het begon in groep 3.
ik werd tot groep 5 vreselijk gepest.
toen kregen we familie ruzie, echt vreselijk was dat. ik heb me familie zien vechten terwijl ik 7 jaar was!
omdat ik op me oude school ben gespest ben ik naar een andere school gegaan en daar ging het heel goed.
maar thuis bij in de straat werd ik nog wel gepest.
vaak waren er gevechten tussen ouders of buurt ruzie.
of er word weer iemand uit de straat vermoord.
vreselijk zo iets. door deze gebeurtenissen was ik bijna altijd chagerijnig en nooit vrolijk. alleen op school probeerde ik vrolijk te zijn.
maar thuis was ik mezelf en ik was dus vaak boos. en me ouders worden dan ook boos. dus vaak was er altijd ruzie bij mij thuis.
ook werd ik geslagen.
door al die ruzies,gepest worden en geslagen worden door je ouders.. word je onzeker. en ik dus ook.
ik dacht dat niemand van me hield en niemand me nodig had op deze wereld.
dus ik besloot in groep 7 om zelfmoord te plegen.
ik sneed altijd me polsen door als ik me even niet naar me zin voelde.
maar ik was dus eigenlijk bijna altijd chagerijnig dus je moet je voorstellen hoevaak ik mezelf gesneden heb.
toen ging ik naar de brugklas. in dat jaar heb ik mezelf zoveel gesneden, ik denk dat dat toen een van de moeilijkste jaren was.
je bent puber en wil er goed uit zien en dingen doen die van je ouders niet mogen.
meisjes die arrogant tegen je doen.
ruzie hebben. er zijn heel veel verschillende rede's waarom ik er liever niet meer wilde zijn.
vriendinnen van mij werden ongerust hebben dit allemaal aan mijn mentor vertelt. via school werd ik geholpen en ik heb het me ouders vertelt, en ik moest naar een psygoloog. daar heb ik ongeveer een jaar gelopen dat was mijn tweede jaar op de middelbareschool.
in dat jaar ben ik ook bijna blijven zitten.
en ik sneed mezelf steeds minder. maar toen voelde ik me een keer echt verrot en dit keer was het niet meer zo dat ik chagerijnig was of zo iets kleins. ik had ruzie met me beste vriend en ik had ruzie met me ouders en me cijfers gingen weer omlaag.
dus ik sneed me weer. en toen kwam ik er dus achter dat die psygoloog niet werkte. dus toen sneed ik mezelf nog steeds.
ik liep nog steeds bij de spygoloog ondanks dat de psygoloog niet werkte ging ik er nog steeds heen. en toen werd mij vertelt dat ik misschien ADHD had maar dan de rustige versie er van. of ik was getraumatiseert door me verleden.
toen ging ik nog net (gelukkig) over naar de derde klas. ik begon goed me cijfers waren boven het gemiddelde.
ik had nieuwe mensen onmoet en alles was leuk lief en aardig.
maar toen op een dag gewoon zomaar in eens voelde ik me weer zoals ik me altijd had gevoelt.
alleen, verlaten, verloren, ik voelde me waardeloos. ik weet nog steeds niet waarom. maar ik had gewoon het gevoel dat zelfs me vrienden me buiten sloten.
ik heb me nooit thuis gevoelt. ook niet in me eigen huis waar ik al 14 jaar woon.
dus ik begon me weer te snijden.
ik heb nog nooit aan iemand vertelt dat ik me echt me hele leven lang waardeloos heb gevoelt. en toen heb ik het toch aan me beste vriend vertelt en hy vond dat ik onzin praatte maar ik had het wel moeilijk vond ie.
en toen dacht ik: zelfs me beste vriend begrypt me niet. als hy me niet begrypt dan is er niemand anders die me kan begrypen. dus ik ben een beetje op internet gaan surfen op depressie. en ik heb een test gedaan.
als je boven de 17 punten had was je ernstig depresief, en moest je een dokter opzoeken.
uit de uitslag kwam dat ik 21 punten had en dat ik nodig met een dokter moest praten. maar ik vond het onnodig dus ik heb het gewoon aan een vriendin vertelt en zij vond het alleen al vreselijk dat ik naar zo'n site ben gaan zoeken en dat ik onzin praatte. en dat was misschien een maandje geleden...
nu weet ik niet hoe ik me voel.
niet echt vreselijk verrot ofzo. misschien dat dit verhaal wel niet zo erg klinkt.
maat stel je maar es voor om je 10 jaarbuiten gesloten te voelen. waardeloos, alleen, verloren.
het gevoel hebben dat niemand je ziet staan het gevoel hebben dat je lelijk bent, innerlijk en uiterlijk. en niemand ziet aan je dat jy je zo voelt.
zelfs je ouders denken dat je gelukkig bent.
dat je jezelf niet kent.
niet weten hoe het voelt om je echt thuis te voelen. niet weten hoe het voelt om thuis gezellig kerst of oud&nieuw te vieren. stel je maar es voor hoe dat voelt...
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.