Hallo iedereen, ik blijf graag anoniem. ik ben 15 jaar. Ik wil hier graag m'n verhaal opluchten zodat ik wat beter voel.
Ik ben een buitenlander, kwam naar Nederland toen ik 8 was, op m'n 12e kwam ik erachter dat ik op jongens viel. Toen deed ik er niet veel mee omdat ik toen niets over seksualiteit en homo's enzo wist, ik wist niet dat het een probleem zou zijn als je gay was. Moslim zijn en gay, dat kan gewoon niet. Nu 7 jaar later, denk ik elke dag aan zelfmoord plegen. Hoe ik het zou moeten doen en waar, voor een trein lijkt me het makkelijkst geen pijn en gevoelens voelen. Vorig jaar ben ik blijven zitten.. Wat me erg pijn deed, me het gevoel gaf dat ik niks kon doen, een mislukeling was.. Ik hou van m'n geloof, ik hou van Islam, ik hou van Allah, ik hou van m'n familie, maar elke dag blijf ik me afvragen waarom ik, waarom ben ik homo? Waarom moest mijn leven zo zijn? Waarom kon ik niet gewoon normaal zijn en op meisjes vallen? Waarom ik waarom? Ik zal nooit tegen iemand wie dan ook vertellen dat ik homo ben, gewoon omdat ik dat niemand aan kan doen, aan mijn vrienden, die zullen mij niet meer accepteren, aan mijn ouders, die zullen zichzelf straffen omdat ze mij hebben gemaakt, hun verdriet zal mij meer pijn doen. Ik wil graag straight zijn, op meisjes verliefd worden, trouwen, kinderen krijgen maar het zou niet lukken. Ik val op jongens en daarvoor haat ik mezelf. Ik zou nooit de jongen kunnen zijn die mijn moeder wilde dat ik was, trouwen, kleinkinderen voor m'n moeder krijgen, later een goede baan krijgen.. Nee dat gaat niet gebeuren. Dat weet ik nu al. Ik wil zelfmoord plegen, maar als ik dan aan m'n ouders denk kan ik het niet.. Ik zal hun pijn doen, dat wil ik niet.. Ik zal nooit 'straight' worden.. Nooit mijn ouders blij maken, zelf zal ik nooit blij worden.. Het kon gewoon niet zo zijn. Was ik maar normaal geboren.. Waarom moest ik gay zijn, ik haat mezelf, ik ben lelijk en gay. Welke reden is er dan om te blijven leven? M'n familie ga ik nooit blij maken en mezelf ook niet. Nu en binnen een paar jaar ben ik weg, ik hoop dat mijn familie, vrienden en Allah mij zullen vergeven.. Ik kan dit niet lang volhouden, tegen iedereen liegen over dat ik geen homo ben. Jullie, mensen die dit lezen zijn de enige die weten dat ik homo ben, ik ken jullie niet maar jullie hebben mij al zoveel geholpen, met het lezen van dit verhaal. Voor het eerst kon ik zeggen/typen hoe ik me echt voelde. Dank je wel voor het lezen van mijn verhaal, ik hoop dat het voor jullie beter afgaat, voor mij is er geen hoop meer..
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.