Levensverhalen (pagina 217)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Zelfmoord

Ik heb heel vaak zelfmoord neigingen ..
M'n moeder verklaart me voor gek,
En m'n stiefvader loopt altijd tegen mij te schreeuwen over wat ik niet goed doe..
Ik voel me zelf mislukt en denk heel vaak
Ik kan net zo goed dood gaan..
Ik heb ook best wel vaak pogingen gedaan
Maar allemaal bijna gelukt
Ik snij mezelf ook
Maar nu voel ik me helemaal mislukt
Als ik moet gymen zeggen ze ieuwl wrm snij je je zelf jij bent echt gek raar kind enzo dus ja wrm zou ik nog leven niemand mag mij toch...
Datum:
09-10-2014
Naam:
Anne
Leeftijd:
13
Provincie:
Utrecht

Ben bang

Ik ben bang,niet bang om dood te gaan maar bang dat mijn 20 jarige dochter misschien psychische problemen krijgt door mijn zelfmoord alhoewel mijn dochter snel kwaad is en heel afstandelijk is tegen haar moeder en mij,ik ben gescheiden en heb alweer eens een nieuwe mislukte relatie achter de rug,ik kan mijn liefde niet kwijt en heb zoveel liefde te geven,ik zie het echt niet meer zitten, ben 54 jaar nu en heb geen zin meer om opnieuw teleurstellingen mee te maken.
Datum:
09-10-2014
Naam:
Ben bang
Leeftijd:
54
Provincie:
Limburg

the meaning of it all...

Ik vind het erg moeilijk. Al jaren (meer dan 20 denk ik) worstel ik met het leven om meerdere redenen. Een aantal jaren geleden begon het mij te dagen dat één en ander wel eens te maken zou kunnen hebben met hoogbegaafdheid en/of een al dan niet lichte vorm van Asperger. Dit heb ik op zich wel geaccepteerd, voor zo ver het al iets verklaart; ik ben een mens en geen label.

Vooral de laatste dagen word ik bij vlagen overvallen door een allesomvattend gevoel van totale zinloosheid. Dat ik de zin niet zie van het leven/mijn leven, voor zover daar al verschil in zit. Op zich gaat het nu vrij goed met mijn carrière; ik werk hard, verdien goed geld, terwijl ik door reserves het ook niet echt nodig heb.

Maar als ik werk word ik minder geconfronteerd met de zingevingsvraag, het is niet toevallig dat dit naar boven komt nu ik een paar dagen vrij heb. Op zich lekker voor de ontspanning, maar ik knap er dus ook niet per se van op. Ik heb altijd wel moeite gehad om mijn leven vorm te geven buiten mijn werk om.

Daarnaast sport ik veel (nieuw voor mij) en leef ik redelijk gezond. Maar los van het huishouden en spaarzame sociale contacten (dat is iets wat me niet makkelijk afgaat, ondanks het verlangen) is dat het ook. De dingen kosten mij ook steeds meer energie.

Ik heb jaren gestreefd naar een relatie en/of kinderen, maar dat is er niet van gekomen, ik denk niet dat het nog gaat gebeuren (al weet je het nooit) en ik weet ook dat dat niet de oplossing zal zijn van alle problemen, integendeel. Het lijkt wel of ik klaar ben met alle "coping"-strategieen en wat je er ook van probeert te maken het echt gewoon is wat het is: je bent er en meer niet, op eventuele voortplanting na.

Uiteindelijk is het accepteren, loslaten en het beste ervan maken, maar ik ben een beetje "op". Wat moet ik nou nog? Ik wil niet echt dood volgens mij, maar de moed begint me wel in de schoenen te zakken nu ik 40 ben, de eindigheid onder ogen zie en kijk naar wat ik wel en niet heb bereikt (op zich wel veel, hoe betrekkelijk ook) en nog wil/kan bereiken (voor mijn gevoel weinig). Het zal wel de midlife zijn, kon ik er ook nog wel bij hebben...

Veel geluk allemaal. Ik zal denk ik nog wel even rond blijven hangen. Op de één of andere manier wil ik er kennelijk toch zijn. Misschien toch met de (ijdele) hoop dat het beter wordt?
Datum:
09-10-2014
Naam:
Gerrit
Leeftijd:
40
Provincie:
Noord-holland

Ik weet het allemaal niet meer.

Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen. Ik zit natuurlijk niet voor niks op 'zelfmoord'.nl.
Het begon in de eerste klas, de zelfmoord gedachtes. Ik begon met mijzelf pijn doen. M'n armen waren vaak rood van de krassen. De reden dat ik het deed? Slecht zelfbeeld. Heel slecht. Ik vond de meest kleine dingen lelijk aan mijzelf. Van mijn neus tot mijn figuur. Ik had niet heel veel vrienden, een paar vriendinnen die niet heel close waren en 2 wel erg close vrienden. Die 2 vrienden wisten wel alles van mij. Ik had vaak ruzie met hun, het ging vaak nergens over dus het was snel opgelost. Ik had ze verteld dat ik mijzelf sneed. Ze hielpen erg goed. Op een paar keer na had ik het niet meer gedaan.
In de tweede klas was ik ze, zomaar opeens zonder reden, kwijt. Dat jaar ging eigenlijk wel goed, nog steeds niet veel vrienden, maar genoeg vond ik.
En in de derde klas ging het weer mis. Mijn zelfbeeld was nog steeds slecht. In november (probeerde) ik te stoppen met eten. Stak mijn vinger in m'n keel en dat soort dingen. En ik ontmoette een jongen. Op een vreselijk moment. Hij had een dag daarvoor geprobeerd zelfmoord te plegen. Au. Ik was er zo kapot van. Ik kende hem nauwelijks, maar het brak me. Ik voelde me verplicht hem te helpen. We praatten elke dag uren lang. We werden zo close. We spraken na school af en zaten uren in het park. Hij was zo aardig voor me.
Ik had z'n leven gered zei die.
'Het spijt me, maar je ziet morgen wel of ik er nog ben.'
Het gebeurde zo'n 3 keer dat hij zoiets zei. Hij zat er nog steeds doorheen. Wist niet wat die moest doen. Om half 11 ging mijn internet eruit, dus ik kon niks. Zoals hij zei, 'je ziet het morgen wel.'
En elke keer weer was die er de volgende dag gewoon nog. De laatste keer dat die dat zei was ik zo kapot. Ik sliep nachtenlang niet elke keer dat dit gebeurde. Maar deze keer was het anders. Hij zei dat het al te laat was en de overdosis al was genomen. Ik kon niet anders dan naar mn ouders gaan. Ik moest het gesprek afkappen en zijn inkomende berichten negeren. Nummer blokkeren en verwijderen. Mentor mailen en niet meer met hem omgaan.
In de tijd dat ik nog wel met hem omging kwam het snijden ook weer terug. Ik deed het niet vaak, 2 of 3 keer. Maar dacht wel elke dag aan zelfmoord. Hij wist van dat eerste wel af maar van de zelfmoordgedachtes niet, aangezien ik hem daar niet mee wou belasten.
Het niet eten ging slecht. Ik had vaak vreetbuien en haatte mijzelf daarna zo erg. Sneed mijzelf of probeerde te kotsen.
Ik heb nu inmiddels het liefste vriendje ooit. Het ging nadat ik van die andere jongen af was wel beter. Maar ana was nog steeds in mijn leven ook al ging het niet goed.
En eigenlijk heb ik nog veel meer te vertellen maar ik ben dr klaar mee.
Datum:
08-10-2014
Naam:
tamara
Leeftijd:
15
Provincie:
Gelderland

i hate myself and i want to die

de laatste paar maande denk ik alleen nog maar aan dood willen gaan 3 maanden geleden heb ik een eerste zelf moord poging gedaan met pillen en alcohol toen ik bijkwam dacht ik kut ik leef nog ik heb de laatste tijd ook weer het gevoel om ergens een shotgun te kopen en tegen mijn hoofd aan te knallen daar loop ik veel mee vooral omdat ik tot niks meer kom geen energie meer ergens voor heb omdat ik zoiezo niet in de toekomst durf te kijken omdat er dingen zijn die in mijn hoofd zitten en mij daar niet losvan kan maken omdat ik te zeer gehecht was ik weet het zelf ook niet meer daarom schrijf ik jullie
Datum:
08-10-2014
Naam:
jessie
Leeftijd:
30
Provincie:
Limburg

Moe

Sinds kinds af aan heb ik mij altijd de vraag gesteld. Waarom ben ik geboren?
Ik vind het leven zinloos en he-le-maal niets aan. Zie het nut er niet van in.
Kan nergens van genieten.
Slapen, eten, werken. Zo ziet mijn leven eruit.
Wat anderen leuk vinden. (Uit eten, sporten, uitgaan) vind ik geen reet aan.

Ben nergens bang voor. Niet voor anderen, niet voor de dood.

Mijn kinderen zijn de enige reden om er niet voortijdig uit te stappen.
Datum:
08-10-2014
Naam:
Roy
Leeftijd:
36
Provincie:
Gelderland

HELP!!!

Na 24 jaar getrouwd te zijn geweest de laatste jaren een ramp en heeft hij goodwill bij mijn zus, broer en ouders gezocht , zie ik als moeder mijn kinderen niet meer omdat ik gevlucht ben na meerdere keren mishandeld te zijn door hem....nu leef ik onder de bijstand gaat hij 2x per jaar op dure vakantie wintersport en vliegvakantie....en via notaris en advocate kreeg ik bericht....hij wil alle aandelen van onze zaak....hij heeft 4 ton schuld gemaakt binnen 4 jaar...ik ga nergens voor tekenen wat nu te doen????
Datum:
08-10-2014
Naam:
moon
Leeftijd:
47
Provincie:
Noord-holland

waarom heb ik het zo moeilijk

waarom heb ik het zo moeilijk? ik zit de hele tijd met deze gedachten ik heb het gevoel geen normaal sociaal mens te zijn. Mijn vriendje wil het uitmaken ik kan niet zonder hem. Ik had nooit moeten flirten met andere jongens. Ik heb het gevoel dat ik nooit wat zal bereiken in mijn leven echt vet klote dit.
Datum:
28-09-2014
Naam:
Finn
Leeftijd:
23
Provincie:
Utrecht

Zelfmoord

Ik ben begin dit jaar mijn mama verloren. Ik had gehoopt dat ik veel steun ging krijgen maar iedereen (hiermee bedoel ik familie) liet me vallen. Papa ziet men verdriet hierom maar hij helpt me niet. Hij duwt me nog harder in de put. Ik weet niet voor wie ik nog moet vechten. Ik zie maar één uitweg.
Datum:
28-09-2014
Naam:
Petekeuh
Leeftijd:
20
Provincie:
België

Gekte in mijn hoofd

Hallo Allemaal...
Ik ben Manuel en ik weet gewoon echt niet meer wat ik met mezelf moet...als ik mezelf zie dan is alles negatief en verrot in mijn wereld.

Ik ben van Iraaks afkomst..christelijk opgevoed en gediagnosticeerd met een lichte vorm van autisme PDD-NOS
Nu is het niet zo dat ik daar veel mee zit...behalve dat ik soms moeite heb met mijn zinsopbouwingen en woordgebruik.

Daarbij heb ik een zwakte...ik bedoel daarmee dat ik op veel dingen let...mijn gedachte denken vanuit zichzelf en natuurlijk ben ik daar altijd bewust van.
(Denk niet dat je het helemaal begrijpt) :P

ik leid heel zelden (omdat ik het te vaak heb gehad) aan een psychische stoornis waarbij ik bewust ben van mijn automatische gebeuren van mijn lichaam...dan bedoel ik bijvoorbeeld opletten hoe je knippert en ademt...slikt elke x als je iets drinkt of eet...ben natuurlijk achter veel dingen achter gekomen...dat je bijvoorbeeld alleen hier vanaf komt als je het niet meer boeit en je angst verliest op dat moment! Kortom heb je veel afleiding nodig

Het ergste van allemaal is dat mijn ogen het meest problematisch hiervan is. Het doet vaak pijn omdat ik zonder controle psychische druktepijn in mijn ogen heb. dit heeft te maken met de bewegingen waar ik eerst op let en vervolgens vergeet als de pijn begint...de pijn blijft in je hoofd waardoor uiteindelijk later veel adertjes kapot springen...dit is al een hele tijd niet meer gebeurt en ik word er inmiddels wel erg gek van...het blijft je gewoon achtervolgen!

Nu ben ik natuurlijk niet van plan om zelfmoord te plegen..zou niet durven, ben gewoon alleen bang voor mijn toekomst!

Dit leid namelijk erg af van mijn studie, mijn vrienden en familie...Ik wil geen depressieve wrak zijn...en daarbij zien mijn ogen er telkens weer moe uit door die psychische kut pijn!
Datum:
27-09-2014
Naam:
Manuel
Leeftijd:
18
Provincie:
Noord-brabant

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.