Levensverhalen (pagina 182)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

wat als ik denk aan zelfmoord?

ik heb al een paar dagen last van denken aan zelfmoord ik denk dan dat ik van school weg loop en dan met pilletjes me zelf wil doden maar het rare is dat ik een hele tekst op het schoolbord achter laat met dat ik eerst de pilletjes ga kopen en daar achter naar een lek ga en ik noem de straat en ook het nummer wat blijkt dat het achter af niet gebeurd
Datum:
02-06-2015
Naam:
paulina
Leeftijd:
12
Provincie:
België

3de wiel / 1 grote mislukkeling

Ken je dat het gevoel dat je krijgt dat je altijd op de 3de plaats wordt gezet of als 2de keus wordt beschouwd? Dat gevoel heb ik nu al 6 jaar vanaf men 10 jaar is het begonnen. Veel mensen begonnen me uitteschelden voor niks ze hadden nooit een reden. En toen ben ik vragen beginnen stellen waarom ze het deden en ik keek in de spiegel en toen zag ik in dat het puur aan men gedrag en uiterlijk lach. Ik kon niks goed doen voor niemand. Ze hadden altijd commentaar. Elke keer als je iets doet zoals de laatste keer ik was gewoon een wafel aan het eten en ze zeggen daan gij kunt nog niet eens fatsoenlijk een wafel eten wat voor gehandicapt kind bent gij en dat brak mij totaal nu ben ik sterk aan het overwegen om zelfmoord te plegen. Niemand gaat mij missen dat weet ik zeker ze gaan waarschijnlijk blij zijn dat ik er nimmer ben want ik ben de mislukkeling en het 3de wiel.
Datum:
01-06-2015
Naam:
Daan
Leeftijd:
16
Provincie:
België

Ik hoor hier niet meer thuis

Mijn naam is Luna en ik ben een ongelukje. Het was niet de bedoeling om mij op deze wereld te zetten maar het is toch gebeurd. Ik heb mijn eerste 2 levensjaren doorgebracht in een huis vol ruzie, waarna mijn ouders uit elkaar gingen. Ik ging samenwonen met mijn moeder maar er bleef veel ruzie met mijn vader. Hij wilde mij niet zien ze eerste 4 jaar van mijn leven. Na 4 jaar moest en zou ik elke week bij hem slapen van hem. Elk weekend was vreselijk, hij zorgde niet goed voor me, liet mij snachts alleen buiten zitten als hij op stap ging. En gaf me geen eten en drinken. Ook mocht ik hierover niks tegen mijn moeder zeggen. Hij nam me elk jaar 3 keer mee op vakantie naar het buitenland waar ik vervolgens als 6 jarig meisje huilend langs de snelweg in barcelona liep in de hoop dat een auto me dood reed. De vakanties waren het ergste, ik werd aan mijn lot over gelaten in een land waar ik de taal niet sprak, ik mocht niet mijn eigen kleren aan maar moest korte rokjes en strake topjes aan van hem en zijn vrienden. Ik mocht nooit naar de wc, als ik vervolgens in mijn broek plaste kreeg ik een schop of een duw. Als ik niet precies deed wat hij wilde kreeg ik straf. Ik moest bijvoorbeeld over het hete strandzand in frankrijk lopen tot mijn voeten haast verbrand waren.

Bij mijn moeder thuis was het gelukkig wel gezellig. Tot zij een nieuwe vriend kreeg waar zij ook zwanger van raakte. Dit bleek achteraf een drugsverslaafde te zijn. Hij zat vast en ik en mijn moeder konden het samen met mijn zusje uitzoeken. Mijn eerste zusje was altijd ziek. Ze heeft het eerste jaar van haar leven in ziekenhuizen doorgebracht, dit was een vreselijke tijd. Ik dacht elke dag aan doodgaan omdat ik zo niet verder wilde. Ik zat toen in groep 3 waar ik elke dag gepest werd. Ik werd uitgescholden en in elkaar getrapt. Mijn spullen werden kapot gemaakt en ik werd uitgelachen. In groep 5 zijn wij (ik, mijn moeder, en mijn zusje) verhuisd en ik kwam op een andere school terecht. Het pesten werd hier minder maar ik had nog steeds geen vrienden en werd overal buitengesloten omdat ik anders was dan de rest. Het contact met mijn vader werd steeds minder en ik vluchte vaak naar mijn oma als mijn ouders weer ruzie hadden. Mijn oma was een geweldig persoon in die tijd, zij was er altijd voor me en ze begreep mij altijd.

Toen ik in de 2e klas van de middelbare school zat kreeg mijn moeder weer een andere vriend. Hier kreeg zij weer een kindje mee. Ook deze man liet het afweten en we bleven met zijn 3en achter. Ook mijn 2e zusje was een probleemkindje. Weer een hel van ziekenhuistijden. Het leven stond op zijn kop. Ook in deze tijd werd ondekt dat mijn moeder een ernstig hartprobleem heeft, elke week ambulances voor de deur. Mijn moeder sliep niet doordat ze alles alleen kon doen, ze werd psychotisch en jeugdzorg kwam in actie... Wat een vreselijke instantie. Er werd geen hulp aangeboden maar alleen verteld wat mijn moeder allemaal wel niet verkeerd deed. We hadden bijna geen geld, konden de rekeningen niet betalen en het gas water of licht was dan ook vaak afgesloten. Dit was toch wel echt het vreselijkste jaar van mijn leven. Alles stond op z'n kop en niemand hielp ons. Elke dag was een hel en ik had veel ruzie met mijn moeder. In deze tijd begon ik met roken, ik had het gevoel dat er niemand voor mij was, werd nogsteeds gepest en zag niks meer zitten. Ik had in die tijd helemaal geen contact meer met mijn vader.

Een jaar later overleed mijn oma aan een hersenbloeding. Dit was voor mij de druppel, zij was mijn enige vriendin en nu had ik niemand meer. Ik zocht hierna de verkeerde mensen op waardoor ik ook begon met blowen. Het bleef niet blij blowen want het liep uit de hand tot hard drugs. Mijn moeder werd depressief en ziet het leven niet meer zitten. Dit roept ze dan ook dagelijks. Ze verteld mij elke dag dat ze hoopt dat ze niet meer wakker wordt morgen. Ik en mijn zusjes hebben alle 3 geen contact met onze vaders en ik heb hier heel veel verdriet van. Mijn moeders depressie kan ik niet meer aan, ik wil alles vergeten waardoor ik elke avond aan het blowen ben. Ik weet waar ik mee bezig ben, ik vind mezelf triest, ik weet dat ik hier niet verder mee kom maar ik kan er na 2 jaar nogsteeds niet afblijven. Ik probeer al zo lang mijn moeder gelukkig te maken maar het lukt me gewoon niet. Ik heb mijn hele leven mijn best gedaan en er is niks van gekomen. Sinds een half jaar heb ik het opgegeven en ben ik gaan leven voor anderen. Ik zou er niet meer willen zijn, maar er een einde aan maken kan niet. Ik zou voor te veel problemen zorgen en dat kan ik niemand aandoen. Ik probeer mezelf overeind te houden op de verkeerde manier. Als ik boos ben uit ik het op mijn eigen lichaam en als ik verdrietig ben kan ik niet van de drank en drugs afblijven. Ik heb nooit echt vrienden gehad en dit doet me zoveel pijn. Zolang ik niet nuchter ben kan ik alles vergeten. Dan denk ik niet aan hoe vreselijk dit leven eigenlijk is en ben ik even weg uit deze hel. Zo wil ik niet verdergaan. Ik weet niet meer wat ik moet en ik denk er elke dag over na om er een einde aan te maken. Ik weet dat ook dit de oplossing niet is, maar wat is wel de oplossing? Ik zie het niet meer zitten om zo verder te leven.
Datum:
01-06-2015
Naam:
Luna
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-holland

Write it down right?

Ik weet niet. Heb een wijntje op en de gedachten komen weer. Was bezig voor school.. vierde jaar maatschappelijk werk en dienstverlening, specialisatie GGZ.. haha!
Ik weet het gewoon echt niet.. aan de ene kant ben ik echt gelukkig.. ik heb mijn hbo studie bijna af, een leuk huisje, een 40 urige baan en leuke vriendinnen.. aan de andere kant.. het gevoel gaat nooit weg. nooit. mam met dr schizofrenie, altijd weer die drama en ellende.. pap waar ik zo boos op ben.. wat kon ik er aan doen? pubertijd, lastig ditdat.. maar me ooit uitleggen dat ik gewoon fucking misbruikt ben als klein meisje? ho maar. Deed gewoon lekker alsof het niet was gebeurd.. Lisa was toch te jong en zou zich niets herinneren... guess what daddyo... ik droom soms dagelijks over die shit. Ben zoooo dankbaar dat je me eindelijk verteld hebt dat het echt gebeurd is toen ik ernaar vroeg toen je zat was! 28, en ik snap ein-de-lijk waar mijn beelden vandaan komen. Eikel.
Ik kan niet eens uitleggen of typen waarom ik fucking zelfmoord wil plegen.. het is teveel.
Ik weet zeker.. als je mijn verhaal in een boek zou samenpakken.. zouden mensen me niet geloven.
Te.bizar. en ik ben ondanks alles gewoon te ver gekomen. 28 alles redelijk voor elkaar.. en ik lach ALTIJD. elke dag. gaat vanzelf.. grapjes maken, onzin vertellen.. keeps my mind of certain things.

ik wilde eigenlijk mn verhaaltje plaatsten zodat ik reacties kreeg.. ben best benieuwd....
zijn er mensen zoals ik? niet alles mislukt maar gewoon fucked up?
geen 14 en eerste vriendje ervan door?
geen 12 en gepest om je lelijke tandjes?
Vind het kut voor die mensen dat ze zich zo voelen.. maar echt waar.
you don't know shit... en dan weet ik ook nog zeker dat er mensen zijn die ergere dingen dan mij hebben meegemaakt.
Kom op man.

Ik denk dat het hele eieren eten is.. ik voel me gewoon altijd alleen.. niet belangrijk genoeg ofzo.. k weet niet.

nja voel me iig beter nu ik het hier geschreven heb.. geen idee of er enige logica in mijn verhaal zit... wijn ditdat..

voor de mensen die soms ook echt dood willen net als ik: niet doen.. elke dag, elke seconde is echt een nieuwe kans.. niet omdat JIJ iets anders moet doen... maar er zou zomaar iets op je pad kunnen komen...

geloof me k wacht ook nog steeds, heb al 3 keer in het ziekenhuis gelegen... fucking zelfmoord plegen lukt me niet eens..

lekker cliché he ;)




Datum:
01-06-2015
Naam:
lis
Leeftijd:
28
Provincie:
Limburg

Verdriet

Ben vandaag naar vriend geweest die hadt xtc hij was helemaal kapot en ik kon het niet meer aan dat gebreuren hij was naar de ziekenhuis gebracht ik kon het niet laten om me zelf een overdosis geven maar ik heb vrienden en famillie die van me houden ze zeiden hou je sterk we staan klaar voor als je ons nodig maar ik luisterde niet naar hun en als me beste vriend weg is ben ik ook weg .
Datum:
30-05-2015
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-holland

Internaat

mijn ouders begrijpen mij niet en willen me precies alleen maar op internaat steken voor de rest besta ik niet voor hen
Datum:
28-05-2015
Naam:
anoniem
Leeftijd:
11
Provincie:
België

verlangen

verlangen (vraagteken)... ik wil gewoon rustig gaan
Datum:
27-05-2015
Naam:
Ton
Leeftijd:
56
Provincie:
Noord-brabant

Geen zin meer

Hallo,

Ik zie mijn leven echt niet meer zitten.
Na alles wat ik meemaakte is dat ook niet moeilijk.
Ik heb een oma verloren, mijn paard, mijn vissen, mijn honden, mijn vogel, mijn schildpadden, mijn ex
Maar het is niet alleen daardoor: ik heb ook nog is ruzie met een leerkracht, die ik in het begin van het jaar de tofste vond en nu niet meer. Ik weet niet wat er in mijn hoofd omgaat. Maar het komt allemaal voorbij in een flits. Als ik mijn ogen sluit, dan zie ik alles en iedereen om me heen en alles wat ik meegemaakt heb.
Ik haat het om zo een slecht mens te zijn. Ik wil er niet meer zijn. Ik wil niet meer verder leven met deze pijn.
Ik heb altijd het beste voor met iedereen, maar niet iedereen voor mij.
Datum:
27-05-2015
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
14
Provincie:
België

Niet meer kunnen..

Ik ben een man van 38, vader van 2 lieve dochters en samenwonend met een prachtige lieve vrouw. Toch ben ik niet blij, zelfs verdrietig en kan ik (bijna)nergens van genieten.. Ik doe wel "leuke" dingen maar echt blij wordt ik er niet van.. Wat is er toch met me aan de hand?

Toen ik 10 was heeft mijn vader zelfmoord gepleegd. Hoe ik het gedaan heb weet ik niet maar 37 jaar lang was ik gelukkig en was er niks aan de hand. Dacht ik. Totdat plotseling mijn stiefbroertje overleed, ik het al een tijdje niet meer zo naar mijn zin had op mijn werk, er thuis veel op mijn schouders terecht kwam en ik weer veel vaker aan mijn vader moest denken... Opeens "knapte" er iets bij me en kon ik op mijn werk niks meer uit mijn handen krijgen. Mijn manager was heel begrijpend en gaf me alles wat ik nodig had (vrije tijd, tijd om naar psycholoog te gaan etc.) om beter te worden.

Ik ben nu een jaar verder en voel me nog steeds niet "top". Ik heb weleens aan zelfmoord gedacht maar dat wil ik mijn kinderen, vrouw, moeder, zusje en vriend van mijn moeder niet aandoen. Ik zie het ook niet als "reeele" oplossing. Maar kut voel ik me wel. Nog steeds. Daarom ga ik morgen naar de huisarts voor een doorverwijzing naar een psychiater; ik hoop dat medicijnen me kunnen helpen me wat beter te voelen. En als ik me beter voel kan ik ook meer hebben waardoor ik minder woedeuitbarstingen en huilbuien heb. Ik hoop het... Voor iedereen die hier komt en dit leest; zet hem op, zoek hulp, en geef toe dat je hulp nodig hebt! Sterkte
Datum:
27-05-2015
Naam:
Wouter
Leeftijd:
38
Provincie:
Noord-holland

Geel, Jeuk en alleen

Levenslang. Iedere keer opnieuw. Nu weer. een week? een Maand? een Jaar? twee Jaar misschien. Helpen tot alles anders wordt. Wie helpt? Wie is even bereid om zijn eigen leven aan de kant te zetten? Wie kan er een nachtje mee in het lijden? Wie durft de confrontatie met zichzelf aan? Wie durft in de spiegel te kijken en te zeggen "deze nacht ben ik er voor jou". Ik mis die mens. Die mens die iedere dag weer druk is met zichzelf. Ik help mijn kind tot ook ik te druk ben met mezelf om haar te kunnen helpen.
M.
Datum:
27-05-2015
Naam:
M
Leeftijd:
48
Provincie:
Utrecht

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.