Levensverhalen (pagina 1099)

ben et ook zat maar zelfmoord plegen is te makkelijk.. zo makkelijk kom je er niet van af..

Ik kan het leven niet meer aan
het is gwn zo moelyk voor me
er is egt NIEMAND op deze wereld waarvan ik EGT houu,
iedereen heeft me weleens pyn gedaan
Je denkt nu wrm kan je het leven niet meer aan?
omdat ik dik ben en dat is egt moelyk
en vooral als je zoals my een dunne en mooie vriendin hebt
altyd krygt zy de aandacht en altyd kyken de jongens naar haar!
Nooit 1 blik op my ofzo
en iedereen in myn vriendenkring zegt steeds dat ik mooi ben en ze my niet te dik vinden en ik ben ze er ook dankbaar voor dat ze my er mee willen steunen maar als je me niet te dik vind dan kun je me tog ook een keer achter op de fiets dragen zodat ik niet de hele dag hoef rond te fietsen!
En dan heb ik het nog niet gehad over die stomme grapjes die domme opmerkingen waarvan mensen denken dat ze leuk zyn, zyn geen pretje hooor!
IK BEN PAS 13 JAARR en nu al denk ik zo over mezelf!
Dat is tog niet normaall
Kan iemand me helpen?
moet ik het doen of niet?

Dankjewel voor de tyd om het te lezen.
En ik hoop dat iemand me kan helpen.

het is voor mij moeilijk om te vertellen, want het is meer een gevoel. ik de ups en downs van het leven wel gehad. ik snijd mezelf om rustig te worden om me opgeluchter te voelen daarna voel ik me alleen wel weer schuldig. ik voel mezelf zelfs schuldig als er in de straat een ongeluk gebeurt en ik er zelfs niet bij betrokken ben.

ik ben geslagen, misbruikt en onderdrukt door me ex-vriend, ik heb hem gedumpt maar dat hielp niks hij loopt nog steeds achterna. ik wordt er gek van. als ik dood zou zijn heb ik daar tenminste geen last meer van.

ik ben vroeger en nu nog wel zoveel gepest dat ik nergens bij hoor dat ik als ik zou springen of zelfmoord zou plegen niemand me zou missen. ik ben al vaker op het punt geweest om zelfmoord te plegen ik heb het alleen niet door kunnen zetten voor me ouders en de weinige vrienden die ik wel heb. ookal laten die me steeds meer ik de steek bij niemand kan ik terecht en die zielenknijpers snappen niet eens waar je ze over verteld, die zeggen alleen maar niet doen, dat kun je jezelf en je omgeving niet aan doen, dat je er later blij om zal zijn dat als je het niet doet dat je het niet hebt gedaan, en dat je in de bloei van je leven bent dat iedereen van je leeftijd van die buien heeft. ze snappen het gewoon niet,

ik wil gewoon dood, dan heeft niemand meer last van me, en me vrienden en famillie komen er wel weer bovenop al sik het doe. als ik het durf te doen.

Dag allemaal, ik ben een man (jongen) van 33. Ik zoek wel es op internet naar sites die te maken hebben met zelfmoord en gedachtes die er dan bij zijn, die anderen hebben, zelke redenen mensen hebben om zelfmoord te plegen enzo. Ik heb nou een aantal verhalen gelezen en er is geen één hetzelfde he.... het lijkt wel iets op elkaar maar geen één echt hetzelfde, gek genoed snap ik wel wat ik aan het lezen ben. Ik denk niet dat er mensen zijn die niet deze gevoelens hebben het zouden begrijpen. Genoeg daarover. Waarom schrijf ik dan?
Ik weet het soms niet meer. Ik zie het licht niet en het lijkt er soms op als of ik continu getest word, dat er altijd wel weer iets anders is wat me tegen moet zitten. Ik denk dan alles goed te hebben geregeld en dan gaat het weer mis. Ik zit nu sinds kort bij het de Groningse Krediet Bank om mijn schulden af te lossen. Sinds ik bij hun zit gaat er van alles mis met mijn financieën. Ja ik heb schulden, en ja ik heb daar zelf voor gezorgd, maar ik had wel altijd alles erg goed geregeld. Alles was geregeld. Ik moet bijna elke dag contact met ze hebben om te zorgen dat alles goed loopt.
Ik ben nu iets meer dan een jaar helemaal clean, geen alcohol, geen drugs, helemaal niks meer, slik anti depressiva, maar het is het allemaal soms niet hoor. Ik wil soms gewoon niet meer. Heb geen zin om te vechten. Ik ben moe, ontzettend moe. Ik slaap soms de hele dag en avond, word dan even wakker, rook een shagy en ga weer verder slapen. Dat is soms ook het enige wat ik wil, slapen, geen toegang tot de realiteit meer,weg van de aarde etc etc. Ik weet het niet hoor. Ik ga toch geen zelfmoord plegen, dat kan ik mijn ouders en mijn nieuwe vriendje niet aan doen, maar ik denk wel dat als er een makkelijke manier was om het te doen, dat ik al wl gedaan had. Echt vermoeiend,maar daar zal ik denk niet niet de enige in zijn. ik ga deze site in mijn favorieten zetten en zal zo nu en dan es gaan kijken. Misschien dat het me wat opluchting zal geven om te weten dat ik niet de enige ben en dat er mensen zijn die mij wel begrijpen en die ik begrijp.

Ik wens iedereen succes.

ik ben 21jaar, heb een lieve vriend en leuke studies...
maar mijn verleden speelt me nog steeds parten...

Ik ben nooit gewenst geweest thuis en kon nooit iets goeds doen.
ik kreeg enkel maar aandacht thuis als ik iets fouts deed.
zelfs als ik viel met de fiets ofzo dan werden ze thuis boos in plaats van me te troosten.
de enige vorm van aandacht die ik gewend was van kleins af was dus negatieve aandacht...

ik deed er dan ook alles aan om aandacht te krijgen en aangezien positieve aandacht niet mogelijk was, smeekte ik om negatieve aandacht...

van mijn 8ste begon ik geld te stelen van mijn ouders, 20fr, 50fr maar nooit meer, ik begon ook dingen te doen waardoor ik mezelf pijn deed, zodat mijn ouders toch maar naar me zouden kijken
ik heb zo ooit mijn voet gebroken door er (stiekem) met een hamer op te slaan, ik viel expres van de trap enz...

op mijn 9de ben ik beginnen roken omdat mijn ouders beide rookten en stal ik sigaretten van hen... stiekem in de wc's van de lagere school...

iedereen was steeds beter dan ik...

vanaf het middelbaar begon ik met ook het huishouden te doen hier thuis
ik kookte, ik waste, ik deed de strijk, ik kuiste...

ik ben begonnen in het 1e jaar ASO en mijn nichtje ook.... maar zij was steeds beter dan ik want zij haalde steeds een 10 of een 9 en ik MAAR een 8 of een 7...
de richting interesseerde me niet en ik verveelde me dood in de klas, dus wou ik naar het TSO, toen is er ook veel ruzie geweest thuis
ik wilde niet meer leren omdat wat ik deed toch nooit goed genoeg was... maar op het einde van mijn 1e jaar ASO behaalde ik toch met glans een A-attest.

uiteindelijk mocht ik toch naar TSO, STV gaan volgen in diezelfde school maar ik raakte al mijn vrienden van het ASO kwijt omdat ik maar TSO deed.
ook de leerkrachten behandelden de studenten van TSO en BSO als uitschot... wij moesten koken voor een uitstapje van ASO enz terwijl ASO steeds de leuke dingen deed...

dan ben ik van school veranderd
maar omdat ik dan met de trein naar school moest en op woensdag pas om 13.30 in plaats van om 12.30 thuis was, kon ik zoveel niet meer doen in het huishouden en was er nog meer ruzie...

op deze school bloeide ik helemaal open... het was een heel open school waar je langs alle kanten ongezien kon ontsnappen, het was enkel TSO en BSO en de leerkrachten deden niet uit de hoogte, ze kwamen zelfs langs als je een fuif gaf voor je verjaardag...
maar nog nooit heb ik een school geweten waar er zo weinig gespijbeld werd en waar leerlingen respect hadden voor de leerkrachten en omgekeerd...
het 3de en het 4de jaar heb ik daar stw gevolgd

dan wilde ik jeugd en gehandicaptenzorg studeren, maar daarvoor moest ik weer veranderen van school...
terug ASO, TSO, BSO, weer dat gevoel van uitschot te zijn doordat ik geen ASO deed, schooluniform, gigantische schoolpoort....
ik moest verder met de trein dus ik was 1u30 onderweg naar school en ook weer terug naar huis, dus nu was ik nog later thuis en had ik nog minder tijd om het huishouden te doen...

ik was om 18u thuis van school en moest dan nog koken, wassen,strijken, kuisen,....
dus ik begon vaak pas aan mijn werk voor school en aan de lessen rond 21u... ik was vaak bezig tot 'snachts
en nog steeds deed ik niets goed voor mijn ouders

ik kon mijn draai daar niet vinden en dan ben ik (ondanks mijn A-attest)
terug naar mijn vorige school gegaan en heb ik daar opnieuw mijn 5de jaar gedaan maar in de gezondheids en welzijnswetenschappen....

thuis bleven de ruzies aanhouden en ik had nog amper tijd om iets te doen voor school
sinds mijn18de heb ik mijn rijbewijs en doen ik ook alle boodschappen.

ik run een volledig huishouden en ik studeer en ik doe stages...
1 weekend op 2 logeer ik bij mijn vriend en daar kan ik eindelijk tot rust komen

dit ging over mijn school en over thuissituatie maar er is meer...

Op mijn 11de begon ik mezelf te snijden en dacht ik voor het eerst aan zelfmoord.

Op mijn 12de leerde ik een jongen kennen van toen 19jaar...
ik was tot over mijn oren verliefd op hem en hij liet me mezelf voelen alsof ik wel goed was en wel gewenst was....
hij overstelpte me met lieve woordjes en kadootjes...
3 a 4 maanden ging het goed en ik was helemaal betoverd...

dan begon ie me te slaan...
ik moest hem geld geven, want hij zorgde voor mij
al mijn spaarcenten gaf ik hem maar dat was niet genoeg
dus sloeg hij me nog meer
als ik hem niets meer kon geven dan moest ik maar gaan stelen op straat
maar dat heb ik nooit gedaan.
ik weigerde dat en hij sloeg me weer, ik was een profiteur.

op een avond had ik thuis gezegd dat ik bij een vriendin bleef slapen...
maar ik bleef bij hem slapen

(en dat is mijn grootste misstap ooit geweest, had ik dat niet gedaan was de rest nooit gebeurt)

er waren ook een paar vrienden van hem...
ze gaven me wat te drinken...
ik voelde me niet zo goed en werd door een vriend van hem naar de slaapkamer gebracht.
daar legde hij me op het bed en kwam naast me liggen ik begon direct te huilen en hij probeerde me te troosten, ik vond het wel fijn dat er eindelijk iemand was die me wou troosten, maar lang duurde dat gevoel niet.
ineens sloeg hij me en hij verkrachtte me terwijl de rest er op stond te kijken en toen volgde ook de rest van zijn vrienden...
nadien zij ''mijn vriend" me: ''je hebt me nodig, zonder me ben je weer dat waardeloos kindje van je ouders, en op deze manier kan je me betalen voor mijn hulp''

ik bracht meer en meer tijd bij hem door ondanks de slagen en het misbruik...
ook kwamen er steeds meer oudere mannen over de vloer, als ik tegenstribbelde gaf hij me iets te drinken waar ik suf van werd of sloeg hij me...
op mijn 14de moest ik met mannen mee gaan, ze belden me dan op en ik moest op de afgesproken plaats wachten tot ze me kwamen ophalen...
dit ging door tot mijn 16de

toen ik van school veranderde moest ik dus 1.30 met de trein
in antwerpen berchem kocht ik steeds sochtends en savonds blikjes alcohol om toch maar in een roes te kunnen zijn zodat ik niet veel meer voelde van de harde realiteit
maar dat koste geld... dus moest ik op een of andere manier aan geld geraken... op dezelfde manier als toen dus... maar dan op mijn eentje :'(

ik nam ook de temesta in van mijn moeder om nog te kunnen slapen en ik nam heel veel ibuprofen, dafalgan codeine, ....

ik heb mezelf gesneden tot mijn 19.5, toen leerde ik mijn huidige vriend kennen
ik zat toen in een diepe put, sneed mezelf dagelijks, kwam amper buiten, zat in een sociaal isolement, en wou liever dood zijn dan nog te moeten leven.

nu voel ik me af en toe nog eens slecht, ik heb nog steeds nachtmerries van alles wat er toen gebeurt is...

ik heb een rotleventje gehad en dit wens ik niemand toe
het klinkt waarschijnlijk onwaarschijnlijk dat dit ooit echt is kunnen gebeuren maar spijtig genoeg is dit wel zo

ik word nog steeds gechanteerd en bedreigt door die jongen en ik durf nog steeds geen klacht neer te leggen
(k heb dat 1x willen doen en toen lachten ze me bij de politie gewoon uit, hierdoor ben ik ook mijn vertrouwen in de hulpverlening kwijtgeraakt

ik ben op mijn 1tje gestopt met roken, met mijn alcoholverslaving, met pillen...
en dankzij mijn vriend ben ik gestopt met snijden
soms heb ik nog wel momenten dat ik enorm down ben en aan zelfmoord denk
ik voel me nog steeds slecht en waardeloos

de situatie thuis is in al die jaren nog niets veranderd

ik ben nu 16,5 jaar en t begint net na mn 15e verjaardag.
sindsdien had ik dag in dag uit ruzie met mijn ouders, problemen op school, ben ik gaan blowen,drinke en roken om alles te vergeten. het is toen tijdje goed gegaan heb ik ook vriendin gehad maar toen dat uit was wilde ik weer dood:(. zij WAS alles voor mij en ik deed alles voor haar. ook een paar x mn pols opengesneden nadat het uit was gegaan en dan 8eraf weer spijt en het dichtknijpen met de gedachte aan mn vriend(inn)en die ik met pijn achter zou laten.(goeie tip: denk niet aan hun) toen al mn messen en scharen weggegooid en mn woede,pijn en verdriet op mn muur of iets anders uitgeleeft. tot ik net weer ruzie met mn ouders had over niks ben ik naar boven gegaan en heb ik mes van vriend gepakt(had die laten liggen) en geprobeerd weer mn pols open te snijden.het mes was daar te bot voor. achteraf vond ik het wel beter vooral nu ik hier mijn verhaal kwijt kan en bij wat GOEDE vriend(inn)en mijn verhaal kwijt kon voel ik me weer wat beter maar togh nog steeds de gedachte in mn hoofd dat ik dood wil :(
dit was mijn verhaal terwijl ik dit typ staan de sneeen in mijn pols.

jarenlang word ik uitgescholden door thuis.
jarenlang heb ik met seks te maken.
en ik trek het allemaal niet meer.
dit is nu al de 3e keer dat ik mijn verhaal op deze site plaats, maar hij is nog nooit geplaatst. ik wil gewoon niet meer, ik heb niks goeds, ik heb niks meer om voor te leven.

Tamara

Waarom leef ik nog? Ik behoor gelukkig te zijn met alles om me heen, ik zíe er gelukkig uit. Maar vanbinnen ben ik hardstikke onzeker en bang. Al 3,5 jaar lang wordt ik boos op mezelf om dingen als ik bijvoorbeeld iets tegen iemand heb gezegd waar ik later over denk waarom heb ik dat in hemelsnaam verteld. En áls ik een keer een gelukkige dag heb gehad, een leuke dag. Dan lig ik 's avonds in bed en maak ik het er toch weer negatief van. Ik heb al vaak geprobeerd een einde aan mijn leven te maken. Ik begin nu al te trillen als ik een scherp voorwerp zie - als ik niet in de stemming van zelfmoord zit - en ik bedenk telkens waarom ik het ooit een keer heb gedaan, dat ik het nooit meer doe. Maar dan ben ik weer down/depri en dan doe ik het alsnog weer.. Ik vat men leven niet meer, ik wou dat ik gewoon alles overnieuw kon doen.. Dat ik het beste van men leven kon maken.. Als ik iets gevaarlijks doe denk ik: het maakt me niet uit als ik der zometeen misschien niet meer ben. Ik voel me gestoord dat ik mezelf wil vermoorden, maar de andere kant van mezelf vind me gestoord dat ik verder wil leven.

ik was 14 toen ik aangerand werd, in een steegje hier op de uitgaans gelegenheid.
ik was 15 toen ik verkracht werd door mijn vriendje, waar aan ik duidelijk maakte dat ik dit echt niet wilde. Dit zelfde jaar verloor ik mijn beste vriend aan een auto ongeluk.
Bijna 16 toen dat zelfde vriendje me begon te mishandelle omdat hij mij niet meer vertrouwde.. 16 toen ik bij hem weg ging.. Veel opstap gaan met vriendinne en flink drugs gebruiken.. soms 7 dagen wakker en nog maar 37 kilo wegen.. mn beste vriendinnetje ging dood, waar ik bij zat aan die klote drugs.. 17 toen mijn opa waar ik heeel veel om gaf overleed. in al deze jaren tot mijn 17e gepest. waarom ? als ik het achteraf aan deze meisjes vraag is hun antwoord, omdat ik mooi was en hun jaloers waren.. ik was door hun me zelf gaan haten intens gaan haten..
ik ben nu ruim 18.. bijna 19, en zit met een hart vol tranen. ik kreeg een half jaar gelede te horen, dat er kans was dat ik kanker had. na 2 opereaties en 2 verwijderde zwellinge en 2 x te horen gekregen dat het goed was, geen kanker dus.. de 3e x is voor hun de angst, als de zwelling terug komt is de kans 57% op kanker, best veel.. er zit weer een zwelling. ik ben er ellendig onder...
daar buiten ben ik met een jonge naar bed geweest, die een vriendin had.. ik wist dit, vond dat ik het me zelf niet kwalijk moest nemen.. heb vaak genoeg gevraagd of dat hij dit echt wilde of hij hier achter stond .. en of hij zeker was dat hij zn relatie op het spel wilde zette.. ja want ik was mooi en was zijn lief, dat zie ik nu hij mij geen smsjes meer stuurd, en zijn telefoon niet op neemd..
mijn hart is gebroken door alle ellende, ik kan geen zelfmoord plegen omdat ik te veel van mijn ouders, zus vriende en familie hou, ik weet.. hoe het voeld om iemand te verliezen waar je van houd.. maar ik weet ook hoe het is om niet meer te kunnen geheel op te zijn..

Een vriend van mij heeft zelfmoord gepleegd.. 16 jaar gvd 1500 mensen op ze begrafenis.. je moet weten dat een zelfmooird een grote impact heb op je omgeving.. je denkt dat er geen mensen zijn die om je geven.. maar daar vergis je je in. er zijn genoeg mensen die van je houden en om je geven. Ik heb er zelf ook over nagedacht.. maar alsje gaat beredeneren dat het allemaal alleen maar slechter word.. en wil je je vrienden PIJN er mee doen? die zullen nooit meer wat kunnen doen en zullen zichzelf straffen voor de dingen die jij heb veroorzaakt.. denk hier goed over na.
Als mensen hier over nadenken heeft deze post in ieder geval zin gehad.

Frank