Levensverhalen (pagina 991)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

-

ik voel me gewoon kut,
ruzie met mijn ouders
ruzie met mensen op school,
en liefdesverdriet.
ik wil het gewoon niet meer.
ik heb soms wel die gedachten maar ik durf het gewoon niet
het zou beter zijn als ik er gewoon niet meer was want waarom ben ik uberhaupt op de wereld gebracht?
ik bedoel het was niet verplicht
het kon beter niet gebeuren.
het leven is een cirkel als je er iets in mist maak je het niet in je leven.

maar ik wil juist niet zo'n happy family stichten dat is zo standaard ik wil iets in me leven maken maar dat gebeurt dan toch niet want de liefde van me leven weet niet eens af van mijn bestaan.
al 3 jaar. slijmend kijken naar een foto van hem ik huil mezelf wel elke nacht in slaap. het is verschrikkelijk. ik miss hem ik hou van hem. maar wat dan nog? hij niet van mij

sorry voor dit verhaal maar ik moest het gewoon even kwijt.

Datum:
20-12-2008
Naam:
-
Leeftijd:
13
Provincie:
Groningen

Dood willen is een bekende gedachte

Hallo mensen,

Als ik het niet meer zie zitten, wil ik dood. En dat gebeurt best vaak. Ik heb nu weer een rotte periode: er gebeurt veel, o.a. op mijn werk, en dat trek ik eigenlijk niet. Ik zoek iemand die naar me luistert, maar vrienden zijn niet thuis. Vaak zie ik het niet zitten, en dan klinkt als een repeterende grammofoonplaat in mijn hoofd: ik wil dood. Ik wil dood. Ik wil dood. Ik wil er gewoon niet meer zijn. Leven doet te veel pijn. Ik worstel hier nu al zo lang mee, al jaren en jaren. Heb twee jaar intensieve therapie gehad: drie dagen in de week. Dat heeft geholpen, het heeft me veranderd, maar het is nog lang niet af. Heb nog wel therapie, nu ruim een jaar bij iemand, maar ik heb niet het idee dat ik nog vooruit kom. Ik hoop dat een andere therapie wel helpt.

Het is dat ik te bang ben om zelf actief een eind aan mijn leven te maken: ik ben bang voor pijn, bijv.

Ik ben al bijna mijn hele leven depressief en angstig. Super onzeker (dat is lastig werken). Ik weet zo langzamerhand precies waar mijn valkuilen liggen, maar er niet invallen is heel moeilijk. Ik wil graag hard werken om iets te veranderen, maar na al die jaren word ik het wel moe. ik ben bang dat de mensen om mij heen, die ik juist zo nodig heb, mij ook moe zijn. Komt ze weer met haar sombere gedachten. Geen energie, nergens zin in... wat moeten mensen met mij? En wat moet ik zonder andere mensen om mij heen? Is er een uitweg, of blijft dit mijn leven lang zo? Dat laatste trek ik niet, maar als ik er zelf geen einde aan maak, moet ik het kennelijk maar verdragen...
Datum:
19-12-2008
Naam:
Black Girl
Leeftijd:
28
Provincie:
Noord-holland

Geen zin meer in het leven.

Ik ben vorig jaar heel erg gepest een heel jaar lang op school waardoor de gevoelens al begonnen te komen. Op school gaat alles kut en met m'n vriendinnen gaat het ook steeds meer achteruit. Mijn zus houd me overal mee in de gaten en daar word ik helemaal gek van. Ik heb gewoon geen zin meer in al die problemen in mijn leven en al die stress en zorgen. Ik zou het liefste nu meteen uit het raam springen.
Datum:
19-12-2008
Naam:
Lisa
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-brabant

waar gaat hem om?

Ik snap niet waar ik het voor doe. Ik ga naar school als ik klaar ben krijg ik een baan als ik oud ben ga ik met pensioen en dan ga ik dood.

Wat heeft het leven voor nut als je leeft voor niks. Leef je voor Geld/God/het leven zelf/andere/iets anders? Het komt allemaal op hetzelde neer het is nutteloos.

Met gokken/drugs/andere verslavingen blijf je in je droomwereld, en zie je niet onder ogen hoe nutteloos mensen zijn.

r.i.p. mezelf
Datum:
19-12-2008
Naam:
wim
Leeftijd:
20
Provincie:
Zuid-holland

ongewaardeert

Je wil een "goed mens" zijn. En toch lijkt alles slecht uit te pakken, want ik ben eenzaam, echt eenzaam. Had maar een enkele paar vrienden en na het verbreken van de relatie, krijg ik beschuldingen naar mijn hooofd en ben ik niemand.
Eeen beetje eenzaamheid kan ik wel aan. Maar als er niemand om je verjaardag interreseert is.(dus alleen zit). En ik kan er niet mee om-gaan.En als je al weken van te voren je weet dag je kerst en oudennieuw< de zaligge momenten om te janken is, en dan de reclame hoort van all youre need is love. En daar ward vertelt;
NIEMAND NAG DEZE KERST ALLEEN ZITTEN.
Dan is er niet meer zijn de rieelste oplossing. Maar dat ik er niet meer wil zijn heeft ook andere oorzaken. Maar ongewest voelen kan ik niet handelen. En het enigste verschrikkelijk achterlijk is op de zogenaamde feestdagen ben je nobody, en als ik gecremeert word zullen ineens wel mensen om me geven, en dan was ik nog niet zo slecht blablabla.
De nensen die er zij willen zeker er wel zeker van zijn dan ik er niet meer ben.
Datum:
19-12-2008
Naam:
annoniepje
Leeftijd:
29
Provincie:
Gelderland

verdriet en alleen

ik ben een jongen van 15 en ik word gepest op school en in mijn buurt met mijn naam en word rocky of rokje genoemt daat word ik gek van maar dat is mijn probleem niet ik heb altijd pech krijg altijd ruzie met goedvriend(in)en en ik heb te vaak ruzie met mijn vriendin en ik kan niet zonder haar leven ik word echt gek van alles wat er gebeurt heb altijd problemen thuis en op school overal ik rook en drink terwijl niet mag om mijn verdriet en stres weg te werken ik heb nooit eens een dag dat ik geen verdriet heb ik huil mezelf af en toe in slaap ik heb echt een verrot leven ik heb altijd problemen en ruzie en er zijn mensen die me willen laten vermoorden ik word gek van dit leven
Datum:
19-12-2008
Naam:
voor velen mensen rocky
Leeftijd:
15
Provincie:
Flevoland

de energie is op

Hallo,

Als kind is er nooit serieus naar mij geluisterd als ik weer eens een angst/duizelaanval had gehad. Ook de schoolarts toendertijd nam mij niet serieus. Al die aanvallen in de jeugd en het niet serieus worden genomen hebben mij mede gevormd tot het dooie wrak (geestelijk) dat ik nu ben.
Momenteel gaat het met de angststoornis wat beter door een kleine dosis antidepressiva en de juiste ademhalingstechnieken. Maar het blijft altijd aanwezig. Het vertrouwen in mensen zowel in familie,een paar vrienden en collega,s is werkelijk nul komma nul. Ook ben ik sceptisch tegenover mijn vrouw met wie ik al een paar jaar een moeizame relatie heb. Met name de opvoeding van onze kinderen, waarvan eentje met ADHD en mogelijk een autistische spectrum, gaat moeizaam en vergt veel van ons als ouders. Dat beukt in op je huwelijk/relatie. Ik voorzie problemen nu en in de toekomst over ons kind ondanks dat hulp is ingeschakeld en de juiste school. Keer op keer word ik teleurgesteld door mijn vrouw, ouders en collega,s. Op het werk ben ik er al een hele tijd achter gekomen dat je beste collega,s je grootste vijanden kunnen zijn terwijl je daar niet om vraagt. Elke dag loop ik op mijn tenen. Vanaf mijn geboorte al want zonder hulp van een coufeuse (4,5 pond) wist ik mij staande te houden. Het lijkt wel dat ik die knokkersmentaliteit nog steeds in mij heb en ben daar best trots op. Vaak komt mij dat van pas in mijn leven als dingen wat minder goed gaan en ook met sporten werpt dat z,n vruchten af. Maar momenteel zit ik in een diep dal. Ik ben moe gestreden, de enegie is op! De strijdlust verdwijnt. Het enige waar ik een beetje trots op ben verdwijnt. Thuis is het een zootje, op het werk is het een zootje, door de psychiatrische onderzoeken van ons kind lijjkt het wel of ik mijzelf zie en zit ik behoorlijk in de knoop en bij mijn ouders, zusje en mijn vrouw voel ik geen liefde. Ze zijn als vreemden voor mij. Alleen mijn kinderen heb ik nog een gezond gevoel bij. Ik vertel het zoals gewoonlijk aan niemand want ik los het zelf wel weer op totdat ik daar ook de energie niet meer voor heb. Mijn vrouw verteld mij ook niet veel, we leven toch langs elkaar heen. Heb weinig vrienden omdat ik niemand vertrouw. Dus ook aan die groep vertel ik niets. Doordat ik in de tijd dat ik vrijgezel was veel op stap ging en door overmatig alcoholgebruik een stuk socialer werd en de rem er wat meer af ging had ik wel veel (achteraf zogenaamde) vrienden.
Momenteel word ik met mijzelf geconfronteerd en het blijkt dat ik niet een van de slimste ben en veel fouten maak. Dat ik weinig eigenwaarde en zelfvertrouwen heb weet ik ook wel maar dat ik er gaandeweg ook steeds meer achterkom dat ik qua kennis en kunde tekort kom op mijn werk en ook in het algemeen dat kan ik er even niet bij hebben. Kortom: Ik zat niet lekker in mijn vel. ik zit niet lekker in mijn vel en waarschijnlijk zal ik ook nooit lekker in mijn vel gaan zitten. Al die dingen
bijelkaar opgeteld worden mij even wat teveel ineens terwijl iemand, die wat beter in zijn vel zit, er veel makkelijker mee om gaat waarschijnlijk. Elke dag denk ik aan zelfmoord. Op wat voor manier ik het zou doen en hoe de mensen die om mij geven zouden reageren. Eigenlijk zou je na de zelfmoord op Aarde moeten kijken hoe de mensen daarop reageren. Mijn kinderen zijn de grootste drijfveer om het niet te doen want die doe ik er voor de rest van hun leven veel verdriet mee met emotionele schade e.d.
Mijn ouders en mijn vrouw kan ik het ook niet aandoen want die geven om mij ondanks dat ik niet veel bij hen voel maar dat weten zij toch niet. Bovendien heb ik er het lef niet voor om het te doen. Waarschijnlijk ben ik nog niet wanhopig genoeg.
Datum:
18-12-2008
Naam:
joep
Leeftijd:
32
Provincie:
Groningen

wat nu ?

hallo allemaal.
ik heb sinds kort een pracht van een vriendin! ze is mooi, lief, grappig... kortom in mijn ogen, perfectie.

we waren enkele dagen samen en ons geluk kon niet op .. we zeiden elkaar doorgaans hoe graag we elkaar zagen enz.

toen myn berichten bij haar niet meer aankwamen en omgekeerd... denk ik dat ze niet meer van mij houd ... ze antwoord altijd kortaf, en als ik haar vraag of ze mij nog graag ziet, dan zegt ze dat ze tijd nodig heeft...
daarna begon ze onzin uit te kramen zoals: ik ben je niet waard, je bent te goed voor mij, ik verdien je niet enzo voort... ik denk echt dat ze het gaat uitmaken.. maar ik zie dit meisje egt dood graag ! ik ben misselijk van verdriet... ik heb al gedacht aan mezelf op te knopen enzo voort. ik voel er echt een drang naar... want zonder haar, kan ik niet voort ...
Datum:
18-12-2008
Naam:
Gilles
Leeftijd:
14
Provincie:
België

mijn verhaal

ik denk nog maar kort aan om zelfmoord te plegen maar mijn vader en moeder zijn maar boos op mij en ik ben ziek ,moe,vermoeid,en ik wil alleen zijn iedere dag in mijn kamer daar voel ik mij het best ,het is alsof heel de wereld tegen mij is behalve 1 persoon mijn lief die steunt mij maar ik ben nog jong zegt hij ik heb nog een heel goed leven voor mij maar ik vind dat ik al genoeg heb gehad genoeg ruzie genoeg haat en waarom nog leven als ik niks mag doen of niks mag eten wat ik wil omdat ik niet lelijk wil zijn of dik we doen allemaal stom omdat we erbij willen horen maar ik kan dat niet ik voel me zo vermoeid en eenzaam ik wil gewoon weg uit deze wereld men vrienden zeggen komaan we willlen je niet kwijt maar ik denk dat de wereld geholpen is zonder mij zonder een stom persoon die eet en ademt ik wil gewoon een einde maken aan mijn pijn en problemen :( maar ik twijfel ik wil niemand verdriet doen wand er zijn mensen die om mij geven maar ze kunnen toch zonder mij of ga ik ze teveel pijndoen
pfff ik wil gewoon mezelf iedereen van de pijn verlossen dat ik besta.
Datum:
18-12-2008
Naam:
...
Leeftijd:
12
Provincie:
België

Mijn eigen verhaal

Ik ben dertig jaar geleden geboren in een uit zijn krachten gegroeid boerendorp, op een flatje. Ik ben de oudste van twee kinderen. Op school -een intituut wat ze vandaag nog af mogen schaffen- hoorde ik al nergens bij. Ik paste niet in het plaatje. Het leren was geen probleem, integendeel zelfs. Alles pakte ik moetieloos op, en lezen was mijn favoriete bezigheid. Mijn leeftijdgenoten waren drukker met de capiolen van Willem van Hanegem te imiteren. Tijdens de gymnastieklessen was ik steevast degene die de bal tegen zijn kop kreeg, en daarom ook even steevast om werd uitgelachen. Op het voortgezet onderwijs was het van hetzelfde laken een pak.
Maar voor bijna elk probleem is een oplossing, en die was voor mij dan ook snel gevonden. Spijbelen. Heel simpel. Je blijft gewoon weg. Geen punt. Je tekent zelf absentiebriefjes, jat het klassenboek en krast je naam door, of je komt met een smoes, en dat is echt iets wat aan mij is besteed. Ik kan liegen alsof het gedrukt staat, eerlijk.
Maar dat is geen oplossing, het is het maskeren van een probleem.
Later ging ik met paarden werken, waarmee ik over het algemeen beter overweg kon dan met mensen. Ik heb er een opleiding in gevolgd, en er uiteindelijk mijn werk van gemaakt. Korte tijd was ik min of meer gelukkig.
In de sport kon ik de kost niet verdienen, daarom was ik domweg niet goed genoeg. Met jonge paarden was ik handiger. Als een paard ongeveer drie jaar oud is, dan is het op een leeftijd gekomen om het voor het eerst te rijden. Dat eerste stukje, daar ben ik, al zeg ik het zelf, goed in, maar daarna is het voor mij al snel afgelopen.
De frustratie woekert al jaren, en ik ben er klaar mee. Met mensen kan ik niet omgaan, en ook van die paarden krijg ik langzaamaan tabak.
Het leren is geen probleem, maar ik weet niet wat voor opleiding, en waar ik daarna mijn heil moet zoeken.
Maar bovenal ben ik het gewoon zat. Zat om mijn nest uit te komen, zat om al het gezeik aan te horen. Ik heb er gewoon geen zin meer in. De moeite wil ik niet meer nemen. Wie weet is het gewoon allemaal luiheid, misschien wel, maar voor mij hoeft het niet meer, laat mij maar slapen. Ik heb op het moment mijn eigen bedrijf, voor het inrijden van jonge paarden; elke ochtend moet ik mijzelf mijn bed uit schoppen, ik heb er gewoon geen trek in. In de winter de kou, in de zomer de warmte en het gehobbel op die beesten.
Ik ben het spuug en spuugzat. Ik wou dat ik dood was.
Datum:
17-12-2008
Naam:
Frans
Leeftijd:
30
Provincie:
Gelderland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.