Levensverhalen (pagina 1254)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Amsterdam.

Hallo.
Ik ben iemand van 13 jaar, en ik heb constant de gedachte om naar Amsterdam te gaan met de trein. Daar wil ik een pistool kopen om zelfmoord te plegen. Ik heb namelijk vaak ruzie thuis, en heb op school maar 1 vriendin.
Wat moet ik doen?

Anoniem.
Datum:
05-11-2007
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
13
Provincie:
Anders

dood

Ik ben lonsdale en word vaak geklapt ik kan er niet meer tegen daarom wil ik nu dood ik heb al heel wat geprobeert maar het lukt maar niet ik zit onder de snee wonden en steken ik kan er niet meer tegen help me !!! ik wil weer een normaal leven.

Datum:
05-11-2007
Naam:
Dennis
Leeftijd:
14
Provincie:
Friesland

Ben het zat

Zoveel verdriet heb ik en zoveel pijn. Voor alles wat er is gebeurt in me jeugd en nu. Niks lukt mij. Ik ben echt een mislukkeling, de teleurstelling van de familie. En nu vraag ik me voor wie ik het allemaal doe. Waarom verder vechten om elke dag verdrietig te zijn?
Ik leef zodat ik anderen geen verdriet doe. Maar ik kan niet meer voor anderen leven. Ik wil niet meer voor anderen leven.
Ik wil helemaal niet meer leven, ik wil niks meer voelen. Geen pijn, geen verdriet, geen boosheid.
Ik ben het ZAT!
Datum:
05-11-2007
Naam:
Crazy
Leeftijd:
26
Provincie:
Zuid-holland

bang....

dit is mijn verhaal...

Ik ben altijd al een stil iemand geweest. ik werd gepest in de laatste paar jaar van de basisschool.

Op het VMBO ging het prima, al had ik wel de nodige ups en downs. Zo werd mijn vader ontslagen bij de Philips. Uiteindelijk werd er bekend dat ze hem helemaal niet hadden mogen ontslaan, maar zijn baan was al ingenomen door iemand anders die de nodige papieren had, in plaats van de nodige ervaring die mijn vader al wel had. Nu kreeg hij een andere baan.
Dat is fijn zou je denken, maar er was een probleem. hij werd terug genomen in de dagdienst in plaats van in de 5-ploegendienst. Dat betekend dat je loon 1/3 achteruit gaat. De huur kon niet meer betaald worden met dat loon dus we moest verhuizen. Iedereen had er zin in, behalve ik, want ik zat toen al een hele tijd niet lekker in mijn vel. Uiteindelijkk kregen we een goedkoper huurhuis in de buurt van familie aan moeders kant.
Ik heb een halfjaar met erge heimwee gelopen in dat huis en daar begonnen de zelfmoord gedachten. Ik heb ze niet uitgevoerd, maar wel de gedachten gehad om mijn polsen door te snijden of om voor een trein te springen, terwijl ik heel goed wist dat dat geen oplossing zou zijn.
Uiteindelijk draaide ik door, vanwege de steeds sterker wordende gedachte en vertelde ik mijn moeder wat er aan de hand was. Ze schrok natuurlijk wel, maar na het praten leek het beter te gaan. Ik kreeg een paar vriendinnen in de buurt die me overal voor uitnodigden en mee namen.

Toen ik in het 2e jaar van het MBO kwam (schooljaar 2007-2008) Ging het allemaal niet meer. Ik heb al vanaf de basisschool dat ik bang ben voor nieuwe dingen en voor het contact opzoeken bij anderen, maar heb het nooit getoont. Ik heb altijd een masker voor me gehouden en een enorme muur om mezelf gebouwd. Dit schooljaar moest ik stage zoeken en dat was de druppel.
Zonder wat te zeggen ben ik van huis weg gegaan, wanhopig om toch een stageplek te vinden, wat uiteindelijk niet gelukt is.

Thuis had ik de nacht ervoor een soort van afscheidsbrief geschreven. Iets wat ik wel vaker deed als ik ergens mee zat, maar normaal bergde ik ze altijd op. Nu was mijn moeder gaan zoeken naar een aanwijzing waar ik misschien heen gegaan zou zijn en ze vond die brief.
'Ze zag het lijk al drijven' en heeft een zoekactie opgezet met familie en een paar goede kenissen en vrienden.
Na 4 moeilijke uren voor hun, kwam ik weer thuis en kreeg tehoren wat hun al die tijd hebben gedaan. Dit zorgde voor heel wat emoties. Ik ben zeker een week van slag geweest, want het was nooit mijn bedoeling geweest dat ze het zou vinden.
Door aandringen en hulp van mijn moeder heb ik hulp gezocht en nu heb ik elke week een gesprek met een psycholoog.

Ik vind het moeilijk om anderen te vertrouwen, al zijn het mijn eigen ouders.
Ik spreek eigenlijk nooit over wat ik precies voel, omdat ik altijd het idee heb dat ik anderen ermee lastig val.
En al sik een keer vertel wat mij bezighoud, krijg ik opmerkingen waarvan ik het allemaal al wist en wat helemaal niet hielp en mij juist nog erger down maakte..
Ik vind het moeilijk om alles alleen te doen en ik vind het moeilijk om hulp te zoeken, want voor mij is het een teken voor falen en een zwakte, al is het misschien niet zo.
Nog steeds denk ik dat het beter is als ik er niet meer zou zijn end at niemand meer last van mij heeft, al weet ik dat er mensen zijn die van me houden.
Denk wel aan zelfmoord... het enige wat me er echt vanaf houd is, dat ik bang ben dat de poging mislukt en dat ik de mensen waar ik om geef er pijn mee doe...
Datum:
04-11-2007
Naam:
Just Me
Leeftijd:
18
Provincie:
Gelderland

vrienden

Vrienden zijn het belangrijkst in de hele wereld. Door vrienden voel je je goed en blij. Ze geven je zelfvertrouwen en liefde.

IK HEB ER GEEN!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ben ik het niet waard om vrienden te hebben?
Datum:
04-11-2007
Naam:
vrienden ???
Leeftijd:
15
Provincie:
Utrecht

?

Waarom word ik nooit ergens voor uitgenodigd? Ik heb geen echte vrienden..Ben ik het niet waard? Jongens zien me niet staan. Zal iemand me missen als ik weg ben?
Nee, ik denk het niet... Maar toch zelfmoord lijkt me ook weer heel erg eng.. De pijn ofzo.. Gewoon een enge gedachte.. Maar eigenlijk zou ik het niet erg vinden om weg te gaan... Nu zegt een stem in mijn hoofd: de enige manier om door te leven is op de automatische piloot.
Bouw een muur om je heen, laat niemand te dicht bij je komen want ze zullen je kwetsen. Sluit je gevoel af, want het enige wat je zal voelen is pijn..
Datum:
04-11-2007
Naam:
stipje
Leeftijd:
15
Provincie:
Utrecht

LIve is just a dream

heey iedereen
mijn leven is echt heel waardeloos. ik heb een verschikkelijk verleden meegemaakt. het begon allemaal met mijn zus. het probleem met haar was dat ze als er maar een klein beetje stress was dat ze helemaal begon te flippen. een keer was het zelfs zo erg dat ik
op mijn kamer zat en ik zat te huilen want we hadden die avond ruzie gehad bij het eten en mijn zus was weer gaan flippen. toen kwam mijn moeder mijn kamer binnen en vroeg hoe het met me ging ik zei goed. maar ik voelde me harstikke rot maar ik wilde het haar niet nog moeilijker maken omdat ik mijn ouders al heel vaak heb zien huilen zelfs mijn vader. toen ik dus op mijn kamer zat en mijn moeder was weg hoorde ik opeens een hoop gegil en toen rende ik naar de deur en zag ik dat mijn vader met mijn zus aan het vechten was hij had een hele boel bloed op zijn gezicht en mijn zus had een mes. toen ik daar voorbij was zag ik mijn moeder liggen ze lag bewusteloos op de grond. toen sloeg ik door en ben ik naar buiten gerend ik had de hond meegenomen en dat was de eerste keer dat ik aan zelfmoord dacht. ik was toen 10 jaar oud denk ik en het maak me nog steeds elke dag bang. nog veel dagen daarna is dat ook gebeurt. ik begon met snijden en wilde niet meer leven. ik begon bij jeugdzorg te lopen maar dat hiel p niet. ik huilde dag en nacht. mijn ouders hadden geen aandacht voor me omdat ze het zelf al heel moeilijk hadden met mijn zus. ze hadden echt helemaal niks door en ook niet dat ik steeds verder achteruit ging. zo is het een paar jaar door gegaan mijn zus is drie en een half jaar ouder. maar het bleef maar door gaan met dat geruzie. ik heb een heleboel littekens van haar en door haar. begin dit jaar ging het ook weer mis ik was met een vriendin naar het tweede huis van mijn ouders in winterswijk. het was heel gezellig tot dat we daar jongens ontmoete en die mijn vriendin hebben aangerand en mij hebben verkracht. ik kon het daarna echt niet meer hebben mijn ouders zagen toen eindelijk dat er wat mis was met mij. toen ben ik op school gaan praten met een docente verzorging. zij was heel aardig voor me en ze had voor mij allerlei informatie opgezocht. ik moest van haar gaan praten met de politie en aangifte doen dat moest mijn vriendin ook. maar we hadden het eerste gesprek gehad maar die politie agenten waren niet aardig tegen ons. ik wilde echt niet meer leven. ik kon het niet meer hebben. ik heb het zovaak geprobeerd maar nooit echt doorgezet. door wat die jongen heeft gedaan bij mij heb ik nu het PTSS sydroom mijn leven is nu over genomen door hem en heeft het helemaal veranderd. ik zie de zin er niet meer in. als ik in winterswijk ben dan ben ik doodsbang dat ik ze tegenkom en het is me 1 keer overkomen dat ik ze tegenkwam. toen hebben ze me inelkaar geslagen. ik kreeg daarna ook te maken met een ergere voor van jeugdzorg(vitras) die helpt me nu met mijn thuisproblemen. en ik zit nu ook bij een therapie voor die verkrachting maar ik kom er nog niet vanaf. binnekort moet ik aangifte doen tegen ze. ik heb nog een lange weg te gaan maar die kan ik niet meer aan. het lukt me niet meer. ik ben kapot gemaakt door die verkrachting en door mijn zus. mijn leven is voorbij. niemand ziet de ware ik en dat ik kapot ben. niemand zal me ook missen. mijn zus zal blij zijn en mijn ouders die zullen het niet eens merken of er iets mee doen. ik ga mijn tantes beste vriendin achterna. die heeft een paar weken geleden zelfmoord gepleegd ik ga haar nu achterna. niks zal mij meer kunnen redden. het leven houdt voor mij hier op.


vaarwel voor eeuwig.
xxx karen


daar ga ik
het leven houd hier op
ik ga niet meer door
treur niet om mij
ik hoorde er toch niet echt bij
vaarwel,
tot ooit o peen keer
want dan zien we elkaar weer...
Datum:
04-11-2007
Naam:
Karen
Leeftijd:
14
Provincie:
Utrecht

al geprobeerd maar mislukt

Hola,
het is moelijk om iets normaals te schrijven,toch is het niet normaal dat iemand van welke leeftijd dan ook zelfmoord wil pleegen,maar nu begrijp ik het ik heb zelf 5 weken geleden het geprobeerd met slaappillen waarom, ik wilde rust ,geen pijn ,geen verdriet, nog steeds begrijp ik me zelf niet ben nog in dokters behandeling,wat ik wel weet dat ik veel drink en een minderwaardigheids gevoel heb door dat ik altijd maar werkte voor iedereen klaar stond nooit een minuut aan me zelf gedacht dit jaar is de bom gevallen eest me pols ziekenhuis en daarna de pillen bijna gelukt hellaas moest ik de volgenden dag werken anders had ik hier niet meer geweest ,een vriend heeft de deur in gestrapt en 112 gebelt 4 dagen in coma gelegen 2 er van haden de dokters gezegt dat ik de volgende ochtend niet zal haalen ,ik heb uiteindelijk gevochten voor me leven gekozen voor het leven maar dat hoeft niet tezegen dat je probleemen weg zijn nee dan begind het pas,waarom is een van de vragen die je je zelf stelt was ik maar dood waarom heeft het leven zin enz moe geen zin om wat te ondernemen lui in me hooft wil ik wel maar dan lijkt er wel schaakel over te gaan die naar de min schiet in plaats naar de plus ,allemaal gedachtens schieten door me hooft zoals wat moet ik nu verder krijg ik een normaale vriend blijf ik voor altijd alleen werk thuis vrienden in het spaans siempre sola voor altijd alleen ik geloof er langzaam in als je negatief denkt gaat het ook negatief maar probeer het zelf maar als je onder aan de trap staat zonder een hand die zegt ik help je wel omhoog ,zelfmoord is niet de oplossing het is een goedkoope uitweg naar het hiernaarmaals wat laat je achter veel nu denk ik er niet zo over ja wel soms maar het is wel de waarheid alleen is maar alleen maar kijk goed om je heen en open je ogen dan zie je echt een lichtje schijnenen waar je naar toe kan dat lichtje is in buurt ,
dat is mijn kote verhaal wat ik mee heb gemaakt en nog steed mee bezig ben ik hoop dat iemand en net als de rest van de verhalen er iemand is die er wat aan heeft gaat iedereen goed ps er is maar een persoon belangrijk dat is jij zelf en niemand kan jou gelukig maken alleen jij dankje wel
Datum:
04-11-2007
Naam:
mendez
Leeftijd:
28
Provincie:
Zuid-holland

.

ik heb er geen zin meer in.. Ik had lang een vriend de me bedroog, telkens zei dat hij het weer wou proberen en dan me na een maand of twee weer aan de kant zette. Dit gaat nu al 3 jaar zo.. Hij scheld me uit terwijl hij de enige is waaraan ik alles kan vertellen. Ik vind me zelf lelijk en ik denk elke dag zag ik er maar anders uit. Dan ga ik uit en zie ik allemaal knappe mensen en dan wil ik ook zo zijn. Thuis hebben mijn ouders ruzie en zeuren op elkaar. Ik zit op het hbo maar vind het heel moeilijk & heb helemaal geen motivatie. Als ik moet leren kan ik dat niet omdat ik dan weer ergens mee zit. ik heb er echt geen zin meer in.
Datum:
04-11-2007
Naam:
mij
Leeftijd:
19
Provincie:
Gelderland

Mijn verhaal

ik ben een meisje van 14.
ik ben al een hele tijd hele ongelukkigik ben eigelijk nog nooit gelukkig geweest.
ik heb altijd mara haat
ik dnek altijd maar warom moet ik dit leven zo leven ik wil gewoon dood ,wat doe ik hier als het tog niet leuk is
ik lig savonds te janken in me bed omdat ik niet meer weet wat ik moet doen .
wat moet ik doen , wat kan ik doen op deze wereld
alles is zo niet leuk wat ik meemaak nooit is geluk.
ik snij mezelf dagelijks omdat ik het gewoon niet meer red ik kan het niet meer aan ik voel me zo slecht en zo vresleijk.
ik denk de hele dag maar aan 1 ding en dat is dat is dood wil.
dood gewoon dood gewoon geen rare dingen meer .
alles voorbij.dat wil ik.
als ik mensen in me klas bv zie die laggen de hele dag die hebben plesier in hun leven en ik niet.
ik wil dat ook graag maar dat heb ik gewoon niet en ikw eet niet wat ik verkeerd doe.
mensen vinden mij gewoon anders denk ik.
ik heb zoveel verdriet gewoon en ik wil dat dat ophoud maar dat gaat gewoon niet
mijn school gaat achteruit ,
ik ben de hele dag moe omdat ik niet kan slapen
ik verveel mij de hele dag ik zit aleen maar op msn met mensen te praten waar ik goed mee kan praten ik ken ze niet eens maar dat help tog wel erg goed
dat is zoms wel erg fijn gewoon met iemadn erover praten hoe je je voeld en wat er met je is enzo.
ik denk al lang aan zelfmoord maar ik durf het niet maar ik wil het wel hele graag tog komt het erg geowon niet van ik ben bang.
ik heb ene keertje geprobeerd om zelfmoort te plegen dat had ik gelezen op internet 20 paracetamollen inslikken en dat je dan over 4 weken gewoon dood bent maar na de 10 de durfde ik het niet meer ik werd er gewoon misselijk van.

ik red het niet lang meer ik ga dood van mijn verdriet de hele dag door.

Datum:
04-11-2007
Naam:
anoniem
Leeftijd:
14
Provincie:
Noord-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.