Levensverhalen (pagina 622)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

ik weet het gewoon niet meer..

hoi allemaal,
ik heb een paar verhalen gelezen en iedereen heeft het zo te zien moeilijk.
ik helaas ook :(. ik ben een meisje van 12 jaar oud, en mijn leven lijkt redelijk normaal, maar ik voel me zo rot. Nu loop ik al een jaar met de gedachte rond om zelfmoord te plegen, helaas wordt dit steeds erger. ik kijk rond op sites hoe je snel en pijnloos zelfmoord kan plegen, zonder dat het echt kan mislukken. ik heb nog niks gevonden want anders was ik nu allang dood. ik snij mezelf vaak, nooit diep genoeg, maar wel zo ver dat het duidelijk opvalt en ik nu altijd met lange mouwen moet rondlopen. Ik heb ook een eetprobleem, ik heb anorexia, en dat maakt het nog veel erger.
Mijn pony, mijn enige steun, is een paar dagen geleden overleden en ik kan er niet tegen. ik weet niet meer hoe ik moet lachen, al lukt me dat wel als ik bij mijn vrienden of familie ben, maar het is NEP. Mijn beste vriendin raak ik kwijt door de middelbare, ze veranderd heel erg en ik kan mijn verhaal bij niemand kwijt. het liefst zou ik gewoon weg zijn. Mijn beste vriend weet van mijn zelfmoord gedachtes, en noemt me gek, of nouja, hij zegt dat ik het niet moet doen enzo. hij zegt dat er zoveel mensen om me geven en van me houden, maar om de een of andere manier geloof ik dat niet.
Ik denk aan ophangen, maar het lijkt me zo eng, ik denk dat jullie dat wel snappen?
Het lijkt me zo eng dat je daar hangt met die pijn, je krijgt geen lucht, krijgt paniek, en ineens ben je weg. het lijkt me zozozo eng! maar toch ook .. ja.. je bent daarna wel weer vrij en pijnloos..
sommige mensen zeggen dat ik zielig ben, omdat ik dood wil, maar ik ben niet zielig. ik ben gewoon te laf om door te leven. ik heb gevochten maar ik heb opgegeven, en ik heb geen spijt. ik ga misschien nog niet nu maar als ik iets heb om dood te gaan, ga ik. ik ga een overdosis nemen, ik ga doorsnijden, als ik maar van de pijn af ben, van de stem in mijn hoofd, van mijn verdriet.
sterkte iedereen.
Datum:
25-09-2010
Naam:
anoniem
Leeftijd:
12
Provincie:
Noord-brabant

Omfg!

Hey iedereen
Ik ben 14
Ik zeg mijn naam liever niet
Ik haat mijn vader Zoo erg
Hij is een alcoholic
Door die alcohol heeft hij al zijn hersencellen kwijtgeraakt
Daarom vind ik hem zo stom.
Stel je voor,hij gaat Bv op de PC
En het blokt nu bv 1 secondje
Dan begint hij te tieren en te roepen
Als mijn zus of broer iets heeft misdaan
Komt hij weer bij mij en begint hij weer te tieren en te roepen
Ik praat niet tegen hem,oh nee ik haat hem
Ik probeer me in te houden zodat ik niet op hem lijk
Ik heb zin om hem en mijzelf te vermoorden,ik ben hem zat.
Datum:
25-09-2010
Naam:
Anonym
Leeftijd:
14
Provincie:
België

Het is nog niet zo ver maar...............

Mijn verhaal is heel simpel. Ik heb in mijn jeugd als kind geen liefde ontvangen en ben een gevoelsmens. Mijn vader heeft mij nooit onder de mensen gebracht en nooit naar mij omgekeken en maakte altijd ruzie met mijn moeder, waardoor ik een verlegen jongeman werd met allerlei complexen. Later is dat goed gekomen . Maar daardoor ben ik wel een einzelganger gebleven. Ik ben licht paranormaal begaafd geweest in mijn jeugd, wat niet goed is in mijn ogen en dat ben ik kwijtgeraakt. Heb heel veel ervaren dat er meer is tussen hemel en aarde en veel tekenen aan de wand gehad. Ben gelovig maar ga niet naar een kerk. Ik ben niet echt een niet intelectuele man, echter ook niet dom. Door mijn achterstervoren gelopen jeugd heb ik veel pijn in mij. Zou graag naar een goede therapeut willen gaan ware het niet dat ik weet dat het niets kan uithalen bij mij. Ik weet precies wat ik moet doen om er uit te komen en ook hoe ik in elkaar zit. De negatieve geestenwereld (duivel) probeert je altijd naar beneden te trekken. Ik vecht al lang om mezelf op de been te houden en na een relatie van 8 jaar ben ik nu weer 3 jaar alleen en ben het alleen zijn zo beu maar helaas prik ik overal gemakkelijk door heen waardoor ik mij niet snel aansluit bij andere mensen die meer van de bla bla kant zijn. Ben wel veel onder de mensen maar ook heel veel niet. Mijn hele leven is een strijd van pijn verdriet en eenzaamheid. Dit wil ik niet nog eens de jaren die nog komen gaan. Als gelovig mens weet ik dat als ik zelfmoord pleeg ik naar de hel ga. Maar ondanks dat twijfel ik daar ook heel sterk aan. Maar ik heb genoeg ervaren dat er idd een God en een duivel bestaat. Ik gun niemand deze strijd en als ik het ooit over zou mogen doen dan zo ik iemand willen zijn zonder een extra antenne op mijn hoofd. Gelukkig blijf en durf ik hopen en geloof ik in God. Dus ik geef er niet zo gauw aan toe. Maar wil hier wel benadrukken dan ik zelfmoord plegen niet egoistisch vind. Ook niet dapper, maar als je goed in je velletje zit en liefdevolle ouders hebt gehad dan kun je het leven beter aan en ben je ook succesvoller in relaties. Ik heb nog hoop en bid tot god om een persoon die mij volledig begrijpt en deze op mijn pad te sturen. Ik hou dit niet langer vol zo als het nu gaat. Het is zoals ik in een stukje op deze site lees idd zo dat je gevoelens die je hebt niet kunt wegdrukken. Wel tijdelijk. Natuurlijk heb je verstand niet voor niets gekregen. Maar geloof me de realiteit is keihard en niemand bekommerd zich om mensen die iets minder in hun velletje zitten. Uizonderingen daar gelaten. Ik begrijp dus volledig dat mensen het soms of langer niet zien zitten. Maar god is gelukkig nog in mij, en ik hoop dat hij mij beschermd zodat ik een uiteindelijk een gelukkig mens wordt.
Datum:
25-09-2010
Naam:
anoniem
Leeftijd:
46
Provincie:
Gelderland

Ik wacht en dan ga ik

Ik ben al erg lang ongelukkig en eenzaam. Best raar, want eigenlijk ben ik echt wel leuk en ik zie er ook leuk uit.
Maar ik heb ten eerste een klote verleden, waar tot voor kort niemand iets vanaf wist. Ik heb 30 jaar toneel gespeeld, van kijk, het gaat goed met me! Maar ik had ook vaak nare periodes. Aan uit met vriend, al 20 jaar.
Tegenwoordig steeds problemen op werk. Alleen maar omdat ik ziek werd. Geen contract verlenging. Volgend werk, stom. Ander werk, echt leuk, maar was maar voor inval. Weer ander werk. Kreeg diabetes en een ware depressie. Weg werk dus, want natuurlijk kunnen ze dat niet gebruiken (kan ik me voorstellen)
Nu moet ik huis verkopen.
Daarna dakloos.
Op facebook ben ik erg populair, maar ja, ik ga daar niet verkondigen dat het zo slecht gaat en dat ik mij zo leeg voel dat het niet meer hoeft.
Lang heb ik dagelijks elke minuut aan de dood gedacht.
Toen ging het opeens iets beter. Wel nog aan uit aan uit met vriend. Nu weer uit.
Dat ik een tijd geleden niet daadwerkelijk suicide heb gedaan, is alleen omdat ik dat vriend, mijn moeder en mijn ene broer niet aan kan doen.
Vader heeft mij misbruikt, andere broer wil niks meer met mij te maken hebben sinds ik het heb verteld. (ik moest het wel vertellen, omdat ik van beide broers nichtjes heb, zij lopen grote kans ook te worden misbruikt)
Ene broer gelooft me wel, andere dus niet.
Nu is het uit met vriend. Goede broer is erg verliefd en blij, moeder zit met hoofd bij andere dingen, wil liever ook zo weinig mogelijk weten over vader.
Zodra het huis verkocht is, kan ik doodgaan.
Niemand zal me echt missen.
Of wel, maar ik ga niet meer vechten, alleen voor hun.
Ik wil niemand met de sores van het huis laten zitten, vandaar dat ik wacht/
Ik heb genoeg medicatie om het te doen.
Ik denk er nu de hele tijd aan.
Raar toch, want ik ben eigenlijk leuk. Iedreen vind me grappig en lief, maar echt contact maken we niet. Misschien houd ik de bood onbewust af. Ik weet niet meer hoe het moet, uitgaan, of bezoek ontvangen.
Ik woon nu alleen, dan tel je als vrouw ook niet makkelijk meer mee. NIEMAND van mijn buren heeft me sinds ik er woon 3 jaar, uitgenodigd. Ik heb me wel voorgesteld en na een jaar heb ik een buurtfeest gegeven. Ze kwamen, het was leuk, daarna...geen contact. Ja, als er geen oppas was voor de hond, dan vragen ze me.
Maar binnen ben ik nog NOOIT geweest.
Ik wacht
En dan ga ik.
Datum:
25-09-2010
Naam:
ikvechtnietmeer
Leeftijd:
39
Provincie:
Noord-holland

Een leven lang

Dag allen,
Zijn er nog mensen bij het leven perfect lijkt, die er materieel redelijk voorstaan, maar die het leven moe zijn?
In mijn geval is dit zo, en ik weet niet goed waarom...
Datum:
25-09-2010
Naam:
Kris
Leeftijd:
31
Provincie:
België

Mijn gevoel

Hallo allemaal,
op dit moment zit ik er ook serieus waar aan te denken om er mee te kappen. Nee dat doe ik niet, maar ik denk er wel aan, en dat is volgens mij net zo erg.
Ik ben me bewust van het feit dat het geen zin heeft, na regen komt zonneschijn blabla, maar op dit moment, GRR. Ik ga gewoon alles eruit gooien, is voor mezelf, dan is het er maar uit.
Ik haat mezelf op dit moment behoorlijk, omdat ik iets doe waar ik zelf helemaal niet achter sta. En het domme is, ik weet nieteens waarom ik het doe, maar toch doe ik het. Ik laat me eens in de 2 weken behandelen als stront, omdat ikw aarschijnlijk diep van binnen denk dat ik niet meer waard ben, maar als ik mijn verstand gebruik weet ik dat ik veel meer waard ben. Ik zit in strijd met mijn gevoel en het is niet makkelijk. Gevoel praat niet, het voelt alleen maar! Wat moet ik daar dan mee. Ernaar luisteren wordt er dan gezegd, alsof dat zo makkelijk is. Als ik ernaar luister moet ik andere dingen opgeven en ben ik gedwongen te geloven dat ik echt meer waard ben dan dat, en ik vind het dood en doodeng. Ik wil het niet geloven, omdat ik niet weet wat er dan gebeurd, word ik egoistisch? Word ik gelukkig? Ik heb niks te verliezen en toch voelt het alsof ik alles te verliezen heb. Mijn gevoel staat op dit moment ver buiten de realiteit en dat besef ik maar al te goed. Ik probeer realistisch te zijn, maar hoe doe ik dat als mijn gevoel me alle kanten opstuurt? Blijf gewoon eens op 1 plek gevoel! Ik eis rust, nu. Ik weet ook wel dat ik hierna weer in rustig vaarwater zal zitten en dat ik me weer fijn zal voelen, dit zijn fases, momenten, kleine processen wat 1 groot proces vormt en daar moet ik me doorheen worstelen. Eigenlijk, voel ik me gewoon kut, en weet ik niet wat ik ermee moet. Ik zou willen janken, keihard willen janken. zo slecht heb ik het nog nieteens. Ik heb een huisje, ben aan het sparen voor een ander huisje wat echt in mijn smaak is, maarja hoe lang dat nog gaat duren. Ik heb geen vriendje, omdat ik me niet open durf te stellen omdat ik bang ben dat als ik van hem ga houden, dat ie me dan verlaat. Ik heb geen vrienden, omdat ik me niet open durf te stellen, ik durf het gewoon niet meer. Dat is de realiteit. Ik ben hard bezig, maar waarmee?! Waar sta ik nu en wat ben ik eigenlijk aan het doen? Ben ik wel goed bezig? Wie zegt me dat ik op het juiste pad zit, dat ik het goed doe? Moet ik dan alles zo maar geloven wat mijn gevoel zegt? Help. Ik weet niet hoe ik dat moet doen. I'm starting to losing control now, niet over mezelf, maar over mijn gevoel. Ik heb mijn gevoel altijd in bepaalde hokjes gestopt, weggeduwt, afgeschermt. Nu kan dat niet meer, want ik moet verder. Een mens zonder gevoel is geen mens, dat weet ik nu. Ik heb me als een dooie gevoeld, een jaar lang, en nu ben ik dat gevoel spuug en spuugzat. Ik wil LEVEN. En dat ga ik ook doen. Maar ik kan dat alleen doen als ik mijn gevoel toelaat, de hokjes wegdenk en zeg 'kom maar'. Gevoel wat ben je lastig. Ik heb de neiging om te zeggen, ga weg, laat me met rust, maar dat heb ik aleens geprobeerd en dat werd hem ook niet. Er is maar 1 kant die ik op kan, en dat is de kant waar ik het meest bang voor ben, ja zeggen tegne mijn gevoel, ja zeggen tegen mezelf, ja Nies, je kan het! Ik voel vandaag dat ik een bepaalde controle verlies over mijn gevoel, ik voel ook dat het goed is, dat dat gebeurd, want het moest een keer gebeuren. Je kan je gevoel niet sturen en als je dat wel doet, tsja, of probeert eigenlijk, dan kom je nergens. Daar heb je je verstand voor, om te sturen, je gevoel moet je toelaten. Ik heb het door de war gegooid. Ik heb mijn verstand toegelaten en mijn gevoel proberen te sturen, of eerder gezegd, geprobeerd uit te bannen. Ik besef nu dat dat onmogelijk is en het voelt alsof ik verloren heb. Verloren van mezelf, verloren van mijn gevoel, gewoon verloren. Maar eigenlijk heb ik gewonnen, ben ik aan het winnen, want gevoel moet je toelaten. Ik ben alleen zo bang, bang dat mijn gevoel explosief is, of extreem, dat ik rare dingen ga doen of zeggen. Ik ben zo bang. Gadverdamme.
Datum:
24-09-2010
Naam:
Denise
Leeftijd:
21
Provincie:
Friesland

Zelfmoordgedachte

Ik ben 11 jaar en loop al een lange tijd met deze gedachte rond. Ik heb het gevoel dat iedereen me er gewoon niet bij wil hebben. Dat ik er gewoon niet bij hoor en erbij hoef te horen. Mijn beste vriendin zegt steeds van doe normaal joh, maar het helpt gewoon niet. Mijn ex-beste vriendin probeert mijn vriendinnen af te pakken. Dat gevoel heb ik tenminste.
Datum:
24-09-2010
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
11
Provincie:
Utrecht

gehad met het leven

Ik ben achtien jaar en heb al heel veel ellende in mijn leven meegemaakt.

In 2000 overleide mijn grootmoeder van wie ik veel hield, zij was als een tweede moeder voor mij.

Na haar dood wouden mijn ouders verhuizen en dat deden wij dus, ik verloor al mijn vrienden met wie ik opgegroeit was en ik had er niets over te zeggen omdat ik nog niet eens 12 was.

Op mijn 13de gingen mijn ouders uit elkaar en ik moest kiezen tussen mijn moeder en mijn vader, ik koos voor mijn moeder en ik ging wonen met haar en haar vriend samen met mijn zus.

Mijn vader en ik hielden eerst goed contact, om de weekend gingen wij samen ergens heen en ik vond het super.
Maar toen ging het mis, hij kreeg een nieuwe vriendin en ik mocht haar niet zo want de 1ste keer dat zij mij zag was ik zeer erg van slag.
Mijn ouders hadden ruzie en ik moest dus huilen en zij zei mij "Ik weet hoe jij je voelt lieverd".

Ik was woedend op haar want mijn ouders hadden beide met iemand anders en ik wou dat niet, en ik vond het ook niet leuk dat zij dacht dat zij kon weten hoe ik mij voelde.

Nog geen drie maanden later liet mijn vader alle contact achterwege, hij wou niets meer van mij weten, kwam niet meer langs of belde niet meer.
De laaste keer dat ik hem op mijn verjaardag zag was toen ik 13 was.
Laaste keer dat hij belde op mijn verjaardag was ik 14.

Daarna heb ik op mijn verjaardag zelfs nooit meer iets van hem gehoord.

Hij hertrouwde met die vrouw wie mijn stiefmoeder werd, hij wou mij niet eens bij zijn trouwdag hebben, mijn zus en broer mochten wel komen.

Hij kreeg een nieuwe gezin waar ik geen deel meer van uitmaakte, mijn broer en zus wouden vroeger niets van hem weten maar betekende toen alles weer voor hem.

Mijn nieuwe stiefmoeder haat mij en ik weet niet waarom maar zij doet het.
Mijn vader ziet mij niet meer als zijn dochter, zegt dat ik het nooit was want veel pijn doet omdat ik ondanks dat ik beweer van niet toch altijd om hem zal blijven geven.
Tenslotte was die vele jaren lang mijn papa.

Ik ben vorig jaar alle contacte met mijn broer verloren, zonder goede reden.
hij wil ook niets meer van mij weten.

Ik ben nu 18 jaar oud, de enige familie leden waar ik nog om geef en wie iets om mij geven zover ik weet.
Zou mijn moeder, zus en de dochtertje van mijn zus zijn.

Ik hou zielsveel van de dochtertje va mijn zus, zij is een schat van een meisje.
Door haar zijn mijn zus en ik closer weer geworden maar soms vraag ik mij af wat er zou gebeurd zijn als zij niet geboren was.

Heb vandaag opnieuw voor de zoveelste keer ruzie met mijn moeder om iets waar ik niets aan kon doen.

En ik dacht voor zo 10 minuten lang, wat is de beste manier om mijn polsen door te snijden of is het beter om gewoon voor een trein te springen
Of misschien een mix van medicijnen innemen.

Ik wil ergens niet dood maar aan de andere kant, ik weet niet hoeveel pijn ik nog aan kan voor ik een mes door mijn hart steek om deze afschuwelijk pijn te laten ophouden.
Datum:
24-09-2010
Naam:
N
Leeftijd:
18
Provincie:
Groningen

tjaa ..

mijn ouders gingen met mn 2e al uitelkaar
sinds mijn 3e heb ik een stiefmoeder

ik werd al sinds mijn 10 heel vaak geslagen
en als ik iets fouts deed werd ik in een kast gezet
daarvan heb ik clausterfobi gekregen
vanaf mijn 14e liep ik heel vaak weg van huis omdat ik niet geslagen wou worden .
toen werdt ik opgevangen door een crisis in blerick, toen moest ik weer na huis nou toen dat niet goed ging moest ik na een pleegezin. daar heb ik 2 maanden gezeten. daarna moest ik na huis ze zeiden dat het veilig zou zijn. de 1e maand ging goed thuis, daarna ging het weer helemaal fout. Toen kwam ik weer bij crisis in blerick daar heb ik 4 maanden gezeten, daar werd ik uitgezet omdat ik niet na school dufde omdat mijn vader daar werkt. ik moest toen na een behandelgroep in tegelen daar heb ik een maand gezeten. ik wou daar niet zijn dat was geen plaats voor mij. ik wou bij mijn vriend zijn. uiteindelijk had ik toestemming van mijn voogt om bij mn vriend te zijn. daar zit ik nu nog 1 oktober wordt ik uit mn behandel groep uitgeschreven, en 1 november moet mijn vriend zijn kamer uit. dus ik zit nu diep in de stress, we moeten een appartement vinden. ik heb heel vaak aan zelfmoord gedacht en nu nog steeds, Ik weet gewoon niet of het leven nog zin heeft, mijn ouders hebben me helemaal kapot gemaakt van binnen en buiten, soms vraag ik me af waarom ik een leven heb gekregen. ik kan het niet aan, ik leef alleen voor mijn vriend, Maar als dat uit gaat dan denk k niet dat ik nog verder kan.
het is vaak gebeurt dat het bijna uit was en liep ik al na het spoor, maar mijn vriend hield me altijd tegen, soms ben ik m wel dankbaar maar soms denk k laat me gewoon gaan. Ik kan niet zonder hem, Ik leef alleen voor hem, en verder niemand!
Datum:
24-09-2010
Naam:
mariska
Leeftijd:
15
Provincie:
Limburg

Niet te bevatten...

Vandaag, precies een week geleden heeft iemand die ik ken zelfmoord gepleegd. Het is niet te bevatten. Niet te bevatten dat hij zoveel pijn had maar ook niet te bevatten dat hij ons daarmee zo heeft willen treffen.
Datum:
24-09-2010
Naam:
T.
Leeftijd:
40
Provincie:
Noord-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.