Wat voor titel geef je mee als je hier over gaat schrijven.....?waarom schrijf je er over....? Zoek je opluchting..., zoek je aandacht....., zoek je hulp....,hoop je dat mensen je op andere gedachten brengen? Eenieder zal wel zijn reden hebben; mijn voornaamste reden is dat ik iets nalaat en hoop dat anderen -en zeker dierbaren die ik nalaat- straks, wanneer ze zichzelf van alles afvragen, wellicht wat begrip en troost kunnen vinden. Ik wil anderen nl niet op zadelen met schuldgevoelens en gedachten dat ze er iets aan hadden kunnen doen. Zoals ik het nu zie zal ik de komende maanden nog een aantal keren iets vastleggen en meegeven, alvorens er geen weg terug meer is.....
Waarom bijna......waarom nog een aantal maanden? Omdat ik stiekum nog hoop heb dat ik het leven toch nog op de rit krijg? JA! Helaas ligt die beslissing bij iemand anders.....
ALs ik terugkijk op mijn leven dan voel ik pijn en teleurstelling. De eerste 25 tot 30 jaar van mijn leven lijken dan nog wel prachtig geweest en stond ik vrij en onbezorgd in het leven. Toch is me onlangs tijdens en na een aantal sessies met psychologen duidelijk geworden dat mijn jeugd diepe sporen in mij achter gelaten heeft. Diep gewortelde angsten en frustraties zaten in me. Angsten die ik in het verleden opgedaan heb en die ik onbewust de afgelopen 25 jaar zelf steeds verder versterkt heb. Mijn grootste angsten waren (en zijn?) wel die van alleen zijn en pijn. Angst om teleur te stellen, angst om pijn, angst om in de steek gelaten te worden, afgewezen te worden. Dit alles in schril contrast met het beeld dat mensen van me hebben; ik ben een grote flinke vent waarvan iedereen altijd de indruk heeft dat ik goed in het leven sta en alles aan kan....en hoge verwachtingen van heeft (gehad). Niet dus, en alhoewel ik het mooiste had wat ik me voor kan stellen in het leven, nl in alle opzichten de meest geweldige vrouw die ik me voor kan stellen en sinds ruim 11 jaar een geweldige en lieve zoon ben ik alles op het spel gaan zetten. 'Geleid' door de angst dat ik dit zou verliezen en het fout zou gaan (want dat was me nl al eens overkomen) ben ik zelf het destructieve pad op gegaan. De evenzo geweldige dochter die we daarna hebben mogen krijgen, heeft mijn angst waarschijnlijk nog verder versterkt. En alhoewel ik me er ergens van bewust was dat ik helemaal verkeerd bezig was en dat ik zelf in de hand werkte waar ik bang voor was, was ik niet bij machte om het te veranderen, en liep ik weg voor de grootste problemen in mijn leven. Waarschijnlijk overkwamen me daarom ook altijd andere problemen waar ik me druk over kon maken en kon ik daarom weglopen van mijn eigen grootste problemen en hoefde ik me niet bloot te geven. Altijd overkwam me wel iets of waren er andere problemen (of zocht ik ze onbewust op...??) Er zijn vast veel mensen in mijn priveomgeving die vinden dat ik egoistisch was; niet genoeg aandacht voor mijn partner en kinderen had......maar dat was het niet....want echt diep in mijn hart is dat alles wat ik wilde....maar zo bang, zo bang voor de pijn die me dat zou doen als ze me ooit in de steek zou laten wilde ik het blijkbaar 'op afstand houden' want anders zou de pijn helemaal ondraaglijk worden en zoals het nu lijkt was ik me al aan het indekken op een leven zonder hen. Ik heb indertijd een vrouw ontmoet die mij daarheen kon helpen; een sterke vrouw met dezelfde interesses waar ik lief en leed mee zou kunnen delen; maar wat heb ik haar gegeven; eigenlijk alleen maar leed en beslag gelegd op kostbare jaren van haar leven en dat spijt me zo! Maar erger nog heb ik mijn partner en kinderen gigantisch tekort gedaan, en dat dat bijna onvergeeflijk is begrijp ik. Ik heb gigantische fouten gemaakt en alhoewel ik me vroeger bewust was dat ik bepaalde dingen later anders wilde doen is me duidelijk geworden dat ik precies dezelfde fouten maakte die ik altijd veroordeeld heb en misschien nog wel erger; volgens de psychologen is dat echter logisch; je doet het vaak onbewust zo, zoals je het zelf vroeger geleerd hebt....("waarom zijn er mensen die vroeger zelf misbruikt zijn, die hun eigen kinderen misbruiken...")"als ik een gezin had, zou ik heel veel anders doen dan mijn ouders deden", maar deed precies hetzelfde.....ik stortte me en vluchtte in het werk, afleiding zoeken, de verkeerde aandacht voor mijn kinderen (compenseren met uitstapjes dat ik er weinig was) etc etc. Mijn leven is zo gecompliceerd geweest, ik was altijd maar aan het denken, denken, denken; nooit rust in mijn hoofd en lijf; altijd maar angsten, angst om het fout te doen, angst om teleur te stellen, angst voor later, angst om alleen te zijn en daardoor bezig geweest met de verkeerde dingen; het maatschappelijk en financieel op de rit te krijgen ' voor later' en daarbij niet in de gaten hebben en vergeten te genieten van het mooiste dat ik al lang had!
Hoe dan ook, ben ik nu bijna ALLES kwijt. Bijna omdat het moment nadert dat ik er alleen voor sta, nog een paar maanden en dan zijn mijn vrouw en kinderen weg. EN dat juist NU, nu ik voor het eerst in mijn leven alles helder heb; alles met hen goed wil maken, onbezorgd naar de toekomst keek zonder angsten en begreep waarom ik in het verleden de fouten heb gemaakt die ik gemaakt heb en daarvan geleerd heb, nu ik me als herboren voel, nu ik voel alsof ik bijna 50 jaar heb moeten vechten om ECHT de betekenis van het leven te begrijpen, vrij van angsten en frustraties, nu trekt mijn partner de stekker eruit zonder ONS de kans te geven die ze ONS zou geven. Ze vindt het allemaal flauwe kul en gelooft niet dat ik echt verander en echt van haar hou omdat ik die fouten gemaakt heb. En ik begrijp HOE ze zich voelt en WAAROM ze zicht zo voelt, maar heb ook de overtuiging dat we er samen uit kunnen komen, dat we hulp moeten zoeken, maar omdat zij dat nu niet wil, gebeurd dat helaas dus niet. Toch blijf ik nog even hopen, tot de dag dat ze echt weg zijn, en dat is me ook helder, DAN is het mooi geweest voor mij... Ik ga niet weer 12 dagen wachten om 2 dagen te zien hoe het met mijn kinderen gaat; ik ga niet nog een keer de komende 15 jaar ' vechten etc' met een ex over onze kinderen, en bovenal ga ik mijn kinderen dat niet aandoen want het laat gewoon diepe sporen na bij kinderen, en ik kan het weten. Uiteraard, ook mijn levenseinde zal sporen na leten, maar dat krijgt wel een plek, verder kunnen ze opgroeien in een stabiele omgeving zonder telkens op en neer gesleurd te worden en zonder strijd tussen hun echte ouders en verwikkelingen over en weer met nieuwe partners etc etc...daarbij , ik trek het ook niet meer om opnieuw te beginnen, zie er ook geen uitdaging in etc etc, nee het is me heel helder; ik heb er nu ALLES voor over om samen met mijn vrouw en kinderen een toekomst op te bouwen, DAT is ALLES WAT IK WIL, MIJN ENIGE WENS en DOEL,DAT is mijn LEVEN, en als dat wegvalt, dan is het me ook helder, dan val ik, ook in het belang van mijn kinderen, ook weg.....
Sommigen zullen dat als vlucht zien...laat het mijn laatste zijn......
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.