Levensverhalen (pagina 1515)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Je kan bij niemand terrecht

hoi ik ben J
ik ben een jongen van 18. Ik heb een normaal leven zou je denken, ik heb vrienden, normale ouders, een broertje, vriendinnen zat gehad.
maar NIEMAND, niemand weet hoe kut ik me diep van binnen voel...ik kan het ook NIEMAND vertellen...weet je hoe kut het is, als je je verhaal niet kwijt kan.
Ik ben nu al een jaar of iets minder verliefd op me beste vriend...ik heb hem gesteund bij alles. we waren altijd bij elkaar, alles ging goed. hij was gedumpd door zn vriendin, en ik maakte het uit met mijn vriendin. Hij was er kapot van, ik moest hem altijd troosten als hij haar weer zag. en dat hebbik ook gedaan. voor meer dan een halfjaar...
tot nu..
hij is weer verliefd op een meisje. een heel leuk meisje als je het mij vraagt. maar waarom voel ik me zo klote! omdat ik het gevoel heb dat ik nu genegeerd word...maar idd, wat heeft hij nu nog aan me. hij wilde vroeger tenslotte gewoon niet alleen zijn, nu hij weer verliefd is, is ie happy en is ie alleen maar bezig met haar.

NIEMAND weet hoe kut ik me voel...ik kan t ook niemand vertellen... ik zal altijd alleen blijven, nooit een gezin kunne stichten. want ik wil dat niemand het weet...
ik wil dood, ik wil weg uit deze wereld...
Datum:
31-01-2007
Naam:
J
Leeftijd:
18
Provincie:
Noord-holland

Gelukkig

Ik moet mijn verhaal hier gewoon ff kwijt, ben nu ook zoo gelukkig!
Al zes jaar leef ik in ongeluk, me vader werd ziek, kanker. Hij werd weer beter, ma alles was anders. Hij werd depressief en vervreemde van ons. Mijn moeder was er niet voor mij, zij moest werken. Ik nam het haar altijd kwalijk dat ze er niet was. Nu heb ik het haar vergeven, zij heeft het ook niet gemakkelijk gehad.
Drie jaar later gingen mijn ouders scheiden, ik ging bij me moeder wonen. Ik wilde niet naar me vader toe, ik sliep nog liever onder een brug! Me moeder dwong me om te gaan, ze dacht dat het goed voor mij zou zijn. Integendeel, ik raakte steeds meer in mezelf gekeerd. Mijn moeder had een nieuwe vriend en zag ons niet meer staan, weer moest ze veel werken. Ik had niemand in die tijd, ja mijn hond, alleen die praat niet terug. Een half jaar later, we waren net drie dagen geleden verhuisd, overleed mijn opa. Zo van de een op andere dag, ik begreep er niets van en wilde dat ook niet. Alles ging langs mij heen en ik leefde in een waas. Op school ging het ook al niet goed, ik haalde slechte cijfers en
mijn 'vriendinnen' negeerde mij. Ze vonden mij raar, en ik was het met ze eens, ik was ook raar. Op een dag had een jongen bij mij in de klas een mes bij zich, toen flipte ik al helemaal! Ik wilde mezelf dood maken met dat mes. Ik ging naar de vertrouwens persoon op school, zij hiep mij een beetje, het was niet genoeg. Ik ging naar een andere school, daar ging het een stukje beter. Niemand wist wat ik allemaal had meegemaakt en dat wilde ik zo houden. Toch ging het niet goed met mij, ik begon met snijden. Een vriendin van mij zag het en ging naar de mentor. Hij zei dat ik met deze vertrouwenspersoon moest gaan praten, ik dacht dat gaat vast ook niet helpen. Toch probeerde ik het, hij had snel door dat mezelf sneed en verwees me door naar een maatschappelijk werker. Daar heb ik ongeveer 5 maanden gelopen en het ging niet beter. Ik wilde nog steeds dood. Niemand wist hoe slecht het met mij ging, zelfs mijn ouders niet, ik had altijd een masker op. Ik geloof dat mijn moeder wel iets door had, maar daar werd niet over gesproken. De maatschappelijk werker had door dat ze me niet verder kon helpen en verwees me naar een psycholoog, ik was toen 15. Daar loop ik nu nog steeds en het ging stukje bij beetje beter met mij.
Ik heb daar ook mijn grootste geheim verteld: In de zomer van 2005 begonnen mijn borsten weer te groeien, nouja eentje dan. Ik had altijd cup B gehad, sinds ik 11 was. Alleen begon er een verschil in te komen. Alsof ik nog niet genoeg had gehad! Nu had ik al helemaal geen zelfvertrouwen meer. In decemder was het verschil zo groot, ik had een cup B en E! Ik walgde van mezelf, ik droeg alleen maar wijde kleren en ging absoluut niet zwemmen. In februarie ging ik naar de chirurg, hij wilde mij wel opereren. Alleen hij had een wachtijd van 1 jaar. Toen zijn we naar doetichem gegaan, die chirurg wilde me niet opereren voordat ik 18 was. Ik was woedend, niet alleen op die man, maar ook op mijn moeder. Zij was het met hem eens, mijn wereld stortte in. Ik heb nog een hele zomer zo rond gelopen en toen kwam mijn moeder
tot inzicht dat ik niet nog een zomer aankon. We gingen in novermber (dit jaar) weer naar de eerste chirurg en die zei dat ik over drie maanden geopereerd kon worden. Ik was helemaal gelukkig met dit goede nieuws. Op donderdag 14 december kreeg ik te horen dat ik dinsdag geopereer kon worden! Het ging allemaal heel snel, ik vond het wel spannend. Maar ik was er klaar voor. Nu ben ik aan het herstellen en het ziet er allemaal heel erg mooi uit! Voor het eerst in mijn leven kan ik zeggen dat ik gelukkig ben. Ik loop nu nog wel bij mijn psycholoog, ik denk alleen niet erg lang meer. Ik ben nu bezig het contact met mijn vader te verbeteren, als dat niet lukt kan ik (hoop ik!) leven met het feit dat ik geen vader heb, dan wil ik hem denk ik niet meer zien. Ik zie wel wat er gebeurt. Op dit moment ben ik gelukkig met mezelf en mijn lichaam en ik hoop dat ik in de toekomst kan zeggen dat ik ondankt alles een mooi leven heb gehad. Ook hoop ik dat het de komende tijd rustig blijft in mijn leven, want ik denk wel dat ik weinig aankan op dit moment en het niet zal overleven.

Dit was mijn verhaal, sorry dat het zo lang is geworden!

-x- Just Me
Datum:
31-01-2007
Naam:
Just Me..
Leeftijd:
17
Provincie:
Overijssel

staren...

Leeg
gevoelloos
verlaten
en alleen...
met donkere kringen staat ze daar
zo vrolijk als ze was
zo onbegrijpelijk is ze nu...
iedereen gezellig bij elkaar
maar zelfs op die momenten,
is de eenzaamheid te groot...
ja met donkere kringen staat ze daar
onopgemerkt voor de rest
kijkt zij in een donker gat
met enkel duister om haar heen......
Datum:
31-01-2007
Naam:
anoniem
Leeftijd:
23
Provincie:
Zeeland

Blijven schrijven

Kan dit leven meer brengen dan pijn en verdriet? Ons eeuwige zoektocht naar geluk. We zoeken het in alles, in ons werk, onze relaties met anderen, op een gegeven moment proberen we het in onszelf te vinden. Tevergeefs, we keren altijd weer terug met een bepaald gemis. In de weinige gevallen dat het toch wordt gevonden, is het veelal tijdelijk, dat gevoel van intens geluk. Meestal echter ontbreekt het in zijn totaliteit. Is en blijft geluk voor velen een ongrijpbaar streven. Ik behoor tot die laatste groep, dat weet ik vandaag voor morgen. Het gemis is er bij mij altijd al geweest, nooit gedacht dat het ooit zou verdwijnen trouwens. Het zijn de antwoorden op gestelde vragen die in mijn leven ontbreken. Het is dat gevoel van onzekerheid dat allesoverheersend aanwezig is. Het willen, maar niet kunnen, het voelen, maar niet kunnen uitspreken. Mijn gedwongen aanwezigheid. Een eeuwige streven te gaan en nooit weer terug te keren. Ik heb het leven afgesloten, maar ik mag het nog niet loslaten. Of liever gezegd, het wil mij nog niet loslaten. Deze onzichtbare ketenen weerhouden mij ervan geluk te zoeken; geluk te vinden. Hoe geluk te definiëren in de context van mijn bestaan? Onmogelijk. Het bevindt zich niet in dit leven, tegelijkertijd heeft het alles te maken met mijn volgende leven. Het is slechts verdriet dat ik kan voelen. Het is slechts pijn dat het doet, moeten ontwaken in de ochtend. Dit leven, mijn bestaan, had ik in een heel vroeg stadium van mijn leven willen teruggeven. Hij wilde het niet accepteren. Dus ben ik nog steeds. Het verkeren in mijn huidige toestand is wat ik doe, ik heb nooit anders gedaan. Het was nooit gemeend, die lach op mijn gezicht. Het is me nooit gelukt, werkelijk ergens van te kunnen genieten. Ik ben slechts, omdat ik moet zijn. Ik ga pas wanneer ik mag gaan. Tot die dag blijf ik schrijven.
Datum:
31-01-2007
Naam:
Hidden Presence
Leeftijd:
23
Provincie:
Noord-holland

borderline

iemand nog meer bekend met borderline?
iemand nog meer de behoefte aan zelfmoord? waarom toch ? waarom leven we steeds in 2 gedachten ? de ene keer gaat het super goed, daarna zit alles tegen ....waarom geen grijstinten?
praten jullie hier wel eens over? Stefan!
Datum:
31-01-2007
Naam:
steve
Leeftijd:
27
Provincie:
Zuid-holland

geen hoop meer

ik ben sinds vorig jaar gescheiden en voel me zo schuldig ,heb een zoon die erg lief voor me is en een dochter die me haat en al 5 jaar geen kontact meer mee heb,ben sins vorig jaar erg depressief en opgenomen geweest ,op de paaz nu nog in deeltyd maar het word steeds erger de gedachten om dood te willen,ben als kind ook altijd erg onzeker geweest en incestslachtoffer geworden,dit speeld ook een grote rol mee ik heb geen zelfvertrouwen en kon er niet over praten,de mensen om me heen denken dat ik zo sterk ben ,maar ik ben heel bang en heb door mijn familie ook geen steun gekregen mn ex heeft een hesenbloeding gehad toen we 8jaar getrouwd waren en is daardoor ook helemaal veranderd ,ik kreeg er na anderhalf jaar revalidatie eigenlijk twee kinderen bij toen hij weer thuis kwam ,hij was linkszijdig verlamd en was erg moeilijk in omgang moest vaak zn zin hebben en ik kon er niet meer tegen,na 27 jaar huwelijk ben ik gescheiden ,we zijn totaal uitelkaar gegroeid.maar de eenzaam heid en het schuld gevoel maken me zo depressief dat ik niet meer verder wil leven .iedereeen zegt het komt goed het heeft tijd nodig,maar ik geloof er niet meer in ik voel me zo angstig en alleen .hopen op een einde .waarom nog
Datum:
31-01-2007
Naam:
ina
Leeftijd:
49
Provincie:
Overijssel

waarom in leven blijven??

Moeilijk, ik heb het gehad met leven, en waarom durf ik die verdomde stap niet te zetten...Ik krijg hulp, genoeg, maar ik wil niet meer, ik heb veel klachten zoals Borderline en andere persoonlijkheidsstoornissen, maar cah dat neem ik voor lief!! Die klotefobie voor aanraken, ja je leest het goed, een simpele aanraking bezorgt mij een dissociatie, een gevoel dat je weg wilt proberen te gaan van de wereld, daar ben je zo mee bezig dat je ademhaling stokt door de angst en ja denk je dan...volhouden..En dan komt altijd die prikkel van je lichaam weer, een teug adem Ik zou er zo graag niet meer willen zijn, maar durf niks uit angst dat het mislukt en ze me dus....moeten aanraken!!! Stel je voor dat ze doorkrijgen dat het teveel pillen waren, een voordeel ik woon alleen. Enne denk niet dat ik dit zomaar schrijf, ik denk en praat er al meer dan zes jaar over, zes jaar GGZ, zes jaar therapie, en ik zal niet beter worden....Klote ik, klotewereld, tranen over mijn wangen..........
Datum:
30-01-2007
Naam:
bel44
Leeftijd:
31
Provincie:
Noord-brabant

Gevoelens,gedachtes.. uitgeput

24 uur per dag al die gedachtes, gevoelens die door mn hoofd en lijf heen spoken. Wat moet ik nog hier? Alles zit tegen, ruzie thuis constant in de verdediging.. Geen zin meer om naar huis te gaan, helemaal nergens geen zin meer in.. Als ik thuis ben benk alleen, niemand die mijn kant kiest.. Lekker alleen op mijn kamer, heerlijk om alleen thuis te zijn. Tranen die dan vloeien, het enigste wat ik dan denk WIE BEN IK? WAAROM LEEF IK NOG? Mijn vrienden zijn me alles, ik hou van hun, met heel mijn hart! De angst om hun te missen, dat is het enige kleine beetje kracht wat me tegen houd. Ze weten van niks, helemaal geen idee wat er in me om gaat, in mn hoofd rond spookt. Ze storten hun hart bij me uit, dan voelk me nog kutter. Het gevoel dak er niet genoeg voor hun ben, omdat mijn gedachtes heel ergens anders zitten.. Ik kan ze niet helpen als ik met mezelf in de knoop zit. Ik kan met niemand praten, dat wil ik niet. Ik ben sterk en stoer zo, moeten ze me zien. Ik lieg hierdoor tegen iedereen.. Slecht op school, slecht op mn stage. Mijn band met mijn ouders is alleen maar slechter geworden.. Ik kan niks tegen hun vertellen. Doe me anders voor dan ik ben,, niemand ken me echt. Ik ben die vrolijke, gekke meid waarmee ze kunnen lachen. Van binnen huil ik. Met mn vriendin praat ik wel over de ruzie met mijn ouders, maar niet dat ik daar erg mee zit. Ik deed er alleen heel lacherig over.. Zij denkt dat alles goed, kon ik het maar vertellen, alles wat er in me om gaat.. Dan denkt ze vast, wat een onzin aanstelster! Ik houw van haar, ze is mijn liefste vriendin mijn skatje, zo noemen we elkaar, maar toch wil ik niet mijn ware ik tonen..
Mijn opa is 3 jaar geleden verongelukt, hij was ook mijn alles, ik mis hem nog iedere dag, het was een hel.. Sinds dien begrijpt ook niemand mij, sinds dien kan ik niet praten.. Ik zou er alles voor over hebben om bij mijn opa te zijn, van alles af te zijn. Kon ik maar bij hem zijn, kon ik maar tegen iedereen zeggen:
Vaarwel..
Datum:
30-01-2007
Naam:
D klein meisje
Leeftijd:
19
Provincie:
Noord-brabant

Erge flashbacks

Hallo, ik ben vijftien en wat ik heb meegemaakt is niet echt prettig. Ik heb in de lagere school op een school gezeten zonder vrienden en waar ik dag in en dag uit gepest werd 6 jaar lang door mensen waarvan ik dacht dat ze mijn beste vrienden waren. Nu woon ik in Antwerpen en zit op een school waar ik vrij veel vrienden heb. Maar er zijn zo van die momenten dat er iemand mij begint te pesten dat ik geen vrienden heb, dan heb ik af en toe een flashback van vroeger. Ik kan er niet meer over komen.
Datum:
30-01-2007
Naam:
Gepest
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-brabant

waarom

het leven doet zo veel pijn.en ik heb gewoon echt het gevoel dat ik kapot ga.hoe en wat er is mis gegaan ik heb geflauw idee
Datum:
30-01-2007
Naam:
haja lammers
Leeftijd:
29
Provincie:
Overijssel

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.