Ik wil niet oud worden. Nooit gewild en dat zal ik ook in de toekomst niet willen. Na mijn 21ste ben ik het zat dat weet ik nu al. Wat is het nut van leven? Geen, je wordt gedwongen in een maatschappij te leven die asociaal is, waar je verplichtingen hebt, kortom je bent geen vrij mens. Dan hoeft het van mij niet meer. Ik wil leven op mijn manier zoals ik wil zonder verplichtingen. Soms denk ik om op m'n 18e er een stop op te zetten, puur omdat dan de volwassenheid begint. Volwassenheid staat voor ergernis en voor zorgen. Ik wil geen zorgen hebben.
Mijn ouders hebben regelmatig fikse ruzie; het huis is niet knus en gezellig meer, huwelijk stelt in mijn ogen niks voor. De vrouw is ondergeschikt aan de man in deze wereld en ik wil geen ondergeschikte zijn. Liefde bestaat ook niet. Er bestaat lust voor een ander, liefde is geromantiseerd op lust. Mijn leven is tot nu toe maar minder dan 10% van de tijd prettig geweest. Zelden vrienden gehad en veel gepest. Het vertrouwen in de mens was me afgepakt. Berooft van een normale schooltijd en vriendjes thuis of verjaardagen. Nu ben ik bang voor mensen, verlegen en bang dat men boos is op me. Het doet me pijn als ik een mens op de afgrond van de maatschappij zie, een mens die zich moet verlagen om te overleven. Alles doet pijn als ik om me heen kijk, mijn enige veilige plek is mijn kamer maar dat is de laatste tijd ook niet meer veilig genoeg om me gelukkig in te voelen. Sfeer van mensen van tegenwoordig is niet goed meer. Men straalt vijandigheid en haat uit. Over 1 a 2 eeuwen zal iedereen verdoemd zijn in ongelukkigheid. Ik wil er niet aan meedoen en mijn nazaten nergens mee opzadelen dus wil ik niet ouder dan 21 worden. Niemand weet het omdat men zal denken dat ik gek ben. Misschien ben ik gek, maar wie niet tegenwoordig? Mijn angst is de pijn, hoe zal het voelen als mijn hart stopt met kloppen? Hoe zal men reageren als ik me met waardigheid uit dit leven ben gestapt? Ik zal een zielig meisje worden, iemand die in het geheim jaren zielig en ongelukkig is geweest en wiens ouders en vrienden haar nooit hebben kunnen helpen. Zo wil ik niet herdacht worden. Ik wil gewoon als mijzelf herdacht worden, iemand die weigerd mee te doen in deze maatschappij, iemand die bereid is haar leven op te geven om verplichtingen en ellende te ontlopen. Ben ik egoistisch? Ja, ik heb genoeg ellende en pijn tot nu toe gehad, nu mag ik aan mijzelf denken vind ik. Mijn vrienden en ouders en broertje zullen geschockt zijn, ontroostbaar en niet meer weten wat ze moeten doen, maar ik zie het niet meer zitten. Wat is het nut van leven als je niet eens zelf mag beslissen waar je mag wonen, in wat voor huis, wat je gaat doen etc? Nee, wetten en instanties beslissen voor jou, mensen die je niet eens kennen besluiten wat wel en niet goed voor je is. Ik ben niet bang voor de dood, hij mag van me vannacht komen. Er is altijd zo veel gedoe om me heen, ik wordt er moe en misselijk van. Iedereen wil je maar hard en klaar voor de maatschappij maken, walgelijk.
De wereld is niet mooi, de wereld wordt volgebouwd met asfalt, steen en andere chemische troep. Oceanen worden volgegooit met radioactief afval, dieren sterven uit, mensen moorden elkaar uit omdat hun meningen en religie verschillen. Waarom dan nog blijven leven? Wat zou het nut zijn?
Ik walg van het leven, leven stelt niks voor, soms is het leuk maar daarna is het gewoon weer verschrikkelijk. Je hebt er niks aan, mensen zijn nietig, een onderdeel in een proces van de wereld. We bestaan niet echt, de eeuwigheid is het enige wat bestaat, wij zullen na onze dood ergens heen gaan waar we niet meer bestaan. Onze namen weggevaagd en persoonlijkheden er niet meer toe doen. Liever dat dan een gedwongen leven, ik heb er niet om gevraagd geboren te worden! Het enigste wat ik hier meemaak is 'leren' leren op een manier van fouten maken, je ongelukkig voelen, andere mensen die boos op je zijn en tegen je schreeuwen, net zo lang totdat je je niks meer voelt, een nul, sukkel, onding, ongewild. Ik pas. Dat wil ik niet meer. Ik wil geen voetveeg van iemand zijn. Dat verdien ik niet. Het enigste wat me rest is afwachten totdat ik mijn 21ste levensjaar heb bereikt, nog 4,5 jaar en ik zal verlost worden. Hoe ik wil sterven weet ik nog niet, ik denk dat ik mezelf dood rij in een auto. Dan lijkt het alsof het een ongeluk is. De enigste die zal weten dat het geen ongeluk is zal ik zijn, dit neem ik met me mee in het graf net zoals ik meer dingen met me meeneem. Niemand heeft ooit geweten hoe ik echt in elkaar zit en niemand zal het weten.
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.