Levensverhalen (pagina 972)

Ik heb teveel meegemaakt teveel thuisproblemen gaat niet goed op school ik verlies vrienden ook school vind ik niet leuk ik word gepest ik verpest alles letterlijk alles k ben in het ziekenhuis gelegen poging tot zelfmoord dat was mislukt en ik vind het jammer. nu gaat t weer slecht ik wil nu echt dood. Het liefst vandaag nog voor een trein springen of me dood snijden.... ik wil weg hier het lijkt mij t beste als k er niet meer ben ik ben alleen maar depressief in het leven en ik vind t niet meer leuk.

Vandaag is de dag dat mijn vriend en ik 2 jaar en 1 maand een relatie zouden hebben, helaas heeft hij het de afgelopen nacht van vrijdag op zaterdag om 12u30 precies uitgemaakt met onbekende reden. Ik hield zielsveel van hem, echt waar. Hij was mijn allereerste echt liefde, hij heeft me zelfs ontmaagd! Het ging al lange tijd met mezelf slecht maar daar liet ik hem niets van blijken en aan onze relatie kon men dat zeker niet merken. Ik had problemen thuis, op school, met mijn sport ...

Ik heb al vaker zelfmoordgedachten gehad en daarna zelfmoordwensen maar nu heb ik gewoon een zelfmoordplan. Ik durf het niet uit te voeren omdat ik bang ben at ik mezelf pijn doe, ik wil dood maar zonder pijn. Ik weet niet hoe ik dit moet doen. Ik kan met niemand praten, zelfs niet met hem. Mijn ouders vinden dat ik me aanstel maar niemand begrijpt me. Ik wil weten wat er na de dood gebeurt maar dat weten maar weinig mensen, misschien zelfs niemand.

Ik wil niet zo verder leven.
x.

Ik denk wel eens bij mezelf; Wat heeft het voor zin?
Waarom leef ik? Als ik dood zou gaan, zal niemand daar last van hebben. De mensen om me heen zullen een tijdje verdritig zijn, maar die komen er wel overheen. En wat beteken ik nou in al die mensen?

De opleiding die ik doe is wel leuk, maar sinds ik geen vrinden meer heb heb ik nergens meer zin in. Wat boeit het nou of ik slaag of niet?

Ik denk steeds vaker: Als ik nou doodga, hoef ik me nergens meer zorgen over te maken. Dan is alles goed. Misschien wel een nieuw leven, een nieuw begin.
En dan ben ik wel gelukkig.

ik ben al 20 jaar depressief af en aan, en heb al 20 jaar gewrichtsreuma en iedere dag pijn. in 2008 overleed mijn lievelingsbroer plotseling en vlak voor de kerst werd er agressieve MS bij mij geconstateerd, waardoor ik mijn liefste hondjes niet meer kan uitlaten en ze dus wegmoeten. alsof dat nog niet genoeg is staat de zaak van mijn man op t randje van faillisement en moeten we naar de voedselbank omdat we niks meer hebben.
hoe kan t zijn dat mensen altijd pech in hun leven hebben????? ik ben zooooooo MOE!!!!

kheb egt zoveel shit meegemaakt en daarom heb er geen zin meer in .

Ik ben een jongen van 15 jaar.
Op school wordt ik door iedereen vernederd, uitgescholden en gepest in het bijzijn van andere mensen.
Ik word uitgescholden voor homo terwijl ik dat helemaal niet ben.
De pesters weten zelf ook wel dat ik geen homo ben, de enigste reden waarom ze mij belachelijk maken is om stoer over te komen bij mede leerlingen.
Ik word voor homo uitgemaakt in het bijzijn van andere en nu word ik daar echt opaan gekeken.

Ik word niet zomaar een beetje gepest maar het is 100x zo erg als ik het in woorden uit kan drukken.
Dag in dag uit word ik gepest.
Ik kan er niet meer tegen en ik heb de neiging om zelfmoord te plegen.
Maar ik wil mijn familie, ouders en vrienden die ik langzamer hand verlies.
Want niemand wil omgaan met een homo.
( ik ben geen homo)

Wie kan mij helpen dit probleem op te lossen?
Dat gepest moet opgehouden worden.
Mijn mentor, ouders en leraren weten er al van af maar het is niet te helpen en het stopt niet.

wat zal ik doen?

mvg. martijn ( als u dit leest ben ik waarschijnlijk al overleden )

Ik ben al en tijd bezig met mijn eigen einde.

Door enorme tegenvallers zo'n beetje heel mijn leven, en zelfs het leven dat ik mijn kinderen geschonken heb gaat niet vlekkeloos, nee sterker nog het gaat slecht.

Ik heb knetterherd mijn best gedaan er toch iets van te maken en ben van mening dat zelfmoord geen oplossing kan zijn, maar kan mij wel voorstellen dat anderen dit wel doen.

Ik ben bang , erg bang wat hierna komt, het geeft echter een veilig gevoel , er niet meer te zijn, zonder egoistisch te zijn.

je zal je wel afvragen hoe het komt dat een jong meisje als ik aan zelfmoord denkt?het antwoord is heel simpel.ik haat mijn leven.ik wil rust,wil niet meer al die kwetsende opmerkingen,wil me niet meer snijden,wil niet meer elke nacht huilend in slaap vallen..en daar zie ik maar 1 oplossing voor maar ik wil mijn vriendin niet achterlaten.zij is de enigste reden waarom ik hier nog ben.familie boeit me al lang niet meer.zij zijn juist het probleem van mijn drang naar zelfmoord.een drang die elke dag maar sterker word..de details waarom ik mijn leven zo haat zal ik jullie maar besparen,de meesten hier hebben zelf al problemen genoeg..

Al vanaf t begin dat ik mij kan herinneren ben ik negatief in gesteld. voelde me altijd verdrietig en kut.. hoe klein ik ook was me pa dronk heel veel ..en na en lange tijd gingen mijn ouders uit elkaar. Ik besloot toen die tijd rond mijn 11e jaar om bij mij oma tegaan wonen..nu ik ouder en ouder word is dit mijn grootste angst geworden een haat liefde verhouding met mijn oma maar de angst dat zij er niet meer is.. ik op straat sta en compleet niks meer heb maakt mij gek.. al jaren.... ik heb altijd al een moeilijke jeugd gehad en was geen makkelijke jongen heb alles gedaan wat god verboden heeft maar heb nu een goed lopende baan t enige wat goed gaat want ik drink een liter whisky perdag .. en gelukkig? ik ben t verre van dat.......

Waarvoor ik zo graag dood wil? Ik zal het jullie vertellen!!

Ik ben ben 20 jaar. Ik heb een redelijk goeie jeugd gehad, Basisschool ging goed af en toe had je is een x zo'n kleine ruzie maar dat was niks. Middelbare school ging ook goed alleen in het 3de jaar van vmbo ging het minder ik kwam bij mensen in de klas die mij niet mochten vanwege hoe ik eruit zag. Ik was toen een dik verlegen jongetje. Heel veel mensen die mij toen zagen hadden altijd medelijden met mij dat ik er zo uitzag. Heel veel meiden hadden medelijden met mij. Ik ben in dat jaar 5x in het ziekenhuis geweest door gebroken neus, 5 ribben gebroken, arm en pols gebroken, oogkas gebroken & elleboog gebroken. Je zou je wel afvragen hoe dat gekomen is. Mensen die konden niet met mij leven in de klas ze hebben me toen die tijd met de dood bedreigt ik had toen een hele sterke wil om gewoon te leven mijn ouders steunde me daarin mijn zus steunde me daarin. Ze hebben me toen zovaak in elkaar geslagen met een groepje van 5 a 6 man dat ik zo helemaal kapot was van buiten en binnen. Mijn ouders zijn er op het laatste moment achter gekomen wat er precies aan de hand was op school ik heb altijd verteld toen ik dat kapot had gekregen dat ik was gevallen of dat ik ergens vanaf was gevallen. Vreemd genoeg geloofde me ouders me altijd daarin. Totdat op de laaste week van het schooljaar waarin mijn vader me opzou halen van school vanwege dat mijn fiets helemaal kapot was gemaakt door die jongens ik had verteld dat een auto over me fiets was heen gereden maar niet het niet had gezien. Mijn vader haalde me op van school toen hij stond al 10 minuten op de parkeerplaats in de auto te wachten. Ik wist waar hij stond dus rechtstreeks uit de les rende ik na de auto toe maar die jongens waren veel sneller als mij en haalde mij in (hun wisten niet dat mijn vader er stond) en sloegen schopten mij tegen de vlakte weer zoals gewoonlijk mijn vader zag dit gebeuren en rende vervolgens meteen naar mij toe om te helpen maar toen mijn vader na me toe kwam gerent waren hun allemaal vlug weg gerent. Maar ik lag wel weer op de grond helemaal kapot geslagen en geschopt weer. Ik heb toen alles diezelfde avond aan mijn ouders verteld politie en van directie school. Politie kon er niks meer aan doen aan die gebeurtenissen daar vooraf toen ze me gebroken ribben neus en alles had gegeven. Vanwege dat dat te lang heeft geduurd al voordat ik aangifte had gedaan. School kon er ook niks meer aan doen alleen aan wat er voor school is gebeurd. Mijn ouders hebben meteen mij daar van school afgehaald en mij ergens anders op gezet. Ik heb toen de rest van mijn vmbo opleiding afgerond 75 km per dag reizen om niet weer in elkaar geslagen te worden. Waarvoor ik toen niet de neiging had om zelfmoord te plegen had snap ik nog steeds niet.

Ik heb na de middelbare school ICT gedaan in zwolle. Iedereen vond mij daar al apart ik was dik jongetje die niks goed kon die onder de littekens zat. Ik had liever dat ik elke x in elkaar werd geslagen dat deed alleen fysiek maar pijn want ze zeiden voor de rest nooit wat tegen me. Maar dit deed geestelijk zoveel pijn dat ik haast niet meer na school durfde. Ik heb toen ook na 1 jaar de opleiding verlaten en heb toen in goed overleg met mijn ouders besloten dat ik er een tijdje tussen uit moest. Ik ben toen 1 maand lang rond gereisd door europa daar heb ik veel geleerd in wat ik wilde en wat ik neit wilde. Ik woog toen die tijd 105 kilo en was 1,68 lang. Ik heb in die maand tijd dat ik weg was mijn lichaam zo veranderd dat ik van 105 kilo na 73 kilo ben gegaan. Als je mij nu zou zien en foto's van vroeger zou je me niet meer herkennen.

Ik ben na die tijd een half jaar gaan werken full time bij mijn vader op de zaak. Om we weer op te laten geld te verdienen en vrienden te zoeken. Ik heb in die tijd 6 hele goeie vrienden leren kennen. Ik heb toen de opleiding van Internationale hotel gekozen. Ik heb in de maand tijd dat ik weg was van huis alleen maar in hotels gezeten. En dat sprak mij heel erg aan.

Ik doe de opleiding nu bijna 2 jaar. Mijn vrienden zijn in die tijd mijn beste vrienden geworden. Ik dacht mijn leven komt weer op de rails. Maar dat heb ik verkeerd gedacht. Ik kreeg een week geleden verkering met een hele mooie lieve meid. 1 van mijn beste vrienden was harstikke jarloers en die heeft in die week tijd mijn hele relatie samen met 4 andere van mijn vrienden groep mij helemaal kapot gemaakt. Mijn auto gesloopt mijn vriendin afgepakt. Mijn leven om het zomaar te zeggen wat ik net weer beetje heb proberen op te bouwen weer helemaal kapot gemaakt. Ik liep vandaag zelfs over straat heen kwam ik ze tegen hebben ze gewoon 5 sigaretten op mijn borstkas uitgedrukt. Die andere goeie vriend die ik heb die kan het niet meer aan zien wat ze met mij hebben gedaan. Die heeft alles tegen mijn ouders verteld wat er allemaal gedaan is tegen mij.

Ik heb vandaag aan mijn ouders obgebiecht dat ik zelfmoord wil plegen na alles wat ik heb mee gemaakt kan ik niet meer leven ik ben kapot geslagen kapot gemaakt van binnen. Ik voel me zo dood van binnen. Ik houd zielsveel van me ouders en van me Zus. Maar ik kan niet verder leven zo. Mijn ouders willen eerst dat ik ga praten met een proffesional. Ik weet zkr dat dat niks gaat uitmaken ik ben te vaak gebroken nu. Het enige wanneer ik mij goed voel is als ik dronken ben en stoned. Mijn ouders laten mij niet meer alleen zelfs niet na de wc toe dan staat er gewoon eentje net erbuiten deur mag niet op slot. Alles waar ik dood door kan gaan wordt weg gehaald. Wat ze niet weten is dat ik al dood ben van binnen allen dat mijn hart nu nog klopt voor hun en niet voor mij. Ik ben niet gelovig maar ik bid wel dat ik snel mijn oma weer zie waar ik zielsveel van houd. Het leven heeft geen zin meer voor mij ik zit alleen nog maar te kijken hoe ik wil gaan. Ik wil niet gaan door voor trein te springen. Waarvoor niet ik wil andere mensen tot last zijn daarmee dat ze vertraagd wordne met hun reis of mensen een trauma geven. Het liefst ga ik met een boot de zee op betonnen blok aan mijn benen en dan in het water verdrinken zo hebben mijn ouders geen kosten aan de begrafenis en heeft niemand erg in mij dat ze zich storen aan mijn grafsteen. (want die wordt toch wel dan gesloopt.) Ik vraag altijd nog af wat doe ik op deze wereld waarvoor ben ik hier gekomen. Waarvoor ben ik zo gekomen op deze wereld waarvoor mocht ik niet zo zijn als mijn opa en oma rustig leven geleefd nooit problemen gehad. En ik moest dit leven hebben. Maar 1 ding is altijd zkr geweest mijn familie heeft van me gehouden altijd. Miss ook wel uit medelijden. Mijn testament is al opgemaakt alles wat ik bezit (niet veel meer) gaat naar goeie doelen. Alleen 1 oude foto van vroeger waar ik nog gelukkig op was heb ik ingelijst en krijgen mijn ouders op de dag dat ik een eind maak aan mijn leven. Zodat ze altijd een herinnering aan mij hebben toen ik gelukkig was 1 van de zeldzame tijden.

Hoe voel ik me nu beetje opgelucht ik heb mijn verhaal kunnen doen. Maar de drang na de dood wordt steeds erger. De pijn van nu de pijn van vroeger maken me kapot nog steeds. De trauma's de bot breuken die ik had die pijn voel je altijd.

Voor al die mensen die de neigingen hebben die dood willen ik weet wat jullie voelen.

Ik spreek jullie nog wel eens weer. Misschien over 2 dagen wel in de bar in heaven. Zoek je me dan zoek dan na de jongen met het litteken op de rug dat lijkt op een kruis of zoek dan de jongen met de brandwonden op zijn borstkas.

Iedereen sterkte...