Levensverhalen (pagina 1269)

ik word door me ouders geslagen uitgescholden en ik krijg alleen maar de schuld ik wil zelfmoord plegen.

Ik heb een super leuke baan. Ook heb ik hele leive collega's. Nou heeft 1 ervan, vertelt dat hij van de trap is gevallen.
maar hier krijg je toch geen rode striem van in je nek. Wel had hij 2 enorme buelen op zijn hoofd. En hij vertelde dat hij 10 minuten bewusteloos was geweest.

Ik hoop zo dat hij echt gevallen is. Ik zou hem echt niet kwijt willen. Ik hou niet van hem, Maar hij heeft me met zoveel dingen geholpen. Waarom kan ik hem hier niet mee helpen.

Iedereen die zelfmoord wil plegen. Kom op er zijn zoveel mensen die om je geven.
Je familie, Vriend of vriendin, Een collega of zelfs kalsgenoten.
Doe dit deze lieve mensen niet aan. Praat met iemand die je heel erg graag mag of die je vertrouwd. Vertle je problemen. Mijn collega doet dit nu ook bij mij. Ik eis van hem dat hij me elke dag belt om te vertellen hoe hij zich voelt en wat hij denkt.

Probeer iemand te zoeken die je lief of leuk vindt en begin gewoon te praten. Er zijn zoveel mensen die naar je luisteren.


Succes iedereen. En kopje op!!!!!!!!!!!!

ik zit nu al 1.5 jaar in de gevangenis
ik ben het zat hier ik ben weg.

Ik ben danny en zit met mezelf in de knoop. Na jarenlange pesterijen op school is mijn zelfwaarde 0,0. Ik vind niks meer leuk en ook op mijn werk is iedereen is heel vervelend tegen mij. Krassen met een scheermes in mijn armen is het enige wat mijn pijn doet vergeten. Ik zie geen uitweg meer, HELP ME!

ik weet niet zo goed wat ik heb.. ik ben dit jaar van school af gegaan omdat ik er allemaal geen zin meer in had.. ik had dat jaar veel gespijbeld en zou zeker blijven zitten. ik ben dat jaar daarna niet eens gegaan, terwijl ik nog wel moet.. ik vond het dan ook zeer klote dat die regel van tot je 18e naar school opeens kwam. nu krijg ik allemaal jeugdzorg gezeik naar me kop waar ik al helemaaaaaaal geen zin in heb. ik heb gewoon nergens zin in. ik wil niks. ik wil gewoon thuis zitten.. ik ga wel naar buiten maar alleen als het moet.. soms voel ik me goed en soms voel ik me slecht.. als ik buiten loop heb ik soms het gevoel dat ik raar loop, en dan krijg ik ook pijn aan me voeten. ik heb echt geen idee waarom ik hier geen zin in heb maar ik wil ook niet geholpen worden.. ik weet het gewoon niet meer.

ik zit in een vicieuze cirkel van verdriet, pijn, angst, geweld, liefde. VERDRIET om hetgeen ik de mensen rond mij aandoe. PIJN die ik voel iedere keer ik iemand iets aandoe of ik hen gelijk maak met de grond. ANGST vanwege de grote straffen die op gewelddaden staan. GEWELD is hetgeen ik de mensen rond mij aandoe, ik doe ze pijn ookal wil ik het niet het is alsof er een beest in mij zit en het moet eruit het neemt als het ware de controle van mn hele lichaam over zelfs mijn denken. Ik zie haar graag, mn Snoeckie maar waarom doe ik haar dan pijn waarom vertrouw ik niemand. IK ben verliefd op haar zonder enie twijfel maar de gedachte dat ik ooit zonder haar zou verder moeten komt stilaan uit. Hetgeen ik altijd voor gevreesd heb: alleen en eenzaam zijn. Zouden de mensen rond mij niet beter af zijn zonder me, geen pijn meer gewoon hun leven leiden. Iik wil dood want ik weet dat ik niet goed ben voor deze wereld. Ik kan niet meer verder ook ik twijfel iedere dag maar 's avonds hoop ik keer op keer dat ik nooit meer wakker word, en sanderendaags komt de teleurstelling ik zie het liecht worden. Waarom kunnen mensen niet gewoon sterven? Eén leven opofferen om er tientallen gelukkiger op te maken. Het lot ligt zelf in onze handen. ben je laf omdat je zelfmoord pleegt of ben je juist begaan met je dierbaren omdat je hen ook rust geeft die ze verdienen. Een even grote discussie als de vraag van de kip of het ei. Bedankt voor te luisteren en hou jullie sterk. Gr sebken

het leven is niet leuk.
het doet alleen pijn.
en de weg vinden naar de dood is ook al moeilijk.
ben gewoon bang dat ik het over leef.als ik me wat aan doe.

moeheid treed wel langzaam op.

I know we can't all stay here forever, So I want to write my words on the face of today, and they'll paint it.

ik heb mensen nooit pijn willen doen...
maar ik ben tog alleen maar lelijk en ik weet gewoon niet meer wat ik nog moet doen...
het spijt me.....

xxx

Ik loop de laatste tijd weer steeds vaker met zelfmoordgedachten in mijn hoofd. Ik krijg ze er ook met geen mogelijkheid meer uit, lijkt het. Ja, heel soms. Maar ze komen altijd terug. Als het zo moet, dan hoeft het voor mij niet meer. Dat hoeft het sowieso toch al niet.

Ik ben een vrouw van 27, woon nog thuis, heb eigenlijk een flutbaan, heb geen vrienden of vriendinnen, nog nooit een relatie gehad, helemaal niets.

Het begon voor mij allemaal toen ik naar de middelbare school ging. Het eerste jaar ging nog leuk, al was ik altijd al wat verlegen en "anders". Was ik maar eens niet anders! Ach ja.
Het tweede jaar, daar ging het fout. Ik had een heel andere muzieksmaak dan mijn leeftijdgenoten, en werd daar belachelijk om gemaakt. Plus ik werd uitgemaakt voor alles wat lelijk was. Het werd naarmate de tijd vorderde alleen maar erger. Ik werd gepest om werkelijk alles. Hoorde er niet bij. Ze hebben me nooit lichamelijk iets aangedaan, maar geestelijk hebben ze me gesloopt. Tegen de tijd dat ik naar de vierde en laatste klas ging waren het niet meer 4 meiden die mij pestten, nee het was zo ongeveer de hele school. Dat ik verliefd was op een leraar hielp ook al niet natuurlijk. Gek genoeg was hij de enige die er ooit voor me was, op school. Hij was degene met wie ik soms nog een beetje kon praten, die me het gevoel gaf niet raar te zijn of zo. Andere leraren deden net alsof ze het niet zagen, eentje deed zelfs mee. Mijn moeder heeft tig keer aan de telefoon gehangen, maar helpen deed het nooit. Ik ben zo vaak niet naar school gegaan, dat het een wonder is dat ik het lelijke domme wicht toch geslaagd is zonder te blijven zitten. Snap ik zelf ook niet.

Ik was ook begonnen mezelf te snijden. Mijn linkerarm zit vol met littekens van toen. Ze zijn wat vervaagd, een onwetend persoon zou er niks raars aan zien maar ik weer ze allemaal blindelings te vinden.
Een keer tijdens het avondeten, toen ik al de middelbare school had afgerond, viel mijn mouw wat terug en zag mijn moeder iets. Meteen was er paniek. Ik heb het toen verteld en ben gaan denken. Het ging zo slecht, en ik zag het helemaal niet meer zitten. Ik heb toen zelf besloten hulp te gaan zoeken. Dat heeft me toen wel geholpen. Wekelijks een gesprek, het idee krijgen dat je begrepen werd...

Op een gegeven moment, na jaren van gesprekken op het Riagg ging het zichtbaar beter en ik heb toen een tijdje zonder gesprekken gedaan.

De grafische opleiding die ik na de middelbare school ging doen heb ik door dit alles nooit af kunnen ronden. Het was allemaal te moeilijk, plus er was een lerares die mij blijkbaar al haatte voor ik ooit mijn mond open had gedaan in de les. Zij was voor mij een reden om niet naar school te gaan. Ik kon het niet. Ik zwierf rond, fietste de hele dag in de stromende regen. In de rotste buurten, hopend dat iemand me per ongeluk zou doodschieten.

Ik moet zeggen dat mijn ouders en broertje mij altijd hebben gesteund in alles. Ze betekenen veel voor me, vooral mijn broertje betekent heel veel voor me. Zij zijn de enige reden dat ik met dit leven doorga.

Toen ik 21 was kreeg ik eindelijk een baan die ik leuk vond. Echter na een jaar of zo, staken de eeuwenoude problemen de kop weer op en ik kreeg twee aanrijdingen in een week doordat ik met mijn gedachten elders was. Het was een chaos in mijn kop en ik wilde niet meer. Een van de leidinggevenden nam me niet serieus, en ik ben toen zo uit mijn slof geschoten dat ik er zelf van schrok toen ik later thuis zat. Ik dreigde mezelf op te hangen en smeet met de deur en weet ik wat.

Niet lang na dit voorval ben ik weer met de gesprekken begonnen op het Riagg. Toen dat weer vastliep ben ik uiteindelijk in groepstherapie gegaan. Dit was mijn laatste kans. Het was moeilijk, heel moeilijk. Erg intensief, maar ik sloeg me er doorheen. Zo ongeveer het enige waar ik me ooit trots over heb gevoeld.

Daarna ging het een tijd goed, ik werd overgeplaats naar een ander kantoor voor mijn werk en ik had eigenlijk weinig te klagen.
Leerde via het internet zelfs wat mensen kennen, die ik ook later persoonlijk heb ontmoet. Ik had zowaar het gevoel dat ik vrienden had! Voor het eerst sinds mijn twaalfde of zo.
Had, ja. Tegenwoordig moet ik achter hun reet aanrennen als ik nog iets van contact wil. Als ik een maand of zo wegblijf van het board waar ik ze van ken, kan niemand het wat schelen. Ze nemen me niet zoals ik ben ook. Ik geef toe, ik ben veranderd en niet meer zo fanatiek als zij aangaande het onderwerp wat ons toen samenbracht. Ik heb andere interesses nu. Deels dan toch. Ik kan me echter nog zo goed herinneren hoe ze mij wijsmaakten dat ik ook hun vriendin was. Nou mooi niet dus. Die vriendschap was dus blijkbaar alleen gebaseerd op die ene popgroep. Nu ik een andere favoriet heb laten ze me stikken en maken ze die nog uit voor stom en lelijk ook. Lekkere vrienden heb je dan!

Vorig jaar weer via internet, een eveneens 27 jarige vrouw leren kennen in Amerika. We hadden veel overeenkomsten en de mails en chats waren leuk en interessant.
Schijnbaar heb ik dat ook verpest of zo. We kregen ruzie om iets vrij stoms, en zij flipte en nu durf ik amper nog iets tegen haar te zeggen. Ik wil haar niet kwijt, ze is de enige waar ik af en toe mee kan praten. Alleen dus niet meer over zware dingen, blijkbaar. Zij wel natuurlijk, zij heeft altijd wat en ik ben er altijd voor haar... maar omgekeerd, túúrlijk niet! Geen tijd. Mja, geen tijd? Geen zin zul je bedoelen.

Ik word schijtziek van alles. Ik moet eigenlijk een nieuwe baan gaan zoeken, want met dit klotesalaris kan ik nooit op eigen benen staan. Ik schaam me kapot dat ik nog zo groen als gras ben. Nog een reden waarom ik niet uitga. Ik durf het niet. Een concert oké, maar een bar in of zo om mensen te leren kennen? Te bang, en ik schaam me dood. En waarom zou ik ook? Ik heb er niet eens zin in om het te proberen. Tegen de tijd dat je denkt iemand te kunnen vertrouwen laten ze je toch weer vallen. En ik heb geen zin om achter iedereen z'n kont aan te lopen, hallo hier ben ik! Ik leef ook nog! Mag ik ook komen?!
Ik ben het allemaal zat. Het enige wat me op de been houdt is mijn familie en verder heb ik niets. Oh, en muziek. Maar zelfs dat schijnt niet meer te helpen.
Ik wil er gewoon uitstappen. Ik heb geen zin meer, ben moe. Heb geen zin om te 'wachten' tot het beter wordt. Heb geen zin. Als mijn broertje ooit een vriendin krijgt en ik niet belangrijk meer ben, wat moet ik dan helemaal? Ik ben het leven zo beu.

Ik krijg vaak een beeld in gedachten, waarin ik mezelf op een verlaten strand zie. Het is schemerig en het waait hard. Ik trek mijn kleren uit en loop de zee in. En dat is het dan. Zou mooi zijn.

Ik ben alleen te bang om het te doen. Niet bang van de dood, maar van het verdriet dat ik mijn familie zal aandoen. Moeilijk.