Levensverhalen (pagina 1668)

ik heb al een paar jaar zin om zelfmoord teplegen , door verschillende dingen die er gebeurd zijn in het verleden nu heb ik nog meer gedachten om het tedoen.
het enigste wat me tegenhoudt is de gedachte van hoe ik het moet doen.. wat de beste manier is om het tedoen, welke manier het minst pijn doet en het kortste duurt ..
ik heb al meerdere malen gekrast, waardoor ik ook een keer in het ziekenhuis ben beland doordat ik mn aders heb geraakt .. met vele spijt hebben ze me gevonden
dan ben ik blijven krassen ze hebben me naar een psycholoog gestuurd wat niet echt werkte want ik wou het nog altijd even graag !
ik deed het dan op plaatsten dat ze het niet zouden kunnen zien
zoals op mijn buik, dijen, bovenbenen.
ik droeg ook altijd pulls , iets met lange mouwen of lange polsbandjes zodat ze het niet zouden kunnen opmerken dat ik het nog altijd deed.
ik stak soms ook sigaretten op en doofde ze dan uit op mn arm of op mn pols.
zo kon ik effe al mijn zorgen achterlaten en genieten van de pijn !
dit allemaal is begonnen omdat ik dik was
mijn hele school was tegen me, ze pesten me, sloegen me, duwden me , lachte me uit .. noem maar op
niemand die er ook maar iets aan deed
ik was het beu, toen begon ik te krassen ik ben dan ook beginnen schrijven, gedichten zowel haat als agressieve en noem maar op gedichten , alles wat ook maar temaken had met iets dat er gebeurde met andere of met mezelf .. er zaten ook vaak zelfmoord gedichten tussen dat ik dan maakte de dag zelf waar ik het zo beu was..
ik had een vriendin leren kennen in het middelbare, mijn eerste dag van het eerste jaar .. wow , wat een goed gevoel deed dat om iemand tehebben ze werd mijn beste vriendin
maar dit liep heel rap uit tot een nachtmerrie ..
ik was zo smoor op een jongen , hij was het liefde op eerste gezicht ..
hij praatte tegen mij dus dat maakte me was blijer
we hadden soms es afgesproken aan de trein voor hij naar school vertrok .. mn beste vriendin zei ik ga je helpen, we hadden dan met z'n 3 afgesproken en dat was 1 van de ergste dagen ooit , die avond zei ze het spijt me voor wat ik nu ga zeggen toch heb ik er geen spijt van dat het gebeurd is. ik ben samen met hem, we zijn gelukkig en we blijven bij elkaar
ze waren samen voor 3 weken ongeveer
ik ben in de diepste depressie gevallen ooit , de ergste die ik ooit heb gehad !
wat had ik toen zeer, ik wou nooit meer wakker worden als ik ging gaan slapen !
hij zag best wel dat er wat met me was, maar nooit vroeg hij wat er was .. ik was zo boos, maar ik kon niet boos zijn op hem en ik wou mijn beste vriendin niet haten, voor zoiets .. want vriendschap was het beste wat mij kan overkomen !!
tot de dag kwam, dat ze leugen verspreide over me .. ferme leugens
ik was de boosdoender dan
en dan opeens was mijn grote liefde kwaam op mij, hij wou me slaan, hij kon me niet meer af !
gogh , wat was ik teleurgesteld in haar ! hoe kan ze mij dit aandoen .. waarom doet ze dit dan ook toch .. ik had niks gedaan. heel de vriendenkring van die jongen was dan ook kwaad op mij
ik sloot me op in mijn kamer , ik kwam praktisch niet meer buiten, ik melde me vaak ziek ook als ik naar school moest gaan, ik ben niet vaak gegaan
ze wouden me slaan, ze stonden me altijd wel op tewachten aan de schoolpoort
tot de dag kwam dat ze me in het nauwste hoekje hebben geduwd en me toch hebben geslaan ..
een aanklacht durfde ik niet gaan doen, omdat het niks ging uitmaken ze hadden het gedaan
dus niks kon je er nog aan veranderen..
ik was het beu, zo hard beu dat ik mn aders had geraakt .. toen werd ik ook naar een psycholoog gebracht .. het hielp niks !
ze hadden mijn leven kapot gemaakt ..
ik wou dat hij me zag staan,
ik dacht dan ook hij ziet alleen maar meisjes staan die mooi, en slank zijn ..
ik ben dan tot een besef gekomen ik doe iets aan mn uiterlijk . hoewel ik zelf er niet kon aandoen dat ik dik ben geworden ..
dit is begonnen door mijn eerste dag de rode vlag laten we maar zeggen ..
er was en is nog altijd iets mis met mijn pancreas of hoe het geschreven wordt ..
ik heb heel extreem gaan beginnen sporten en dieten en vanalles zodat ik maar af viel. ik had heel wat kilo's verloren. en mijn grote vlam begon terug tepraten tegen mij .. heel vriendelijk, niet geloven dat ik het was, omdat ik 'mooi' was .. ik was in de zevende hemel !!
we hadden paar keer afgesproken . ik was zo blij, jong ! mijn leven kon niet meer beter komen .. ik zei het hem dat ik er zo kapot van was vroeger toen hij met mijn beste vriendin samen was en da hij me dan ook haatte..
ik had nog altijd gevoelens voor hem en dat wist hij best ook wel !
hij wou geen vaste vriendin zei hij tegen me, hij wou alleen plezier avondjes hebben en niks meer , dus daarvoor was ik wel genoeg.ik wou dit niet, dus zei ik ook nee, maar toch was ik er zo kapot van, het heeft mijn leven verwoest dat hij me haatte en nu wijsde ik hem af ..
hij kreeg na een tijdje toch een vaste vriendin voor een week, ik was er terug van kapot maar ik wou niet laten zien dat ik tranen liet vallen voor hem ! het was dat zelf niet waard !!!
als ik op een show was , hadden we ook vaak oogcontact, ik zag dikwijls dat hij keek naar mij ofzo.. dat deed me een plezier
maar toch mijn vertrouwen was terug helemaal weg, ik had terug negatieve gedachten en gevoelens ..
ik wou hem uit mijn hoofd zetten maat het gingen nooit lukken dat wist ik al ..
tot op de dag dat ik een jongen leerde kennen via iemand anders
ze praatte vaak over hem en ik begon tedenken hij ziet er intressant uit ..
ik kreeg kriebels in mn buik als ik hem zag of hoorde .. alhoewel dat hij niet wist wie ik was of dat ik wel bestond ..
ik dacht hij zal me nooit zien staan met hoe ik er nu uit zie .. hij zal nooit iets van me moeten weten.
en daar is mn grootste spijt ook van gekomen
ik heb iemand gefaked !
ik heb foto's genomen van een vriendin van me en gezegt tegen hem dat ik dat was .. na 2 maand werd hij verliefd op haar .. ik nog altijd op hem maar , de daden die ik deed werden groter en groter hij wou afspreken met haar , dus dat was heel moeilijk tedoen ..
maar toch de echt ik kreeg contact met hem dat was al goed en wel, want ik was in de zevende hemel terug als hij bij me was ..
maar zen vrienden wisten best wel dat er wat aan de hand was ..
tot op de ergste spijt is hij er achter gekomen dat ik het was ..
hij is er kapot van .. maar ook zo boos ..
er moet tijd over gaan om zoiets te over gaan ..
die vriendin van me weet het dat ik het gedaan heb, met haar foto's enzo en met haar gegevens dat ik genomen heb !
eerst was ze teleurgesteld in me, maar toen ik het haar uitlegde waarom begon ze me tesnappen , maar ze gaf me raad om dit nooit meer tedoen ..
de jongen waar ik verliefd op ben luisterde ook wel naar mijn verhaal maar hij wil voor het moment niks van me weten .. hij wil er wat tijd over laten gaan
wat ik best kan begrijpen want zoiets meemaken doet geen deugd !!
ik heb er veel spijt van, ik wou het hem zeggen voor dat het te erg ging beginnen worden, dus ik wou het de avond zeggen toen ik hem zag op een show, maar ik had hem niet meer gezien toen ik naar huis was gegaan dus toen ik op msn kwam was hij er zelf al achter gekomen , dus ik zat heel erg in de put .. ik wou het hem zelf zo hard vertellen
maar nu is het allemaal telaat en is het gebeurd
een vriendin van hem, wou mijn verhaal persoonlijk horen en niet van hem ik heb haar alles gezegt, ze verstond me maar toch was ze geschokt, ze wil me helpen om het wat minder boos telaten zijn ,maar toch hij zit in de put met de feit dat ik dit heb gedaan
want die vriendin zei ook tegen me, hij is op jou verliefd geworden op jouw innerlijk maar toch op het uiterlijk van dat meisje dat je gefaked hebt .. je hebt 1 voordeel hij vindt je innerlijke al goed ..
ik zelf ben er ook kapot van
ook daarom dat ik nu mijn leven weer zohard beu ben, en dat ik terug over nadenk om zelfmoord teplegen , zodat het beter zou zijn dat ik weg ben , want al zijn vrienden ook zijn boos op me en willen mij terug slaan, moest ik hier niet meer zijn zou het makkelijker zijn want dan hebben ze geen last meer van mij !!
met mijn grootste spijt, heb ik alles verspeeld, mijn kansen, mijn vrienden kwijt gespeeld ..
ik heb toch geen reden meer ?!
waarom zou ik dan doorgaan met leven ?
ik heb hier geen plaats meer ..
ik zie die jongen met heel mijn hart graag, en ik heb zijn leven ook verknoeid ..
ik doe alles verkeerd dus heb ik geen reden meer om televen, hij zou gelukkiger leven moest ik hier niet meer zijn ..

Hallo,
Ik ben Amina en ik ben 14 jaar. De laatste tijd gaan er zelfmoordgedachten in me rond. Het komt denk ik door alles wat er thuis gebeurd. Enkele maanden geleden heb ik voor het eerst zelfverminking gedaan en nu doe ik het nogsteeds. De eerste keer toen ik het deed was omdat er iets mis ging en mijn vader de schuld op mij stak, heb ik toen ook geloofd maar nu besef ik dat het niet mijn schuld was. Maar sindsdien als er iets fout gaat of als er iets is snij ik gewoon mezelf om me af te reageren. Maar thuis heb ik soms ook hevige ruzie met mijn broertje, die is pas 9. Mocht ik hem laten doen dan slaat hij me eigenlijk dood. Die komt soms s'avonds ook thuis en die zegt dan dat hij weer eens gevochten heeft en dat het leuk was. Mijn ouders doen ook soms raar tegen me. Vooral mijn vader. Mijn ouders zijn tegen vreemdelingen en voor het Vlaams Belang en ik heb niet zo'n opvoeding gekregen, ik heb een liefdevolle opvoeding gekregen tot een paar jaar terug. Mijn broer heeft eerder een racistische opvoeding gekregen. Mijn vader zegt soms dat hij op de vreemdelingen moet slaan, ik denk daar helemaal anders over. Het zijn ook maar mensen als wij. Ik reageer dan soms heel erg raar op dat als mijn vader dat zegt en dan is mijn vader echt boos. Ik vind het echt totaal niet leuk meer. De laatste tijd wordt het enkel erger en erger en nu denk ik aan zelfmoord.:(

Ps: mijn provincie klopt niet, ik woon in België maar ik vind geen site van België waar ik dat kan posten.

Mijn verhaal is niet zo lang, en ook niet echt heftig of zoiets. Ik ben nu al 28 jaar oud, en nog steeds vrijgezel, of single. In mijn ogen en gevoel ben ik gewoon heel erg eenzaam. omdat ik zeer moeilijk contacten kan leggen, lukt het mij niet om gelukkig met iemand samen te kunnen zijn. Via internet, contactadvertenties, uitgaan en singlesfeesten wel een hoop geprobeert. Maar uiteindelijk hetzelfde liedje, dat als ik het voor elkaar kreeg om contact met iemand te hebben, ik eigenlijk zeer snel werd afgewezen. Ik heb een huis, baan en een auto, ben geen freak, zie er niet slecht uit en kan erg gezellig en lief zijn. Daar dit alles blijkbaar niet gewaardeerd wordt, en mijn geduld op is heb ik besloten om niet meer te eten, en zo weinig mogelijk te drinken, en dan alleen water. Mijn ouders welke nog in leven zijn hebben het hier begrijpelijk moeilijk mee, en ikzelf ook. Voor hun vind ik het, het ergste dat ze hun enigste zoon gaan verliezen. Maar voormezelf zie ik geen heil om nog langer door te gaan met dit zinloze leven. De kans dat het gaat veranderen in positieve zin, is net zo groot als op vrede in het midden oosten. Ik wist niet het bestaan van deze site af, maar terwijl ik dit schrijf heb ik 4 dagen niet gegeten, en ben al behoorlijk afgevallen. De gedachten dat ik eerdaags stop met dit zinloze eenzame leven geeft mij een vreemd prettig gevoel, alsof er een zware last van je schouders valt. Dat mijn ouders dit moeten meemaken vind ik echt super erg. Heb ook wel eens gedacht om te wachten na hun dood, maar dat kan nog een paar jaar duren, en zolang trek ik het niet meer denk ik.
Eenzame groet,
Gertjan

een vriend van mij heeft jaren geleden zelfmoord gepleegd. Ik ben altid heel boos op hem geweest en hem verweten dat hij dat recht niet had, om zo maar kameraden achter te laten. Ik ben nu 48 jaar heb 3 kinderen, een eigen zaak en een ex. Nu begrijp ik het, ik weet niet of hij er zo goed over nagedacht heeft als ik maar ik weet het, ik ben ten einde raad, alijd vechten tegen diegenen die het beter weten, tegen concurenten, dat lukte nog, tegen mijn ex die hier nog over de vloer komt maartoch de kinderen tegen elkaar opzet en tegen mij. de emmer is al een hele tijd aan het overlopen. Nu is het haar gelukt; wat staat, concurenten en alle anderen niet gelukt is, zij maakten mij zelfs elke keer harder is haar gelukt, de steken die ik krig vna mijn kinderen - misschien zonder hette beseffen- hebben me doen inzien dat ik het achtste wiel aan een wagen van vier ben en dat ik blijkbaar een heel onintressante man ben.

heey ieder1
k ben een jonge van 14 en heb ged8tes over
zelfmoord omdat mijn pa me vaak slaat om niets en me telkens een mietje vind en een klootzak duz wil k zelfmoord plegen
k durf het niet op te hangen of polsen door te snijden k wil graag een pijn lose dood
k denk als k ouder ben een pistool ga kopen
in duitseland met goede patronen die me in 1x dood maken
veel sterkte ieder1

Ik ben op deze site gekomen, omdat ik mensen zocht die hetzelfde voelen als mij nu. Ik weet niet goed wat ik wil zeggen, ik weet alleen dat het pijn doet vanbinnen. Ik heb 20 maanden vastgezeten voor OTS, dat is vastzitten zonder dat je iets gedaan hebt het is zogenaamd voor je eigen veiligheid, voor de mensen die niet weten wat het is. Nu ben ik gister vrijgekomen en eigenlijk zou ik blij moeten zijn, maar ik ben kapot gegaan daarbinnen en ook nu ik buiten ben kan ik alleen nog maar huilen. Ik heb niemand meer, er zijn wel mensen maar ze ZIJN er niet als je snapt wat ik bedoel. Ik heb voor niets vastgezeten en nu ik buiten ben word niets meer hetzelfde als vroeger terwijl ik dat het liefste wil. Ik denk de laatste tijd vaak na over zelfmoord plegen, maar ik doe het niet. Maar ik ben bang dat ik nooit meer gelukkig word en dat dit gevoel wat ik heb nooit meer weggaat. Dat ik voor altijd zo verder moet leven. Met deze pijn. En ik weet dat dat niet gaat lukken... Ik hoop dat ik iemand vind die me kan helpen... x

afgelope maandag was ik in spanje same met mn vriend een relatie van 2.3jaar ineens plots gedaan hij heeft gevoelens voor iemand van op zn werk. ellemaal zijn type niet op gebied van uitgaan en alles. ik snap het echt niet. toen ik zn briefje las heb ik onmiddelijk een glas stuk gegooid en met die scherven in mn armen gekrast toen hij me vond vol vol bloed heeft hij me verzorgt de dagen erna wel wat getroost maar nu zie ik hem bijna niet meer weet dat hij met haar afspreekt en toch smst hij me dat hij ermee zit en het zich aantrekt nog geen uur later zit hij met haar op cafe. nu krijg ik meer en meer de gedachten om mn leven te beindigen geen zin om verder te gaan wat heb ik nu nog een gebroken hart en veel verdriet.

Durf niet

Ik wil dood,
waarom zit ik dan ook zo in nood.
Kan echt niet meer leven,
ook al is het voor even.
Van mij hoeft het niet meer,
het leven doet mij veel te zeer.
Iedereen kijkt naar mij,
en dan voel ik me echt niet blij.
Ik hoor ze wel denken,
daar hoef ik echt niet voor te krenken.
Ik ben lelijk,
wordt echt misselijk.
Wil stoppen met me leven,
geluk wordt mij toch niet gegeven.
Voel me echt ellendig,
ben toch niet meer nuttig.
Maar ik durf geen zelfmoord te plegen,
waarom zit mij dan ook alles tegen.
Straks doe ik het echt,
en ik weet het is slecht.
Maar zo kan ik niet verder leven,
ik moet het opgeven.
Hoe lang duurt het nog,
lijkt voor mij wel oorlog.
Ik wil weg uit deze ellende,
was ik maar een onbekende.
Heb nu echt verdriet,
maar zelfmoord durf ik niet.

Ik heb hartstikke ongelukkig.
Ik heb zoveel dingen waar ik met niemand over kan praten. Zoveel dingen die mij kapot maken. Soms weet ik zelf ook niet meer waar ik mee bezig ben. Daarom denk ik regelmatig aan zelfmoord en heb zelf verschillende pogingen gedaan. Alleen het lukt niet. Kan iemand mij vertellen hoe ik dit pijnloos kan doen. Zodat er weer kans bestaat voor god iemand anders op aarde neer te zetten die wel wat kan beteken.

mijn verhaal is zo lang ik kan er allen niet mee omgaan. Ik hoor mensen om me heen die ook dingen hebben gevoel en meegemaakt ik denk dat ik gewoon gevoeliger ben. Ik wil er gewoon niet meer zijn door alle gevoelens ik ben zo verward is het mijn schuld is het echt gebeurt maak ik het meer dan het is, Ik zou willen dat ik de "rugzak' van mijn verleden kan afschudden maar soms ben ik er niet eens meer zeker van of het echt gebeurt is. Ik ben o verward voel me zo schuldig en ook gepijnigd. Ik lees boeken van mensen die meer dan mij hebben doorstaan (denk ik) en ik begrijp niet waarom ik het niet kan laten gaan. Ik kan mijn verhaal niet heer neer zetten want ik heb het over mijn laatste 10 jaar waar ik niet wijs uit raak. Geslagen, verkracht, veel geschreeuw. En ik heb zohard gewerkt elke keer om weer op te staan maar ik ben zo moe. Voel me allen veilig na een glaasje (of flesje wijn) want dan doet het minder pijn van binnen. Dan is het meer iets wat ik kan uiten en vertellen en bespreken. Ik ben alleen zo bang. Ik ben getrouwd (niet dat mijn man me echt ondersteund) maar ik heb een dochter. Ze is de enige reden dat ik er nog ben en dat vind ik heel waar voor een 2 jarige. Die verantwoordelijkheid kan ze en wil ik niet dat ze draagt. Dus moet ik die dragen en ik ben al zo moe. Zo verdomd moe