Hallo allemaal,
Ik ben een jongen nu 23, het onderstaande is tussen mijn 9e en 13e gebeurd. In de volgende topic wil ik in delen vertellen wat mij op zelfmoordgedachten heeft gebracht, kortgezecht waarom ik DOOD wil.
Ten eerste werd ik op school nooit serieus genomen.
Ook werd ik veel gepest, dat is iets wat je niet in je koude kleren gaat zitten, dat zit diep heel diep.
Ook heb ik veel NEP vrienden gehad die er alleen waren als ze me nodig hadden, en slechts 1 echte vriend dit alles liep tussen mijn 9e en 13e levensjaar. Nu ben ik 23.
Rapportcyfers waren nooit hogen dan een 6.5 (soms een 7+), ook al deed ik mijn uiterste best een 8 of 9 te halen.
En dan komt er nog een chronische ziekte bij.
Ik heb al verschillende zelfmoordpogingen gedaan, maar deze mislukten.
Op een gegeven moment zij zelfs mijn beste echte vriend dat ik het maar moest doen (zelfmoord plegen).
Vanaf dat moment sprong er iets en heb ik de volgende zelfmoordpogingen gedaan:
1. Mijn polsen doorsnijden, heb veel bloed verloren maar verder niets binnen 1 dag weer volledig hersteld op snijlekken na. (mislukt)
2. In het bijzijn van me beste vriend heb ik geprobeerd me te electrocuteren, echter greep hij net op tijd in. (weer mislukt)
3. Een betontegel gezocht en deze om mijn BENEN GEBONDEN en toen ben ik in een kanaal gesprongen, echter een te slap touw, deze brak dus.
Gevolgen natte kleding en weer wat uit te leggen aan mijn beste vriend.
(weer mislukt)
4. Met een luchtbugs diverse keren op mezelf geschoten, veelvoudig zonder te kijken schoot ik in mijn BENEN, rug, armen, buik, nek en hartstreek, even dacht ik het lukt want ik werd duizelig en begon te beven en er kwam bloed uit mijn mond, echter was ook dit niet gelukt.
(weer mislukt)
Nadat poging 4 ook mislukt was dacht ik is dit wel de weg, ik was toen een 13 jarige jongen, mijn enige vriend zij ik wil je helpen over de problemen heen te komen. De hele zomer ging het goed, we zijn samen naar Circuit Park Zandvoort gegaan voor een racedag.
Echter na de zomer ging hij onverwachts verhuizen, hij zij als je me nodig hebt kun je bellen, echter toen ik hem nodig had kreeg ik op zijn nummer een afsluittoon, ik stond er toen dus echt alleen voor.
MIJN POGINGEN GINGEN VERDER:
5. Ik heb een zo hoog mogelijk gebouw opgezocht. Ik dacht dit moet het zijn een 14 verdiepingen tellend gebouw, uiteraard met de trap naar boven gegaan zodat ik extra moe boven aankom, dan heb je minder kracht over, ik heb minstens een uur op de rand gestaan.
Zal ik springen? Doet het pijn, of breek ik alleen me BENEN?
Wederom dacht ik zal ik springen? Of toch niet?
Uit eindelijk wilde ik springen het is en was de enigste oplossing.
Ik wil niet meer, ik heb alle moed die ik had bij elkaar gehaald en ben over de veiligheidswal geklomen, toen stond ik daar twee stappen verwijderd van de diepte. Wederom dacht ik zal ik het doen?
Op het moment dat ik wilde springen dacht ik, ik ben nu een 13 jarige jongen (bijna 14) en heb een leven voor me, wil ik dit echt????
JA zei me gevoel SPRING, maar NEE zei me geweten JE KAN ZO VEEL BEREIKEN.
Uiteindelijk ben ik niet van dat gebouw gesprongen, ik dacht nadat ik beneden stond je bent nu 13 en je moet verder.
Het ging een tijdje goed om precies te zijn 2 maanden.
Alles zat mee, tot december 1996.
Ik moest voor de zoveelste maal voor een lichtbehandeling naar het ziekenhuis dat ik dacht, komt hier nooit een einde aan? (ik was toen 13 jaar en 10 maanden oud) het was januari 1997
Er sprong wederom wat waardoor ik aan zelfmoord dacht. Ik heb wederom diverse dingen geprobeerd.
1. Mezelf in mijn hartstreek steken, jammer genoeg kwam ik niet door mijn ribben heen, te zacht gestoken en te ondiep. Dus alleen een vleeswond.
2. Ik ben op het (ex) station Lisse bij een wissel op de rails gaan liggen, in de hoop volledig in stukken gereden te worden door de sneltrein Haarlem - Leiden, zoals het al zo vaak is misgegaan koos ik dit keer het verkeerde baanvak.
Die trein ging niet over me heen maar langs me heen en schampte me, alleen een paar snijwonden aan mijn ARMEN en BENEN.
3. Ook heb ik geprobeerd mezelf in een dierentuin op te sluiten in de buurt van een leeuwenkooi, in de hoop hier 's avonds na sluitingstijd nog te zijn om met behulp van meegenomen gereedschap in de leeuwenkoop te komen. Uiteraard met het doel verscheurd te worden door een leeuw, bijna gelukt want er kwam een bewaker waardoor ik moest afhaken. Alleen een diepe vleeswond in mijn arm.
Het is 28-02-1997, ik wordt over 6 dagen 14 jaar en nog steeds wil ik dood. Inmiddels maakt het niet uit of ik moet lijden of niet als ik maar sterf, vrijwel zeker is dat het via een lijdensweg zal gaan.
Meer in mijn dagboek op het forum...
DIT IS WAAR GEBEURD...
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.