Levensverhalen (pagina 289)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Waarom ik?

Vaak zien mensen me al als een somber meisje, maar als ze vragen wat er is zet ik mijn geforceerde glimlach weer op en zeg dat er niks is..

Nee, met mij gaat het niet zo goed. Thuis heb ik vaak ruzie met mijn broer.. Hij zegt dat ik waardeloos ben en dat ik beter dood kan vallen. Dat doet echt enorm zeer. Ik ben sinds eind klas 1 ook manisch depressief door een vriendin van me. Ze heeft toen iedereen wijsgemaakt dat ik haar bedreeg, niemand geloofde me. Hierdoor ben Ik bijna van school getrapt. Dat te verwerken is me eigenlijk niet gelukt.. Ik heb haar er ook nog steerds niet van vergeven en dat verdient ze ook zeker niet. Maar ditsoort dingen zijn me vaker overkomen:
Eind 2011 ontmoette ik een jongen op internet, ik was echt heel goed bevriend met hem geraakt. Je kon zeggen dat ik dcht van hem hield.. Maar toen mijn vriendin die tijd hem ontmoette werd hef anders.. Zij trok met hem op en langzaam raakte ik hem kwijt. Uiteindelijk is de vriendschap geeindigd door een vuile leugen van die vriendin. Ik heb er echt weken om gehuild dat ik mijn steun en toeverlaat kwijt was. Daf meisje wat hem afpakte liet me ook snel in de steek erna, ook haaf zal ik niet vergeven voor wat ze gedaan heeft..
Nu ben ik er een tijdje geleden achter gekomen dat de man die mij zo'n beetje 'gemaakt' heeft helemaal niks om me geeft. Dit was en is nogsteeds ook een enorme klap voor me geweest..

Al deze dingen doen me gewoon steeds vragen 'Waarom ik? Waarom gebeurt dit mij stsds weer?Mag ik soms geen vriendschap of liefde kennen?Ben ik soms vervloekt ofzo? Wil ik zo wel verder leven?'
Ik heb mezelf ook beloofd dat ik geen zelfmoodd zal plegen, I zou het niet eens kunnen, maar als mijn leven over 5 tot 10 jaar nogsteeds zo pijnlijk is dan begin ik aan mijn afscheidsbrief.. Ik wil niet mijn hele leven lang van psychiater naar psychiater, ik wil niet mijn leven lang mezelf blijven afvragen of dit het wel waard is. Ik wil en kan gewoon niet mijn hele leven in verdriet blijven rondlopen.. Dat wil ik écht niet..
Datum:
06-06-2013
Naam:
Lily
Leeftijd:
15
Provincie:
Friesland

geen zin meer

Ik weet het even niet meer. Vandaag voor de zoveelste keer huilend wakker geworden, en ik kan geen reden bedenken om op te staan.
Het lijkt wel of alle pogingen die ik doe om mijn leven weer op de rails te krijgen, finaal mislukken. En ik doe echt mijn best.
Heb mezelf al zo vaak bij elkaar geraapt, en de moed weer op gepakt. Maar ik heb er geen zin meer in. De levenslust is weg. Voel me een mislukkeling...
Datum:
06-06-2013
Naam:
lotje
Leeftijd:
33
Provincie:
Noord-brabant

alleen

Mijn naam is Jay zit nog in de 4e klas heb het examen al afgerond.
Volgende week dinsdag hoor ik of ik geslaagd ben of niet.
Ik heb altijd wel te horen gekregen dat ik me aanstel of dat ik heel erg overdreven doe.
Kheb een sus en een broertje en moeder en een vader.
Het lijkt echt als of ik er niet bij hoor want als ik er niet ben en net binnen kom lopen dan is de lol opeens over
Ze doen altijd heel tegenstrijdig tegen my
Een maand of 2 geleden heb ik myn. Nichtje verloren .Ze was pas 6weekjes oud en was pas 1week thuis .kheb haar nooit levend kunnen zien omdat ik het druk had met school :,( kvind het echt heel erg jammer maargoed .
Die dag dat ze werd gecrimeerd in de avond.....
Mijn ma en pa hadden zo erg russie dat mijn na dreigde dat ie zelfmoord ging plegen. Ik myn sus en broertje. En ma gingen hem proberen te stoppen maar hij was egt heel erg boos want het gaat al een heele langetijd niet zo goed met het cimmuniseren in het gezin en nog wat meer probleempjes. Maargoed my pa had my ma zelfs geduwt en mij ma was toen gevallen. naderhand hebben we myn vader alsnog rustig kunnen krijgen myn vader schreeuwde allerlei dingen van ik doe nooit iets goed daarom ga ik maar helemaal weg uit jullie leven etcc
Myn moeder kon noet meer goed lopen dus ze bleef liggen waar ze gevallen was. Een 20 minuten later ging ik naar dr toe en zei kom na boven toen zei se ik kom zo maar toen kwam ze niet na4 min ofzo ging ik weer naar haar en zei t zelufde maar ze kwam nog steeds niet ?
Dus ik ging voor de 3x naar beneden en zei ma kom mee kom na boven dus ze ging mee . Ze sliep op mijnbed en ik sliep op de grond met geen deken en nog geen kussen....
Het was heel erg stil die week niemand zei wat tegen elkaar.
Rustig aan gingen ze weer met elkaar praten en zo tot heden. Er zijn heel veel gevallentjes voor gekomen egt heel veel maar ik vind dat ik er altijd voor iedereen ben geweest. Als er iets was met my sus was ik er alser iets was mety vriendin was ik er zo bij meer mensen ( zo zag ik het). Maar blijkbaar vinden mensen my heel erg ieritand. Ze vinden dat ik in de weg loop. Dus vandaar dat ik me alleen voel .iedereeen praat altijd slecht over my niemand heeft ooit wat goeds over my te vertellen altijd slecht ik bedoel van waarom leef ik dan nog
Als ik altijd tog zo slecht ben geweest. Als ik altyd tog te klagen heb over alles wat doe ik dan nog hier.
Kheb altyd wel willen weglopen of zelfmoord willen plegen maar dan denk ik er zal vast wel iemand zijn die im my geeft. Maar het is niet zo dat weet ik gewoon
Dit waz mijn verhaal in het kort
Groetjes jay,
Datum:
05-06-2013
Naam:
jay
Leeftijd:
16
Provincie:
Zuid-holland

!

ik heb nergens meer zin in en ik doe niets goed ik kan beter mezelf ophangen
Datum:
05-06-2013
Naam:
bram
Leeftijd:
13
Provincie:
Noord-brabant

laat me maar gaan

ik wil er niet meer zijn noiet meer opnieuw beginnen heeft geen zin zware medicatioe beroerte gehad het is goed zo
Datum:
05-06-2013
Naam:
richard
Leeftijd:
41
Provincie:
Gelderland

hulp zoeken

hallo iedereen
ik ben een meisje van 14 en ik heb al sinds de zomervakantie vorig jaar zelfmoord gedachten in het begin durfte ik het tegen niemand te zeggen ik stopte al mijn gevoelens het gevolg daar van was dat ik me zelf ging snijden uiteindelijk ben ik hulp gaan zoeken ik praat er nu met iemand over en het helpt enorm voor de mensen die geen hulp durven te zoeken ik raad het je gewoon aan je voelt je een stuk beter.
Datum:
04-06-2013
Naam:
P.
Leeftijd:
14
Provincie:
Gelderland

Zelfmoord neigingen

hoi allemaal,

fijn dat jullie de tijd willen nemen om mijn verhaal te lezen.

Ik ben 21 jaar. Ik snap zelf eigenlijk niet zo goed waarom ik deze gedachten en gevoelens heb omdat ik op dit moment eigenlijk alles wel goed voor elkaar heb. Ik studeer psychologie aan de universiteit, heb een leuk bijbaantje, ik zie er niet verkeerd uit, doe vrijwilligerswerk.
Mijn relatie is sinds een half jaar verbroken en dat heeft me vooral heel onzeker gemaakt. Eerst was ik altijd druk met studeren, werken en daarnaast sprak ik dan af met mijn vriend en soms mijn vriendinnen. Nu zit ik zo vaak alleen thuis en niemand die kan afspreken, ik voel me dan zo eenzaam. Ik merk ook dat ik heel graag de bevestiging zou willen krijgen dat ik wel leuk genoeg ben om bij te zijn.
Ik woon sindskort weer thuis bij mijn ouders omdat ik geen STUFI meer krijg. Ik doe de was, boodschappen en ik kook. Ik heb nog twee zussen en een broer die allen niets doen in de huishouding. Vaak heb ik het idee dat mijn ouders meer van hun houden dan van mij omdat ze een rijk sociaal leven hebben. Het lijkt erop dat ze mij alleen niet kunnen missen vanwege alle werkzaamheden die ik verricht.. Dat kwetst me vaak.
De laatste maanden schieten de gedachten over zelfdoding steeds vaker door mijn hoofd. Ik heb twee bekenden gehad die zelfmoord hebben gepleegd en weet wat het teweegbrengt. Ik weet dat ik mijn ouders heel veel verdriet zal doen. Ze zullen vinden dat ze gefaald hebben, maar toch blijf ik aan deze verleidelijke uitweg denken... Help.
Datum:
03-06-2013
Naam:
Student91
Leeftijd:
21
Provincie:
Noord-brabant

moeilijk

Ik las dit en ik dacht misschien is het fijn als ik zelf mijn verhaal even kwijt kan..

Het leven ziet er vrij treurig uit voor mij op dit moment. Thuis is op dit moment ook geen pretje om te leven. Ons mam heeft sinds ongeveer 7 maanden vreemde dingen gemerkt aan haar lichaam waar ze mee naar de dokter is geweest. De dokter heeft haar toen doorgestuurd naar het ziekenhuis en die zijn tot de conclusie gekomen dat het borstkanker is. Dit weten we sinds ongeveer 2 maandjes nu. Een paar weken geleden had ze allemaal testen om te kijken hoe ze het kunnen gaan behandelen en daar kwam uit dat het kwaadaardig is en dat er zo snel mogelijk iets aan gedaan moet worden.

Een vriend van mij stort bijna de afgrond in zo slecht gaat hij met zichzelf om. Roken, pillen gebruiken, blowen ga zo maar door. We hebben veel ruzie en dat raakt me omdat ik wel om hem geef enzo.. En iedere keer komt hij dan weer terug praten.

Op school gaat het nu ook niet zo goed. Ik ben blijven zitten en mis mijn vriendinnen die nu in een andere klas zitten want ik vind het moeilijk om met nieuwe mensen om te gaan.

Dit alles heeft me zo hard geraakt dat ik begonnen ben met mezelf te snijden in mijn armen. Het voelde goed en kon even mijn pijn, die in mijn hart zit, vergeten. Die pijn voelt zwaar op me hart. Het voelt een beetje alsof mijn hart uit me borstkas getrokken wordt. Ook kan ik ieder moment in tranen uitbarsten. Natuurlijk wil ik dit niet aan mijn omgeving laten merken. Mijn masker laten vallen. Dat ze me zielig gaan behandelen..

Sinds een tijdje denk ik ook veel na over zelfmoord plegen. Ik heb geen zin meer in mijn leven en ben het liefste weg. Weg naar een beter wereld en weg van alles. Al het verdriet en pijn achter me laten.

Het spijt me wel als ik jullie nu gedeprimeerd heb ofzo. Of dat je denkt van wtf flikker op met je gejank. Dan spijt het me dat ik mijn verhaal heb verteld.
Datum:
03-06-2013
Naam:
Anoniem..
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-brabant

Zelfmoord

Ik ben een jongen van 17 jaar, ik heb zelfmoordneigingen en wil pijnloos een einde aan mijn leven maken. Het wordt elke dag erger, en ik zie mijzelf in staat om er een einde aan te maken. Deze zelfmoordneigingen komen door volgende zaken: zware depressie, deze depressie is waarschijnlijk 5 weken geleden gestart bij het lezen van een boek: “Norwegian Wood”, eenzaamheid, het nut van het leven (dat er niet is, want ik zie gelukkig zijn niet al nuttig), ergernis aan mensen en conversaties, geen liefde (ook niet van ouders), concentratieproblemen,.. Ik heb al veel gedacht aan zelfmoord en heb al een paar ideeën, ik heb ook al de muziek van mijn begrafenis gekozen (O Fortuna) en mijn afscheidsbrief geschreven. Ik zie alles zwart in het leven, en weet niet waarom ik nog moet voortleven. Ik zal de inleiding van mijn afscheidsbrief tonen.



“Buffalo soldier, dreadlock rasta: There was a buffalo soldier in the heart of america, Stolen from africa, brought to america, Fighting on arrival, fighting for survival…” keer op keer, dag in dag uit, kleren aan, kleren uit. Handelingen waar wij een automatisme voor hebben, die in het onbewuste ik zitten. Moeder, waarom doen wij onze kleren aan? Geen tijd! Deze vragen horen wij ons niet te stellen, we moeten ons haasten, anders komen we te laat! Het is een systeem waar wij in gevangen zitten, onzichtbaar, maar het is er wel. Ik ben nu op 17 jarige aan een keerpunt toegekomen waardoor ik er nu toch wel eventjes genoeg van heb.

Ik trek de schooldeur open met een grote snok om mijn dominantie te tonen, instinctief. De deur slaat bijna terug dicht door de weerkaatsing van het boekentassentapijt, die deze alles behalve zorgeloze kinderen laten rondslingeren. Ik kijk rondom mij en zie groepjes mensen staan die cirkels vormen. Waarom? Omdat ze hun levensverhalen tegen elkaar zeggen, wat ze gedaan hebben, wat noodzakelijk is. GOAL! Voetballen, een bal in een net schieten, oké. Zij zijn gelukkig. Zorgen? Nog nooit van gehoord, laten we het systeem maar volgen. Sommigen nemen nog een uitgebreider pakket en worden een fanatieke aanhanger van een godsdienst of een sekte, als we nu toch bezig zijn kunnen we ons even goed inschrijven in een jeugdclub. Wat maak het allemaal uit, de bel gaat en ik moet vlug naar de les.

De jeugd blijft niet de jeugd en ze zullen al vlug een taak als volwassen op zich nemen. Natuurlijk willen we dan ook kinderen, tot wijzelf oud worden en uit de maatschappij worden gestoten, om vervolgens weg te rotten in de aarde.

Ik zit dit nu te schrijven, en hoor de televisie aan staan, een commercieel apparaat waar ik naar keek toen de dieren nog konden spreken. Natuurlijk hoor ik reclame, maar een kleine moeite voor de producenten om ons te manipuleren, want daar zijn we gevoelig voor. Televisie houdt ons bezig, net als ik dit schrijf, ik ben in mijzelf gekeerd nu, de buitenwereld kan even wachten.

Waar streven wij eigenlijk naar, het algemene antwoord daarop is geluk. Dit wordt bevredigd door onder andere seks, liefde, vriendschap en ontspanning.

Al dit voorgaande is niet weggelegd voor mij, sommige personen associëren mij met een autist, ze zeggen het misschien niet, maar denken het wel. Zelf heb ik gehoord van een klasgenoot dat leerkrachten dat over mij zeggen, of dit al dan niet waar is valt te betwisten. Maar een leerkracht die een voorbeeldfunctie in dit maatschappelijk systeem heeft, heeft niet veel recht om mij een autist te noemen, als dit niet in mijn dossier staat. Al zeker niet tegenover leerlingen!

Andere individuen streven naar geld en beroemdheid, geld is handig maar “te” is nooit goed. Aan beroemdheid begin je best niet, want dan sla je binnen de korstte keren door.

Deze beide criteria hebben ons nu gelukkig gemaakt, nu kunnen we gelukkig sterven.



Veel liefs

Anonymous

Datum:
02-06-2013
Naam:
Anonymous
Leeftijd:
17
Provincie:
België

Ik haat m'n leven

Hallo iedereen, ik blijf graag anoniem. ik ben 15 jaar. Ik wil hier graag m'n verhaal opluchten zodat ik wat beter voel.


Ik ben een buitenlander, kwam naar Nederland toen ik 8 was, op m'n 12e kwam ik erachter dat ik op jongens viel. Toen deed ik er niet veel mee omdat ik toen niets over seksualiteit en homo's enzo wist, ik wist niet dat het een probleem zou zijn als je gay was. Moslim zijn en gay, dat kan gewoon niet. Nu 7 jaar later, denk ik elke dag aan zelfmoord plegen. Hoe ik het zou moeten doen en waar, voor een trein lijkt me het makkelijkst geen pijn en gevoelens voelen. Vorig jaar ben ik blijven zitten.. Wat me erg pijn deed, me het gevoel gaf dat ik niks kon doen, een mislukeling was.. Ik hou van m'n geloof, ik hou van Islam, ik hou van Allah, ik hou van m'n familie, maar elke dag blijf ik me afvragen waarom ik, waarom ben ik homo? Waarom moest mijn leven zo zijn? Waarom kon ik niet gewoon normaal zijn en op meisjes vallen? Waarom ik waarom? Ik zal nooit tegen iemand wie dan ook vertellen dat ik homo ben, gewoon omdat ik dat niemand aan kan doen, aan mijn vrienden, die zullen mij niet meer accepteren, aan mijn ouders, die zullen zichzelf straffen omdat ze mij hebben gemaakt, hun verdriet zal mij meer pijn doen. Ik wil graag straight zijn, op meisjes verliefd worden, trouwen, kinderen krijgen maar het zou niet lukken. Ik val op jongens en daarvoor haat ik mezelf. Ik zou nooit de jongen kunnen zijn die mijn moeder wilde dat ik was, trouwen, kleinkinderen voor m'n moeder krijgen, later een goede baan krijgen.. Nee dat gaat niet gebeuren. Dat weet ik nu al. Ik wil zelfmoord plegen, maar als ik dan aan m'n ouders denk kan ik het niet.. Ik zal hun pijn doen, dat wil ik niet.. Ik zal nooit 'straight' worden.. Nooit mijn ouders blij maken, zelf zal ik nooit blij worden.. Het kon gewoon niet zo zijn. Was ik maar normaal geboren.. Waarom moest ik gay zijn, ik haat mezelf, ik ben lelijk en gay. Welke reden is er dan om te blijven leven? M'n familie ga ik nooit blij maken en mezelf ook niet. Nu en binnen een paar jaar ben ik weg, ik hoop dat mijn familie, vrienden en Allah mij zullen vergeven.. Ik kan dit niet lang volhouden, tegen iedereen liegen over dat ik geen homo ben. Jullie, mensen die dit lezen zijn de enige die weten dat ik homo ben, ik ken jullie niet maar jullie hebben mij al zoveel geholpen, met het lezen van dit verhaal. Voor het eerst kon ik zeggen/typen hoe ik me echt voelde. Dank je wel voor het lezen van mijn verhaal, ik hoop dat het voor jullie beter afgaat, voor mij is er geen hoop meer..
Datum:
02-06-2013
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.