Levensverhalen (pagina 180)

Ik voel al sinds klein af aan een leegte ik was vroeger blij ik negeerde het gevoel tot ik besefte dat we alleen op deze wereld zijn om geld te maken niets heeft zin vakanties? Alleen om even weg te gaan van die drukte maar die begint binnenkort weer waarom leven we zelfs? Ik voel me zo leeg uitgeput en moe maar toch kan ik niet slapen?
Ik ben geboren in het verkeerde lichaam dat is zeker ik heb al hulp gezocht maar dat lukt niet om verder te gaan als je ouders je niet accepteren de wereld zit vol met klootzakken en moord en brand en wreedheid het enigste wa hier telt is geld ! Ik ben er zo klaar mee wat moet ik doen verder studeren om later me kapot te werken ? Liefde dat staat niet in men woorden boek we worden alleen maar gebroken seks en lust dat telt maar ja niks van in 15 jaar een meisje maar vanbinnen een jongen dan vind je iemand leuk eindelijk je voelt weer iets maar dan besef je dat die persoon in dezelfde situatie zit .. Leeg dood het enigste wa ik nog doe is eten (soms .. Als ik honger heb) school is dom vol met homphoben en pestkoppen vroeger elke dag gepest vader die elke dag stom dronken is die denkt dat het mogelijk is om een relatie met hun kinderen op te bouwen door hun geld te geven ! Ik denk elke dag eraan om er een eind aan te maken ik heb men afscheids brief zelfs al geschreven maar ik blijf voor men moeder maar als zei verdwijnt dan stop ik erook mee... We zijn alleen geboren en we gaan alleen ten onder de rest is een illusie geluk bestaat er niet alleen pijn en genot maar als je niets meer voelt wat doe je hier dan nog ? Vraag ik me ook af. Ik ga dood aan die leegte en als ik me is blij voel dan gaat het na 5s naar teleurstelling ik wil niet meer gelukkig zijn want er is niets om gelukkig over te zijn.

Misschien is het leven niet voor iedereen gemaakt..

Waarom wilt ze niet,
waarom durft ze niet.
Ze wees me af, en ik vreesde. Vreesde voor een verder leven vol tegenspoed.
Zou er eens iemand komen, met gevoelens of passie voor een ziel als het mijne.
Of vind ik dit pas in het hiernamaals.
Waarom wachten, als het nu kan..

Ik heb familie en vrienden die van me houden. Ik heb eten in mijn maag en een dak boven mijn hoofd. Ik heb alle ingrediënten voor een goed leven.
Alleen houden spijt, angst en lafheid mijn leven in bedwang. Soms in het zo erg, dat het voelt alsof er letterlijk iets op mijn hart ligt.

Door mijn verlaving aan het internet en uitstellenheb ik mijn opleiding laten vallen.
Ik had een baan en ben niet meer komen opdagen. Gewoon omdat ik te moe was, door mijn verslaving. Ik had alles kunnen voorkomen als ik eerlijk met mezelf en de mensen om mij heen was geweest. Maar de waarheid spreken kan en wil ik niet, Dus ik lieg.

Ik over mijn ontslag gelogen. Mijn familie weet er niks van maar de waarheid komt langzamerhand naar boven. Ik ben niet naar ben broers bruilloft geweest, door mijn gebrek aan zelfvertrouwen en uitstellen.
Ik heb hem niet eens verteld waarom niet.


'The truth will set you free.' Maar ik schaam me te veel. Ik durf de paar mensen die nog in me geloven, de ware ik niet te laten zien.

Opnieuw gaan werken durf ik niet, want ik ben bang dat mijn ontslag in het digitaal bestand (werkgeschiedenis) staat. En een opleiding volgen kan ook niet want ik ben te laat.

Ik doe letterlijk niks met mijn leven. Ik voel me schuldig want er mensen die hun leven op het spel zetten om te krijgen wat ik heb,

Het ironische is, dat ik mensen juist wil helpen. Ik geloof dat iedereen speciaal is en het recht heeft om te leven.

Ik kan beter worden, maar ik durf nooit de hele waarheid aan te vertellen aan mijn dierbaren. Zelfmoord kan ik ook niet, maar denk er wel bijna elke dag aan. Tot dat iemands anders iets doet, ben ik met mijn kop in het zand. I pray to God to release my from my self-made prison.

hi, ik ben lucy...

ik denk al best lang aan zelfmoord, ik heb het ook al eens geprobeerd... zelfmoord poging en neiging dus. ik heb vaak ruzie met mijn vader en wordt gepest op school. als er iets gebeurt waar ik boos of verdrietig van wordt heb ik altijd een mesje op een geheime plek op mijn kamer liggen, daar snijd ik mezelf dan mee (vaak mijn pols/arm). ik heb het al best vaak gedaan en heb zelfs al een litteken.... nu kan ik het dus niet meer verbergen. mijn beste vriendin zag mijn snee(en) en vroeg hoe ik eraan kwam....... toen heb ik gelogen. nu probeer ik mijn vriendinnen te ontwijken. ik wil niet dat mensen me zullen missen als ik mezelf ooit vermoord... na de zomer vakantie ga ik naar de V.O daar ben ik niet van plan om vrienden te maken. wat moet ik met vrienden?!

xxx lucy

Halloo mensen
Sinds ik geboren ben heb ik preblemen in m leven
en tot nu toe gaat het nog steeds door waar ik nu alleen aan zelmoord denken.ik hulp als er is voor mij
Ik ging naar school maar ik ben al een niet gegaan wegens zwngrschap. nu.heb ik een baby van 5 maanden.ik heb elke dag geld probleem soms heb ik niets in me om te koken alleen rijst dan moest gewoon witte rijst koken en met water ete.wat ik erg vind ,dat ik me elke zorgen ervoor maken dat ik ga altijd arm blijven terwijl het niet zo hoeft te zijn ik dacht dat het zou gaan maar jammer het wordt alleen erger voor .zie je nu hoe ik huilt ik voel zo alleen ik wat ik moet doen in deze leven soso stressss....

Na geen fijne jeugd wilde ik niets liever dan een leuk gezin. Ik had het allemaal kunnen hebben maar zit nu dagelijks met gedachten aan de dood.Bij de geboorte van mijn kind deed ik alles wat ik moest doen, maar had er geen gevoel bij. Had ontzettende woede-uitbarstingen naar mijn ex, die inmiddels zelfmoord heeft gepleegd. Heb hem gestalkt toen hij bij me weg ging, veroordeling en proberen een normaal leven te krijgen. Ben al mijn vrienden en familie kwijtgeraakt en zit met zo'n akelig eenzaam, ongelukkig gevoel. Dagelijks de pijn van niet meer kunnen maar moeten. Ik kan het mijn kind toch niet aandoen dat zijn moeder ook zelfmoord pleegt?

mijn verhaal begint vanaf groep zes, in dat zelfde schooljaar ben ik namelijk mijn opa en hond verloren, heb ik mijn pols gebroken en alsof dat niet genoeg was gingen mijn ouders voor het eerst uit elkaar.
toen al had ik het gevoel alsof dit allemaal mijn schuld was. ik dacht eraan hoe het kon dat dit allemaal in het zelfde jaar kon gebeuren en dacht dat ik een ongelukskind was. gelukkig heeft dit toen der tijd niet veel meer met me gedaan, mijn ouders kwamen terug bij elkaar en mijn arm 'was weer heel'.
de rest van de basisschool ben ik vlekkeloos door gekomen.
pas in de eerste van de middelbare school kreeg ik het moeilijk, ik was hier zonder basisschool vrienden naartoe gegaan en de enige die ik kende was mijn achterbuurmeisje die 2 klassen hoger zat. met andere woorden had ik geen vrienden. dit leidde er toe dat ik me misselijk en vooral eenzaam voelde met name in de pauzes als ik alle andere kinderen uit mijn klas gezellig in groepjes zag zitten. dat deed pijn, maar in hun ogen was ik niet goed genoeg.
waarom ik niet?
wat doe ik verkeerd?
wat moet ik aan mezelf veranderen?
de tweede ging al wat beter. ik had 1 goede vriendin in de klas waar ik ook echt mee kon praten.
in de derde was dit meisje naar een andere school gegaan en was ik weer alleen voor een tijdje. gelukkig had ik dit jaar een leuke klas met mensen waar ik goed mee kon opschieten. hierin vond ik ook mijn (tegenwoordig nog steeds) beste vriendin. in dit jaar gingen mijn ouders weer scheiden, maar deze keer was anders. mijn vader had namelijk een vriendin met een flink verleden van seks en drugs en was ook nog eens 18 jaar jonger dan mijn vader. qua leeftijd had ze mijn zus kunnen zijn. helaas moest ik hier zelf en heel pijnlijk achter komen tijdens carnaval toen zijn auto in de straat stond, maar mijn vader niet bij ons was. ik vroeg aan mijn moeder waarom en zij heeft eerlijk verteld wat er gaande was. meneer was met een nieuwe 'vrouw' die ook nog eens twee deuren verder op woonden en waar iedereen dus al de verhalen van kent. ik ben zelf naar hem toe gegaan (opgemaakt, omgekleed en klaar voor carnaval) om hem daar even flink de waarheid te vertellen. de woorden die ik daar heb gebruikt zijn niet voor herhaling vatbaar, maar ik kan je verzekeren dat het woord hoer meerdere malen is gevallen.
ik heb hem toen het ultimatum gegeven: of zij of ik. op dat moment koos hij uiteraard voor zijn enige dochter. helaas kwam die dochter er na een tijdje achter dat meneer zijn vriendinnetje weer zag en heb toen flinke ruzie met hun alle bij gehad. ik heb mijn vader daarna een jaar lang vermeden en weggestuurd als hij weer eens probeerde te praten, tot ik op een dag een lange brief van hem kreeg, waarin hij uitleg gaf en smeekte voor een gesprek met alleen hem als ik dat wilde. na lang denken ben ik akkoord gegaan en hebben we gepraat. het kwam toen goed maar de pijn is nu nog te voelen.
nog geen half jaar later overleed mijn oma ook. weer iets erbij, weer iets wat zo dichtbij stond. is dit allemaal mijn schuld? heb ik dit gedaan? als ik vaker naar oma was gegaan zou ze zich dan minder eenzaam hebben gevoelt? had ze dan misschien door mijn steun kunnen stoppen met roken en haar al dus danig verpesten longen nog een beetje kunnen redden? (oma had longemfyzeem). al deze vragen spookte dag en nacht door mijn hoofd. het beeld dat ze bijna stikte door haar eigen slijm en dat ik het maar met een gaasje eruit heb proberen te halen, omdat ze anders zou stikken (waar mijn oma als de dood voor was) heeft mij nachten lang wakker gehouden.
maar het leven moest door en in zat ondertussen na het blijven zitten in 3 havo en deze met succes overgedaan te hebben in de eerste klas van het mbo. op het midden van het jaar kregen we te horen dat mijn tante wéér ziek was. dit was de 5de vorm van kanker in 6 1/2 jaar tijd. dit keer zat er een tumor in haar slokdarm. aangezien deze sterke moedige vrouw al 6 1/2 jaar aan het strijden was, was haar lichaam op en kon het geen verzet meer leveren. al helemaal niet toen de kanker zich ging verspreiden naar haar ribben, wervels en tot slot ook nog eens in haar hersenen.
ze kon het niet meer aan en nog voor ze euthanasie konden plegen, was het al te laat en is ze rustig en zo goed als pijnloos (dankzij onder andere morfine) in slaap gegleden en hier niet meer uit gekomen.
waar zo dicht in de buurt. komt dit gewoon allemaal door mij? is dit allemaal mijn schuld? waarom ben ik hier nog eigenlijk als toch iedereen om mij heen me verlaat? is het nog wel zinvol om hier rond te lopen? er is vast toch niemand die niet zonder mij kan. zal iemand zo'n mislukt kind missen?

het word me te veel.
ik kan dit niet meer.
ik blijf alweer zitten, omdat ik mijn kop er maar niet bij kan houden.
altijd dat gezeur doe dit doe dat.
je houding is niet goed.
toon is wat interesse.
toon is wat initiatief.
kan je nou nooit iets uit je zelf doen?
STOP!
ik wil niet meer.
ik heb toch geen toekomst beeld meer.
ik kan niks, ik wil niks er voor doen.
ik ben gewoon waardeloos en verdien het niet om hier nog te zijn.

dit verhaal is nu nog niet geëindigd, vooral omdat ik het niet durf om er voorgoed een eind aan te maken.
maar dit is wel een constante gedachtegang.

en het is niet dat ik dood wil, maar ik wil gewoon weg niet meer leven.
en hoe gek het ook klinkt, daar zit een verschil in!

ik kan het niet meer ik kan niks goed doen voor niemand heb ook 6 jaar op internaat gezeten was echt niet fijn my ouders zijn ook uit elkaar en ik kan geen werk vinden my pa zet elke maand 350$ op mijn rekeing we zijn nu bijna een jaar verder ik heb geen dobgeld of werk my rekening kan ik niet meer betalen word veel te duur ik heb hier geen vrienden in de buur heb altijd ver weg op school ik bijna niemand hier ben ook nog eens bijna blind aan een oog iedreen zij altijd dat ik leelijk ben ik ben ook bijna na mijn helen leven gepest ik zie het niet meer zitten dit is moelijk om te vertellen

Hoi,
Ik weet niet waar ik moet beginnen ... Ik heb zeg maar al een hoop meegemaakt en veel dierbaren verloren. Mijn vader heeft me laten zitten ben toen bij mijn moeder afgezet. Paar maanden later ben ik weggelopen omdat het gewoon niet meer ging. Ben uit eindelijk in een pleeggezin terecht gekomen waar ik het echt super fijn had en ik kende die mensen al voor dat ik daar naar toe ging. Sinds 3 dagen geleden heb ik daar nog gewoond alleen er is iets vreselijks gebeurd. Ik had zeg maar met mijn pleegvader gezoend en dat is steeds verder gegaan. Ik ben er in mee gegaan , ik voelde me speciaal. Ik droeg dus een groot geheim op mijn schouders. Ik begon het tegen mensen te vertellen en voor je het wist kwam het geheim boven water. Maar ik heb het verhaal in 2 versies gesplitst. Tegen bijna iedereen heb ik het echte verhaal verteld maar tegen 3 of 4 mensen heb ik de verminderde versie verteld. Ik heb dat gedaan omdat ik niet weg wilde bij het gezin. Ik wilde ze niet kwijt ik wilde dat we bij elkaar bleven. Me pleegvader zei ook ' hou dat verhaal vast ' dus ik deed dat. Eindelijk versprak ik me over iets dat me zus het ook wist dus me pleegmoeder belde me zus en ze moet komen. Me zus vertelde dus eigenlijk her echte verhaal maar dat wist mijn pleegmoeder dus nog niet dat dat het echte verhaal was. Ik zei dat ik soms nogal wat dingen erger maakte om aandacht te krijgen. Dus ik nam in feite alle schuld op me. Ik ging kapot van binnen en ze vonden het beste dat ik even een weekend weg ging. Me pleegvader had nog steeds niks verteld btw. Ik werd steeds depressiever. Ik ben nu tijdelijk even terug bij me moeder. Maar ik kan de pijn gewoon niet meer aan. Ik wil gewoon niet meer . Ik ben het zat dat er steeds wel weer wat gebeurd.

Depressie, verdriet en alles in mijn verhaal heeft slecht invloed op het onvoorspelbare weer in mijn dagelijks leven. Waarom bestaan wij? Is dit een nachtmerrie of een trein die alsmaar op het zelfde spoor rijdt en voor niemand stopt totdat tie op een dag ergens tegen aan botst en ons allemaal het leven ontneemt. Waarom zijn leven wij als wij toch allemaal dood gaan? Luister mijn beste ik heb jaren lang van mijn leven geleefd in een zwart gat met geleefd zonder enige waarden. Ik heb alles in mijn leven, maar toch heb ik niks. Nieuwe groei kan niet bestaan zonder verwoesting van het oude en daarom is dit het moment waarop ik afscheid neem van de wereld. Als iemand hierop heeft gerespondeerd ben ik waarschijnlijk al in de hel beland. Gentlemen it was an honor to serve you well.