Voor de zoveelste keer in mijn leven ben ik weer naar de huisarts en een psycholoog gegaan, omdat ik weer een depressie heb.
Ik ben als puber al in d eknoop geraakt door mijn homosexualiteit en de angst om daar in ons kerkelijke gezinsmilieu voor uit te komen. Toen hebben mijn ouders dat niet gezien en er geen actie op ondernomen.
Toen ik een paar jaar zelfstandig woonde, ben ik het eerst letterlijk ziek geworden van de eenzaamheid en neerslachtigheid. Ik vond alleen wonen verschrikkelijk. Ik was elke avond 'gezellig' met vrienden, de kerk, de soos, en vanalles bezig, maar elke avond kwam ik alleen thuis en viel ik in een gat van eenzaamheid.
Pas na mijn 30e had ik mijn eerste relatie en durfde ik voor familie en vrienden mijn geaardheid te erkennen. Niemand maakte er gelukkig een probleem van, ik heb er geen mensen door verloren. De relatie wa geen lang leven beschoren, maar het was een belangrijke stap voor me.
Ik heb toen een paar jaar ook actief naar een relatie gezocht door uit te gaan en zo. Via De Kringen leerde ik een man kennen waar ik een klik mee had, eigenlijk in eerste instantie hij vooral met mij. Maar ik heb uiteindelijk voor hem gekozen en ik wil met hem verder, of niet verder.
We zijn nu al ruim 15 jaar samen. We blijken veel gemeen te hebben, ook onze onzekerheid. Tot een paar jaar terug konden we elkaar uit de put trekken, maar de laatste tijd botsen we alleen maar. Mijn relatie is nu helemaal aan het vergruizen, omdat we elkaar alleen maar verwijten maken. Dat wordt versterkt omdat ik de afgelopen 1,5 jaar tweemaal ontslegen ben; eenmaal wegens economische omstandigheden, maar de tweede keer omdat een directeur in mijn nieuwe baan me na driekwart jaar opeens kwijt wilde. Dat laatste onstlag heb ik me erg aangetrokken: wat heb ik fout gedaan?
Ik zit nu zonder werk thuis (heb alleen af en toe nog wat kleine betaalde klussen) en mijn partner maakt zich daarom ook veel zorgen over onze financiele toekomst.
Ik slik al een paar jaar paroxetine. Mijn emoties zijn er erg door gedempt. In het begin was dat goed, mijn negatieve gevoelens waren weg. Nu zijn ook mijn positieve gevoelens erdoor gedoofd.
Ik heb al 25 jaar steeds weer periodes dat het goed gaat en dan weer dat ik er geen gat in zie, dat ik niet in mezelf geloof en de toekomst niet zie zitten. Ik ben in die jaren bij 8 psychologen, gespreksgroepen, coaches en andere therapeuten geweest en ik ben het helemaal zat. Toch ben ik maar weer voor een intakegesprek naar een psycholoog geweest. Maar die wil alleen maar helpen met verder leven, hoe weinig zin ik daar ook in heb.
Ik zie helemaal geen toekomst meer. Hij ziet niet hoe diep ik in de shit zit. Ik heb helemaal geen zin in weeer een therapie, maar zonder gaat ons leven helemaal naar de kloten. En alleen zijn wil ik ook niet meer, daar kan ik ook niet meer tegen. Het liefst zou ik een eind aan mijn leven maken, maar daar heb ik het lef niet toe.
Daarbij komt dat en schoonzus dit jaar zelfmoord heeft gepleegd en ik gezien heb hoe moeilijk dat was voor de familie. Misschien ben ik wel te sociaal, ik denk dat het verschrikkelijk zal zijn om zoiets tweemaal mee te maken.
Hoe kan ik mijn familie vertellen hoe hopeloos ik ben? Ik ben echt moe van mijn leven, ik wil het niet meer. De dood lijkt me zo'n heerlijke rust. Waarom mag je niet zelf kiezen of je je leven de moeite waard vind?
Als ik met anderen samen ben gaat het wel even, dan kan ik nog wel gezellig doen. Iedereen vindt me gezellig, ik voel me ook beter in gezelschap en ik kan erg goed toneel spelen. Zodra ik weer alleen in mijn eigen hoofd terugkom is de belangrijkste wens om te stoppen met alles.
Vanvond hebben we plannen besproken voor een kerstborrel. Klinkt leuk, maar ik denk daarbij: zijn we dan nog wel bij elkaar, leef ik dan nog wel, kan ik en kunnen we dat dan wel?
Het ergste vind ik, dat ik me na mijn vorige therapie heb voorgenomenom dit nooit meer te doen. Ik wil het echt niet meer. Ik ken de tips en trucs, ik weet het gewenste gedrag, ik snap wat ik er zelf aan zou kunnen doen, maar waarom, als die rottige depressie toch steeds terugkomt in mijn hoofd?
De psychologisch verpleegkundige die ik laatst sprak, had het over de term dystyme stoornis, een steeds terugkerende depressie. Volgens de beschrijvingen gaat het dan om een lichte depressie. Dat is het enige wat ik er niet van herken. Prachtige optimistische beschrijvingen zeggen dat je er van kunt genezen dior alles wat ik al gedaan heb. Misschien geldt dat wel voor anderen, ik heb die ervaring niet en wil het niet meer.
Wie helpt me van mezelf af?
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.