Hij sloot zich af van de buiten wereld en confronteerde ons daar iedere dag mee een onleefbare situatie, ik heb hem 3 maal meegemaakt dat hij in een bijna-dood stadium zat omdat hij weer een zelfmoord poging had ondernomen, maar zijn lichaam was te sterk zelfs voor dozen vol met prozac en een fles drank. Deze beelden zitten op mijn iris geplakt, iedere dag zie ik ze weer en kan ze nooit vergeten. Op een kerst avond, 2005, was het weer een keer zover, zijn ogen waren ditmaal zwart 1 groot gat, ik herkende hem niet net als zijn gedrag, kwaadaardig als nooit tevoren. Hij liep wankelend door huis en morste wat koffie op het kleed, hij wou het schoonmaken maar viel om en mijn moeder wou hem helpen, maar dit viel hem niet goed. Hij stond op en wurgde mijn moeder, gelukkig had hij niet genoeg kracht en kon ik er tussen in springen. Mijn moeder en ik zijn weg gereden, we wisten niet waar heen maar we moesten weg van die hel, van die ondragelijke pijn weg van die muziek, dat kabaal, weg van die zwarte ogen....We zijn na een tijd rondrijden bij een vriendin beland, en zijn later, toen mijn vader weer nuchter was weer naar huis kunnen gaan, hij wist zelf van niets, niet wat hij gedaan had noch van wat er met ons was. Dit is slechts een klein deel van dingen die er dagelijks in mijn leven gebeuren en gebeurd zijn. Ik ben hierdoor ook beinvloed en kan de laatste 9 a 10 maanden niets meer handelen, een boze moeder om een slecht cijfer, zoals elke moeder zal zijn, kan ik niet aan en ik huil uren lang, in mezelf want ik kan de buiten wereld toch niet tonen dat ik ook nog gevoelens heb? Elke dag staat mijn mes op het punt om een einde te maken aan alles, mijn gevoelens mijn pijnen, m'n leven. Ik weet gewoon niet of ik lang zo mijn leven kan volhouden, maar ik moet, ik zal en moet voor mijn moeder zorgen ook al kost dat mijn laatste beetje kracht op die dag ik zal voor haar moeten zorgen. Elke nacht sta ik weer voor het dilemma: geen pijn of zorgen dat een ander zijn pijn kan delen, toch kies ik elke dag weer voor het delen, maar ik weet niet hoelang ik dit nog kan voort zetten.
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.