Levensverhalen (pagina 1515)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Stomme leven,,,,,,,,,,

Elke keer maar weer........... toon je inzet, wordt je betraft. Al zo vaak hebben de woorden "goedheid wordt bestraft" in mijn hoofd gespookt. Altijd maar weer in volle zin dingen gaan doen, en altijd maar weer tegenslag krijgen.
Ik heb geen zin meer om iets te doen......... ik kan niet leven in deze maatschappij en kies nu ook heel bewust voor en lekkere liter jenever........... I go to die, and than I go to fly.............. Yeah!!!!!
Datum:
31-01-2007
Naam:
Waardeloos
Leeftijd:
24
Provincie:
Drenthe

dehh

SOALS GWNLIJK KRIJG K DE SGULD
KRIJG K KLAPPE
EN ME BROERTJE
en k sNijd me
me moeder seg je ben lelijk
kk sooi dood ga k morge
Datum:
31-01-2007
Naam:
zoals gwnlyk
Leeftijd:
15
Provincie:
Gelderland

Mijn zelfmoord gedacht door...

1)Mijn familie laat me soms stikken
2)Het is uit me mijn lief door mijn klasgenoten
Zij je ik verdraag et nimeer
Datum:
31-01-2007
Naam:
Emilie
Leeftijd:
12
Provincie:
Zuid-holland

myn verhaal

Ik loop al jarenlang met dezelfde gedachten rond... Ik heb er geen zin meer in.. Het word me allemaal teveel.. Vaak zit ik alleen nog maar te huilen s'avonds.. Dan huil ik mezelf in slaap.. Ik voel me vaak alleen .. heb niemand om me heen.. Ik weet niet wat ik moet doen .. Al die gedachtes die door me hoofd spoken... Ik kan er niet meer tegen.. Zo gaat het myn hele leven al.. Myn vader is 8 jaar geleden overleden.. toen was ik nog 8.. Myn vader was erg ziek.. en als klein meisje leerde ik al met mijn zieke vader om te gaan.. Ik kon alle telefoonnummers uit me hoofd die ik moest bellen als er weer iets was.. Soms was ik alleen thuis met mijn vader.. En als hij dan een aanval kreeg.. moest ik voor hem zorgen .. Normaal was me vader een aardige man.. maar door zijn epilepsie was hij vaak zichzelf niet meer.. Hij sloeg mijn zus dan .. Of andere dingen .. Ik weet nog een keer .. toen was ik zo bang .. me vader,. kreeg weer een aanval.. Hij sloeg alle ruiten uit huis en vernielde alles.. toen kwam de ambulance.. me vader was weggelopen .. nog in zijn ondergoed .. zijn lichaam vol bloed.. en mensen maar toekijken .. die vonden het natuurlijk leuk om te zien .. daar ging hij weer naar het ziekenhuis .. Op een gegeven moment zag ik hem alleen maar in het weekend.. hij mocht doordeweeks niet meer thuis zijn ... En toen ik 8 jaar was.. op 9 december 1998 op woensdagmiddag toen ik uit school kwam werd ik opeens opgehaald door myn oom en tante.. ik zei dat ik wel kon lopen naar huis .. maar moest instappen... thuis aangekomen zat heel myn familie daar .. huilens .. en toen kwam het nieuws.. Hij was dood !! dood !! en komt nooit meer terug.. vaak was ik het lievelingetje van myn vader.. en daar haatte myn zus heel erg om ... ze sloeg me vaak .. en ze kreeg een eetprobleem .. ze at heel veel .. ze at haar problemen weg .. en ik moest mee eten .. want anders zou ze me slaan .. ik had vroeger al niet veel vrienden .. en vaak durfde ze ik niet mee naar huis te nemen .. toen myn vader nog leefde .. en door het eten werd ik alsmaar dikker en dikker .. mensen scholden me uit.. ik hoorde er niet meer bij .. voelde me onzeker en bang..! Nogsteeds.. Vanaf groep 8 ben ik begonnen met mezelf te snijden .. ik hoorde hier niet meer.. ik verdiende het om pijn te hebben.. en nu 6 jaar later doe ik het nogsteeds.. mezelf pijn doen.. er is zoveel gebeurd.. ik kan het niet verwerken.. met myn moeder en me zus heb ik geen goede band.. heb eerder vaak ruzie thuis .. myn moeder heeft nu een nieuwe vriend .. en we zijn verhuisd.. dat vond ik heel moeilijk .. heb op de middelbare toch nog wat vrienden .. en heb ook nog een vriendje .. die wonen nog in me oude woonplaats .. door me vriend ging het allemaal wat beter .. ik heb anderhalf jaar met hem .. als ik bij hem ben .. voel ik me alsof ik iets waard ben.. Hij is vaak zo lief voor me.. en vind het niet leuk om hem pijn te doen.. Maar mezelf snijden kan ik niet tegen houden .. het doet hem pijn.. dat is het nou juist .. ik doe alleen maar mensen pijn.. Ik ben het niet waard om te leven.. Toen ik 11 of 12 jaar was.. ben ik aangerand door myn oom.. voel me vies .. en lelijk.. nu in myn nieuwe woonplaats heb ik niemand .. zit vaak alleen op me kamer ... te huilen .. ik weet niet meer wat ik moet doen .. voel me zo alleen .. en er zijn nog zoveel meer dingen gebeurt .. waar ik maar niet overheen kan ... Me armen zitten vol littekens .. en heb al een paar keer in het ziekenhuis gelegen door een zelfmoordpoging .. vaak denk ik .. was het maar zover gekomen.. een leven zonder my is toch heel wat mooier.. ik doe alleen maar mensen pijn.. niemand mag mij .. en niemand wil wat met mij te maken hebben .. ik ben te lelijk voor andere mensen.. ik ben het niet waard om te leven .. Daarom wil ik dood.. maar heb vaak het lef niet om het echt goed te doen .. dat is toch zielig.. Ik heb er echt geen zin meer in ,, Ik verdien het niet .. Ik moet dood.. !!
Datum:
31-01-2007
Naam:
Nathalie
Leeftijd:
16
Provincie:
Noord-brabant

nog steeds pijn

mijn vader heeft nooit voor ons gezorgd, dat doet me nog steeds heel veel zeer. Mijn moeder heeft vaak zelfmoordpogingen gedaan. Door mijn vader.

Sinds kort snijd ik mezelf en bedenk ik hoe ik zelfmoord kan plegen:(
Datum:
31-01-2007
Naam:
wendy
Leeftijd:
14
Provincie:
Zuid-holland

Je kan bij niemand terrecht

hoi ik ben J
ik ben een jongen van 18. Ik heb een normaal leven zou je denken, ik heb vrienden, normale ouders, een broertje, vriendinnen zat gehad.
maar NIEMAND, niemand weet hoe kut ik me diep van binnen voel...ik kan het ook NIEMAND vertellen...weet je hoe kut het is, als je je verhaal niet kwijt kan.
Ik ben nu al een jaar of iets minder verliefd op me beste vriend...ik heb hem gesteund bij alles. we waren altijd bij elkaar, alles ging goed. hij was gedumpd door zn vriendin, en ik maakte het uit met mijn vriendin. Hij was er kapot van, ik moest hem altijd troosten als hij haar weer zag. en dat hebbik ook gedaan. voor meer dan een halfjaar...
tot nu..
hij is weer verliefd op een meisje. een heel leuk meisje als je het mij vraagt. maar waarom voel ik me zo klote! omdat ik het gevoel heb dat ik nu genegeerd word...maar idd, wat heeft hij nu nog aan me. hij wilde vroeger tenslotte gewoon niet alleen zijn, nu hij weer verliefd is, is ie happy en is ie alleen maar bezig met haar.

NIEMAND weet hoe kut ik me voel...ik kan t ook niemand vertellen... ik zal altijd alleen blijven, nooit een gezin kunne stichten. want ik wil dat niemand het weet...
ik wil dood, ik wil weg uit deze wereld...
Datum:
31-01-2007
Naam:
J
Leeftijd:
18
Provincie:
Noord-holland

Gelukkig

Ik moet mijn verhaal hier gewoon ff kwijt, ben nu ook zoo gelukkig!
Al zes jaar leef ik in ongeluk, me vader werd ziek, kanker. Hij werd weer beter, ma alles was anders. Hij werd depressief en vervreemde van ons. Mijn moeder was er niet voor mij, zij moest werken. Ik nam het haar altijd kwalijk dat ze er niet was. Nu heb ik het haar vergeven, zij heeft het ook niet gemakkelijk gehad.
Drie jaar later gingen mijn ouders scheiden, ik ging bij me moeder wonen. Ik wilde niet naar me vader toe, ik sliep nog liever onder een brug! Me moeder dwong me om te gaan, ze dacht dat het goed voor mij zou zijn. Integendeel, ik raakte steeds meer in mezelf gekeerd. Mijn moeder had een nieuwe vriend en zag ons niet meer staan, weer moest ze veel werken. Ik had niemand in die tijd, ja mijn hond, alleen die praat niet terug. Een half jaar later, we waren net drie dagen geleden verhuisd, overleed mijn opa. Zo van de een op andere dag, ik begreep er niets van en wilde dat ook niet. Alles ging langs mij heen en ik leefde in een waas. Op school ging het ook al niet goed, ik haalde slechte cijfers en
mijn 'vriendinnen' negeerde mij. Ze vonden mij raar, en ik was het met ze eens, ik was ook raar. Op een dag had een jongen bij mij in de klas een mes bij zich, toen flipte ik al helemaal! Ik wilde mezelf dood maken met dat mes. Ik ging naar de vertrouwens persoon op school, zij hiep mij een beetje, het was niet genoeg. Ik ging naar een andere school, daar ging het een stukje beter. Niemand wist wat ik allemaal had meegemaakt en dat wilde ik zo houden. Toch ging het niet goed met mij, ik begon met snijden. Een vriendin van mij zag het en ging naar de mentor. Hij zei dat ik met deze vertrouwenspersoon moest gaan praten, ik dacht dat gaat vast ook niet helpen. Toch probeerde ik het, hij had snel door dat mezelf sneed en verwees me door naar een maatschappelijk werker. Daar heb ik ongeveer 5 maanden gelopen en het ging niet beter. Ik wilde nog steeds dood. Niemand wist hoe slecht het met mij ging, zelfs mijn ouders niet, ik had altijd een masker op. Ik geloof dat mijn moeder wel iets door had, maar daar werd niet over gesproken. De maatschappelijk werker had door dat ze me niet verder kon helpen en verwees me naar een psycholoog, ik was toen 15. Daar loop ik nu nog steeds en het ging stukje bij beetje beter met mij.
Ik heb daar ook mijn grootste geheim verteld: In de zomer van 2005 begonnen mijn borsten weer te groeien, nouja eentje dan. Ik had altijd cup B gehad, sinds ik 11 was. Alleen begon er een verschil in te komen. Alsof ik nog niet genoeg had gehad! Nu had ik al helemaal geen zelfvertrouwen meer. In decemder was het verschil zo groot, ik had een cup B en E! Ik walgde van mezelf, ik droeg alleen maar wijde kleren en ging absoluut niet zwemmen. In februarie ging ik naar de chirurg, hij wilde mij wel opereren. Alleen hij had een wachtijd van 1 jaar. Toen zijn we naar doetichem gegaan, die chirurg wilde me niet opereren voordat ik 18 was. Ik was woedend, niet alleen op die man, maar ook op mijn moeder. Zij was het met hem eens, mijn wereld stortte in. Ik heb nog een hele zomer zo rond gelopen en toen kwam mijn moeder
tot inzicht dat ik niet nog een zomer aankon. We gingen in novermber (dit jaar) weer naar de eerste chirurg en die zei dat ik over drie maanden geopereerd kon worden. Ik was helemaal gelukkig met dit goede nieuws. Op donderdag 14 december kreeg ik te horen dat ik dinsdag geopereer kon worden! Het ging allemaal heel snel, ik vond het wel spannend. Maar ik was er klaar voor. Nu ben ik aan het herstellen en het ziet er allemaal heel erg mooi uit! Voor het eerst in mijn leven kan ik zeggen dat ik gelukkig ben. Ik loop nu nog wel bij mijn psycholoog, ik denk alleen niet erg lang meer. Ik ben nu bezig het contact met mijn vader te verbeteren, als dat niet lukt kan ik (hoop ik!) leven met het feit dat ik geen vader heb, dan wil ik hem denk ik niet meer zien. Ik zie wel wat er gebeurt. Op dit moment ben ik gelukkig met mezelf en mijn lichaam en ik hoop dat ik in de toekomst kan zeggen dat ik ondankt alles een mooi leven heb gehad. Ook hoop ik dat het de komende tijd rustig blijft in mijn leven, want ik denk wel dat ik weinig aankan op dit moment en het niet zal overleven.

Dit was mijn verhaal, sorry dat het zo lang is geworden!

-x- Just Me
Datum:
31-01-2007
Naam:
Just Me..
Leeftijd:
17
Provincie:
Overijssel

staren...

Leeg
gevoelloos
verlaten
en alleen...
met donkere kringen staat ze daar
zo vrolijk als ze was
zo onbegrijpelijk is ze nu...
iedereen gezellig bij elkaar
maar zelfs op die momenten,
is de eenzaamheid te groot...
ja met donkere kringen staat ze daar
onopgemerkt voor de rest
kijkt zij in een donker gat
met enkel duister om haar heen......
Datum:
31-01-2007
Naam:
anoniem
Leeftijd:
23
Provincie:
Zeeland

Blijven schrijven

Kan dit leven meer brengen dan pijn en verdriet? Ons eeuwige zoektocht naar geluk. We zoeken het in alles, in ons werk, onze relaties met anderen, op een gegeven moment proberen we het in onszelf te vinden. Tevergeefs, we keren altijd weer terug met een bepaald gemis. In de weinige gevallen dat het toch wordt gevonden, is het veelal tijdelijk, dat gevoel van intens geluk. Meestal echter ontbreekt het in zijn totaliteit. Is en blijft geluk voor velen een ongrijpbaar streven. Ik behoor tot die laatste groep, dat weet ik vandaag voor morgen. Het gemis is er bij mij altijd al geweest, nooit gedacht dat het ooit zou verdwijnen trouwens. Het zijn de antwoorden op gestelde vragen die in mijn leven ontbreken. Het is dat gevoel van onzekerheid dat allesoverheersend aanwezig is. Het willen, maar niet kunnen, het voelen, maar niet kunnen uitspreken. Mijn gedwongen aanwezigheid. Een eeuwige streven te gaan en nooit weer terug te keren. Ik heb het leven afgesloten, maar ik mag het nog niet loslaten. Of liever gezegd, het wil mij nog niet loslaten. Deze onzichtbare ketenen weerhouden mij ervan geluk te zoeken; geluk te vinden. Hoe geluk te definiëren in de context van mijn bestaan? Onmogelijk. Het bevindt zich niet in dit leven, tegelijkertijd heeft het alles te maken met mijn volgende leven. Het is slechts verdriet dat ik kan voelen. Het is slechts pijn dat het doet, moeten ontwaken in de ochtend. Dit leven, mijn bestaan, had ik in een heel vroeg stadium van mijn leven willen teruggeven. Hij wilde het niet accepteren. Dus ben ik nog steeds. Het verkeren in mijn huidige toestand is wat ik doe, ik heb nooit anders gedaan. Het was nooit gemeend, die lach op mijn gezicht. Het is me nooit gelukt, werkelijk ergens van te kunnen genieten. Ik ben slechts, omdat ik moet zijn. Ik ga pas wanneer ik mag gaan. Tot die dag blijf ik schrijven.
Datum:
31-01-2007
Naam:
Hidden Presence
Leeftijd:
23
Provincie:
Noord-holland

borderline

iemand nog meer bekend met borderline?
iemand nog meer de behoefte aan zelfmoord? waarom toch ? waarom leven we steeds in 2 gedachten ? de ene keer gaat het super goed, daarna zit alles tegen ....waarom geen grijstinten?
praten jullie hier wel eens over? Stefan!
Datum:
31-01-2007
Naam:
steve
Leeftijd:
27
Provincie:
Zuid-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.