Levensverhalen (pagina 376)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Mijn verhaaltje

Ik weet niet of ik het nog heel lang vol ga houden denk 24/7 aan zelfmoord hoe ik het ga doen wanneer laat ik een brief en flimpje achter of alleen een brief.

Als de poging mislukt is hoe ga ik er op reageren geef ik het op of blijf ik net zo lang door gaan tot het wel lukt ik weet het allemaal niet meer het brengt me zo in de war
Datum:
01-08-2012
Naam:
Emy
Leeftijd:
24
Provincie:
Limburg

zelfmoord plannen

Hallo allemaal, ik heb het heel zwaar. Ben 1,5 jaar geleden bij mijn vrouw weggeaan en inmiddels gescheiden. De reden ze was zeer agressfief en ik was uitgeput vermoedelijk heeft en had zij borderline. Wat vriendinnen gehad was altijd el leuk nu niets, nu in de put mijn kids zijn 3 weken met haar op vakantie en ik voel mij zo alleen hou het niet meer vol. Heb nu echt de gedachte ik maak er een eind aan. Eigenlijk hou ik ook nog van mijn ex ergens tegen beter weten in maar kom niet echt los. Help!!! Anders ben ik klaar.
Datum:
01-08-2012
Naam:
E
Leeftijd:
44
Provincie:
Noord-holland

iedereen beter af zonder mij

al op mijn 10de begon de ellende. nu 22 jr later is er niks veranderd. ik voel me nog uitgekotst door iedereen maar ik kots mezelf nog harder uit. ik wil mijn zoontje niet meer opvoeden omdat ik te depri ben om hem positief op te voeden. hoe mooi een kind ook is.. ik wordt niet gelukkig. hoe erg is dat om te zeggen. en ja de schaamte is me te groot. ik kan niets leuks meer verzinnen en nergens van genieten. ik sluit me af van alles en iedereen, want ik ben blijkbaar toch maar gemeen. denken dat je toch wel een goed persoon bent en een goede mama.. tot dat moment dat iemand de waarheid zegt en t laatste van je ontneemt waar jij dacht goed in te zijn. tis ondraaglijk, onhoudbaar. en dan nog leven met de frustratie dat mijn poging tot dus niet is geslaagd. het had moeten slagen.. maar rara ik ben er nog. alles van binnen kapot maar ze overleeft. ik wil er geen zooi van maken voor diegene die ik achter laat. maar er is geen pil meer in huis omdat ik die een week geleden allemaal geslikt heb. balen van een zelfmoordpoging die niet is gelukt. ik hoor t mezelf zeggen. ik vindt het heel erg.. maar als je zo diep ongelukkig bent dat je anderen (zonder besef) pijn doet en ongelukkig maakt.. het voelt alsof er al een mes in mijn hart steekt maar dat ik hem niet door kan duwen. dus nu een lange weg naar nog meer medicatie incl anti braak middel te sparen. of ik ga t bij een ander halen. als er niets meer is om voor te leven.. of niets waar jij een positief onderdeel van je kunt zijn.. tja waarom dan nog. de waakhonden om mij heen.. die kan ik wel missen. de kleine man van mij eigenlijk niet. maar een moeder ben je als je je kind ook met je leven beschermd. miss ben ik nu dan toch een goede moeder dat ik de beslissing neem om als slechte invloed uit zijn leven te vertrekken en mijn ex een nieuw leven te gunnen met een leuke lieve vrouw en tevens een nieuwe moeder voor mijn zoontje. ik zal mijn dieren missen maar ook die zijn niet meer van mij afhankelijk. je begint met nog genoeg reden en verantwoordelijkheden om te blijven op deze kut aarde... als het maar donker genoeg wordt.. en je ziet andere opties dan ga je toch. ik wens ieder een oplossing of een reden om door te gaan. ik gun niemand zelfdoding.. behalve diegene die na zoveel jaren weloverwogen toch doodongelukkig door moeten gaan. ziekte, psychisch of wat dan ook de reden mag zijn. je hebt er zelf niet om gevraagd om geboren te worden, maar je bent wel baas over jezelf. en alleen jijzelf kan zien hoe ernstig je situatie is. en bespreek je dit met iemand dan stuit je op een hoop onbegrip. mijn psycholoog (zoveelste) kan mij begrijpen en oordeelt niet. dat is fijn, blijft de keuze in mijn handen. het is wel de eerste die t begrijpt. ik ben geen kind uit een oorlogsland. ik kom wel uit een oorlogsgebied.. wat je thuis had moeten heten.. ik ben nooit thuis.. ik woon in een HUIS..thuis is rust en vrede.. en die is hier niet meer voor mij te vinden. ik zeg vaarwel tegen ieder.. het beste. en bij twijfel niet doen..ik twijfel geen seconde al langere tijd. dus t is mijn tijd.
Datum:
01-08-2012
Naam:
mama
Leeftijd:
32
Provincie:
Noord-brabant

nu al bijna 4 jaar depressief

Nu ben ik al bijna 4 jaar achter elkaar depressief. Vreemd genoeg is de impact hiervan vele malen groter dan de 21 jaar daarvoor die wél vol geluk en vrolijkheid zaten.... 1 ding weet ik zeker, ik zal niet oud worden. Er komt een moment dat ik wél voor mezelf zal kiezen.... maar tot die tijd blijf je proberen.
Datum:
01-08-2012
Naam:
D
Leeftijd:
25
Provincie:
Limburg

moe.

ben 17 en vanaf me 9e gaat me leven slecht
op me 9e me moeder verloren sinds dien gaat het thuis slecht veel ruzie volgens me pa doe ik nooit wat goed me broer zegt alleen maar dat ik zijn zusje niet ben en hij slaat me alleen maar
op me 11e me oma dood gevonden
ik ben mezelf gaan snijden
heb al meerdere poginge gedaan om zelfmoord te plegen maar was te zwak omdat er mensen zijn die wel om me geven
lichaamelijk ben ik echt helemaal op.
maar ben vanmezelf wel een doorvechter
en ik weet dat me moeder dit niet zou willen
ik denk heel veel aan.zelfmoord.

maar mensen die aan zelfmoord denken hier een tip
geef niet op er komt een tijd dat het beter gaat het is moeilijk om te gelove maar je bent hier op de wereld gekomen voor een reden denk aan je toekomst nu gaat het slecht maar er zullen momenten.komen dat het weer goed gaat verlies je hoop nooit !mensen die je willen breken.zullen lachen als je opgeeft dan hebben ze bereikt wat ze wille.dus wees sterk en ga er boven staan !

gr meisjee
Datum:
31-07-2012
Naam:
meisjee
Leeftijd:
17
Provincie:
Gelderland

Zelfmoord pogingen

Toen ik 7 was werd ik altijd gepest op school. Ik werd nooit geholpen. En ik kon bij niemand terecht. Mijn moeder verwaarloosde me, en mijn vader woonde al 6 jaar in Spanje, en had mij en mijn moeder in de steek gelaten. Kort daarna kreeg ik een stiefvader. Hij en mijn moeder kregen een jongetje. Hij is nu 7. En ik voelde me altijd een buitenbeentje. Mijn moeder gaf mijn broertje altijd meer aandacht en liefde. Ik was daardoor ook vaak jaloers. Toen las ik een verhaal in de Tina over een meisje dat zelfmoord wou plegen door heel weinig te gaan eten (eigenlijk anorexia). Ik ben het zelf ook gaan proberen. Alleen mijn vriendinnen begonnen zich zorgen om mij te maken, en hebben me meegenomen naar de huisarts. Dat is nu 2 jaar geleden. 2 maanden geleden is mijn moeder overleden aan kanker. Mijn stiefpa is voor de trein gesprongen, omdat hij ruzie had met mij en mijn moeder. Nu wonen ik en mijn broertje bij een pleeggezin. Alleen achter volgt de gedachte dat dit door mij komt, me nog steeds.
Datum:
31-07-2012
Naam:
Oembaloemba
Leeftijd:
13
Provincie:
Overijssel

wanhoop

ik zou willen dat ik er niet meer was.... gooi aub een bom of zo iets hier op dit stukje nederland.... gewoon voor de fun.... dat maakt het een heel stuk makkelijker voor mij.

herken je dat gevoel?

ik kan niet vertellen waarom, wil ook niet vertellen waarom..... wil niet op een plekje terecht komen die schrijft "ja terecht, spring maar van een brug, je hebt er het recht toe"
Wie heeft dat recht????? wie mag zoiets doen????? wie kan zoiets doen?????
Het is de pest dat het niet werkt op die manier.... jij hebt zo veel shit meegemaakt, asjebliefd, een papiertje "dood jezelf maar"

Nee ben sterk, doe je best, therapie, medicijnen bla die bla die bla.....
Leef door, doe het voor je familie, je gezin... yeh right.....

Nou doe dat maar, ik kan niet over mijn trauma's praten, voel altijd dat ze niet zwaar genoeg zijn geweest, want er zijn mensen zoveel slechter af dan mij.... toch???
Ik kan zo ie zo niet over de dingen die mij zijn overkomen praten, dat voelt als vergif dat op-borreld uit een smerig moeras..... maakt me zieker dan ik al ben... dus vergeet dat maar.

oke... dankbaar zijn voor wat ik heb..... ja verdomme..... fijn..... de klere met dat.... ow ow ow, wat ben ik blij....

ben heel erg gefrustreerd, dat vooral, dat het mij gewoon niet lukt om te genieten.... altijd die boze wijsvinger die mij verteld dat ik niet deug, en nooit iets goed doe.... zielig persoon om doodziek van te worden... dat gevoel heb ik als ik naar mezelf kijk.... kijk "ik verdien" het om doodziek te worden..... geef mijn leven maar voor een kindje dat doodziek ligt te zijn....

erg toch om zo iets te moeten denken elke dag van de week 24/7

maar ik leef er mee....

het ergste is dat ik moeder ben. En geloof me asjebliefd dat ik van mijn kinderen hou, ze zijn mijn absolute alles!!!! de enigste rede dat ik zo ie zo nog leef...
Maar mag het asjebliefd iets gemakkelijker zijn!!!!!!!!!
Als mijn meisjes er niet waren, was het mss gemakkelijker om eruit te stappen, maar deze lafbek, heeft na een paar waardeloze pogingen, de moed daarop opgegeven...
Als ik echt wil, "poog", dan gaat dat iets betekenen, en het eerste wat er denk ik gebeurt, is "dag kinderen" uithuisplaatsing... weet ik veel

doe ik dat mijn meisjes aan..... weegt dat tegen, mijn waardeloosheid....

want ook al ben ik geen goede moeder, ik moet alles allen doen.... heb ik 3 lieve kinderen....

help me aub om mezelf een beetje waardevol te vinden, geef me hoop op beter voelen, want op deze manier wil ik niet meer, en wens ik mezelf 50 x per dag dood.... en dat is vaak als een dag maar 48 uren heeft.

HELLUP!!!!! Dit red ik niet lang meer.....

Datum:
31-07-2012
Naam:
lost
Leeftijd:
37
Provincie:
Noord-brabant

Op zoek naar liefde

Als zeventien jarig meisje zou je wel eens conflicten hebben. In mijn leven zijn al veel strijden gestreden, naarmate ik ouder werd, werd ik steeds onhandelbaarder. Mijn ouders hadden veel ruzies. Er is geslagen, en zelfs heeft mijn moeder een zelfmoord poging gehad. Ook ik zat vaak onder de blauwe plekken. We kwamen in contact met kinderbescherming. Maar daar zaten geen consequenties aan. Later ging ik maar maatschappelijk werk omdat ik me niet kon handelen en het thuis niet goed ging.
Maar daar stopte ik al snel weer mee want ik voelde me er niet prettig bij.

Thuis ging het steeds slechter. Na een tijdje kreeg ik een vriend maar ik ging vreemd op vakantie. Mijn moeder kon dit niet handelen. Ik hield het aan met mijn vriend. Na een half jaar ging ik weer naar die jongen toe, die ik op vakantie leerde kennen. We begonnen en relatie. Maar ik was stom en had nog met die ander. Daar maakte ik het mee uit, na veel twijfelen, ik hield evenveel van ze. Maar ik had thuis veel problemen en mijn nieuwe vriend werd alleen maar door mijn moeder en vader bekritiseert. Ook was er en grote afstand en geld nood waardoor elkaar zien onmogelijk werd. Dat ging ook uit. Na drie dagen had hij een ander. Toen ik hem vertelde dat ik niet over hem heen was zei hij dat hij dat ook niet was en dat hij voor mij wou gaan. Maar mijn ex waar ik nog veel van hield trok tegelijk weer naar me toe..

Ik weet het niet meer. Kan al en tijd niet tussen die jongens kiezen. Mijn moeder en vader haten me. Nu ik dit schrijf is ze boos en schreeuwt het huis bij elkaar. Ze zegt dat ze me haat en dat ze wou dat ik dood was. Toen ik tegen haar zei, ik zie geen andere oplossing dan zelfmoord zei ze doe maar ik kijk toe.

Ik wil niet meer maar wil ook niet dood. Toch zie ik geen oplossing meer. Ik wil niet meer..Ik wil gewoon wat liefde en steun, daar mijn moeder me wat vrijheid gunt. En weet niet wat ik moet..
Datum:
29-07-2012
Naam:
suzy
Leeftijd:
17
Provincie:
Friesland

Weet het niet meer

Ik voel me nu zo slecht.. weet het allemaal niet meer! Iedereen laat me in de steek, terwijl ik niks verkeerds heb gedaan.Alleen mijn lieve familie is er altijd voor me, dat zin de mensen die ik vertrouw en van hou! Heb moeite met mezelf accepteren, ik HAAT mezelf gewoon.. om hoe ik ben en eruit zie, gewoon walgen! Ik zie mezelf gewoon geen toekomst hebben, meerdere keren ongewenst betast door mannen, ik vertrouw ze niet..ze willen altijd maar één ding, net alsof ik een lustopject ben, walg van de meeste kerels. Tuurlijk zijn er ook wel eens dagen dat het wat beter gaat maar heb een idee dat ik steeds gekker word en mezelf wel een keer wat ga aan doen, alleen heb het lef er niet voor..maar misschien komt dat nog als het allemaal nog erger gaat worden als nu, want ik trek dit leven niet meer. :( Voel me gewoon schuldig tegenover de mensen die ernstig ziek zijn en die juist graag willen leven en ik praat dan op deze manier, ik wíl ook niet zo denken maar het de gedachten komen elke keer weer naar boven door de ellende die ik meemaak. Speel gewoon een toneelstukje, gelukkig hebben de meeste mensen niet door hoe ongelukkig ik ben en ga ze dat ook niet vertellen, dan ben je gelijk een aandachtvrager dus hou het voor mezelf. Ben nooit echt gelukkig geweest, hoop dat ik dat ooit nog écht mag worden. Iedereen die zich ook zo slecht voelt wil ik veel sterkte wensen, hoop ook voor jullie dat het allemaal goed komt en dat we allemaal gelukkig worden.

Liefs
Datum:
27-07-2012
Naam:
Anna
Leeftijd:
24
Provincie:
Anders

Redt jezelf of verdrink

Ik ben geboren als nakomeling. Mijn zus is 8 jaar ouder. De eerste vier jaren van mijn leven zijn vaag bijgebleven... maar daarbij zijn er flarden dat ik ergens toch weet van de ruzies thuis... Mijn ouders gaan scheiden, ik moet dan 5 worden. De eerste periode geen contact met mijn vader.... mijn moeder knokt voor haar bestaan en dat van haar kinderen... maar alleen, zonder partner, lijkt niet te lukken. Ze treft iemand.. en die persoon neemt langzaam maar zeker bezit van haar en het gezin. Drankmisbruik, driftbuien, slaande ruzies en het voor waardeloos versleten worden maakt een diepe indruk op ons... maar mijn moeder is verstijft van onmacht en weet de relatie maar niet te breken en kiest gek genoeg voor 'hem' en niet voor de kinderen.... Uiteindelijk kreeg ik door de scheiding, de contactregeling en de situatie bij mijn moeder waar ik inwoonde, gedragsproblemen en was ik op normale scholen niet hanteerbaar. Ik werd op een dagcentrum voor schoolgaande jongere jeugd geplaatst... dit zou jaren zo gaan... van school met een busje... met het busje naar het dagcentrum naar huis en naar bed... jaar in en jaar uit... Niemand van de volwassenen uit het dagcentrum die ooit eens de thuissituatie heeft onderzocht...

Mijn zus is uiteindelijk op haar 16e het huis uitgegaan en gaan samenwonen... ik bleef achter en was het mikpunt van de wisselende buien van mijn moeder's partner... hij wist altijd precies hoe het aangepakt moest worden... altijd als mijn moeder er niet was... ruzie maken met mij... en als ik mijn moeder dit wilde vertellen... zei hij altijd dat ik hen tegen elkaar aan het uitspelen was...

Ik weet nog goed dat ik op een dag zo veel verdriet had na weer en gemene streek van die man, dat hij me een kussen op mijn hoofd drukte... Ik moest stil zijn... mocht niet huilen.... Als kleine jongen heeft dit zoveel indruk op me gemaakt dat ik uiteindelijk fantaseerde over zelfdoding en met rode pennen en lippenstift nabootste dat ik mijn polsen doorsneed... tot wanhoop van mijn moeder... en daarmee werd ik ook nog eens doorverwezen tot een behandeling bij het Riagg.... ook daar werd nooit eens aandacht besteed aan de zwart getekende man die mijn moeder's vriend moest voorstellen...

Er is veel meer gebeurt... te veel om allemaal op te schrijven...

Ik ben op mijn 15e uiteindelijk voor mijn homoseksuele geaardheid uit de kast gekomen.. en vanaf mijn 18e tot 20e heb ik een relatie gehad... helaas en gek genoeg, met iemand die veel gelijkenissen vertoonde met de man die mijn moeder in huis had... Ik raakte aan de drugs en heb een zelfmoordpoging ondernomen... die gelukkig mislukte (overdosis amfetamine) ...

Heb me uiteindelijk zelf hard aangepakt... ik heb deze jeugd eindelijk een plek kunnen geven... niet dat alles nu makkelijk gaat en dat voor mij de zon sneller schijnt... er is daarvoor te veel gebeurt.. maar toch... het is dragelijk geworden.

Anderhalf jaar geleden, na 25 jaar, is mijn moeder pas los gekomen uit de relatie met deze man... nadat deze door ziekte, medicatie en gedragsproblemen echt gevaarlijk voor haar werd. Ik heb met mijn zus samen, zonder verdere hulp van buiten af, mijn moeder uit haar woning gehaald... waar de man bij was... al haar bezittingen en waardevolle zaken het huis uit gesleurd en het huurcontract eenzijdig laten ontbinden... ik was nu de laatste die lachte... heb de man in dat huis achter gelaten.....samen met het verleden...

Nu achteraf,... na al die jaren... blijkt die man was een narcist... en hij heeft mijn complete jeugd naar de kloten geholpen... ik kan en zal hem dit nooit vergeven! Hoewel.... aan narcisme is praktisch niets te doen...

Maar ik leef nog wel! Ik heb gaandeweg in de jaren dan wel niet heel erg veel vriendschappen opgebouwd... ook omdat ik op mezelf ben... te vaak in de steek ben gelaten, belazerd en bedonderd... Maar er is een persoon die die me net zo na aan het hart als mijn moeder en mijn lief... hij heeft mijn leven gered en na 16 jaar is het nog altijd goed... we hoeven elkaar nooit iets te zeggen... een woord of blik en we weten hoe en wat....

Ik hou vast aan de leuke kanten van mijn leven.... en geluk moet je afdwingen!

Je bent niet alleen... onthoud dat... met jou zijn er velen die redenen genoeg hebben om uit het leven te stappen... maar probeer altijd de positieve kanten te bekijken.... er is altijd wel iets of iemand om voor te leven....


liefs,

Marc

ps: blijf zwemmen... niet naar de horizon... maar naar het strand... verdrink niet... redt jezelf! Wees onafhankelijk en niet afhankelijk van een ander... je moet het zelf doen... ga er van uit dat een ander niets voor je doet... geen verwachtingen betekend geen teleurstellingen....
Datum:
27-07-2012
Naam:
Marc
Leeftijd:
34
Provincie:
Overijssel

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.