ik heb al sinds mijn 13e dagelijks last van zware hyperventilatie, ik weet inmiddels hoe ik dat lichaamlijk moet "indammen" en besteed er eigenlijk geen aandacht meer aan.. omdat het voor mij wel"normaal" gevoel is om die strijd aan te gaan om het zo maar een beetje te uit te leggen, wel is het altijd op de achtergrond aanwezig.
echter, heb ik ook last van depressie die ik dus toewijs aan het feit dat ik deze "aandoening" heb, met deze depressie leef ik al ongeveer 10 jaar incognito, ik ben makkelijk in het praten over mijn gevoelens, echter dit is een lastig onderwerp omdat mensen het moeilijk kunnen begrijpen..
ik ben nou 31 jaar en ben getrouwd, heb een dochter van 2 jaar en heb een goede baan, geld is geen probleem en kan goed rondkomen. maar ik leef al 18 jaar met de hyperventilatie op "achtergrond" dit is nog steeds een marteling voor mij, een strijd die ik elke dag moet doorstaan, alleen... ivm mijn werk, ik zit altijd alleen moet vechten omdat ik 4 tot 5 weken in het buitenland zit voor werk, en dus het is soms gewoon overleven. net als nu.
ik heb de strijd wel eens opgegeven, mijn beste vriend overleed door een auto ongeluk en de verwerking hiervan is zeer moeizaam vergaan... (9 jaar geleden) ik ben met een hoop drank op achter het stuur van mijn auto gaan zitten en ben met 140 kmh opzettelijk tegen een boom aan gereden, wonder boven wonder heb ik dit overleefd... ik was de strijd met mijn eigen lichaam zo zat, dat ik de strijd vanwege het overlijden van mijn beste vriend niet kon verwerken en dus dacht dat dit de beste uitweg zou zijn...
dit is dus mislukt, en mijn strijd ging verder alleen nu met een diep gat in mijn leven, die niet gevuld kon worden.
de aanvallen van hyperventilatie werden erger en erger, ik had 90% van de dag het gevoel of ik zweefde, maar sloeg mezelf er op een gegeven moment toch doorheen, en heb het gevoel weten te onderdrukken door een "schild op te trekken" (lastig uit te leggen) dit werkte uitstekend tot ik een paar biertjes teveel op had... datzelfde moment stond ik weer paraat om mezelf onder een auto te werpen, want ik was het gewoon zat.. de depressie sloeg toe toen ik 21 was, ik voelde mij futloos, moe, nergens zin in.. maaaaar ik had inmiddels een eigen bedrijf, en werkte 70+ uren per week dus kon er zomaar niet uitstappen, dat is waarschijnlijk mijn redding toen geweest.
ik heb nog vaak terug gedacht aan mijn "zelfmoordpoging(en)" en krijg dan een raar gevoel, in mijn buik... geen spijt, en dat maakt mij bang maar eerder een gevoel van schaamte.. maar nu ik dit schrijf, zit ik gewoon te bedenken hoe vreedzaam het zou zijn wanneer ik dood zou zijn, geen gevecht meer tegen de hyperventilatie die altijd op de achtergrond sluimert, het zware gevecht die ik heb tegen de depressie die elke dag weer op de loer ligt, ook al heb ik therapie gehad, elke dag het gevoel dat morgen mijn laatste dag is, het gevoel dat ik mijn dochter en vrouw niet achter wil laten..
ik vind het steeds moeilijker om kracht te vinden om mezelf ertoe te zetten zetten om door te gaan, steeds vaker gaan mijn gedachten naar een plaats waar ik eigenlijk niet wil zijn maar er onbewust wel naar verlang, de dood.. het is makkelijk en toegankelijk voor iedereen, ik zit al 18 jaar in een strijd verwikkeld met mezelf, met mijn eigen gedachten, met mijn eigen demonen, mijn eigen verleden en mijn eigen drang om toch maar een einde te maken aan het toch mooie leven wat ik schijnbaar heb..
hulp zoeken? heb ik gedaan, Hulp met psychologen/psychiaters maar elke keer voel ik me na deze sessies niet anders.. ik zou graag willen weten of er mensen zijn die ditzelfde door maken, dezelfde strijd en dezelfde gevoelens..
(dit verhaal is in grote lijnen, ik heb een hoop verloren in tussentijd wat geen positie invloed heeft gehad dus veroordeel mij niet op dit korte verhaal alleen)
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.