Levensverhalen (pagina 1096)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Mijn verhaal

Ik wil mijn verhaal graag delen met jullie. Toen ik 14 was kwam ik voor het eerst op het idee om zelfmoord te plegen. Ik was altijd heel erg op mijzelf maar werd daar verschrikkelijk mee gepest op het middebaar. Ik begon dingen te verzinnen om aandacht te trekken. Ze kwamen daar achter en maakte me nog erger belachelijk. Ik voelde me een grote nul en toen mijn mentor mij gestoord noemde zag ik het niet meer zitten. Vanaf dat moment zijn de gedachten aan zelfmoord steeds verdere in mijn leven geslopen. Tot nu. Ik slik zware antidepressiva en het lijkt een put waar ik nooit meer uitkom. Het ene moment voel ik me leeg, dan wil ik alleen maar huilen tot ik geen lucht meer krijg en het volgende moment voelt mijn lijf zo zwaar dat ik niet meer overeind lijk te lukken komen. Ik ben de hele dag door moe. Ik kan de hele dag door slapen en krijg mij nergens meer toe gezet. Het voelt alsof niemand het begrijpt. Alsof je totaal in je eentje langzaam verzuipt en niemand je eens boven water trekt. De laatste paar dagen lijkt het zelfs wel alsof ik me niet eens meer kan herinneren wat het is om je goed te voelen. Het lijkt of dit het enige is en dat het ook nooit meer weg zal gaan wat er ook gebeurd. Wat voor hulp zo ook gaan bieden. Soms denk ik dat het allemaal mijn eigen schuld is, omdat als mensen echt willen weten hoe het met me is ik zeg dat ik niet wil praten. Mensen kunnen daar niet door heen prikken lijkt het wel. Ben ik dan zo moeilijk of de rest van de wereld. Ik ben gestopt met school omdat het onmogelijk was om vol te houden. Ik heb niets meer om handen en voel me nog waardelozer als eerst. Ik weet niet wat ik wil met mijn leven en het lijkt alsof het nooit op zijn pootjes terecht gaat komen. Ik ben besluiteloos en doelloos. Ik heb geen enkele reden om uit bed te komen. Dat is de reden waarom ik liever dood ben. Waarom ik liever weg ben naar een plaats waar ik dit allemaal niet meer hoef te voelen.

Het is voor mij wel een troost dat er anderen zijn die hetzelfde voelen en dat er zelfs mensen zijn die over deze doodsgedachten heen komen. Het zorgt er een klein beetje voor dat ik niet totaal moedeloos word. Misschien is er toch iets van hoop dan.

Dit is mijn verhaal. Waarom ik dit zo vertelt heb? Omdat ik wil dat anderen mijn verhaal lezen en zien dat ze niet helemaal alleen zijn net zoals ik had toen ik verhalen van anderen las. Misschien helpt het wel iets.

groetjes ikke
Datum:
07-06-2008
Naam:
ikke20
Leeftijd:
20
Provincie:
Limburg

?

ik word er bijna boos om waarom mensen andere mensen zoveel verdriet willen doen. de meeste mensen zijn nog zo jong.
ik snap best dat sommige mensen niet meer willen.
ik heb ook zo vaak op het punt gestaan.
school intereseerde me niet. ging elke dag op stap, en dan vaak alleen. dronken naar huis. ruzie met ouders. en die praatten nooit met mij. nooit eens bij mij zitten praten als ik weer eens aan het huilen was. zussen die veel beter waren dan mij. ouders die het op verjaardagen altijd over hun praatten en nooit over mij, ach ja wat moesten ze ook vertellen.
ik wou zelf mijn leven leven.
ik ben toen een opleiding gaan doen, werken en leren. ik dacht ik moet wat gaan doen. ik heb altijd gedacht, zelfmoord kan morgen ook nog...
elk jaar van de opleiding werkte ik ergens anders. ik kreeg lol met de collega's, en mooi samen wat drinken. praat nu nog niet erg veel, maar vind het wel gezellig.
had toen een beetje een vriendje, en gingen vaak op stap. ik kwam er toen achter dat ik zwanger was. denk je dat je je leven een beetje op orde hebt. (behlve dan met mijn ouders.)
ik ben bevallen met mijn moeder er bij, want het was toen al uit met mijn vriendje. dat vond ik erg moeilijk. dat was een hele moeilijke tijd. ik had toen mijn opleiding afgerond, en ben gaan werken. daar had ik veel steun aan.
mijn kind en ik wonen nu in een huisje, en het gaat erg goed. heb gelukkig nog goed contact met de vader. vriendinnen heb ik niet meer. maar gelukkig wel leuke collega's. ben weer een leuke jongen tegen gekomen, maar daar heb ik nog niet echt iets mee. hij komt wel vaak bij mij.
had nooit gedacht dat dat mij nog zou overkomen. ik heb af en toe nog wel eens een rot dag of rot week, maar heb mezelf echt moeten leren om positief te blijven. als jezelf niet gelukkig bent, dan zijn de mensen om je heen het ook niet. ben nu gewoon vriendelijk tegen iedereen, en dat helpt echt. mooi de markt op gaan en mensen gewoon in hun gezicht aan kijken, en vriendelijk kijken. klinkt raar, maar daar word je echt vrolijk van. het kan altijd slechter, maar ook altijd beter. en wat heb je er nou aan als je dood bent. als het je niet bevalt, kun je altijd nog weg gaan. jaar naar een ander land. ga iets doen. als jij dood bent heeft niemand daar iets aan. ga andere mensen helpen. ik hoop echt dat jullie gaan nadenken, want als je dood bent kun je niet meer terug.
Datum:
06-06-2008
Naam:
ik
Leeftijd:
22
Provincie:
Anders

Levenslust en vreugde

Hoi. Ik ben bijna 30 en heb het idee dat ik opgebrand ben. De laatste tijd vind ik alles wel zozo en ik heb geen vreugde met mezelf. In de pubertijd keek ik altijd heel erg op tegen mensen die "het" waren. Veel vrienden, the looks, die er cool uitzagen. Ik wilde ook altijd cool zijn. Uit angst voor afwijzing bleef ik altijd heel erg stil. Ik hecht(te) veel waarde aan wat mensen van mij vonden/vinden. Daardoor heb ik het gevoel dat ik mij nooit heb ontwikkeld tot de persoon die ik zo graag wil zijn: grappig, cool, ik wilde eigenlijk alle goede eigenschappen die er waren. Op een gegeven moment drugs gaan gebruiken in een groepje. Wiet. Op dat moment voelde ik me wel ergens bij horen. Dat voelde wel aangenaam en ook wel stoer. Maar langzamerhand kwam ik er achter dat ik nooit werd uitgenodigd en dat ze dingen deden zonder mij. Ik vertelde altijd mijn diepste geheimen en ik was goudeerlijk. Ik zou nooit iemand bedriegen of wat dan ook. Ik kwam erachter dat mijn diepste geheimen werden doorverteld en dat vond ik heel erg. Maar het heeft ze nooit wat kunnen schelen. Ik was voor hun maar een loser denk ik, een meeloper of zo. Ik bleef met hun omgaan omdat ik verder niemand had. Ik blowde erg vaak en daardoor werd ik depressief en angstig, paranoïde. Ook andere drug heb ik gedaan zoals paddos en pillen.
Nu, ongeveer 10 jaar later heb ik het idee dat steeds meer mensen mij liever niet zien. Misschien komt dat omdat ik de laatste tijd veel “opschep” over mijn ervaringen met bijvoorbeeld vrouwen. Ik doe dat omdat ik niet wil dat ze denken dat ik een loser ben die nooit een vriendin heeft. Misschien zijn ze het beu. De laatste tijd k heb ook bijna nooit wat te leuks te vertellen dat heeft me vroeger ook altijd bezig gehouden. Altijd dacht ik maar "zeg ik dit wel goed" of vinden ze me nu niet stom, dan zetten ze me voor aap en dan schaam ik me. Ik wil altijd alles perfect doen zodat anderen een goed beeld van mij krijgen. Maar doordat ik zo met mezelf bezig ben, kan ik met moeite naar anderen luisteren en mezelf zijn zonder zenuwachtig te zijn. Ik ben bang om een gesprek aan te gaan omdat er na een korte tijd niks meer in mij opkomt. Therpeuten zeiden dat ik moest luisteren, maar ik denk dat ik een tik heb opgelopen door een keer xtc gebruik. Ik kan me ZO ontzettend moeilijk concentreren, dat ik mezelf niet meer ben. Ik weet het gewoon niet meer. Nu, na verschillende therapieen en wijsheid kom ik erachter dat er nooit iets mis met mij is geweest. Ik was gewoon wat stiller dan de rest. Maar nu merk ik dat ik, de laatste tijd, helemaal niks meer te zeggen heb. Alleen maar negatieve dingen. En als ik tegenwoordig met mensen aan de telefoon ben, dan gelijk smoesjes van ik moet het kort houden, beltegoed is bijna op etc. En dat terwijl ik dan juist helemaal niet negatief ben. Ik kan prima 2 aan 2 converseren, maar ben snel moe. Ik krijg koppijn en dan zeg ik niks meer leuks. Zodra er iemand bij komt, een 3e persoon, verlies ik alle aandacht en interesse.
Het is alsof ik aandacht nodig heb en bewonderd wil worden. Maar op deze leeftijd moet dat eens over zijn. Ik wil mensen toe kunnen lachen, omdat ik van mezelf hou. Ik wil van mezelf houden, maar dat gaat zo moeilijk. Ik heb het idee dat er voor mij niet veel meer in zit. Waar moet ik de vreugde vandaan halen? En hoe kan ik mijzelf ontspannen, en niks geven om wat anderen van mij vinden wanneer ik iets geks doe? Ik schaam me voor mezelf. En zo vinden andere mij saai omdat er niks origineels uit komt. Het lijkt wel alsof ik geen eigen persoonlijkheid heb maar alles van iedereen kopieer. Wie the fuck ben ik?
Datum:
06-06-2008
Naam:
Don
Leeftijd:
30
Provincie:
Noord-brabant

Het mag niet..

Ik wil het zo graag, rust, niet meer anders zijn als anderen, de tekst die ik type laat de tranen over mn wangen rollen. Het snikken doet me goed, maar de leegte blijft. Mijn kinderen raak ik kwijt, mijn vrouw neemt ze mee en ik mag het haar niet kwalijk nemen. De pijn om mijn kinderen maar wat zullen ze een pijn hebben om mij, ik zal hun leven er mee tekenen, en dat mag niet, het mag niet.
Datum:
06-06-2008
Naam:
Leo
Leeftijd:
33
Provincie:
Drenthe

apart geval

okay ik gebruik deze space hier gewoon even om mijn verhaal te luchten en mischien even op een rijtje te zetten. Ik denk aan zelfmoord,... vreemd genoeg weet ik dat ik me er toch niet toe kan brengen het te doen puur omdat er nog hoop achter de horizon is. Wie ben ik dat ik zelfmoord wil plegen, ik ben intelligent, knap, conditioneel okay heb het vermogen om vooruit te stromen in het leven, psychologiesch doorgrond ik iedereen ik ben sociaal aangelegd en toch ben ik vanbinnen aan het verbitteren. Alsof ik me steeds kut voel en dat gevoel blijft aansterken vooral bij iedere tegenslag denk ik, gadver waarom leef ik eigenlijk. Mischien zit er onder mijn optimistische buitenkant een diepere zwaarder geworteldere depressie dan ik zelf doorheb, en ja hoe komt dat? er is me eigenlijk niets overkomen wat zo erg en ingrijpend is dat ik daardoor aan zelfdoding mag denken.
Nu heb ik ergens gelezen op internet allerlei leuke theorién over hoe het zo komen dat ik zo depri ben en tsja de oplossing zou simpel zijn; ik moet zorgen dat ik de negatieve factoren uit mijn leven haal of verander in positieve dingen. Want is het niet zo dat negatieve dingen ook negatieve dingen oproept? en positieve dingen roepen positieve dingen op. Geld maakt geld.
Waarom ben ik depri;
omdat ik al mijn geld opgebrand heb van de laatste paar jaar en nu eigenlijk alles nodig, ben gaan pokeren en nu helemaal 0 cent heb.
Ik heb geen mokkel (kan ook niet echt iemand vinden die bij me past).
Ben gezakt voor het rijbewijs (vandaag nog notabene, een uur nadat ik dit typ, vandaar dat ik het nu ook even op deze site moet afreageren).
Mijn theorie kaart loopt over 3 maand af en ik wil er niet weer voor, mijn ouders/ baas/ maten wrijfen alles wat ik verkeerd doe er flink in, ze maken me gewoon depri.
Ik heb verder geen scherp doel voor ogen, ik leef bij de dag, en vreet niks uit.
Ik ben als het ware blijfen hangen op 5 jaar terug, het is alsof de tijd stil is blijven staan terwijl ik wel ouder ben geworden.
Ik heb ook een kameraad die bang is voor verandering in het hedendaagse leven. Ik vind hem simpel, maar mischien is hij gewoon tevreden zo het nu is, en ik ben dat niet.
Dus ja dat en andere tegenslagen, soms ben ik een avond wezen stappen en was ik zo smoor dat ik de volgende dag zoiets had van tering heb ik dat uitgevreten? Enja tegenslagen genoeg en ik krop alles maar op en op en op en ik moet altijd mijn schaamte verdringen om immuun voor tegenslagen te blijven om constant aan te sterken want ja zo ga ik daar mee om en ik zie mezelf daar ook niet anders mee omgaan, niemand van mijn kennissen kring hoeft deze shit die ik hier vertel ook verder niet te weten, ik ben niet zo'n gevoelspersoon, ik hoe niet van teveel emoties, ik ben mijn eigen uitlaatklep. De daad maakt de man. Ik doe het zelf, ik vreet me van binnen uit door dingen die ik zelf door mijn eigen domme schuld wel of niet doe.
Op zich is het een simpele frustratie die ik op mezelf afreageer. Vreemd dat ik dat nu zo doe, vroeger gingen we met het stappen altijd gevechten uitlokken, het is niet eerlijk je stress op iemand af te reageren door ze zomaar voor de neus te slaan maar ja waarom zou je je zelf verteren zoals ik nu de laatste paar jaar aan het doen ben.

De oplossing weet ik, maar ja doorbreek die vicieuce cirkel maar eens. dat valt niet mee. Stop met je levensroutine en duik het avontuur 's wat meer in denk ik dan bij mezelf, en langzamerhand is dit meer een fantasie geworden dan dat ik het zomaar doe.
Nu ik dit getypt heb is mijn frustratie verlichterd, voel ik me een beetje opgelucht en ja stel ik mijn zelfmoord nog maar een poosje uit. waarom is het dan toch altijd een gedachte die in mij rondspookt, ben ik soms zwakzinnig?
Is mijn ellende niet hetzelfde als vele anderen die er heel anders mee omgaan? Ik ben waarschijnlijk een geval apart.

Nou ja tot zover...
Datum:
06-06-2008
Naam:
Stapper
Leeftijd:
23
Provincie:
Friesland

ik kan niet meer

ik kan niet meer vroeger geestelijk behandeld door me vader me ex man me gslagen en geestelijk ook mishandeld me huidige man waar ik veel van hou heelveel zelf heb stiekem afspraken gemaakt met andere vrouwen doet pijn en hij heb sexueel gechat met ze ik haat mezelf al heel lang maar me man laat me eigen nog meer haten ik wil en kan niet meer ben het niet waard haat me leven
Datum:
06-06-2008
Naam:
sandra
Leeftijd:
35
Provincie:
Overijssel

werkbegeleider

ik heb zelfmoord willen plegen door dat mijn werkbegeleider niet wilde luisteren naar mij. Er word erg veel geroddeld op het werk waar ik werkte. Via mijn werk had ik een man leren kennen waar ik prive mee om ging. Het was heel leuk samen totdat hij roddeelde over een collega's. Vooral één van mijn collaga's had het zwaar te vergelden.Ik noem hem voor de makkelijkheidd maar even Jan. Zijn werkelijke naam is anders. De collega met wie ik om ging heet B. B haalde via mij Jan erg onderuit. B wil Jan door hebben en zei waar getuigen bij zaten dat hij over Jan heen ging kotsen, water over hem wilde gooien en dan zeggen op het werk dat Jan in zijn broek had geplast. Hier in wilde ik niet mee doen. B ging verder. Als ik jan tegen kom zei B dan rij ik hem op de scooter dood. Ik zei tegen B, je mensen nemen zoals ze zijn dus ook Jan. B bleef maar door gaan met roddelen. Naar andere toe roddelde hij over mij. Ik zou gejat hebben, een fiets door de ramen hebben gegooit etc. Heb ik nooit gedaan dat wist ik zelf ook wel. Ik ben toen naar de werkbegeleider gestapt en gevraagt of hij er wat aan wilde doen. Nee zei H. Kan ik niks mee. Elke keer als ik naar H ging kon en deed hij er niks mee. B die bleef maar roddelen en zei ik kom niet meer op het werk door Jan. Ik ben wel gegaan. Ondertussen had ik het contact verbroken met B. Ik hem netje gezegd dat ik geen contact meer wilde hebben prive. Op het werk zijn wij gewoon collega's. Dit heeft hij mij kennelijk kwalijk genomen en heeft alles verdraaid aanverhalen die hij verteld heeft. B voelde zich kennelijkafgewezen door mij. Voor de duidelijkheid: ik heb B niet afgewezen ik ben alleen zijn roddels zat. Toen ik op het werk kwam moest ik meteen bij de werkleiding komen. H zei er is heel wat gebeurd hé privé, maar ja het is privé. Ik vind dat je privé en werk gescheiden moet houden. Ik wist ook waar H op doelde. H begon ineens te keer te gaan tegen mij. ik moest maar opdonderen, wat k daar deed. Naar mijn verhaal werd niet geluisterd zoals H steeds niet deed. Later kreeg ik een gesprek waar ook H bij aanwezig was. Ik kon vertrekken en er werd met geen woord over 6mei gesproken terwijl we daar voor bij één kwamen. Eenmaal thuis drong pas alles goed tot mij door. Nu kon er wel wat mee gedaan worden en dat terwijl B alles verdaaid heeft. Toen ik bij H kwam kon hij ern iks aan doen. de emotie liep zo hoog op dat ik pillen in nam met wat alcohol. Ik werd warm en down tegelijker tijd en ik ging naar buiten toe. Daar werd het zo zwart voor mij ogen dat ik door een raam heen heb geslagen. Hier weet ik niks meer van. Dat kwam nartuurlijk door die pillen die ik geslikt had. Ik wilde maar één ding DOOD. Na een kort bezoek in het ziekenhuis waar ik me ook niks meer van herinner ben ik op bed gaan liggen slapen in de hoop dat ik als nog dood ging. de volgende morgen stond ik op en dacht waar ben ik toch mee bezig. Laat ze alleemaal maar. Jij kerel weet wat de waarheid is.Jij kunt er niks aan doen dan B zich afgewezen voeld en dat B zo geroddeld heeft over andere. Ik zag het leven ineens weer helemaal zitten. Ik heb een lieve vriendin en beide ouders leven nog, mijn broer, schoonzus en mijn nichtje leven nog. Wat zou het bij hen teweeg brengen als mijn zelfmoord was gelukt. Veel verdriet en ellende. Het is een moment opname dat je er uit wil stappen naar iets wat je hebt mee gemaakt dat besefte ik toen pas. Ik had gewoon niet moeten luisteren naar die roddels en ik had vooral het van mij afmoeten zetten. Wat mij het meeste pijn doet is de H er bij mij niks mee ded en bij B wel. Jan vind het niet leuk dat ik nu weg ben. Al mijn collega's niet. Zij vinden dat B weg had gemoeten. Hij is immers de veroorzaker. m
Datum:
05-06-2008
Naam:
m
Leeftijd:
27
Provincie:
Drenthe

NIET DOEN

hoi lieve mensen en mensjes


ik ben een mama van 39 jaar. als het aan mezelf had gelegen was ik hier niet meer geweest...

ik heb meerdere xren de hand aan mezelf gelaten...je schiet er niks mee op\


als ik hier de verhalen lees van kindern van 12, 13 jaar oud, het gaat me aan mijn hart

geef jezelf nog even de tijd...ik weet, het is moeilijk, al die veranderingen, al die hormonen...probeer sterk te blijven; waarom?

allereerst; (misshien heel egoistisch van mij); je nabestaanden zullen hun hele leven met dit verdriet, deze wanhoop blijven lopen (ik praat uiit ervaring; mijn man heeft 11 jaar geleden zelfdoding gedaan, ik b en er nog steeds helemaal kapot van, therapie, noem maar op...)
ten tweede; JIJ BENT BELANGRIJK... echt waar, op dit moment denk je misschien van niet; maaar; misschien word je wel een hele belangrijke dokter, of een postbode die heel goed nieuws brent, misschien ga je je oude buurvrouw helpen met mantelzorg, misschien ga je wel jongelui helpen met sporten, het sporten dat je zelf niet kon doen.

misschien maak je wel een beter spel dan runescape, en word je schatrijk

misschien help je wel mee om een vaccin tegen kanker te realisern


doe het niet....wacht nog even....jij bent het waard


een bezorgde mama
Datum:
05-06-2008
Naam:
mama
Leeftijd:
39
Provincie:
Utrecht

doe het niet

hoi allemaal die aan zelfmoord denkt.
Doe het niet het is het niet waard je heb nog een helle toekomst voor je.
dit is voor Anne van 12 jaar oud doe het niet je hebt nog een hele toekomst voor je.
jij kan minister president worden en die pest koppen niet.
ze belanden hoog waar scheinelijk in de gevangenis.
ik ben ook gepest en die jongens zitten nu vast. (gevangenis)
als je van school af gaat dan ben je er van af zo moet je denken en niet anders.
moet je mij nauw zien een groot huis en helle goede vriendin.
mijn moto is: kijk naar het heden en wees niet bang voor het verleden het verleden kan je toch niet inhallen.
hopelijk doe je het nauw niet!!!!!!!!!!!
gr jeffrey
Datum:
05-06-2008
Naam:
jeffrey
Leeftijd:
19
Provincie:
Noord-brabant

twijfels

Ik ben 50 geworden dit jaar, meer dan ooit twijfel ik aan de zin van het leven .... je gaat toch dood waarom dan nu de pijn, het verdriet, het niet willen zijn wie je bent, het verlangen naar de dood die maar niet wil komen.

Misschien heeft het met mijn verleden te maken, misschien ben ik gewoon te zwak, misschien ben ik gewoon niets .... een zandkorrel in een enorme woestijn ... wat zal die ene zandkorrel maken ... wie zal die ene zandkorrel missen ...

Ik twijfel elke dag aan leven en eigenlijk ben ik banger van het leven dan voor de dood, dus waarom wachten ??????

nicky
Datum:
05-06-2008
Naam:
nicky
Leeftijd:
50
Provincie:
België
Praat erover!
Logo Stichting 113 Zelfmoordpreventie
0800-0113
Chat: www.113.nl

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.