Levensverhalen (pagina 1216)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Ongelukkig

Ik ben een meid van 22 jaar en ik ben heel ongelukkig. Ben vroeger heel veel gepest vanaf mijn 12de tot m'n 16de en af en toe kom in nog steeds die gasten tegen. Heel me leven is gewoon verrot ik zie het gewoon niet meer zitten. Na een aantal jaar kreeg ik een hele lieve vriend daar ga ik nu 5 jaar mee ik heb zelf een kind met hem samen maar als nog, IK BEN NIET GELUKKIG. Het verleden knaagd aan me. Ik kan het gewoon niet los laten het vreet me gewoon op van binnen. Ik heb heel vaak aan zelfmoord gedacht heb het zelf me vriend verteld maar met hem kreeg ik altijd ruzie over die dingen. Hij begrijpt me gewoon niet hoe ik me voel. Komt ie met zijn eigen verleden dat het veel erger is dan die van mij, dus hij wilt mij duidleijk maken dat ik me aanstel :S
echt helemaal niemand me begrijpt me, me eigen vrienden niet eens. Heb wel veel aan zelfmoord gedacht maar nu kan ik het gewoon niet maken omdat te doen ik heb een dochtertje van 2 jaar. Sinds zij is geboren heb ik eigenlijk in gezien dat ik wel een leven heb dat ik nu iets heb waar voor ik moet leven. Zij is echt me alles zij is eigenlijk de enige die me op de been houdt. Als ik geen kind had gehad weet ik niet hoe het afgelopen zou zijn. Maar eerlijk gezegt ben ik nog steeds niet gelukkig alles zit gewoon in me hoofd ik kan het niet kwijt. Ik heb wel veel gepraat met mensen ze vinden van ja je moet het verleden los laten als of dat zo makkelijk gaat.

Ik ben echt niet gelukkig maar ik kan me zelf nu niet dood maken om me kind die k heb. ALs ik dat doe gaat ze zich later afvragen van waarom heeft me moeder zelfmoordgepleegd en dat gaat ze misscien denken dat het aan haar lig. Ik wil haar ook niet ongelukkig zien.

Ik ben zelf ook niet echt tevreden met me uiterlijk voel me niet gelukkig ik haat me zelf. Denk altijd bij me zelf had ik vroeger maar gewoon zelfmoord gepleegd dat zat ik er nu niet meer mee. Alles irriteerd me gewoon. Nu gaat het ook niet goed tussen mij en me vriend dus alles loopt gewoon verkeerd en ik moet wel sterk blijven voor me baby :(

Ik wil dit niet meer ik wil me niet meer zo voelen wil van het leven kunnen genieten en niet aan die tijden van vroeger denken.... maarja... life sucks :(:(:(:(

er moet een manier zijn om hier overeen te komen.... maar hoe? dat is voor mij een grote vraag :(:(:(

dat was het moest echt effe me frustratie kwijt..... doeg
Datum:
19-12-2007
Naam:
Jennifer
Leeftijd:
22
Provincie:
Zuid-holland

Geen ongenuanceerde uitspraken meer

Ik vind sommige mensen echt heel erg dom door te schrijven dat het wel weer goed komt. Vooral een zin over 'Zoek een leuke baan'. Nou sorry, dit gaat mij te ver. Het is goed bedoeld, en ik wil zeker op deze site geen ruzie uitlokken, het is al erg genoeg, maar wel even laten weten dat dit soort reacties echt heel erg kortzichtig en ongenuanceerd zijn. Voor sommige mensen is er namelijk geen hoop meer en hebben die energie niet eens meer om wat hoe of zus of zo te denken. Velen kunnen impulsief zelfmoord gepleegd hebben, maar velen ook niet. Dat weet niemand. Daarom: zeg geen domme dingen wat men zou moeten doen zoals het denken aan leuke dingen etc. Als het zo makkelijk was, hadden ze dat allang wel gedaan. Vergeet niet dat aan hun verhaal ernstige dingen aan vooraf zijn gegaan meestal en dit meestal gepaard met ernstige psychische problemen daarbijkomend. Mensen hebben altijd nog zelf de keuze om te kiezen hoe zwaar die ook voor de nabestaanden mag zijn. De nabestaanden heel veel sterkte toegewenst
Datum:
19-12-2007
Naam:
Petra
Leeftijd:
26
Provincie:
Gelderland

Mohammed...

03-10-07
De Dag dat toen Mijn vriendje van 13 overleden is.
Het was een Marokkaanse jongen, bijna niemand acsepteerde dat.. ze waren allemaal ecisten.. Ik haat dat.. Hij is de enige die mij begreep.. Ik haat hun gwn al die racisten die tegen hem zijn en waren..
Ik kan me de dag nog zo goed herrinneren...
Het was op de verjaardag van mijn : Pa en Kennisen...
Gwn zoals elk feest.. tot ik "Het" smsje kreeg..
Me Kennis vroeg hoe het met mijn vriendje was.. Ik barst uit in huilen... Hij voelde zich zo kut.. en nog wel op zijn eigen verjaardag... Ik had heel die dag verpest... Ik vergeef het me zelf nooit.. dat ik het toen had verteld...

Vandaag, deze dag.. voel ik me nog steeds niet op mijn best.. het is nou al langer dan een maand.. en nog gaat het niet goed met mij...
Ik heb steeds maar de gedachte in mij hoofd spoken.. Wrm ben je weg. Wrm heb je mij verlaten.. Wrm leef ik nou nog.. Wrm jij En niet ik..
ik wil nu maar steeds bij hem zijn.. niemand snapt wrm ik zo veel van hem hou.. Niemand weet hoe hij is.
Iedereen blijft zeggen dat ik verder moet met mijn leven. iedereen denkt dat alles weer goed is met mij.. maar nee.. Alles is fout.. op school gaat het redelijk.. nooit eens problemen...
Ik ben nu wel ziek.. Last van mijn maag en zo.. Misschien maag onderzoek laten doen.. Het is gwn mij te veel enzo.. Ik will gwn stoppen... Elkekeer als ik alleen thuis ben.. dan.. Dan denk ik maar.. ik ga het gwn doen.. niemand zal er last van hebben... Miss missen ze me wel.. Maar het is anders.. dan ben ik tenminste weer bij Mohammed..

Mijn Verhaal...
Zoa..
Datum:
19-12-2007
Naam:
Zoa
Leeftijd:
12
Provincie:
Zuid-holland

From the beginning till the end.

Nadat ik geboren was gingen mijn ouders meteen scheiden. Zo'n schok was ik.
Na een paar jaar was er een rechtzaak, blijkbaar miste mijn moeder mij toch. Maar mijn vader won hem, om de oneerlijke reden dat de wet het toen nog niet op fulltimewerkende vrouwen had.

Toen ik 9 was werd ik het huis uitgezet door mijn stiefmoeder. Ik kon toen al jaren niks goed doen, mocht niet eens ademhalen, werd afgekat, gepest, geslagen, ik weet de helft niet eens meer.
Dus ik moest wel naar mijn moeder.

Blijkbaar was ik niet zo zaligmakend.
Het was daar één en al ruzie en zij sloten me liever op mijn kamer op dan dat ik bij hen zat of dan dat ik naar vrienden ging, waar dat laatste goed voor was weet ik nog steeds niet. In elk geval raakte ik die paar mensen, waar ik zo trots op was omdat ik áltijd gepest was, op die manier snel kwijt.
Gelukkig wisten mijn ouders een effectievere manier om ze kwijt te raken: nog een verhuizing.

Nou, daar werd ik natuurlijk weer gepest. Ik heb het er 1,5 jaar volgehouden en toen besloot ik dat het genoeg was. Ik nam een doosje paracetamol.
Helaas werd ik wakker op de ehbo.

Ik moest van de rechter in therapie. Daar heb ik 1,5 jaar gezeten. 3 maanden observatie en die andere tijd was behandeling. Nouja, behandeling... Die sloeg niet echt ergens op. Ze willen niet naar het probleem kijken, enkel je leren ermee om te gaan. Coping heet dat.
ONZIN! Iedereen met wie ik nog wel eens contact heb gehad van die afdeling, is nog steeds niet genezen en nog steeds depressief, of whatever ze waren.

Nou, het heeft wel tot iets geleid: daar werd ik niet gepest en kreeg ik wat vrienden.
Ik begreep dat het niet normaal was hoe mijn ouders met mij waren omgegaan en ook dat ik niet normaal was: ik kreeg een diagnose van 10 termen.
Toen ik het daar zat werd ging ik een opleiding doen, ik was de havo na het gymnasium ook al zat geworden en toen werd het mbo. Wat een verschil tussen mij en die mensen. Ik hield het 2 maanden vol.

Een jaar later kwam ik weer in therapie, maar dan naast school.

Nu, 2,5 jaar nadat ik weg ben van de kliniek, ben ik nog steeds depressief/dysthiem (zijn ze niet over uit).
Ik ga inmiddels al 3 maanden niet meer naar school omdat ik het niet trek om onder zoveel mensen te zijn. Ik werk 2 diensten per week en ben 50% afgekeurd door het UWV.
Ik wacht dus al 3 maanden op therapie.
In die 3 maanden ben ik ik weet niet hoe vaak in crisis geweest, waarvan 1 keer in een opvang, die andere keren ging het niet ivm mijn werk.
Ik heb risperdal geslikt, ben bij een psychiater geweest, heb meer dan wekelijks contact met een psychotherapeut, ben weer eens afgewezen bij een instelling vanwege instabiliteit (een jaar geleden ook al bij een eetstoornis kliniek), en ik ben ook al 2 maanden bezig met psychologisch onderzoek.


3 maanden is misschien niet zoveel, maar als je elke dag hoopt dat het je laatste is, is het verdomde lang.

Houdt het dan ook nooit op, dat vraag ik mij vaak af. Maar dat heb ik gelukkig zelf in de hand. 2008? Nee, voor mij hoeft het niet.
Datum:
19-12-2007
Naam:
Snowflake.
Leeftijd:
18
Provincie:
Zuid-holland

Leven...

Mijn leven heeft veel ups en downs...
maar de downs komen het zwaarste aan en die lijken de ups te verschaduwen en maken mijn leven toekomstloos, onaangenaam,doelloos.

Iedere dag denk ik waarom sta ik nog op er is niks waarnaar ik zou willen leven, na alles wat ik ervaren heb, of wat nog door speelt en niet tot stilstand zal komen, ik vrees voor de dingen die zouden kunnen gebeuren.
Het liefste zou ik er een einde aan willen maken maar...
het gene wat me tegenhoud is het feit dat ik dan nooit zal weten wat voor moois er zal kunnen gebeuren of wat er met me nabestaanden zou gebeuren als ik er niet meer ben.

De voornaamste redenen zijn in mijn familie met vele is er iets aan de hand en dat beinvloed ons alle in de familie.
ik zit er erg mee al is dat niet altijd te blijken het vreet me van binnen uit op en ik prop het op en dat maakt het allemaal maar erger, vandaar het feit dat ik véél afleiding zoek en dat doet me goed maar je kan het niet blijven ontlopen ik wordt er steeds mee geconfronteerd en zit er de laatste tijden erg mee en ik weet me geen raad en heb daarom vaak last van zelfmoordneigingen.
Alles lijkt gerger te gaan,
ik ben erg emotioneel, oppervakkig, verlegen en ben erg onzeker.
Ik sluit me voor de meeste dingen de laatste tijden buiten ik sta nergens meer voor open het maakt me allemaal niet meer uit ik wil er gewoon niet meer zijn.
Ik heb vaak het gevoel dat mensen me niet mogen en me buiten sluiten en maar aardig doen uit beleefdheid en dat mensen wel zonder mij kunnen en dat dat juist mij aanmoedigt om er niet meer te zijn, maar dan denk ik aan me familie die ervoor heeft gezorgt dat ik ben zoals ik ben en dat ik dat allemaal opgeef voor mischien wel valsen gedachten.
Mijn familie heeft veel met kanker te maken mijn opa is eraan gestorven,mijn oma heeft het , twee andere tantes ook, en me moeder en die heeft daardoor ook nog veel lichaamlijke problemen en gronische onstekingen en werkt weinig en is vaak ziek en rookt veel en drinkt,mijn vader heeft reuma en heeft ook veel lichaamelijke problemen en fuctoneert ook niet zo goed en werkt veel en rookt en drinkt veel ,mijn grote broer heeft toen hij 7 was de ziekte streptokok in zijn hersenen waardoor zijn verstand is aan getast en met begeleiding werkt en nooit meer zou kunenn leven als vroeger, en mijn tweeling zus heeft het er ook zwaar mee netzoals ik, en onze gezinssittuatie wordt daardoor beinvloed en maakt het er niet echt prettig op en de contacten met bepaalde familieleden gaat ook niet zo goed en die hebben ook veel problemen waar ik ook mee zit.

Soms zou ik gewoon er niet meer willen zijn maar toch blijf ik leven om te zien of het nog beter word maar soms zak ik gewoon in en dan hou ik het niet meer.
Er zit een ander soort mens in mij die eruit wilt maar de kans nog niet krijgt.

Mijn boodschap is blijf doorgaan wat er ook gebeurt er zijn altijd mensen die je steunen en willen helpen en mensen die om je geven ook al heb je dat niet in de gaten.
Met vallen en opstaan kom je er wel je weet nooit wat de toekomst je brengt als je niet blijft doorgaan.
Praat erover prop het niet op het maakt het er niet erger op zoek afleiding naar de dingen die je leuk vind, neem tijd voor jezelf om je zelf te leren kennen.
Datum:
19-12-2007
Naam:
Mitch
Leeftijd:
16
Provincie:
Noord-brabant

ik wil het doen

ik ben een meisje van 15 een ik wil zelfmoord plegen .
ik heb alijn maar problemen thuis
ik wik het niet doen
maar er is iets die me doet doen
Datum:
19-12-2007
Naam:
maria
Leeftijd:
15
Provincie:
België

een wereld waar ik niet hoor_

Zelfmoord, zelfmoord, zelfmoord... Eénmaal da je der aan begint te denken, gaat het niet meer weg. Ik wil het gewoon. Ik wil gewoon weg. Vroeger als ik nog klein en 'onwetend' was, had ik grootse plannen. Ik zou beroemd worden, ik zou een mooi gezin hebben met een knappe man, fijne kindjes. Ik zou een slimme, mooie vrouw worden. Ik zou zoveel...
Maar dromen komen niet altijd uit. Bij mij haast nooit. Ik wil gewoon weg, dood. Eénmaal ik dood ben, voel ik al het verdriet niet meer...
Men kan ook niet zeggen dat ik er dan spijt van ga hebben... IK ben dan dood. Ik geloof niet in iets na de dood, de hemel ofzo. Ik wil hier weg. Ik haat deze wereld, de manier waarop alles gebeurd. Ik haat de mensen, hun gedachten... Ik kan hier gewoon niet leven. Ik hoor hier niet..
Datum:
19-12-2007
Naam:
_
Leeftijd:
15
Provincie:
België

zelfmoord

hi, ik bn mandy, ben 14 jaar en wil graag dood. soms is de dood de enige uitweg.. net als by my..
T
Datum:
19-12-2007
Naam:
mandy
Leeftijd:
14
Provincie:
Noord-brabant

hoi

ja ik ben dus chris en ja ik heb zware problemen in de liefde en thuis
mijn vriendinnen enzo bedriegen me altijd en als ik denk dat ik de vriendin van mijn leven heb gevonden kom ik altijd voor een grote teleurstelling te staan
veel vrienden heb ik niet dus ik kom ook bijna niet buiten
en thuis is de situatie helemaal ni leuk
mijn ouders haten mij
en ze dreigen van mij het huis uit te zetten
en ja ik heb 2 goede vrienden
ma da is ook ni hoopgevend want de ene snijd zich en de andere wil zelf zelfmoord plegen net als mij
ja ik weet ni ma ik ben blij dak mijn verhaal int kort kan doen =s
Datum:
18-12-2007
Naam:
chris
Leeftijd:
16
Provincie:
België

JustWannaDie

Ik heb jullie Verhalen door gelezen..Echt heel erg voor jullie typ zelfs nu met tranen...Ik heb zelf nooit respect gekregen van mn ouders zwaar mishandelt door mn ex nooit een echte vriendin gehad....
Datum:
18-12-2007
Naam:
JustWannaDie
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-holland
Praat erover!
Logo Stichting 113 Zelfmoordpreventie
0800-0113
Chat: www.113.nl

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.