Levensverhalen (pagina 1083)

Het zit me nog allemaal erg dwars.. En ik zie het elke dag nog voor me alsof het gisteren is gebeurt.. Dus als ik niet helemaal uit mijn woorden kom is het daarom.. Ooit was ik ook gewoon een heel normaal meisje.. Dat elke dag naar school ging, altijd heel erg goed met haar moeder kon praten over de dingen die mij dwars zaten.. Maar opeens in 1 klap veranderde mijn hele leven. Wel heb ik nooit echt een vader gehad. Mijn biologische vader heeft nooit echt naar mij omgekeken. Het was een man met ''losse handjes'' zoals mijn moeder dat zij. Mijn vader die zag ik niet bepaald vaak. Ik woonde bij mijn moeder in een portiekwoning. Toen ik 6 jaar oud was zou mijn moeder opnieuw gaan trouwen. Ze vroeg mij of ik het goed vond en ik zij ja. Toen zijn ze getrouwd. Mijn (Stief) vader was voor mij echt een echte vader. Hij liet mij me zo voelen alsof ik gewoon echt zijn echte dochter was. Ik was echt heel erg blij. Toen ik 7 jaar oud was werd mijn zusje geboren, ik wou er heel graag nog een broertje of zusje bij. Want ik was altijd zo alleen.. Ik had ook altijd al een vader willen hebben en die had ik toen al. Dus het enige wat nog ontbrak was een broertje of zusje. Ik was door de dolle heen toen ik hoorde dat ik een zusje zou krijgen.. Ik weet niet of mijn ouders het in de gaten hadden.. Maar ikke wel, Na de geboorte van mijn zusje werd ik heel anders behandeld.. Opeens was zij het lievelingetje.. Inmiddels heb ik nu nog een zusje erbij en ook nog een broertje.. Wat mij pas heel erg dwars zit is dat.. Toen mijn zusje nog baby was (toen was ik 8 jaar oud) toen had ik haar perongeluk, Toen ik haar de fles gaf uit mijn handen laten rollen.. Niet laten vallen maar gewoon echt uit mijn handen is ze gerold. Mijn oom was er toen ook en mijn moeder, mijn vader was toen aan het werk. Ze begon te huilen, maar dat was gewoon een schrikreactie want toen ze werd opgepakt was ze meteen stil.. Mijn oom (van wie ik ontzettend veel hield, en ik was zijn lievelingetje) schreeuwe me toen voor het eerst in m'n leven van: KIJK NOU WAT JE DOET MOET IK JOU NU SLAAN. Ook mijn moeder was heel erg boos op mij geworden. En steeds kreeg ik het weer te horen. Terwijl.. Mijn broertje.. Toen hij 1 jaar oud was is hij door mijn zusje van de trap afgevallen.. En daardoor zelfs in de ziekenhuis beland.. En daarop zij iedereen tegen haar op een rustige toon van.. volgende keer wel uitkijken he.. Is dat normaal dan?? Daar moet ik nog steeds heel vaak aan denken.. Maargoed.. Ik had al heel erg het gevoel dat mijn zusje voorgetrokken werd. En soms kreeg ik het gevoel dat mijn (stief)vader niet meer van mij hield. Maar wel van mijn zusje. Toen ik 10 jaar was (toen was mijn zusje 3) Kregen we bericht dat mijn vaders moeder (De meeste familie van hem leefde in het buitenland) heel erg ziek geworden was.. Mijn vader ging normaal elke vakantie daarheen voor 6 weken dat was later afgekort voor 4 weken. Want 6 weken dat vond mijn moeder zo lang. Mijn vader was weg.. onderweg naar dat land.. Maar opeens na een paar dagen hoorde ik van mijn moeder dat we er ook heen zouden gaan en dat de tickets en alles al geregeld was. Daar zaten we dan.. M'n moeder, M'n zusje en ik in de vliegtuig.. Toen we de volgende dag aankwamen werden we opgehaald door mijn vaders vader, broertje en hijzelf. We reden vanaf het vliegveld met een busje dat ons in dat huis bracht waar mijn vader logeerde. Dat was het huis van mijn vaders Vader en moeder. Ook leefden daar 2 broertjes van hem en ook nog een zusje, en ook nog een schoondochter. In totaal waren er in dat huis dus 6 mensen. We gingen in een periode dat ik jarig zou worden.. Ik zou als we daar dus bijna weg zouden gaan 11 jaar worden. Toen we daar waren zou ik mijn (Stief)zusje zien. Ik had altijd alleen maar over haar gehoort en nu wou ik haar graag eens ontmoetten. Mijn vader zij dat ze naar school was en later zou komen. Ik kon niet wachten. Wat ik gehoort had was dat ik daar nog een zusje had die was uit mijn vaders 1e huwelijk.. Maar hij was met die vrouw gescheidden en had nog wel een kind. Maar die moeder had haar achter gelaten en dus leefde dat kind bij mijn vaders vader en moeder. Dat meisje was 2 jaar jonger dan mij. Toen ik daar was kreeg ik opeens te horen dat mijn vader nog getrouwd was. En ook nog dat dat meisje gewoon bij haar moeder woonde en dat hij daar niet 1 kind had maar 2.. Daarbij bleek ook nog dat dat huis waar die vrouw woonde niet verweg was nee, Die huis was als je zeg maar bij ons boven op het dakterras ging staan dan kon je precies aan de overkant hun huis zien. Verschrikkelijk gewoon.. Dat kwam pas echt aan als een harde klap. Er is daar echt nog heel erg veel gebeurt wij alle 3 voelde ons echt heel erg klote.. Die vrouw daar was echt een gemene vrouw. Ze had een hekel aan ons en wou ons het liefst dood hebben. Aan mij had ze pas echt een hekel. En deed van die uitspraken van.. Kijk haar nou stief dochter is het van je wat doe je met zo een kind. Dat deed mij pijn. Er was tegen ons gezegt om iedere ochtend daarheen te gaan naar haar huis, om daar te ontbijten. Met z'n allen. Op een dag was ik net iets te laat aangekomen, Ik ging zo snel mogelijk daarheen en mijn vader en die vrouw zaten in de keuken.. Ik zat daar en die vrouw maakte een lelijke gezicht en als mijn vader iets aan haar zij of vroeg dat antwoordde ze gewoon niet. Omdat ze mij weg wou hebben deed ze zo!! Toen schreeuwde me vader me van ga weg hier. Toen ik vroeg van maar waarom dan zij hij van IK ZEG TOCH DAT JE WEG MOET GAAN!!! Snel ging ik daar weg, Huilend van binnen.. Ik kende hem niet.. Waar was mijn vader gebleven?????

Soms kon ik goed met mijn (stief)zusje omgaan die van 2 jaar jonger. Maar soms als zij weer eens zo een bui had sloeg ze me duwde ze me en deed ze erg lelijk. Zonder dat ik haar iets gedaan had. Ook zij ze van die lelijke dingen zoals het is mijn vader hij houd niet van jou ik ben zijn echte kind en hij zal altijd meer van mij houden dan van jouw!! Dat raakte me want hoe hij deed.. Ik begon het te geloven.. Ik kon altijd heel erg goed opschietten met mijn vaders broertje.. Hij was toen die tijd 10 jaar ouder dan mij. Hij deed echt altijd normaal tegen mij. Tot op een dag.....

Iedereen was weg.. De mensen van het huis waren op het platte land aan het werk. En mijn vader en moeder waren weg naar de stad van daar ofzo.. In ieder geval ik kwam zoals altijd tussen de middag even naar huis. Toen ik binnen was zag ik helemaal niemand.. Ik roepte maar niemand die antwoordde.. Ik liep naar de tv kamer.. En zette daar de tv aan. Opeens kwam mijn vaders broertje binnen. Hey zij ik waar zijn ze allemaal heen? Ze zijn gaan werken zij hij, Ze zullen niet eerder thuiskomen dan 5 uur het was toen rond de 2 uur zo.. Ik zij en jij dan? moet jij niet aan het werk. Nee zij hij.. Opeens deed hij de deur achter zich dicht en op slot, en hij kwam in mijn richting lopen en keek me aan. Ineens duwde hij me op bed (Ik wil niet in details treden want het doet me nog steeds te veel pijn als ik er ook zelfs nog aan moet denken!!) Maargoed.. wat ik ook deed hij ging door.. En zo is het gebeurt. Er was toch niemand thuis dacht hij, dus ik sla mijn slag maar. Toen opeens hoorde hij iemand naar binnen komen hij ging meteen van me af. Ik deed wegrennend mijn broek weer goed en wat ik van boven aan had. Toen ik wegliep zij hij dat ik het aan niemand mocht vertellen. Ik had mijn mond dicht gehouden en aan niemand iets vertelt. Wel was ik na dat dat gebeurd was.. Veel meer weg van huis zo weinig mogelijk thuis en bleef ik zo veel mogelijk bij hem uit de buurt. Volgens mij is er niemand die er op gelet had ofzo.. Want niemand die ook maar iets in de gaten had. Toen waren we eindelijk weer terug. Ik was blij dat we weer in NL aangekomen waren. Maar ik was helemaal kapot. Zowel ik als mijn moeder en me zusje. Ik sliep niet goed meer, ik at mijn problemen weg.. En ga zo maar door. Mijn moeder kwam in parnassia terecht waardoor mijn zusje en ik bij mijn opa en oma logeerden. Vandaar kwam ons vader ons halen bracht ons naar school, en daarna bracht hij ons weer terug.. In totaal was mijn moeder voor 2 maanden opgenomen. (We konden niet bij ons vader blijven, want hij doet zo een werk dat hij 7 dagen in week werkt!) Toen mijn moeder terug was kon ik niet goed met haar praten meer.. Ik vertelde helemaal niks meer aan wie dan ook.. En hield alles maar bij me Toen we terug waren en nadat mijn moeder uit parnassia gekomen was ging het nog steeds even slecht. Ik was inmiddels wel al dichtgeklapt en zij geen woord meer. Ook ging het heel slecht op school. Ik werd op school altijd gepest en geslagen. Ik ging ook niet naar school meer. Ik weigerde gewoon te gaan. Toen rond mijn 12de jaar had mijn moeder een maatschappelijk werkster ingeschakeld maar die luisterde niet naar mij en mijn problemen die schuifde het erop dat ik een ''werkster'' in huis moest spelen. En klaar, verder wilde ze niks horen meer. Zo kwam de kinderbescherming erbij. Er zijn hierna nog veel meer andere mensen gekomen.. Maar aangezien die rappoort van de 1e maatschappelijk werkster gingen ze ervan uit dat ik alles in huis moest doen. Terwijl dat helemaal niet waar was. En dus.. er werd helemaal niet naar mij geluisterd maar het enige wat ze bleven zeggen waren dingen zoals (bijv als ik wat ging vertellen over iets dat mij dwars zat) dan bleven ze vragen van ja maar thuis dan en thuis dit en thuis dat.. Op een gegeve moment praatte ik met niemand meer.. Het werd alleen maar erger en erger er op een gegeve moment na zo lang kwam ik er langzamerhand achter.. Wat er gebeurt was met mij in het buitenland.. Wat er met mij gedaan was.. Ik (was) ben al heel erg lang zwaar depressief. Ik was alles echt helemaal zat. Alles ging van alle kanten echt helemaal mis. Het leek erop dat mijn hele leven geen zin meer had. Ik hoefde gewoon niet meer te leven. Ik kon het allemaal niet meer aan. Alles is pas echt begonnen toen ik 10 jaar oud was, daarvoor was ik tenminste nog gelukkig en had ik helemaal geen problemen met wat dan ook. Ik heb er 4 jaar lang mee gelopen met wat er gebeurt was in het buitenland.. In die kamer. Ik vertelde het aan mijn moeder in de avond zij begreep me helemaal. En zij dat alles goed zou komen. Zijn broertje heeft bekend dat hij het gedaan heeft.. Ook zij hij dat als hij hier in NL zou komen hij het weer zou doen. Mijn vader zij aan me dat hij mij geloofde.. Maar aan zijn gedrag te zien bleek dat dat helemaal niet waar was. Hij dacht dat ik loog en ging gezellig door met over zijn broertje te praten waar ik bij was van dan komt hij hier en dan gaan we dit doen en dat doen (wetend wat hij bij mij gedaan heeft en wetend dat hij heeft gedreigt het weer te doen) Want ik had het aan iemand verteld en dat mocht ik dus echt niet doen. Uit bangheid ben ik met mijn moeder en gezinsvoogd naar de politie bureau gegaan maar daar hadden ze tegen me gelogen. Ze zeiden dat als ik aangifte zou doen hij hier nooit meer heen zou kunnen komen, dat hij er niet achter zou komen dat hij door mij niet meer hierheen zou kunnen komen, en dat niemand erachter zal komen wat er daar met mij gebeurt is. Wat bleek? Mijn aangifte is uitgelekt iedereen is erachter gekomen en er werd gezegt nee hoor hij kan hier gewoon naartoe komen. Dit is geen rede om hem daar te houden. De reden dat ik het aan mijn moeder vertelde was omdat ik hoorde dat hij naar NL zou komen en in ons huis zou verblijven. Ik was als de doods dat het weer zou gebeuren. Er zijn zo nog veeeeel veeeel en echt veeelll meer dingens die zijn gebeurt die echt heel erg vreselijk geweest zijn. Dat was er was gebeurt in die kamer is 3 keer gebeurt. Soms denk ik dat het mijn eigen schuld geweest is. Ik had gewoon harder moeten tegenvechten denk ik dan. Ik word er echt helemaal gek van. Er zijn nog veel meer andere vreselijke dingens gebeurt.. Maar als ik die ook ga vertellen dan word het echt veel te lang. Ik ga een andere keer dan wel weer verder ofzo.Ook ben ik omgenomen geweest in een Psychiatrisch kliniek. Ik ga nu regelmatig naar een Psychiater. Maar het gaat nog steeds even slecht. Ik zie het leven nog steeds niet zitten en ik vind het echt jammer dat ik die nacht in die ziekenhuis niet ben overleden, was ik maar 5 minuten later in het ziekenhuis aangekomen dan was ik al dood geweest door die overdosis medicijnen denk ik heel erg vaak. Ik heb die gesprekken nu wel met mijn Psychiater, Ik heb Borderline persoonlijkheidsstoornis en ik ben zwaar derpressief.. Ik probeer hier uit te komen en ik hoop dat ik op een dag weer gelukkig kan zijn.

teleusrgesteld in m'n zelf

Het is heel bizar, dat ik dit schrijf, ik heb dit namelijk nooit eerder in woorden geformuleerd. Het gevoel dat de laatste jaren steeds meer mijn hart omsluit en mij mijn adem soms ontneemt, maar wat erger is, de wil om te ademen.

Als je jong bent kan je je vast houden aan het idee dat ooit, ooit alles zal kloppen en je echt gelukkig zal zijn. Denk maar aan de prins op het witte paard, de geweldige carriere en kinderen. Hoewel ik nog steeds jong ben, ben ik dat beeld kwijt geraakt. Ik wil het niet eens meer, ik geloof er niet meer in. Mensen gaan uit elkaar, de kinderen zijn de dupe en mensen krijgen op hun 30ste een breakdown.. waar zit het geluk. Ondanks mijn leeftijd heb ik best wel wat mee gemaakt, het tekent je als een litteken op je hart maar dit hoeft niet altijd zichtbaar te zijn. Wat mij overkomen is komt voor een groot gedeelte voort uit de keuzes die ik heb gemaakt. Die verantwoordelijkheid ben ik bereid te dragen,al ligt de schuld niet in mijn handen.
Ik maak mij zorgen en het klinkt zo simpel maar ik weet niet waar ik mijn geluk uit moet halen.. Het is niet dat ik echt ongelukkig ben, het is niet dat ik het gevoel heb dat ik wat mis. Het is het gevoel dat ik niet weet wat het leven moet inhouden.
Dit heeft gevoel heeft zich de laatste 2 jaar ontwikkeld in vreemde gedachtes... verlost willen worden uit deze dagelijkse elende.. kleine dingen terroriseren mijn gedachten dagelijks en ik kan ze niet bevechten. Dit maakt het zo moeilijk om het nut van het leven te zien.. Daarbij de gedachten aan de dood lijkt soms een verlossing en ik kan er zelfs naar verlangen...
Ondanks deze zware woorden ben ik niet gelovig, en wens ook absoluut niet religieus te zijn.. ik geloof wat ik geloof.. en jammer genoeg is dat op dit moment heel weinig, maar wel gebaseerd op veel..
Zoals je kan merken uit de toon van dit bericht is mijn wens om gelukkig te zijn net zo groot als de wens om mijn ongeluk te beïndigen. Ik lig in conflict met mijzelf en ben niet zo goed in bemiddelen. Nu ben ik zoekende, stuurloos en verward. Gelukkig zijn gedachtes onzichtbaar en littekens te verhullen. Ik kom nog steeds elke dag uit bed, en weiger nog aan het gevoel toe te geven, al is het verlangen naar verlossing nog zo groot.

hey ik ben slachxa
mijn ouders zijn gescheiden
en sins dat mijn ma hertrouwd is wordt ik verwaarloost
ik heb hier over met mijn leerkracht gesproken
en zij is dan te weten gekomen dat ik me zelf snij en toen ik haar vertelde dat ik zelfmoord heb geprobeerd en dat ik zoveel pillen heb geslikt vond zij het te erg e heeft ze er voor gezorgdt dat ik moet gaan spreken met het cgg
en dat ik wordt opgenomen in kpc
ma dit wou ik nooi
ik wou gewoon even met iemand praten
met iemand die mij troosten en een goed gevoel geeft
ma nu dat ik haar in vertrouwen heb genomen weet mijn ma over problemen en dat wou ik dus niet
ma ja ik dacht het zal wel goe komen tot nu de vakantie begint of moet ik zeggen de hel begint
het probleem is dat ik nu niet meer bij mijn leerkracht terecht kan
het is gewoon vreselijk ik ga die vrouw zo hard missen
en ik weet dat als ik in de vakantie niet met haar kan praten ga ik zo hard ergens van af springen of ga ik weer pillen slikken en dat wil ik niet dus heeeeeeeelp mij voor het te laat is

hey
mijn naam is glenn cosijn
en ik zie het niet meer zitten
kheb zoveel goesting om een mes te nemen en me zelf pijn te gaan doen

om de pijn die mijn ouders me geven
eruit te halen
mijn ouders beulen me af
mentaal en fysiek
zij denken dat je op 1.2.3... werk kan hebben dat bestaat niet

soms willen ze me echt hard gaan slaan

mijn vader zegt me steeds van ik gaan u is een klop draaien waar je jaren niet goed van gaat zijn
en hij is men echte vader niet

mijn moeder was vroeger zo niet
nu wel ze doet mee met hem

ik sta al onder de jeugd rechtbank
en ik heb door thuis te zitten pleinvrees opgedaan
bang om nog buiten te komen
iedereen verklaart me zot
of bekijkt me scheef
wat moet ik doen

help me zo rap mogelijk
want elke second word steed erger
groeten glenn

iki ben tristan ik ben 15 jaar en ik ben zwaar suicidaal of wat dan ook ik ben vroeger zwaar mishandeld door mijn moeder die dingen doet die ze niet kan controleren ik ben ook best wel een ome ik snij mijn polsen iedere dag tot bloedens toe door dat helpt mee een beetje te onspanen en in slaap te komen maar als ik dan naar mezelf kijk denk ik van wat heeft het voor zin om nog te blijven leven nou heb ik sinds kort ook een vriendin die persee niet dood wil maar dat gaat ook wel weer een keer uit hoewel ik wel veel van haar houik heb nu egt het gevoel dat ik me op ga hangen of me polsen nog verder doorsnij toot ik dood ben maar wat heeft het dan voor zin dan zit ik in hell te wachten tot me vriendin naar me toe komt die dan ook wel zwaar verdrietig is als ik zelfmoord pleeg

Zoveel mensen die zich slecht voelen. Ik ben dus niet alleen. Al wist ik dat wel natuurlijk.
De laatste maanden denk ik soms aan doodgaan, niet dat ik het zou doen, maar toch soms denk ik eraan. Ik ben er bang voor. En ook weer niet.
Nochtans, ik ben getrouwd, heb 2 kinderen, waarvan eentje al zelf een kindje heeft, de ander is nog jong en niet zo een makkelijk kind.
Mijn man is heus wel een lieve man, en soms is het heel fijn tussen ons.
Maar wat dan vraag ik mezelf af? Ik weet het zelf niet.
Soms voel ik me blij en gelukkig, vind ik alles mooi. Maar soms dan lijkt het of een zwaar gewicht op mij ligt, een drukkende pijn, ja fysiek doet het zelfs pijn. Dan vind ik alles lelijk, niets en vooral mezelf de moeite niet meer waard.
Mijn man begrijpt dit niet natuurlijk, vooral omdat het zo plotseling kan veranderen. Ik kan het redelijk goed verstoppen ook, maar op een gegeven ogenblik gaat het niet meer. Wat niet? Ik weet het NIET. Ik weet alleen dat het pijn doet, en dat nog niets geholpen heeft om het niet meer te krijgen.
Elke keer denk ik: binnen een paar dagen is het weer voorbij en dan is dit een slechte herinnering, en niets meer. Maar dat helpt niet op die momenten.
En het doen alsof alles goed gaat is zo vermoeiend, zo vreselijk vermoeiend.
Ik besef ook wel dat er mensen zijn die het slecht hebben, die arm zijn, die mishandeld worden, en dat maakt dat ik me schuldig voel over deze gevoelens.

Ik weet niet of er iets mis is met mijn hersenen, of dat er iets anders met mij aan de hand is waardoor ik steeds terugkerende depressies heb. Vaak heb ik er geen last van, kan ik normaal functioneren als een opgewekt vrolijk en zelfverzekerd mens, maar ik kan zomaar ineens wakker worden alsof ik door iets gevangen ben.

Dit gevoel ontstond voor het eerst toen ik 11 jaar was, vlak voor de puberteit. Ik was altijd al een kind dat verlegen en op de achtergrond was, hoorde nergens bij en werd niet geaccepteerd. Ik was erg slim en haalde zeer hoge resultaten, maar steeds werd ik onderuitgehaald door andere kinderen en leraren, ook mijn ouders gaven mij niet zoveel zelfvertrouwen mee. Als gevolg hiervan ben ik mezelf steeds meer als een minderwaardig persoon gaan ervaren en had ik steeds diepere depressies waarin ik mezelf verwondde en hoopte dat ik door zou durven snijden. Pijn voelde ik niet. Het verlangen naar de dood is altijd blijven sluimeren, ook de plannen. Het leek mij dé oplossing, maar ik durf niet. Jaren later ben ik een goede leermeester tegengekomen die mij volledig begreep, hierdoor ben ik tot de ontdekking gekomen dat ik heel spriritueel ben en dit altijd heb onderdrukt. Dit geeft me heel veel kracht en vertrouwen, ook dat het hiernamaals ontzettend mooi en liefdevol is. Ik weet ook dat het een plek is, waar ik nog niet klaar voor ben.

Maar op dit moment, nu alles in mijn leven op zijn kop staat, merk ik weer hoe gevoelig ik reageer. Ik kan slecht tegen veranderingen, ben niet goed in sociale situaties en houd niet van oppervlakkigheid. Ik heb liever een goed gesprek en ik denk liever wat dieper na over het leven.
Toch verlang ik weer naar de dood, ik denk dat het leven mij niets te bieden heeft. De oppervlakkigheid, alles draait om geld en macht. Er zijn zoveel domme en vreselijke mensen op de wereld, ze maken alles kapot, kinderen, dieren, de natuur. Alles wat wij op de wereld nodig hebben, is er al. Ik vraag me zo ontzettend af waarom ik een mens ben, ik kan me er echt voor schamen. De natuur is al volmaakt, waarom zijn er mensen die alles uit balans brengen. Ik wou dat ik een grote eik was, in het midden van een mooi bos, waar ik vogelnestjes kon beschermen en de wind kon voelen waaien. In de winter mijn energie en voeding kon opslaan in de aarde en in de lente weer tot volle bloei kon komen. Een eik die je niet zomaar omver blaast.

mijn man is autistis en ik weet niet wat ik moet doen.
ben ik nog verliefd nee ik denk het niet, ik heb alleen nog maar ruzie met mijn man, maar nu ben ik verliefd op een collega hij heet temel en hij is getrouwd, en ik ben iemand dat alles krijgt als ik iets niet krijgt draai ik door ik heb al eens overdosis pillen genomen en een paar keer in mijn polsen gesneden.

Ik weet het even niet meer...
Ik heb in mijn leven een slechte jeugd gehad en daar ik een gevoelig persoon ben heb ik alles zwaar op me genomen. ik ben iets van 14 keer verhuisd en heb ook iets van 7 stiefmoeders en 6 (2 keer de zelfde) stiefvaders gehad. De ene die mishandelde mij psigisch en de andere mij fysiek. en 1 van mijn sitefvaders die ook weer terug kwam mishandelde mijn moeder. ik moest heel vaak huilen maar nu heb ik nergens zin meer in en huil ik nergens meer om. als ik mezelf pijn doe vind ik het fijn maar daar mijn pijngrens rdelijk hoog is geworden moet ik mezelf geestelijk gek maken en andere ertoe zetten. ik haat het dat ik vrienden en een moeder en opa heb die van me houden want ik doe er alles aan om mensen in mijn omgeving geen pijn te doen. Ik heb heel veel vrienden en ik weet dat super veel mensen van me houden alleen wil ik dat niet. het liefste zou ik dood willen gaan maar ik wil geen begravenis ofzo. andere mensen zullen nooit verwachten dat ik zo denk want ik draag altijd en overal een masker. ik wil ook geen toekomst meer en ik wil ook niet dat het beter meer gaat. ik heb geen behoefte aan een toekomst. ik zoek alleen nog naar echt goede redenen om dood te gaan want ik wil het wel heel graag maar ik heb niet goed genoege redenen vind ik. dit gevoel heb ik trouwens als vanaf mijn 6de.

sorry dat ik een beetje warrig heb geschreven en dat waarschijnlijk niet veel mensen het snappen. ik vind het heel moeilijk om mijn "echte" gevoel te uiten.