Levensverhalen (pagina 328)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Waar haal ik de kracht nog vandaan

Ik heb heel erg veel meegemaakt in mij leven.
Zoveel dat ik niet alles wil benoemen.
Tot voor kort ben ik ook nog eens mijn vader verloren.
Ben in de vrij emotionele periode verhuisd en daardoor verder van mij moeder en familie komen te wonen.
Heb zelf geen auto dus het opzoeken van elkaar is niet altijd even makkelijk.
Mijn moeder heeft binnen een jaar een nieuwe vriend ontmoet en daar heb ik het heel erg moeilijk mee.
De laatste periode merk ik dat iedereen heel erg aan zichzelf denkt en heb ik af en toe het gevoel alsof ik niet besta.
Ik heb de mensen nog zo enorm hard nodig en zou ook zo graag terug willen naar de plaats waar ik vandaan kom en dat ik in de buurt ben van de mensen die ik lief heb.
Voel me zo vreselijk alleen hier en zo enorm eenzaam.
Ik wil ook niet vragen om hulp omdat ik het gevoel heb anderen er niet mee lastig te willen vallen.
Heb mijn moeder alwel gezegd dat ik heel graag terug zou willen wonen in de buurt van hun zodat ik altijd eens aan kan waaien maar krijg ook gelijk daarna het gevoel dat het weg wordt gezet en eroverheen wordt gepraat.
Tja ik weet ook dat het niet zo makkelijk is om ergens een woning te krijgen maar goed ik denk dan wat is er nou belangrijker.........
Met zoveel verdriet leven en het gevoel hebben er volledig alleen voor te staan is zo enorm zwaar dat ik bijna dagelijks denk aan Rust!!!
Ik vind het alleen moeilijk om de daadwerkelijke stap te nemen en toch ben ik erg bang voor mezelf....want weet niet hoelang ik het nog vol hou om elke avond mezelf in slaap te huilen.

Ik ben al wel weze kijken bij een spoor om te kijken of dat een optie is maar ben ze bang dat het erg veel pijn doet en dat je misschien wel overleefd en zwaar gehandicapt eruit komt en dan heb je nog een probleem erbij....zit ik ook niet op te wachten.
De manier waarop vind ik moeilijk uitpuzzelen.....een manier die snel en leifst pijnloos is dat is natuurlijk het meest ideaal maar goed bestaat die wel????

Datum:
21-01-2013
Naam:
Puck
Leeftijd:
29
Provincie:
Overijssel

niet meer gemotiveerd

ik ben helemaal niet gemotiveerd meer in het leven. nix boeit me nog.. wat ik de laatste paar maanden doe is gewoon dagen slijte. thats it.. iedereen die
ik ken houdt van het leven.. up en downs.
bij mij alleen maar down. niet eens een klein beetje of voor even... wat is dit joh.. ik chill ook niet meer met de gene met wie ik allemaal om ging.
Omdat ik de enigste ben net als vroeger.. iedereen heeft een verandering meegemaakt behalve..ik..
ik schaam me voormezelf. echt... allemaal huisje boompje beestje. en ik diezelfde toen we nog buiten gingen spelen...
Datum:
21-01-2013
Naam:
peter
Leeftijd:
2
Provincie:
Zuid-holland

wil niet meer

hallo ik heb geen zin meer me vader verloren me moeder ik heb dat rot nld
god laat me sterven laat die hemelpoort open
Datum:
21-01-2013
Naam:
mark
Leeftijd:
22
Provincie:
Utrecht

leeg

elke dag opnieuw die herhaalde woorden van mijn ouders en familie, dat ik een mislukkeling ben, dat ik niets goed kan doen en dat ik beter ergens anders zou gaan wonen omdat ik de familie kapot maak, dit zijn hun woorden, ze spoken rond in mijn hoofd, dag en nacht, ik krijg ze er gewoonweg niet meer uit... ik weet niet meer wat te doen omdat ik altijd alles verkeerd doe. mijn vader durft mij wel eens te slagen of gewoon mentaal pijn te doen. ik kan het niet meer aan en ben wanhopig.. eergisteren zei mijn moeder nog dat ze liever wilde dat ze gestopt waren na hun eerste kind, dat is dan mijn 'perfecte oudere zus'. telkens als ik bij de psychologe zit vraag ik mij af wat ik nog doe op deze wereld, of ik mij hier wel thuis voel, en het antwoord is neen. ik voel mij hier niet thuis en zeker niet in deze omstandigheden. ik wou dat ik hier nooit terecht was gekomen, dat ik gewoon nooit was geboren, maar dat is nu te laat. ik kamp nu al een paar jaar met dit probleem en ik geraak uitgeput, leeg, moegestreden. telkens als iemand iets slechts over me zegt knaagt het diep vanbinnen aan me en ik geraak stilaan opgevreten. ik hoop dat nadat ik dit allemaal heb verteld me een beetje op andere gedachte zal brengen, maar ik vrees ervoor..
Datum:
20-01-2013
Naam:
anoniem
Leeftijd:
16
Provincie:
België

Ik ben het leven niet waard.

Ik, een lui meisje van 15 jaar oud. Ik heb nergens meer zin in, rode cijfers op mijn rapport en zoveel stress dat ik elke avond voor het slapen huil tot het niet meer kan. Slapen lukt nauwelijks, mijn gedachten weerhouden me daarvan. Mijn familie verwacht te veel van me. Eerlijk gezegd zou ik het VWO waar ik nu op zit wel aankunnen , maar ik heb gewoon echt geen zin meer! Het leven is voor mensen met een doel, een doel dat ze willen behalen. Het enigste wat ik zie in mijn toekomst is...niets. Ik denk zo vaak na over zelfmoord, maar ik wil m'n moeder, vader, zusje, broertje, de rest van m'n familie, m'n vriendinnen en iedereen waarvan ik hou gewoon niet achterlaten. Dat is de enige reden waarom blijf, naast dat ik er helemaal niet tegen kan om zelfmoord te plegen als ik denk hoe goed ik het heb. Ik ben gezond, heb een dak boven hoofd, kleren, mensen die van je houden. En toch is er zoveel in me lichaam dat zegt: 'Ga nou maar naar boven.'
Datum:
20-01-2013
Naam:
Anoniempje
Leeftijd:
15
Provincie:
Drenthe

zelfmoord ?

Ik ben een meisje van 14 jaar, en ik voel me niet thuis in mn eigen gezin.. Ik heb het gevoel dat ik voor mijn ouders toch niet besta ik heb twee broertjes de ene keer kan ik daar mee overweg de andere keer niet. Ik heb niet echt een beste vriendin ik heb een buurmeisje waar ik best veel mee omga ze is een jaar jonger als mij.. op school heb ik hele goede vriendin ik heb haar eigenlijk altijd als mn beste vriendin gezien maar zei mij niet zij ziet mij gewoon als een goede vriendin.. daar zit ik ook mee. Het is dus ook niet dat ik er bepaald knap uit zie, (waar ik wel mn best voor doe) Daarom hoor ik in de klas vaak lelijkerd ofzo ik durf er op school tegen niemand iets van te zeggen ofzo het doet me echt heel erg pijn ik huil vaak dat weten mijn ouders ook niet. Ik ben sinds deze avond er zeker van dat ik met iemand moet praten maar ik heb eigenlijk geen persoon die ik kan vertrouwen dat is ook het probleem want eigenlijk wil ik geeen zelfmoord plegen dat vind ik namelijk heel eng en durf het niet goed maar wat moet moet... ik heb het gevoel dat ik hier op deze wereld niet thuis hoor !
Datum:
20-01-2013
Naam:
anoniem.
Leeftijd:
14
Provincie:
Groningen

ik heb er genoeg van

ik ben vroeger altijd gepest geweest en geslagen en bedrijgt geweest nu nog steeds eigenlijk mijn familie heeft altijd ruzie en iedereen is tegen mij en niemand wilt luisteren en heb me al vaak genoeg gesnede en daarom wil ik ergens hulp vinden maar durf niets tegen iemand te zeggen
Datum:
19-01-2013
Naam:
darkangel
Leeftijd:
16
Provincie:
België

In de war

Ik wil zelfmoord plegen maar dan doe hele familie pijn en dat wil ik niet maar ik wil mijn ook niet wat moet ik doen
Datum:
19-01-2013
Naam:
Engel
Leeftijd:
11
Provincie:
Noord-holland

hart onder de riem

Hoi allemaal,

Ik heb al een paar keer wat geplaatst op deze site onder dezelfde naam. Ik heb niet de illusie dat ik iemands gevoel kan beïnvloeden met wat ik schrijf, maar ik zou willen dat ik het wel kon.

Ik kan namelijk zeggen dat het nu eigenlijk wel lekker gaat. Het geheim? Geen idee. Zoals ik het zie: het ene moment ben ik er, het volgende moment niet meer. Misschien plant ik me voort, misschien ook niet en in wezen maakt dat ook geen verschil. Ik ga sowieso dood en is alles voor niets geweest (ik ben niet religieus). Dus kan ik er maar beter het beste van maken nu ik er toch ben.

Ik heb aardig wat nare dingen meegemaakt in mijn leven (o.a. zelfmoord in de familie, verlies van baan, weinig geluk in de liefde, problemen ten gevolge van hoogbegaafdheid, relatieproblemen in naaste omgeving) en er staan me ongetwijfeld nog meer vervelende dingen te wachten, maar zo is het leven.

Gelukkig merk ik ook dat er genoeg mooie dingen zijn om voor te leven; o.a. muziek, vrienden, familie, de luxe waarin ik leef. Genieten van het moment, ondanks alles, en dat waar mogelijk delen met anderen. Want het is voorbij voordat je het weet. Als er al een geheim is, is dat het denk ik.

Heel veel sterkte! (en misschien heeft het je toch een beetje geholpen).
Datum:
19-01-2013
Naam:
Gerrit
Leeftijd:
38
Provincie:
Noord-holland

Liefdesverdriet

Mijn verhaal dat ik had opgeschreven op 7 januari is waar. Maar kwam voort uit liefdesverdriet. Omdat ik dacht dat ik mijn grote liefde kwijt was. Maar dat is niet zo. Gelukkig.
Datum:
18-01-2013
Naam:
Han
Leeftijd:
44
Provincie:
Noord-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.