Levensverhalen (pagina 1032)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

leven met jezelf

Ik wil al ongeveer 5 jaar zelfmoord plegen en 2 jaar terug heb ik een poging gedaan. Ik ben toen (gedwongen) in therapie gegaan en ik ben nu al een heel stuk verder. Maar het maakt niet uit, want ik kan niet goed met mezelf leven. Ik mag de persoon niet die ik lijk te zijn. Ik voel me niet mezelf. Ik weet niet waarom dit zo is. Ik ben niet meer zo ongelukkig als ik een paar jaar terug was, maar ik ben het gewoon zo zat om van alles te moeten. Waarom moet ik leven? Omdat het zo zielig is voor de mensen om mij heen, ja, dat begrijp ik best wel. Ik ben gewoon vrolijk, maar ik erger me gewoon steeds weer aan mezelf. Het maakt niet uit wat ik doe en hoe hard ik ook probeer mezelf te veranderen. Ik sluit mezelf op voor anderen en durf hier niet doorheen te prikken. Ik ken mezelf niet, en dat is echt heel irritant.
Ik zie de dood niet iets als iets heel ergs. Ik zie mezelf veel positiever in, maar toch, steeds weer word ik met mezelf geconfronteerd en tijdens de therapie en gesprekken heb ik mezelf nooit laten zien, omdat ik dat niet durf en er totaal geen behoefte aan heb er met mensen over te praten. Allemaal blabla, allemaal conclusies trekken op basis van niets! Die psychologen ben ik echt zat. Het is vervelend voor m'n ouders als ik dood zou zijn en voor mijn vrienden ook. Maar daar komen ze wel overheen, ik ben ook over mij donkere periode heen, dus zij kunnen dat ook.
Maar ik heb een probleem. Ik ben een beetje laf om zelfmoord te plegen. De eerste keer heb ik slaappillen genomen, maar die waren niet sterk genoeg. Ik dacht een pijnloze dood. Nu denk ik er toch over om mezelf op te hangen, maar het haakje is niet sterk genoeg. Ik moet een andere plek vinden. Hier in huis? Ik vind de gedachte dat mijn ouders mij zullen vinden wel naar. Als ik zelfmoord ga plegen moet ik me daar overheen zetten. Ik zal het zo 'aangenaam' mogelijk proberen te maken voor hen. Want dat is echt niet mijn bedoeling.
vroeger wilde ik voor een trein springen, maar ik kon nergens echt een weg vinden om dat te doen. Ik denk er wel eens over om mezelf gewoon neer te steken of mijn polsen door te snijden. Als het nu mislukt, moet ik helemaal weer terug naar die ggz enzo, dus het moet nu echt lukken. Dat is eigenlijk ook een angst. Straks blijf ik in coma ofzo of kunnen ze me nog redden. Mijn moeder is bijna altijd thuis. Ik moet het ergens anders doen maar ik weet niet zo goed waar ik dat ongestoord zou kunnen doen. Als je het zo bekijkt is dood willen nog best ingewikkeld.
Het maakt me eigenlijk niet zoveel uit of ik nu leef of doodga, ik ben niet superongelukkig en begrijp ook niet goed waarom ik nu 'gewoon' dood wil. Ik heb veel meer zelfvertrouwen, maar toch mag ik mezelf niet. Mijn zelfbeeld is veel beter. Ik vind mezelf niet meer lelijk. Maar soms voel ik me toch nog overbodig. Ik vind m'n karakter vervelend. Het zit me in de weg. Ik ben soms stil, dan sluit ik mezelf op. Ik kan niet forceren spontaan te zijn, dat moet natuurlijk komen, als ik me echt op mijn gemak voel. Maar dat duurt altijd wel lang.
Het is allemaal zo tegenstrijdig. Mijn gevoel ik ook tegenstrijdig. Het lijkt soms wel alsof er iemand anders in mijn zit dan dat ik aan de buitenkant lijk.
Ik weet wel bijna zeker dat ik ooit zelfmoord zal gaan plegen. Als dat nu is, of als mijn ouders dood zijn of dat ik mezelf heb afgezonderd. Ik weet het niet. Ik kan mezelf nu veel moeilijker afzonderne omdat mijn leven veel relaxter is geworden. Ik heb er een tijd niet meer serieus aan gedacht. Maar het blijft toch door mijn hoofd gaan.
Ik erger me al gewoon aan de manier waarop ik dit alles heb geschreven, ik voel me al dood van binnen. Ik voel me gevoelloos en egoistisch. Het voelt nu echt zo. maar het andere moment is het weer heel anders. Ik kan hier niet goed mee om gaan. Ik weet niet wie ik ben en ik heb geen zin om mezelf te leren kennen.
Ik wil gewoon rust in mijn hoofd. Als ik het probeer te snappen haal ik er allemaal rare en soms zweverige dingen bij. Dan lijkt het allemaal nog veel vager. Ik kan niet mezelf vinden door (on)logisch na te denken. Ik ben zo, en kan er weinig aan veranderen.
Ik stop dit weg en leef verder, alweer, voorlopig. Voor zo lang het duurt.
Datum:
30-09-2008
Naam:
death wish
Leeftijd:
17
Provincie:
Zuid-holland

ground zero volledige krash

na de zelfmoord van mijn man in 2004 had ik nog een goede relatie met mijn dochter en schoonzoon, een klein jaar waren ze bezorgd over mij niet te veel maar goed. Zij heeft mij gevraagd om in ons huis te mogen wonen en ik zij ja met veel plezier maar dat zij toch iets moesten betalen omdat mijn pensioen te klein is en dat mijn kapitaaltje te vlug zo weg zijn. Het was: mama, altijd welkom en dat huis is zeker 1000 euro per maand waard (het was meer waard) maar ok. Ik ging naar mijn huis 2 dagen en een nacht per week voor het kuisen onderhouden kleindochter te gaan halen op school gratis boodshappen doen.Ik mocht niet meer aanwijzig zijn op verjaardagen op kerst en nieuwjaar en toen na een kleine discussie over da huis dat ze beschouwde als van haar, zij ze mij dat ik teveel was. Toen heb ik een notaris geraadpleegd en dan had ik besloten om terug te gaan naar mijn huis,maar ik kreeg heup problemen en hart problemen.Ik heb dus hun opzeg moeten geven om een grooter inkomen te hebben, maar ik heb hun voorgesteld om het huis te koopen (ze hadden de middelen vermist ze een huis van ons gekregen hadden toen ze 23 jaar waren volledig gemeubeld met terrassen zonnetenten dubbel garage enz enz 8 autos reisen luxe reisen en restaurants juwelen enz enz maar ze vonden dat ze het moesten krijgen dan vroeg ze om het te verkoopen en heb ik gedaan om haar plezier te doen.Nu zit ik hier op een appartementje en heb veel spijt van mijn huis die voor mij ons leven betekende en zo had ik het gevoel nog bij hem te zijn.
Ze hebben dus hun deel van dat huis gekregen en als ze mij nu zien lopen ze weg, bovendien had ik verleden jaar een man leren kennen die mij erboveop heeft geholpen en die mij beloofde altijd bij mij te blijven: het was liefde op eerste gezicht, maar nu een jaar later is hij nog mijn 'vriend' maar het blijkt dat hij maar alleen apart woont maar niet gescheiden is en het ook niet wilt.
Voor wat leef ik nog?
Vakantie: alleen
week-ends genieten? alleeen?
elke dag komt hij een uurtje maar voor de rest? alleen?
alleen kun je van niets genieten niets niets...mijn man had graag gehad dat ik mee weg ging met hem maar ik had nog zo veel te beleven dacht ik: ja: dat is een hel alleen zijn
Weet u het liedje van J. Brel? les vieux: dat zegt celui des deux qui reste vit en enfer ..... en zo is het, ondanks dat ik mij verzorg dat ik naar concerten theater ga en dat ik toch ben gaan reisen.

Maar mij verdriet en eenzaamheid vergroten met de dag.

Voor hun te plezieren had ik een bedrijfje opgestart om hun alles te geven wat ze wenste en als ik niet meer kon en het was gedaan met het bedrijfje: verlaat mijn man me, mijn dochter die kanker gehad heeft en dat wij zo verzorgd hebben aan wie het maximum gegeven hebben, die laat mij nu ook in de steek. Ik heb een leven klein dochter dat haar eigen moeder zeer slecht verzord (omgekeerd van mijn geval) maar daar blijf ik aan zeggen dat alles prima is.

Dat kind leeft met een vriend die werkt en zij studeerd nog verpleegkunde en haar ouders geven haar maar een klein beetje voor te leven veel te weinig zeg mijn notaris maar ik mag er mij niet mee bemoeien, ik heb een keer mijn mening gezegd en ze zette mij uit mijn egen huis.
ik heb mij dus niet meer laten doen en het huis is dus verkocht.

ik neem geen antidepressiva, ik wil er zo over heen, maar wat ik graag zou weten en kunnen doen is zoals in Zwitzerland
zelfmoord wanneer IK het wil.
Iedereen heeft het recht over zijn eigen leven te beschikken dat zou een wet moeten zijn.
Wand ik weet ook dat je dat zo maar niet kunt doen maar als je over je leven nadenkt en beseft dat er niets goed meer uit de bus kan komen en dat er niemand (vrienden wel maar ik heb daaraan niet genoeg) meer omje geeft, dan zou men goed bewust het einde kunnen regelen, een datum vastleggen, en mijn kleinkind geven wat er overblijft. Nu kan ik dat niet omdat ik niet weet hoe lang ik nog ga verder zukkelen, want zo een leven, zonder doel,dat heeft geen zin. Ik ben een prooi voor de klinieken en alles wat er van leeft....en zoals mijn man zij: dat wil ik vermijden....
Datum:
30-09-2008
Naam:
mieke
Leeftijd:
66
Provincie:
België

een kapot hopeloos leven vol met schande van een Afrikaanse vrou

ik ben 24 jaar oud en kom oorspronkelijk uit Afrika. in Afrika was ik altijd arm en we waren thuis met velen maar er heerste altijd een negatieve sfeer. mijn vader was alcoholist en zelf werd ik als klein kind ook vaak mishandeld en gepest.
maar toen ik 14 was waren er een paar kennissen van mijn familie die in nederland woonden en ze stelden voor mij mee te nemen dat ik in nederland naar school kon gaan en kon gaan leren wat ik zelf dolgraag wou. aan de andere kant wou ik niet omdat ik mijn moeder en mijn oma en alle andere familieleden waar ik van hield niet achterlaten maar aan de andere kant zag ik mijn kans om te vluchten van al die mishandelingen en al dat geweld bij mij thuis.
dus ik ging met die kenissen naar nederland, in Afrika deden ze heel aardig enzo en ik zou naar school gaan maar toen ik eenmaal in Nederland aankwam kwam er niks van terecht van school maar werd ik met mijn 14 jaar achter een raam gezet op de wallen in amsterdam en moest ik de hoer uithangen. er was een vals paspoort van mij waarop stond dat ik 18 was en die zogenaamde kenissen van mijn vader begonnen me altijd te slaan en te vernederen ik werd zowel fysiek als geestelijk zwaar mishandeld. ik kon niks tegen mijn familie zeggen want ze waren heel ver en we hadden thuis geen telefoon en die mensen hebben mijn familie vaak geschreven dat het goed ging met mij en hele goeie cijfers haalden op school wat niet waar was.
ik werd de hele tijd gedwongen om achter het raam te staan en in prive huizen te werken als hoer en al dat geld ging naar hun en ik moest ook nog eens altijd de slavin zijn bij hun thuis. totdat ik 17 werd hebben die mensen mij verkocht aan een man en die heeft me jarenlang mishandeld en verkracht en uitgebuit.
van hem moest ik bijna elke dag achter het raam voor hoer zitten. ik voel me zo vies en zo ongelukkig en ik schaamde me altijd zo erg achter dat raam en al die mensen die naar me keken en vond het zo vies om met al die stinkende mannen naar bed te gaan. mijn familie weet van niks want ik heb nooit meer contact met ze gehad en mis ze heel erg. als mijn familie eens moest weten wat er allemaal gebeurd is met mij... het zou echt een schande zijn voor iedereen dat ik sinds mijn 14e hoer moest zijn en geen cent heb verdiend al die jaren want al het geld ging naar die kennissen in het begin en daana naar die man. omdat ik in al deze tijd toch nog nederlands heb kunnen leren ben ik ontsnapt van die man en zat ik in een blijf van mijn lijf huis.
ik voel me zo ontzettend eenzaam en verlaten en vies en misbruikt dat ik gewoon zelfmoord wil plegen.
ik heb gewoon geen woorden over hoe ongelukkig ik me voel. mijn leven heeft gewoon geen enkel nut meer. het liefste wat ik zou willen is mijn familie terugzien maar ik ben te bang. ik zou ook nooit een man kunnen hebben want ik kan gewoon geen man meer uitstaan als een man mij aanraakt voel ik me gelijk vies ik lijd aan een soort van smetvrees voor mannen.
ik wil gewoon dood ik had gewoon op mijn 14e dood moeten gaan dan was me dit allemaal bespaart gebleven.
Datum:
30-09-2008
Naam:
Miranda
Leeftijd:
24
Provincie:
Noord-holland

Knipperlicht

Op mijn 6e stond ik voor het eerst met een vleesmest voor mijn moeder, en drijgde mezelf dood te maken als ze der kop niej hield. Ik kreeg rond groep 7 zo'n erge heker aan het leven omdat mijn familie me negeerde, sloeg elke dag na school met hoofd kapot tegen de muur. Ik heb ook elk jaar problemen met docenten op school en krijg overal problemen mee.
Ben ong. jaar geleden begonnen met mezelf te snijden en vervolgens over gegaan op roken. Omdat ik roken zonde van me geld vind ben ik ermee aan het stoppen maar hierdoor ben ik mezelf weer aan het snijden.
Ben ik geboren om te sterven en ga ik dood omdat ik nooit geboren had moeten worden?
Datum:
29-09-2008
Naam:
Anymouse
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-brabant

Ik voel me niet goed

Hallo ik ben 13 jaar en ik denk niet zoo goed over mezelf omdat ik denk aan faalangst. ik leer niet al te goed in de klas ookal doe ik me huiswerk goed en krijg daar een goed cijfer voor maar als er een toets aankomt dan denk ik aleen maar aan denken dat ik het niet ga halen. Zelfde met de cito toets ik had heele hoge verwachtingen maar ik haalde niet zoon goeie score toen is mijn zelfvertrouwen heel erg naar beneden gegaan. Ik zit nu net op een nieuwe school en het gaat een beetje goed.
Van Anno2008
Datum:
29-09-2008
Naam:
Anno2008
Leeftijd:
13
Provincie:
Zuid-holland

zelfmoord

vaak denk ik er over na
vaak heb ik het geprobeert en is het helaast mislukt met een scheermesje bij mijn pols probeer ik het helaast bloed ik nooit dood
als ik er niet meer ben hebben mijn familie en iedereen rust nergens ben gemogen dus waat heeft eht voor zin ik heb altijd het beste voor iedereen ik help iedereen en krijg er altijd stront voor terug
ik heb nooit een moment ik mijn graf leven gehad dat ik dacht van ik hou van me leven mijn leven is echt in een woord :VERK****D
ik ben op dit idee gekomen omdat ik heeeel lang heb zitten denken en uiteindelijk dit mijn oplossing was.
Datum:
28-09-2008
Naam:
nolife
Leeftijd:
16
Provincie:
Zuid-holland

voel me alleen!!!!

Mmmm mijn verhaal ligt heel ingewikkeld in elkaar. Elke dag hoop ik dood te gaan. Als ik op straat loop, in de trein zit, op werk of zelfs tijdens mijn slaap.
Ik ben een Islamitische jongeman die op hetzelfde geslacht valt. Heb gelukkig vrienden die het wel weten, maar de belangrijkste mensen in mijn leven die het niet accepteren zijn mijn familie. Mijn zus en 2 broertjes zijn het niet mee eens. We wonen allemaal in 1 huis en ze praten nog niet eens tegen me. Ik voel me eenzaam en alleen op de aarde. Mijn ouders zijn gescheiden, en mijn vader zei dat hij mij wil onterven en vermoorden! Mijn zus en mijn broertje zeiden dat ook. Ze willen me dood hebben!!!! Deze mensen (mijn zus en broertje) waar ik mee ben opgegroeid willen me dood hebben!
Vorig jaar had ik een NL vriend. Had veel liefde om te geven en gaf het aan hem. Heb mijn hart bloot gesteld aan hem. Heb van hem gehouden met heel mijn hart. Maar mijn hart is weer kapot gegaan. Hij heeft het namelijk uitgemaakt. Dat scheurde mijn hart in tientallen stukken! Het voelde alsof er tientallen naalden door mijn hart werd geslagen. Ik mis hem. Maar misschien lag het ook aan mij dat het uit ging. Ik had niemand en opeens kwam hij in mijn leven. Hij was mijn vreugde en mijn oogappel. Ik had eindelijk iemand ontmoet waar ik mijn gevoelens kon uiten en mijn liefde.

Maar het ergste van allemaal is dat mijn familie me dood willen hebben. Ik kan ze niet om hulp vragen voor wat dan ook. Ik schaam me om tegen mijn eigen vrienden te zeggen wat er werkelijk aan de hand is. Voel een diepe pijn. Word niet geaccepteerd, mijn stem wordt niet beluisterd, voel me eenzaam op deze aarde. Wil het liefst dood gaan en niet meer voelen. Wil WEG WEG WEG WEG!!!!
Datum:
28-09-2008
Naam:
Unknown
Leeftijd:
1
Provincie:
Anders

Ik Kan Het Niet Meer..

ik ben al 2 keer van school verwisseld omdat ik word gepest.
ik kan er niet meer tegen.
ik word nu ook op de roncalli gepest
ze slaan me ze zijn me zelfs naar huis gevolgd.. elke dag is er wel iets..
ik schaam me dat ik besta.
misschien klinkt het niet erg maar ik ga kapot..
help me
Datum:
28-09-2008
Naam:
Julia
Leeftijd:
12
Provincie:
Zuid-holland

Zat

op men 11 Jaar heb ik geprobeert zelfmoord te plegen was et leven beu en zat Men ouders waren piest op mij
heb dan geprobeert zelfmoord te plegen maar die mislukte
Drna heb ik et nog eens geprobeert toen werd ik betrapt
nu 7 jaar later zit ik nog steeds met die gedachte in men hoofd.
kben de ruzie al die zever beu kwil niemeer leven echt niet
kwil gewoon weg dood
leven is niks voor mij kan al die drukte en verdriet niet aan!!
Datum:
28-09-2008
Naam:
mike
Leeftijd:
18
Provincie:
België

Verrotte leven

Tja, het is moeilijk om te beginnen.
Ik heb alleen maar ellende in mijn leven.
Vanaf het moment dat ik naar school ben gegaan ben ik alleen maar gepest.
Dit heeft een enorme impact op mijn leven gehad, want ik ben nu 39 jaar en heb daardoor enorme problemen gehad.
Ik ben opgevoed door labiele ouders en die zagen niet dat ik met een groot probleem zat.
Frappant is dat ze dat wel op school zagen en de artsen dat wisten, maar ik werd niet geholpen.
Mijn problemen begonnen toen ik 16 jaar was. Weg lopen van huis, geen zin meer om naar school toe te gaan en geen zin meer hebben om te leven.
Ik heb in het verleden alleen maar aan zelfmoord gedacht en eigenlijk nog steeds.
Voordat ik bij het RIAGG kwam heb ik mijzelf enorm mishandeld.
Ik liep echt tegen de muren aan.
Pas toen ik 30 jaar was, kreeg ik professionele hulp van psychaiters van het RIAGG.
Sinds ik hulp heb gekregen, gaat het wel een stuk beter met mij.
Maar de gedachten om zelfmoord te plegen blijven heel groot aanwezig.
Ik heb een goede baan, maar voor de rest lukt er echt niets in mijn leven.
Ik heb flinke schulden en heb geen vrienden. Ik ben helemaal alleen.
Ik heb geen contact meer met mijn ouders, want die haat ik enorm.
Het probleem is dat ik vrijwel iedere dag geen zin meer heb in het leven.
Daardoor is het leven loodzwaar.
De drempel om zelfmoord te plegen is altijd al te hoog geweest voor mij.
En zo ga ik maar door met mijn verrotte leven.
Om alles een beetje onder controle te houden slik ik ook nog eens medicijnen.
Tot zover ongeveer mijn levens verhaal.
Datum:
28-09-2008
Naam:
Nick
Leeftijd:
39
Provincie:
Noord-holland
Praat erover!
Logo Stichting 113 Zelfmoordpreventie
0800-0113
Chat: www.113.nl

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.