Levensverhalen (pagina 1105)

Geen vrouw Geen kinderen meer niets meer om voor te zorgen waarom woet ik nog een minuut leven heb nog maar een vriend over en dat is de dood maar mag nog steeds niet bij hem komen wonen.

Hallo,
ik ben Stéphanie en ik ben 14.
Op school gaat het niet zo goed , maar ik ben blij dat ik Lisa nog heb ze is echt een grote steun voor mij...De anderen roddelen dat ik bij L.O. geld pik en willen dat de leerkracht dit te weten komen zodat ik geschorst word.Lisa verdedigt mij tegen alle roddels van de anderen.Ze kijken altijd vies naar mij,geven groffe opmerkingen,zeggen dat ik een vuile emo ben...Mijn punten gaan hier door erg naar beneden.Thuis kan ik niks goed doen voor mijn moeder en vader.Mijn broertje is het engeltje in hun ogen(hij is 11 jaar).Mijn vader drinkt veel en mijn moeder is altijd werken...Mijn vader komt soms ladderzat thuis en dan begint hij mijn moeder uit te schelden voor ; hoer,slet,trut,...Alles wat je maar kan bedenken.En dan verwijt hij haar ervan dat ik nooit geboren had mogen worden , ik ben een ongewenst kind...Mijn vader slaagt mij ook regelmatig en niet een klein beetje...
Maarjha ondanks alles probeer ik vol te houden,ik heb onlangst een jongen leren kennen die mij totaal lijkt te begrijpen...Hij heeft ook problemen thuis & op school.Het doet goed om er met hem over te praten.Hij is een enorme steun voor mij...

Groetjes,
Stéphanie.x

al vanaf kinds af aan ben ik de lul, mishandeling door me vader, zowel fysiek als geestelijk.
op de basisschool tot groep 4 rust gehad, toen begon de hell, vanaf groep 4 tot nu (zit nu in de 2e) word ik gepest.
niks helpt.
ik heb een lichte vorm van anorexia en ik heb me 2 beste vriendinnen veel pijn gedaan.
vaak zat in elkaar geslagen, geen zelfvertrouwen dus.
geen echte vrienden.
ik weet gewoon niet meer wat te doen.
misschien is het wel het beste als ik ga, misschien zien de pesters dan in dat, als ik ga, hoeveel pijn het me deed/doet, misschien dat me pa dan zijn fout inziet, tis allemaal misschien maar you never know.

ik ben een meisje van 17 jaar me leven is net een achtbaan. ik zit in havo 4 ik heb leuke klasgenoten. alleen ik ben vroeger heel erg gepest. waar door ik heel onzeker ben. ik wil dat iedereen me aardig vind het dat duizelt ook elke keer door me hoofd als ik met mensen praat. dan heb ik zoiets zou hij/zij mij aardig vinden. ik heb ook heel wenig vrienden. heb veel familie verloren en zie het niet meer zitten. ik ben van plan binnenkort zelfmoord te gaan plegen. omdat mijn leven weinig zin heeft. voor wie leef ik nou? niet voor mezelf want ik vind het leven niks aan.
zo dit is mijn verhaal

Ik zit zelf met een probleem ..
ik vertel leugens overal en nergens ze vlappen eruit alsof het de waarheid is eigenlijk wil ik niet liegen.. ik ben zelf een persoon die voor iedereen klaar staat dus ook makkelijk de schuld van dingen kan krijgen die ik niet heb gedaan omdat ik altijdoveral van af weet. ik verzin verhalen over zelfmoord pogingen en heb zelf 14. sneeën 13 in me arm en 1 in me zei.. ik voel me dan lekker zo snij ik de pijn en de verdried die ik heb weg mensen kennen mij als een arrogante slet die iedereen pakt.. ik voel ma daar wel raar bij .. ik zie me melf niet zo ik wil juist altijd het beste voor iemand anders.. zie het als een taart.. er is er nog maar in over.. en die geef ik dan weer weg die gene bied mij dan iets aan en ik neem het niet aan terwijl ik het mischien wel wil.. ik hou er van om mensen blij te maken maar ik schrik ze meestal af met mijn Woede uitbarstingen schoppen en slaan is voor mij het normaalste wat er is mensen kwetsen met woorden ik doe het zomaar en later heb ik er dan spijd van maar sommige mensen mag ik gewoon niet vannaf het begin dat ik ze zie ik snap erzelf geen ene reed van julie zullen nouwel denken wat een gezeur heeft dat meisje van 13 maar zo is me leven ouders geschijden 3 weken uit huis geplaats omdat me moeder me slaat en ik kan nu nogsteeds niet bij komen ik heb 1 leugen verteld op school waar de hele school van af wist en op 1 geveven moment kwam ik er niet meer uit. en moesat ik de waarheid zeggen de mensen keken toen niet meer naar me om maar nu hen ik me echte vrienden terug ikkan ze zo niet allemaal meer bij namen noemen maar genoeg om er van rond te komen .. ook heb ik heel vaak dat ik gewoon wil huilen en daar geen reden voor heb of iemand gewoon zohard slaan dan hun hersenen er uit spatten. maar dan hou ik me tog maar in en breek ik ze met woorden en ik praat ook ongelovelijk vee ik vind niks raar maar als er een prijs bestond voor wie er het meest kon praten had ik de 1e prijs.. het klinkt stom maar ik ben best wel Raar want nietmand zegt van zichzelf dat hij of zij mooi is maar dan zeg ik niks en doe ik op MSN de cam aan en het eerste wat hij of zij zegt is wat ben jij een knap meisje maar dan is het raar om te zeggen van Ja he wat bn ik knap wat negen op slaat ik vind het gewoon wel lollig dat ze dat zeggen en dan ook menen.. ik vind mezelf wel aardig maar als ik dan alleen ben begin in tegen mijn 2 knuffels te praten ze hebben kleren en echte namen.. Sofie : een Ezel. Kissy : een me2you beertje.. ze zijn alles voor mij hun 2 zijn mijn beste vriendinnen.. als ze echt waren zou ik mijn leven met hun delen het klinkt natuurlijk raar een meisje van 13 die met beertjes speelt maar dat is de waarheid ik ben zelf ook wel een beetje kinderachtig voor mijn leeftijd zoals me zus en me moeder mij kennen ik speel graag met lego..:P en Playmobiel ik stel me eigenleven dan voor en speel dat na .. en arijd eindigt het met ruzie of scheiding of al die shit.. ik kan er zelf niet meer tegen het is natruurlijk wel erg om er nu een 15e snee bij te doen maar zo heeft elke snee een beteken nis de eerste 9 waaren gewoon verdriet pijn en verlies van een beste vriend een hele leukje jongen die bij mij die 3 weken woonde.. de rest in mijn heup 1 was een ongelukje .. en de andere op mijn arm zijn 2 er voor een Meisje Chantal die het zelf heel moeilijk had en zei : ik snei me zelf straks de pols door waar ik op andwoorde .. als jij dat doet maak ik er een voor jou en toen had ze er spijd van toen ze het mmsje kreeg met een foto vanmijn sneeën .. Ik heb nu haar verdriet altijd bij mij.. en voel me nu best wel fijn omdat ik wat voor een ander heb kunnen doen Ik heb haar leven gered.. want geen enkele vriendin heef dit voor haar vriendinnen over.. en als ik nu kon zeggen Hoeveel spijd ik er van heb dat ik ruzie met haar had heb je nu het dubbele van dit hele verhaal..
Dit voelde fijn om al mijn verhalen en zo te vertellen en het met de wereld te delen ik krijg een 15e snee voor jullie verdriet.. die mischien wel niemand ziet verdriet zit in je en wil je mischien niet altijd laten zien maar tog raad ik me vriendinnen aan deze site te bezoeken en te Lezen..

Bedankt voor het lezen van mijn Verhaal..
xxx een Verdrietig Meisje.

ik was 10 maandenden toen mijn mijn moeder een ongeluk kreeg toen ik 4 jaar was kende ik ze niet meer dat heeft ze pas begrepen toen ik 3,5 jaar in therepie was geweest ik was 7 ongeveer dat ik niet meer wilde leven na een poging hen ik gedacht dit is niet voor mij weggelegd.....na verschillende relaties ben ik met mijn man getrouwd waar ik een tweeling van heb hij was dol op de meiden maar toen ze 12 jaar waren heeft hij zich opgehangen hij was een goede vader op het laatst overspannen maar dit nee teleurgesteld in het leven misschien ja de meiden hebben zon trap na gekregen dat ze los geslagen zijn van zichzelf en anderen ik kan geen goed meer doen moet perfect zijn maar dat ben ik niet ben bang zijn twee leuke knappe intelligente meiden waren altijd gelikkig en nu hulp is bijna niet te krijgen als ze niet willen het is hopen en bidden dat het verhoord mogen worden

Ik heb verschillende verhalen op deze site gelezen. Sommige reacties zijn van mensen die anderen willen overtuigen dat het leven zin heeft. Ook zijn er lieden die hun ziel aan god hebben verkocht en met de bijbel in de hand zijn woord verkondigen. Persoonlijk vind ik alle mensen met een geloof een beetje eng. Vooral wanneer ze uit hun gebedshuis komen met een lege blik, alsof ze hun wekelijkse hersenspoeling weer gehad hebben.

Mijn mening is dat het geloof een valse zin aan het leven geeft. Geloof is voor mensen die niet in zichzelf geloven en in naam hiervan zelfs tot moord in staat zijn.

Dit heeft niet met zelfdoding te maken, maar ik wilde het toch even vertellen omdat ik me dood (hmmm) irriteer aan hun oproepen.

Ik ben van mening dat het leven totaal geen zin heeft! Het is denk ik ontstaan door een samenloop van omstandigheden. Puur toeval eigenlijk en kompleet zinloos.

Zo ervaar ik het teminste...

Ik heb eigenlijk een vreemd leven gehad,
op school had ik geen vrienden, ik was altijd alleen. Mijn ouders gingen scheiden en leefden toch nog in het zelfde huis.

Mijn moeder was erg labiel, dit werd steeds erger. Het bleek dat ze aan schizofrenie leed. Ik heb na de scheiding van mijn ouders ervoor gekozen bij haar te blijven wonen, eigenlijk op de bovenverdieping, mijn vader woonde op de benedenverdieping.

Mijn moeder leefde totaal geisoleerd met mij en in haar eigen belevingswereld. Haar realiteit was heel anders dan die van anderen. Ze vertelde mij dat ze een heks was en over bijzondere gaven beschikte. Soms dacht ze dat ik dood onder het bad lag of gooide ze huisraad naar beneden omdat deze bezeten zouden zijn door mijn vader.

Op een dag had ze mijn vader zo hard geslagen dat zijn arm uit de kom was. Ze werd gedwongen opgenomen in een kliniek. Ik werd ondergebracht bij een vriendin van mijn vader, mijn zusje elders.

Na een paar maanden was ze weer thuis. Aangezien ze weigerde medicijnen in te nemen en tegen doktersadvies naar huis was gekomen ging het al snel weer mis.

Mijn vader was in die tijd langdurig in het ziekenhuis wegens een medische fout. Zijn hart was doorboort door een stuk operatiedraad van metaal die niet was verwijdert na een niersteenoperatie.

Na een tijd kwam hij ook weer thuis. Ik weet niet erg veel meer van die tijd. Op een dag echter liep het weer uit de hand en werd mijn moeder weer opgenomen. Ik zal nooit vergeten hoe mijn moeder al vechtend met een aantal ambalancebroeders werd meegenomen. Ik zou haar nooit meer terugzien...

Het laatste wat ik van haar hoorde was: \\\"Ik kom terug, hoor je! Ik kom terug!\\\" Later besefte ik dat ze nooit meer terug zou komen. Ze was twee dagen later met het bezoek mee naar buiten gelopen uit de kliniek. Ze was naar huis gelopen en had aangebeld. Mijn vaders nieuwe vriendin deed open en schrok zo erg dat ze de deur weer dichtsloeg. Mijn moeder is daarna van een flatgebouw gesprongen. Mijn vader had mij verteld dat ze was aangereden, zodat ik het beter zou kunnen verwerken. Van de huisarts hoorde ik later het ware verhaal.

Ik was in complete verwarring en leefde in een roes. Ik vluchtte van huis en reisde af naar IJsland. Het was nog een heel gedoe om als vijftienjarige een vlucht naar IJsland te boeken, maar het lukte. Vandaag de dag weet ik nog niet waarom ik daarheen ben gegaan. Ik weet wel er in IJsland veel ijs te vinden is en dat trof ik daar ook aan. Niet de prachtige bossen en weilanden met een heerlijk zonnetje die ik me voor ogen had gehouden. Er was een vliegveld en verder niets, alleen ijs. Ik liep die vlakte op en weet nog goed dat ik vervaarlijk gekraak onder mijn schoenen hoorde. Snel sprong ik naar achteren en heb later een bus naar het centrum genomen. Ik boekte een Hotel en leefde als een toerist. Ik maakte me geen zorgen over geld, totdat het op was. Niet lang daarna zat ik in de hotelkamer en de telefoon ging.... Het was mijn vader, hij vroeg als eerste waarom ik het niet gevraagd had als ik zo graag met vakantie had gewild. Ik kon geen antwoord geven. Hij had via de bank duizend gulden overgemaakt voor het hotel. Ik werd meegenomen door de politie en overgedragen aan de Nederlandse autoriteiten.

Mijn vader had besloten dat ik naar een ZMLK-school moest (zeer moeilijk opvoedbare kinderen). Ik liep nog wel eens weg, verder leefde ik maar dat was het dan ook wel.

Ik zat later twee weken op het voortgezet onderwijs. Ik had nog steeds geen vrienden en dacht dat er nu verandering in zou komen.

Ik heb het geprobeerd, ik was echter na twee weken nog steeds alleen. Ik ben nooit echt gepest, dan zou ik in ieder geval nog bestaan. Ik was lucht, liep alleen door de gangen van dat gebouw, fietste alleen naar school en liep op vrije dagen uren rond zonder doel en gedachte.

Het was genoeg, ik nam op een avond al mijn vaders harttabletten met een fles sterke drank en dacht dat dat het dan wel was.

Ik werd wakker in een ziekenhuisbed, ik wist niet welk ziekenhuis, daar kwam ik later pas achter. Ik lag als 17- jarige tussen de vijftigers aan de hartmonitor. Ik leefde nog maar het had niet veel gescheeld hoorde ik later.

Ik werd bezocht door een arts die vroeg, waarom ik het gedaan had, waarop ik antwoorde dat weet ik niet. Vervolgens trok hij hard aan mijn oor en riep vervolgen hard: \\\"SLAAP\\\", daarna vertrok hij. Later vernam ik dat dit de psychiater en tevens hoofd van de afdeling was waar ik later naartoe werd gebracht.

Ik had geen kleding, alleen een onderbroek en een badjas. Ik werd door een verpleger in een rolstoel naar een afdeling gereden. Vervolgens zette hij de stoel op de rem en liet mij achter zonder een woord gewisseld te hebben.

De deur ging achter me op slot, ik keek om me heen en dacht \\\"Dit moet het gekkenhuis zijn\\\" Ik was verder niet op de hoogte van dit soort instellingen.

Het was een wonderlijke wereld, ik waande me als Alice in Wonderland die daar al hun vreemde bewoners ontmoet.

Later toen de medicijnen waren uitgewerkt bleken het normale mensen te zijn die om wat voor reden dan ook hier terecht waren gekomen.

Na tien weken kleuren, spatten en kleien mocht ik naar huis. Aangezien ik daar niet meer welkom was, door hetgeen ik gedaan had. Ik had geprobeerd een einde aan mijn leven te maken. De mensen spraken er schande van, ik was een egoist, een slappeling. Had ik wel aan al die mensen gedacht die ik enorm had gekwetst en pijn gedaan. Al die mensen die nu de slaap niet meer konden vatten door de verschrikkingen die ik hen had opgelegd. Al die mensen waarvan ik het bestaan op hun grondvesten had doen laten schudden. Al die mensen die vroegen: waarom? Waarom, heb je niets verteld, waarom heb je niet gepraat.

Al die mensen heb ik niet gezien, maar ze waren er wel, wijzend met dat vingertje, sommige met de bijbel in de hand, jij bent het leven niet waard.

Aangezien het leven ook niets waard is vond ik dat niet zo erg.

Ik ben nog steeds alleen, misschien als ik niet altijd alleen was geweest en ben dat ik een ander mens was geweest. Misschien ging ik dan wel iedere zondag naar de kerk om me te laten hersenspoelen en vervolgens in pure extase van geluk de kerk uit te dartelen om het woord van god te verspreiden.

Maar ik ben alleen, ik troost me met de gedachte dat je doodgaan ook alleen doet, dus dat moet lukken.

Als ik nu dood zou gaan zou ik dat niet erg vinden. Maakt het uit of je 32 jaar bent geworden of 80? Is dat zo'n groot verschil in een onmetelijk universum, waarin zelfs de tijd moet reizen? Denk daar maar eens over na, niet teveel natuurlijk, anders word je misschien wel net zo gek (of alleen) als ik!

ik voel me in de steek gelaten altijd als ik iemand leuk vind gaat het weer mis mensen haten mij op school word ik gepest zouden de mensen me missen als ik weg ben zou die jonge zich afvragen waar is zij zou me moeder me zoeken ik denk het niet, mijn gedachtes zijn verkeerd had ik maar een beter leven.

Vandaag had mijn vriendje mij laten stikken, en ik voelde me al erg kut.
Ik heb problemen thuis, op school, en met vrienden.
Op dit moment gaat alles fout, en voel me ook egt kanker!
Maar goed.
Ik was van plan om over de snelweg heen te lopen, maar toen hielt een vrouw me tegen ze ging zeggen dat ik gek was.
Ik heb haar kapot uitgescholden en barste in tranen uit!
De enigste wat ik kon zeggen was: wat moet ik nu doen?
Ik wist het niet meer en ging naar huis een andere tas pakken, daar zat een mes in en een spiegel.
Later ging ik ergens naartoe dat niemand mij kon zien, vlak bij de snelweg ik wilde het weer gaan proberen maar toen kwam er een groepje mannen aan ze wilde me naar huis brengen en een paar zeiden dat ik gek was geworden!
Eenmaal alleen zat ik op een bankje, de tranen rolden over mijn wangen en pakten het mes en sneed vaak in mijn arm.
Het deed geen pijn, daarna belde ik een vriend ik had met hem afgesproken.
Toen ging ik naar mijn vriendje en naar mijn beste vriend.
Ze waren geschokt en wiste niet wat ze met me aan moesten.
Ik zelf wist het ook niet?
Toen heeft iemand mijn vader gehaald, en ben ik met mijn vader naar me moeder gegaan om te praten.
Ik voel me nog steeds redelijk kut, en iedereen belt me alsof ik iets vreselijk mee heb gemaakt.
Ik heb alleen nog steeds het idee dat ik dood wil.
En ik weet helemaal niets meer!
Groetjes Romy

hallo.ik ben malika.
op school zeggen mijn 'vriendinnen' altijd dat ze mijn beste vriendinnen willen zijn en dat ze begrijpen dat ik zelfmoord wil plegen enz.
maar later doen ze altijd alsof het hun geen bal kan schelen en doen ze soms ook alsof ze mij niet eens kennen.iedereen is altijd TEGEN me ,zelfs mijn familie(zeker)
mijn hart is zo gebroken dat het niet verder meer kan breken!!!!!!!!!!

ik weet niet meer wie ik moet vertrouwen en wie niet!