Levensverhalen (pagina 1095)

myn leven is niet zo gemakkenlyk .
er is veel gebeurt , mensen zeggen altyd dat ik lelyk ben of ze kyken me aan Asof ze vinde dat ik lelyk ben dan kyken ze heel smerig. oke dat lelyk is toch maar een woordje dat raakt je toch niet? nou my heel erg wel
omdat het my vaker gezegt is ben ik er ook nog in gaan geloven dan voel je gewoon je zelfvertrouwen wegglyden, ik durf al niet meer na buiten bang dat mensen me iets zeggen wat me toch weer kwetst of ze kyke me weer zo vies aan en dan kryg ik daar weer rare gedachtens van . en omdat ik nooit na buite ga alleen dan om na school te gaan zit ik alleen ma achter de pc en Tv gewoon bang. en als de mensen het me niet zegge dak lelyk ben dan zegt dat kut stemmetje in myn hoofd het my weldie vertelt me dan ; oeh Jy bent lelyk en je kan beter dood zyn en die shit . da zy iemand vn msn my oko eens dak beter dood kon zyn want er waren gnoeg mensen die myn plaats in konde nemen.
maar je wilt je ouders niet teleur stellen en als je dan uiteindelyk zover bent dat je levensmoe bent dan zit er niet zoveel meer op. ik weet niet eens waarom ik hierben in de aula lach ik altyd met vriendinne en ben ik bly maar dan precies op th zelfde moment vraag ik me af Kykt iemand na me zyn ze over me aant prate en zo en dn ben ik bang dat de populaire na me toe komen en dn tege me gaan aan zeike. maarja ik ben het zat om elke avond uit tehuilen over myn problemen ik vraag me af ; HOEVEEL HOEVEEEL REDENS HEB IK NOG NODIG OM ZELFMOORD TE PLEGE ? meschien heb ik er al genoeg. ik had 2008 niet eens moete mee maken was ht me toen ma gelukt .

ik heb altijd hele erge ruzie met mijn vader en ik heb steeds het gevoel dat hij niks om me geeft want bij mij zusje doet hij heel anders veel adiger hij vroeg eerst aan mij wil je dat ik ga en ik heb nee gezegd terwijl ik het eigelijk wel wil. ik denk ook dat hij mijn moeder mishandeld maar ik weet het niet zeker wat moet ik doen?

( DEEL TWEE ) na enige tijd, was de pub klaar..
Zijn droom was in vervullin gegaan, dankzij mijn moeder.. in het begin ging alles goed.. de zaak draaide perfect.. Tot meneer weer met zijn drankprobleem te kampen ging.. hij stal geld uit de kassa, ging daarmee gokken, drinken, of ging naar de nachtclubs..

Soms bleef hij heel de dag in zijn bed, meestal mijn moeder de zaak op haar eentje draaien.. en s'avonds ging hij dan weer stappen..
Of voor hij ging stappen reageerde hij eerst eens even zijn frustraties af op mijn moeder.. met veel gevolg nadien..
dit gebeurde, eenmaals of tweemaals per week.. ik vond soms mijn moeder op de vloer van de zaal terug.. (mijn moeder heeft PMS, is dus heel zwak voor stressmomenten.. en valt dan flauw)

Zo ging dat zo door voor een jaar of twee..
had slechte punten op school, maar toch was ik er altijd door voor mijn examens.. ik liet mij niet kenen, ik wilde en zou niet falen door die stomme loser!

op een dag had mijn broer er genoeg van, hij benaderde mijn moeder.. ga ervan weg! hij deed dat een beetje op een bedreigende manier.. omdat geen enkele andere manier zin had, probeerde hij het zo maar..

Haar 'lover' heeft dat opgemerkt, en heeft mijn moeder dan overtuigd hem van het huis te bannen, hij moest maar bij vader gaan wonen..

Ik was.. alleen..

Nachten van getier en gedonder, geroep en geschreeuw heb ik daar meegemaakt.. ik weet nog goed dat ik van bovenaf door het venster van het plat dak kon zien hoe hij mijn moeder afranselde.. hoe mijn moeder in haar trance kwam (PMS) en hoe ze geschopt en vernederd werd..

Ik weet niet meer juist wanneer en hoe.. maar er was een moment van vrede.. omdat de facturen niet meer konde worde betaald(omdat meneer leeghoofd alle winst voor zijn eigen plezier verpatste..), moesten ze een uitweg vinden.. er werd beslist naar het buitenland te verhuizen..

Ze plande hun vertrek.. af en toe nog wat geschop en geslaag.. maar altijd beloofde hij te verbeteren.. en altijd geloofde wij dat dit deze keer, de keer ging zijn dat hij zou slagen..

Ik weet nog goed, door aal de stress tussen beide, dat hij haar weeral had geslagen.. mijn moeder was het zat.. nam een hele hoop pillen enzo.. ik moest haar weeral redden (poging 3) dan deed ze een tijd erna nog een poging (poging 4) ik moest haar helpen overgeven enzo.. mja.. toen was ik 14 jaar..

Nu, de container was op zee.. we hadden ons huisje in het buitenland, en goede vooruitzichten voor de toekomst..

Eenmaal aangekomen in spanje, ging alles perfect..

Tot.. meneer leeghoofd weer begon te drinken.. het duurde, denk ik.. nog geen 5dagen voor er weer problemen waren..
ik zag hoe mijn moeder werd vernederd, waar iedereen bij stond!!
wat moesten die mensen wel niet gedacht hebben?

Eenmaal gevestigd in het huis, en alles in orde was, dwz: school, papieren, mijn moeder had werk.. begon het allemaal weer opnieuw.. mijn moeder werd opnieuw geslagen.. welja, bijna praktisch elke dag geloof ik.. hij vond maar geen werk.. + hij ging zijn problemen gaan verdrinken.. ik weet nog heel goed dat, wanneer hij thuis kwam (meestal rond 4uur s'nachts) hij met een luid kabaal binnen kwam, en mijn moeder wekte zodat zij voor hem eten zou klaarmaken.. Om alle problemen te vermijden deed zij dat..
Nuja die bullshit gaat gewoon on and on.. voor nog een jaar of twee..
hij had geen werk en verdeed aal het geld van mijn moeder.. dus er was geen geld om de hypotheek van het huis tijdig af te betalen..
Nog maar eens problemen..
Hij stak zijn problemen op mij.. het was zogezegt mijn schuld dat de relatie tussen mijn moeder en hij niet vlotte, hij kon niet met kinderen overweg, hij liet mijn moeder vaak beslissen tussen hij en mij (wat logish is dat zij voor mij zou kiezen)
hij probeerde mijn moeder tientallenkeren te overhalen mij terug te sturen naar belgie (ahja natuurlijk.. zodat ik haar niet meer kan beschermen waneer hij weeral eens beslist haar af te ranselen..)

Ik denk dat het bijna precies één jaar terug is, dat er weer een fikse boel was, ééntje dat ik nooit zal vergeten..
hij had voor de zoveelste keer mijn scherm van de computer afgenomen.. (wat zogezegt het zijne was, maar die leeghoofd heet geen rosse cent, dus wat is t zijne? helemaal niets!)
Dit zorgde voor discuttie, soms ging t weer goed en kreeg ik hem terug, en dan ging et weer fout, en pikte hij die weer van mij af.. Wat een sukkel jong.. Nuja, ik was het beu! ik begon in opstand te komen.. ik was het beu! Op school ging het helemaal mis, omdat ik geen spaans sprak, en dan moest allesn nog eens extra fout lopen thuis? no way.. ik begon te antwoorden, ik begon hem ook uit te schelden, ik stond op voor mijn moeder.. ookal zei hij dat ik mij er niet moest bij bemoeien.. ik riep gewoonweg terug.. hij dreigde mij te slaan.. kon mijn geen ene moer schelen, ik wist dat dat sukkeltje mentaal veel te zwak was om een kind van 16 te slaan..

ik liep weg, ik sloeg met ramen en deuren, ik riep hem de woorden klootzak en teringleider achterna.. Het was duidelijk voor mijn moeder en voor hem dat ik er helemaal genoeg van had van zijn gezeik!

Ik weet niet hoe, maar toen ik voor een tijd naar belgie was, begon hij te kalmeren..

het hoogtepunt van mijn leven was aangebroken terwijl ik zelf niet eens aanwezig was! mijn moeder verliet mister leeghoofd.. ze gingen uit elkaar..

Nu, sinds september, zijn ze definitief uit elkaar.. mijn leven was een ware hel.. maar nu hebben mijn moeder en mij het goed.. zij heeft werk, dicht van waar we wonen, we verblijven momenteel in een mooi huis enzo.. ik kan volgend jaar waarschijnlijk gaan studeren in een hele goeie privéschool hier in spanje.. (of het jaar erop, het hangt ervan af wat ik beslis)

Nuja.. ongeveer een happie end dus :)

weten wat er met die klojo gebeurd?
hij werkt in een belgische bar voor een paar euries per uur, heel de dag zwaar werk en is samen met een heel tempramentvol spaans meisje die zich niet laat doen.. Nu is hij de dupe in de relatie.. Hij zit in finaciele problemen en weet niet wat doen.. Ik zou dit eigenlijk aan niemand mogen toewensen, maar toch vind ik het een goede les voor wat hij ons (en zijn exvriendin) heeft aangedaan..

Nuja, mensen.. zoals jullie zien.. er zijn veel mensen met bullshit in hun leven.. op ieders weg liggen zulke dingen.. maar je moet je er gewoon over zetten.. en blijven gaan.. in deze tijd, is zelfdoding voor mij geen optie geweest, heb er zelf niet aan gedacht, ik moest en zou er zijn voor mijn moeder!

Soms voel je je wel machteloos en alleen in je leven.. maar als je eens nadenkt.. leef je altijd wel voor iets of iemand.. in mijn geval dus mijn moeder, en mijn broer, vader en nog andere familie.. lat die ene persoon/groep/omgeving je niet dwingen om zelfdoding te doen.. Het leven is het waard.. Je moet gewoon de ballen hebben om door te doen, en je erover te zetten.. Iedereen is gelijk.. als ik het kan.. dan waarom jullie niet??

Het gaat jullie allen goed!! Ik hoop dat jullie beseffen, dat problemen er zijn in het leven, maar dat die problemen ooit wel weer weg gaan.. ookal duurt het 11 jaar tot die bijna allemaal over zijn.. zoals bij mij..

Ik heb eigenlijk nog niet alles verteld.. er zijn zo veel meer dingen die er nog missen in mijn verhaal! ik heb nu zo'n 5% verteld van wat werkelijk is gebeurd.. maar het doet wel goed om over een paar momenten te spreken, of iemand het nou leest of niet..

Ik ben hier op aarde, en ik blijf hier tot het lot beslist dat ik weg moet..

Dus mensen.. hou vol.. hoe lang het ook duren moet..

Ik moet gewoon ff wat kwijt, meer niet..

Hallo iedereen! Ik ben een meisje van 17 jaar, en woon in het buitenland.

Nuja, tot zo ver ik mij kan herrinneren ging mijn leven tiptop tot ik zo ongeveer 6 jaar was.. Toen begon het denk ik..
>>De namen die ik gebruik zijn fictie..

Ik had veel vrienden, voelde mij perfect in mijn vel, deed veel uitstapjes met mijn ouders, ouders van vrienden met mijn ouders.. Nou je weet wel hoe het gaat.. Wat mis ik die tijd en hoe kon dit in godsnaam verkeerd gaan?

Nouja, tussen alle vriendinnen zat er een tweeling, Lis & Lot, die haddden ook een zus, Sofie. En ik heb een broer, en die heet Tom.
De zus van Lies & Lot, Sofie dus, die had hoogswaarschijnlijk een crush op mijn broer Tom. Mijn broer die wou niets met Sofie, dus zij werd boos en had een pact gesloten met haar twee zusjes tegen Tom en mij. Tom had 'zogezegd' de drie zusjes geslagen, wat totale onzin is! Maar, men veronderstelde dat dit waar was omdat Tom en ik allebij kampioenen waren van gevechtsport. Nuja, daar begon het dus. Ik was mijn twee allerbeste vriendinnen kwijt omdat Sofie er niet tegen kon dat Tom haar niet als liefje wou.
Zoals iedereen weet, zijn twee, sterken dan één. Dus wat gebeurde er? Lis & Lot die staken iedereen tegen mij op. Ze zeiden zelf dat ik lelijk en mager was (wat achteraf gezien totaal niet klopt.. ik vind mezelf wel mooier dan die twee hoor.. sorry dat ik het zeg)Soms ging het dan al wat beter, maar toch bleef ik uitgesloten. Ik werd niet uitgenodigd op hun verjaardagsfeesjes enzo.
Ik was de zondeling van de groep.

Ik herrinner me het nog heel goed dat ik in onze kleine oude keuken stond af te drogen, en stopte bij dat ene grote hakmes.. Doe ik het nu? Of doe ik het nu niet? Heb dan vlug mijn moeder geropen en ik zei haar 'mam, help, ik weet niet wat gebeurd maar ik wil dood'

Mijn moeder begon te huilen enzo, maar ik stelde haar gerust, ik wou het wel, maar zou het nooit doen. (ontdanks de jonge leeftijd zag ik nog veel hoop voor later..)

Dit scenario heb ik 5 jaar vol gehouden. Dan ben ik op mijn 11de veranderd van school. Toen ging alles uitstekend. Ik werd niet meer gepest, één enkel ding bleef mij wel achtervolgen, waar ik ook ging; ik was volgens iedereen té mager.. (ach mensen, het zit in de familie) Mijn zelfvertrouwen werd gekraakt, elke dag kreeg ik meer en meer complex over het mager zijn.. Maar toch.. alles was goed, ik had vrienden, had goeie punten, ammuseerde mij ter pletter.. Tot dat ene moment..

Ik denk dat het zo net was na mijn 12de verjaardag..
Een ruzie tussen mijn ouders deed mijn wereld inéén storten.. Mijn vader was weg met de auto, mijn moeder was thuis met haar schoonmoeder (mijn meme dus) Tom (mijn broer) en één van zijn vrienden Jonathan. De telefoon ging af.. mijn moeder schreeuwde en weende tergelijkertijd.. neeen Chris! Doe het niet! Je weet niet wat je de kinderen aan doet..

Ik vroeg wat er gaande was.. Wou ze mij niet vertellen, ik bleef doorzeuren tot ze het mij vertelde.. 'Je vader heeft een pistool en wil zichzelf van kanten maken' (zelfmoordpoging 1) Ik pakte mijn gsm. ik zende hem een berichtje, je weet wel, die oude N*kia gsm's, daar kon je zo van die tekeningetjes mee sturen.. wel, ik stuurde hem een hartje, met, ''papa i love you''.

Een paar uur later kwam mijn vader terug thuis. Ik zei hem niets, ik ging gewoon weg en ging slapen. Wat een opluchting, dit was dan ook al weer voorbij..

De dag erna hadden mijn ouders weeral ruzie.. mijn moeder ging naar de slaapkamer. Ik hoorde haar even niet en maakte mij ongerust, mijn vader en ik gingen kijken.. Zat mijn moeder daar met hele sterke pillen.. (Poging 2) ze wou ze niet afgeven. Ik begon te schreeuwen, te wenen, te tieren.. Zij begon nog harder te wenen en zei dat ze het niet zag zitten..
Het was mij dan uiteindelijk toch gelukt de pillen van haar af te nemen en met haar te praten.. ze ging het niet doen.. gelukkig..

Mijn ouders gingen scheiden, heb ik eigenlijk niet veel last van gehad. Ik vond het eigenlijk niet zo erg.
Heb wel paar keer geprobeerd mijn moeder te overhalen niet weg te gaan, maar dat deed ze toch.. niets zou haar van haar standpunt veranderen.

Mijn vader was depresief. hij zag mijn moeder heel graag..
Mijn moeder had een nieuwe lover, dus hij kon praktisch niets doen aan de zaak..

Omdat mijn moeder mijn vader verliet, bleef mijn vader in het huis. Dat is normaal volgens de wet.. Wij zouden normaal in het ouderlijk huis moeten gebleven hebben maar dat heb ik niet gedaan. Ik kende de nieuwe lover van mijn moeder, zeer goed, en kwam er heel goed mee overeen. We gingen altijd stappen, hadden veel plezier enzo..

Ik lette steeds minder op mijn vader. Hij was een wrak, pas na een hele tijd zag ik hoe kapot hij was. Nu, toen mijn vader eindelijk een beetje over mijn moeder heen was, en terug aan zichzelf ging gaan werken (fitness enzo) heeft hij een nieuwe vriendin leren kennen.. Hij lette weer op zichzelf en begon aan een nieuw hoofdstuk van zijn leven.

Net op dat moment ging alles mis met mijn moeder.. Haar nieuwe lover begon haar te mishandelen. Er waren veel nachten van gehijg en genot.. Jahman.. ik was 12 en moest dit aanhoren..
Maar er waren ook nachten van gebonk, getier en geslaag.. Als ik mij er bij wou betrekken om mijn moeder te beschermen, dan dreigde hij mij te slaan. Ik weet nog die ene nacht, dat het over pampers ging.. (Hij heeft een dochter van zijn ex vriendin, zij was toen 2 jaar oud.. Ook zij moest dit één weekend om de twee weken aanhoren ) Ik hoorde ze van de trap stormen.. hij had de sleutels van mijn moeders auto genomen en wou ermee weg rijden. Zoals gewoonlijk was hij stomdronken en mijn moeder wou de kans niet wagen dat haar auto in twee werd gereden door die stommeling.. dus zij ging erachterna, volgde hem tot buiten.. Mijn broer en ik gingen ook naar buiten. Daar zagen we hoe hij mijn moeder op de grond stampte en haar bij haar arm vooruit sleurde. Mijn broer riep iets, ik tierde.. Hij riep iets in de aard van "rotkinderen, jullie hebben hier niets mee te maken, ga naar binnen of ik schop jullie binnen" Toen ben ik maar naar binnen gegaan.. en is mijn broer op de uitkijk blijven staan.. om zeker te weten dat er niets ernstig gebeurde. Mijn moeder en hij geraakte in gesprek. Hij ging weg met de auto, zij kwam terug naar binnen..
Hij had vast wel weer geld van mijn moeder gepikt om naar de "vrouwen van genot" te gaan.. Pff.. was mijn mooie jonge moeder plots niet goed meer genoeg? Stomme kl**tzak..

Nouja tot zover..

Soms ging het goed, soms dan weer slecht, het was een dagelijkse sleur geworden.. Altijd het zelfde, na een tijdje went dat..

Maar toen.. op een of ander moment, kreeg hij het in zijn domme hoofd een Irish pub op te starten.. Toen pas begon het..

Mijn moeder had een lening gevraagd aan de bank.. ik schat dat het over zo'n vijftigduizend duizend euries gaat.. Zo dat hij, de grote leeghoofd, zijn droom kon waarmaken..

N

mijn leven is leeg en zie geen uitweg meer,
alles kapot
sorry.

Ik wil mijn verhaal graag delen met jullie. Toen ik 14 was kwam ik voor het eerst op het idee om zelfmoord te plegen. Ik was altijd heel erg op mijzelf maar werd daar verschrikkelijk mee gepest op het middebaar. Ik begon dingen te verzinnen om aandacht te trekken. Ze kwamen daar achter en maakte me nog erger belachelijk. Ik voelde me een grote nul en toen mijn mentor mij gestoord noemde zag ik het niet meer zitten. Vanaf dat moment zijn de gedachten aan zelfmoord steeds verdere in mijn leven geslopen. Tot nu. Ik slik zware antidepressiva en het lijkt een put waar ik nooit meer uitkom. Het ene moment voel ik me leeg, dan wil ik alleen maar huilen tot ik geen lucht meer krijg en het volgende moment voelt mijn lijf zo zwaar dat ik niet meer overeind lijk te lukken komen. Ik ben de hele dag door moe. Ik kan de hele dag door slapen en krijg mij nergens meer toe gezet. Het voelt alsof niemand het begrijpt. Alsof je totaal in je eentje langzaam verzuipt en niemand je eens boven water trekt. De laatste paar dagen lijkt het zelfs wel alsof ik me niet eens meer kan herinneren wat het is om je goed te voelen. Het lijkt of dit het enige is en dat het ook nooit meer weg zal gaan wat er ook gebeurd. Wat voor hulp zo ook gaan bieden. Soms denk ik dat het allemaal mijn eigen schuld is, omdat als mensen echt willen weten hoe het met me is ik zeg dat ik niet wil praten. Mensen kunnen daar niet door heen prikken lijkt het wel. Ben ik dan zo moeilijk of de rest van de wereld. Ik ben gestopt met school omdat het onmogelijk was om vol te houden. Ik heb niets meer om handen en voel me nog waardelozer als eerst. Ik weet niet wat ik wil met mijn leven en het lijkt alsof het nooit op zijn pootjes terecht gaat komen. Ik ben besluiteloos en doelloos. Ik heb geen enkele reden om uit bed te komen. Dat is de reden waarom ik liever dood ben. Waarom ik liever weg ben naar een plaats waar ik dit allemaal niet meer hoef te voelen.

Het is voor mij wel een troost dat er anderen zijn die hetzelfde voelen en dat er zelfs mensen zijn die over deze doodsgedachten heen komen. Het zorgt er een klein beetje voor dat ik niet totaal moedeloos word. Misschien is er toch iets van hoop dan.

Dit is mijn verhaal. Waarom ik dit zo vertelt heb? Omdat ik wil dat anderen mijn verhaal lezen en zien dat ze niet helemaal alleen zijn net zoals ik had toen ik verhalen van anderen las. Misschien helpt het wel iets.

groetjes ikke

ik word er bijna boos om waarom mensen andere mensen zoveel verdriet willen doen. de meeste mensen zijn nog zo jong.
ik snap best dat sommige mensen niet meer willen.
ik heb ook zo vaak op het punt gestaan.
school intereseerde me niet. ging elke dag op stap, en dan vaak alleen. dronken naar huis. ruzie met ouders. en die praatten nooit met mij. nooit eens bij mij zitten praten als ik weer eens aan het huilen was. zussen die veel beter waren dan mij. ouders die het op verjaardagen altijd over hun praatten en nooit over mij, ach ja wat moesten ze ook vertellen.
ik wou zelf mijn leven leven.
ik ben toen een opleiding gaan doen, werken en leren. ik dacht ik moet wat gaan doen. ik heb altijd gedacht, zelfmoord kan morgen ook nog...
elk jaar van de opleiding werkte ik ergens anders. ik kreeg lol met de collega's, en mooi samen wat drinken. praat nu nog niet erg veel, maar vind het wel gezellig.
had toen een beetje een vriendje, en gingen vaak op stap. ik kwam er toen achter dat ik zwanger was. denk je dat je je leven een beetje op orde hebt. (behlve dan met mijn ouders.)
ik ben bevallen met mijn moeder er bij, want het was toen al uit met mijn vriendje. dat vond ik erg moeilijk. dat was een hele moeilijke tijd. ik had toen mijn opleiding afgerond, en ben gaan werken. daar had ik veel steun aan.
mijn kind en ik wonen nu in een huisje, en het gaat erg goed. heb gelukkig nog goed contact met de vader. vriendinnen heb ik niet meer. maar gelukkig wel leuke collega's. ben weer een leuke jongen tegen gekomen, maar daar heb ik nog niet echt iets mee. hij komt wel vaak bij mij.
had nooit gedacht dat dat mij nog zou overkomen. ik heb af en toe nog wel eens een rot dag of rot week, maar heb mezelf echt moeten leren om positief te blijven. als jezelf niet gelukkig bent, dan zijn de mensen om je heen het ook niet. ben nu gewoon vriendelijk tegen iedereen, en dat helpt echt. mooi de markt op gaan en mensen gewoon in hun gezicht aan kijken, en vriendelijk kijken. klinkt raar, maar daar word je echt vrolijk van. het kan altijd slechter, maar ook altijd beter. en wat heb je er nou aan als je dood bent. als het je niet bevalt, kun je altijd nog weg gaan. jaar naar een ander land. ga iets doen. als jij dood bent heeft niemand daar iets aan. ga andere mensen helpen. ik hoop echt dat jullie gaan nadenken, want als je dood bent kun je niet meer terug.

Hoi. Ik ben bijna 30 en heb het idee dat ik opgebrand ben. De laatste tijd vind ik alles wel zozo en ik heb geen vreugde met mezelf. In de pubertijd keek ik altijd heel erg op tegen mensen die "het" waren. Veel vrienden, the looks, die er cool uitzagen. Ik wilde ook altijd cool zijn. Uit angst voor afwijzing bleef ik altijd heel erg stil. Ik hecht(te) veel waarde aan wat mensen van mij vonden/vinden. Daardoor heb ik het gevoel dat ik mij nooit heb ontwikkeld tot de persoon die ik zo graag wil zijn: grappig, cool, ik wilde eigenlijk alle goede eigenschappen die er waren. Op een gegeven moment drugs gaan gebruiken in een groepje. Wiet. Op dat moment voelde ik me wel ergens bij horen. Dat voelde wel aangenaam en ook wel stoer. Maar langzamerhand kwam ik er achter dat ik nooit werd uitgenodigd en dat ze dingen deden zonder mij. Ik vertelde altijd mijn diepste geheimen en ik was goudeerlijk. Ik zou nooit iemand bedriegen of wat dan ook. Ik kwam erachter dat mijn diepste geheimen werden doorverteld en dat vond ik heel erg. Maar het heeft ze nooit wat kunnen schelen. Ik was voor hun maar een loser denk ik, een meeloper of zo. Ik bleef met hun omgaan omdat ik verder niemand had. Ik blowde erg vaak en daardoor werd ik depressief en angstig, paranoïde. Ook andere drug heb ik gedaan zoals paddos en pillen.
Nu, ongeveer 10 jaar later heb ik het idee dat steeds meer mensen mij liever niet zien. Misschien komt dat omdat ik de laatste tijd veel “opschep” over mijn ervaringen met bijvoorbeeld vrouwen. Ik doe dat omdat ik niet wil dat ze denken dat ik een loser ben die nooit een vriendin heeft. Misschien zijn ze het beu. De laatste tijd k heb ook bijna nooit wat te leuks te vertellen dat heeft me vroeger ook altijd bezig gehouden. Altijd dacht ik maar "zeg ik dit wel goed" of vinden ze me nu niet stom, dan zetten ze me voor aap en dan schaam ik me. Ik wil altijd alles perfect doen zodat anderen een goed beeld van mij krijgen. Maar doordat ik zo met mezelf bezig ben, kan ik met moeite naar anderen luisteren en mezelf zijn zonder zenuwachtig te zijn. Ik ben bang om een gesprek aan te gaan omdat er na een korte tijd niks meer in mij opkomt. Therpeuten zeiden dat ik moest luisteren, maar ik denk dat ik een tik heb opgelopen door een keer xtc gebruik. Ik kan me ZO ontzettend moeilijk concentreren, dat ik mezelf niet meer ben. Ik weet het gewoon niet meer. Nu, na verschillende therapieen en wijsheid kom ik erachter dat er nooit iets mis met mij is geweest. Ik was gewoon wat stiller dan de rest. Maar nu merk ik dat ik, de laatste tijd, helemaal niks meer te zeggen heb. Alleen maar negatieve dingen. En als ik tegenwoordig met mensen aan de telefoon ben, dan gelijk smoesjes van ik moet het kort houden, beltegoed is bijna op etc. En dat terwijl ik dan juist helemaal niet negatief ben. Ik kan prima 2 aan 2 converseren, maar ben snel moe. Ik krijg koppijn en dan zeg ik niks meer leuks. Zodra er iemand bij komt, een 3e persoon, verlies ik alle aandacht en interesse.
Het is alsof ik aandacht nodig heb en bewonderd wil worden. Maar op deze leeftijd moet dat eens over zijn. Ik wil mensen toe kunnen lachen, omdat ik van mezelf hou. Ik wil van mezelf houden, maar dat gaat zo moeilijk. Ik heb het idee dat er voor mij niet veel meer in zit. Waar moet ik de vreugde vandaan halen? En hoe kan ik mijzelf ontspannen, en niks geven om wat anderen van mij vinden wanneer ik iets geks doe? Ik schaam me voor mezelf. En zo vinden andere mij saai omdat er niks origineels uit komt. Het lijkt wel alsof ik geen eigen persoonlijkheid heb maar alles van iedereen kopieer. Wie the fuck ben ik?

Ik wil het zo graag, rust, niet meer anders zijn als anderen, de tekst die ik type laat de tranen over mn wangen rollen. Het snikken doet me goed, maar de leegte blijft. Mijn kinderen raak ik kwijt, mijn vrouw neemt ze mee en ik mag het haar niet kwalijk nemen. De pijn om mijn kinderen maar wat zullen ze een pijn hebben om mij, ik zal hun leven er mee tekenen, en dat mag niet, het mag niet.

okay ik gebruik deze space hier gewoon even om mijn verhaal te luchten en mischien even op een rijtje te zetten. Ik denk aan zelfmoord,... vreemd genoeg weet ik dat ik me er toch niet toe kan brengen het te doen puur omdat er nog hoop achter de horizon is. Wie ben ik dat ik zelfmoord wil plegen, ik ben intelligent, knap, conditioneel okay heb het vermogen om vooruit te stromen in het leven, psychologiesch doorgrond ik iedereen ik ben sociaal aangelegd en toch ben ik vanbinnen aan het verbitteren. Alsof ik me steeds kut voel en dat gevoel blijft aansterken vooral bij iedere tegenslag denk ik, gadver waarom leef ik eigenlijk. Mischien zit er onder mijn optimistische buitenkant een diepere zwaarder geworteldere depressie dan ik zelf doorheb, en ja hoe komt dat? er is me eigenlijk niets overkomen wat zo erg en ingrijpend is dat ik daardoor aan zelfdoding mag denken.
Nu heb ik ergens gelezen op internet allerlei leuke theorién over hoe het zo komen dat ik zo depri ben en tsja de oplossing zou simpel zijn; ik moet zorgen dat ik de negatieve factoren uit mijn leven haal of verander in positieve dingen. Want is het niet zo dat negatieve dingen ook negatieve dingen oproept? en positieve dingen roepen positieve dingen op. Geld maakt geld.
Waarom ben ik depri;
omdat ik al mijn geld opgebrand heb van de laatste paar jaar en nu eigenlijk alles nodig, ben gaan pokeren en nu helemaal 0 cent heb.
Ik heb geen mokkel (kan ook niet echt iemand vinden die bij me past).
Ben gezakt voor het rijbewijs (vandaag nog notabene, een uur nadat ik dit typ, vandaar dat ik het nu ook even op deze site moet afreageren).
Mijn theorie kaart loopt over 3 maand af en ik wil er niet weer voor, mijn ouders/ baas/ maten wrijfen alles wat ik verkeerd doe er flink in, ze maken me gewoon depri.
Ik heb verder geen scherp doel voor ogen, ik leef bij de dag, en vreet niks uit.
Ik ben als het ware blijfen hangen op 5 jaar terug, het is alsof de tijd stil is blijven staan terwijl ik wel ouder ben geworden.
Ik heb ook een kameraad die bang is voor verandering in het hedendaagse leven. Ik vind hem simpel, maar mischien is hij gewoon tevreden zo het nu is, en ik ben dat niet.
Dus ja dat en andere tegenslagen, soms ben ik een avond wezen stappen en was ik zo smoor dat ik de volgende dag zoiets had van tering heb ik dat uitgevreten? Enja tegenslagen genoeg en ik krop alles maar op en op en op en ik moet altijd mijn schaamte verdringen om immuun voor tegenslagen te blijven om constant aan te sterken want ja zo ga ik daar mee om en ik zie mezelf daar ook niet anders mee omgaan, niemand van mijn kennissen kring hoeft deze shit die ik hier vertel ook verder niet te weten, ik ben niet zo'n gevoelspersoon, ik hoe niet van teveel emoties, ik ben mijn eigen uitlaatklep. De daad maakt de man. Ik doe het zelf, ik vreet me van binnen uit door dingen die ik zelf door mijn eigen domme schuld wel of niet doe.
Op zich is het een simpele frustratie die ik op mezelf afreageer. Vreemd dat ik dat nu zo doe, vroeger gingen we met het stappen altijd gevechten uitlokken, het is niet eerlijk je stress op iemand af te reageren door ze zomaar voor de neus te slaan maar ja waarom zou je je zelf verteren zoals ik nu de laatste paar jaar aan het doen ben.

De oplossing weet ik, maar ja doorbreek die vicieuce cirkel maar eens. dat valt niet mee. Stop met je levensroutine en duik het avontuur 's wat meer in denk ik dan bij mezelf, en langzamerhand is dit meer een fantasie geworden dan dat ik het zomaar doe.
Nu ik dit getypt heb is mijn frustratie verlichterd, voel ik me een beetje opgelucht en ja stel ik mijn zelfmoord nog maar een poosje uit. waarom is het dan toch altijd een gedachte die in mij rondspookt, ben ik soms zwakzinnig?
Is mijn ellende niet hetzelfde als vele anderen die er heel anders mee omgaan? Ik ben waarschijnlijk een geval apart.

Nou ja tot zover...