Levensverhalen (pagina 1222)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Een drang diep vanbinnen...

Als kind had ik het altijd moeilijk met alleen zijn, en niemand rond me heen hebben waar ik een hou vast aan had.
In het begin was het mijn mama, en daarna verzorgsters, leerkrachten, begeleidsters, opvoedsters,...
Toen ik 14 was, leerde ik een monitrice kennen op een kamp, waar ik altijd bij moest zijn, steeds de aandacht van vroeg, en die ik niet uit mijn hoofd kreeg...
Na afloop van het kamp, zat ik uren achter de computer; ging nooit mee als mijn ouders weggingen, gewoon omdat het enigste wat ik had, haar e-mailadres was, en steeds zat te wachten tot ze op msn online kwam.
Meestal gingen er dagen voorbij zonder dat ze online geweest was, en àls ze online was, durfde ik meestal niets te zeggen.
Maanden is het zo gelopen, waardoor ik een gevoel kreeg van leegte, en geen hoop meer op geluk...
9 maanden na het kamp ging ik naar een soort "school" om te vermageren. We bleven daar slapen, leefden in groepen, en hadden een programma met veel sport.
Daar begon ik me weer te hechten aan een opvoedster, waardoor het daar uit de hand liep, en ik naar psychiatrie werd gestuurd.
De reden was "obsessieve hechting", maar ook daar liep het mis met een begeleidster, en na een behandeling van 6 maanden, waar ik veel problemen heb gehad, werd ik ook daar weggestuurd.
Het was de bedoeling om 3 weken thuis te verblijven, en dan terug te gaan. Maar mijn laatste week thuis, vertelde ze uit de psychiatrie dat ik geen enkel contact meer mocht hebben met de begeleidster als ik terugkeerde.
Dat was voor mij een grote klop, waardoor ik door mijn eigen toedoen in het ziekenhuis belande...
Ik heb daarna een week in een gesloten afdeling van de psychiatrie gezeten, en daarna ben ik naar school gegaan.
Het was moeilijk, maar het lukte!
Het probleem was echter dat ik "afscheid" mocht gaan pakken van de begeleiders in de psychiatrie, omdat ik daar geen kans voor heb gehad toen ze me op staande voet naar huis hebben gestuurd.
Die begeleidster was er toen ook, maar ik mocht niet met haar praten, waardoor ik na het bezoek terug een zware klop had gekregen.
Een paar weken daarna hebben mijn ouders me terug naar een andere psychiatrie gestuurd, waar ik 4 maanden in behandeling ben geweest.
Daar had ik een 'klik' gemaakt in mijn hoofd, waardoor ik er terug bovenop kwam.
Toen ik met ontslag ging daar, ging ik terug naar school, sloot ik me aan bij een jongerenvereniging, en leefde ik gewoon mijn leven...
Nu, 2 jaar later, heb ik veel gebruikt van wat ik geleerd had, maar toch blijft er een drang vanbinnen om er niet meer te zijn.
Ik heb een paar korte relaties gehad, waar ik steeds gekwetst en achterlaten werd, maar toch ging ik verder.
De laatste maanden liepen terug minder en minder, want heb iemand leren kennen, ermee maanden samen geweest, en ben ik een paar weken geleden terug in de steek gelaten...
Rond diezelfde periode werd mijn drang om het hierbij te laten, het overmeesterende van mijn leven.
Ik had afscheidsbrieven geschreven, maar kort daarna ze verbrand omdat ik alles wou proberen om toch hier te blijven...
Ik heb gezocht, maar niets gevonden dat een reden is voor mijn geluk hier op deze wereld.
Langzaam aan krijg ik het gevoel dat ik onbewust 'afscheid' aan het pakken ben, want ik ben ervan overtuigd dat mijn geluk niet hier ligt...
Ik ben door de voorbije jaren zo uitgeput, dat ik nu geen kracht meer heb om te vechten, en hulp te zoeken.
Mijn ouders proberen er alles aan te doen, zodanig dat ik toch geholpen wordt, maar ik wil niet.
Vechten wordt nu gewoon smeken en toegeven, omdat ik de mensen die ik graag zie niet wil verliezen, maar toch lukt dat ook niet.
Het leven is nu één grote sleur, en vol pijnlijk verdriet.
Voor het leven toch blijven vechten?
Ik vind dat er geen reden meer voor is…
Datum:
08-12-2007
Naam:
Lykeles
Leeftijd:
17
Provincie:
België

ongelukkig

Dit jaar is voor mij zwaar geweest, nieuwjaar 2007 heeft mijn vader in het ziekenhuis doorgebracht. Hij moest onverwacht worden geopereerd en heeft een week tussen leven en dood gezweefd. Net toen hij erdoor begon te komen, kreeg mijn moeder te horen dat ze kanker heeft. Haar behandeling is net afgelopen, maar het is nog niet zeker of ze nu wel echt genezen is. Ikzelf heb net, na zelf een operatie te hebben ondergaan, beslist om mijn universitaire studie stop te zetten (ook al ben ik er tot hier toe perfect doorgeraakt). Ik kon de druk gewoon niet meer aan. In tussentijd heb ik iemand leren kennen, iemand die ik nooit kwijt wou en mijn enige lichtpuntje in mijn leven. Maar hij heeft me 2 weken geleden laten zitten voor iemand anders en dat terwijl hij zegt dat hij me nog graag heeft. Waarom kiest hij dan niet gewoon voor mij?? Ik heb echt het gevoel dat mijn leven 1 mislukking is, ik kan mijn studies niet aan, ik kan geen lief aan mij binden. Ik heb ook geen vriendinnen bij ik terechtkan met mijn verhaal. Ik heb maar 1 echt goede vriendin, maar zij heeft het gewoon te druk en ze zegt wel dat ze het erg vindt dat ze geen tijd heeft voor mij. Ondertussen zit ik hier elke dag thuis, ik verveel mij enorm en er is niks dat mij genoeg boeit om me mee bezig te houden. Mijn ouders vinden dat ik te rebels ben, hoewel dat absoluut niet waar is, ze willen hun meisje van 2 jaar geleden terug. Ik vind zelf niet dat ik veranderd ben, misschien een beetje zelfstandiger geworden ofzo, maar absoluut niet rebels ofzo. Daarnet heb ik het graf van mij peter bezocht om hem te vragen om op mij te passen en me te helpen. Ik geloof niet in God ofzo, ik hoop wel dat mijn peter me kan helpen. Ik zie het gewoon niet meer zitten de laatste tijd, ik voel me zo alleen. Ik heb de laatste maanden al verschillende keren aan zelfmoord gedacht, maar het ergste is dat ik het zo graag zou willen, dan ben ik van al die miserie die het leven eigenlijk is verlost, maar ik kan het gewoon niet. Ik heb gedacht aan auto's, een trein of een overdosis pillen ofzo, maar ik zou gewoon niet weten hoe ik dat moet doen, en ik zou ook niet willen dat het uiteindelijk mislukt. Ik ben eigenlijk op deze site terechtgekomen omdat ik op zoek waar naar manier of tips ofzo om zelfmoord te plegen, het klinkt mss belachelijk, maar het is zo! Dan ben ik gewoon verlost van alles, ik vind dat mijn leven niks waard is, dus kan ik er toch beter mee stoppen? Niemand zal er last van hebben en ik ben eindelijk verlost van de pijn. Het zou zo veel leuker zijn, maar ik durf het gewoon niet. zelf daarin misluk ik!
Datum:
08-12-2007
Naam:
snoezie
Leeftijd:
20
Provincie:
België

Gedachtes

Ik merk nu vaak dat il depri buien heb...... Dan is het ook nog erg dat niemand je komt steunen.. In real Life bedoel ik dan.. Waarom ben ik depri? Omdat er niemand voor me is. En dan bedoel ik ook echt niemand. Ik krijg gedachtes om zelfmoord te plegen.. Maar ik ben bang voor de dood, Dys zekfmoord zal voor mij geen optie zijn.
Datum:
08-12-2007
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
16
Provincie:
Noord-holland

Eigenlijk.

Eigenlijk leef ik al jaren niet meer.
Dat zeg ik mijzelf nu al een flink aantal jaar.
Net zoals vele op deze site, ben ik te bang om er mee door te zetten, het zelfmord gebeuren.
En toch beangstigen de moment mij waarop ik niet laf ben.
Iedere avond vraag ik, aan wie daar ook boven is of hij mij niet wil laten opstaan morgen.
En het is elke dag weer een teleurstelling als ik opsta.
Vrienden, Famillie, ze hebben al zo vaak van mij gehoord dat ik er doorheen zit dat het inmiddels de slogan van mijn leven is geworden.
Ik wil ze niet laten schriken, op het moment dat ik er een einde aan maak.
Dat moment komt er, dat voel ik iedere dag sterker.
Ik heb veel mensen zelfmoord en zwak in 1 zin horen zeggen. Maar ik weet uit ervaring, dat jeer zo sterk voor moet zijn om een einde te maken aan alles, n het ontwetende springen.
En terwijl ik mijn glimlach weer op zet, en doe alsof ik alles aankan..
Smeek ik om een ziekte, een kogel, een ongeluk wat mij uit mijn lijden verlost.
Ik leef in een droomwereld. De realiteit is veel te hard voor mij.
Dus terwijl mensen politiek bespreken, zit ik in een wereld waar ik wel zou kunnen leven. Een leven waar iedereen met een lach loopt. Ik vind het vreemd dat mensen zo'n impact op elkaar hebben. Ik spreek met m'n famillie over mijn problemen, maar de mensen om mij heen, zien mij als een vrolijke lieve meid met een dosis gezonde humor.
Vanbinnen,
Leef ik al jaren niet meer.
Datum:
08-12-2007
Naam:
Ooit is er een Nooit
Leeftijd:
22
Provincie:
Flevoland

leeg

hallo, ik heb geprobeerd te leven maar het werd me afgepakt.ik heb geen vrienden meer geen werk geen school de justitie heeft mij zuur gemaakt de kinderbescherming alleen maar meer en dan nog de jeugdzorg de ots en en en.
mijn leven is aan diggelen waar moet ik voor vechten?
ben alleen wrm zou ik nog doorgaan alles is van me afgepakt.ik leef voor een reden zeggen de mensen. ik heb in 17 jaar tijd nog geen een keer geluk gehad,dus hoe kan je dan zeggen dat je een reden hebt?
ik ben niet op zoek naar antwoord het einde heb ik al.
ik probeer hier alleen maarduidelijk mee temaken dat de jeugd veel meer vrijheid nodig zou hebben om te kunnne groeien.
mijn jeugd is verpest door reactie op reactie. ik hooop dat iemand dit leest en bijzihcelf denkt laat ik hiernaar luisteren en iets doen voor de jeugd.
ze worden bitter dooor het oh zo goede beleid.
mvg
Datum:
08-12-2007
Naam:
.....
Leeftijd:
17
Provincie:
Noord-holland

keep youre head up iedereen

ik wil hier niet me verhaal komen vertellen hoe ellendig ik me voel,, wil jullie alleen vertellen dat j sterk moet zyn,, ikzelf heb afgelopen jaar ook geprobeerd zelfmoord te plegen,, heb een overdosis medicijnen geslikt omdat ik het niet meer zag zitten,, ben naar het ziekenhuis gebracht door vrienden en heb daar een nacht gelegen op de hartbewaking,, en geloof me al dat verdriet wat je hun aan doet dat wil j niet,, ze geven echt om je ookal laten ze dat soms niet zien,, ik heb geknokt voor alles wat me dierbaar was,, en geloof me ik ben gelukkig met wie ik ben en hoe ik leef ookal is der super veel gebeurd,, zoek hulp als j het echt niet meer ziet zitten praat met iemand,, maar los dit niet zelf op,, je breekt al je dierbaren hun hart,, het verdriet wat je in hun ogen ziet als ze je zo aantreffen dat breekt je eigen hart,, geloof me,!! dus jullie allemaal keep youre head up,, dan misschien dan wel niet voor jezelf maar voor al die mensen die zoveel van je houden,,!!!
Datum:
08-12-2007
Naam:
amy
Leeftijd:
18
Provincie:
Zeeland

verdriet en pijn

Hee iedereen.
mijn moeder die schreeuwt heel vaak op me enzo en belooft van alles en dan doet ze het ik werd vrroeger heel erg veel gepestt enzo ik heb voor ale meisjes tot en emt zestien jaar van 11 tot 16 jaar een tip weetje zoek een leuk nummer op en ga dansen dat doe ik ook altijd en dan vergeet ik alles om me heen doe dat wat ik zeggg:)
xxx myy(L)_
Datum:
08-12-2007
Naam:
willianne
Leeftijd:
13
Provincie:
Flevoland

weet 't niet.

Doet zo zeer van binnen..
Niks te zien aan de buitenkant..
Helemaal geen reden om me verkankerd te voelen..
Gewoon ik snap niet waarom ik dit leven heb? Waarom moet ik op deze wereld gezet zijn? Ik heb geen doel voor dit leven. Jongens wijzen me altijd op het laatste moment af.
Ik heb geen innerlijk.
of die is verneukt.
Ach echt man fuck het leven!
Datum:
08-12-2007
Naam:
merel
Leeftijd:
14
Provincie:
Flevoland

ik knok niet meer ik vind het goed zo laat mij maar slapen

Lieve mensen
ik heb geen zin meer om te knokken ik doe mijn hele leven al niet anders ik ben als kind mijn moeder verloren groeide op in een kindertehuis. heb een lieve vriend gevonden en ben daar al achtien jaar mee getrouwd ik heb twee kinderen en heb ook al eens op de paaz gezeten toen dacht ik nooit meer laat ik het zo ver komen maar weer voel ik me net als toen rot en totaal geen zin meer in het leven.
ik kwam van de paas in de dagbehandeling ik kwam er weer redelijk boven op heb met mijn moeders familie gebroken nadat ik mijn vermoeden ben gaan uitzoeken ja hoor opgelicht door dezus vaje moeder een stukje erfdeel wat ooit van mijn moeder was is bij de broer en zus terecht gekomen wraak heb ik niet genomen steek het in je .... Ik wist wat ik voor familie had het zak je zus maar zijn met alleen de familie van mijn vader en echtgenoot ging het leven verder op naar de volgende ervaring dat was sexueel misbruik van mijn eigen kinderen notabene door de man van mijn zusje moord neigingen krijg je dan hoe ga je hier mee om iedereen roept ik maak hem kapot ja dat riep ik ook maar als het je overkomt dan maak je toch een andere keuze laat hem maar zijn hele leven bang zijn daar heb ik meer aan dan hem om zeep helpen valt niet mee maar het lukt mij aardig door deze situatie raak ik ook mijn schoonfamilie kwijt en ben ik voor eeuwigde slechte schoondochter waarom zou ik iemand uit mijn man zijn familie wel in mijn gezin toelaten die net zon grote smeerlap is als mijn zusje haar man aan de ene kant er een uit dan ook aan de andre kant fout helemaal fout je moet sexueel misbruik geheim houden goed kuren en gewoon verder leven sorry maar ik kan mensen niet begrijpen die zo denken zo doen het s onvergeeflijk wat deze mensen doen prima dan maar de slechte schoondochter tegen mijn man zei ik rot jij ook maar op als het je niet zint maar hij koos voor mij en liet zijn moeder vallen ik heb nogmoeite gedaan om de kinderen heen te brengen maar fijn was het niet waarom eigenlijk waarom heb ik dat gedaan elk jaar krijen de kinderen een kadootje en een kaartje mijn man ook ik besta niet ik ben de sleche schoon dochter prima er waren er mij al twee voorgegaan slechte eigenschap in die familie ligt altijd aan de schoondochters.Na een ongelooflijke lange rechtzaak en maar een vriendin die steeds mee ging ben ik dank zij haar de periode doorgekomen tuurlijk voelde ik mij weer klote weer therapie dit keer vers training pannetjes werk leren wanneer je kook punt is blijkbaar mag je niet koken als je zulke ingrijpende dingen mee maakt na de terapie waren wij er er nog niet notabene mijnman zijn zysje gaf ons aan bij het amk tuurlijk bedankt amk kreeg geen vriendelijk woord van mij prima mevrouw werkt niet mee dan stuur ik u door naar de raad van kinderbescherming daar zat een wijze man die kon luisteren naar ons verhaal en geloof me ik kan die man wel zoenen eindelijk iemand die respect heeft voor ons begrijpt door wat voor een hel we zijn gegaan.krijgen we dan eindelijk rust nee die pedofiel ontkent gaat in hoger beroep tot de hoge raad aan toe gelukkig kan bij joke douma af en toe mijn verhaal doen en sleept zei mij door de hele poespas van amk kinderbescherming heen de rechtzaken volg ik trouw ik verbaas me erover hoe weinig mensen je geloven
hoeveel moeite je moet doen om meneer veroordeeld te krijgen gelukkig was hij stom genoeg om zijn eigen graf te graven en is hij veroordeeld niet veel maar goed hij heeft gezeten hoe ga je dan met zijn kinderen om moeilijk heel moeilijk je haalt diep adem en probeert het beste voor de kinderen te doen ik wens niemand zon situatie toe recht zaak achter de rug betrap je je man op internet met een vrouw tuurlijk ik steek al mijn energie in mijn meiden ga jij lekker chatten dat was eigenlijk de grootste klap voor mij nooit had ik verwacht dat hij dat zou doen ruzies vechten slaan nachten achter de computer nacten wegblijven ik was het zo zat hij wilde scheiden ik wilde hulp voor ons samen maar mijnman is anti hulp mijn man vind dat ieder mens wel eens naar een hulpverlener kan maar voor hem telt dat niet ik ben gek misschien wel ik ben een gevoelsmens ik lig wakker van dingen ik kan niet slapen nu ben ik al twee maande met andere medicijnen begonnen ik voel me goed niet meer agressief ik heb dit jaar ook drie punctie van mijn borst gehad ik heb nm een knobbeltje mijn man vind mij een sensatie zoeker mee naar het ziekenhuis deed meneer niet vandaag is het weer eens bal ruzie drk met werken twee banen tegelijk en het gezin bestaat niet voor hem vannacht heb ik het gas aangezet ik wil niet meer knokken ik wil niet scheiden ik wil mijn kinderen dat niet aan doen ik wil samenmet mijn meiden lekker slapen en nooit meer wakker worden dat is mijn wens dan doe ik toch nog iets goed voor mijn man het hele huis stinkt naar gas mijn man heb ik vertelddat ik dit ging doen het doet hem niets bluff roept hij maar ik heb geen tranen ben niet agressief ik ben het gewoon zat om altijd maar te knokken voor een beetje geluk altijd maar alleen alles regelen.smeken of hij nog een dagje voor zijn gezin vrij wilt nemen ik wil niet meer knokken ik wil mijn man de rust geven waar hijzo naar verlangt ik wil mijn kinderen een scheiding besparen voor mij is het duidelijk gas kraan open en als pappa weer eens van plan is om naar huis te komen vind hij ons alledrie dood opgelost alle problemen geen allimentatie geen bezoekregeling gewoon zijn salaris zijn huis zijn auto en rust mischien vinden jullie het laf maar ik heb geen vetrouwen meer in mannen ik wil niet meer op nieuw beginnen als hij ons dood ziet mischien beseft hij dan hoe ik mij voelde ikwilde zo graag met hem oud worden ik hou zoveel van hem ik ben hem altijd trouw geweest maar nu gun ik hem alleen nog maar drie kistjes sorry ik wil niet meer knokken heb genoeg geknokt bedankt voor het schrijven van mijn verhaal op luchten doet het niet misschien ben ik er morgen wel niet meer liefs roosje
Datum:
08-12-2007
Naam:
roosje
Leeftijd:
42
Provincie:
Noord-holland

alone

ik voel me vaak aleen .. het lijkt net of niemand om me geef,, ookal probeer ik zo aardig te doen en zo veel vrienden te hebben.. voel ik me tog heeel aleen,, ik verzin dingen om intresant te lijken en doe dingen die ik heele maalniet leuk vind maar dan denk ik dat andre denken dat ik wel een leuk meisje ben .. daarna laaten ze me tog staan ,, ik weet niet wat ik verkeerd doe ..?? ik heb me vaak in me armen gesneden ,,, het voelt zo fijn om die pijn weer eventjes te voelen dat ik er bijna aan verslaafd ben geraakt .... ik denk vaak als ik er niet ben dat het niemand kan schellen wat niemand geeft tog om mijn...
Datum:
07-12-2007
Naam:
...
Leeftijd:
16
Provincie:
Zeeland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.