Levensverhalen (pagina 1412)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

This Is The Story Of My Life

Tot ongeveer m'n 10e heb ik een zwaar leven gehad op school en thuis, in ieder geval heftiger dan de meesten. Daarna werd m'n leven wat meer normaal, maar sinds een halfjaar zit ik weer in de put, alles is me teveel geworden. Vroeger kon ik me niet voorstellen dat mensen zelfmoord willen plegen, maar sinds een paar maandjes kras ik mezelf wel eens. Echt snijden ofzo zal ik niet echt durven, maar ik vind pijn hebben niet erg meer en dood gaan ook niet..
Datum:
09-05-2007
Naam:
Kaulitz
Leeftijd:
14
Provincie:
Overijssel

weet het niet meer..

vele jaren heb ik geknokt om teoverleven mijn ex man kwam er na 12 jaar dat ik sexueel misbruikt was door mijn oudere broer 10 jaar lang. ik kreeg verschillende symptomen waar hij niet meer tegen kon hij liet me opnemen en dat is het begin van de ene opname na de andere opname. nu 2007 ben ik net weer ontslagen van 15mnd opname ik ben thuis maar ik voel me heel slecht en voel me schuldig dat ik nog leef, ik heb zoveel anderen pijn en verdriet aangedaan dat ik niet meer weet wat ik eraan moet doen. ik ben nog erg depressief maar ik wil geen medici hulp meer ik heb er nu genoeg ervan. ik leef van de drie kinderen we hebben komt de jongste door de week nog wel eens bijme maar die andere twee die hebben mij de rug toe gekeerd. ik voel me intens heel eenzaam en verdrietig heb veel pijn zowel lichaamlijk als geestelijk ze hebben me een diagnose geven dat ik borderline persoonlijksheidsstoornis heb met PTTS. Ik kan er daar niet bij neerleggen ik heb verschillende stemmingswisselingen waar ik nog niet goed meer overweg kan. Ja ik weet het niet meer heb zoveel gedaan en zo hard moeten werken om alles nog teoverleven ik kan niet meer vechten ik weet niet meer denk alleen nog maar aan de dood. Mijn nabestaanden wil ik zomin mogelijk tot last zijn dus van tevoren dingen regelen. Ik ben erg moe maar ik kan hier met niemand over praten als ik met mijn zorcoordinator praat laat hij me meteen weer opnemen en dat wil ik niet omdat ik er echt niks mee opschiet ik krijg daar geen goede begeleiding en ze helpen me daar ook niet bij om goede begeleiding tegaan zoeken. Ik voel me onbegrepen en alleen en eenzaam zoals ik het al eerder genoemd heb. Mijn familie heb ik ook niet veel aan die begrijpen me niet, het einige wat ze kunnen zeggen is laat het verleden verleden ik wou dat ik dat kon heb al jaren last van angsten en lichamelijke pijnen. Ach alles ja echt alles is mijn eigen schuld sorry dat ik me zo uitlaat ik weet ook niet meer.....
renpaardje
Datum:
09-05-2007
Naam:
renpaardje
Leeftijd:
45
Provincie:
Overijssel

..

mijn leven kent alleen maar tegenslagen
ik zal er een paar vertellen..

ik heb altijd al geweten dat ik niet normaal was , ik heb namelijk beelden
gewoon beelden van alles wat je maar kan bedenken , mensen die zelfmoord plegen, mensen die ruzie maken, oorlogen , onrealistische dingen ga zo maar door, en dat is niet alleen 's nachts in mn bed, het gaat ook overdag door, in de klas,thuis,onder 't eten etc.. ( hier ben ik al voor naar psychiaters en psychologen en die shit geweest )

op mn 10de was ik al verder dan de meeste kinderen, volwassener enzo..
dus ik ging om met mensen van 17/26 , dat leiden tot problemen met criminelen zaken.. drugs, afpersing etc. ik deed er aan mee..
(ik verloor in deze periode 2 familie leden)

op mn 13de kreeg ik voor het eerst een echte relatie met een meisje(amber), het was echte liefde, in die tijd dat ik met haar had ging het steeds slechter, ik raakte verslaafd aan verschillende drugs,
ik werd gedwongen tot het dealen van drugs,mensen bedreigen,chantage etc

toen ik 14 was kreeg amber kanker, in die periode was mijn zus ook verslaafd aan drugs , het gevolg dat het thuis een hel werd.

in maart 2005 stierf amber aan kanker
ik werd zwaar depri, ik voelde me schuldig
en ik ging meer drugs gebruiken, dealen en bedreigen.
ik zat bij een soort jeugdbende die afschuwlijke dingen deden
ik werd ook verslaafd aan mezelf pijnigen,
ik voelde me altijd schuldig, ik deed meerdere pogingen tot zelfmoord

rond november 2005 verloor ik ,mn goede vriendin nicole
ze pleegde zelfmoord, door dat er niemand voor haar klaarstond
ik was haar beste vriend, maar was te verslaafd en te ego om haar te helpen
ik nam een overdosis medicijnen, maar raakte alleen bewustenloos

zomer 2006
een vriendin(melissa) van mij liep weg en was ruim 2 weken weg, toen ze terug was, sneed ze haar polsen open voor webcam, beetje aand8trekken was het wel, maar ze overleefde het.
ik voelde me zoals gewoonlijk schuldig
en nam meer drugs , sneed mezelf meer etc

najaar/winter 2006
tussen mijn ouders ging het ook slecht
mijn vader werd overspannen en ging veel drugs gebruiken, hij was vaak aggressief tegen mn moeder, zus, zusje, en mij
mn moeder begon depri te worden en ook drugs te gebruiken
mn ouders sloegen elkaar en scholden elkaar uit, het was thuis altijd maar ruzie
eind november zijn ze gescheiden
ik en mijn zus en zusje bleven hier wonen en mn pa vertrok alleen naar eindhoven

er volgde een rechtzaak over verschillende dingen tussen mn ouders
ik voelde me weer schuldig

begin 2007
ik verloor alweer iemand aan kanker, een goede vriendin die een jaar tegen kanker had gevochten.

mn ma heeft sinds 2 maanden ofzo een vriend, en die is in 1 woord klote

hij mishandelt mij , verder dan alleen slaan en schoppen
als ik dr iets over zeg tegen mensen die er wat aan kunnen doen (jeugdzorg ofzo)
gaat ie mn zusje martelen
dat heeft hij ook wel een x gedaan
toen ik hem een hersenschuding had bezorgt

hij heeft gisteren mn zus van 17 uit het huis gegooit zonder reden,
en ik krijg binnenkort raamslot en deurslot..

ik denk alleen maar aan 1 ding , aan zelfmoord

ik d8 dat ik voor 1 iemand leefde
voor een meisje wat ik via internet ken
maar dat is ook niet zo,

dus ik wil gewoon weg van alle pijn..
Datum:
09-05-2007
Naam:
Stanley
Leeftijd:
16
Provincie:
Zuid-holland

denk na

beste mensen,
Ik heb er ervaring mee me beste vriend en viendin wilden zelfmoordplegen.Ik heb ze gezegd dat het egoistisch is want ze denken alleen maar aan hun zelf en niet aan hun familie en vrienden en toen ginge ze erin geloven dat het niet goed was om zo te denken Ik heb gezien hoe me broer in de maas sprong toen hij 6 was en als hij op daken klom en eraf sprong en het ergste hij hangde zich op en gelukkig was ik toen 4 maar ik weet het nog wel ds denk eraan je doet je geliefden er pijn mee denk alleen aandat
Datum:
09-05-2007
Naam:
patricia
Leeftijd:
14
Provincie:
Zuid-holland

.. wat denk jij

wat heeft het leven eigenlijk voor zin? Waarom zouden we elke dag weer wakker worden, werken en adem halen? Waarom zouden we nog aardig doen tegen mensen die het niet verdienen? En waarom ziet niemand dat de wereld fucked up is? denk daar maar eens over
Datum:
09-05-2007
Naam:
Lara
Leeftijd:
16
Provincie:
Noord-holland

Gebroken

Zal maar even beginnen met leventje.
Tis nooit makkelijk geweest maar wel te doen genoeg leuke momenten tussen door.
Begon al toen ik jong was hielp me zelf altijd in de problemen omdat ik ADHD had en agresief was.
Me ouders konden dr niet echt mee omgaan, me ma laat me links liggen en me pa alcholist en ook agresie problemen.

Ook met sporten was het niet ideaal ben ooit een keer in coma geraakt door een val van de trap en daardor werd me evenwichts gevoel beschadigt.
Tevens had ik ook nog Astma dus moest altijd harder knokken dan de rest.
Dat was soms frustrerend maar bereikte mijn doelen.

Door de loop der tijd ook met de verkeerde mensen opgetrokken.
En zo ook mensen met alle moeite die dr bij hoord vaarwel moeten zeggen.

Op School ging het ook niet lekker concentreren was lastig en kreeg snel ruzie door mijn opvliegene karakter.

Ondanks dat had ik familie om op terug te vallen.

Nu ben ik weer een paar jaartje's verder in me leven en leek het even lekker te gaan.
Ben dr achter gekomen dat de groep met echte vrienden toch wel groot is en dat ze eigenlijk al die tijd toch wel steun hebben gegeven enzo werd het gevoel dat ik alles alleen moest doen minder.
Begon warmte te voelen, liefde om het maar zo te zeggen.
Daardoor ook minder knokken, volgens velen een ander mens.

Tot het moment dat ik word geconfronteerd met een sersie overleidens waaronder mijn oom, deze man was een heilige in mijn ogen en die van velen op zijn begrafenis kwamen +/- 500 man.
Heb dr een maand over gedaan om weer me zelf te worden.

Veel steun gehad van vrienden enzo, waar van een paar in het special.

Maar ik dacht tijdje dat ik BI sexueel was, dat is dus niet zo ik ben gewoon homo.

En dat ik klote want daar tegen kan je niet knokken.
Heb direct het gevoel dat je anders ben enzo.
Dat mensen op je neer kijken.
De droom van een vrouwtje met kinderen kan ik voorgoed vaarwel zeggen.

Ben sindsdien ook compleet ontspoort voel me compleet vertrapt.
Zeker omdat iedereen een vriendinnetje heb en ik zo iets simpels neit kan bewerkstelligen.
Het meisje krijgen is het probleem neit ben vrij aantrekkelijk en heb snel aanspraak maar kan dr niets mee.

Weet eigenlijk ook niet waarom ik het schrijf maar als ik dr een einde aan maak is mijn verhaal teminste ergens terug te vinden.
Datum:
08-05-2007
Naam:
Arnold
Leeftijd:
22
Provincie:
Zuid-holland

keep up.

keep up and stay strong! One day you'll get your happiness!
Datum:
08-05-2007
Naam:
hope
Leeftijd:
19
Provincie:
Utrecht

Zón...

Wat voelt het herkenbaar, de pijn, de eenzaamheid en het verdriet. Hopend op iemand die je tegemoet komt, je helpt, maar beseffend dat je zelf moet vechten. Zoekend naar kracht, smekend om zon in je leven...

Hulp vragen durfde ik niet. Slechts een paar mensen zagen dat ik het moeilijk had, maar ik ontkende. Altijd. Kom bij me om te praten, zeiden ze. Waarom?, zei ik terug. Met mij gaat het goed. Prima.
De boosheid botvierend op mezelf. Slaan, bijten, snijden. Ik kon het niet, ik kon het niet zeggen. Voornemen hulp te vragen, voor een deur staan, maar omkeren. Het is mijn dal, mijn dal, van mij alleen. De angst, want wat zouden ze zeggen. en erger, wat zouden ze denken? Ik kon het niet zeggen, het zou alles veranderen. Iedereen zou het weten.

Hulp heb ik niet gezocht. Nooit.








Maar de zon kwam terug. Waarin weet ik niet, maar ze was er. Niet ineens. Heel langzaam klimmend boven de horizon, steeds wat meer licht verspreidend.

Ik besefte wat ik vaak had gehoord: ik ben niet ongelukkig, zo is het leven soms bedoeld, geluk kan enkel groeien als je ook het droeve voelt. Het droeve had ik gevoeld, meer dan me lief was. Nu moest ik te weten kunnen komen wat geluk was. Het kon, het moest kunnen, het moest.

Ik zag het goede terug. De blauwer wordende lucht, waarin de zon begon te stralen. Me afvragend welke redenen ik had me slecht te voelen. Ik besefte dat ik niets meer kon veranderen aan dingen die gebeurd zijn. Ik wist het altijd, maar nu besefte ik het.

Ik stapte uit de schaduwen die gebeurtenissen uit het verleden hadden gevormd. Ja, ze waren gebeurd. Nee, ik kan er nu niets meer aan veranderen. Ja. Já. JA, ik ga door met leven!

Wat heb ik voor recht tot klagen? Ik was gezond, had genoeg te eten, had onderdak en bescherming. Zóveel mensen hadden het zóveel slechter.
Mijn zegeningen telde ik. Dat was moeilijk te leren, maar ik werd er beter en beter in. Ik ben er goed in nu. Ik zie de positieve zijde, en geef schaduwen geen kans meer.

Ik blijf met de zon meelopen, ik blijf in het licht.
Datum:
08-05-2007
Naam:
Voje
Leeftijd:
18
Provincie:
Gelderland

Harde wereld

het leven is nooit wat het lijkt, ik ben nog niet al te oud maar dat heb ik toch al aan de lijve mogen ondervinden ... Het begon allemaal 2 jaar geleden, toen ik m'n vriend ontmoette, ik kende hem al enkele maanden van er voor. We werden vrienden en van het ene kwam al gauw het andere. In het begin was het echt de hemel op aarde en dit bleef zo toch een jaar duren. Maar toen begon hij om te gaan me de verkeerde mensen, begon drugs te nemen, ... Hij belandde op het slechte pad en wou mij mee sleuren. Gelukkig zag ik het op tijd in. Maar ik wou dat hij ook terug op het recht pad kwam, iemand waar je ziels veel van houd z'n leven zo zien vergooien en kapot maken, terwijl er nog ganse toekomst voor ons lag. Een wereld om te ontdekken en nog zo veel uitdagingen. Maar nu zie ik het gewoon niet meer zitten, alles kan me hier gestolen worden. Ik sta 's morgens op en alles wordt een automatisme, ik eet ik praat wel en zo ... maar ik beleef dit niet echt, ik heb het gevoel dat ik niet m'n eigen leven leidt maar dat van iemand anders. Ondertussen ben ik nu al meer dan half jaar bij m'n ex weg en gaat het steeds slechter en slechter met me. Reden? M'n ex wil me maar niet loslaten en van als ik iemand anders heb kan hij het niet verkroppen dat ik gelukkig ben en hij niet, komt hij dus iedere keer roet in het eten gooien.
Datum:
08-05-2007
Naam:
onbekend
Leeftijd:
18
Provincie:
Friesland

[]

Ik kan me inleven in jullie verhalen, echt waar. Het is niet zo dat ik zomaar wat zeg maar ik snap het, ik begrijp het, ik ken het gevoel. Maar bedenk dit, voordat je actie onderneemt:
Wie zegt dat het beter is als je sterft? En nu het standaard antwoord: alles is beter dan dit! Maar NEE! Dat is NIET WAAR! Er is altijd iets in je leven waar je van houdt en dat/diegene houdt ook van jou. Er is altijd, altijd wel iets dat je blij maakt. En misschien (wie zal het weten?) is het aan 'de andere kant' wel slechter, zijn die kleine dingen die je blij maken er niet meer. Is het alleen pure ellende, zonder een sprankje liefde, vriendschap of andere dingen waar je je goed door voelt?
Bedenk goed dat je niet weet wat er is als je sterft en je dus ook niet weet of je jezelf wel helpt met zelfmoord plegen, want misschien wordt het wel allemaal erger zodra je dood bent. Zolang je niet weet wat er is, kun je het beste je leven onderzoeken en avonturen beleven. Maak er wat van en laat ons niet achter!
Datum:
08-05-2007
Naam:
Q.
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.