Levensverhalen (pagina 289)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

laat me maar gaan

ik wil er niet meer zijn noiet meer opnieuw beginnen heeft geen zin zware medicatioe beroerte gehad het is goed zo
Datum:
05-06-2013
Naam:
richard
Leeftijd:
41
Provincie:
Gelderland

hulp zoeken

hallo iedereen
ik ben een meisje van 14 en ik heb al sinds de zomervakantie vorig jaar zelfmoord gedachten in het begin durfte ik het tegen niemand te zeggen ik stopte al mijn gevoelens het gevolg daar van was dat ik me zelf ging snijden uiteindelijk ben ik hulp gaan zoeken ik praat er nu met iemand over en het helpt enorm voor de mensen die geen hulp durven te zoeken ik raad het je gewoon aan je voelt je een stuk beter.
Datum:
04-06-2013
Naam:
P.
Leeftijd:
14
Provincie:
Gelderland

Zelfmoord neigingen

hoi allemaal,

fijn dat jullie de tijd willen nemen om mijn verhaal te lezen.

Ik ben 21 jaar. Ik snap zelf eigenlijk niet zo goed waarom ik deze gedachten en gevoelens heb omdat ik op dit moment eigenlijk alles wel goed voor elkaar heb. Ik studeer psychologie aan de universiteit, heb een leuk bijbaantje, ik zie er niet verkeerd uit, doe vrijwilligerswerk.
Mijn relatie is sinds een half jaar verbroken en dat heeft me vooral heel onzeker gemaakt. Eerst was ik altijd druk met studeren, werken en daarnaast sprak ik dan af met mijn vriend en soms mijn vriendinnen. Nu zit ik zo vaak alleen thuis en niemand die kan afspreken, ik voel me dan zo eenzaam. Ik merk ook dat ik heel graag de bevestiging zou willen krijgen dat ik wel leuk genoeg ben om bij te zijn.
Ik woon sindskort weer thuis bij mijn ouders omdat ik geen STUFI meer krijg. Ik doe de was, boodschappen en ik kook. Ik heb nog twee zussen en een broer die allen niets doen in de huishouding. Vaak heb ik het idee dat mijn ouders meer van hun houden dan van mij omdat ze een rijk sociaal leven hebben. Het lijkt erop dat ze mij alleen niet kunnen missen vanwege alle werkzaamheden die ik verricht.. Dat kwetst me vaak.
De laatste maanden schieten de gedachten over zelfdoding steeds vaker door mijn hoofd. Ik heb twee bekenden gehad die zelfmoord hebben gepleegd en weet wat het teweegbrengt. Ik weet dat ik mijn ouders heel veel verdriet zal doen. Ze zullen vinden dat ze gefaald hebben, maar toch blijf ik aan deze verleidelijke uitweg denken... Help.
Datum:
03-06-2013
Naam:
Student91
Leeftijd:
21
Provincie:
Noord-brabant

moeilijk

Ik las dit en ik dacht misschien is het fijn als ik zelf mijn verhaal even kwijt kan..

Het leven ziet er vrij treurig uit voor mij op dit moment. Thuis is op dit moment ook geen pretje om te leven. Ons mam heeft sinds ongeveer 7 maanden vreemde dingen gemerkt aan haar lichaam waar ze mee naar de dokter is geweest. De dokter heeft haar toen doorgestuurd naar het ziekenhuis en die zijn tot de conclusie gekomen dat het borstkanker is. Dit weten we sinds ongeveer 2 maandjes nu. Een paar weken geleden had ze allemaal testen om te kijken hoe ze het kunnen gaan behandelen en daar kwam uit dat het kwaadaardig is en dat er zo snel mogelijk iets aan gedaan moet worden.

Een vriend van mij stort bijna de afgrond in zo slecht gaat hij met zichzelf om. Roken, pillen gebruiken, blowen ga zo maar door. We hebben veel ruzie en dat raakt me omdat ik wel om hem geef enzo.. En iedere keer komt hij dan weer terug praten.

Op school gaat het nu ook niet zo goed. Ik ben blijven zitten en mis mijn vriendinnen die nu in een andere klas zitten want ik vind het moeilijk om met nieuwe mensen om te gaan.

Dit alles heeft me zo hard geraakt dat ik begonnen ben met mezelf te snijden in mijn armen. Het voelde goed en kon even mijn pijn, die in mijn hart zit, vergeten. Die pijn voelt zwaar op me hart. Het voelt een beetje alsof mijn hart uit me borstkas getrokken wordt. Ook kan ik ieder moment in tranen uitbarsten. Natuurlijk wil ik dit niet aan mijn omgeving laten merken. Mijn masker laten vallen. Dat ze me zielig gaan behandelen..

Sinds een tijdje denk ik ook veel na over zelfmoord plegen. Ik heb geen zin meer in mijn leven en ben het liefste weg. Weg naar een beter wereld en weg van alles. Al het verdriet en pijn achter me laten.

Het spijt me wel als ik jullie nu gedeprimeerd heb ofzo. Of dat je denkt van wtf flikker op met je gejank. Dan spijt het me dat ik mijn verhaal heb verteld.
Datum:
03-06-2013
Naam:
Anoniem..
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-brabant

Zelfmoord

Ik ben een jongen van 17 jaar, ik heb zelfmoordneigingen en wil pijnloos een einde aan mijn leven maken. Het wordt elke dag erger, en ik zie mijzelf in staat om er een einde aan te maken. Deze zelfmoordneigingen komen door volgende zaken: zware depressie, deze depressie is waarschijnlijk 5 weken geleden gestart bij het lezen van een boek: “Norwegian Wood”, eenzaamheid, het nut van het leven (dat er niet is, want ik zie gelukkig zijn niet al nuttig), ergernis aan mensen en conversaties, geen liefde (ook niet van ouders), concentratieproblemen,.. Ik heb al veel gedacht aan zelfmoord en heb al een paar ideeën, ik heb ook al de muziek van mijn begrafenis gekozen (O Fortuna) en mijn afscheidsbrief geschreven. Ik zie alles zwart in het leven, en weet niet waarom ik nog moet voortleven. Ik zal de inleiding van mijn afscheidsbrief tonen.



“Buffalo soldier, dreadlock rasta: There was a buffalo soldier in the heart of america, Stolen from africa, brought to america, Fighting on arrival, fighting for survival…” keer op keer, dag in dag uit, kleren aan, kleren uit. Handelingen waar wij een automatisme voor hebben, die in het onbewuste ik zitten. Moeder, waarom doen wij onze kleren aan? Geen tijd! Deze vragen horen wij ons niet te stellen, we moeten ons haasten, anders komen we te laat! Het is een systeem waar wij in gevangen zitten, onzichtbaar, maar het is er wel. Ik ben nu op 17 jarige aan een keerpunt toegekomen waardoor ik er nu toch wel eventjes genoeg van heb.

Ik trek de schooldeur open met een grote snok om mijn dominantie te tonen, instinctief. De deur slaat bijna terug dicht door de weerkaatsing van het boekentassentapijt, die deze alles behalve zorgeloze kinderen laten rondslingeren. Ik kijk rondom mij en zie groepjes mensen staan die cirkels vormen. Waarom? Omdat ze hun levensverhalen tegen elkaar zeggen, wat ze gedaan hebben, wat noodzakelijk is. GOAL! Voetballen, een bal in een net schieten, oké. Zij zijn gelukkig. Zorgen? Nog nooit van gehoord, laten we het systeem maar volgen. Sommigen nemen nog een uitgebreider pakket en worden een fanatieke aanhanger van een godsdienst of een sekte, als we nu toch bezig zijn kunnen we ons even goed inschrijven in een jeugdclub. Wat maak het allemaal uit, de bel gaat en ik moet vlug naar de les.

De jeugd blijft niet de jeugd en ze zullen al vlug een taak als volwassen op zich nemen. Natuurlijk willen we dan ook kinderen, tot wijzelf oud worden en uit de maatschappij worden gestoten, om vervolgens weg te rotten in de aarde.

Ik zit dit nu te schrijven, en hoor de televisie aan staan, een commercieel apparaat waar ik naar keek toen de dieren nog konden spreken. Natuurlijk hoor ik reclame, maar een kleine moeite voor de producenten om ons te manipuleren, want daar zijn we gevoelig voor. Televisie houdt ons bezig, net als ik dit schrijf, ik ben in mijzelf gekeerd nu, de buitenwereld kan even wachten.

Waar streven wij eigenlijk naar, het algemene antwoord daarop is geluk. Dit wordt bevredigd door onder andere seks, liefde, vriendschap en ontspanning.

Al dit voorgaande is niet weggelegd voor mij, sommige personen associëren mij met een autist, ze zeggen het misschien niet, maar denken het wel. Zelf heb ik gehoord van een klasgenoot dat leerkrachten dat over mij zeggen, of dit al dan niet waar is valt te betwisten. Maar een leerkracht die een voorbeeldfunctie in dit maatschappelijk systeem heeft, heeft niet veel recht om mij een autist te noemen, als dit niet in mijn dossier staat. Al zeker niet tegenover leerlingen!

Andere individuen streven naar geld en beroemdheid, geld is handig maar “te” is nooit goed. Aan beroemdheid begin je best niet, want dan sla je binnen de korstte keren door.

Deze beide criteria hebben ons nu gelukkig gemaakt, nu kunnen we gelukkig sterven.



Veel liefs

Anonymous

Datum:
02-06-2013
Naam:
Anonymous
Leeftijd:
17
Provincie:
België

Ik haat m'n leven

Hallo iedereen, ik blijf graag anoniem. ik ben 15 jaar. Ik wil hier graag m'n verhaal opluchten zodat ik wat beter voel.


Ik ben een buitenlander, kwam naar Nederland toen ik 8 was, op m'n 12e kwam ik erachter dat ik op jongens viel. Toen deed ik er niet veel mee omdat ik toen niets over seksualiteit en homo's enzo wist, ik wist niet dat het een probleem zou zijn als je gay was. Moslim zijn en gay, dat kan gewoon niet. Nu 7 jaar later, denk ik elke dag aan zelfmoord plegen. Hoe ik het zou moeten doen en waar, voor een trein lijkt me het makkelijkst geen pijn en gevoelens voelen. Vorig jaar ben ik blijven zitten.. Wat me erg pijn deed, me het gevoel gaf dat ik niks kon doen, een mislukeling was.. Ik hou van m'n geloof, ik hou van Islam, ik hou van Allah, ik hou van m'n familie, maar elke dag blijf ik me afvragen waarom ik, waarom ben ik homo? Waarom moest mijn leven zo zijn? Waarom kon ik niet gewoon normaal zijn en op meisjes vallen? Waarom ik waarom? Ik zal nooit tegen iemand wie dan ook vertellen dat ik homo ben, gewoon omdat ik dat niemand aan kan doen, aan mijn vrienden, die zullen mij niet meer accepteren, aan mijn ouders, die zullen zichzelf straffen omdat ze mij hebben gemaakt, hun verdriet zal mij meer pijn doen. Ik wil graag straight zijn, op meisjes verliefd worden, trouwen, kinderen krijgen maar het zou niet lukken. Ik val op jongens en daarvoor haat ik mezelf. Ik zou nooit de jongen kunnen zijn die mijn moeder wilde dat ik was, trouwen, kleinkinderen voor m'n moeder krijgen, later een goede baan krijgen.. Nee dat gaat niet gebeuren. Dat weet ik nu al. Ik wil zelfmoord plegen, maar als ik dan aan m'n ouders denk kan ik het niet.. Ik zal hun pijn doen, dat wil ik niet.. Ik zal nooit 'straight' worden.. Nooit mijn ouders blij maken, zelf zal ik nooit blij worden.. Het kon gewoon niet zo zijn. Was ik maar normaal geboren.. Waarom moest ik gay zijn, ik haat mezelf, ik ben lelijk en gay. Welke reden is er dan om te blijven leven? M'n familie ga ik nooit blij maken en mezelf ook niet. Nu en binnen een paar jaar ben ik weg, ik hoop dat mijn familie, vrienden en Allah mij zullen vergeven.. Ik kan dit niet lang volhouden, tegen iedereen liegen over dat ik geen homo ben. Jullie, mensen die dit lezen zijn de enige die weten dat ik homo ben, ik ken jullie niet maar jullie hebben mij al zoveel geholpen, met het lezen van dit verhaal. Voor het eerst kon ik zeggen/typen hoe ik me echt voelde. Dank je wel voor het lezen van mijn verhaal, ik hoop dat het voor jullie beter afgaat, voor mij is er geen hoop meer..
Datum:
02-06-2013
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-holland

waarom

Hallo allemaal jullie zeggen dat jullie willen luisteren naar mij en dat is een hele eer.
Waarom wil ik niet meer.
Mijn papa gaat nu bijna voor altijd weg en ik mis hem zo.Ze lachen me uit dat ik niet kan sporten . ik haal minder goeie punten.Ik ben een knuffelbeest en mijn mama heeft nooit zin om mij te knuffelen.En ik twijfel of ik wel 1 vriendin heb,en het allerlaatste het lijkt alsof een geest achter me loopt en me laat voelen dat ik er niet meer mag zijn heel dom maar ja het is zo!!!!!!
Datum:
01-06-2013
Naam:
Anne-Sophie
Leeftijd:
11
Provincie:
België

slechte gevoelens

beste ,
toen ik 11 jaar terug mijn vrouw leerde kennen had ik nooit kunnen denken .dat ik nu in de situatie zou tercht komen waar ik nu zit. we werkten allebei zeer hard en verdienden goed onze boterham en konden goed sparen . maar we leefden ook goed . we kochten een mooie wagen kleren en allerlei spullen . gezien we echter nooit op reis gingen en ik altijd de zomers ging bij klussen evenees de zaterdagen . hadden we het behoorlijk goed . we touwden en gaven een trouwfeest met alles er op en er aan . we kochten een stukje grond om op te bouwen . maar toen, we hadden natuurlijk beide een grote kinderwens . na enkele natuurlijk zwanger te zijn geraakt . maar iedere keer een miskraam te hebben gehad gingen we voor ivf de eerste 6 keer is terug betaald . maar toen het nog nie lukte besloten we om verder te doen en alles zelf te betalen gezien we toch al iets samen hadden gespaard . we deden dit 10x wat natuurlijk een grote hap van ons spaarboekje ging . maar geen paniek dachten wij . want ik was op mijn eigen begonnen en de zaken liepen goed . maar ik was wat begoed samer gekomen op mijn centen . en liet mijn vrouw de papieren doen . maar nu komt het . ik moest dringend worden geopereed en kon 4maand niet werken dus ook geen inkomen en ik was thuis en zo ook de post bekijken . de éénne aangetekende na de andere . met wat ik ondek dat ze een schuldenberg van ongeveer 25000€ heeft gemaakt . nu zo'n 6maand verder heb ik niets meer en binnen 5dagen komen ze ook alles nog aanslaan . maar zij leeft nog mooi verder in haar luxe leven en ik zit hier achter met de problemen . en ik denk bijna iedere daag om uit het leveen te stappen sinds ik allles ben te weten gekomen . maar er is wel iedere keer wel iets die mij tegen houd om toch maar van het spoor weg te gaan of blijven . voor deze mensen zou ik hier nog willen blijven maar zij kunnen mij ook niet helpen mijn mama , zus en mijn zoon maar toch vraag ik me af voor wie of wat nog ik kan mijn zoon niets meer bieden . en als ik het doe word ik verenigd met mijn papa denk ik .
Datum:
01-06-2013
Naam:
armando
Leeftijd:
27
Provincie:
België

ik ben er echt klaar mee.

hallo ik ben een meisje van 18 jaar en ik kan het leven gewoon niet meer aan. Alles gaat fout.

de opleiding die ik wilde kan ik niet doen omdat mensen denken dat ik niet goed genoeg ben.

ik wordt door mijn familie, ouders en broer en zussen, uitgescholden dat ik gek ben, dat ik naar een gesticht moet, dat ik nietsnut ben

op mijn werk wordt ik niet gewaardeerd

al mijn vrienden trekken langzamerhand bij me weg.

ik heb niemand meer op terug te vallen.

het enige positieve wat ik nu kan bedenken is mijn oppasgezin. ik heb daar 5 oppaskinderen. als ik bij hun ben kom ik in een bubbel van onschuld terecht..

ik kan het gewoon niet meer aan. ik ben gewoon zo bang...
Datum:
01-06-2013
Naam:
someone
Leeftijd:
18
Provincie:
Anders

Ex van vriendin .

Mijn vriendin's ex vriendje knuffelt me steets en geeft me kusjes ik kan er niks aan doen .. Ik wijk wel steets af.. Maar zei zet de hele school tegen me op .. Ze scheld me uit voor hoertje enz. se haalt ook haar eigen vriendinnen op en ik sta daar ik mijn eentje.. Ik bedoel knuffelen s niet zo erg. Maar ik ben op een andere jongen tom. En hun noemen mij nu ook vaak een playerendehoer ik zeg ik neuk niet voor geld hoor.. Dus k had de gedachten voor zelfmoord.
Datum:
01-06-2013
Naam:
sharena
Leeftijd:
11
Provincie:
Overijssel

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.