Levensverhalen (pagina 1270)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

alleen

waarom nog leven als iemand om me geeft.het is altijd die,die,die.Nooit mij.Dag in dag uit voel ik me alleen,ben ik alleen en dat ben ik beu.op school denk ik altijd om van het dak te springen,om in het midden van de les door de ruit te springen omdat ik zo alleen ben.probeer ik met iemand te praten dan negren ze me of slaan ze me.of we nu sterven of we sterven over 50 jaar, we gaan toch allemaal dood.kheb liever dan dak nu sterf dan ben ik van de miserie af anders loop ik met de miserie nog 50 jaar land rond en dat wil ik niet.kzie me elke dag van het dak zien springen en dat gaat wel nog eens gebeuren.
Datum:
16-10-2007
Naam:
....
Leeftijd:
15
Provincie:
België

Vrijheid?

You're born.........for a moment you're free!
But then.....................................................

Direct na je geboorte wordt je ingeschreven bij de gemeente. Vanaf dat moment ben je een slaaf van de maatschappij.
Je hebt geen eigen leven.......je moet doen wat je gezegd wordt.
Eerst zoveel jaar naar school (verplicht!), daarna werken.....tot je 65e.
Pas daarna kun je weer gaan doen wat je altijd al graag wilde (alsnog onderdrukt door de maatschappij), maar wat als je dan te oud, te ziek of misschien zelfs al dood bent? Dan heb je nooit kunnen leven zoals jij dat graag had gewild.
Altijd gedaan wat je gezegd werd, maar nooit jouw(!) leven geleefd......
Is dat het.........?
Waarom zeggen mensen dat het leven zo waardevol is......een geschenk?
Iedereen doet wat ie moet doen en sterft.
Niks waardevols aan!
Natuurlijk gebeuren er dingen in je leven die je leuk vindt.........een mooi huis, mooie auto, lieve vriend of vriendin, waarmee je misschien zelfs trouwt, bungee jumpen, een ballonvaart, of wat dan ook. Maar wat van deze dingen is er nou zo waardevol dat je het leven een geschenk kan noemen?
Er gebeuren minstens evenveel dingen die niet zo mooi zijn…….ziektes, oorlogen en hongersnood (al dan niet in nederland), gedumpt worden door je vriend/vriendin, familie/vrienden die je verraden, geliefden die vroegtijdig sterven, scheidingen, mishandeling (zowel fysiek als mentaal) en noem zo maar op……
Niemand die voor zijn geboorte wordt gevraagd of hij/zij wel wíl leven…….

Mensen verpesten elkaar!
Je hele leven lang wordt je gekleineerd en verraden door je medemens.
Hoe weet je wie je kunt vertrouwen?
Er zijn zoveel mensen die bergen ‘vrienden’ hebben en zich toch volkomen eenzaam voelen!
Te vaak teleurgesteld in de mens en daardoor het vertrouwen verloren.
Zoveel pijn, zoveel verdriet………
Datum:
16-10-2007
Naam:
Jessica
Leeftijd:
19
Provincie:
Zuid-holland

Niks is over

ik heb geen vrienden meer, geen vriendin, niemand te vertrouwen..ze hebben me allemaal geflesht na alles wat ik voor iedereen heb gedaan..zelfde verhaal in de familie. op school gaat het redelijk, alleen die kutleraren mogen me ook niet..ik probeer altijd aardig te doen en dan krijg ik alleen maar gezeik terug. Mijn neven van wie ik dacht dat het mn beste vrienden waren hebben me liever niet in de buurt. Liefde is alleen maar ellende geweest en hoofdpijn. Financieel gezien gaat het ook slecht..mensen hebben geen hart dat is duidelijk. ik sta er alleen voor..en heb geen doelstellingen meer. veel dingen willen toch maar niet lukken.
Allemaal kansloze missies dus, die tegenslagen begin ik nu wel een beetje zat te worden..en dan mensen maar zeggen van: iedereen heeft ups en downs en al die bla bla..maar op een gegeven moment ben je het gewoon zat, dit is te veel..ik ben weg..Laters
Datum:
15-10-2007
Naam:
Fuck It
Leeftijd:
19
Provincie:
Zuid-holland

ik zit in een kooi

ik zit in een kooi. mijn 'eigen' ik zit opgesloten. ik wil zoveel, voor anderen zo vanzelfsprekend, maar ik kan het niet...
wat voor zin heeft het nog? mijn 'eigen' ik kwijnt gestaag weg... zou ik gelukkig zijn als ik alleen op de wereld zou zijn? ik voel mij eenzaam. ik verlang naar liefde, aandacht en vriendschap, maar aan de andere kant wil ik het ook weer niet. de constante strijd. ik wil het niet meer.
Datum:
15-10-2007
Naam:
mei
Leeftijd:
28
Provincie:
Zuid-holland

Altijd die angst...

Ik ben de hele tijd bang. Dat vind ik echt verschrikkelijk. Ik heb het gevoel dat er iets heel ergs gaat gebeuren, en dat dat betrekking heeft op mezelf. Ik voel me nergens goed bij, en ik voel me nergens op mijn gemak. Ik snap niks meer van mezelf. Ik doe geen huiswerk meer, omdat ik me er niet op kan concentreren. Er is niks positiefs. Het enige waar ik me goed bij voel, is als ik mezelf kras met een spijker. Dan voel ik me rustiger, dan komt er rust in mijn hoofd. maar ik baal van deze situatie. Ik ben zo moe van alles wat ik heb moeten doorstaan. Ik wil niet meer. Ik kan het echt niet meer...
Datum:
15-10-2007
Naam:
Jolande
Leeftijd:
14
Provincie:
Noord-brabant

Was ik maar nooit geboren

Ik snap het niet........
Wat is het probleem met mij?
Ik wil het al jaren maar ik doe het niet.
Niemand die het weet....
Ik denk dat ik ergens, diep van binnen bang ben voor de dood....
Maar ik wil dit leven niet.
Waarom snapt niemand dat....ik heb er nooit voor gekozen geboren te worden.
Was dat maar nooit gebeurt!
Datum:
15-10-2007
Naam:
.........
Leeftijd:
19
Provincie:
Zuid-holland

vervreemde eend

Over een maandje vertrek ik uit de psychiatrie en ga ik zelfstandig wonen. Na dan bijna anderhalf jaar daar verbleven te hebben weet ik nog steeds niet wat ik mankeer, en hoe daar van af te komen. Dit maakt mij erg moedeloos. Het zelfstandig gaan wonen is een positief vooruitzicht, maar tegelijkertijd ook erg beangstigend, ik ben bang te vertrekken uit de kliniek zonder in mijn gevoelsbeleving een stap verder te zijn gekomen. Sinds een paar jaar kamp ik met vervreemdingsverschijnselen (depersonalisatie/derealisatie), dit verschijnsel belemmerd mij zo erg in het hele \\\"zijn\\\" dat ik niet weet hoelang het nog zal duren voordat \\'t te veel wordt. Er is nog niet veel bekend over hoe dp/dr te behandelen. Ik probeer hoop te houden, maar de wanhoop is nabij.

Sterkte allemaal
Datum:
14-10-2007
Naam:
...
Leeftijd:
20
Provincie:
Noord-holland

wat nu

14 jaar geleden wask me moeder had kanker, alle hoop was er dat ze beter zou worden, zonder dat ik het verwachte was het niet goed, kwas haar kwijt, k voelde me zo leeg, ik voelde iets wat ik nooit meer wou voelen, maar nu, me vriendin, k hou van der, maar k hoor steeds veer dingen, dinge dat ze me gebruikt, k heb met dr overgehad, ze zegt alleen dat het gelogen is, verder niks, k hoor weer dingen dat zei liegt,, k weet niet wak moet en voel me steeds weer leeg en leeg, kweet niet wat ik moet en krijg ook al ruzie met me pa, wat moet ik, leven in pijn, radeoos zijn, of...... zou deze leegte stoppen in tijd, steeds weer vraag ik me af of ik het niet goed doe ben ik te dom, gek of is er iets anders, wanneer stop het, komt het ooit goed,
Datum:
14-10-2007
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
17
Provincie:
Drenthe

ik mis me meisje zo...

het is over met me meisje,en het is ook me eigen schuld om dat ik een paar dingen achter hield.
het ging om zo een 500,- euro.aan rekeningen.
ze was er heel boos om en nu is het over en ook om dat ik soms een grote mond heb.ze is nog zwanger ook zelfs.al 15 weken.van alles ben ik zo geschrokken en weet nu geen raad met met zelf.en ze wilt het kindje ook laten weg halen,en ik vind het zo erg dit.ik werk gelukkig en het gaat goed weer.alleen heeft ze geen vertrouwen meer in me.ik wil de gene zijn waar ik mijn leven voor wil geven.en niks anders.na dit allemaal weet ik echt wat ik ben verloren..ik wil haar zo graag terug.en weet geen raadmeer wat ik haar ook heb verteld.ook heb ik echt bij der gehuild.
waarop ze zegt dat ik beter een ander kan zoeken om dat het tussen ons niet meer gaat.ik wil het zo graag voor der wezen.vorige week had ik een ongeluk met met scooter op een rotonde terwijl er een auto vlak achter me reed,,stiekem hoopte ik dat hij een einde aan mijn gevoel kon maken..al kan ik nu wel mijn verhaal vertellen
Datum:
14-10-2007
Naam:
denz
Leeftijd:
29
Provincie:
Noord-holland

Onvermogen

De laatste tijd overheerst bij mij een gevoel van groot onvermogen, alsof alles wat ik onderneem gedoemd is om te falen. Ik heb het gevoel alsof ik niets meer goed kan doen en zelfs als het me lukt om iets qua prestatie neer te zetten is het niet goed genoeg. Het is nooit goed genoeg. Zelfs simpele dingen als opstaan en omkleden is moeilijk, laat staan andere taken.

Twee jaar geleden ben ik gestopt met studeren, omdat ik geen studiepunten had gehaald. Vreemd, aangezien ik nooit moeite had met studeren en was toch echt slim genoeg was om de studie te halen. Ik ben psycholoog na psycholoog afgelopen; wat woorden als 'een dominante vader', 'faalangst' en nog wat loze termen later ben ik maar naar een lifecoach gegaan. Dit hielp, al was het tijdelijk. Ik ben gaan werken. Rust, ritme, regelmaat, je kent de mantra's vast. Maar het gevoel ging niet weg.

Op wat onderspanning na ging dat werken prima, ik was blij om te merken dat ik geen faler was omdat ik geen zelfdiscipline had. Tenminste, dat hoop ik nog altijd. Misschien is dit het juist wel.
Na een flinke periode gewerkt te hebben en adviezen te hebben ingewonnen bij mijn lifecoach heb ik afgelopen september besloten weer te gaan studeren. Nu zit ik weer in exact dezelfde situatie als toen. Het lukt me niet om in beweging te komen, om dingen te doen. Het is een makkelijke en logische keuze om niets te doen, omdat dit tegenslagen in de toekomst in elk geval voorkomt. Zodra ik ook maar enigszins probeer te beginnen, komt dat verpletterende en moedeloze gevoel van onvermogen als een mokerslag weer aan.

Gisteravond ben ik spontaan in huilen uitgebarsten (in m'n eentje natuurlijk) zonder aanwijsbare oorzaak. Ik heb het gevoel dat ik op het randje zit. Ik ben bang, doodsbang, behalve voor de dood.
Datum:
14-10-2007
Naam:
Frans
Leeftijd:
23
Provincie:
Noord-brabant

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.