Levensverhalen (pagina 1518)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

kijk voor je iemand heeft je kracht

steeds meer keek ik op naar de dingen die ik graag zag maar steeds vielden deze dingen in ik stak me kracht in alles waar ik van hield maar alles lied me gewoon staan zelf beson ik gedichten te schrijven ze hielpen me op het rechte pad tot vandaag me broer vertelde dat ik niks beteken voor hem m'n wereld stort voor de zoveelste keer in heeft het nog zin kilikt het steeds opnieuw in me gedachten!! ook al weet ik van niet toch blijf ik door zetten ik wil me kindjes een leven geven later en van me vried houden zoals het moet ik wil er voor gaan en iedereen moet in spreken en vertellen dat het leven door gaat. geloof en wees zelfzeker dan kom je terecht in een hele andere wereld...
ik ben ook gelovig en heb steeds blijven bidden en god haf me kracht..
Datum:
28-01-2007
Naam:
nienke
Leeftijd:
25
Provincie:
Friesland

Z-vertrouwen gezonken..

Het gebeurde allemaal toen mijn opa overleed. Ik moest maar huilen en huilen.. Mijn zelfvertrouwen was gezonken.. Ik had geen zin meer om te blijven staan,zitten,liggen. Maar toen ging in naar de grote school ik werd als hoer uitgemaakt slet en wat dan ook. Ik voelde me eenzaam.. praatte met god.. maar niets hielp nu schrijf ik dit. Er loopt een traan over mijn wang. Het is niet meer goed.. Ik hoor hier niet.. Maar onder de grond er is niemand die om mij geeft.. Ik wil dood.. nu en dan.
Datum:
28-01-2007
Naam:
Renske
Leeftijd:
12
Provincie:
Gelderland

Mag ik gaan..??

Nog 1 stapje verder
En ik laat alles achter
Met een lach en een traan
Zal voor mij het leven vergaan

Ik heb gelachen met vrienden
Maar gelukkig was ik niet
Vaker stress dan een goede bui
En ik weet dat de andere dat ook zo ziet

Ik was onzeker en begon te begrijpen
Hoe mijn leven zo was
Ik heb het zelf verpest.. dacht ik
Ik wist het echt niet meer

Elke avond huilde ik
Ik had veel verdriet
M’n armen zaten onder sneden
Maar niemand die het ziet

Een poging te zelfmoord
Heb ik vaak aan gedacht
Dan denk ik aan geliefden
Daarom heb ik gewacht

Ik kan hun geen pijn doen
Ook al ben ik niet belangrijk
Ik wil anderen geen pijn doen
Alleen door mij…

Bij alles wat ik doe
Zie ik het negatieve in
Ik zal het snijden laten
Maar ik heb wel zin

Ik zit vaak in een hoekje
Dan denk ik aan een leven zonder mij
Ik zie een vaag beeld voor me
Maar ik zie wel: iedereen is blij

Iedereen is gelukkig
Mijn moeder en mijn vader
Mijn zusje en m’n broertje
Er valt een traan op de grond

Ik stel me voor;
Het leven met mij
’t is zwart en donker..
niemand is gelukkig

En dat komt door mij
Ik wil niet meer..
ik wil opgeven
ik wil weg…

Mag ik gaan..??
Datum:
28-01-2007
Naam:
anoniem...
Leeftijd:
15
Provincie:
Gelderland

Zoveel problemen!

Ik snij mezelf want een vriendin heeft heel erge anorexia en gaat binnenkort dood! Vanaf mijn 7e heeft mijn broer mij elke nacht gevingerd(aangerand) 2 jaar lang elke nacht! echt vreselijk soms was ik wakker soms niet.. Ik ben mij hele leven gepest en in elkaar geslagen. Doordat mijn vriendin zichzelf dik vind, kijk ik nu ook hoe dik ik ben, iedereen zegt dat ik mager ben maar dat vind ik niet! Mijn vrienden worden depressief van me.. en ik verscheur hun hart als ik het weer heb gedaan (snijden) ik heb net nog pillen geslikt om de pijn te stillen het helpt niet! ik moet er meer nemen denk ik! ik wil gewoon dood en ik wil weg van al mijn problemen! ik kan er niet meer tegen! het leven gewoon!

groetjes en ik zie jullie nog in de hel..
Datum:
28-01-2007
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
13
Provincie:
Groningen

Ik wil niet meer

Op middelbare school ben ik vaak gepest, daardoor ben ik nu ook heel onzeker.
Vrienden? ja alleen als ze me nodig hebben of niks te doen hebben
Van mijn ouders krijg ik overal de schuld van, doet mijn broertje iets, krijg ik de schuld omdat hij het dan wel van mij zal hebben geleerd om zo te doen ofzo.
Ook de rest van mijn familie gelooft mijn ouders, dat ik dus de schuld ben vanalle problemen thuis. Als er thuis iets gebeurt bellen mijn ouders gelijk naar de familie, en die willen dan niet eens mijn verhaal horen.
ik wil niet meer zo verder leven, elke dag hetzelfde, vaak over zelfmoord nagedacht, een nieuw begin maken een beter leven krijgen.
Niemand die een traan om mij zal laten, maar het interesseert me niet meer, een nieuw leven dat is wat ik wil
Datum:
28-01-2007
Naam:
R
Leeftijd:
17
Provincie:
Noord-brabant

Niet te beschrijven.

Als je zo in een paar zinnen moet vertellen, hoe het komt dat je je zo voelt, valt dat toch wel tegen. Dus er is niks aan de hand? Nee dat is het niet. Zoals ik al meer heb gelezen, ben ik voor de buitenwereld een gewoon gelukkig, doodnormaal mens, dat nauwelijks problemen heeft. Binnen nu en een paar jaar zal ik met twee vingers in m'n neus mn gymnasium diploma halen. Ik heb genoeg vrienden en mensen om me heen die om me geven. Een geweldige hechte familie. En altijd voldoende aandacht gehad van jongens. Ik moet elke dag maar doen alsof ik me goed voel. Want zodra je de hele dag met een chagrijnig hoofd rond gaat lopen, zullen mensen daar nou niet bepaald positief op reageren. Dus dag in dag uit ben ik bezig met een soort toneelstukje, en probeer ik het zo goed mogelijk te doen. Maar iedereen vergeet wel eens z'n tekst. En bij mij gebeurt dat helaas steeds vaker. Er hoeft maar 'dit' te gebeuren of ik barst in tranen uit, zie het leven niet meer zitten en ga zitten fantaseren hoe geweldig het zou zijn om er gewoon een einde aan te maken. Ik heb een tijd geleden een geweldige relatie gehad. De liefde van m'n leven. Ja dat kun je toch nog niet zeggen als je zo jong bent. Dat zegt iedereen, maar ik denk dat er genoeg mensen zijn die begrijpen dat dat totale onzin is. En het mooiste was nog dat het volledig wederzijds was. We waren helemaal geobsedeerd door elkaar, maar omdat we erg ver van elkaar woonden, en het ook druk hadden met andere belangrijke dingen, zagen we elkaar steeds minder. Wat voor ons allebei erg moeilijk was. Ik ben al m'n hele leven erg onzeker, maar door hem was dat zo veranderd. Ik had een geweldig zelfbeeld en had het gevoel alsof ik de hele wereld aankon. Ik had toen een hele zware periode achter de rug en was zo blij dat dat over was. Op een dag besloot hij er een eind aan te maken, omdat hij het niet meer aankon. Vanaf toen is het eigenlijk niet meer goedgekomen. Ik dacht: zie nou wel, iedereen doet wel alsof ze je mogen en alsof je veel om je geven, maar niemand doet écht moeite voor je, ze geven al snel op. Zodra het lastig wordt, kiezen ze toch snel voor zichzelf, zonder er echt voor te knokken. Ook probeer ik al vrij lang een paar kilo af te vallen. Ik ben niet echt dik, maar iedereen om me heen is superslank en dat wordt je op een bepaald moment toch wel zat. Bijna elke dag zat ik in de sportschool, en eten deed ik bijna niet. Terwijl dat toch iets is wat ik met heel veel liefde doe, haha. Maar ik val maar niet af, wat erg demotiverend is natuurlijk. Ik heb totaal geen vrije tijd meer door al dat sporten, m'n resultaten op school gaan erg achteruit. M'n sociale contacten helemaal. Ik heb twee 'perfecte' zussen, die me vaak zo diep kunnen kwetsen. En wat ze ook doen. Zij begrijpen me totaal niet. M'n moeder is de enige die me begrijpt, zij heeft ongeveer hetzelfde meegemaakt. Met haar kan ik er dan ook goed over praten. Maar dat is gewoon niet genoeg. Ik voel me een soort van opgesloten in m'n eigen lichaam, in dit verschrikkelijke leven. Waarom moet nou juist IK me zo voelen, over dingen die andere mensen ook overkomen, maar die er niet zo mee zitten als ik doe. Want wat ik mee maak is echt niet zo erg als ik in al die andere verhalen heb gelezen, maar mijn gevoel erbij is anders. Ik zou nooit zelfmoord kunnen plegen, omdat ik er gewoon te laf voor ben. Maar ik wacht 24 uur per dag, op een moment dat het gewoon vanzelf gaat. Aangereden door een auto of een ernstige ziekte. Een kennis heeft een tijdje geleden te horen gekregen dat hij blaaskanker heeft, en toen ik dat hoorde was ik gewoon JALOERS. Ik wilde ook dood, zonder dat mensen je beschouwen als dat gekke wijf dat zelfmoord pleegde, ik wil ook dat mensen begrijpen waarom je zo voelt, in dat geval dus omdat je een ziekte hebt en dood gaat misschien. Niet dat je 'een paar lullige dingetjes'hebt meegemaakt in je leven en er dan een eind aan maakt. Wie begrijpt dat nou? En dat is ook logisch. Ik had nooit verwacht dat ik als ik mes zou zien erbij zou kunnen denken: wauw wat zou het geweldig zijn als ik die nou is in m'n pols zet. Of wel 10x per dag bedenk hoe makkelijk het zou zijn om gewoon uit m'n raam te springen, of gewoon simpel door een paar pilletjes. Mijn grootste probleem is gewoon dat ik zo onwijs onzeker ben, me overal teveel zorgen om maak, vind dat ik te weinig liefde krijg, dat niemand moeite voor me doet, dat ik niks voorstel, dat ik lelijk ben en dat er NOOIT maar dan ook nóóóit iets van mij terrecht zal komen. Hoe zal ik al die mensen in mijn omgeving in godsnaam moeten overtreffen, die het allemaal zo geweldig doen. Ik ga gewoon verder met mijn toneelstukje, en kijk wel hoe het allemaal afloopt, en wanneer!
Datum:
28-01-2007
Naam:
Ik
Leeftijd:
16
Provincie:
Gelderland

ik wil niet meer verder

het hoeft voor mij niet meer, ik wil niet meer verder vechten, ik ben echt kapot.
toen ik ongeveer een week geleden werd ontslagen uit de jeugdpsychiatrische kliniek dacht ik echt dat ik nooit meer concrete zelfmoordplannen zou krijgen..
ik ben al 3 jaar aan het vechten voor m'n leven, maar ik wil niet meer. ik kan het misschien wel, maar ik wil het niet meer.
ik ben verdomme pas een week ontslagen uit de kliniek en nu gaat het alweer mis, waarschijnlijk niet zo heel raar met een dysthyme stoornis, want het leven thuis is natuurlijk veel moeilijker dan in de kliniek.
ik wil gewoon dood. ik wil gewoon dood. ik wil gewoon dood.
Datum:
28-01-2007
Naam:
letizia
Leeftijd:
15
Provincie:
Zuid-holland

Long Long story..

Heej allemaal,

Ik weet dat sommige mensen veel ergere dingen hebben meegemaakt dan ik zelf.. Maar met mijn dingen zit ik er al zo erg mee.. Dat het voor jullie nog 100 x erger moet zijn.. Het intresseert jullie misschien niks.. zoals zoveel mensen me een aansteller of wat dan ook vinden..

Ik zelf had een leuk leven.. Ik heb mijn vader nooit gekend.. Omdat ik via een spermabank ben 'ontstaan'. Dus ik weet ook echt niet hoe het is om een vader te hebben.. Ik heb wel een moeder.. daar had ik vroeger altijd een hele goeie band mee. Tot er iets veranderde.. Mijn moeder ging weg van haar baan, maar ze is juf en ze is niet de jongste meer. Dus het is voor haar heel moeilijk om een baan te vinden.. Ik zat hier zo erg mee dat ik vaak huilde en alles.. Mijn moeder wist hier natuurlijk niks van.. Nu is het nog steeds zo.. ze heeft steeds een andere baan.. en we moeten de hele tijd op alles bezuinigen en alles.. Vaak is mijn moeder ook chagarijnig en ze heeft het altijd druk.. Ik weet niet, maar ik had een keer met iemand gepraat en die vroeg of ik van mijn moeder hield, daar kon ik geen antwoord opgeven.. Ik weet niet waarom, maar ik geloof dat ik geen houden van voor haar voel.. Ik zit nu in de 2e van het gymnasium en kan heel goed leren.. Vorig jaar toen ik in de 1e zat ging het niet zo goed met mij.. in groep 8 kreeg ik een eetstoornis.. Een paar meisjes haalden me ontzettend naar beneden altijd ik was altijd onzeker.. Ik wou dunner worden.. terwijl ik wel een mooi lichaam heb.. In de 1e werd het heel erg, ik at dagenlang niks enzo.. Ik had een grote groep goeie vriendinnen, maar toen ik ze vertelde dat ik een eetstoornis had en het leven haatte vonden ze dat ik me aanstelde en niet zo dom moest doen.. het maakte me kapot, ik had het eindelijk verteld, begrepen ze me niet! Uiteindelijk hebben ze me in de steek gelaten op 1 na.. Die had thuis ook veel ruzie met haar moeder.. met haar ben ik vriendinnen gebleven.. wij begrepen elkaar.. we waren hele goeie vriendinnen.. en dat tot begin de 2e.. Ik had halverwege de 1e een vriendje gekregen.. die vriendin was inmiddels mn beste vriendin.. en zij kende hem ook.. het ging eerst goed, maar later zei ze op een dag hij vind een ander meisje leuk.. Ze was me beste vriendin dus ik vertrouwde haar en kreeg ruzie met hem.. Later bleek dat het verzonnen was door haar.. En ik maakte het goed met mn vriendje.. en kreeg ruzie met haar.. Zij ging haar nieuwe beste vriendinnen erbij halen en die werden boos op mij. Toen begon de ellende echt.. Die 2 vriendinne van haar gingen me bedreigen en alles.. Toen had ik met mn conrector en die van hun gepraat en toen ging het redelijk oke. Maar nu zijn ze weer begonnen.. Ze wouden me vrijdag helemaal in elkaar slaan maar mijn vriendin waar ik toen mee was die trok me weg.. Ik had mijn vriendje 100 x gebeld hij zou alles voor me doen.. Maar hij nam niet op.. Ik voelde me zoo alleen.. Ik kom uit een dorpje vlakbij Amsterdam, maar zit in Amsterdam op school.. en in Amsterdam als je met iemand ruzie heb ga je vechten en dan is het klaar.. Dat ken ik helemaal niet ik ben nog nooit in elkaar geslagen en heb ook nog nooit iemand geslagen.. Tegen dit soort dingen kan ik dan ook echt niet.. Mijn vriendje is altijd heel beschermend geweest maar sinds een paar dagen heb ik echt het gevoel dat ik hem kwijt ga raken binnenkort.. We hebben dan wel bijna 10 maanden iets.. Maar we zijn al lang bij elkaar en hij is echt mn alles.. Hij zou me echt voor alles beschermen, hij zegt als ze jou dood willen geef ik mijn leven, maar ik weet zeker dat zijn leven zoo veel meer waard is dan mijne.. Hij kent veel mensen enzoo.. Veel meisjes vinden hem leuk.. Hij is zo speciaal.. Ik hou ook echt veel van hem.. Mijn vorige vriendje toen ik hem kwijt was.. ik heb 2 jaar lang liefdesverdriet van hem gehad.. En dat was heel anders dan mijn vriendje nu.. Om mijn vriendje nu geef ik zo veel meer.. Zonder hem kan ik echt niet.. Aan de ene kant wil ik helemaal niet dood.. maar aan de andere kant weet ik gewoon dat ik het niet overleef zonder hem.. En ik heb al zoveel problemen thuis en het gaat ook niet zo goed op school.. En ook nog al die bedreigingen.. Dat als ik hem ook nog kwijtraak er gewoon niet meer uit ga komen.. Soms als ik me echt super klote voel dan doe ik mezelf pijn.. Maar ik ben bang om mezelf pijn te doen.. dus bijvoorbeeld pols door snijden of ophangen of doodschieten.. Maar dood gaan kan niet zonder pijn.. Ik weet dat andere mensen het veel zwaarder hebben maar ik voel me nu al zo klote..

Maar het voelt goed om even je verhaal kwijt te kunnen.

Sterkte iedereen!!

Kusjes van mij.
Datum:
27-01-2007
Naam:
D.
Leeftijd:
14
Provincie:
Utrecht

Waarom?

Vanaf ik oud genoeg was om dingen te beseffen en te realiseren was het al te laat. Mij vader kon niet meer veranderen, hij is nu eenmaal zo en ik kan er niets meer aan doen. Mijn vader heeft zich altijd geschaamt voor zijn familie, en dat zag ik niet zo goed omdat ik verblind werd met zijn geld. Hij is gestopt met werken op zijn 40ste, de cashflow was goed en verder maakte niets meer uit. Zodra we uit gingen, of ergens heen waren met de hele familie moest iedereen zich altijd haasten , en niet te dicht op elkaar. Heel bang om emoties te laten zien denk ik.

Maar als er bezoek kwam werden die kinderen wel op de eerste plek gezeten zijn eigen kinderen waren rommel, stom en ga zo maar door.

Tot de dag van vandaag begrijp ik niet wat wij als kinderen fout hebben gedaan.

Maar een dag was het te veel en ben ik met ruzie uit het huis gegaan met maar 250 euro, ik heb nu mijn eigen bedrijf opgezet in de schoonmaak en het begint aardig te lopen. Dus ik kan weer verder met mijn leven.
Datum:
27-01-2007
Naam:
Viren Singh
Leeftijd:
19
Provincie:
Zuid-holland

zelfmoord

ik heb schulden weinig vrienden en heb het gevoel dat nemand mij bgrypt
wordt afgeperst
Datum:
27-01-2007
Naam:
s koning
Leeftijd:
25
Provincie:
Drenthe

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.