Levensverhalen (pagina 250)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Ik denk te vaak aan zelfmoord

In dec 2013 heeft mijn beste maat zichzelf van het leven beroofd,het is vrij logisch dat ik hem erg mis,ik ben er veel mee bezig.
Ik merk ook dat ik afglij omdat er iemand is die mij zei dat ik hem weer tegenkom als ik er zelf ook niet meer ben,die persoon kan heel veel voorspellen,nu is mijn leven hier op deze aarde niet meer fijn en ben ongelukkig,mijn wens zou rust zijn en me dierbaren weer willen zien zodat ik voor altijd bij hun kan zijn
Datum:
15-04-2014
Naam:
R.B
Leeftijd:
21
Provincie:
Noord-holland

Eetstoornis

Ik had een erge eetstoornis, ik viel flauw, had geen energie meer voor alles, het ging egt ver, nu ben ik behandelt geweest en ik ben best wel wat aangekomen , nu vindt ik mezelf echt VEEL te dik , ik ween elke dag hierom en ik denk elke dag eraan om zelfmoord te doen .. Ik heb mezelf al gesneden met men mes in mn buik omdat ik zo boos ben , op mezelf ,op de mensen rondt mij , ik kzn ddit niet meer lang volhouden, waarom begrijpen mensen mij niet gewoon? :(
Datum:
15-04-2014
Naam:
Onzekerheid
Leeftijd:
14
Provincie:
België

Me vrienden

Ik zit in een situatie
Al me vrienden haten elkaar en ik zit ertussen
Tegen mij word alles verteld ik kan het gewoon soms niet maar aan
Kan iemand mij helpen
Datum:
14-04-2014
Naam:
Kip
Leeftijd:
14
Provincie:
Noord-holland

pijn

3 tot 15 jaar
het gaat nooit goed thuis.
toen ook al niet.
Woon al van men 3 jaar bij men meter en peter omdat men papa sloeg me,probeerde me onder zen vrachtwagen te gooien zo dat hij over mij kon rijden,
hij dronk elke dag nu nog...
sloeg men mama ook soms
men mama is weg gegaan met een vrouw en wou me niet meer!!
uiteindelijk moest ik kiezen bij wie ik wil wonen maar zei niemand!
Ouders werden boos&sloegen me allebei.. ben de drie belangrijkste personen uit men leven kwijt!
1 peter is nu 3 jaar dood en doet veel pijn dat was men papa voor me
2 men zus ze is weg gegaan ze kon het niet meer aan ze werd mishandelt door men mama en men stief papa
3 men beste vriendin ik kon altijd bij haar terecht altijd!
nu heb al 4 keer geprobeerd voor zelf moord
maar mislunkt altijd...
DUS HELP ME WIL ER NIET MEER ZIJN MEN HART IS GEWOON KAPOT!!
Datum:
14-04-2014
Naam:
noortjee5
Leeftijd:
15
Provincie:
Limburg

21e eeuw

Ik ben een jongevrouw van 20, voor de buitenwereld een spring int veld en immer dartel. Ik studeer aan de universiteit en objectief gezien heb ik alles mee in 't leven. Er is echter iets in me, aanwezig, al sinds ik me dit bewust kan herinneren. Het is alsof mijn hersenen in hun ontwikkeling plaats maakten voor een klein extra vakje, gevuld met een constante. Een soort constante mistroostigheid, die altijd aanwezig is, of op de loer ligt. Het is een enorme druk, die soms lichter wordt maar me nooit zorgeloos maakt. Onlangs ontdekte ik oude dagboeken van toen ik 10 jaar was, waarin ik schreef dat ik nog liever zou sterven dan met het drukkende zwarte gevoel om te gaan.

Het is een onbeschrijflijke onrust, die me nooit echt belette te leven. Ik noem mezelf gelukkig, echt extreem en zelfs nu nog. Ik heb zin om te weten hoe mijn toekomst er zal uitzien en ik geniet van heel veel dingen, die het liefst zo simpel mogelijk zijn. Maar ik kan echt, echt niet meer omgaan met de buitenwereld en al zijn stimuli, eisen, prestatieverwachtingen. Eigenlijk is dit niet onoverkomelijk, maar in combinatie met de (digitale) revolutie die de 21e eeuw meebracht word ik letterlijk gek. Ik word door een chaotische storm overspoeld, waarin ik me lang probeerde staande te houden. De vereiste om als jong volwassene via 1000 media bereikbaar te zijn, je leven te delen, gewoon constant ér te zijn, het maakt me steeds radelozer, help. Dit schreef ik onlangs op voor ik mijn facebookaccount verwijderde:

Ik kan niet meer leven in deze digitale revolutie
ik voel me mislukt

Ik kan niet meer voldoen aan de constante vereiste om er te zijn, online, rusteloos en 24/24.
Ik kan niet meer voldoen aan de vereiste om berichten te beantwoorden binnen luttele minuten nadat ze zelf verstuurd werden.
Ik wil niet meer voldoen aan het impliciet bevel constant een digitaal medium in mn zak te hebben, dat steeds brandend klaarligt om me door één aanknop te overspoelen en confronteren met immer vernieuwende whereabouts, emails, foto's, uitnodigingen, broldietochgelezenmoetworden, vriendschapsverzoeken, hallowaarbenjewatdoeje's.
Ik veracht het dat je eist mijn leven met jou te delen
en toch, als ik het niet doe heb ik het voor jou niet
Ik wil niet meer voldoen aan jouw vereiste mijn leven elke dag uit te stallen als rebels en spannend, volgestouwd met avontuur en plezier, amusant en druk. Alles behalve alledaags. Geen plaats voor rust, nooit een time-out gegund, mijd het saaie en ga op zoek naar adrenaline. Je liet onbeschaamd een nieuwe standaard voor het ideaal leven nestelen in jongeren's gedachten. Je bezweert deze nieuwe manier van indirecte, continue en eeuwigdurende communicatie als de enige legitieme manier om deze maatschappij te overleven. Is dat dan echt het nieuwe sociaal zijn, echt.

Je gaf leven een nieuwe definitie die niet houdbaar is noch correct.

Ik geloof niet dat ik het alleen ben, die niet kan voldoen aan al deze compleet onmenselijke sociale vereisten. Het is niet in de mens zijn natuur om op zo'n manier te overleven. Het is kunstmatig en verkeerd, het verwijdert zichzelf van waar het bestaan om draait. Sociaal contact, rechtstreekse ontmoeting, zien, leren, proeven, ontdekken. Dat met ieders eigen zintuigen, niet door een scherm en toetsenbord waar een compleet andere wereld op je afstormt en je imponeert.

ik voel me constant achtervolgd, nagejaagd, bekeken, opgefokt en droevig.
omdat ik er niet meer in slaag, en jij er voor zorgt dat de wereld dat opmerkt.

Ik kan niet meer leven in deze digitale revolutie
ben ik dan echt een mislukkeling?

Ik geloof het niet, jou geloof ik evenmin. ik stop ermee.

- Het is de combinatie van het altijd aanwezige zware gevoel, samen met het niet wegkunnen GEWOON NIET VOOR EVEN KUNNEN ONTSNAPPEN aan de drukte die er is in de nieuwe maatschappij. Ik ben op een bepaald moment volledig geblokkeerd en ontploft van radeloosheid, ik was kapot. Ik heb de lijn extreem doorgetrokken, mijn gsm drie weken afgelegd en tevergeefs geprobeerd even niet bereikbaar te zijn en zo terug te kunnen ademen. Ik wilde weg, echt zo graag even rust. En mijn geluk vinden in buiten zijn, sporten, lezen, studeren. Dat heeft alles net enorm doen escaleren, ik ben geen verplichtingen meer nagekomen, ik heb enorm veel mensen en verenigingen in de steek gelaten. écht in de steek gelaten. Nadat ik doorhad wat ik had gedaan was het kwaad al geschied, de roddels over mijn mentaal geschift zijn al verspreid en de teleurstelling onvergeeflijk. In plaats van proberen goed te maken, ben ik nu bang geworden, en neemt het zes maanden sluimerende zwarte kamertje, toe aan kracht en weegt het steeds zwaarder op me. Ik durf zelfs niet meer goed te maken, na te horen hoe mensen over me praten. Ik heb bij enkelen geprobeerd mijn gedrag te verklaren, maar dat werd echt niet begrepen en als enorm egoistisch beschouwd. Ik vind er uiteindelijk zelf geen rationele verklaring voor. gewoon niets laten weten? niéts? Ik zie steeds minder uitwegen, de druk, vereisten en constante transparantie in deze eeuw maken het voor mij onleefbaar. help
Datum:
13-04-2014
Naam:
Anna
Leeftijd:
20
Provincie:
België

ongelukkig

Ik voel me zo ongelukkig niemand snapt me begrijpt me ik kan met niemand praten Hoe k me echt voelt en dan ben ik ook nog dood ziek enigste waar k alles in kwijt kan is me dagboek ik wil gwn weg van hier Door iedereen met rust gelaten geworden iedereen met wie k te maken heb maak me ongelukkig mensen willen me alleen als het goed met me gaat zodra het slecht gaat is het doeisoei DOOD!!!!
Datum:
13-04-2014
Naam:
sharrrrr
Leeftijd:
17
Provincie:
Noord-holland

in de steekgelaten en misbruik

hey

Ik ben iemand die iedereen geld en mij zelf zou tekort doen op alle vlakken om mensen in nood te helpen zowel geestelijk als materieel. Mijn exen danken mij steeds af na ze genoeg van mij hebben geprofiteerd maar als ik zelf eens in nood of mij slecht voel is er niemand om met te praten want ze hebben allemaal geen tijd.
Ik ben het vechten voor mijzelf aan het opgeven voor mij moet het allemaal niet meer zo

Datum:
13-04-2014
Naam:
riddler26
Leeftijd:
26
Provincie:
België

mijn broer

hallo
iedereen denkt dat het tussen broer en zus maar een beetje gekibbel is maar dat is niet mijn broer slaat mij in elkaar ik haat hem echt en hij doet da al jaren ik kan niet tegen hem op.hij heeft me net weer geslaan en getrokken aan mijn haar heeel hard omdat mij muziek stiller moest staan toch is hij heel populair op school. ik ben geen mens die niet tegen een stootje kan.
ik heb al vaker een mes meegenomen naar mijn kamer om te snijden maar deed het niet maar hoe meer hij me pijn doet hoe vaker ik er aan denk.
Datum:
13-04-2014
Naam:
anoniem
Leeftijd:
13
Provincie:
België

Mijn leven

Mijn leven is veranderd in een puinhoop.
Ik ben vroeger 3 jaar lang gepest, waardoor mijn leven een puinhoop werd. Nu zit ik in klas 1 havo/vwo en zijn mijn cijfers slecht. Niemand weet hoe ik me voel. Iedereen haat me. Ik haal alleen maar 4'en. Ik doe alsof ik vrolijk ben, maar dat ben ik niet. Op school moet ik praten met schoolmaatschappelijke werk, maar dat wil ik niet. Want ik ben bang dat ik mijn familie kwijtraak. Ik heb geen echte vriendinnen, alleen maar neppe. Alles zit tegen, en ik denk al 5 maanden aan de dood. Iedereen laat me in de steek. Ik ben bang dat ik naar een andere school moet, en allemaal andere dingen. Mijn hoofd zit vol, en het enigste waar ik aan kan denken is zelfmoord.
Datum:
11-04-2014
Naam:
Lotte
Leeftijd:
13
Provincie:
Zuid-holland

zomaar

zomaar ineens komt de gedachte in je op. wat zou er gebeuren als ik voor die auto spring, als ik zomaar ineens dood zou zijn. en je realiseert je dat er iets naar binnen is geslopen, een gedachte die niet meer weg gaat, die steeds vaker in je opkomt. waarom? gewoon, omdat ik moe ben. moe van het missen, moe van het alleen zorgen voor de kinderen, moe van al die beslissingen die op m'n pad komen. terwijl ik zo geniet van de kinderen, zo trots op ze ben en ontzettend veel van ze houd. ik wil ze zo graag op zien groeien, zelfstandig zien worden, gelukkig zien. maar ik ben zo moe. en ik weet dat ik niet te moe mag worden, want ik ben nog maar de enige die ze hebben. hun vader is al overleden en ik mis hem, na negen jaar, nog steeds. er zijn zoveel mooie dingen en mensen in m'n leven om van te genieten, maar het lukt me niet meer. moe
Datum:
10-04-2014
Naam:
ank
Leeftijd:
58
Provincie:
Zuid-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.