Levensverhalen (pagina 530)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

HELP ME!

lieve mensen help t me alsjeblieft
ik zit nu huilend op mijn kamer omdat ikm net weer een preek heb gekregen van mijn moeder hoe slecht ik ben en hoe slecht ik het doe op school. ik heb er wel vaker aan gedacht en geprobeerd het positief te bekijken maar het lukt niet! ik heb het gevoel dat niemand om me geeft ik ben 8 jaar lang getreiterd gepest en venederd ook mijn leraar zei dat ik niks kon en ik durf het tegen niemand te zeggen dus helb me A.U.B!


-xx-jes
iemand die niet weet wat die moet doen!
Datum:
11-03-2011
Naam:
naamloos
Leeftijd:
12
Provincie:
Zuid-holland

voel mij zo raar

hallo weet niet hoe ik het moet vertelen maar voel mij de laatste tijd zo slecht 4maand gelden had mijn vriend het uitgemaakt een week en daar voorend bedroeg hij mij al en hij heeft mij 2maand en half bedrogen ben bang dat het terug gaat gebeuren voel mij er echt slecht bij ben bang dat hij het terug gaat uitmaken en da wil ik niet anders doe ik men eigen iets aan meen da zie die jong zo graag e nu doe ik niks anders meer dan wenen en vandaag heb ik nog niks er kunnen van eten voel mij echt rot maar niemand snapt mij hij heeft tegen zijn mama gezegt dat ik terug aan veranderen ben maar wa kan ik er aan doen wil gewoon terug zo als vroeger gelukkig zijn ik heb zoveel gedaan voor hem ik heb zelf abortus moeten doen waaar ik zo veel spijt van heb ik draag het heel mijn leven mee hij blijkbaar niet weet echt niet meer wat doen ben gewoon bang dat ik hem weer ga kwijt raken
help a.u.b. ik weet niet meer wat doen heb er zelf buikpijn enzo van
Datum:
11-03-2011
Naam:
isaura
Leeftijd:
19
Provincie:
Limburg

uitgeput

ik ben 16 normaal zou ik plezier moeten maken en weggaan , maar dat is niet het geval. ik zit in een leefgroep omdat het thuis niet ging men ouders zochten de stomste redenen om mij thuis weg te houden ik deed of wel te veel de frigo open ,of ik lustte iets niet telkens werk ik weg gestuurd ik kon er goed mee omgaan . tot dat mijn bomma stierf mijn rots in de branding zij maakten mij gelukkig door naar mij te kijken maar ineens stierf ze en bleef ik alleen achter , in het begin van haar dood dacht ik dat is het beste voor haar en voelde ik geen verdriet omdt ik haar nog kon bezoeken en een groet doen een week maar toen werd ik erop gewezen dat ze er egt niet meer was en twee maanden later blokkeerde ik , thuis belde niemeeer naar mij en ze dachten van jha ze zit toch in een leefgroep maar dat was men grootste zorg niet omdat het al jaren zo ging dat ik voor hun moest klaarstaan en helpen , ik moest mijn zus helpen dat ze geen zelfmoord kon plegen ik moest mijn broer klaar maken voor school en dan moest ik leren zo ging dat jaren respect kreeg ik niet want als ik vrij had van school mocht ik niet uitslapen anders werd ikk genegeerd door men ouders omdat ik wou uitslapen , ze wisten niet eens welke vakken ik volgde op school ze zeiden dat ze men leven zuur zouden maken en ze zagen in mij de vijand er waren momenten dat ze lief deden maar dat was om niet slecht over te komen en dan werd ik weer achtergelaten . Maar ik dacht van nee ik zal op school goede punten halen ik zit nu noch altyd in aso ik voelde me goed maar ineens kon ik niets meer ik kon niet oplettten , lezen , leren en doet ik dat besefte dat ik niet meer vooruit kon ben ik blijven proberen ik wou niet dat iemand iets wist van men verleden en wat er nu aan de hand is dus ik zettte een facade op . en momenteel ben ik twee instellingen later en nog altyd is men grootste behoefte dood gaan ik heb precies alles gedaan wat ik moest doen in men leven ik kijk ere gewoon naar uit ik alles gegeven wat ik moest doen en nu wacht ik op het moment
Datum:
11-03-2011
Naam:
annemie
Leeftijd:
16
Provincie:
België

toen.....nu

ik was het van plan een dag voor ik 16 werd. Mn ouders hebben het onderschept.
ben nu 28, en ik wou dat ik het toch gedaan had voor ik 16 werd.
Zie het echt niet meer zitten.....
Datum:
11-03-2011
Naam:
Petra
Leeftijd:
28
Provincie:
Zeeland

wat er van me overbleef is woede haat en focking stres.

gebroken hart tranen rollen over me wangen, dagen duren langer me leven die word zwaarder,
elke seconde duurt een uur. vrienden vangen me op want de pijn is niet te dragen nu zijn we 12 jaar verder de pijn het maakt me sterker,
bij elke stap die je zet is god by je op een dag ben ik weg en dan sta je er alleen voor,
alles wat er was gebeurt maakte mij hoe ik nu bent wat er van me overbleef is woede haat en focking stres,
samen uit samen thuis maar een vraag god, heeft mijn leven wel zin ?
Datum:
11-03-2011
Naam:
ayse
Leeftijd:
12
Provincie:
Noord-brabant

Alleen en moeder

Vaak wil ik er niet meer aan. Ik doe het voor mijn dochter, want ik hou zoveel van haar dat het pijn doet. Feit blijft dat sinds ik moeder ben geworden, ik geen zin meer heb om te leven. Het moederschap heeft een gevangene van me gemaakt die niet meer over haar eigen leven kan beslissen. Eerst werd ik tegen mijn zin in gehouden in een destructieve relatie met haar vader, alcoholisme en geweld meegemaakt terwijl ik zwanger was en ook daarna, toen ik eindelijk zover was uit deze relatie te gaan, kon ik nergens naartoe met onze dochter, omdat ik me in australie bevond. Terug naar nederland mocht niet zonder zijn toestemming en ik heb daar geen familie - ook niet de zijne - en amper vrienden. Als ik gegaan was, zou het kindontvoering genoemd worden. Op dat moment was er een woningnood waar wij woonden en ik mocht de staat niet uit, dus ik moest bij hem blijven! Ik heb nog nooit zo een woede gevoeld als toen. Toen het geweld zo groot werd, ben ik met politie naar het eerste blijf van mijn lijf huis gegaan. Na tien weken moest ik ook daar weg, want ik had geen plan en aan hun doelstelling was voldaan; moeder en kind uit de huiselijk geweld situatie halen. Bij de camping kon ik niet terecht, die wilden ons niet, vanwege angst voor represailles van mijn ex. Dus ben ik weer terug moeten gaan naar zijn huis! heb een week lang met een mes naast me in bed geslapen, helemaal stijf van de spanning, heeft me helemaal leeggezogen die tijd. Toen volgde een tweede opname in een blijf van mijn lijf thuis, omdat mijn ex erachter was gekomen dat ik bewijsmateriaal aan het verzamelen was tegen hem, om hem zijn voogdij te ontnemen, zodat wij weer een menswaardig bestaan zouden kunnen hebben, waar dan ook. En dit heb ik allemaal mee gemaakt met mijn lieve bolle baby op mijn heup vanaf haar geboorte tot aan haar 1,5 jaar. Ik ben zo bang dat deze tijd haar voor het leven zal tekenen, zo bang en voel me zo schuldig dat ik deze vader heb uitgezocht en niet in nederland gebleven was toen ik zwanger bleek. Ik zelf heb er een erge ontsteking op mijn been aan overgehouden en over mentale verschijnselen maar niet te praten. Nu anderhalf jaar later leek het goed te gaan met me, heb zelfs weer een baan voor 16 uur. Nu word ik van alle kanten gepushed om zoveel te gaan werken dat ik uit de bijstand kom en ergens knapt er iets in me nu. Ik kan geen kostwinner, mamma en pappa tegelijkertijd zijn! waar blijf ik????met mijn dromen en verlangens???ik geef al zoveel op. Ik vind dit natuurlijk egoistisch van mezelf, want van een moeder wordt dat niet verwacht, dat ze ook nog aan zichzelf denkt, maar ik ben bang dat ik een chagrijnige trut ga worden, ik heb nu al heel vaak geen zin om een verhaaltje voor te lezen, eten te koken en haar terecht te wijzen, grenzen aan te geven, ik ben het zat, want er komt geen einde aan, geen vakantie, geen korte rustperiode; het gaat maar door. Geen vent die thuiskomt en de routine even doorbreekt, geen wilde vrijpartijen meer, geen bioscoopje pakken, geen vakantie plannen. Ik heb nergens meer zin in, ik zou willen dat ik er gewoon niet meer was, en dat ik als een engel zou kunnen waken voor mijn lieve mooie kind. Er is niemand waarmee ik kan praten hierover, er heerst een taboe over als het moederschap toch niet zo leuk blijkt als iedereen altijd beweerd.
Datum:
10-03-2011
Naam:
Mirabella
Leeftijd:
34
Provincie:
Limburg

Soms.

Ik ben een meisje, 14 jaar.
Ik zit in de 2e. vanaf me 1e ben ik al gepest. door mijn klas enz en school.
Van: je bent lelijk, Lesbi dit dat enzz..
Het is best dom als je zo word genoemt.
Lesbi NHEJ echt niet ben ik niet.;)
Elke dag gebeurt er wel iets. op school bv: stom gedrag tonen tegen mij. of zeggen doe andere kleren aan want dat staat niet dit dat.
Daar word je toch x helemaal gek van.?

Soms denk ik dan weleens. Wat moet ik met dit leven.?
Niemand mist me toch als ik zm doe.
Iedereeen laat me ook achter.
ik ben al in de steek gelaten door mijn vriendinnen, iedereeen is gwn weg uit mijn leven.
Datum:
10-03-2011
Naam:
-
Leeftijd:
14
Provincie:
Gelderland

ik wil soms dood

soms voel ik me rot omdat ik raar ben. ik zeg soms dingen waarvan ik te horen krijg die niet bestaan . of als iemand iets vertelt dan maak ik het af maar dan op mijn manier . wanneer iemand dan zegt dat het niet klopt en dat het niet zo is gegaan word ik woest en agresief . dus men moet met mij meepraten en meedoen anders zal het slecht aflopen . maar het kan niet altijd zoals ik het wil waarddo ik vaak word teleur gesteld . en dan haat ik mezelf
Datum:
08-03-2011
Naam:
o b
Leeftijd:
31
Provincie:
Zuid-holland

Ik heb zelfs geen zin meer in een titel verzinnen.

Het voelt alsof ik nooit gelukkig kan zijn of mag zijn. Steeds als ik denk dat ik het geluk zie, verpest ik het zelf. Ik ben bang dat mensen me bedriegen, gebruiken, ik vertrouw niemand. Als ik iemand vertrouw of verliefd wordt, kap ik het zelf af, voor de ander mij pijn kan doen. Zo vaak heb ik gedacht om er een eind aan te maken. Ik ben veertig, en het lukt gewoon niet om er wat van te maken. het enige wat mij weerhoudt is het verdriet dat het mijn zus en ouders doet. En dat mijn katten niemand meer hebben die voor mij zorgt. Ik ben zo moe.
Datum:
08-03-2011
Naam:
eva
Leeftijd:
40
Provincie:
Noord-holland

mijn zoon

stefhan mijn zoon is licht verstandelijk gehanicapt en heeft gister avond geprobeerd zich zelf op te hangen. hij is niet alleen lvg maar ook homofiel en ziet geen uitweg meer vannavond heeft hij tegen mij gezegt dat ie spijt heeft dat het niet gelukt is ik zie graag reacties van ouders terug dank hiervoor
Datum:
08-03-2011
Naam:
jacoba
Leeftijd:
48
Provincie:
Anders
Praat erover!
Logo Stichting 113 Zelfmoordpreventie
0800-0113
Chat: www.113.nl

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.