Levensverhalen (pagina 1142)

Hai,
Ik ben een vrouw van inmiddels 41, ben 4 jaar gelukkig gescheiden. maar nog steeds geen rust.
heb 2 zoons die ook altijd geslagen zijn door mijn ex hun vader, de oudtse smeekte me weg tegaan thuis , dat was voor mij de druppel om door te zetten voor mij zelf durfde ik die keus niet temaken.ik denk wat heb ik de kids te bieden want een opleiding volgen of werken mocht ik niet van mijn ex man.
een vrouw hoord achter het aan recht en de kinderen opvoeden, dat bleek wel hij keek nooit naar de kinderen om, geen schone luier , niks deed hij alleen werken eten en werken. maar geld maakt niet gelukkig heb hem vaak gevraagt om te veranderen, nooit gebeurd.
dus na 16 jaar huwelijk gescheiden, de rust kwam dus niet. oudste zoon er agresief tegen me , ook door Zijn verleden natuurlijk, mijn ex die nog steeds niet naar de kids om keek,
me overal alleen voor liet staan, ik ben het huis uit gegaan hij wou niet weg, heb een jaar op een camping moeten wonen toren hoge huur, vochtig , zo erg dat mijn zoon long ontsteking kreeg.
na een jaar een huisje, maar mijn oudtste zoon bedreigde mij en zijn broertje dus na veel over leg en proberen steeds paar keer bij zijn vader geweest , maar telkens kwam hij met hangende pootjes terug.
dus wat doe je als moeder , kom maar schat
tot het uit de hand liep en hij steeds dreigde zijn broertje een mes in zijn hoofd testeken. toen was de maat vol voor mij, dus heb ik hem naar zijn vader gebracht, Daar was hij altijd alleen maar dat was voor hem fijn, tot dat zijn vader een vriendin kreeg, een behoorlijke kak madam altijd kids in creche en zelf werken, ,mijn ex heeft altijd tegen mijn zoon gezegt je moeder moet in een gekkenhuis ze heeft je op straat gegooit,
niet vertellend dat ik altijd de klappen op ving die zijn vader hem gaf.
mijn ex woont samen met zijn vriendin, geen probleem maar hij heeft nog steeds de financiele kant van de scheiding niet geregeld, en wel ond huis met dikke winst verkocht, en nu een huis met sauna enz. toen hij bij mij was vondt hij een broek voor de kids van 10 euro nog teveel, en nu is alles merk artikelen , en loopt hij in een pak , buunhaast niet meer, 200 % veranderd en dat doet pijn waarom waren zijn eigen kinderen en vrouw dit niet waard. terwijl hij heel veel van me hield en niet wou scheiden, ik had gehoopt dit opend zijn ogen wel, want ondanks alles hield ik wel van hem, maar het heeft niet zo mogen zijn,
Na 4 jaar vald hij mij en mijn zoontje nog steeds lastig, waarom , wanneer stopt dit.
ik ben dus nog steeds single, ik wil dat het stopt.
ik verdien ook een nieuw leven, maar komt dat nog.
mijn zoontje heeft me nodig anders wist ik het wel, ik wil mijn zoontje niet aan doen dat hij naar zijn vader moet, want dat is wat hij beslist niet wil.
het leven is elke minuut overleven. zwaar.

Ik weet het niet meer. Ik heb van alles geprobeerd om niet meer aan te denken maar iedere keer gebeurd iets in mijn leven waardoor het gevoel om zelfmoord te plegen groter wordt. Toen ik 15 was heb ik zelfmoord gepleegd maar ben op tijd naar het ziekenhuis gebracht. Later toen ik 23 jaar oud was heb ik het weer gedaan en toen is het mij ook niet gelukt.
ik ben zoveer dat ik niemand meer kan vertrouwen.wat is dat?waarom heb ik zo een grote verlangen om dood te zijn? ben ik echt ziek of zijn het die mensen die dat met mij hebben gedaan? ik ben bang dat ik geen oplossing zal vinden. Misschien wil ik dit ook helemaal niet meer.Mijn vriend zegt mij te willen helpen en dat hij van mij houdt maar ik geloof niets ervan.ik neem nu al 4 jaar medicijnen zodat ik niet aan ga denken. Op de brug of op het station wanneer de trein binnen rijdt lijkt als of iemand in mij zit die tegen mij zegt: sprink! het is beter voor jou. Ben ik dan van alles af? kan ik dan gelukkig worden daar boven? ik weet het niet meer. vandaag voel ik mij zo slecht en het gevoel is zo sterk aanwezig.Dit is niet juist ik weet het. Mensen die hetzelfde meemaken als ik weten waarover ik praat.
Misschien komt het goed met mij maar ook niet. Ik hoop dat ik door de duivel met rust word gelaten.

groet maria

HALLO BESTE MENSEN.
rond de kestdagen heb ik zelfmoord gepleegt,gelukig was me vrouw er optijd bij.Ben van de hel terug in de hel en er komt geen einden aan.
Ik ben stapel gek op mijn vrouw en kinderen,maar zij maakt me het leven onmogelijk.van alles neemt ze te veel druks,drank,pillen,enz.
Toch ik wil haar niet verliezen maar de rusie maakt me leven tot een hel door alles.Er is niemand die haar kan helpen alleen zij zelf kan het stopen.En daar zit het probleem nou just.Door dit alles wou ik het leven uit om dat ik het niet vol kan houden na 4 jaar bedrijgen en misbruiken.Onze kinderen komen hier ook door in de knop met alles.Dit wil en kan ze ook niet inzien,het is een ramp.
Ik wil ze niet verliezen maar dit maakt mij kapot.Deze keer ben ik het een man ja geen vrouw zo als in veel gevallen.
Mijn honden en paarden hebben een beter leven dan wij.

mfg ton

mijn moeder is heel streng en me vader ook ze hebben mij bijna dood geslagen daarom laat ik me naam niet zien

Toen ze erachter kwamen dat ik een borderline persoonlijkheid heb was dat een klap in mijn gezicht, maar het was goed om te weten dat mijn depressieve gevoelens en afwezige gedrag een oorzaak hadden.
Het automutileren als kind, de onverklaarbare angsten en de bijna psychotische waanbeelden die ik en mijn eindeloze fantasie zagen in het donker, knotswilgen werden grote mannen die me op stonden te wachten, molshopen werden geamputeerde lichaamsdelen op de grond, mijn eigen fantasie sloeg op hol.
Toen ik een keer in de spiegel keek zag ik een monsterlijk dik en lelijk wezen dus probeerde ik te stoppen met eten, kotsen lukte me ook niet en daardoor voelde ik me een mislukkeling, ik dacht 'jezus, ben ik dan te stom om anorexia te hebben?'
Het was een succesnummer bij een vriendin geweest, die past nu in maatje 34, maar waarom kon dat bij mij niet?
Toen kwamen de drugs in mijn leven, het begon met een grammetje speed in een week, ik had geen honger dus dat was mooi meegenomen.
Van 1 grammetje per week liep het op naar een grammetje per nacht, soms een week lang iedere nacht, slaap was overrated en nergens voor nodig, amfetamine was mijn nieuwe beste vriend.
Maar pep (speed, amfetamine, snelle, snel) gaat vervelen.
al snel had ik vanalles geprobeert, de smerigste teringzooi werkte ik naar binnen alsof het niets deed met mijn gezondheid, ketamine, xtc, MDMA, ritalin, Cocaine, Lachgas etc. de hele ritsrats.
Niet wetende dat er geen weg meer terug was, en die kan ik nog altijd niet vinden.
Op een dag, na een aantal nachten wakker geweest te zijn merkte ik op dat ik een grote grijze vlek had in mijn linkeroog, bleek een onschuldige ontstoken oogzenuw, neuritis retrobulbaris noemde de neuroloog het, Ik vond het prima, na een opname van 5 dagen en 50 mg prednisolon iedere dag trok de grijze vlek weg en werd mijn zicht weer wat het was.
Het internet vertelde mij dat het mogelijk zou kunnen betekenen dat ik MS had, ik dacht 'ik? MS?! welnee" en ging rustig door met mijn 24/7 levensstijl, sterker nog, ik heb geen seconde overwogen te stoppen met drugs, want het kon me niets meer schelen.
Mijn rechteroog ging nu ook, weer naar het ziekenhuis, weer aan de prednisolon
En zoals het internet zei, Ik heb MS, iedereen gedroeg zich tegen mij alsof mijn wereld net was ingestort, ik was onverschillig, wat kon mij dat nou schelen!? ________// *sniff*
Ik liet me niet tegenhouden door een of andere stomme ziekte! rock&roll!
En om het allemaal nog even een tikkie makkelijker te maken heb ik ook nog eens slaande ruzie met mijn beste vriendin, verdomme.
bijna automatisch steek ik mijn hand in mijn decolleté om mijn sealtje er uit te vissen, ik draag een pepschep om mijn nek met keltisch motiefje, niemand heeft het door, stelletje mongolen..
Cindy bellen, die zou langskomen met rick, dat betekent seks en drugs "yo, waar ben je?"
"Es, we komen niet, nouja we 'kómen' wel, straks, maar niet bij jou, ik heb veel te veel keta op! hooooi!"
nou, dat is mooi zuur, keta...lekker!!!
Ik schep een bergje poedersneeuw naar binnen, sta op en pak de sleutels van mijn stiefvader’s auto
De drugs en de MS zijn nu in mijn leven sinds half november en een paar uur geleden kwam de klap pas, en deze klap viel niet mee, een bodybuilder met een moker.
2,5 uur later…
Na alle sneeuw van de voorruit te hebben gekrabt stap ik achter het stuur, en denk bij mezelf "het besturen van die auto is geen probleem, pas gewoon goed op of er andere mensen op de weg zijn..."
Ik rijd eerst een rondje om te kijken of ik het nog kan, ik heb 20 rijlessen gehad, dus dat komt wel goed, alles gaat prima, ik stop hatebreed in de CD speler en zet het volume belachelijk hoog.
Ik rijd en probeer een flink eind snelweg te vinden, eenmaal gevonden rijd ik de snelweg op en trek ik op de linkerbaan op 120.... 145..SHIT! GEFLITST!......ah what the hell, who cares?..... 160.... zou ik harder kunnen? ik probeer mijn videospelervaring te gebruiken door zo min mogelijk te slingeren/sturen, daar verlies je snelheid mee. 170.... mijn voet blijft met al zijn kracht op het gaspedaal drukken, 185... met een hoop lawaai.
man wat is dit lekker.
Ik denk dat het de spanning is die het hem doet, ik heb geen rijbewijs en ik rijd met de auto van mijn stiefvader( waar ik niet erg goed mee klik) met 185 over een verlaten snelweg op een besneeuwde paasochtend, en word nog geflitst ook, hoe speciaal kan je het maken.
Als ik bordjes 'amersfoort' tegenkom besef ik dat ik bijna 100 km heb afgelegd, ik stop op het parkeerterrein van het eerste de beste tankstation, ik koop een flesje water en ga naar de WC voor een snuif.
Ik herhaal het hele dansje nog een keer alleen nu in de tegenovergestelde richting, als ik het de sleutel thuis weer uit het contact draai begin ik bijna manisch te lachen, gillend stap ik uit de auto, ik druk op de knop die op de sleutel zit, klikklak, auto dicht!
als ik mezelf op de bank achter mijn laptop laat vallen en lees wat ik allemaal schreef op zelfmoord.nl (boven de streep)ik barst in een oncontroleerbaar snikken uit, ik zei altijd dat je iets pas kan repareren als het kapot is, ik neem het laatste beetje speed uit mijn sealtje, kut.
Ik begin een zoektocht door het huis naar geld, 6 euro later bel ik K op, S neemt op
“heee junkie!” “hey, heeft K nog ?” “kweenie, wacht ff!” “okee”
“hey, lekkere slet vanme! Lekker geslapen vannacht?” “niet echt, heb je nog ?”
“ik kom er aan! Mag S ook komen?” “sure, tot zo”
K en S zijn onderweg, het is hier een ravage, dus ik vind het tijd om te stoppen met schrijven, om even op mijn punt te komen ben ik nu dus een gevaar voor mezelf en de rest van de wereld aan het worden door troost te zoeken in adrenalinekicks, fucking invloed van films ook altijd.
En als ik geen troost heb van drugs, adrenaline of wat dan ook ben ik diep depressief en kan ik alleen maar denken aan hoe lelijk ik ben, hoe weinig ik kan, hoe dom ik ben, hoe eenzaam ik ben en alle andere negatieve dingen die mensen zichzelf aanpraten, dan wil ik alleen maar dood of drugs.
Het is zover, ik ben kapot, repareer mij, iemand, ik smeek het! Want zelf kan ik dit niet veel langer volhouden!

ik ben thijs 13 jaar weeg rond de 80 kilo , en heb vrienden die het leuk vinden me daar me e te persten ik vind het enorm klote , ze slaan me schelde me uit pesten me , ik weet gewoon niet meer wat ik meot doen

vanmiddag 23 maart 2008

we waren buiten gewoon normaal alles ging goed geen negatief woord of klap gehad , en dan op eens komt er een met een grapje thijs , lucky strike of calmbridge
ik zei lucky strike wist niet wat er ging gebeuren , stormt die gene op me af ik viel op de grond en en ging hij me voor de lol trapen , dit gebeurt dis vaker en vaker . ik heb al duizend keer geszegt dat ze moeten kappe en zelfs iemand in elkaar geslagen maar ze stoppen niet aangezien ik niet egt populair zijn en dit mijn enige vrienden kan ik niet egt opzoek naar een ander groepje

heb 1 x geprobeert er een eind aan te maken met asperines en andere pille , maar ik was niet daper genoeg ben gewoon een scheit luis .

ik vond het fijn om even me verhaal te vertellen dat lucht egt op , en adviesen zijn van harte welkom

Ik ben verstoten toen ik 0 was. Mijn vader verliet me. Mijn broers en zus waren te jaloers. Mijn moeder wist het niet meer en heeft me gedropt. Ik ben met 7jarige leeftijd ergens geplaatst. Dat ging goed, totdat toen ik 11 was mijn pleegvader dood ging. Ik moest ervoor in therapie. Niet geholpen. Ondertussen zit ik ook al een half jaar aan de antidepressiva. Ik voel niks meer. Ik ben leeg. Ik ben klaar. Het enige wat me in leven hield was mijn hond en mijn vriendje. Mijn hond was aggressief.. Zogenaamd omdat kinderen hem vastbonden terwijl ze mij in elkaar sloegen.. En dan gek vinden dat de hond gek word.... Daarna erachter komen dat je vriendje iets met je hebt om een ander jaloers te maken...

Hey hallo,
Mijn naam is paul en ben 20jr…
Door de jaren heen heb ik vele mee gemaakt…
Ruzie’s tussen mijn ouders, waarbij ik altijd aanwezig was…
Op school pesterije omdat ik anders was, niemand begreep me, en het ergste van alles is, ik begreep mezelf owk nooit…
Het feit dat ik homo ben en er zelf niet mee om kan gaan…
De verkrachting van me zus…
Dan owk nog eens een enorme fout van de dokters(uitleg)
Ik heb de ziekte van graves gehad(schildklier aandoening)
Opzich, is best mee te leven, maar ze kwamen er laat achter…
Ik had last van hyperactiviteit slaap had ik niet nodig en kon werk verzetten voor 100…
Na 5jr met dokters afspraken kwamen ze er dan eindelijk achter
Doordat ik pfeifer had…
Normaliteit is de hoogte van de schildklier 2.2…
Doordat ze er bij mij zo laat achter kwamen waren de mijne opgelopen naar de 9.7…
Ik kreeg zware hart tabletten, omdat iedere tik de laatste kon zijn…
Afijn wij naar het ziekenhuis, en daar hebbe ze de fout gemaakt…
Ze hadden het geleidelijk aan naar beneden moete halen, en in carentene(agter slot en grendel) maar hun hadde het in 1dag naar beneden gehaald… die nacht ben ik doodziek geworden, wij naar 1ste hulp… je moet je niet aanstellen zeide ze…
Ik heb in die tijd een zware strijd gehad tussen geest en lichaam…
2jaar het huis niet uit gedurfd doordat ik een enorme angst had ontwikkeld naar de buitenwereld toe… maar toch wilde ik het weer proberen, ik ben weer naar school gegaan en dut werd voor mij een slachtveld… maar omdat ik het niet wou opgeven ben ik maar gaan werken… maar geestelijk ging ik steeds achteruit en depressie sloeg toe… wij naar psygoloog…
komen we erachter dat ik adhd heb(nu snap ik ook wel waarom die strijd er was tussen geest en lichaam)
nu krijg ik wel goede begeleiding…
maar ik kan het allemaal niet meer aan…
me lichaam is op en me geest smacht naar rust…
ik probeer er alles van te maken, maar ik houd dit niet langer vol…
ik probeer elke dag de pijn weg te duwen, maar komt telkens harder terug…
ik ben hierdoor ook aan de drugs geraakt…
ik snuif nu de morfine van mijn moeder…
om toch wat rust te hebben, maar laterna word het alleen maar erger…
elke dag weer als ik ga slapen dan denk ik, neem me mee weg van de pijn…
het mes zelf pakken kan ik niet…
omdat ik geen pijn en verdriet wil zaaien…
ik kan het niemand aandoen om ertussen uit te knijpen…
maar het zou wel veel oplossen…

augustes 2007 heb me geprobeert optehangen aan de reling van een brug.
Heelaas en gelukkig is het niet gelukt.
ik heb twee kids 4jaar en 5 jaar.
in mijn jeugd vervelende dingen megemaakt echt vervelend tot moord aan toe.
ik ben er nu achter dat zelf moord niet help.
het enigste wat je doet is een amder nog meer pijn doen.
je kan denken dat dit een uitweg is maar heellaas dat is dit niet.
je maakt het alleen zwaarder .
heb zelf een paar maal in de psiciaterie gezeten(let niet op mijn taal fouten kan er niks aan doe) het heeft tot nu niks geholpen,maar ik weet ik heb gezien dat het alleen beter kan slechter niet.
zolang als jij zelf het lichtje laat branden ook al nog zo zwak dan is er nog altijd toekomst zowel voor jou als voor een hoop andere.
Ik wil mijn kinderen geen schuld gevoel geven omdat ik zelf moord pleeg ze zijn mij te kostbaar om hun dit aan te doen en niet alleen hun als je goed kijk met open ogen dan zie hoeveel mensen van je houden het is nit gemakkelijk om het te zien maar kijk als je blief verder kijk en meer kan ik niet zeggen ondanks ik ook weleens de brug wil opzoeken

Ik kan er niet meer tegen. Te lang gehoopt ooit gelukkig te worden, zal nooit zo zijn waarschijnlijk. zo veel pijn van binnen. zoveel tranen, zoveel verdriet, zo'n leegte. Er valt niet meer mee te leven. Het mag om zijn. Ben te laf nog om mezelf te doden, als het zo doorgaat zal ik snel het lef verzameld hebbe. Bah, kloteleven!!!!!!