Het is gek, heel gek, maar de totale wanhoop dat ik soms voel is eigenlijk best bevrijdend. Ik ben geboren in Afrika toen mijn ouders daarheen verhuisde om te werken. Ik ben gehandicapt maar heb daar nooit maar dan ook echt nooit moeite mee gehad. In Afrika heb ik tientallen mensen dood zien gaan, waarvan een, een vader van 4 voor, mijn neus stierf aan aids. Ik wil ook absoluut geen kinderen, ik zie er geen schoonheid in. Ik vind de wereld prachtig, en voor een of andere reden vind ik de keiharde vreedheid van de natuur ontzettend mooi, het is puur en rauw. Het is de mensenwereld dat ik niet kan waarderen. Met al hun illusies en geloof en waanbeelden, hyperintelligent, maar toch radeloos... en toch werken de miertjes hard verder.
Ik ervaar vaak toestanden van extreme misere, maar snap niet wat ik ermee moet. Echt misere en wanhoop zo heftig dat ik een hele dag gewoon niet mijn bed uitkom (behalve als ik moet werken - dan gaat er een knopje om). Maar ik weet niet wat ik ermee aanmoet omdat ik me daarnaast niet klote voel dat ik zo ellendig ben. Het gevoel staat zowat los van mijn bewustzijn ervan. Ik heb gespeeld met de gedachtens om mezelf eens gewoon door de kop te schieten, tja, wat moet je anders in zo'n depressieve toestand? Maar ik ben niet een type die het opgeeft. Ergens raast er nog teveel leven in mij, net als die mieren, geen toekomst, geen reden, gewoon leven.
Op een gegeven moment kwam ik een stukje tekst tegen op internet, heel maf, maar die tekst had het erover dat misere ook maar een reactie is van je brein om dingen te proberen te ordenen op de manier waarop hij dat gewend is of geprogrammeerd is, en dat verdriet en wanhoop eigenlijk de natuurlijke staat is van de mens, alleen accepteren wij het niet. En dat kan ik zo beamen want ik lag daar vaak in bed met vragen van, moet ik me zorgen maken? want okee, ik ben wanhopig, maar ik vind het niet vervelend ofzo. Tis best rustig eigenlijk. De nutteloosheid van het leven is voor velen om me heen onacceptabel. Tja, dan wordt je inderdaad helemaal depri. Ik ervaar het als een rust, dat er niks moet. Okee, eten enzo, dat moet nog wel voor gewerkt worden... maar ja, eten is ook lekker!
Dus tja, ik wou dat even delen met jullie, extreem wanhopig zijn hoeft nog geen reden te zijn om jezelf voor een trein te gooien...
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.