Levensverhalen (pagina 1519)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Niet te beschrijven.

Als je zo in een paar zinnen moet vertellen, hoe het komt dat je je zo voelt, valt dat toch wel tegen. Dus er is niks aan de hand? Nee dat is het niet. Zoals ik al meer heb gelezen, ben ik voor de buitenwereld een gewoon gelukkig, doodnormaal mens, dat nauwelijks problemen heeft. Binnen nu en een paar jaar zal ik met twee vingers in m'n neus mn gymnasium diploma halen. Ik heb genoeg vrienden en mensen om me heen die om me geven. Een geweldige hechte familie. En altijd voldoende aandacht gehad van jongens. Ik moet elke dag maar doen alsof ik me goed voel. Want zodra je de hele dag met een chagrijnig hoofd rond gaat lopen, zullen mensen daar nou niet bepaald positief op reageren. Dus dag in dag uit ben ik bezig met een soort toneelstukje, en probeer ik het zo goed mogelijk te doen. Maar iedereen vergeet wel eens z'n tekst. En bij mij gebeurt dat helaas steeds vaker. Er hoeft maar 'dit' te gebeuren of ik barst in tranen uit, zie het leven niet meer zitten en ga zitten fantaseren hoe geweldig het zou zijn om er gewoon een einde aan te maken. Ik heb een tijd geleden een geweldige relatie gehad. De liefde van m'n leven. Ja dat kun je toch nog niet zeggen als je zo jong bent. Dat zegt iedereen, maar ik denk dat er genoeg mensen zijn die begrijpen dat dat totale onzin is. En het mooiste was nog dat het volledig wederzijds was. We waren helemaal geobsedeerd door elkaar, maar omdat we erg ver van elkaar woonden, en het ook druk hadden met andere belangrijke dingen, zagen we elkaar steeds minder. Wat voor ons allebei erg moeilijk was. Ik ben al m'n hele leven erg onzeker, maar door hem was dat zo veranderd. Ik had een geweldig zelfbeeld en had het gevoel alsof ik de hele wereld aankon. Ik had toen een hele zware periode achter de rug en was zo blij dat dat over was. Op een dag besloot hij er een eind aan te maken, omdat hij het niet meer aankon. Vanaf toen is het eigenlijk niet meer goedgekomen. Ik dacht: zie nou wel, iedereen doet wel alsof ze je mogen en alsof je veel om je geven, maar niemand doet écht moeite voor je, ze geven al snel op. Zodra het lastig wordt, kiezen ze toch snel voor zichzelf, zonder er echt voor te knokken. Ook probeer ik al vrij lang een paar kilo af te vallen. Ik ben niet echt dik, maar iedereen om me heen is superslank en dat wordt je op een bepaald moment toch wel zat. Bijna elke dag zat ik in de sportschool, en eten deed ik bijna niet. Terwijl dat toch iets is wat ik met heel veel liefde doe, haha. Maar ik val maar niet af, wat erg demotiverend is natuurlijk. Ik heb totaal geen vrije tijd meer door al dat sporten, m'n resultaten op school gaan erg achteruit. M'n sociale contacten helemaal. Ik heb twee 'perfecte' zussen, die me vaak zo diep kunnen kwetsen. En wat ze ook doen. Zij begrijpen me totaal niet. M'n moeder is de enige die me begrijpt, zij heeft ongeveer hetzelfde meegemaakt. Met haar kan ik er dan ook goed over praten. Maar dat is gewoon niet genoeg. Ik voel me een soort van opgesloten in m'n eigen lichaam, in dit verschrikkelijke leven. Waarom moet nou juist IK me zo voelen, over dingen die andere mensen ook overkomen, maar die er niet zo mee zitten als ik doe. Want wat ik mee maak is echt niet zo erg als ik in al die andere verhalen heb gelezen, maar mijn gevoel erbij is anders. Ik zou nooit zelfmoord kunnen plegen, omdat ik er gewoon te laf voor ben. Maar ik wacht 24 uur per dag, op een moment dat het gewoon vanzelf gaat. Aangereden door een auto of een ernstige ziekte. Een kennis heeft een tijdje geleden te horen gekregen dat hij blaaskanker heeft, en toen ik dat hoorde was ik gewoon JALOERS. Ik wilde ook dood, zonder dat mensen je beschouwen als dat gekke wijf dat zelfmoord pleegde, ik wil ook dat mensen begrijpen waarom je zo voelt, in dat geval dus omdat je een ziekte hebt en dood gaat misschien. Niet dat je 'een paar lullige dingetjes'hebt meegemaakt in je leven en er dan een eind aan maakt. Wie begrijpt dat nou? En dat is ook logisch. Ik had nooit verwacht dat ik als ik mes zou zien erbij zou kunnen denken: wauw wat zou het geweldig zijn als ik die nou is in m'n pols zet. Of wel 10x per dag bedenk hoe makkelijk het zou zijn om gewoon uit m'n raam te springen, of gewoon simpel door een paar pilletjes. Mijn grootste probleem is gewoon dat ik zo onwijs onzeker ben, me overal teveel zorgen om maak, vind dat ik te weinig liefde krijg, dat niemand moeite voor me doet, dat ik niks voorstel, dat ik lelijk ben en dat er NOOIT maar dan ook nóóóit iets van mij terrecht zal komen. Hoe zal ik al die mensen in mijn omgeving in godsnaam moeten overtreffen, die het allemaal zo geweldig doen. Ik ga gewoon verder met mijn toneelstukje, en kijk wel hoe het allemaal afloopt, en wanneer!
Datum:
28-01-2007
Naam:
Ik
Leeftijd:
16
Provincie:
Gelderland

ik wil niet meer verder

het hoeft voor mij niet meer, ik wil niet meer verder vechten, ik ben echt kapot.
toen ik ongeveer een week geleden werd ontslagen uit de jeugdpsychiatrische kliniek dacht ik echt dat ik nooit meer concrete zelfmoordplannen zou krijgen..
ik ben al 3 jaar aan het vechten voor m'n leven, maar ik wil niet meer. ik kan het misschien wel, maar ik wil het niet meer.
ik ben verdomme pas een week ontslagen uit de kliniek en nu gaat het alweer mis, waarschijnlijk niet zo heel raar met een dysthyme stoornis, want het leven thuis is natuurlijk veel moeilijker dan in de kliniek.
ik wil gewoon dood. ik wil gewoon dood. ik wil gewoon dood.
Datum:
28-01-2007
Naam:
letizia
Leeftijd:
15
Provincie:
Zuid-holland

Long Long story..

Heej allemaal,

Ik weet dat sommige mensen veel ergere dingen hebben meegemaakt dan ik zelf.. Maar met mijn dingen zit ik er al zo erg mee.. Dat het voor jullie nog 100 x erger moet zijn.. Het intresseert jullie misschien niks.. zoals zoveel mensen me een aansteller of wat dan ook vinden..

Ik zelf had een leuk leven.. Ik heb mijn vader nooit gekend.. Omdat ik via een spermabank ben 'ontstaan'. Dus ik weet ook echt niet hoe het is om een vader te hebben.. Ik heb wel een moeder.. daar had ik vroeger altijd een hele goeie band mee. Tot er iets veranderde.. Mijn moeder ging weg van haar baan, maar ze is juf en ze is niet de jongste meer. Dus het is voor haar heel moeilijk om een baan te vinden.. Ik zat hier zo erg mee dat ik vaak huilde en alles.. Mijn moeder wist hier natuurlijk niks van.. Nu is het nog steeds zo.. ze heeft steeds een andere baan.. en we moeten de hele tijd op alles bezuinigen en alles.. Vaak is mijn moeder ook chagarijnig en ze heeft het altijd druk.. Ik weet niet, maar ik had een keer met iemand gepraat en die vroeg of ik van mijn moeder hield, daar kon ik geen antwoord opgeven.. Ik weet niet waarom, maar ik geloof dat ik geen houden van voor haar voel.. Ik zit nu in de 2e van het gymnasium en kan heel goed leren.. Vorig jaar toen ik in de 1e zat ging het niet zo goed met mij.. in groep 8 kreeg ik een eetstoornis.. Een paar meisjes haalden me ontzettend naar beneden altijd ik was altijd onzeker.. Ik wou dunner worden.. terwijl ik wel een mooi lichaam heb.. In de 1e werd het heel erg, ik at dagenlang niks enzo.. Ik had een grote groep goeie vriendinnen, maar toen ik ze vertelde dat ik een eetstoornis had en het leven haatte vonden ze dat ik me aanstelde en niet zo dom moest doen.. het maakte me kapot, ik had het eindelijk verteld, begrepen ze me niet! Uiteindelijk hebben ze me in de steek gelaten op 1 na.. Die had thuis ook veel ruzie met haar moeder.. met haar ben ik vriendinnen gebleven.. wij begrepen elkaar.. we waren hele goeie vriendinnen.. en dat tot begin de 2e.. Ik had halverwege de 1e een vriendje gekregen.. die vriendin was inmiddels mn beste vriendin.. en zij kende hem ook.. het ging eerst goed, maar later zei ze op een dag hij vind een ander meisje leuk.. Ze was me beste vriendin dus ik vertrouwde haar en kreeg ruzie met hem.. Later bleek dat het verzonnen was door haar.. En ik maakte het goed met mn vriendje.. en kreeg ruzie met haar.. Zij ging haar nieuwe beste vriendinnen erbij halen en die werden boos op mij. Toen begon de ellende echt.. Die 2 vriendinne van haar gingen me bedreigen en alles.. Toen had ik met mn conrector en die van hun gepraat en toen ging het redelijk oke. Maar nu zijn ze weer begonnen.. Ze wouden me vrijdag helemaal in elkaar slaan maar mijn vriendin waar ik toen mee was die trok me weg.. Ik had mijn vriendje 100 x gebeld hij zou alles voor me doen.. Maar hij nam niet op.. Ik voelde me zoo alleen.. Ik kom uit een dorpje vlakbij Amsterdam, maar zit in Amsterdam op school.. en in Amsterdam als je met iemand ruzie heb ga je vechten en dan is het klaar.. Dat ken ik helemaal niet ik ben nog nooit in elkaar geslagen en heb ook nog nooit iemand geslagen.. Tegen dit soort dingen kan ik dan ook echt niet.. Mijn vriendje is altijd heel beschermend geweest maar sinds een paar dagen heb ik echt het gevoel dat ik hem kwijt ga raken binnenkort.. We hebben dan wel bijna 10 maanden iets.. Maar we zijn al lang bij elkaar en hij is echt mn alles.. Hij zou me echt voor alles beschermen, hij zegt als ze jou dood willen geef ik mijn leven, maar ik weet zeker dat zijn leven zoo veel meer waard is dan mijne.. Hij kent veel mensen enzoo.. Veel meisjes vinden hem leuk.. Hij is zo speciaal.. Ik hou ook echt veel van hem.. Mijn vorige vriendje toen ik hem kwijt was.. ik heb 2 jaar lang liefdesverdriet van hem gehad.. En dat was heel anders dan mijn vriendje nu.. Om mijn vriendje nu geef ik zo veel meer.. Zonder hem kan ik echt niet.. Aan de ene kant wil ik helemaal niet dood.. maar aan de andere kant weet ik gewoon dat ik het niet overleef zonder hem.. En ik heb al zoveel problemen thuis en het gaat ook niet zo goed op school.. En ook nog al die bedreigingen.. Dat als ik hem ook nog kwijtraak er gewoon niet meer uit ga komen.. Soms als ik me echt super klote voel dan doe ik mezelf pijn.. Maar ik ben bang om mezelf pijn te doen.. dus bijvoorbeeld pols door snijden of ophangen of doodschieten.. Maar dood gaan kan niet zonder pijn.. Ik weet dat andere mensen het veel zwaarder hebben maar ik voel me nu al zo klote..

Maar het voelt goed om even je verhaal kwijt te kunnen.

Sterkte iedereen!!

Kusjes van mij.
Datum:
27-01-2007
Naam:
D.
Leeftijd:
14
Provincie:
Utrecht

Waarom?

Vanaf ik oud genoeg was om dingen te beseffen en te realiseren was het al te laat. Mij vader kon niet meer veranderen, hij is nu eenmaal zo en ik kan er niets meer aan doen. Mijn vader heeft zich altijd geschaamt voor zijn familie, en dat zag ik niet zo goed omdat ik verblind werd met zijn geld. Hij is gestopt met werken op zijn 40ste, de cashflow was goed en verder maakte niets meer uit. Zodra we uit gingen, of ergens heen waren met de hele familie moest iedereen zich altijd haasten , en niet te dicht op elkaar. Heel bang om emoties te laten zien denk ik.

Maar als er bezoek kwam werden die kinderen wel op de eerste plek gezeten zijn eigen kinderen waren rommel, stom en ga zo maar door.

Tot de dag van vandaag begrijp ik niet wat wij als kinderen fout hebben gedaan.

Maar een dag was het te veel en ben ik met ruzie uit het huis gegaan met maar 250 euro, ik heb nu mijn eigen bedrijf opgezet in de schoonmaak en het begint aardig te lopen. Dus ik kan weer verder met mijn leven.
Datum:
27-01-2007
Naam:
Viren Singh
Leeftijd:
19
Provincie:
Zuid-holland

zelfmoord

ik heb schulden weinig vrienden en heb het gevoel dat nemand mij bgrypt
wordt afgeperst
Datum:
27-01-2007
Naam:
s koning
Leeftijd:
25
Provincie:
Drenthe

begrip

Mensen die zelfmoord willen plegen krijgen eigenlijk steun van niemand. Iedereen kan wel zeggen van kop op en sterkte, maar sommige die doen het toch. Ik wil dan even zeggen: als iedereen tegen je is, je bang bent dat je gestrafd word in het hiernamaals, dat niemand je begrijpt. Ik begrijp het, ik ben niet tegen je. Ik zeg niet dat je het moet doen, maar als je het doet dan begrijp ik het. Ik zou zelf ook graag begrepen worden als ik er een einde aan zou maken.
Datum:
27-01-2007
Naam:
anoniem
Leeftijd:
18
Provincie:
Gelderland

whatever

na slechte tijden komen goede tijden, um ik leef al 6 jaar of misschien eigenlijk nog wel langer in een slechte tijd, heb al alles geprobeerd maar beter word het niet. Wanneer moet die goede tijd dan zogenaamd komen? jullie lullen allemaal maar wat. En dat iedereen dan verdrietig om me word als ik het doe lijkt me sterk. Maar als er zowiezo dan maar een iemand maar een traantje laat vallen voor mij, dan mag dat dan ook wel. Het zou al helemaal kut zijn als niemand een reed om je zou geven. Maar hoe zit het dan met mij? et is een straf als anderen verdrietig zijn, maar het maakt niks uit dat ik me verrot voel? En dan moet ik maar door leven. Lijkt me zelfs egoistisch als ik verplicht ben om te leven alleen maar voor hun zodat hun niet verdrietig worden, maar wat boeit het als ik me verrot voel. sorry hoor... God, word ook begrepen door niemand hier.
Datum:
27-01-2007
Naam:
kim
Leeftijd:
18
Provincie:
Gelderland

hey

Ik voel me kut en zit hier helemaal mijn hart te luchten in de hoop dat ik begrepen word, komt er weer een of andere mafkees aanzetten dat je niet zelfmoord moet plegen hoe depressief we ook zijn. Uh hallo gast jij weet dus duidelijk niet hoe het is om depressief te zijn dus dan heb je echt niks te zeggen, jij met je fijne leventje. Als je het zelf overkomt dan piep je wel anders.
Datum:
27-01-2007
Naam:
Misunderstood
Leeftijd:
18
Provincie:
Gelderland

Waarom nog leven?

Ik denk er soms ook wel aan , naja eigenlijk elke dag wel eens .
Dan heb ik van zulke dagen dat ik probeer om het leven leuk te maken maar dat lukt echt niet. Ik ben ongeveer 2jaar geleden me hartsvriendin kwijt geraakt , en ze is overleden. Dat was echt het ergste wat me ooit kon overkomen , ik ben er nog niet overheen en heb er ook met niemand over gepraat . Ik snijd me zelf ook en daar zijn mijn docenten achtergekomen en me ouders , ze willen dat ik naar de Jeugdzorg ga maar ik heb gezegd dat ik dat niet wil. Ik zie eigenlijk helemaal geen toekomst meer voor me en ik denk en ik weet eigenlijk al dat ik niet heel lang ga leven. Tja en dan kan je mischien zeggen dat ik me aanstel ofso maar zo voel ik me .
En niemand snapt hoe ik me voel , me ouders zien niet eens dat ik verdrietig ben , maarja ze houden ook niet van me waarom zouden ze dan ook aandacht aan me geven .. naja dat wou ik gewoon eventjes kwijt , sterkte allemaal!
Datum:
27-01-2007
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
13
Provincie:
Limburg

zo alleen

ik snap het niet soms gaat het zo goed maar mestal kut. ik heb hier al vaker geschreven. maar zelfmoord dat durf ik niet wat ik ben bang, bang voor alles. ik verlies altijd alles, juist omdat ik bang ben echt ergens voor te gaan. bang dat mensen me haten. bang dat ze me niet mogen. bang om echt te zijn. alles is kut alles is kloten nooit geboren is nooit verloren. niks om te winnen, niks om te zijn iedereen haat en ik haat het om alleen te zijn, geen troost die ik voel, geen liefde die ik ken. geen geluk die ik heb waarom ben ik wat ik ben, alles was zo mooi maar ik verloor me hoop en nu zit ik er te diep in. geen kracht meer om te vechten geen kracht meer om terug te gaan, want niemand ziet me meer staan. vooral jij mij schatje diep in mijn hart, maar zelf jij wou niet meer bij me zijn. ik was niet goed genoeg, niet knap genoeg en niet aardig genoeg. ik ben net niks. en moet je na gaan ik had het allemaal in eigen hand, maar verloor de kracht om de goede kaarten te leggen, en nu is alles weg, alles verloren, niemand te lachen nu weet ik hoe het voelt nergens bij te horen
mischien heb ik het verdient, ik weet het niet maar 1 ding weet ik wel zo wil ik het niet. en dan heb ik niet eens echt iets ergs mee gemaakt alleen weet ik niet hoe het voelt om liefde te voelen, koud van binnen ookal schijnt de zon, was ik maar dood ik wou dat ik het kon. maar ik kan het niet, en wil het niet want dat is te makkelijk en verlies ik helemaal. ookal heb ik niks probeer ik toch hoop te putten, ookal weet ik wat ik hoop nooit zou komen maar het help me in ieder geval de dag door te komen. mischien heel mischien voel ik ooit nog liefde. r.i.p voor allemaal mensen die echt niet meer konden ooit zullen jullie ook gelukkig zijn en mischien ik dan ook.
Datum:
27-01-2007
Naam:
anoniem
Leeftijd:
21
Provincie:
Gelderland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.