Levensverhalen (pagina 956)

ik wil efkes praten over hoe ik me voel.ik wil er liever niet meer zijn op dees wereld!!ze beordelen mij zoals ik ben hoer.terwijl ik in mijn leven veel hebt meegemaakt heeft!ik ben misbruikt geweest toen ik 13jaar was.ik kan het gewoon niet verwerken.dat is een rechtzaak van gekomen ik heb dan niks van mijn jeugd gehad.ik mis dat wel dat jong zijn enzo.als je weet wat ik bedoel.?
niemand zie hoeveel last ik ervan heb.ik word alleen ma zieker en zieker ma niemand wilt het zien of zie het.thuis heb ik teveel stress.het is sara dit of dat.weg gaan mag ik niet mama heeft dat niet graag.ik wil me is goed voelen.ma het gaat gewoon niet,een ex van mij valt me altijd lastig.hij zegt tegen iedereen dat ik een hoer ben enzo.ik ben dat kost beu dat gedoe van iedereen.niemand kijkt naar mij!dat ben ik zo beu.ik moet iedereen helpen me niemand helpt mij!:(
ik voel me leeg vanbinnen.!!!ik voel me heel slecht in mijn vel.!ik weet echt niet meer wat ik moet doen:(wil je me aub helpen:( :(:(

Weet je, ik zeg je ni dat je zm moet plege mah der is geen nut in het leven, buiten dan voortplanten, zodat die generatie dan weer kan voortplanten en.. njh..
Omdat het zowat iedere dag weer saai is en telkens (op enkele uitzonderingen na) hetzelfde is, buite mijn ex en mijn hond om niemand geef, jha ik heb wel een teveel aan eigenliefde (daarom wil ik liever naar ergens ander, maakt niet uit, naar de zee, Italie, hemel.. als het maar weg is van hier) maar op aardre zal het toch weer beginnen vervelen, van de hemel weten we niets.. En echt een doel in mijn leven heb ik nizt.. njh ik heb een doel maar dat is gewoon om een hou-vast te hebben als ik blijf verder leven, dat ik toch nog iets heb om naar uittekijken. Ik weet ook wel dat je door één leven, mijn leven aftenemen, je vele andere leven kwetst en verdriet aandoet, maar om zo ver te leve in verdriet en verveling, onwetntheid enzoveel meer.. nee, een levn is kostbaar,, waarom?, je mag mijn leven hebbe, al is het maar voor een koekje.. het maakt me niet uit weet je, zo belangrijk vind ik het ook niet, al dat gedoe op school, saaie, kinderachtige klasgenootjes.. Soms lijkt het alsof niemand me snapt (ik weet dat er mense zijn die me wél snappen) maar waar vind ik ze .. hier?

Ik word helemaal gek, iedereen heeft een vriendin behalve ik. Het leven is zo kut, volgens mij blijf ik voor altijd maagd. Ik heb me thuis opgesloten en zit alleen maar achter de computer op fok! forum. Dit is geen leven meer, waarom ben ik zo lelijk. Al die tijd die ik heb doorgebracht met mijn chatvriendinnetje is voor lucht geweest. Ze heeft me gerickrolled, ook zij wil geen sex. Ik heb het helemaal gehad met iedereen. Op een dag ga ik weg, heel ver, en niemand zal mij ooit vinden.

Hey,
Ik zie het allemaal niet meer zitten , de reden ik heb constant wel een andere ziekte en nu zou ik spasmofilie hebben volgens het internet een ziekte en volgens mijn dokter een gevolg dak
psychiatrisch iets mankeer endat de pijn er maar een gevolg aan is . Nu moet ik een hobby zoeken en wat lopen maar dan heb ik juist meer pijn en die geloven mij ni mijn ma, mijn zus en vrienden. Nu dacht ik eindelijk te weten wat ik mankeerde en nu zeggen ze dat het in mijn hoofd zit, wa moet ik daar nu mee volgens studies is het echte ziekte maar ni volgens mijn dokter en hij is niet de enige die er zo over denkt.
Ik heb al geprobeerd om er een eind aan te maken maar da was ni gelukt, heb nu veel littekens op mijn polsen en waarom om het nog te moeten aanzien welke pijnen ik heb getrotseerd, welke pijnen eigenlijk volgens de meeste heb ik een goed leven en mag ik niet klagen, nee ik moet het niet zo opnemen wa ze heel mijn leven hebben liggen zeggen het pesten, in de steek gelaten worden door vader en vriendje, u ma die u ni gelooft als ge ziek zijt, leraren die u uitmaken als hypochonder, u dokter die u als een psychiatrisch geval afschilderd enz ik maak er een eind aan, het word mij allemaal teveel niemand weet hoe ik mij voel alleen diegene die nu ongeveer hetzelfde meemaken en eerlijk als iedereen u nu uitmaakt, pest of ni gelooft doe u zin ermee want niemand ga u missen als ge er een eind aan maakt ookal zeggen ze ik zie u graag ik denk soms da mijn moeder liever andere kinderen had gehad en dak alleen maar last ben in haar ogen. En mijn dokter zegt dak minder zelfmedelijden moet hebben, die doe precies of ik doe da express mij zo slecht voelen en n iemand geeft erom dak ziek ben en mij slecht voel dus waarom nog moeite doen in school geven ze er ook niks om.
Veel succes aan diegenen die eruit geraken maar voor mij zal het vroeg of laat veel te laat zijn!

het is de kunst om op de piek van je "ik wil dood" gevoel, te beseffen, dat een gevoel een gevoel is.
Gevoel is niet per defenitie waarheid!

Als je 13 of 14 jaar bent, is het leven vreselijk verwarrend, er veranderd zoveel, zo wel in jezelf als je omgeving. Je krijgt meer verantwoordelijkheden, er word meer druk op je gelegd, en dan kun je er even flink de weg van kwijt zijn. Maar juist op die leeftijd, is het belangrijk je te beseffen, dat je in de puberteit zit, er veel met je veranderd. Je kunt er op dat moment voor kiezen om in de slachtoffer rol te gaan zitten, of om te vechten tegen je "gevoel" ..

Als je Écht dood wilt, dan ga je niet eerst een half uur op een metalen rek bij een dak liggen, op een plek waar ik weet niet hoeveel mensen jou ook kunnen zien en horen, dan wacht je niet tot de politie bij je is! Als je Écht dood wilt, dan loop je dat dak op en springt, want als je Écht dood wil, wil je niet "gered" worden. Uiteindelijk wil je dan dus toch niet echt dood, maar wil je geholpen worden, wil je van je Kl*te gevoel af en wil je ook eens weten wat geluk is!

Wat veel mensen zich vaak niet beseffen, en dan met name jongeren, en soms ook "oudere" met een vaak psychische stoornis, is dat je geluk enkel zelf kunt maken. Bijna iedereen die ik op deze site lees, laat overduidelijk blijken dat zei hun geluk van andere af laten hangen, of om een ex die niets meer van je wil, of om vrienden die geen échte vrienden bleken te zijn (overigens willen de meeste mensen niets met mensen te maken hebben die enkel negatief denken, of door hun afhankelijke gedrag meer claimen dan echt een vriendin zijn.. één keer of soms eens verdriet is heel wat anders dan altijd negatief zijn, altijd de aandacht willen), of om ouders die hun een rot jeugd hebben bezorgd. Al deze mensen zullen je ongetwijfeld zwaar K*t behandeld hebben, maar jij,.. en JIJ alleen, bepaald hoe je er mee overweg gaat, dat je je rot voelt.. ja ... tuurlijk... maar betekend dat dan ook dat je aan dat gevoel moet toegeven? en er eigenlijk voor zorgt dat al deze mensen die jou dat hebben aangedaan, hun zin hebben. Of vecht je er tegen, zul jij hun wel eens laten zien wat jij allemaal WÉL in je mars hebt.
Ieder mens heeft zijn eigen kwaliteiten, en ookal heb je die nu misschien nog niet ontdekt.. Ga op zoek, en hou op met verdrinken in je eigen gevoel.
GELOOF in de KRACHT van POSITIEF DENKEN!!!

Tuurlijk is het allemaal makkelijker gezegd dan gedaan, en waarschijnlijk gaat het je ook enorm veel energie kosten, Nou ja eigenlijk niet waarschijnlijk, het gaat je sowieso heel veel energie kosten, maar je gaat er ook wat voor terug krijgen. Iniedergeval je eigen waarde, want je gaat je beseffen, dat hoe rot je je ook voelt, je je er iniedergeval niet bij neerlegt!! En dat alleen al gaat je een goed gevoel geven.

Dat je het niet alleen kan, is ook zeker, ga dus op zoek naar een goede hulpverlener, iemand waar jij je iniedergeval goed bij voelt. Begin eventueel met een cognitieve gedrag's therapie.

Kortom, geef je zelf eens een flinke schop onder de kont, sleep jezelf uit je slachttoffer rol, en zoek op waar bij jou de dichtsbijzijnde hulpverlenings instantie zit!! PRAAT!!!!

Ik ben overigens niet iemand die uit zijn nek kletst. Ik heb zelf in jullie schoenen gestaan, en diverse malen een "poging" ondernomen, ik werd er ook steeds handiger in, en de laatste keer is het me bijna gelukt. Ik werd pas "gevonden" op het moment dat een aantal vitale functie's al was uitgevallen, en volgens zowel het ambulance personeel als het ziekenhuispersoneel had ik daar inderdaad niet een uurtje langer moeten liggen. Ik kreeg "onverwacht" bezoek, die het niet vertrouwde dat de deur niet werd open gedaan, terwijl de muziek aan stond en de douche na een uur aanbellen, ook nog steeds aan stond. De eerste week na het ontwaken uit mijn Coma heb ik verdwaasd in het ziekenhuis doorgebracht, pas daarna kwam het besef, wat er gebeurd was. Dat ik gevonden ben, in mijn eigen zeik, en mijn eigen kots,.. zwaar onderkoelt,..
not a pretty picture!
Toen dat besef eenmaal kwam, kwam ook het besef dat ik zo niet langer door kon gaan. Want hoe kun je na zo te zijn gevonden, de mensen die je lief hebt, nog onder ogen komen, zonder schaamte??
Hoe kun je naast het neerleggen, dat het ziekenhuispersoneel zo voor jouw leven heeft gevonden, wat je zelf niets waard vind, maar een ander dus blijkbaar wel. Dan word het misschien toch eens tijd er voor te gaan vechten!! dat je van dat rot gevoel af komt.. Ergens is er toch een manier van denken dat je zelf zult moeten veranderen.. iets wat dus alleen JIJ kan!
Toen heb ik besloten...
Ik ga in therapie, en wel gelijk goed ook!
Want dit wil ik niet meer, me zo voelen wil ik niet meer, op die manier gevonden worden wil ik niet meer, maar ook het medelijden of afkeuren van andere mensen wil ik niet meer. Tenslotte... Zelfmoord kan altijd nog!!!

Ga dus praten, ga in therapie, whatever...
Maar hou op ermee te denken dat jij er zelf niets aan kunt doen.. terwijl juist jij degene bent die het moet doen!!!

Ik ben in dagbehandeling gegaan en dat is de allerbeste keuze die ik ooit gemaakt heb, nu... nu kan ik weer genieten in het leven, van de aller kleinste dingen zelfs.. een vogeltje die ik hoor als ik wakker word, een zonsondergang, een heerlijk nummer op de radio, mijn kinderen, een kopje koffie op bed!

Jij bent de Énige, die jouw toekomst/jouw geluk in de hand heeft!!!

haai ik ben 15 jaar
& ik word op school gepest
word ik trouwens al me hele leven maarja.
Mijn vader die is alsmaar boos op me en
ik heb mezelf gesneden ik heb anorexia pas 1 maand ik ben mega dik heb geen vriendin behalve 1 maar die woont helemaal in zuid-holland & die heb ik via internet ontmoet. Ik hoef nog maar voor 2 mensen te leven: me zusje&me vriendin
Mijn moeder zit te hele tijd te zeuren over school ik heb mega veel stress ik haal de laatste tijd slechte cijfers omdat ik depri ben. Ik moet nog 2 opdrachten doen en als je die niet doet ga je niet over en die opdrachten zijn moeilijk & heb huiswerk en.... er is eigenlijk niks goed op 1 ding na: Mijn vriendin&zusje mijn vriendin helpt me altijd word ik vrolijk van maar de pc van haar is kaduuk en nu heb ik haar al 3weken niet meer gesproken :(
Waarom moet ik nog leven??

De laatste tijd zit alles tegen,
ik heb ruzie met me ouders, geen vriendin
doe aan pro-ana ik snij mezelf.
School gaat niet goed.
Er is 1 iemand met wie ik een goeie band heb(me zusje) maar dat was het dan ook wel ik wil alleen nog voor haar leven verder heeft het allemaal geen zin meer.
Ik heb al 10x overwogen om zelfmoord te plegen maar ik ben te bang om te doen maar ik sta op het punt om nu wel te gaan doen.
xx Anoniem

Na het overlijden van mijn eerste man . na een jaar . Een lieveman tegen tekomen te zijn. maar dAT VALT mij bitter tegen ik zwaar in de schuld . enheb het gevoel dat ik zijn huishoudster ben

Ik merk de laatste weken steeds meer dat ik geen leven heb. Ik zit de hele dag maar een beetje op Fok! berichten te plaatsen in de klaagbaak.

Ik merk dat de vrienden met wie ik omging bijna nooit meer zie. Zij bellen mij niet en ik hun niet. Dit doet me eigenlijk heel erg veel pijn.

Elke keer als ik een topic open wordt deze weer gesloten door een mod. Dit frustreert me soms heel erg, ik heb dan het gevoel dat niemand naar me luisteren wil. Dat ik nergens me verhaal kwijt kan. Soms denk ik dan dat het enige is wat ik kan doen is er een eind aan maken. Misschien luisteren de mods dan wel naar me en laten ze mijn topics staan...

Elke dag met de trein naar school.

Elke dag met tegenzin naar school omdat ik word gepest omdat ik de slimste ben. Ik word gepest omdat ik lelijk ben en omdat ik niet sociaal ben.

Soms zeggen ze tegen me dat ik voor de trein moet springen omdat ik met me leven toch niks kan.

En sindsdien denk ik dagelijks om inplaats de trein in te gaan ervoor te gaan. IK WIL DIT ZO NIET MEER! :'(