Levensverhalen (pagina 1410)

Uit mijn vroegste herinneringen ken ik haar. Zij was een als een tante voor mij. Ik vond het fijn bij haar. Had ik haar dat nog maar mogen vertellen. Waarvoor is zij dit vergeten?

Nu ligt ze ergens op de bodem. God mag weten waar. Ik heb verdriet

Heb ik dan uiteindelijk toch het einde bereikt? Na al die jaren van ongelukkig zijn, mezelf niet begrijpen. Anders voelen. Ik kan niet meer.. ik ben op... In december een poging gedaan maar helaas gevonden. Had het maar wel gelukt... ik weet het laf misschien, ik weet dat ik er veel mensen mee pijn zal doen, maar als ik me er nou beter door voel? ik leef toch voor mezelf en niet voor een ander?
Medicijnen, praten en wat heeft het tot nu geholpen? niets...

ik kom hier niet meer uit...

mijn leven staat al sinds mijn 6 op zijn kop. vanaf mijn 8ste dacht ik al aan zelf moord plegen..ik klim op het dak van school en wouw naar beneden springen. toen ik 10 was ben ik bij mijn moeder uit huis gehaalt. ze is een alcoholist en ze mishandelde mij. eerst kwam ik in een noodgezin te zitten...verschrikkelijk begint toen met snijden en krabben..daarna in een internaat...werd nog erger en je raad het al ik ging dieper snijden. mijn tante kon daar niet tegen en nam me in huis.bijna 2 jaar niks meer gedaan...tot ik hoorde dat ik bij haar weg moest omdat ze kanker kreeg..weer begon ik met snijden en krabben..daarna weer in een gastgezin, ging wel goed maar kon niet stoppen met snijden en krabben en mezelf de schuld vna dit alles te geven. toen kwam ik in een pleeggezin terecht...hier ben ik helemaal van de kart geraakt. naar 9 maanden daar weggehaalt. mijn armen en benen zat onder maar niemand merkte het.daarna kwam ik in een pleeggezin. waar het best tof is maar al het gezeik hier aan mijn hoofd daar kan ik niet tegen en ging gewoon verder met snijden...stond tijdje geleden op het schuurdakje door de bal van mijn pleegbroertje te pakken toen dacht ik zal ik naar beneden springen en proberen op mijn hoofd te landen? nu heb ik het 2 maanden vol gehouden om niet te krabben want dat had ik aan mijn vriend belooft....nu kan ik er niet meer tegen, mensen staan mijn te komanderen alsof ik hun slaaf ben..ik wil niet meer...ik kan niet meer...ik wil niet meer

hallo iedereen
kheb het ook dikwijls moeilijk. kheb een bewogen jeugd gehad. de jeugd die me getekend heeft voor het leven. het is ni simpel om nu, in de hogeschool een normaal leven te proberen te leiden. je moet er tegen kunnen, tegen de grote drukte van presteren. ik ben altijd al een perfektionist geweest op vlak van school, maar nu is da ni meer haalbaar. ik maak mezelf erdoor kapot, ik word ziek en moe.... ik wil me gewoon bewijzen, ik ben bang om te falen. en wanneer ik faal, weet ik ni hoe ermee om te gaan. heb ook nog een poos gekrast. ik heb ingezien dat dat de oplossing niet was, en nu eet ik al m'n stress op? is dat de oplossing?
ook ni é, mo kzie geen andere uitweg
wie zelfmoord wil plegen, er is altijd of iets waarvoor je nog wil leven... als je diep genoeg zoekt en het wilt toegeven aan jezelf

sterkte iedereen !!!!!!

Een vrolijke uitgaande normale meid van 20. Zo zien anderen mij al mijn hele leven. Maar stiekem voel ik mij al heel lang niet zo vrolijk.
Ik voel mij leeg, en dat wordt met de dag meer. Ik heb veel meegemaakt in mijn leven, en daar dacht ik alleen maar sterker van te kunnen worden. En dat is ergens ook zo. Maar niemand weet van mijn leven, niemand kent mij echt. Iedereen denkt dat ik een onbezorgd leventje heb gehad.. maar niets minder is waar.

Er bestaat voor mij geen grotere leegte, dan vrienden hebben, die je eigenlijk niet kennen. Konden net zo goed vreemden zijn.
Het is een enorm leeg en eenzaam gevoel, en ik weet niet hoe ik hier uit moet komen. Mensen kunnen heel makkelijk roepen dat je aan leuke dingen in het leven moet denken.....
Maar er is ergens een grens.. en ik denk dat ik die heel gauw ga bereiken.

Ik herken veel in anderen hun verhaal.. ik hoop op een lichtpuntje.. maar ik denk dat het allemaal gauw ophoudt...

Wat ben ik opgelucht dat ik dit berichtje nog typen kan... Gisteren was het woensdag en wekenlang ben ik ontzettend depressief geweest. Zag niks geen nut meer van het leven. Waarom bestond ik eigenlijk, waarom was ik neit gewoon dood? Het werd steeds erger, de gedachte aan zelfmoord. Heb zoveel meegemaakt in mijn leven, kon en wilde het niet meer aan.
Gisteren was de laatste druppel die de emmer deed overlopen. Voor de derde keer deed ik een poging... Het was eerst erg fijn en het luchte op, tot ik tot het besef kwam dat ik misschien wel echt kon sterven. Dat ik dan echt dood zou zijn, zou er iemand om mij rouwen, zouden mensen echt om mij geven en bij de begraafplaats komen voor mij?
Echt mensen, ik zeg jullie doe het niet. Het is niet zo makkelijk als het lijkt en als je dan voor het punt staat om het wel of niet te doen, is het zo verdomde moeilijk.. Toen werd ik echt bang. Ben weggelopen van huis en naar mijn vriend gegaan. Wist niet meer of ik nu wilde leven of dood wilde. De medicijnen die ik had ingenomen zaten echt in mijn lijf en deden hun werking. Ik was mijzelf nietmeer. Zijn moeder vond dat ik professionele hulp nodig had. Ik zei niks. Ze belde de dokter op. Maar met de pijnstillers die ik had geslikt werd je maag niet leeggepompt dus zou ik moeten wachten tot half 3 smiddags. Het was 9 uur toen zij belde.
Steeds slechter begon ik mij te voelen en werd ook steeds slapper en kreeg buikpijn. Hoopte eigelijk dat het nu echt over zou zijn. Zei tegen mijn vriend; ik wil nog afscheid van je nemen nu het nog kan...
Ik ging naar de wc en moest heel erg overgeven. Opeens kreeg ik een moment van licht in de duisternis. Ik zag (werkelijk) mijn leven in een flits aan mij voorbijgaan. Dingen die ik fout had gedaan, maar ook de leuke dingen die ik had ondernomen.
Ging terug in bed liggen. Het was inmiddels al bijna half 2 en zou dus bijna naar de dokter moeten. Toen moest ik heel erg huilen. Ik pakte de hand van mijn vriend. Kon niks zeggen, dacht alleen dat het afgelopen was met me. Hij zei heel zachtjes; ik laat je niet gaan...
Ik keek naar buiten en voor het eerst zag ik dat de zon scheen, voor mijn gevoel was het donker buiten en zag nergens de lol meer van in. Weer pakte ik de hand van mijn vriend, hij had inmiddels de hoop ook al opgegeven, en ik zei tegen hem: je moet me een ding beloven... Dat je nooit bij me weg zult gaan. Dan beloof ik jou dat ik geen zelfmoord zal plegen.
Dat moment leek zo onwerkelijk, alles wat ik mezelf had aangedaan de laatste tijd (van eetstoornis tot automutilatie) leek zo niet gebeurd... Net of ik wakker werd uit een heel lange nachtmerrie. Ik zei ook tegen hem; alsjeblieft stuur mij niet naar de dokter, want dan kom ik daar niet meer weg, dan nemen ze me op in een psychiatrische inrichting (beide ouders van mij hebben boarderline en zijn vaak om die reden opgenomen geweest). Als ik zou worden opgenomen, zou ik mijn carriere wel kunnen vergeten. Wil namelijk Sociaal Pedagogisch Hulpverleenster worden, maar door de depressie ben ik even een halfjaartje van school af. Ik wilde niets liever dan mijn leven opnieuw op de rails krijgen en op nieuw beginnen. Toen begon het proces werkelijk.
Al die weken had ik mijn ouders niks van mijn plannen verteld, alleen mijn vriend wist ervan. Ik ging naar huis heen en voelde me super beroerd. Kwam gewoon door de pijnstillers waarvan ik (voor de derde keer!!) overdosis had genomen. Die dingen laten zulke vervelende reacties in je lichaam achter, echt wil je niet meemaken. Ging op mijn kamer zitten en moest steeds overgeven, maar had niks gegeten dus alleen de tabletjes kwamen eruit. Ik wist dat ik het niet langer voor mijn ouders verborgen kon houden en ben naar beneden gegaan. Moest heel erg huilen en zei dat ik van ze hield. Heeft wel zeker een kwartier geduurd voor ik een woord uitkon brengen. Toen kwam het hele verhaal, van wat ik mezelf aan heb gedaan de laatste tijd en dat het niet zo goed ging. Ze schrokken er natuurlijk erg van. Na een heel goed gesprek ben ik op bed gaan liggen, was zo moe van alle gedachten en dingen die gebeurd waren...
Kreeg het erg koud en ontzettend pijn in maag en op de borst, ook bijwerking van die overdosis. Toen ben ik gaan zitten en heb ik gebeden tot God. Ik zei dat ik niet verder wilde leven zo en dat ik echt opnieuwe wilde beginnen! Ik deed mijn ogen open en er kwam zo ontzettend mooi wit licht in mijn kamer vallen. Echt heel apart en ik deed de bijbel open en kreeg de tekst: Vernieuwing van het verbond met God en Berouw van zonden... Dit was voor mij het teken dat het goed was. Ben daarna onder de douche gegaan en moest (met heel veel lawaai) weer ontzettend overgeven. Kon echt niks binnenhouden, geen drinken, had nog steeds niet gegeten.
Toen besefte ik dat als ik opnieuw wilde beginnen ik daar ook echt iets geestelijks aan vast moets leggen. Heb daarom besloten om mij te laten dopen, samen met mijn ouders (en waarschijnlijk ook mijn zusjes).
Savonds kwam mijn vriend weer bij me, ondanks dat ik nog steeds buikpijn had van de medicijnen, voelde ik me verbijsterend goed! Was zo ontzettend blij en toen gingen we praten. Het was zo fijn dat ik al die dingen nog kon zeggen.
Nooit gedacht dat ik ooit nog zou zeggen dat ik blij ben dat ik leef! Ben na gisteren echt opnieuw begonnen en laat het nu echt op mij inwerken. Heb ook vrij genomen van het werk, omdat het nog zo onwerkelijk is, wat er allemaal gebeurd is.

Dus voor mensen die erover denken, en echt plannen hebben zoals ik had en ze ook echt uit willen voeren, lees dan dit verhaal en hopelijk kan ook jij uit je depressie komen. Er is er altijd één die WEL naar je luisterd en Hij is er ook altijd voor je, hoe depressief je je ook voelt. Hoe slecht je ook denkt te zijn.

Heb twee gedichten gemaakt die mijn gevoel van nu weergeven...

Na regen komt zonneschijn,
Eindelijk afstand doen van alle pijn.
Dagen door duisternis en schaduw gelopen,
Keuze gemaakt, ja, ik laat me dopen.
Mag ik nu dan opnieuw beginnen,
In plaats van verliezen, te winnen.
Het verdriet achter laten in het water,
Kijkend naar de toekomst en denkend aan later.
Ik wil alles overdoen, al wat fout is gegaan,
Zodat ik ook blij in het leven mag staan!

Zelfmoord
het lijkt de beste keus
Zelfmoord
niet goed, echt heus
Zelfmoord
afstand doen van je leven
Zelfmoord
had je me kunnen vergeven?
Leven
ik had de keus en ik koos
Leven
dat is wat ik wilde en zie een mooie roos
Leven
een roos van liefde, een roos van spijt
Leven
rood is de bloem, ik heb nog zo'n mooie tijd


Voor iedereen die steun nodig heeft of iets wil verwerken, durf je niet naar een persoon heen te stappen, ga naar God. Hij zal je helpen, Hij heeft je geschapen en zal over je waken.

Thanks allemaal voor het luisteren naar mijn verhaal

Dag mensen, lees hier veel verhalen die beginnen met ik kan het nie meer aan, waar ik me uiterst goed in in kan leven, maar das bij mij niet het geval, ik kan het nog wel aan, maar wil het niet...... niet alleen. heb al meerdere pogingen ondernomen, maar mocht niet baten. Sinds ik mn meisje kwijt ben.... voelt voor mij alsof de zon niet meer schijnt, mijn leven is leeg. Dit is al jaren zo. heb al meerdere relaties achter de rug, maar de laatste heeft me helemaal gesloopt. Niet de relatie, maar mn eige denkwijze, voelt alsof leven een last is geworden in plaats van een \"geschenk\". Word tegenwoordig ... mja, al HEEL lang elke morgen wakker met het gevoel: *zucht*. als k men ogen opensla is het spontaan: niet weer....... alsjeblieft laat het ophouden. Heb het geprobeerd te laten stoppen met medicatie, met drugs en door middel van polsen te snijden, maar ik blijf wakker worden...... voor mensen die dit egoïstisch vinden: is niet egoistisch, egoïstisch is mijn familie nog verder het leven zuur maken door te zijn wie ik ben. ik denk inderdaad ook aan wat ik mijn familie aandoe, maar afweging is: of een zware klap (zelfmoord) of doodprikken met 1000 speldensteken (elke keer dat je familie kwetst, voorliegt of bedriegt) maar iemand die niet in die positie verkeerd is vaak moeilijk te overtuigen. hoop in ieder geval dat het jullie beter vergaat. in ieder geval wens ik jullie veel sterkte toe. hug

Ik weet het soms niet meer.... dan voel ik me eenzaam en radeloos.
Ik ben nu 24 en ik heb geen lekker leven achter me en waarschijnlijk net zo een gezellige kille zooi voor me... geen vrienden, geen vriendin niemand.
Een familie die je maar niet lijkt te herkennen als een van hun, en geen ouders meer. "Vrienden" die alleen doen alsof je bestaat als ze wat nodig hebben.
Nu zullen jullie me wel een zeikerd vinden, maar zelfs als ik thuiskom doet mijn huisgenoot alsof ik niet besta (zelfde internaat en we hebben het flat gehuurd omdat het goedkoop is.. iedereen weet hoe lang wachtlijsten zijn)

Ik weet van mezelf dat ik er niet uitzie (te dik, te kort) en ben in tijden zelfs niet eens aangeraakt,laat staan dat ik iemand heb die met me haar leven wil delen.
Ach.. ik vertel maar nog niet eens een kwart van mijn leven. Maar ik heb er geen zin meer in.. mocht er ik mezelf op gegeven moment iets aandoen.. tabeh.

Maandenlang heb ik me rot gevoeld, waarom wist ik niet, en daar voelde ik me zo schuldig over. Er waren zoveel mensen die een reden hadden om zich rot te voelen, ik moest niet zo zeuren vond ik zelf. Ik begon steeds meer te denken dat het misschien beter was dat ik niet meer tot last was van alle mensen om me heen, ik had het gevoel alsof ik hen zoveel pijn deed doordat ik pijn had, maar ik wilde niemand anders pijn doen, alleen mezelf. Ik heb het uiteindelijk op 4 januari eindelijk aan iemand verteld, dat ik steeds meer over 'het' begon na te denken, ik durfde het nooit zelfmoord te noemen, ik noemde het dus maar gewoon 'het'. Degene waar tegen ik het heb verteld heeft me redelijk goed gesteund maar die heeft me tot mijn grote verdriet op een dieptepunt links laten liggen. Ik heb toen wel met iemand anders kunnen praten en die heeft me wel heel erg gesteund in die tijd, maar het gevoel dat de eerste persoon waar ik het over had me niet meer het idee gaf dat ik belangrijk voor haar was, deed me pijn. Het ging steeds slechter tussen mij en mijn ouders en ik had er echt geen zin meer in. Toch heb ik op 1 of andere manier mezelf weer een beetje opgevrolijkt, maar de verleiding is er nog steeds als alles weer eens fout lijkt te gaan en het lijkt alsof niemand om me geeft. Ik heb nog steeds niet echt iemand gevonden waarmee ik al mijn lief en leed mee kan delen, en dat is soms erg moeilijk. Toch blijf ik wel verder gaan, met de verwachting dat ik ooit min of meer blij zal zijn met mijn leven.

Ik ben echt heel blij dat ik hier mijn verhaal kwijt kon, en het is echt heel mooi om verhalen van anderen te lezen en ze ook te begrijpen.

Zo vermoeiend om te zijn in deze wereld. Elke dag vechten, overleven. Opstapeling van ellende k ben nooit liefgehad. Verdrongen door de wereld en nu ook van binnenuit. Zelfhaat zonder spot. Wil dit lijden stoppen en rust vinden. niet meer wakker worden om geen zorgen voor morgen meer te hebben...moet dit lijden eindigen. Weet dat ik door moet gaan, hulp is onderweg, alleen het helpt niet. Wacht al zo lang tot het beter word, laatste pogingen om gelukkig te worden mislukken. Wat een zelfmedelijden, weer een goede reden mijzelf te veroordelen!
mijn wens is de dood, niet meer wakker worden eeuwig slapen. wel terusten mijn ziel. zuchtend word ik de volgende ochtend wakker....