Levensverhalen (pagina 1126)

Ik ben nu 14 jaar
me hele leven gepest & daarbij begon het
Toen ik 1 verkeerde stap maakte in mijn leven was door van school te gaan naar een andere school dat had ik nooit moeten doen. Elke pauze riep iedereen ; Lelijk meisje ik liep elke dag huilend naar huis ik kon er nit meer tegen daar door voelde ik me ook heel erg Onzeker ik dacht alleen maar ik ben lelijk waarom ben ik op de wereld gezet? niemand houdt van mij ; zelfs nu als ik naar buiten ga en kinderen uit mijn buurt zijn mij is het meteen ; Debbie de biel vnwege mijn naam het hield maar nie top ik begon me zelf echt heel erg te verwijten wat hun zeiden ik dacht ik ben lelijk ze hebben gelijk daardoor begon ik me zelf ernstig te verwonden Ik brak een scheermes open en kraste zo hard langs me been dat het een dikke bloed snee was het leek een verslaving ik kon niet stoppen met snijden me hele benen onder de wonden zo erg dat ik geen eens meer plek had om nog 1 sneetje neer te zetten. Paar maanden later kwam mijn moeder hier achter en ze vondt he tniet eens erg toen dacht ik al helemaal ; waarom heb jij mij ooit op de wereld gezet als het je niet eens kan schelen dat ik zelfmoord wil doe? gooi me dan meteen voor de trein,, Die sneeËN zijn nu bijna ander half jaar geleden en der is nog geen veranderin ze zijn nog erg diep en ik kan waarschijnlijk nooit meer zwemmen ik heb er een beetje spijt van omdat het wel 35 sneeën zijn ik had nooit verwacht dat ik er zoveel zou doen..
Op school willen ze me nu helpen door me naar Abrona te sturen soort psyschiater geval maar ik wil niet praten ik wil gewoon niet meer maar aan de ene kant wil ik toch mijn Vader moeder oma zuussen geen pijn doen maar aan de andere kant denk ik ; het kan ze toch niks schelen als ik dood ben? ze denken mischien 1 week ; NEE! en dan verheten ze je ,, ik weet niet wat ik verder moet

Naah Heb zwaarde tijden Ik ben Uit huis gegooid Slaap Nu bij een vriend al een half jaaar ze weten Niet waar ik Ben Ik woon in amsterdam maar ben Ik drente Ik Chill hem dus Bij een vriend Van Me maar ik moet er binnekort Uit Als Ik er uit ga wordt ik zo Opgepakt daa rheb ik geen zin In in Ze zoeken me all lang En dan wordt ik terug gebracht En als IK me ouders zie Dan HEb ik alleen maar vedriet Dus Liever Dood Ik hanG me binnekort gewoon op Niemand HEeft er dan Meer last Van me Ik wil gewoon weg hierzo Wat Moet ik Nog Ik woon half jaar bij een vriend Van Daar voor heb ik 1 week Op straat rond geswerft En moeten beroven Voor me Geld Dus Ik ben Binnekort Gewoon Dood MZZL Ik heb wel respect Voor deze sitt Maar dit was Mij verhaaal En De nadruk Op was

hoi allemaal.

ik heb veel verhalen op deze site gelezen en ik denk dat te veel mensen denken dat zelfmoord een makkelijke uitweg is.
begrijp me niet verkeerd, zelf heb ik er ook erg vaak aan gedacht. dit komt doordat mijn ouders mijn vriendin haten omdat ze mij ''uitput'' zeggen ze. dit is zo omdat nieuwe dingen niet altijd goed zijn, zegt mijn ma. maar zelf denk ik dat het de oude dingen zijn (mijn ouders dus) die het nieuwe (mijn vriendin) niet kunnen accepteren. ze kewellen mij nogsteeds iedere dag met het feit dat ze haar niet mogen en dat ze slecht voor mij is.
maar mijn besluit staat vast, ik ga met haar verder en niemand zal ons stoppen.

nu denk je vast, ''dan is het toch best goed gekomen?''.
ja, dat klopt. maar niet omdat mijn ouders veranderd zijn ofso.
nee, dat komt omdat ik zelf op het punt stond om zelfmoord te plegen.
ik had al een pil die uiterst giftig is en een glas water voor het gemak.
het zou makkelijk gaan; ik slik de pil, neem wat water en klaar, voor eeuwig zal ik slapen.
maar hoe makkelijk het ook lijkt, zo makkelijk is het niet. waarom niet?
ik zal je vertellen; op het moment dat ik de pil in mijn hand had en hem op mijn tong wou leggen drong het tot me door dat ik hier echt alleen mezelf mee heb.
er zullen zeker wel mensen zijn die me zullen missen maar dat verdriet slinkt over de jaren. ik heb het dus niet gedaan en de pil weggegooid.

veel mensen denken dat zelfmoord makkelijk is. maar je begrijpt niet hoe vreselijk definitief die stap is om het ook werkelijk te doen, want er is geen weg meer terug, het is niet ''game over'' en dan weer opnieuw spelen.
als je op het punt staat om het te doen, en je denkt ''ja, nu zet ik door en ik slik de pil of ik spring van het gebouw of ik haal de trekker over of wat dan ook''. dan zet je door. en die kracht van doorzettingsvermogen kan je ook gebruiken om te blijven leven en de mensen om je heen te helpen met hun leven.

lees het nog een keer over, en ik hoop dat je hier over na gaat denken.

stef.

Vanaf dat ik naar school ging werd ik gepest. Ik was overal de pispaal van. Het leek of zelfs volwassenen me haten. Vele rottige dingen beleefte ik op school waar ik verder niet over wil vertellen. Ik had altijd maar één vriend. Maar toen hij naar het buitenland verhuiste had ik niemand meer. Dit was in groep 5, vanaf groep 5 tot 7 was een hel voor mij. Ik had geen vriend die me beschermde en werd erg gepest. Ik sneed ook in mezelf en sloeg mezelf en had thuis ook vaak ruzie. Elke keer hadden ze weer iets nieuws om mee te pesten. Toen kreeg ik gelukkig in groep 7 weer een nieuwe vriend die nieuw op school was. Maar deze jongen werd ook gepest maar ik had in ieder geval een vriend ookal kon hij me niet beschermen. Toen kwam aan het eind in groep 8 mijn oude vriend uit het buitenland weer terug en dit was een beter jaar. 2 vrienden had ik toen. De zomervakantie van groep 8 naar de middelbare was echt fijn om uit te rusten. Op de middelbare school voelde ik me beter thuis. Maar ook hier werd ik nog erg gepest maar wel minder dan eerst. Ook had ik pas 1 keer een vriendinnetje gehad en iedereen veel meer keren. In de 1e klas tot het begin van de 2e ging het nog wel aardig maar in de 2e begon ik veel van de wereld te ontdekken en dit was niet fijn. Ik las over oorlogen, honger, pijn, verdriet, dood en haat. Ik haatte deze wereld al vanaf mijn jeugd dus ik snapte het allemaal. Ook hield ik altijd al van de een beetje vreemdere dingen en mensen vonden me raar en scheldden me vaak uit.
Ook mijn oma overleed. Ze was al erg lang dement en mijn opa ook. Dit was de eerste keer dat ik persoonlijk met de dood in aanraking kwam. Ik vond het vreselijk om mijn oma te missen maar ik kan nooit goed mijn emoties uitdrukken. In de 3e klas voelde ik me erg goed. Ik had een vaste vriendengroep en ik werd nog wel gepest maar ik had veel spieren en kon iedereen wel in bedwang houden. Mijn opa waarvan mijn oma al was overleden overleed ook. Dit was alleen al een schok maar ook mijn overgrootoma overleed een paar dagen later. 2 crematies in een week. Ik had een meisje ontmoet via de vriend die er in groep 7 bij kwam. Dit meisje was lief, knap en erg gevoelig. Ik vind haar erg leuk maar ze is bezet en ze is emo wat veel mensen stom vinden. Ik hoorde toen ik haar ontmoette dat ze emo was en ik zocht het op op internet. Dit paste erg bij mij en ik voelde me thuis op amerikaanse emo forums. Mijn hele leven lang had ik al uitbarstingen. Zo noemde ik het. Als ik een hele tijd erg gepest, geslagen en getrapt enzo werd door allemaal mensen en zelfs de volwassenen steunden de pestkoppen werd ik zo boos dat ik degene die begon met iets doen helemaal in elkaar sloeg. Waneer ik dit had gedaan moest ik altijd huilen want ik wou niemand pijn doen. Maar telkens vroegen de pestkoppen er weer om en telkens moest ik weer uitbarsten. In de 2e en in de 3e had ik een uitbarsting. Ik had ze niet vaak omdat ik gewend was aan pijn, pesten, verdriet en haat. De vriend die ik in groep 7 op de basisschool erbij kreeg werd ook gepest maar daarmee had ik niet veel contact meer mee. Mijn beste vriend die ook in het buitenland gewoond had is nog steeds mijn beste vriend en is ook een van de dingen waarom ik nog leef. En dan heb ik nog mijn moeder en hond. Dit zijn de 3 redenen waarom ik leef. Vandaag had ik weer een uitbarsting en ook doet een vriendin van mij erg gemeen opeens. Ik heb het leven nooit leuk of fijn gevonden en wil eigenlijk het liefst gewoon dood. Ook ben ik best spiritueel en mijn moeder heeft ook intresse in het leven na de dood sinds haar ouders zijn overleden. (mijn opa en oma dus). Ik zou het graag willen weten en ik heb toch een rotleven dus ik denk: Waarom niet? Maar dan denk ik weer: Het leven van mijn 3 geliefden (moeder, beste vriend en hond) erg veranderen. Zeker voor mijn moeder. De beste reden is eigenlijk: \"Dit kan ik haar niet aan doen\". Maar ik moet hiervoor door een hel gaan en ik weet niet of ik dit nog vol houd. Mijn hond geeft mij veel liefde wat mij erg helpt. En mijn beste vriend is ook erg aardig alhoewel hij soms wel een beetje te graag \"bij het groepje\" wil horen en dan ook soms rot doet. Maar meestal is hij erg aardig en helpt me ook erg. Maar is dit genoeg? Ik weet het niet. Er is zoveel elende om me heen. Ik weet niet hoelang ik het nog vol houd. Ik snijd nu weer sinds een tijd in mezelf omdat ik me rot voel. Ik weet niet of ik het nog vol houd. Soms haat ik mezelf erg omdat ik dan iets gemeens tegen iemand heb gezegd of omdat ik ruzie heb gehad thuis. Ook roken bijna alle mensen op school: Leerlingen, leraren en ook de concierge. Op zich heb ik hier geen problemen mee. Maar ze vinden zich er erg stoer mee en gaan ook over op wiet enzo en vinden iedereen die het niet doet een loser. En ze schelden allemaal met kanker waar ik ook niet tegen kan. Soms zit ik op mijn kamer en dan probeer ik mijn adem in te houden tot ik dood ga. Dit heb ik 3 keer in mijn leven gedaan. 1 keer door pesten, 1 keer toen mijn oma dood ging en nu net voor dat ik dit schreef.
Ik word dan helemaal licht in mijn hoofd en zie zwarte vlekken maar net op het laatste moment houd mijn lichaam me tegen en adem ik door. Ik kan echt niet meer. Er is zoveel haat en wreedheid in de wereld. Mensen die aggresief en gemeen zijn komen vaak verder voelen zich altijd goed lijkt wel. Ik lees vaker verhalen op deze site en bij sommige lijkt het mijn verhaal wel maar dan ietsje anders. Wat hierboven staat is alles wat ik zo even kan bedenken. Er zijn nog veel meer dingen waarom ik dood wil maar die vertel ik hier niet. Zelfs niet anoniem. Het leven is niet eerlijk, leuk, fijn of warm. Het is koud, hatelijk, gemeen en wreed. Is zelfmoord dan nog de enige optie?

Pleeg geen zelfmoord! Het heeft geen zin, je loopt letterlijk weg voor je problemen die op te lossen zijn! Alle problemen zijn op te lossen en al lijkt het niet zo; het komt goed! Echt waar!
Praat er met iemand over of met God die luisterd altijd! Hoe groot je problemen ook lijken, ze kunnen opgelost worden.. Laat je vrienden en famillie niet achter zonder jou! Ze kunnen niet zonder je, echt niet ook al lijkt het soms alsof niemand om je geeft en al lijkt het soms zo zinloos hier op aarde..
Wees sterk

Ik leef al zo lang met de gedachte ........

Ik heb sins 2 jaar een relatie achter de rug van 10 jaar maar ook tijdens deze relatie had ik er gewoon geen zin meer in....


ik weet dat dit geen gezonde gedachte is.. maar ik heb het gevoel dat ik atlijd maar naar mijn werk ga puur om mijn pension te halen...... dass toch niet gezond?... of wel...


ik weet het af en toe niet meer...ik heb in mijn vorige relatie al met hulp de relaie 4 jaar weten te rekken maar ik ben redelijk onderlecht om te weten waneer iets ok zit of niet...


ik weet dan ook dat ooit die vraag komt...waarom?.......en waneer....of voor hoelang nog ?.....



ik weet het .. het leven is mooi....maar waarom voel ik het af en toe zo anders ?

oh ja en ...ik heb al medicijnen....serocat...tjaa....


waarom ben ik zo anders ?

ik ben zo kwiek en zo bijdehand......maar toch ben k heel anders!...



ik voel me af en toe een beetje zielig.......hmm vreemd....

Het begon allemal vroeger toen me ouders uitelkaa gingen en toen was het er al heel slecht aan toen, werd altijd gepest en was altijd de lul. kerrg nooit aandacht tot ik iets fouts deed. naar dat ik me verbrand had ( aan me piemel) kwam er nog meer aan te pas. ik was altijd de lul stond alijd voor gek. werd altjd gepest door me piemel. toen kreeg me moeder weer een nieuwe vriend en daar werd ik door mishandled, en kreeg emotioneele problemen poepte in me broek was altijd ziek wou nooit naar school en me moeder vond het niet eens erg dat ik werd mishandelt. na een tijd ging me moeder weg bij der vriend omdat het der toh wel iets te erg werd. toen zijn we op een camping gaan woonen, werd ik steets meer gepest. na dat we waren verhuist, kreeg je moeder weer een nieuwe vriend en die deed ook al niet aardig tegen mij daar werd ik ook altijd al gepest door me piemel en wat ik allenmaal had gedaan. toen kwam ik in de problemen met roken, me moeder vond het niet erg had nooit regels mocht alles als ik niet naar school mog magte dat, ik kreeg ee beugel en werd steets meer gepest werd altijd ielaar geslagen. toen kwam ik en de eerste werd ik betrokken bij slechte mensen deed dingen die ik niets moest doen, wat niet mag, zo als wiet roke stelen. en meerder dingen nadat ik eindelijk bij me vader ging wonen ging het beter door mijn dislectie moets ik naar een spesale school en werd daar ook door iedreen gepest, uit eindelijk ging me vader weg bij zijn vriendin en toen later vond me vader een nieuwe vriendin hij wou toe zamen gaan wonen, ik vond het helemaal tegek want we gingn ergs anders wonen waar niemand me kende. en toen ging me vader weer met zijn oude vriendin. dus belfen we uit eindelijk tog daar wonen. toen ik naar een ander school was gegaan had ik een meisje ontmoet, ze was leuk en aardig tot dat ze me gepijpt had en het tegen iedreen ging zeggen hoe me piemel er uit zag en grapjes er over maken. toen was ik er al flouw van en op dit momen gaat het zoslecht op school dat ik geen kant meer op kan ik sta over l slecht voor alles is gewoon kapot gegaan door het pesterij en door met de verkeerde mensen om tegaan, ik zou het lieft dood willen maar een beter opzie is dat als we gaan verhuisen ergens anders naar toen. maar ik praat nooit tegen me vader nooit zegnooit wat tegen ze, en vin ze niet eens aardig maak tog altijd alles kapot , niks blijft heel en kan der egt niks aan doen. ik hoop egt dat er een manier is dat iemand me kan helpen, of dat er een manier is dat je gewoon kan ingeslapen kan worden want wil me broer en oma en opa geen pijn doen. maar wil niet meer zo leven wat alles doet pijn kan er gewoon niet meer tegen. alles is kloote niks meer is goed wat ik doe heb net een relatie verkloot. en alles gaat fout.

Het is zo raar, tsja, het klinkt nogal zeikerig of wat dan ook maar, ik wil gewoon niet meer. Het loopt allemaal zo raar. Het liefste zou ik dood gaan. Waarom? Omdat ik hier gek word! Ik weet het gewoon allemaal niet meer! Het begon 2 jaar geleden, tenminste, zoiets. M'n oma kreeg kanker, en stierf bij ons in huis. De datum? 8 Juni 2006. Mijn vader had het er nogal moeilijk mee, nogsteeds trouwens. Een paar maanden later; 20 December 2006 kreeg hij hartklachten. Samen met mijn moeder ging hij naar de dokter. Doorverwezen naar het ziekenhuis, en ze maakten een hartfilmpje. Je raadt het al; Een grote kans op een hartinfarct. Meteen moest hij blijven. (Word het nog gesnapt?) Ik werd opgebeld door mijn moeder, dat mijn vader in het ziekenhuis moest blijven, en dat ik maar wat eten voor mezelf en mijn broer (toen 14) maken. Nou, zo gezegd zo gedaan, ik zat te eten, mijn moeder kwam laat in de avond thuis, en belde gelijk heel de familie + collega's + vriendne op. Nou, dat gedaan zat ik met een vette big smile op de bank van de zenuwen. Mm, dat erna weer naar school. (Zat toen in de 1e van het vmbo) Smiddags opgehaalt en naar het ziekenhuis gegaan. Wist niet wat ik zag, MIJN vader daar in zo'n kaal bed met allemaal slangetjes, in een aparte kamer op de hartafdeling, of hoe ze dat ook noemen. Nou, een paar dagen later mocht hij naar huis, omdat hij niet gedottert hoefde te worden. 2007 was aangebroken, en alles leek goed te gaan. NIET DUS! In februari kreeg mijn vader weer pijn op zijn borst, ik (toen net 13) zat boven achter msn, en werd geroepn door mijn moeder. "Zometeen komt er een dokter, want het gaat niet zo goed met papa.". Oke, zo gehoort zo gebeurt, een paar minuten later stond er een gele auto. De auto van de dokter of wat dan ook. Een paar minuten later stond de ambulance er. Drie keer raden; Weer kans op een hartinfarct. Meteen werd mijn vader meegenomen, en ondertussen werden er een aantal hartfilmpjes gemaakt. Ik helemaal in tranen, getroost door mijn broer. Iedereen stond natuurlijk te kijken, hoe mijn vader in de ambulance werd geladen. Nou, een paar dagen later mocht hij weer naar huis. Een aantal maanden later; Depressief. Zijn rijbewijs werd ingenomen, en zijn baan was dus ook weg; vrachtwagenchauffeur. Nou, ik wist niet wat ik meemaakte. Elke dag was hij chagerijnig, altijd! Ik begon ermee om mezelf te snijden. Het deed eigenlijk niet eens zeer, soms, voelde ik me trots als ik het gedaan had. Waarom? ik weet het niet! Uiteindelijk zou mijn vader zijn rijbewijs terug krijgen. Maar nee hoor, toch weer niet. En toen, kwam dit er nog bij; Mijn vader wil al heel zijn leven in het buitenland wonen, maar mijn moeder wou nooit. Ik weet niet waarom, maar ik zag het allemaal al aankomen. Een scheiding. Ik weet nog hoe ik me voelde, gewoon kapot! Ik bedacht hoe ik er vanaf zou kunnen komen; zelfmoord. Maar nee hoor, ik durfde weer niet, en was te laf! En nu? Mijn vader heeft een huis in Portugal gekocht, en mijn moeder in een plaatsje hier 5 km vandaan. Op school kan ik gelukkig nog blijven, waar ik mijn vrienden heb. Alleen moet ik mijn o-zo veilige woonplaats achterlaten, wat me toch wel wat doet. Nu, word ik gewoon gek. Ik weet niet meer wat te doen. Het liefste zou ik nu een overdosis nemen, maar ik durf niet! Waarom? Ik weet het niet, bang dat ik me ouders pijn doe. Op school gaat het ookal slechter! Ik word gewoon gek. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen! Slapen lukt niet meer, moe dat ik ben! Ben al meerdere keren bij de dokter geweest; STRESS! Eerst tegen mij zeggen; "Waarschijnlijk is het pfeiffer. Ik zo''n klote prik gehaalt, is het verdomme gewoon stress! Ik ben o-zo boos geweest. Boos dat ik geen pfeiffer had. Waarom? Omdat ik er gewoon niet meer tegen kon. Waarschijnlijk wou ik zielig zijn? Ik denk het. Moet ik nu een eind aan mijn leven maken? Terwijl ik eigenlijk weet dat ik nog een toekomst voor me heb? Ik zie het al gebeuren, ik zelfmoord, heel het dorp roddelen. Ik wee thet gewoon niet meer! Ik wil het liefste gewoon DOOD! O, die tekst, wat stel ik me aan. Ik heb gewoon haat aan mezelf! Ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Ik weet, het klinkt ontiegelijk zielig, maar, dit zijn dus zo;n beetje mijn belevenissen van de afgelopen 2 jaar... Ik hoop, dat ik niet iemand hier mee lastig val, het moest er gewoon even uit!

ik wil echt zo graag dood, als ik wist hoe was ik er nu al niet.
en als ik wist waarheen was ik al weg uit dit huis.
ik voel me lelijk wat ik ook ben en krijg nooit een vriendje.. ik wordt niet gepest ik voel me best wel thuis op school.
maar thuis zo vaak conflicten met mijn moeder. net kreeg ik bestek naar mijn hoofd geslingerd zoals gewoonlijk...

ik leef nog voor 1 iemand...

en ik ben alleen maar negatief over het leven, hoe krijg ik die gevoelens weg?!

ik ben een meisje en ik zit nog op de lagere school ik had in groep 1/2 heel veel virenden in greop d 3 had ik er nog maar een paar maar in groep 4 kwam er een nieuw meisje bij me in de klas eerst zat ze altijd alleen maar later werden we beste vriendinnen ze zorgde er voor dat ik met ook 1 ander meisje beste vrienden werd en dus had ik 2 beste vrienden en nog gewone vriendnen die had ik toen ook weer genoeg maar later ging dat meisje steeds meer om met andere en werd ik steeds eenzamer mijn ouders hadden een hele tijd heel erg ruzie en ik wou echt zelf moord plegen maar iets hield me tegen en nu nu heb ik weer een andere beste vriendin maar met het opschrijven bij wie je in de klas wilt heeft niemand mij op geschreven oke een meisje uit mijn hockey team en toen zij dat meisje dat ik door dat andere meisje leerde kenen recht in mijn gezicht dat niemand smij had opgeschreven en dat niemand bij me in de klas wil ik hoef echt geen leven liefde krijg ik alleen van mijn moerder want mijn vader komt aan me niet op verveelende platsen maar gewoon als ik er geen zin in heb dan blijft ie maar aan mijn hand zitten ofzo snapje wat ik bedoel??