Levensverhalen (pagina 341)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Hoe moet het verder

Ken je dat gevoel dat je echt denkt dat je nutteloos bent. Terwijl je wel beseft dat je mensen om je heen hebt die om je geven en je willen helpen. Maar het is op en punt gekomen dat die mensen mij niet meer kunnen helpen. Ik ben helemaal leeg gezogen, helemaal uitgeput. Zo diep in mijn gedachten, geen uitweg zien. Mijn moeder is overleden op mijn 14, geen vader die naar je omziet. Ook mijn leven voor mijn 14 stelde niet veel voor, dronken vader elke dag en een moeder die geen uitweg ziet en niet durft te scheiden van mijn vader die haar sloeg. En ik die als klein kind niets kon doen, hulpeloos toe kijken hoe mijn moeder overslaan werd, misbruikt werd en vernedert werd. Op u 14 al te moeten zorgen voor een heel huishouden omdat u vader geen kloppen kan. Verplicht volwassen worden omdat jij moet zien dat alles klaar staat, dat alles geregeld is. Alleen het graf van mijn moeder moeten kiezen zonder mijn vader aan mijn zijde. Het is hard om na twee maanden dan aan de kant geschoven te worden omdat er al iemand nieuw in mijn vader zijn leven was. Mijn mama al volledig uit het leven van mijn vader. Dan mijn tante ( die als een moeder voor mij was) Zomaar weg, dan de nonkel die als een vader voor mij was, verslaafd aan de drank en poging tot zelfmoord op zijn lijstje staan. Hem moeten gaan bezoeken in het ziekenhuis, hard. Zelf geen tijd gehad om iets te verwerken, psychologes die geen klote kunnen. Scholen die ik beu ben, mensen die ik kots beu ben. Nergens alleen kunnen zijn, iedereen die zich blijft moeien. Mijn gedachtes niet vrij kunnen krijgen, niet alles op een rijtje kunnen zetten. En toch na alles een fantastische grootmoeder, beste vriendin en vriend hebben. En toch kunnen zij allemaal mij niet meer helpen, of toch momenteel niet. Ze doen hun best, maar ik vind geen uitweg. IK moet er een vinden want anders wordt dat mijn dood ...
Datum:
08-12-2012
Naam:
Evi
Leeftijd:
16
Provincie:
België

Zo moeilijk

Hallo,

Ik ben roxanne en ik ben 18 jaar.
Toen ik 15 was kreeg ik een relatie met Bas.
Ik heb 2,5 jaar verkering met hem gehad. Het liep niet altijd goed; we hadden veel ruzie en er was geen vertrouwen omdat we allebei vaak vreemd waren gegaan. Maar we kwamen toch elke keer weer terug bij elkaar. Totdat ik een jongen ontmoette waarvan ik dacht dat hij het allemaal goed voor elkaar had. Ik kende hem eigenlijk al langer via mijn zus. Hij had een mooie auto en had een vaste baan (maar geen opleiding). Ik ben nooit echt verliefd op hem geweest maar heb een relatie met hem genomen om Bas te vergeten. Sinds kort is het uit omdat ik naakt foto's heb gestuurd naar een jongen die we beide kennen. 2 weken geleden is het zo uit de hand gelopen dat ik hem heb geslagen. Hij heeft alles tegen mijn ouders gezegt en ze zijn heel erg kwaad. Ik mag niet meer weg en ik moet naar een psycholoog. Ik mag zelfs niet naar de verjaardag van m'n beste vriendin. Terwijl we die al maanden voorbereid hebben. Ze word 21 dus het word een groot feest. Ik heb sinds dat het uit is wel weer contact met Bas en hij is nog net zo verliefd op mij als ik op hem. Alleen tussen Bas en mij is er ook zoveel gebeurd dat mijn ouders het niet meer accepteren als ik wat met hem krijg. Wat moet ik doen? Hij is ECHT de liefde van mijn leven. En hoe moet ik het oplossen met mijn ouders? Ik voel me waardeloos, nutteloos, en niet geliefd. Ik heb mijn ouders al vaker teleurgesteld en wil ze dit niet aan doen. Ik heb de keus gekregen; of meewerken met de psycholoog, of je gaat hier weg en dan willen we nooit meer contact met je. Mijn vader zit aan veel medicijnen en heb er meerdere keren aan gedacht om ze allemaal in te slikken en er een eind aan te maken. WAT MOET IK DOEN? Ik voel me zo kl*te!!!'
Datum:
08-12-2012
Naam:
Roxanne
Leeftijd:
18
Provincie:
Gelderland

het is te moeilijk voor me

Lieve lezer,

Mijn naam is Jeroen ik ben 18 jaar oud en werkzaam in een bioscoop.
Het gaat niet lekker met mij thuis vaak ruzie's op het werk gaat het ook niet altijd lekker.
Ik zit heel vaak me de gedachten die rondzweven dat ik hier niet hoor op deze wereld dat ik slecht en een zielig persoon ben, terwijl ik voor iedereen klaar sta en iedereen graag wil helpen alleen ik krijg het stank voor dank!
Ik heb al een aantal keren geprobeerd om me van het leven te beroven snijden heeft geen zin, ik heb wel een aantal keren geprobeerd om voor de trein te springen.
Iets houdt me steeds tegen en dat is heel moeilijk voor mij "mijn familie ,vrienden,vriendinnen,vriendin".
Ik wil hun geen pijn en verdriet aandoen maar zo kan ik echt niet verder.
Ik praat er met niemand over alleen met onze lieve heer (ik ben katholiek) hij geeft mij de kracht om door te gaan maar dat hou ik ook geen eeuwigheid vol.
Het wordt voor mij elke dag een strijd om door te gaan om het leven van de mooie kant te bekijken....hoelang houdt ik dat nog vol.....

Lieve groetjes,

Jeroen
Datum:
08-12-2012
Naam:
jeroen
Leeftijd:
18
Provincie:
Zeeland

gekwetst

Misschien helpt het om een stukje van mijn verhaal te doen. Ik werd geadopteerd op 9 maanden. Weet niet wie mijn biologische ouders zijn. Dit was de eerste grote afwijzing in mijn leven. Nog steeds voel ik me hierdoor gekwetst en voel ik binnenin een grote leegte. Was ik dan zo'n slecht kind dat ik moest worden afgestaan? Binnen mjn adoptie gezin was ik een angstig en supergehoorzaam kind. Ik was bang dat ze mij anders zouden terugsturen naar mijn geboorteland. Vanaf mijn zevende levensjaar startte seksueel misbruik door iemand van onze familie. Het heeft jaren geduurd en het heeft mij getekend.
Als jonge puber zag ik het leven al niet meer zitten en probeerde ik er een eind aan te maken. De poging mislukte. Toen ik met heel veel moeite de draad weer had opgenomen werd ik aangerand en ook dit veroorzaakte weer een diepe wonde in mjn ziel. Ik raakte van de ene depressie in de andere. Werd meermaals opgenomen in de psychiatrie.
Tijdens mijn laatste opname nu zes jaar geleden werd ik mishandeld door enkele verplegers en misbruikt door medepatienten. Ik was toen psychotisch en kon mezelf niet verdedigen.
Ook dit krijg ik maar moeilijk verwerkt.
Jaren en jaren van therapie zijn er voorbij gegaan en ik geloof er nu niet meer in dat ik dit allemaal verwerkt krijg.
Liefst zou ik willen stoppen met leven ook al zeggen velen dat ik nu al zover geraakt ben. Het mooiste dat me overkomen is, is het leren kennen van mijn huidige liefdevolle partner. Hij is op de hoogte van mijn zelfmoordgedachten en wil me natuurlijk niet verliezen.
Het ontbreekt mij nu aan kracht om verder te gaan. Het fantaseren over de dood geeft me troost. Op die manier weet ik dat ik er altijd kan uitstappen wanneer ik dat wil.

Datum:
08-12-2012
Naam:
sita
Leeftijd:
33
Provincie:
België

Gelukkig zijn

ik ben 20, heb alles dat ik wensen kan, liefdevolle familie, schitterend appartement, een mooie vriendin etc.
ik heb geen zin om moeite te doen.
ik heb geen zin om te studeren.
ik wil slapen, permanent.
we zijn allemaal maar mieren in een kolonie, schapen die bestuurd worden door anderen.
ons leven heeft geen betekenis.

de enige reden waarom ik nog op deze rotte aardbodem loop is dat ik mijn dierbaren niet kan kwetsen met mijn dood.
Datum:
08-12-2012
Naam:
Rico
Leeftijd:
20
Provincie:
Limburg

Alweer!

Voor de zoveelste keer in mijn leven ben ik weer naar de huisarts en een psycholoog gegaan, omdat ik weer een depressie heb.
Ik ben als puber al in d eknoop geraakt door mijn homosexualiteit en de angst om daar in ons kerkelijke gezinsmilieu voor uit te komen. Toen hebben mijn ouders dat niet gezien en er geen actie op ondernomen.
Toen ik een paar jaar zelfstandig woonde, ben ik het eerst letterlijk ziek geworden van de eenzaamheid en neerslachtigheid. Ik vond alleen wonen verschrikkelijk. Ik was elke avond 'gezellig' met vrienden, de kerk, de soos, en vanalles bezig, maar elke avond kwam ik alleen thuis en viel ik in een gat van eenzaamheid.
Pas na mijn 30e had ik mijn eerste relatie en durfde ik voor familie en vrienden mijn geaardheid te erkennen. Niemand maakte er gelukkig een probleem van, ik heb er geen mensen door verloren. De relatie wa geen lang leven beschoren, maar het was een belangrijke stap voor me.
Ik heb toen een paar jaar ook actief naar een relatie gezocht door uit te gaan en zo. Via De Kringen leerde ik een man kennen waar ik een klik mee had, eigenlijk in eerste instantie hij vooral met mij. Maar ik heb uiteindelijk voor hem gekozen en ik wil met hem verder, of niet verder.
We zijn nu al ruim 15 jaar samen. We blijken veel gemeen te hebben, ook onze onzekerheid. Tot een paar jaar terug konden we elkaar uit de put trekken, maar de laatste tijd botsen we alleen maar. Mijn relatie is nu helemaal aan het vergruizen, omdat we elkaar alleen maar verwijten maken. Dat wordt versterkt omdat ik de afgelopen 1,5 jaar tweemaal ontslegen ben; eenmaal wegens economische omstandigheden, maar de tweede keer omdat een directeur in mijn nieuwe baan me na driekwart jaar opeens kwijt wilde. Dat laatste onstlag heb ik me erg aangetrokken: wat heb ik fout gedaan?
Ik zit nu zonder werk thuis (heb alleen af en toe nog wat kleine betaalde klussen) en mijn partner maakt zich daarom ook veel zorgen over onze financiele toekomst.
Ik slik al een paar jaar paroxetine. Mijn emoties zijn er erg door gedempt. In het begin was dat goed, mijn negatieve gevoelens waren weg. Nu zijn ook mijn positieve gevoelens erdoor gedoofd.
Ik heb al 25 jaar steeds weer periodes dat het goed gaat en dan weer dat ik er geen gat in zie, dat ik niet in mezelf geloof en de toekomst niet zie zitten. Ik ben in die jaren bij 8 psychologen, gespreksgroepen, coaches en andere therapeuten geweest en ik ben het helemaal zat. Toch ben ik maar weer voor een intakegesprek naar een psycholoog geweest. Maar die wil alleen maar helpen met verder leven, hoe weinig zin ik daar ook in heb.
Ik zie helemaal geen toekomst meer. Hij ziet niet hoe diep ik in de shit zit. Ik heb helemaal geen zin in weeer een therapie, maar zonder gaat ons leven helemaal naar de kloten. En alleen zijn wil ik ook niet meer, daar kan ik ook niet meer tegen. Het liefst zou ik een eind aan mijn leven maken, maar daar heb ik het lef niet toe.
Daarbij komt dat en schoonzus dit jaar zelfmoord heeft gepleegd en ik gezien heb hoe moeilijk dat was voor de familie. Misschien ben ik wel te sociaal, ik denk dat het verschrikkelijk zal zijn om zoiets tweemaal mee te maken.
Hoe kan ik mijn familie vertellen hoe hopeloos ik ben? Ik ben echt moe van mijn leven, ik wil het niet meer. De dood lijkt me zo'n heerlijke rust. Waarom mag je niet zelf kiezen of je je leven de moeite waard vind?
Als ik met anderen samen ben gaat het wel even, dan kan ik nog wel gezellig doen. Iedereen vindt me gezellig, ik voel me ook beter in gezelschap en ik kan erg goed toneel spelen. Zodra ik weer alleen in mijn eigen hoofd terugkom is de belangrijkste wens om te stoppen met alles.
Vanvond hebben we plannen besproken voor een kerstborrel. Klinkt leuk, maar ik denk daarbij: zijn we dan nog wel bij elkaar, leef ik dan nog wel, kan ik en kunnen we dat dan wel?
Het ergste vind ik, dat ik me na mijn vorige therapie heb voorgenomenom dit nooit meer te doen. Ik wil het echt niet meer. Ik ken de tips en trucs, ik weet het gewenste gedrag, ik snap wat ik er zelf aan zou kunnen doen, maar waarom, als die rottige depressie toch steeds terugkomt in mijn hoofd?
De psychologisch verpleegkundige die ik laatst sprak, had het over de term dystyme stoornis, een steeds terugkerende depressie. Volgens de beschrijvingen gaat het dan om een lichte depressie. Dat is het enige wat ik er niet van herken. Prachtige optimistische beschrijvingen zeggen dat je er van kunt genezen dior alles wat ik al gedaan heb. Misschien geldt dat wel voor anderen, ik heb die ervaring niet en wil het niet meer.
Wie helpt me van mezelf af?
Datum:
07-12-2012
Naam:
Willem
Leeftijd:
50
Provincie:
Zuid-holland

zelfmoord

de wereld kan hard zijn.
Soms maken andere het ook niet makkelijk voor je.
Doormiddel van pesten.
Haat gedrag
Ouders uit elkaar
Ouders die dag en nacht wel op je zitten te zeuren.
Maar alles bij elkaar op getelt is het wel veel.
ik heb al een aantal keren geprobeerd zelfmoord te plegen maar dat is niet gelukt.
Ik moet een goede manier nog vinden.
Ik had niet alleen de dingen die hier boven staan, maar ik heb veel maar dan ook veel meer dingen in mn leven mee gemaakt.
Zo kan ik niet leven.
Ik woon in friesland een mooie provincie maar binnen in als je iedereen kent is het minder mooi.
Mensen pesten snel.
Mensen denken niet na voor ze iets doen.
Ik heb over mn zelfmoordpogingen lang nagedacht.
Ik kon niet weten wie mij zouden gaan missen, maar ik heb altijd het gevoel gehad dat dat er niet veel zouden zijn.
ik heb al een heel schrijft klaar liggen voor mensen als dat nou goed is of slecht of als ze dat pijn van binnen zou doen of niet.
IK KAN ZO NIET LEVEN DUS IK MAAK EEN EINDE AAN MN LEVEN!!!!!!!!!
Datum:
07-12-2012
Naam:
anoniem
Leeftijd:
13
Provincie:
Friesland

Mijn verdriet, jullie verdriet

God wat doet het mij een pijn al die teksten te lezen.. ik denk zelf hetzelfde maar bijmijzelf kan het me niet schelen, maar ik wens iemand anders die pijn niet toe : ( op sommige reacties zou ik graag reactie willen geven maar dat gaat niet ofwel?
Mijn verdriet begon toen ik 11 jaar was, ik werd uitgesloten in het middelbaar omdat ik altijd met de jongens bezig was en.. ik voelde me zo anders, zo voor op mijn leeftijd op die moment, en dat begrepen de andere blijkbaar niet.. in het eerste middelbaar heeft iemand die ik kende zelfmoord gepleegd. een jaar lang ging ik elke dag naar het kerkhof, ik kon mijn verdriet echt niet plaatsen en op mijn 12 jaar ben ik begonnen met automutilatie (jezelf snijden). ik werd ouder en begon met drugs te experimenteren en kreeg een paar slechte kerels als lief. ik word echt iedere keer opnieuw fysiek en mentaal gewoon de grond in geboord, ik voel mij zo alleen, geen beetje zelfvertrouwen meer.. er is veel gebeurd, maar ik wil er zo graag weer bovenop komen; 2 keer opgenomen maar bleek ook niet te helpen. nu heb ik een goed lief denk ik? maar ik voel me gewoon veel te lelijk en te dom, te klein te saai te te te alles te slecht voor hem. ik vind mijzelf geen 5 frank waard. nu ben ik ontslaan omdat ik mijn problemen teveel naar het werk pakte en blabla, kutmensen, mijn werk was ALLES, de enige manier om gedachten te laten vervagen. regelmatig ging ik uren op voorhand naar mijn werk om al aan de slag tegaan, of op vrije dagen langs. ik hield van mijn werk maar sommige dagen kon ik het gewoon niet opbrengen om te gaan. ontslag dus. in februari ga ik terug bijscholen omdat ik wegens psychische opname 2 jaar geleden mijn school niet had afgemaakt. ik hoop dat het meevalt.. ik zie wel, ik vind het gewoon zo jammer dat ik nooit is kan genieten van iets, alles is zo zo zo zwaar. maar jullie zijn bedankt even naar mij te luisteren, ik wens jullie allen heel erg veel sterkte : )
Datum:
07-12-2012
Naam:
meisje
Leeftijd:
19
Provincie:
België

verdriet

zonder jou is er geen mij.
Ik wil niet meer
sorry
Datum:
06-12-2012
Naam:
anoniem
Leeftijd:
19
Provincie:
België

Help

Ik kan er niet meer tegen op school gaat
Kut en thuis ook niet het is gewoon niet eerlijk thuis maar ik twijfel nog of weg lopen of dood ik ben nog zoo jong maar ik kan en niet meer tegen
Datum:
06-12-2012
Naam:
Nee
Leeftijd:
12
Provincie:
Zuid-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.