Sinds ik een jaar of 8 was werd ik gepest. Ik was ni knap, ni slim, ik was mezelf. Toen kon ik ermee leven...er waren nog geen problemen. Op een jaar of 14 is het echt begonnen. OP school liep het niet goed, vrienden had ik niet en een lief mocht ik alleen maar van droomen. Op een vakantie met leeftijdsgenoten werd het pas echt erg. De meisjes waarmee ik op een kamer sliep wilden niets me mij te maken hebben en pesten mij de hele tijd. Ik vond bijna geen kleren meer van mezelf en heb uiteindelijk in 2 setjes 14 weken moeten rondlopen. Ik kon het niet meer aan en dacht erover na om 's nachts uit het raam te springen...Ik heb zelfs op het balkon gezeten klaar om te springen. Maar iets in mij zei dat ik het niet mocht doen. Er was nog iets om voor te leven.
Ik dacht dat alles beter ging worden. Dat was ook zo. Ik vond een lief en maakte plannen voor na het middelbaar naar dezelfde hogeschool te gaan. Dat was nu net iets wat we niet moesten doen.
Op de hoge school kreeg ik wel vriendinnen en was ik geliefd. Ik voelde mij goed in men vel. Maar toen mijn lief het uitmaakte gewoon zonder reden en ik 1 week derna te horen kreeg da hij mij van in t begin van t schooljaar al bedroog met een van mijn "beste vriendinnen" dan was de maat vol. Ik begon in mezelf te snijden. Natuurlijk deed ik het niet waar mensen het konden zien...ik wilde de schijn ophouden dat alles goed met mij ging maar innerlijk ging ik terug naar het moment dat ik de eerste keer zelfmoord wou plegen...waarom had ik het toen niet gedaan?
Ik begon men gedachten te verzetten met spelletjes te spelen en daar leerde ik mijn huidige vriend kennen. een paar maanden na we samen waren was ik in verwachting. Ongepland maar we zouden ons kind houden. Na de geboorte zijn we bij zijn ouders in gaan wonen en toen zijn de echte problemen pas gekomen.
Mijn grootmoeder kreeg kanker en stierf, mijn ouders hadden een vechtschijding die nog altijd bezig is, ik kan nooit iets goed doen voor men schoonmoeder en ze bemoeit zich meer me de opvoeding van ons kind als da ze vroeger me haar kinderen had gedaan. Ik dacht dat het goed kwam toen we een huisje kochten samen maar nu na 2 jaar is het nog altijd niet af. Ik ben het ondertussen kotsmoe. Ik wil wel zelfmoord plegen maar wil mijn kind ook niet zonder moeder zetten.
Ik blijf sterk voor mijn kindje maar ik kan niet meer zoveel verdragen. Het wodt echt tijd dat ik een eigen stekje heb en eindelijk zelf kan kiezen wat ik doe.
Jammer genoeg zitten men schoonouders tegenwoordig ook nog eens te vitten op dat ik te dik word en dat ik moet afvallen en dat ik een slechte invloed ben voor hun zoon...Ik wil hier echt weg...ik hoop alleen dat ik het nog zolang volhoud tot ik alleen kan gaan wonen met mijn vriend en zoon. Maar ik vrees dat het dan nog niet over gaat zijn... maar hoop doet leven...zolang er iets is waarvoor je niet dood wilt gaan is er hoop op te overleven. Alleen vrees ik dat ik soms echt geen hoop meer heb. Mijn zoon is het enige dat me tegenhoudt...mijn vriend soms ook maar soms denk ik ook wel dat hij zich zonder mij ook wel zou redden...alleen u eigen kind zonder moeder zetten...da is iets wa mij tegenhoud en nog vooruit helpt met mijn leven
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.