Als kind had ik het altijd moeilijk met alleen zijn, en niemand rond me heen hebben waar ik een hou vast aan had.
In het begin was het mijn mama, en daarna verzorgsters, leerkrachten, begeleidsters, opvoedsters,...
Toen ik 14 was, leerde ik een monitrice kennen op een kamp, waar ik altijd bij moest zijn, steeds de aandacht van vroeg, en die ik niet uit mijn hoofd kreeg...
Na afloop van het kamp, zat ik uren achter de computer; ging nooit mee als mijn ouders weggingen, gewoon omdat het enigste wat ik had, haar e-mailadres was, en steeds zat te wachten tot ze op msn online kwam.
Meestal gingen er dagen voorbij zonder dat ze online geweest was, en àls ze online was, durfde ik meestal niets te zeggen.
Maanden is het zo gelopen, waardoor ik een gevoel kreeg van leegte, en geen hoop meer op geluk...
9 maanden na het kamp ging ik naar een soort "school" om te vermageren. We bleven daar slapen, leefden in groepen, en hadden een programma met veel sport.
Daar begon ik me weer te hechten aan een opvoedster, waardoor het daar uit de hand liep, en ik naar psychiatrie werd gestuurd.
De reden was "obsessieve hechting", maar ook daar liep het mis met een begeleidster, en na een behandeling van 6 maanden, waar ik veel problemen heb gehad, werd ik ook daar weggestuurd.
Het was de bedoeling om 3 weken thuis te verblijven, en dan terug te gaan. Maar mijn laatste week thuis, vertelde ze uit de psychiatrie dat ik geen enkel contact meer mocht hebben met de begeleidster als ik terugkeerde.
Dat was voor mij een grote klop, waardoor ik door mijn eigen toedoen in het ziekenhuis belande...
Ik heb daarna een week in een gesloten afdeling van de psychiatrie gezeten, en daarna ben ik naar school gegaan.
Het was moeilijk, maar het lukte!
Het probleem was echter dat ik "afscheid" mocht gaan pakken van de begeleiders in de psychiatrie, omdat ik daar geen kans voor heb gehad toen ze me op staande voet naar huis hebben gestuurd.
Die begeleidster was er toen ook, maar ik mocht niet met haar praten, waardoor ik na het bezoek terug een zware klop had gekregen.
Een paar weken daarna hebben mijn ouders me terug naar een andere psychiatrie gestuurd, waar ik 4 maanden in behandeling ben geweest.
Daar had ik een 'klik' gemaakt in mijn hoofd, waardoor ik er terug bovenop kwam.
Toen ik met ontslag ging daar, ging ik terug naar school, sloot ik me aan bij een jongerenvereniging, en leefde ik gewoon mijn leven...
Nu, 2 jaar later, heb ik veel gebruikt van wat ik geleerd had, maar toch blijft er een drang vanbinnen om er niet meer te zijn.
Ik heb een paar korte relaties gehad, waar ik steeds gekwetst en achterlaten werd, maar toch ging ik verder.
De laatste maanden liepen terug minder en minder, want heb iemand leren kennen, ermee maanden samen geweest, en ben ik een paar weken geleden terug in de steek gelaten...
Rond diezelfde periode werd mijn drang om het hierbij te laten, het overmeesterende van mijn leven.
Ik had afscheidsbrieven geschreven, maar kort daarna ze verbrand omdat ik alles wou proberen om toch hier te blijven...
Ik heb gezocht, maar niets gevonden dat een reden is voor mijn geluk hier op deze wereld.
Langzaam aan krijg ik het gevoel dat ik onbewust 'afscheid' aan het pakken ben, want ik ben ervan overtuigd dat mijn geluk niet hier ligt...
Ik ben door de voorbije jaren zo uitgeput, dat ik nu geen kracht meer heb om te vechten, en hulp te zoeken.
Mijn ouders proberen er alles aan te doen, zodanig dat ik toch geholpen wordt, maar ik wil niet.
Vechten wordt nu gewoon smeken en toegeven, omdat ik de mensen die ik graag zie niet wil verliezen, maar toch lukt dat ook niet.
Het leven is nu één grote sleur, en vol pijnlijk verdriet.
Voor het leven toch blijven vechten?
Ik vind dat er geen reden meer voor is…
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.