Levensverhalen (pagina 1030)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

moe

ik ben 46 jaarr, heb borderline. sinds 3 jaar hoor ik ook stemmen die mij opdrachten geven. ik snij mezelf iedere dag open, op straat, mensen zien mij dan onder het bloed lopen en bellen de politie. ik ben bekend bij de politie. hulpverlening heb ik ook gehad maar dat heeft niet geholpen. heb geen zin meer om te praten en wil vaak alleen maar doodgaan. heb al meerdere pogingen ondernomen maar iedere keer mislukte het weer. mensen geven je dan zogenaamd weer hoop door te zeggen ga naar hulpverlening maar daar wordt ik vaak voor gek aangezien. dat ben ik dus echt niet. ben het contact met de politie zat, iedere dag hetzelfde, wordt er achter je aangejaagd. maar ja ben het zelf schuld, helemaal onder het bloed lopen. kan er echter niet mee stoppen vind dat heel moeilijk. heb altijd gezegd er is maar 1 manier om te stoppen en dat is doodgaan, ben ik van alle gezeiks af. ben zo moe om iedere dag te vechten tegen stemmen, tegen mezelf en tegen mijn omgeving. ben het helemaal zat. geen begrip van niemand, alleen maar ga naar hulpverlening, maar wil niet meer praten. het is voorbij, eens komt de mijn poging wel lukt en dan is gelukkig alles voorbij en ben ik niet meer zo moe.
Datum:
05-10-2008
Naam:
anoniem
Leeftijd:
46
Provincie:
Limburg

gek van mij ouders !!! ZELFMOORD!!!

heey ik ben 14 jaar
en ik woord heelmaal gek van mij ouders
ik krijg over de schult van iets wat mij broer heeft gedaan heeft of mij zusjes dan krijg ik de schult altijd ik
en op school word ik ook heel erg gepest
omdat ik van tokio hotel hou en van zwart kleding ben een beetje gothic niet zo erg vroeger ben ik ook vaak geslaagen door mijn broer ook sexulemishandelt mar dat gelooft mij moeder en vader niet omdat mij broer heeft gezecht dat hij dat niet heeft gedaan maar ze geloven mij niet
en sinds voor 2 jaar denk ik aan zelfmoord
ik kan zo niet meer leven rot leven
en mij vrienden laten me ook zitten!!
en er is een leuke jongen bij ons op school maar die ziet mij niet staan denk ik
ik vind hem echt leuk !!
-xxx-
Datum:
04-10-2008
Naam:
anoniem
Leeftijd:
14
Provincie:
Anders

bey...bey

ik man van 31 kan het levenb niet meer aan geen vrienden familie of iemand die mij begrijpt waar ik heen kan, gescheiden vader van een dochter avn 6 die ik nooit zie


nee echt zo hoeft t van mij niet meer...waarvoor nog?
Datum:
04-10-2008
Naam:
robbie
Leeftijd:
31
Provincie:
Drenthe

Ik kan niet meer.

Ik weet niet waar ik moet beginnen. Ik denk op de basisschool. Veel pesten, helemaal omlaag gehaald, elke dag. Daar zit ik nogsteeds mee. Dat heeft mijn hele zelfvertrouwen weggehaalt. Verder ben ik ongelooflijk bang voor de dood. Mijn beste vriend heeft zelfmoord gepleegd. maar ik durfde niet mee. Ik weet niet waarom. Tot nu toe heb ik iedereens leven verpest. Ook dat van mijn ouders. Altijd ruzie, en dan vaak over mij of met mij. Ik zie geen toekomst. Nergens in. Ook niet in vrienden/relaties. Steeds als ik iets heb, en ik begin ervan te houden raak ik het kwijt. En het ligt altijd aan mij. Doordat ik de keiharde waarheid niet aankan. Soms zie ik dan mensen lopen op straat. Ik weet dan niet wat ze hebben meegemaakt. Maar ze leven zoals een meisje van 15 zou moeten leven. En ik kom er niet eens bij in de buurt. Onzekerheid en leugens hebben me nu zover omlaaggehaald. Mensen zijn gekomen erdoor. Maar ik raak ze allemaal kwijt. En ik haat mezelf. Omdat het mijn eigen schuld is. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen. Zit hier zo diep in. En steeds weer een leugen om eruit proberen te komen. Of geen leugen, maar een actie waar ik later weer spijt van heb. En niet meer goed kan maken. Het enige wat me een beetje op de been houd was mijn vriendje. Hij heeft me door de rouw van mijn beste vriend (Adam) heengesleept, en gezorgd dat het weer iets beter ging. Ook heb ik tegen hem weleens gelogen. Ik kan niet opnoemen waarover. Ik praat nu veel met een andere jongen, wat hij doorheeft. Ik voel me zo schuldig. Maar hij woont 200 km ver. En ik mis gewoon af en toe die arm om me heen. Die krijg ik ook niet van vrienden/vriendinnen. Ze proberen er wel te zijn. Maar zij snappen ook niet hoe diep dit zit. Dat snapt echt niemand. Ik kan er zelf niet eens bijkomen.
Ik weet ook niet waarom ik nog leef. Het is gewoon zo lastig. Maar ik kan er niet uitstappen.
Het is gewoon kapot allemaal. Ik ben kapot van binnen. Ik word chagrijnig van elk commentaar dat ik krijg. Maakt niet uit wat. Dat komt door onzekerheid. Ik ben op de lagere school altijd gepest, ik weet niet waarom, was een makkelijk slachtoffer. Mijn ouders zijn ook niet de makkelijkste ouders. Alles wat mode is is onzin, het moet comfortabel zijn. Zijn hun woorden geweest. Ik had echt geen o'neill als ik dat wilde, omdat dat 'cool' was. Verder was ik heel verlegen. Zelfs toen ik in groep acht zat, voor kinderen uit groep vijf. Als ik daaraan terug denk kan ik mezelf slaan. Zo erg is dat. In de eerste klas kwam er wat verandering in, maar ik was zo onzeker en verlegen, ik kon het gewoon niet. Ik werd niet gepest, het was een leuke klas. Maar steeds meer kritiek kwam op mijn pad. Ook van mijn ouders. Kritiek die andere ouders gewoon niet geven. Als mijn ouders in de eerste klas zeiden dat ik geen snoepje mocht, voelde ik me alweer klote, verneukt, gewoon omdat ik niet wist waarom ik altijd was gepest. misschien was het wel daardoor, dat ik teveel at ofzo. Ik begon mezelf te haten. Steeds meer haten. Ik kon gewoon niks vinden waardoor ik mezelf aardig vond. Soms, als ik vrolijk was, heel vrolijk, wilde ik nog wel eens zeggen: 'dat jurkje staat oke'. Maar anderen stond het beter. Altijd.
Al die krikiek stapelde zich op. Het werd zoveel, Adam was iemand op wie ik kon leunen. Iemand die het aanhoorde, en geen kritiek gaf. Behalve als het terecht was en ik dat zeker wist. Daarom kon ik het kwijt, omdat hij het begreep. Nooit had ik iemand in mijn leven, die ik zo vertrouwde en die me begreep als Adam. Hij was gewoon mijn leven.
En elke keer als ik iets erover hoor, of als mensen erover doorgaan, hakt dat diep in. Alsof het zijn schuld is, en dan voel ik dat als mijn schuld.
Ik weet dat het beiden niet zo is, maar door die shit in mijn verleden, voelde dat gewoon zo.

Ik zit ook met zoveel schuldgevoel. Ik had beloofd samen met Adam hand in hand, onder invloed van drugs te springen, maar ik durfde niet. Ik voel me er zo damn schuldig over. Over alles, aan iedereen heb ik schuldgevoelens. Je moest weten hoe graag ik normaal zou willen zijn, gewoon, zoals een meisje van bijna 15 hoort te zijn, leuke vrienden, ouders, liefde van haar leven, goed op school. Maar het kan niet. Dat is niet erg, maar bij mij is het te laat ervoor. Ik ben te verkloot om iemand mijn ware ik te laten zien en zo vrienden te maken zoals Adam. Ouders heb ik teveel mee doorgemaakt, dat komt niet meer goed, doordat ik met dingen van vroeger zit. En liefde. Ik zoek in liefde zoveel steun. Ik durf, en kan, dat iemand niet opleggen. Praten werkt zelfs niet meer. Misschien klinkt het allemaal als niks. Echt niks. Maar ik ben zonder reden al zwaar depressief geworden, en deze dingen kwamen er nog bij.

Ik kan het niet meer.
Datum:
04-10-2008
Naam:
IM
Leeftijd:
15
Provincie:
Zuid-holland

Ik kan het niet meer aan!

Ik kan het niet meer aan!

mijn vriendin heeft me verlaten, ik haal slechte cijfers, mijn beste vriend is overleden. ik kan het gewoon niet meer aan!

Ik had ook laatst een droom dat god tegen mij zei dat ik waardeloos ben en dat ik zelfmoord moest plegen,

daarom snij ik mezelf en zou ik willen dat er een eind aan komt!
Datum:
04-10-2008
Naam:
Erwin
Leeftijd:
15
Provincie:
Zeeland

Dood is een uitweg

Dood gaan. Dat lijkt me wat. Dan is alles voorbij waar je geen zin in hebt. Ik zal alles vanaf het begin uitleggen. Vroeger werd ik enorm gepest. Mensen waarvan ik dacht dat het vrienden waren, lieten me vallen als het erop aankwam. Ik ben enorm lang vriendloos geweest. Ik kreeg op zeer jonge leeftijd al zelfmoordneigingen, en heb een aantal keer een mes tegen mn lichaam gezet, maar ik had de moed niet om door te drukken. Toen ik op een nieuwe school kwma, ging alles beter. Maar niet voor lang. Weer moest ik naar een andere school. Nu moest ik hard werken, had geen echte vrienden en was depressief. Ik haatte mezelf. Ik ben andere vrienden gaan zoeken en vond deze. Maar toch blijft iedereen vervelende dingen tegen me zeggen en zeggen ze dat ze me haten. Ik heb een vriendin, maar die is ook depressief. Door haar verhalen word ik alleen maar depressiever. Ik heb het idee dat ik faal als vriend en haar alleen maar depressiever maak. Op school haal ik slechte cijvers, en thuis doe ik nooit iets goed. Ze zeggen dat ik niks goed kan. Ik ben mislukt en de enige reden om te blijven leven is mn vriendin en mn vrienden. Maar ik ben bang voor het moment dat ik iedereen kwijtraak en dan is de dood de enige oplosssing. Ik kan niks. Iedereen zegt dat ik faal. De dood is denk ik niet erg. Ik denk dat je geen ziel hebt, maar dat er in je hersenen gewoon een paar stroomschokjes zijn, die ophouden bij de dood. Dan is er niets meer en hoeft er niets meer. Rust...
Datum:
03-10-2008
Naam:
Zoon
Leeftijd:
14
Provincie:
Gelderland

ongelukig heuwlijk zonvertrouwe

wat ik ook doe
hoe goed dan ook
ze zecht je lieg en bedriegt
ik
lieg nooit en schijden wil ze ook niet
ik leef elkedag met ruuzie en spanging
ik kan er niet meer tegen
ik loop al weken me zelfmoord gedachten
ik heb een strop klaar
ik weet het niet meer
gerard
Datum:
03-10-2008
Naam:
g kinsbargen
Leeftijd:
60
Provincie:
Noord-holland

levensmoe

ik ben 10 jr gehuwd en vader van 4 kids
heb onlangs vernomen dat mijn echtgenote me bedrogen heeft met een ander (vrouw) en krijg het maar niet uit mijn hoofd gezet ookal heeft ze voor mij gekozen mijn vertrouwen is helemaal weg ik kan echt niet verder leven met die pijn en de gedachte dat er gevoelens aan te pas kwamen
doe niets anders meerdan aan zelfmoord te denken en aan mijn kinderen maar ik denk wel dat ik het ooit nog eens zal proberen vermits ik niet weet wie of wat de pijn kan wegnemen ben echt levensmoe niets kan mijn gedachten nog verzetten
Datum:
03-10-2008
Naam:
alias
Leeftijd:
29
Provincie:
België

waar is de moed?

Al mijn hele leven kamp ik met een laag zelfbeeld. Ik heb kinderdepressie gehad en ben opgenomen. Toen ik 17 was kreeg ik verkering met een jongen van 18. Voor het eerst in mijn leven had ik een vriendje. Het was geweldig, eindelijk was er iemand die me mooi vond, van me hield en nog onvoorwaardelijk ook. Tot dat hij het plots uitmaakte na een dik jaar verkering. Ik bleef sterk, praatte er veel over met vrienden en familie en iedereen denkt dat ik iedere dag weer groei en zo\\'n sterke meid ben. Alleen zo voelt het niet. Ik voel me eenzaam, ineens ben je niet meer geliefd en is er niemand die je meer mooi vind. Opeens ben je weer helemaal alleen.
Vroeger dacht ik veel aan zelfmoord plegen als jong kind, op een gegeven moment was dat voor mij geen optie meer. Maar nu ik alleen sta, geen ouders die naar me omzien en me liefde geven, God die niks van zich laat horen, mijn vriend die me niet meer wilde en niemand die me mooi vind... ik trek het niet meer. Mijn hele leven vecht ik al voor mezelf en doe ik er alles aan om waardering van andere mensen te krijgen en geliefd te worden... hoe kan ik verder leven? Hoe moet ik verder gaan?
Datum:
02-10-2008
Naam:
alleen
Leeftijd:
18
Provincie:
Utrecht

SHIT

Ik ben 14 jaar, niet zo oud dus, maar ik heb nu al nergens meer zin in, ik heb zoveel geprobeert te praaten met mijn ouders, maar omdat ik moslim ben kan jegewoon nietover alles praaten met je vader.. Mijn moeder is zo egoistisch dat als ik haar iets vertel uit vertrouwen en later een keer ruzie met haar heb dat ze het dan tegen mij gebruikkt. ik doe nou zelf vmbo-kb dus niet een van de hoogste. mijn ouders hebben hier al problemen mee omdat mijn hele familie maar dan ook echt iedereen behalve mijn oom en grootouders hbo-diploma hebben IDON'TCARE!!, ik weet dat je niets bereikt zonder diploma maar toch het heeft geen zin om mij omlaag te halen hierdoor. ik woon in een kleine stad waar iedereen mekaar kent en dus iedereen over elkaar praat.. ik heb van iemand gehouden zoveeeeeeeeeeeell, dat ik elke nacht heb zitten huilen eerst omdat hij niets meer van zich liet horen daarna omdat ik ruzie had met hem en nu omdat ik hem haat, ikheb wel een vriend die veel om mij geeft dat geloof ik ook echt maar ik hou zelf nog steeds van die andere jongen. natuurlijk heb ikookverkeerde dingen gedaan ongevraagt geld pakken, en roken maar ik heb ervan geleerd nu hetookniet meer op school gaat voel ik mezo alleen, het likt allemaal simpel maar als jeelke dag opstaat met het gevoel dat je alleenbent is niet goed,ikben wel heel erg realistisch ik bedoell ik hebwel 'zelfmoord'gedachtes gehad, maar ik heb het nooit gedaan vanwege mijn geloof (grote zonde). maar nu.. ik kan het gewoon niet meer ik doe altijd gelukkig en blij en grappig en erzijn mensen die mij mogen enzo maar van binnen ben ik KAPOT. ikdenk dat alles wel overgaat maar gebeurt dat niet weet ik niet of mijn geloof mij nog zal tegenhouden..
Datum:
02-10-2008
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
14
Provincie:
Overijssel

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.