Levensverhalen (pagina 1031)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Enough is enough

Ik heb dit gevoel al jaren. Ik kan het nergens kwijt. Ik dacht een soul mate gevonden te hebben die mij moed tegensprak maar hij blijkt alleen 'fake' te zijn. Ben laatst jarig geweest. Heb alleen in bed gelegen. Mijn wens was om niet meer wakker te worden. Ik heb het gevoel dat ik hier niet hoor te zijn. Mijn hele leven was en is een puinhoop. Ben zowat mijn hele leven lang geestelijk en lichamelijk mishandeld. Wie oh wie kan mij helpen??......niemand. Dus daarom moet dit gedaan worden voor mij gevoel. Misschien als ik een partner had, dat het gevoel weg zou gaan. Het gevoel is nu zo sterk dat ik aan het verliezen ben. Ik heb geen zin meer om te vechten. Ik ben altijd opgevoed met God in mijn leven. Waarom laat U mij zoveel lijden. Was ik zo slecht in mijn vorige leven. Als ik mijn eigen leven neem dan weet ik dat ik geen opstanding zal krijgen. Maar waarom zou ik opstanding willen of het eeuwige leven? Ben blij wanneer ik van de huidige af ben. Niemand kant kan mij helpen. Doe alles fout. Veroorzaak alleen maar pijn, stress en ellende. Ik ben eenzaam als de pest. kon er maar iemand door mijn ogen heen kijken en direct in mijn hart. Het gewicht aan verdriet is te groot voor mijn hart. Waarom heb ik dit allemaal aan verdient?! Schijt! Ik doe dit en daarmee uit!
Datum:
02-10-2008
Naam:
lady wanna die soon
Leeftijd:
26
Provincie:
Noord-brabant

ik mis me vriend

ik wil ook dood.. ik heb heel iets stoms gedaan waardoor mijn vriend nix meer laat horen..

ik heb geld gepakt uit zn portomonee, toen hij het kwijt was zei ik dat ik niet wist waar het was, hij vond dit heel vreemd en was heel boos.. toen stuurde ik later een smsjes dat ik het had gevonden.. hij geloofde dit niet en zei je hebt nog steeds de waarheid niet verteld daarom wil ik geen contact meer.. nu heb ik na 3 dagen de waarheid verteld maar nu reageert hij nie meer.. hij wil me vast nie meer en nu heb ik geen zin meer in het leven.. maar hij mag me ook niet slaan!! hij was boos dat het geld weg was en sloeg me in me gezicht. HELP dit komt nooit meer goed!! we hebben al 13 maanden
Datum:
02-10-2008
Naam:
A
Leeftijd:
20
Provincie:
Zuid-holland

Fake

Ik weet niet hoe het ooit zo ver is kunnen komen. Vroeger was ik een lief, gelukkig meisje dat straalde als een zonnetje in huis.
Ik hield enorm veel van mijn ouders. Mijn papa was de favoriet, hij maakte me altijd aan het lachen en pushte me niet zo om te presteren. Toen ik nog een peuter was kwam mijn moeder na school af met boekjes om te leren lezen. Het werd een dagelijkse routine... De bel ging, mijn moeder haalde me op en daarna gingen we boekjes lezen. Vaak had ik geen zin, maar als ik iets leuks wou doen moest ik het eerst verdienen! Later, toen ik opgroeide moest ik tijdens de vakantie dagelijks rekensommen maken, woorden spellen en noem maar op. Als ik buiten wou spelen met mijn zus mocht dat niet tot alles volledig correct gemaakt was. Ik voelde me gevangen in een kooitje, alsof ik nooit de kans kreeg om mezelf te zijn...zelfs niet na al die maanden hard werken op school. As ik 10en haalde waren mijn ouders heel kort even tevreden, maar daarna ging het leven zijn gewone gangetje. Van zodra ik een 7 en minder haalde lieten ze heel duidelijk en lang blijken dat ze teleurgesteld waren. Ik weet dat mijn ouders het nooit slecht hebben voorgehad met mij, ze wilden me slechts een beter toekomstperspectief geven dan datgene wat voor hen was weggelegd... maar op zo\\'n moment voelde ik me onbenullig, een nietsnut, een enorme sukkel... Met de jaren herhaalde dit proces zich steeds en ontwikkelde ik een vrij grote vorm van faalangst. Daarenboven was mijn moeder me steeds meer gaan helpen bij huistaken en opstellen, omdat ik ook op muziekgebied goed moest presteren en dus daar ook genoeg uurtjes in moest stoppen. Dit is op zichzelf een goed bedoelde daad, maar het uiteindelijke effect is dat ik niets durf te creëren zonder de goedkeuring van iemand in mijn aanzien. Iets wat nog steeds een enorme impact heeft op mijn studie in de muziek.

In het huishouden verliep alles tot ongeveer mijn twaalfde redelijk goed. Ik had wel \\\"strenge\\\", prestatiegerichte ouders.. maar verder waren er maar weinig strubbelingen. Dit alles tot mijn lieve grootvader in het ziekenhuis belandde. Ik zag mijn mama langzaamaan veranderen. Ze ging eraan kapot. Iedere week ging ze talloze keren naar het ziekenhuis dat toch veraf lag en kwam steeds als een ander mens terug. Na de dood van mijn grootvader bereikte ze haar dieptepunt. Ze begon op voorschrift van de dokter anti-depressiva te slikken. Een gevoelloos wrak was het resultaat. Ik herkende mijn moeder niet meer. Ik zag haar soms razend, in alle staten en wist niet wat ons overkwam. Na dit alles is ze nooit meer echt de persoon geweest die ze eerder was. Talloze keren heb ik op de trap gezeten, vol ongeloof kijkend naar mijn vechtende ouders en mijn oudere broer die een poging deed om hen uit elkaar te halen.

Een paar jaar geleden ben ik begonnen met het dragen van make up. Het bood me veiligheid, een maskertje waarachter ik me kon verschuilen. In het begin gebruikte ik slecht een getinte dagcrème, toch voelde ik mezelf al fake...want tenslotte probeerde ik iemand anders te zijn dan ik werkelijk was. Met de jaren heb ik steeds meer uitgeprobeerd en wou ik er steeds beter uitzien. Als ik een positieve reactie kreeg op mijn uiterlijk kreeg ik eindelijk een vorm van bevestiging en ik ging ervan houden. Eigenlijk keek ik slechts lijdzaam toe hoe ik de perfectie wou bereiken. Wat je in dit proces niet beseft is dat het uiteindelijk je leven onderuit haalt. Je moet vroeg opstaan, zorgen dat niemand...maar dan ook niemand je zonder make up ziet... langzaamaan wordt het een nachtmerrie. Je schaamt je zelfs voor je ouders, wanneer die je zien zonder make up. Je kan nooit meer mee naar het strand, je kan niet meezwemmen (en tenslotte twijfel je ook aan je figuur), als je bij iemand moet logeren moet je zorgen dat je laat genoeg gaat slapen en vroeg genoeg opstaat zodat niemand je ziet, als het regent durf je haast je kamer niet uit...bang dat je make up verziekt is en dat ze je ware uiterlijk zullen zien. Ik denk niet dat ik ooit iemand dicht genoeg zou kunnen laten komen om mijn ware gezicht te tonen... en dat vind ik verschrikkelijk. Ik weet dat ik nooit liefde zal kennen, weet dat ik nooit een degelijke carrière zal krijgen, want ik kan helemaal niet plannen, omdat dat altijd voor mij (door mijn ouders) is gedaan, omdat ik enorm veel tijd verlies aan o.a.mijn uiterlijk,...
Bij dit alles komt het feit dat de enige vriendin die ik helemaal vertrouwde toch niet zo trouw blijkt te zijn. Mijn moeder me vaak chanteert, wat me het gevoel geeft dat ze niet van me houdt. Mijn vader niks meer van me gelooft, omdat mijn moeder hem verhaaltjes wijsmaakte. Mijn broer en zusje en ik hebben nauwelijks een band. We zien elkaar bijna nooit en hebben nog nooit over iets vertrouwelijks gepraat, uit angst voor verraad.
Het voelt alsof niemand van me houdt.

Ik ben een wrak.
Datum:
01-10-2008
Naam:
snoopy
Leeftijd:
21
Provincie:
Friesland

alles is voor niets

Waarom kom ik hier en wil me verhaal kwijt, waarom ben ik ooit naar GGZ gegaan om me te veranderen.
Dit heeft me nog meer inzicht gegeven dat alles voor niks is. pas na 3 jaar therapie zegt GGZ tegen me dat ik maar in een AD(H)D groep moet en ze hebben me uit me oude groep gegooid omdat het met pieken en dalen ging en op te duur volgens GGZ alleen nog maar met dalen. Nu zit ik al z'n 2 maanden zonder wat dan ook. Alleen nog maar boven/bed.
Ik sla me knokkels kapot en heb me net nog met een zwaard me arm bewerkt.

Ik heb me pa gewoon gesmeekt of ie me niet gewoon keihard op me slaap kon slaan, toen heb ik het zelf gedaan en heb er nu nog last van, shit. Ik wil niet meer!

Toen ik op de basisschool zat kreeg ik ALTIJD te horen, je moet luisteren (oftewel veranderen), nu 15 jaar later zit ik daar dus nog steeds mee, veranderen veranderen.
Veranderen altijd maar weer voor die anderen! en daarom wil ik niet meer, wat moet ik nou nog hier op deze godvergeten kanker aarde, laat me terug gaan naar waar ik vandaan kom, laat het stoppen die pijn in me hart!
Datum:
01-10-2008
Naam:
incognito
Leeftijd:
21
Provincie:
Friesland

Teveel pijn en verdriet in me leven

Hallo,

Ik ben een jongen van 18 jaar en ik heb al heel veel meegemaakt in me leven. De reden waarom ik denk aan zelfmoord is liefde. Ze zeggen dat liefde leuk is en dat je je goed voelt. Dat is bij mij echt niet het geval geweest, ik heb een hele leuke relatie achter de rug met een meisje die ik leerde kennen van het internet. Ik was altijd gelukkig met haar en we zagen elkaar elk weekend en belde elkaar vaak, het is nu al 2 maanden geleden dat dit is gebeurd. We hadden 2 jaar met elkaar en elke keer als ik haar weer zag dacht ik dat het de liefde van me leven was. Alles meegemaakt met elkaar, de eerste keer sex, de eerste keer kerst samen. Eigenlijk gewoon alles. Op een dag kwam ze naar me toe en zei ze, Jeffrey ik kan dit niet meer. Dus ik nam het niet zo ernstig op en dacht dat het wel weer goed zou komen. Maar ze was verliefd geworden op een andere jongen terwijl ik alles voor haar had gedaan. Ik maakte altijd tijd vrij voor haar en als ze wat wilde of iets anders deed ik het. Maargoed toen hadden we elkaar gezien en vertelde ze dus heel het verhaal en ik was echt zo verdrietig en had zoveel pijn dat ik nergens meer zin in had. dit is ongeveer een maand elke dag gebleven en denk nu steeds nog wel aan haar. Ik heb contacten met haar gebroken omdat het me altijd weer pijn deed om te zien hoe gelukkig ze was met een ander. Maarja die periode veel steun en vrienden om me heen die me helpen. Dat is ook de reden dat ik geen zelfmoord had gepleegd (wat ik bijna wel had gedaan). Dus een maand geleden leerde ik een heel lief meisje kennen die mij helpte met alles en ik was opnieuw verliefd geworden. (mijn gevoel zei dat ik haar kon vertrouwen en dat ze misschien zelfs liever was dan me ex). Dus wij veel afspreken en msn'en en sms'en en bellen noem t maar op. Gisternacht hoorde ik pas dat ze zei dat ze misschien liever vrienden wil zijn en niet meer wil dat ik al die lieve dingen die ik zeg en stuur niet meer moet zeggen. Ze zei dat ze de laatste paar dagen niks had gezegd omdat ze me geen pijn wilde doen. Nu zit ik hier dus weer met pijn en verdriet en ik kan het gewoon niet meer aan, alles mislukt altijd bij mij ook dingen die niet met liefde te maken hebben. maargoed ik wil gewoon geen verdriet en pijn meer want ik kan gewoon ook niet meer lachen, en misschien is het wel gewoon beter na dit leven.

Jeffrey
Datum:
01-10-2008
Naam:
Jeffrey
Leeftijd:
18
Provincie:
Zuid-holland

geen zin meer

ik wil gewoon met rust gelaten worden.. ik ben nooit gepest, nooit misshandelt en nooit verkracht.
en toch heb ik ze alledrie meegemaakt.
ik vroeg me altijd af, of ik gewoon alleen kon zijn niemand om me heen niemand die met me praat gewoon alleen.
iedereen verwacht iets van me waar ik geen zin in heb! ik leef niet in mijn eigen wereld maar in de wereld die anderen voor me kiezen en lef om te zeggen dat ik dat niet wil heb ik niet. Ik heb veel vrienden en zelfs al 4 jaar een geliefde mijn zusje mijn ouders famillie alles iedereen heb ik ze houden van me maar toch voel ik me alleen elke dag opnieuw!
mijn kamer is mijn leven maar ik zou 1 willen zijn met de lucht overal maar toch weer nergens..
Datum:
01-10-2008
Naam:
..
Leeftijd:
20
Provincie:
Noord-brabant

afscheid

het is over! ik loop er nu 5 a 6 jaar mee en heb van alles gezien en mee gemaakt wat ? dat gaat niemand meer aan want ik ga er nu tussen uit springen.. ik ben alleen hier en ik zie het niet meer zitten heb nu op dit moment alleen al dingen voorbereid dus als het allemaal lukt duurt het nu als ik begin maar even en dan is het over!!!!!!!!! eindelijk durf ik het! rust niemand zal me wel missen want niemand intreseert ze in mij! ik wou alleen dag tegen iedereen zeggen die het misschien wel wat begrijpen! dag mensen! ik ga nu beginnen om er een eind aan te maken!
vaarwel
Datum:
01-10-2008
Naam:
iik
Leeftijd:
28
Provincie:
België

wat nu dan

weet niet waar ik moet beginen .
mijn laatste ander half jaar.
scheiding omdat ik uit de kast ben gekomen.
ontslagen op mijn werk ik niet meer goedfunsjoneerde (wat raar he)
een jaar bij huis geloopen.
daaroor finansjeel aan de grond gekomen huis kon ik niet meer betalen is geveild met veel verlies .
andere schuld iezers.
nu eindelijk een baan zins 1 augustus aangemeld bij de stadsbank .
nu komt het loonbeslag en vandaag een brief dat ze mijn bezitingen ook nog willen veilen .
ik hou echt niets meer over.
ben echt ten einde raad
Datum:
01-10-2008
Naam:
wimpie
Leeftijd:
39
Provincie:
Overijssel

Moe

Ik ben dit leven zat en moe. Moe dat ik geleeft word en niet leef. Moe om gezeik van lastige klanten aan te horen. Moe van de angst dat mijn vriendin mij binnenkort gaat verlaten. Moe van het verdriet dat ik mijn dochter niet kan zien. Moe van het feit dat ik mijn broertje mis die mij niet wil zien. Moe dat mensen mijn goedheid tegen mij gebruiken. Moe dat niemand mij uit laat praten. Moe dat ik alles wat mij rust geeft weg moet doen. Moe dat ik nog leef.

Ik ben moe, beste dood. Geef me rust!
Datum:
01-10-2008
Naam:
Stylingo
Leeftijd:
34
Provincie:
Zuid-holland

verdoemd

heel mijn leven heb ik al problemen, niet met een bepaald onderwerp maar gewoon met alles. het enigste wat ik wil is gelukkig zijn en dan denk je op het punt te zijn iemand te hebben gevonde die dat kan, laten ze je vallen. vanaf me 5de begon de zooi al. mijn vader verliet ons en wij moesten verhuizen, heb hem daarna jaren niet meer gezien. elk jaar daarna heb ik minstens wel 1 ongeluk gehad.. mense die me verlaten omdat ikgoed voor ze probeer te zijn. elke keer opnieuw als ik weer licht zie krijg ik een klap in me gezicht. mijn school ging ook verkeerd, kwam met de verkeede vriende in aanraking en begon te blowen, waardoor ik me 2de jaar bleef zitten. problemen thuis elke dag en een broer die verslaafd is aan harddrugs is ook geen pretje. heel dit huis is vervloekt, elke week zijn er ruzie's waardoor er deuren kapot gaan. ik dacht laats het gevnden te hebben. heb iemand leren kennen uit griekeland, en we zien ( zagen ) elkaar als soulmates, we hadden dan ook echt alles in gemeen. helaas ben ik erachter gekomen dat ze alleen maar aan zichzelf denk, en gewoon geen flikker om me geeft. zij was de rede dat ik vol wilde houde maar hoe het nu gaat laat iedere naaste van me mij in de steek, ik ben hier alleen. terwijl ik zo goed voor ze probeer te zijn, heb me soulmate dan ook meerdere malen vergeven van dingen die ze niet had moeten doen. mischien ben ik er te soft in maar ik hou zoveel van haar. na haar heb ik niemand meer die ook maar iets om me geeft. ik zie het nut om te leven er niet meer in. het bestaat uit leugens en bedrogen worden keer op keer. voor wie leef ik nou?? voor wat leef ik?? ik wil het beter krijgen, en ooit eens een keer geluk voelen.. dat mis ik in mijn leven. to live is to suffer
Datum:
30-09-2008
Naam:
Sonny
Leeftijd:
18
Provincie:
Noord-brabant

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.