Levensverhalen (pagina 1269)

het leven is niet leuk.
het doet alleen pijn.
en de weg vinden naar de dood is ook al moeilijk.
ben gewoon bang dat ik het over leef.als ik me wat aan doe.

moeheid treed wel langzaam op.

I know we can't all stay here forever, So I want to write my words on the face of today, and they'll paint it.

ik heb mensen nooit pijn willen doen...
maar ik ben tog alleen maar lelijk en ik weet gewoon niet meer wat ik nog moet doen...
het spijt me.....

xxx

Ik loop de laatste tijd weer steeds vaker met zelfmoordgedachten in mijn hoofd. Ik krijg ze er ook met geen mogelijkheid meer uit, lijkt het. Ja, heel soms. Maar ze komen altijd terug. Als het zo moet, dan hoeft het voor mij niet meer. Dat hoeft het sowieso toch al niet.

Ik ben een vrouw van 27, woon nog thuis, heb eigenlijk een flutbaan, heb geen vrienden of vriendinnen, nog nooit een relatie gehad, helemaal niets.

Het begon voor mij allemaal toen ik naar de middelbare school ging. Het eerste jaar ging nog leuk, al was ik altijd al wat verlegen en "anders". Was ik maar eens niet anders! Ach ja.
Het tweede jaar, daar ging het fout. Ik had een heel andere muzieksmaak dan mijn leeftijdgenoten, en werd daar belachelijk om gemaakt. Plus ik werd uitgemaakt voor alles wat lelijk was. Het werd naarmate de tijd vorderde alleen maar erger. Ik werd gepest om werkelijk alles. Hoorde er niet bij. Ze hebben me nooit lichamelijk iets aangedaan, maar geestelijk hebben ze me gesloopt. Tegen de tijd dat ik naar de vierde en laatste klas ging waren het niet meer 4 meiden die mij pestten, nee het was zo ongeveer de hele school. Dat ik verliefd was op een leraar hielp ook al niet natuurlijk. Gek genoeg was hij de enige die er ooit voor me was, op school. Hij was degene met wie ik soms nog een beetje kon praten, die me het gevoel gaf niet raar te zijn of zo. Andere leraren deden net alsof ze het niet zagen, eentje deed zelfs mee. Mijn moeder heeft tig keer aan de telefoon gehangen, maar helpen deed het nooit. Ik ben zo vaak niet naar school gegaan, dat het een wonder is dat ik het lelijke domme wicht toch geslaagd is zonder te blijven zitten. Snap ik zelf ook niet.

Ik was ook begonnen mezelf te snijden. Mijn linkerarm zit vol met littekens van toen. Ze zijn wat vervaagd, een onwetend persoon zou er niks raars aan zien maar ik weer ze allemaal blindelings te vinden.
Een keer tijdens het avondeten, toen ik al de middelbare school had afgerond, viel mijn mouw wat terug en zag mijn moeder iets. Meteen was er paniek. Ik heb het toen verteld en ben gaan denken. Het ging zo slecht, en ik zag het helemaal niet meer zitten. Ik heb toen zelf besloten hulp te gaan zoeken. Dat heeft me toen wel geholpen. Wekelijks een gesprek, het idee krijgen dat je begrepen werd...

Op een gegeven moment, na jaren van gesprekken op het Riagg ging het zichtbaar beter en ik heb toen een tijdje zonder gesprekken gedaan.

De grafische opleiding die ik na de middelbare school ging doen heb ik door dit alles nooit af kunnen ronden. Het was allemaal te moeilijk, plus er was een lerares die mij blijkbaar al haatte voor ik ooit mijn mond open had gedaan in de les. Zij was voor mij een reden om niet naar school te gaan. Ik kon het niet. Ik zwierf rond, fietste de hele dag in de stromende regen. In de rotste buurten, hopend dat iemand me per ongeluk zou doodschieten.

Ik moet zeggen dat mijn ouders en broertje mij altijd hebben gesteund in alles. Ze betekenen veel voor me, vooral mijn broertje betekent heel veel voor me. Zij zijn de enige reden dat ik met dit leven doorga.

Toen ik 21 was kreeg ik eindelijk een baan die ik leuk vond. Echter na een jaar of zo, staken de eeuwenoude problemen de kop weer op en ik kreeg twee aanrijdingen in een week doordat ik met mijn gedachten elders was. Het was een chaos in mijn kop en ik wilde niet meer. Een van de leidinggevenden nam me niet serieus, en ik ben toen zo uit mijn slof geschoten dat ik er zelf van schrok toen ik later thuis zat. Ik dreigde mezelf op te hangen en smeet met de deur en weet ik wat.

Niet lang na dit voorval ben ik weer met de gesprekken begonnen op het Riagg. Toen dat weer vastliep ben ik uiteindelijk in groepstherapie gegaan. Dit was mijn laatste kans. Het was moeilijk, heel moeilijk. Erg intensief, maar ik sloeg me er doorheen. Zo ongeveer het enige waar ik me ooit trots over heb gevoeld.

Daarna ging het een tijd goed, ik werd overgeplaats naar een ander kantoor voor mijn werk en ik had eigenlijk weinig te klagen.
Leerde via het internet zelfs wat mensen kennen, die ik ook later persoonlijk heb ontmoet. Ik had zowaar het gevoel dat ik vrienden had! Voor het eerst sinds mijn twaalfde of zo.
Had, ja. Tegenwoordig moet ik achter hun reet aanrennen als ik nog iets van contact wil. Als ik een maand of zo wegblijf van het board waar ik ze van ken, kan niemand het wat schelen. Ze nemen me niet zoals ik ben ook. Ik geef toe, ik ben veranderd en niet meer zo fanatiek als zij aangaande het onderwerp wat ons toen samenbracht. Ik heb andere interesses nu. Deels dan toch. Ik kan me echter nog zo goed herinneren hoe ze mij wijsmaakten dat ik ook hun vriendin was. Nou mooi niet dus. Die vriendschap was dus blijkbaar alleen gebaseerd op die ene popgroep. Nu ik een andere favoriet heb laten ze me stikken en maken ze die nog uit voor stom en lelijk ook. Lekkere vrienden heb je dan!

Vorig jaar weer via internet, een eveneens 27 jarige vrouw leren kennen in Amerika. We hadden veel overeenkomsten en de mails en chats waren leuk en interessant.
Schijnbaar heb ik dat ook verpest of zo. We kregen ruzie om iets vrij stoms, en zij flipte en nu durf ik amper nog iets tegen haar te zeggen. Ik wil haar niet kwijt, ze is de enige waar ik af en toe mee kan praten. Alleen dus niet meer over zware dingen, blijkbaar. Zij wel natuurlijk, zij heeft altijd wat en ik ben er altijd voor haar... maar omgekeerd, túúrlijk niet! Geen tijd. Mja, geen tijd? Geen zin zul je bedoelen.

Ik word schijtziek van alles. Ik moet eigenlijk een nieuwe baan gaan zoeken, want met dit klotesalaris kan ik nooit op eigen benen staan. Ik schaam me kapot dat ik nog zo groen als gras ben. Nog een reden waarom ik niet uitga. Ik durf het niet. Een concert oké, maar een bar in of zo om mensen te leren kennen? Te bang, en ik schaam me dood. En waarom zou ik ook? Ik heb er niet eens zin in om het te proberen. Tegen de tijd dat je denkt iemand te kunnen vertrouwen laten ze je toch weer vallen. En ik heb geen zin om achter iedereen z'n kont aan te lopen, hallo hier ben ik! Ik leef ook nog! Mag ik ook komen?!
Ik ben het allemaal zat. Het enige wat me op de been houdt is mijn familie en verder heb ik niets. Oh, en muziek. Maar zelfs dat schijnt niet meer te helpen.
Ik wil er gewoon uitstappen. Ik heb geen zin meer, ben moe. Heb geen zin om te 'wachten' tot het beter wordt. Heb geen zin. Als mijn broertje ooit een vriendin krijgt en ik niet belangrijk meer ben, wat moet ik dan helemaal? Ik ben het leven zo beu.

Ik krijg vaak een beeld in gedachten, waarin ik mezelf op een verlaten strand zie. Het is schemerig en het waait hard. Ik trek mijn kleren uit en loop de zee in. En dat is het dan. Zou mooi zijn.

Ik ben alleen te bang om het te doen. Niet bang van de dood, maar van het verdriet dat ik mijn familie zal aandoen. Moeilijk.

waarom nog leven als iemand om me geeft.het is altijd die,die,die.Nooit mij.Dag in dag uit voel ik me alleen,ben ik alleen en dat ben ik beu.op school denk ik altijd om van het dak te springen,om in het midden van de les door de ruit te springen omdat ik zo alleen ben.probeer ik met iemand te praten dan negren ze me of slaan ze me.of we nu sterven of we sterven over 50 jaar, we gaan toch allemaal dood.kheb liever dan dak nu sterf dan ben ik van de miserie af anders loop ik met de miserie nog 50 jaar land rond en dat wil ik niet.kzie me elke dag van het dak zien springen en dat gaat wel nog eens gebeuren.

You're born.........for a moment you're free!
But then.....................................................

Direct na je geboorte wordt je ingeschreven bij de gemeente. Vanaf dat moment ben je een slaaf van de maatschappij.
Je hebt geen eigen leven.......je moet doen wat je gezegd wordt.
Eerst zoveel jaar naar school (verplicht!), daarna werken.....tot je 65e.
Pas daarna kun je weer gaan doen wat je altijd al graag wilde (alsnog onderdrukt door de maatschappij), maar wat als je dan te oud, te ziek of misschien zelfs al dood bent? Dan heb je nooit kunnen leven zoals jij dat graag had gewild.
Altijd gedaan wat je gezegd werd, maar nooit jouw(!) leven geleefd......
Is dat het.........?
Waarom zeggen mensen dat het leven zo waardevol is......een geschenk?
Iedereen doet wat ie moet doen en sterft.
Niks waardevols aan!
Natuurlijk gebeuren er dingen in je leven die je leuk vindt.........een mooi huis, mooie auto, lieve vriend of vriendin, waarmee je misschien zelfs trouwt, bungee jumpen, een ballonvaart, of wat dan ook. Maar wat van deze dingen is er nou zo waardevol dat je het leven een geschenk kan noemen?
Er gebeuren minstens evenveel dingen die niet zo mooi zijn…….ziektes, oorlogen en hongersnood (al dan niet in nederland), gedumpt worden door je vriend/vriendin, familie/vrienden die je verraden, geliefden die vroegtijdig sterven, scheidingen, mishandeling (zowel fysiek als mentaal) en noem zo maar op……
Niemand die voor zijn geboorte wordt gevraagd of hij/zij wel wíl leven…….

Mensen verpesten elkaar!
Je hele leven lang wordt je gekleineerd en verraden door je medemens.
Hoe weet je wie je kunt vertrouwen?
Er zijn zoveel mensen die bergen ‘vrienden’ hebben en zich toch volkomen eenzaam voelen!
Te vaak teleurgesteld in de mens en daardoor het vertrouwen verloren.
Zoveel pijn, zoveel verdriet………

ik heb geen vrienden meer, geen vriendin, niemand te vertrouwen..ze hebben me allemaal geflesht na alles wat ik voor iedereen heb gedaan..zelfde verhaal in de familie. op school gaat het redelijk, alleen die kutleraren mogen me ook niet..ik probeer altijd aardig te doen en dan krijg ik alleen maar gezeik terug. Mijn neven van wie ik dacht dat het mn beste vrienden waren hebben me liever niet in de buurt. Liefde is alleen maar ellende geweest en hoofdpijn. Financieel gezien gaat het ook slecht..mensen hebben geen hart dat is duidelijk. ik sta er alleen voor..en heb geen doelstellingen meer. veel dingen willen toch maar niet lukken.
Allemaal kansloze missies dus, die tegenslagen begin ik nu wel een beetje zat te worden..en dan mensen maar zeggen van: iedereen heeft ups en downs en al die bla bla..maar op een gegeven moment ben je het gewoon zat, dit is te veel..ik ben weg..Laters

ik zit in een kooi. mijn 'eigen' ik zit opgesloten. ik wil zoveel, voor anderen zo vanzelfsprekend, maar ik kan het niet...
wat voor zin heeft het nog? mijn 'eigen' ik kwijnt gestaag weg... zou ik gelukkig zijn als ik alleen op de wereld zou zijn? ik voel mij eenzaam. ik verlang naar liefde, aandacht en vriendschap, maar aan de andere kant wil ik het ook weer niet. de constante strijd. ik wil het niet meer.

Ik ben de hele tijd bang. Dat vind ik echt verschrikkelijk. Ik heb het gevoel dat er iets heel ergs gaat gebeuren, en dat dat betrekking heeft op mezelf. Ik voel me nergens goed bij, en ik voel me nergens op mijn gemak. Ik snap niks meer van mezelf. Ik doe geen huiswerk meer, omdat ik me er niet op kan concentreren. Er is niks positiefs. Het enige waar ik me goed bij voel, is als ik mezelf kras met een spijker. Dan voel ik me rustiger, dan komt er rust in mijn hoofd. maar ik baal van deze situatie. Ik ben zo moe van alles wat ik heb moeten doorstaan. Ik wil niet meer. Ik kan het echt niet meer...

Ik snap het niet........
Wat is het probleem met mij?
Ik wil het al jaren maar ik doe het niet.
Niemand die het weet....
Ik denk dat ik ergens, diep van binnen bang ben voor de dood....
Maar ik wil dit leven niet.
Waarom snapt niemand dat....ik heb er nooit voor gekozen geboren te worden.
Was dat maar nooit gebeurt!