Levensverhalen (pagina 1047)

Hallo ,

Ik ben een man van 28 jaar en heb 3 schatten van kinderen en ben nu 4 jaar getrouwd.Mijn vrouw is een maand geleden opgenomen in een psychiatrische instelling en ze wil scheiden.Ik word gek zonder haar en de gedachte dat ik haar kwijt ben maakt me radeloos.Nu zegt ze dat ze wil wachten met scheiden tot ze ontslagen word maar is een minimum opname van 6 maanden.Ze doet heel kil tegen me , vandaag zijn we nog samen met de kinderen naar de efteling geweest , ze mocht voor de eerste keer naar huis en ik deed niks dan wenen en zij doet altijd zo koel en het lijkt haar niks te schelen , ze heeft een borderline persoonlijkheidssyndroom en nu heeft ze ook een jongen leren kennen daar in de instelling en ze was verliefd maar nu is het voorbij zegt ze maar in mijn hoofd doen de vreemste dingen zich voor !!! De gedachte van haar bij iemand anders , ... Ze zit ook de hele dag te smsen en toch laat ze me niet met rust dus ik weet echt niet meer wat doen , het liefst van al had ik nu een geweer want zelfs me ophangen of ergens afspringen durf ik niet !!! Ik word zooooo gek en denk wel aan de kinderen maar hoe kan ik voor de kinderen zorgen , ik kan zelfs niet meer gaan werken , krijg anti depressiva en niks helpt en dan moet ik er nog zijn voor onze 3 kindjes !!! Ik ben ten einde raad...

ik ben 'n meisje van 14 jaar.
ik heb altyd ruzie met mn ouders, soms wil ik gewoon weglopen of voor de trein springen. ik weet 't, het klikt dom. maar zon gevoel heb ik vortaan echt. ze zeggen dat het door my komt, maar meestal ligt het aan een klein meningsverschil, waardoor myn moeder en vader gaan schreeuwen en schelden tegen my. zelf mag ik niet schelden of schreeuwen, en als ik dan een ding verkeerd zeg krijg ik meteen straf... wat moet ik doen? ik hou dit echt niet lang meer vol. ik ga echt dood van binnen...

Hoi
ik ben ron,heb al erg veel meegemaakt in mijn leven,veel teleurstellingen,veel pijn,verdriet,tegenslagen.Zal het kort houden in een verhaal:Het begon al in mijn jeugd toen ik 12 was,scheiding van mijn ouders,vroeg op mezelf,slechte contacten met familie,nooit geleerd goed met geld om te gaan,stond altijd overal alleen voor.Leerde een leuke meid kennen,van het 1 kwam het ander,kreeg een prachtige dochter uit de relatie,die gedoemd was te mislukken,wat dus ook gebeurde.De moeder van mijn dochter wilde me niet kwijt,dus ontnam me haar,kreeg me dochtertje nauwelijks nog te zien.Na jarenlange strijd met kinderbescherming etc. eindelijk een bezoekregeling.Ook dat verliep nooit zoals het behoorde,maar mijn dochter was mijn alles,ik had me leven voor haar gegeven,deed alles vor haar,nam haar mee naar pretparken,genoot met volle teugen van de korte tijden dat we samen konden zijn,gaf haar een wereldtijd als we samen waren.Werkte me daardoor in de schulden om haar veel plezier te kunnen geven,wat ze nodig had en tekort kwam in het gezin waar ze verbleef.Dat ging zo jaren door.Haar moeder leek niet veel om haar te geven,want telkens liet ze me dochtertje plaatsen in een pleeggezin,waar ik veel verdriet en pijn door had,want waarom niet bij mij.Na jaren vechten voor haar kwam ze toen ze 14 was naar mij,omdat ze dat zelf graag wilde.Dat was een mooie tijd.Ik was gelukkig,en mijn dochter ook.Toen ze 17 was ging ze op kamertraining,waarna ik ze uit het oog verloor.Door toedoen van haar moeder verslechterde het contact met mijn dochter,en heb ze nu al 2 jaar niet meer gezien.Ik heb al jaren eenzaam geleefd met veel pijn en verdriet,weinig vrienden of kennissen,geen contact met familie,mijn vertrouwen in de mens was geheel verdwenen.Altijd maar dat egoisme,mooie verhalen en valse beloftes.Ikwas eenzaam en alleen,maar leefde nog.Had veel schulden en kwam er niet meer uit.Contacten met hulpdiensten leverde ook al niets op,de maatschappij laat je in de steek tegenwoordig.Toen kwam ik hem tegen..een hondje,een lief klein yorkshire terrier,hij was bij kennissen komen aanlopen,was verwaarloosd,in de steek gelaten en mishandeld.Ik ontfermde me om hem,en we kregen een band,een hele hechte band,die steeds maar verder groeide en groeide.Ik noemde hem Yoerie,(joerietje.Hij gaf mij de kracht om door te gaan,kreeg weer wat zin in het leven.We deden alles samen,gingen overal samen naartoe,ik liet hemn genieten van het leven,en ik genoot mee met hem.Wandelen langs het strand,in de bossen,overal waren we samen.Hij was ook erg teleurgesteld in de mens,zoals zoveel dieren,en het duurde lang voordat ik zijn vertrouwen had gewonnen.Maar we werden onafscheidelijk,en ik had me leven voor hem gegeven,zoveel betekende hij voor mij.Ik gaf hem troetelnaampjes,zoals "ventje","mannetje","knuffeltje","vriendje","poepertje",etc.Onze band werd steeds sterker,en we konden niet meer zonder elkaar.Ik verafgodde hem,werd bang hem te verliezen,en wilde hem nooit of te nimmer nog ongelukkig zien.Ik werd bang dat me iets zou overkomen,waardoor hij alleen zou komen te staan,en wat er dan met hem zou gebeuren.Ik beschermde hem met mijn leven,deed alles om hem gelukkig te maken en te houden.Hij was al oud toen ik hem leerde kenne,zo`n 8 of 10 jaar,dat wisten ze niet presies.Door alle schulden werd ik in juni 2007 uit mijn huis gezet,en kon nergens terecht.De hulpverlening kon me wel helpen,maar dan moest ik mijn vriendje in de steek laten,en dat deed ik dus echt niet.Samen uit,samen thuis,dat was mijn motto.Hij was als een kind voor me,en die laat je ook niet in de steek.Na veel zwerven samen,en van hot naar her te zijn geweest,kwamen we in december vorig jaar in een caravan te belgie terecht,eindelijk rust samen.Maar het geluk was van korte duur,Mijn vriendje,mijn mannetje,mijn alles werd ziek in juli.Hij was weleens vaker niet lekker,en dan gaf ik hem wat gekookte kipfilet met rijst,en dan ging het wel over.Duurde het te lang,of vertrouwde ik het niet,dan ging ik gelijk naar de dierenarts.Zo ook 6 weken geleden.Eerst naar een dierenarts in belgie,toen hij van de medicijnen en de zorg niet opknapte naar zijn eigen dierenarts in waalwijk.Ik was bang dat hij wat ernstig mankeerde,wat hij was al zo oud intussen,maar ze gaven me hoop,hij was wel erg ziek,iets met zijn darmpjes en hartje,maar zou er wel weer bovenop komen.In waalijk was het nieuws slechter,hij zou het misschien wel eens niet gaan redden.Mijn wereld stortte in.Ik verzorgde hem,bleef dag en nacht wakker en bij hem.Na 2 weken ziektebed is hij ingeslapen.Op mijn laatste krachten hebn ik hem de mooiste en waardigste afscheid gegeven die er maar mogelijk is.Ik leef sindsdien in een roes,ontloop de realiteit en de waarheid,en besef niet wat er is gebeurd.Maar langzaam maar zeker komt het besef opdagen.De pijn en verdriet van zijn gemis word steeds erger,ondraaglijk.Ik constateer dat ik zonder hem niet meer verder wil en kan.Ik kan me geen leven meer voorstellen zonder hem.Hij was mijn alles,gaf me kracht en steunde me in moeilijke tijden.Ik ben trots op hem,en hem zo dankbaar voor de fijne tijd samen.Wat een hondje was hij,zo klein maar zo`n groot hartje.Ik had nog zoveel plannen met hem,wilde nog zoveel leuke dingen met hem doen samen,wilde hem een hele fijne oude dag geven.Maar het mocht niet zo zijn.Nu zijn we uit elkaar,en dat doet zo`n pijn.Ik heb een heel mooi altaartje gemaakt waar zijn as in een mooie urn op staat,samen met zijn dekentje en zijn knuffel.Ik brand de gehele dag kaarsjes bij hem,en praat de hele dag tegen hem.Savonds leg ik zijn urn in zijn mandje,samen met zijn knuffel en dekentje,en ga ik slapen naast hem.Dit gaat nu zoal vanaf 19 juli,da dag dat we uit elkaar gingen.De pijn word steeds ondraaglijker,ik kan het niet meer aan.Ik denk steeds vaker hoe ik er een eind aan kan maken,maar wil er verder niemand mee lastig vallen.Ik wil naast hem heengaan,naar hem heengaan,zodat we weer samen zijn.De pijn en verdriet van zijn gemis is ondraaglijk.Dit was de druppel.Maar ik weet,ooit zullen we geheel samen zijn....

op dit moment zit ik op een punt om een einde te maken aan mij zelf. al vanaf ik klein ben word ik altijd gepest met alles wat iemand van mij kan vinden om af te kraken. tot nu toe zullen deze mensen het niet laten om mij voor paal te zetten. toch ga ik met hen om omdat ik steeds bleef hopen dat het goedkomt. een aantal jaar geleden heb ik iemand ontmoet die mij wel accepteerde en die het leuk vond om met mij om te gaan. en dan niet omdat ik iets materieels had wat andere niet hadden maar echt omdat hij mij aardig vond. daar heb ik heel veel kracht uit gehaald. ongeveer 2 jaar geleden heeft hij een vriendin gekregen en ben ik zelf in een bepaalde situatie geraakt dat ik veel ben verloren. in 2 jaar is onze band nu ongeveer volledig verdwenen. van mijn kant niet maar omdat ik door een ziekte mentaal zoveel veranderd ben vind hij het volgens mij niet meer de moeite waard om met mij om te gaan. hij komt nog wel veel langs maar heb het gevoel dat hij dat niet doet omdat hij dat belangrijk vind voor zichzelf. hij doet het voor mij, iedereen zou nu denken waar maak je er dan om. het voelt gewoon niet goed. ik vergeet nooit dat hij een keer vroeg aan mij om in het weekend samen wat te gaan doen. niemand had dat bij mij ooit gedaan. ik moest zelf altijd alles vragen en niemand vind het leuk als ik er bij ben. maar op dit moment hebben we veel ruzie omdat ik heel veel streken heb uitgehaald omdat ik zo onzeker was, dat is niet goed te praten maar dat is wel de reden. iig ben ik mn maatje kwijt en weet niet of ik het ooit aandurf nog tegen iemand over mijn eigen gevoelens te praten als tegen hem. daarnaast ben ik ook nog een hele goede vriendin daardoor kwijtgeraakt. dat vergeef ik mijzelf helemaal nooit. zij deed alles voor mij en ik heb het gewoon af laten weten. daardoor moet zij mij ook niet meer. mij conclusie is in ieder geval dat ik mijn belangrijkste mensen zelf van mij af heb gestoten en daardoor ben ik mijn allerbeste vriend kwijtgeraakt.

kleine dingen zijn grote dingen bij mij geworden en het word als maar erger
het begint met huisdieren die sterven dan mensen die sterven en op het einde is alles bijeen opgeteld elk verdriet elke pijn ik kan het soms moeilijk aan
ik verlies zoveel liefde, vriendschap vertrouwen en zoveel meer
ik word eenzaam.. ik voel me achter gelaten
ik ben niet de perfecte dochter voor men ouders ik heb het altijd gedaan
en ik ben niet de mooiste niet de slimste niet de leukste..
maar wat ben ik eigenlijk wel?
ik weet men weg niet meer naar het gelukkige leven
de pijn en het verdriet word als maar erger
er is nog maar 1 persoon waarvoor ik leef en dat is men beste vriendin.. het is voor me familie.. een beetje men ziel..
Zonder haar kan ik niet.. maar toch is de drang om haar te verlaten verschrikkelijk groot :(
Ik hou het niet meer vol..

Ik heb nooit plezier in leven gehad. Als ik zie wat er allemaal in deze wereld is.....

Mijn vader is 3 jaar geleden overleden aan kanker, maar hij was zooo lief waarom?

School vond ik altijd verschrikkelijk, werd altijd gepest. Toch hield ik hoge cijfers op het vmbo Maar toen leefde mijn vader nog.

Ik heb inmiddels een verzorgende diploma (knap hoor) denkje vast NOU ECHT NIET bak er nix van. Mijn collega's haten mij, maar ik stel de mensen die ik help voorop, maar dat wordt mij niet in dank afgedaan, ALTIJD DIE STOMME TIJD. Dat is zogenaamd zo belanfgrijk. Ik woon samen met mijn vriend mijn moeder heeft veel vriendjes, en heeft vaal seksuele foto;s op haar telefoon wil er niet naar kijken mja. Toch hou ik van haar, maar mijn zus en broer haten haar en die willen dat ik dat ook doe. Mijn vriend is een lompe bok. Woon met hem samen maar hij kan me niet troosten. Hij Haat mijn moeder ook. Oke ze is niet schoon mja. Mijn vriend wenst mn moeder vaak dood. (En dan; dan heb ik niemand meer)

Ik kan echt nix, ben echt zooo dom. Ik ben verzorgende maar een 1e jaars staigaire kan meer, ben bang dat ik straks helemaal geen werk meer heb, dan kom ik in de schulden en mijn vriend hoeft dat niet te betalen! Dan wil ik dood. Nu ook al eigenlijk, wamt iedereen haat mij, sta tussen 2 vuren in. Kan niks en iedereen vind mij hetzelfde als mijn moeder, maar zij begrijpt mij tenminste.

Ik wil naar mijn vader toe, die houd van mij!

Hoe kun je er klaar mee zijn, terwijl het voor de meeste mensen nog lang niet klaar is?
Hoe kun je negatief over jezelf denken als iedereen je de hemel in prijst?
Hoe eenzaam kun je zijn, terwijl iedereen zegt er voor je te zijn?
Ik weet het niet meer.

Iedereen is tege me, na de vakantie had ik een hevige ruzie met de vriend van mn moeder. Hij sloeg me en sinds die dag is iedereen tege mij, ik moet sorry tege hem zeggen maar dat doe ik niet want, ik heb niks gedaan. Oke ik was die dag weggelopen maar dat was omdat ik even ergens heen moest, ik word echt vet gestoord hiero. Mijn moeder is tege me ze zegt ja hij dacht dat ik partij voor jou koos maar ik koos helemaal niet voor jou. Dat was een mes in mijn hart. Ik haat mijn moeder en met mijn vader heb ik ook geen contact meer. Ik word echt helemaal gek. Ik begin me zelfs te snijden en denk alleen maar aan zelfmoord. Weg van deze aarde. Elke dag krijg ik een preek van mijn moeder. Ze zegt je bent te jong voor op kamers dus je moet mee verhuizen. Ik zeg ik ga nog liever dood dan dat ik mee verhuis naar die gek. Vandaag zei ze ja heb je al nagedacht? Ik zeg waar over? Mijn zus zegt ja over het nut van jou leven. Ik zeg ja misschien kan ik maar beter dood zijn he en ik loop het huis uit. Ik was de hele dag niet thuis geweest. Ik moest even afkoelen. Ik werd gewoon gestoord. Iedereen van mijn familie is voor hem maar ik haat hem juist. Hij heeft me een paar keer geslagen. Bij de laatste keer was ik het zat en liep het huis uit. Huilend alleen in een verlaten stad. Mijn moeder belde en vroeg waar ik was. Ik zei dat ik bij mn vriend was. En dat ik hem nooit meer wil zien. Blijkbaar was dat niet duidelijk genoeg. Want ze wil alsnog met hem samenwonen. Ik heb nu alleen mijn vrienden nog maar mijn familie is weg. Mijn vader kwam niet naar mn diplomauitreiking omdat zn nieuwe vriendin belangrijker was en zn (nieuwe) kind, het kind van zn vriendin.

Ik heb vaker aan zelfmoord gedacht maar het was nog nooit zo erg als nu. Want nu, nu word ik gewoon gestoord en ziet de domtoren in Utrecht er toch wel heel aantrekkelijk uit. Of 1 van mijn koksmessen. Ik heb elke dag ruzie met mijn zus en moeder. Mn zus zegt elke keer dankzij jou zijn mama en M uit elkaar. HET WAS NIET MIJN SCHULD!! Ik heb echt helemaal niks gedaan. Hij werd geweldadig. WAAROM zien ze dat nooit. Ze weten niet eens wie ik ben en wat ik leuk vind. IK HAAT MIJN FAMILIE! Dankzij hun word ik nu gek, ik was al gek maar dat was gewoon prettig gestoord. Nu word ik psygisch gek echt gek dus. Mijn moeder negeerd me elke dag. Dag in dag uit, elke keer als ze wat gaat doen kijkt ze me boos aan of juist weer verdrietig. Als ik iets zeg reageerd ze niet ik zeg het nog een keer en ze reageerd nog niet. Mijn zus zegt iets en ze praat terug. Mijn vader is gewoon een hufter om het even zacht uit te drukken. Nou ik stop want dit is nog geen eens 1/100 deel van het hele verhaal van wat er allemaal is gebeurd waarom ik zo erg dood wil.

Anoniem

hallo ik ben rutger en ik heb genoeg van het leven, ik ben altijd gepest en geslagen, ik heb nooit vrienden gehad, nadat ik bijna was overleden aan een overdosis heeft mijn familie mij ook verstoten, ik wil niet meer leven! help mij!

Ik ben 13 jaar.
Ik ga niet met tegen zin na school.
Omdat me vrienden me respecteren hoe ik ben.
SOmigge noemen un Gothic wat ik niet ben:S.
Ik hoor veel mensen zeggen dat ik niet zo Somber moet doen.
2 jaar geleden heb ik me beste vriendin verloren sinds dien ..... is het steeds slechter met me gegaan.
Soms wil ik zelfmoordplegen.
Maar kan het gewoon niet.
HEb ut al een keer proberen te doen.
Maar toen kwam me moeder net thuis.
Me ouders hebben veel ruzie om me.
Omdat ze zich zorgen om me maken.
Maar ze snappen niet hoe ik me voel.
Ik haat alles om me heen.
Alles gaat fout.
Ik wil het goed maken.
Maar dat kan gewoon niet.
Hopelijk vindt ik un uitweg voor dat het te laat is.

Bye bye yvette