Levensverhalen (pagina 1769)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Houw vol

Ik heb dan misschien geen idee hoe het is om te leven met de neiging tot zelfmoord, maar ik wel hoe het is om iemand in buurt te hebben die dat wel wil. Een jaar geleden kwam ik erachter dat mijn broer met mesjes in zijn arm sneed, en dit is een half jaar geleden uitgelopen tot een zelfmoord poging. Daarna heb ik een rot tijd gehad altijd de gedachte dat hij het opnieuw zou kunnen doen, gelukkig deed hij dit niet. Maar echter ben ik er een week geleden achter gekomen dat 1 van mijn beste vrienden nu precies hetzelfde doet. Ook met mesjes in zijn arm snijden, en ook de gedachte aan zelfmoord. In de laatste jaren heb ik heel veel tegenvallers gehad, maar altijd positief gedacht, het leven gaat verder, en kan alleen maar beter worden. Mensen die de neiging hebben zelfmoord te plegen, doe het niet. Je laat een hoop mensen achter, en vaak meer dan je nu denk.
Datum:
20-01-2006
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
16
Provincie:
Noord-holland

Stom

Jullie zijn allemaal niet goed bij je hoofd om zelfmoord te plegen weet je ook hoeveel pijn je de mensen doet die je achterlaat.... Nee he daar hebben jullie nog nooit aan gedacht... Ik kan het weten want mijn broer heeft het ook gedaan en het is KUT en je weet niet meer hoe en wat.... Denk toch een na....
Datum:
20-01-2006
Naam:
Angel
Leeftijd:
17
Provincie:
Limburg

afgesneden

Ik weet niet aan wie ik dit bericht stuur of wie het lezen zal. Ik weet dat ik het doe om het te vertellen aan iemand die luisteren wil.
Het is geen lang verhaal. De titel zou kunnen zijn: in de steek gelaten.
Als kind door mijn ouders, door verhuizingen van vrienden afgesneden, door scheiding van schoonfamilie en gedeeltelijk van mijn lievelingen, mijn kinderen. En nu mijn kinderen op papier komen begin ik te huilen. Mijn God, ik mis ze, ik mis ze, ik mis ze.
Ik vecht voor ze en zie ze regelmatig, maar ik was voorheen veel en veel meer bij ze. Ik was deeltijder en verzorgde ze.
We waren samenwonend en ik had geen gezag. Dat is hun en mijn noodlot. Ze wreekt zich met de kinderen en God wat er allemaal gezegd en gedaan wordt.

laat maar.....
wat is het nut
Datum:
20-01-2006
Naam:
Ton
Leeftijd:
35
Provincie:
Friesland

Probeer niet op te geven...

Ik weet hoe het gevoel is mensen...
Ik lees nu verhalen op deze site, ik zit hier gewoon te huilen achter m'n pc.
Ik herken het zelf ook heel erg.
Maar ik kan er nu redelijk mee omgaan.
Vanaf mijn 13 eetproblemen en borderline.
Maar ik probeer echt de moed te houden.
Hoe rot ik me af en toe ook voel, toch zie ik de kleine mooie dingetjes van het leven. Er zijn er, ook al zie je het nu niet, geloof me alsjeblieft. Ik heb zelf ook aantal zelfmoordpogingen gedaan, gelukkig mislukt. Ik heb nu af en toe nog gedachtes, maar k wil het echt niet zo ver laten komen. Er zijn teveel dingen die ik dan te erg zal missen. Ik weet dat je van niks meer kan genieten, en dat je je echt heel rot kan voelen. Maar hoe rot je je ook voelt, probeer te vechten, hoe zwaar het ook is. Ik weet dat het kan werken, uit eigen ervaring.
Ik moest hier ff wat neerzetten, ik geef om mensen, jong of oud. Iedereen IS uniek en waardevol. Ik kan dat over mezelf ook niet altijd zeggen, maar ik weet dat het zo is. Please, blijf vechten, ooit komt er resultaat van het lange vechten, echt!
Ik ben dit gaan lezen, en ik vind het zo erg om te lezen dat er zoveel jonge en oudere mensen ermee strijden. En hoe erg het ook voor de nabestaanden is.
Dat doet mij heel wat, en zet me hard aan het nadenken en huilen...
Heeeeeeel veel sterkte iedereen!
Ik hou ook vol, en ik blijf vechten, dat weet ik zeker. Jullie ook doen lieve mensen, doe met mij mee... Je staat er niet alleen voor, ook al voelt het op het moment echt zo, het is niet zo. Probeer de kleine mooie dingetjes te zien...
Ik zeg dit niet omdat ik het gevoel niet ken, ik ken het al te goed, maar ik ken nu ook de andere kant, en dat kan ook fijn zijn, veel fijner als de negatieve kant... En dat sleept me erdoorheen, door de moeilijke momenten die ik nog heb. Jullie zijn allemaal waardevol!!!

Liefs C...
Datum:
20-01-2006
Naam:
Charlietje
Leeftijd:
21
Provincie:
Zuid-holland

Waarom zit het zo tegen ?

Als klein jongetje ben ik altijd al gepest, dit is doorgegaan tot mijn 16de toen kreeg ik eindelijk eens een kameraad die ik kon vertrouwen, Ben nu 26 en heb nog geen relatie of iets dergelijks wat er maar in de verre verste op lijkt gehad, ben altijd alleen geweest. Ben het zat om alleen voor "vrienden" te moeten leven. Heb nu gevoelens voor een meid, maar hier krijg ik alleen maar input van terug als een vriend prima maar voor de rest laat maar (zoals het tot nu toe bij alle meiden is gegaan waar ik interesse in had) Door mijn lichamelijk probleem kan ik niet fatsoenlijk werken (ben werkloos), geen fatsoenlijk sociaal leven leven hebben, opbouwen, door alle zooi die ik in mijn jeugd heb meegemaakt ben ik geen sociaal persoon (wordt het liefst helemaal niet opgemerkt) ben de laatste 6 maand nogal on edge, denk al meerdere jaren aan zelfmoord, en snij mezelf sinds een maand of 4 om de pijn te kunnen veranderen in andere pijn wat wel draagbaar is. Ik weet het allemaal niet meer, ik wil niet meer en kan niet meer, ik zie geen toekomst en wil niet alleen verder.....ik ben het spuugzat
Datum:
20-01-2006
Naam:
grey man
Leeftijd:
26
Provincie:
Groningen

eenzaam

IK VOEL ME EENZAAM, DE MAATSCHAPPIJ IS VERSCHRIKKELIJK, IK BEN DOM EN LELIJK, IK HEB GEEN VRIENDEN IK HEB SCHIZOFRENIE IK HEB NIEMAND IK BEN ZIEK EN IK HAAT DIE ZIEKTE IK KAN HET NIET MEEER AAN IK GGA DENK IK EEN OVEERDOSIS PILLEN NEMEN OF IK SPRIONG VAN HET BALKON, STEEDS ALS IK OP HET GALLERIJ LOOP DENK IK OM TE SPRINGEN MAAR HET LUKT NIET, DAN GA IK OP BED LIGGEN PIEKEREN EN VERDRIETIG TE ZIJN. ER IS GEWOOON GEEN LIEFDE VOOR MIJ IN DEZE MAATSCHAPPIJ ZAL HET NOOIT WORDEN, IK BEN ZIEK EN NIEMAND WIL MIJ, IK WIL DOOD IK WIL ER NIET MEER ZIJN.
Datum:
19-01-2006
Naam:
anoniem
Leeftijd:
18
Provincie:
Zuid-holland

twijfel er steeds meer aan

hoi ik ben s.
ik heb erg vaak rusie met mijn ouders en het gaat heel erg slecht op school.. ook de jongen waar ik verliefd op ben doet soms heel lullig tegen me en breekt dan steeds opnieuw me hart.. de ene keer is die heel erg verliefd en de andere keer weet hij het niet.
ik doe nu tl. maar ik moet misschien naar kbl. me moeder is daar heel erg boos om. ze wilt je zelf in een internaat stoppen.. ik word echt helemaal gekk van me leven. ik kan dit echt langer niet. altijd maar dat verdriet altijd maar rusie met me ouders. ik snij soms zelf met een mes in me arm. omdat ik boos ben of verdrietig ben. ik kan dit langer niet..

dit was mijn verhaal
groetjes s.
Datum:
19-01-2006
Naam:
s
Leeftijd:
14
Provincie:
Flevoland

Einde.

Ik heb nu voor de zoveelste keer een misstap gemaakt in mijn huwelijk en kan er niet meer mee omgaan.Wil gewoon weg uit de dagelijkse sleur thuis.Durf het alleen niet aan om door te zetten en krijg veel schuldneigingen als mijn vrouw huilt.Niet zo zeer dat ik bij haar weg ga,maar dat zij alleen komt te staan en dan nog de kinderen.Ik kan niet met die druk omgaan.Ben erg verliefd op iemand anders en zit ook in de knoop thuis met haar huwelijk.Eerst had ze haar man al weggestuurd en heb ik ook aan mijn vrouw verteld dat ik weer vreemd was gegaan.Maar alles ging me veels te snel en nu probeert ze het weer met haar man en ik ben nu wel klaar voor haar.We sms,en veel,ik meer dan haar en ze zegt dat ze ook nog gek op mij is.Maar ze laat haast niets meer horen en komt haar afspraken niet na.Ik weet niet hoe ik nu verder moet.Het eerlijkste is dat ik helemaal alleen verder ga,maar weet niet of weet haast wel zeker dat ik dit niet aan kan.Ik ga aan de drank met alle gevolgen van dien.Ik gebruik trouwens al meer dan 7 jaar Prozac en weet niet of dit me goed heeft gedaan.Graag hulp.
Datum:
19-01-2006
Naam:
j.schoenmaker
Leeftijd:
45
Provincie:
Groningen

................

Ik haat mijn leven, en ik hoop dat ik binnenkort eindelijk de kracht vind om er dan ook eens een eind aan te maken. Het wordt niet beter, en het zal ook niet beter worden. Een moeder die mn moeder niet wil zijn, een vader waarvoor ik nooit goed genoeg zal zijn, en een vriend die tegen me liegt en doet alsof IK gek ben als ik m daarmee confronteer…

Ik heb het gehad… Het enige wat ik mn hele leven wil is oprechte liefde. En ik begin langzaam steeds meer het gevoel te krijgen dat ik iets fout doe, want waarom zouden de belangrijkste mensen in mn leven mij anders zo behandelen? Ik probeer me zoveel mogelijk aan te passen aan de wensen van de mensen waar ik liefde van wil, maar het lijkt nooit goed te zijn… En ik heb het daarmee echt gehad. Mn hoop is zo goed als op, er zijn geen lichtjes meer in mn leven. Ik me zo schuldig tegenover mn lieve Bo’tje. Oke, zo lief is ze niet, maar ze is mijn kleine katje en de gedachte dat ze nergens heen kan… Mn ouders willen haar niet, zoiets zullen ze nooit voor me over hebben, zelfs niet als ik dood ben.

Ik voel me dagelijks schuldig over dat ik mn katje nooit heb kunnen geven wat ze nodig had; op een kamer in een studentenhuis leven is niets voor een kat. Maar met geen mensen die van me hielden, was ik zo egocentrisch om een katje te kopen in de hoop toch ergens het gevoel van liefde te hebben…

Ik zal een brief schrijven aan mijn ouders, eentje aan mijn broer maar geen aan mn zus, twee aan mn vriendinnen, en eentje aan mn vriend; de belangrijkste persoon uit mn hele leven, maar die niet snapt hoeveel zijn leugens kapot hebben gemaakt. Om de kleinste dingen krijgen we ruzie, omdat de basis van onze relatie weg is. We lijken geen respect meer voor elkaar te hebben; “je liegt niet tegen iemand die je respecteert, en je respecteert niet iemand die tegen je liegt”.

Alles lijkt uit elkaar te vallen, en ik weet nu al dat ik de pijn niet wil meemaken die ik zal voelen als alles daadwerkelijk instort…

Ik weet dat andere mensen dit misschien allemaal het hoofd zouden kunnen bieden, maar ik ben doodop… Mn hele leven heb ik gevochten, en ik ben doodop en heb bijna geen hoop meer. Ik wil een eind aan mn leven maken nu ik nog redelijk gelukkig ben, en niet later als wanhoopsdaad… Het is een beslissing die ik neem, een keuze die ik maak, en niet een impulsieve daad als ik overmand wordt door emoties…

Jarenlang heb ik me tegen laten houden omdat ik er niet tegen zou kunnen over wat mensen van me zouden denken. Jarenlang heb ik me aangepast om anderen maar niet teleur te stellen. Ik kom er echter steeds meer achter dat ik moet stoppen me te frustreren dat ik mensen teleurstel; mensen stellen MIJ teleur! En laat ik 1 keer in mn leven eens aan mezelf denken, en doen wat ik wil…

Het is niet zozeer dat ik dood wil, maar ik wil gewoon niet meer leven en al die pijn voelen... Maarja, uiteindelijk resulteert dat toch in hetzelfde he??

………
Datum:
19-01-2006
Naam:
Inge
Leeftijd:
23
Provincie:
Noord-brabant

Geloof in het positieve en in jezelf

Lieve mensen,

JIJ bent diegene die bepaald of je depressief wilt zijn en JIJ bent ook diegene die bepaalt of je vrolijk wilt zijn.
Negatieve gedachtes trekken negatieve mensen aan en negatieve situaties.
Al snel kom je dan in een negatief kringetje terecht en uiteindelijk krijg je zelfmoordgedachtes, omdat je nergens meer iets positiefs in KAN en WIL zien.

Wij zijn hier op aarde om te leren van situaties en er sterker door te worden!
Iedereen krijgt andere leerstukken voorgeschoteld en geloof me, gedachten spelen hierbij de hoofdrol.

Probeer eens,als je bv op je kamer zit, en je alleen voelt hulp en kracht te vragen van boven.
Onthoud je bent nooit alleen, echt niet!
Als je positief probeert te denken ( en in het begin zal dat heeeeeeel veel moeite kosten en ik kan het weten)dan zal je dat langzamerhand ook uit gaan stralen naar je familie, je klasgenoten, enz enz en dan zal je steeds meer positieve situaties tegenkomen in je leven en dan pas zal het zonnetje weer voor je gaan schijnen.
En wees dan ontzettend trots op jezelf, want JIJ hebt hierzelf voor gezorgd.

Mensen die andere mensen pesten, uitschelden of andere dingen doen die onmenselijk zijn, die krijgen het vroeg of laat zelf op hun boterham!
Als je dat onthoud kun je eigenlijk alles aan.
Jullie denken misschien dat zelfmoord de oplossing is, want dan ben je van alles af, maar eigenlijk begin je dan weer opnieuw.
Je zal nadat je zelfmoord heb gepleegd weer naar de aarde moeten komen (incarneren) om af te maken waar je aan begonnen was en dit keer vol vertrouwen in jezelf en niet weer zelfmoord te gaan plegen.

Ik hoop vanuit het diepst van mijn hart dat diegene die denken aan zelfmoord een lichtje mogen gaan zien door mijn verhaal en van dat lichtje een zon proberen te maken, hoe de omstandigheden ook mogen zijn.
Alles zal verbeteren door liefde aan andere mensen te geven en vooral liefde aan jezelf.
Houd van jezelf en koester jezelf en probeer positief te blijven.

Heel veel licht en liefde van Ilona!
Datum:
19-01-2006
Naam:
ilona
Leeftijd:
24
Provincie:
Gelderland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.